Comments by johnblack (1856)
Showing 781-810 from 1856
Ας μας πει ο κυριούλης που έβαλε δυάρια, πως ακριβώς το σκέφτηκε (αν βέβαια σκέφτεται): δεν είναι σλανγκ το λήμμα; μήπως δεν έχει περάσει ούτε απ' έξω από τζιμ για να ξέρει τι διαμείβεται εκεί μέσα; Κι αν έχει μαύρα μεσάνυχτα από τζιμ, τότε πώς κρίνει τον ορισμό ελλιπή; Με ποια κριτήρια; Ερωτήματα που θα μείνουν αναπάντητα, όπως λέει και το πονηρόσκυλο.
To λήμμα το είχα καιρό στο πρόχειρο και είν' αλήθεια ψιλοχαλάστηκα που μου το πρόλαβε άλλος. Η πραγμάτευση ωστόσο απ' τον έλεκτρα - που σίγουρα δεν είναι ο αγαπημένος μου λημματογράφος - είναι σε γενικές γραμμές πολύ καλή. Όσο για το ίδιο το λήμμα, είναι απλά ο ορισμός του τι εστί slang, κι είναι πέρα για πέρα αδιανόητο να βρίσκεται στο 60%... Είναι λυπηρό που ορισμένοι από μας επιμένουν να βαθμολογούν σαν τα παιδάκια, με προσωπικά κριτήρια. Νταξ, ο ελέκτρας κι εγώ και κανα δυο άλλοι, π.χ. τζίζας, έχουμε εγείρει απ' ότι φαίνεται κάποιες αντιπάθειες, κι αυτό αντανακλάται στη βαθμολογία μας. Εγώ δε, παίζει να είμαι και ο μοναδικός που όσο περνάει καινούρια λήμματα, τόσο η θέση του στη βαθμολογία επιδεινώνεται! Νισάφι πλέον.
Nα ένα 200% slang λήμμα που θάφτηκε, εν μέρει λόγω και της μάλλον πρόχειρης πραγμάτευσής του.
Νομίζω πως υπάρχει τρόπος να μάθεις: Αμέσως μετά το τελείωμα (ή το «τελείωμα») της κυρίας, σταματάς τελείως το κωλοχτύπημα και προσπαθείς να μείνετε ακίνητοι, χωρίς να βγεις από μέσα της. Αν ήταν δε ρήαλ θινγκ, τότε νιώθεις κάθε 5-6 δεύτερα ένα σφιξιματάκι στον πέοντα, που αντιστοιχεί στους εσωτερικούς σπασμούς του κόλπου μετά τον οργασμό. Τα σφιξιματάκια αυτά ειναι στην αρχή πιο έντονα, μετά όσο περνούν τα δευτερόλεπτα εξασθενούν.
@ βραστα
Το επιχείρημα οτι λόγω της ελληνικής αντίστασης έχασαν οι γερμανοί τον πόλεμο (επειδή καθυστέρησαν την εισβολή στη ρωσία κλπ) είναι αναγωγιστικό (reductionism) και γελοίο πέραν παντός ορίου. Είναι όμως και θλιβερό κατάλοιπο ενός εθνοκεντρικού και σοβινιστικού λόγου.
Τη Γαλλία τη ζηλεύω, διότι είχε ελάχιστα θύματα σε σχέση με μένα. Το ίδιο και το Βέλγιο και την Ολλανδία.
Και την Τουρκία τη φθονώ, διότι χάρη στο μέγεθος της κατάφερε να μείνει έξω απ' το πατιρντί. Κι έβλεπε εμένα δίπλα της να μου έχει φτάσει η πούτσα ως τις αμυγδαλές.
Η Βουλγαρία ως αναθεωρητική δύναμη (εννοώ τις συνθήκες του '19-'20) έπραξε ως όφειλε με σκοπό την ανάκτηση όσων θεωρούσε κεκτημένων.
Και πάμε τώρα σε πιο σημαντικά. Ιστορία και Μυθοπλασία. Mετά τη Γλωσσική Στροφή, δλδ την αλλαγή παραδείγματος (paradigm) που συντάραξε τη δυτική σκέψη στον 20ο αιώνα, πολλοί μιλούν για το τέλος της Ιστορίας ως επιστημονικού κλάδου. Roland Barthes και Hayden White υποστήριξαν πως η ιστοριογραφία δεν διαφέρει απ' τη μυθοπλασία αλλά αποτελεί απλώς μια μορφή της. Ο White κάνει λόγο για Μεταϊστορία (Metahistory) και ιστορική φαντασία: δεν υπάρχουν κριτήρια επαλήθευσης στις ιστορικές αφηγήσεις. Κάθε βήμα στην κατεύθυνση της κατασκευής των καθορίζεται από αισθητικές και ηθικές, όχι επιστημονικές θεωρήσεις. Η Μορφή και το περιεχόμενο αδυνατούν να διαχωριστούν εντός της ιστορικής γραφής. Οι ιστορικοί έχουν στη διάθεσή τους έναν περιορισμένο αριθμό ρητορικών δυνατοτήτων και λογοτεχνικών τρόπων (tropes) που προκαθορίζουν ως ένα βαθμό και το περιεχόμενο των αφηγήσεών τους. Οι αφηγήσεις αυτές είναι λεκτικές μυθοπλασίες, το περιεχόμενο των οποίων έχει περισσότερο επινοηθεί παρά ανακαλυφθεί, ενώ οι μορφές τους έχουν περισσότερα κοινά με άλλες μορφές της λογοτεχνίας. Σε άλλο δοκίμιο του, ο White ανιχνεύει τα κοινά σημεία ανάμεσα σε Ιστοριογραφία και Ιστοριοφωτία, με τη δεύτερη να είναι «representation of history in visual images and filmic discourse»...
Βράστα μου μην παραβλέπεις την δυναμική του θέματος. Το αν βέβαια ο Μεταξάς ήταν καλούλης ή κακούλης ή εβραίος ή γκέι ή μπάι ή αν το όχι το είπε ο ίδιος ή ο Λαός, αυτά είναι παραμύθια για μικρά παιδιά. Εμένα εδώ και αρκετά χρόνια με απασχολούν άλλου τύπου ερωτήματα:
- τι θα γινόταν αν η ελλάδα είχε επιλέξει να μην προβάλλει στρατιωτική αντίσταση στον Άξονα, ειδικά στους Γερμανούς όπου ήταν εντελώς μάταιο;
- τι θα γινόταν αν δεν υπήρχε η περίφημη Εθνική Αντίσταση, που χιλιάδες θύματα μας κόστισε και υπονόμευσε το μέλλον της χώρας για γενιές μετά; Και η οποία btw, όπως παραδέχονται και οι πιο κόκκινοι, άρχισε ουσιαστικά το '43, όταν τα πάντα είχαν κριθεί μετά το Στάλινγκραντ και τη Βόρειο Αφρική.
Πολλοί ίσως θα μου την πέσουν να μου φάνε το λαρύγγι, με αυτά όμως οφείλει κτγμ να ασχολείται ένας ιστορικός, να ψηλαφεί εναλλακτικές δυνατότητες, να ξανοίγεται στο βασίλειο της ενδεχομενικότητας.
@ ladyz: χελόου! Αν είμαι κάπως μπρίζας και σκρουτζ (ξέρεις, αντιπαθώ το πνεύμα των χριστουγέννων, βρίζω τα παιδιά για τα κάλαντα κλπ), δε σημαίνει οτι είμαι και μισογύνης! Όπως και να 'χει αχαχαχα
Περί fake οργασμού: καμιά φορά μέσω της προσποίησης και της προσομοίωσης είναι δυνατό να φτάσεις και σ' αυτό που επιμένουμε να ονομάζουμε αληθινό «οργασμό». Με τους διάφορους αναστεναγμούς, φωνές κλπ (που ορισμένοι θεωρούν μια απλή θεατρική παράσταση) βοηθάς τον εαυτό σου να εκφραστεί πιο ελεύθερα, δίνεις διέξοδο στο μέσα σου να βγει προς τα έξω. Και οι αστροναύτες πριν τους πετάξουν στο διάστημα έχουν εξοικειωθεί με τις συνθήκες έλλειψης βαρύτητας με τη βοήθεια ενός εξομοιωτή.
Είχα ακούσει πως κάποιος φίλος είχε βοηθήσει έτσι τη σύντροφό του να τελειώσει, παροτρύνοντάς την δλδ να φωνάζει και να χτυπιέται σαν να τελείωνε. Έτσι, με τον καιρό, με θέληση και υπομονή, η κοπέλα απελευθερώθηκε από τις αναστολές και τις όποιες ντροπές της!
Τα όρια ανάμεσα στο «θέατρο» και την «πραγματικότητα» δεν είναι τόσο σαφή όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Ας θυμηθούμε π.χ. και την πάγια αρχή της ψυχιατρικής, κατά την οποία όποιος συμπεριφέρεται σαν τρελός, αντιμετωπίζεται και σαν τρελός...
Aδερφέ tnx, θα εξηγήσω όμως γιατί κττμγ δεν είναι λαογραφικόν, τουλάχιστον ως λήμμα.
Ας υποθέσουμε οτι πάει κάποιος και καταχωρεί ξερωγώ το λήμμα Ραγκουτσάρια (διονυσιάζουσες καρναβαλικές εκδηλώσεις στην Καστοριά) ή το λήμμα Αρμάτα (σπετσιώτικο έθιμο, αναπαράσταση μιας ναυμαχίας του 1822). Τα φαινόμενα αυτά δεν δύνανται να περιγραφούν με άλλο τρόπο παρά δια της εξωτικής ταύτης glossae. Οι glossae αυτές είναι μονόδρομος.
Ο κουτάλας όμως δεν είναι. Διότι υπάρχει κι ένας θαυμάσιος, κατανοητότατος και πολίτικαλλυ κορρέκτ να αναφερθείς στο περίπτερο αυτό, δίδοντας απλά τις συντεταγμένες του. Ενώ το κουτάλας κρύβει σκώμμα, ειρωνεία, διάθεση χαβαλέ. Οι περισσότεροι που το χρησιμοποιούν έχουν υπόψη τους όλα όσα ευτράπελα και τραγελαφικά καταμαρτυρώ στον όντως αστικά λαογραφικό ορισμό μ.
Το εύκολο απευθείας λινκάρισμα με αγκύλες είναι τω όντι ευλογία. Τι γίνεται όμως αν θες πληθυντικό και το λήμμα είναι στον ενικό; Ή αν θες να αλλάξεις το γένος; Ή την πτώση; Ή τον χρόνο, αν είναι ρήμα; Κι αυτά είναι τα πιο βασικά. Πέραν αυτών, πολλές φορές λινκάρουμε μια λέξη με άσχετο φαινομενικά λήμμα (π.χ. γράφω «Μητσοτάκης» και λινκάρω με λήμμα βρικόλακας), χαράσσοντας έτσι την πορεία του συνειρμού μου. Ο Bubis είναι ίσως το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιων λινκς (το ξέρω από πρώτο χέρι!) αλλά όλοι λίγο πολύ το κάνουμε.
@ Μουχουσου: δεν δύναμαι να το τεκμηριώσω, αλλά δε νομίζω τώρα πως η εξίσωση μούσμουλο = γκέουλας προήλθε από μια και μόνο ταινία με τον εξαρχάκο...
@ κηαν: γουίθ ωλ ντιού ρησπέκτ, αλλά και η εκκλησιαστική ερμηνεία με φαίνεται μάλλον σοφιστικέιτεντ και αρτιφίσιαλ. Κατά τα άλλα ο συνειρμός γαμάει.
Πολύ καλός.
Να πω κι εγώ πως το βλέπω: τα σύκα (που παρεμπίπταμπλυ ήταν ιερό φυτό για τους Ρωμαίους) είναι ως φρούτα γλυκά, πολύ γλυκά. Γλυκά μέχρι λιγώματος. Έχουν άλλωστε 20,3 γρ. υδατάνθρακες στα 100. Λίγα φρούτα έχουν τόσο υψηλό ποσοστό (high carb όπως λέμε κι εμείς οι σφίχτες). Λένε επίσης και καλά οτι το σύκο είναι ένα απ' τα τρία φρούτα που πρέπει να ψιλοαποφεύγεις όταν θες να χάσεις βάρος (τα άλλα δύο είναι το πεπόνι και το σταφύλι, το έτερο βλογημένο).
Αν φας λοιπόν πολλά σύκα θα λιγώσεις απ' την πολλή γλυκάδα, μέχρις ενίοτε και σημείου αηδίας. Το ίδιο ακριβώς λίγωμα και την αηδία, προκαλούν οι γλυκερές συμπεριφορές των γκέηδων, τουλάστιχον των παλιών κραγμένων. Σε προσεγγίζουν με έναν γλοιώδη και γλυκερό μέχρι αηδίας τρόπο, με μια υποκριτική υπερ-ευγένεια η οποία το μόνο που κρύβει είναι τη λύσσα για την ψωλή. Ιδίως εκείνα τα μάτια τους, ο τρόπος που σε κοιτάνε, είναι το κάτι άλλο. Θεωρώντας οτι το προσωπικό μου gaydar (ανιχνευτής πουστείας για όσους αδαείς) δουλεύει υποδειγματικά, τα αποκαλώ «τα υγρά μάτια», «μάτια που στάζουν». Αντίθετα, τα μάτια των στρέιτ είναι θαμπά, ματ, δεν φαίνονται συνήθως να εστιάζουν κάπου συγκεκριμένα, όπως των γκέηδων που προσπαθούν να εισδύσουν στο οπτικό σου πεδίο - μπας και μετά εσύ εισδύσεις στη σούφρα τους.
Επίσης, οι αδερφές κράζονται και ως μούσμουλα, νομίζω;
Και κάτι για τις ρούνες. Είχα περάσει τον ορισμό πριν καιρό, εξακολουθώ εντούτοις να ευρίσκομαι εις απορία περί της προελεύσεως του όρου. Βγαίνει πράγματι από το γου-ρούνες (βλ. και μπάτσοι - γουρούνια - δολοφόνοι);; Για κάνε την καλή βρε αία μου και πέσε μια ξήγα.
@ Μες. Με απασχόλησε κι εμένα, σκεφτόμουν μάιστα εξαρχής να στείλω μοντς κλπ. Η λογική του διπλού ορισμού είναι η εξής: να αποφεύγονται πλεονάζοντα λήμματα, δλδ να πάει κανένας σε στυλ ντέρτι τόκιν και να ανεβάσει ξεχωριστά το «μοντιφιά» με τηλεγραφικό ορισμό. Λάβε υπόψη πως δεν πρόκειται απλά για συνώνυμα: οι δύο όροι ταυτίζονται πλήρως. Γλιτώνει λοιπόν το σάιτ από περιττά κττγμ λήμματα, οι μόντουλες από δουλειά και γενικά το σάιτ δίνει μια πιο μασίφ εικόνα προς τα έξω με την οικονομία αυτή. Πέρα λοιπόν από το λειτουργικό κομμάτι που επικαλείσαι (λινκιν κλπ), θα ήταν καλό να διατυπωθούν κι άλλες γνώμες εδώ, από μόντουλες και όχι μόνο. Γι' αυτό σε απευθύνθηκα δημοσία. φιλάκια.
Μεταμοντερνιάρηδες οι γκέηδες αζ ώλγουεηζ!!
@ μες. Δεν ήμην σαφής, εννοούσα οτι καυλώνουν και τελειώνουν. Βασικά είμαι της άποψης, οτι εκτός από φάσεις one night όπου η επαφή είναι διερευνητική και γίνεται πιο πολύ για την εμπειρία και για να πεις οτι το έκανες, όλες οι γυναίκες εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, σε βάθος χρόνου σχέσης και με το κατάλληλο παίδεμα θα τελειώσουν κάποια στιγμή. Του πούστη.
Τώρα βέβαια υπάρχουν και οι καθαρά κλειτοριδικές που είναι αμαρτωλή ιστορία. Συνήθως βάζουν και οι ίδιες ένα χεράκι για να τελειώσουν. Άγιο μπορεί να αποδειχθεί εν προκειμένω και κανα πινελάκι.
Ο ΓΑΜΟΣ ΣΚΟΤΏΝΕΙ ΤΟΝ ΕΡΩΝΤΑ
Aυτό είναι και επιχείρημα κατά του γάμου των ομοφυλοφίλων :DD
Σοβαρά τώρα, μες έχει δίκιο, με καμία παναγία 80% ανοργασμικιές! Οι πιο πολλές γυναίκες καυλώνουν, και καυλώνουν πολύ. Άλλο τώρα αν σε αρκετές, η καύλα τους αυτή προέρχεται κυρίως από το να βλέπουν τον άντρα τους να καυλώνει και να φχαριστιέται. Έτερον εκάτερον.
Η Επιστροφή του Αψόγου! Στρατηγέ μου καλωσήρθες σπίτι σου! Εύχομαι μια ευτυχισμένη σλανγκοπαραγωγική χρονιά!
@ Κηαν. Σπεκ, σημείωσε κι ένα βιβλίο: Ντάγκλας Ράσκοφ, Cyberia. Οδηγός επιβίωσης στον Κυβερνοχώρο, εκδ. Λιβάνη. Περισσότερα στο ακουστικό σας :)
Όπως σωστά έχει παρατηρήσει ο Ζάκκης στα σχόλια του έτερου λήμματος, το έχουμε ξεσηκώσει από το Σεξ εντ Δε Σίτυ. Μόνο που εκεί ακούγεται διαφορετικά, κάπως σαν γιούουουουου!! Εμείς ανεβάσαμε τον τόνο στο i και διαχωρίζουμε με σαφήνεια στην προφορά τους δύο φθόγγους: Ί-ου. Νομίζω;
Ρε πστ και να ήθελε κανας άνθρωπος να σου απαντήσει, με τη διατριβή που έγραψες άντε γεια. τα λέμε οσο(κου)νούπω
Οπ, ιρον τώρα το είδα το σχολιάκι σου! Χαίρομαι που συφωνάς μαζί μου για τις οικειότητες και τα κολλητιλίκια που όσο να' ναι νοθεύουν τη βαθμολογία. Αλλά θα μου πεις και τί να κάνουμε, να ξεγνωριστούμε τώρα που γνωριστήκαμε; Δε γίνεται..
Α ρε χαν όταν είδα στην αρχή το λήμμα νόμιζα πως είναι δικό σου αχαχα
Πολύ καλό! Είναι απ' τις εκφράσεις που έχω πραγματικά ακούσει δισεκατομμύρια φορές (λόγω ευρωκύπριας μάδερ).
Όταν λέμε οτι μάχεσαι με κάτι, 9 φορές στις 10 εννοείται πως ματαιοπονείς, πως ο κόπος σου κανένα πρακτικό δεν θα 'χει αποτέλεσμα. Τυπικό παράδειγμα μαχόμενου είναι ο τρελός εφευρέτης, ο μαστροχαλαστής. Η έκφραση διατηρεί μια - ενίοτε συγκεκαλυμμένη - ειρωνική χροιά, συνεπώς ευρίσκει τη θέση που της αξίζει στο σλανγκρρρ. Στον ορισμό της ξανθιάς, αυτή η περιπαικτική χρήση δεν αποσαφηνίζεται, την έλλειψη ωστόσο θεραπεύουν με υποδειγματικό τρόπο τα παραδείγματα.
Ρε συ άμα τα εξηγούμε τα αστεία χάνουν τη νοστιμιά τους, νο; Τεσπα δοντ γουώρρυ, όταν θα έρθει ο βραστά θα σου λυθούν όλες οι απορίες..
Δίκιο έχεις, εννοείται πως η ψυχολογία αυτή που περιέγραψα αφορά κυρίως τον μη δημόσιο τομέα. Αυτό που μου 'ρχεται τώρα π.χ. στο μυαλό είναι κάτι δικηγοράντζες συμφοιτητές μου που πετυχαίνω στο δρόμο και συνεχώς τονίζουν πόσο πνιγμένοι είναι και πόσο λίγο ελεύθερο χρόνο έχουν και πως δουλεύουν 15 ώρες την ημέρα κλπ ενώ εσύ - λένε και καλά - έχεις γλιτώσει απ' αυτά τα βάσανα. Οκ χλιμίτζουρες, you made your point clear. Eίναι οι στιγμές που θυμάμαι το σύνθημα που 'χαν μονίμως γραμμένο οι ανάρχες στο σχολείο μου: μην κάνεις καριέρα, κάνε σαμποτάζ.
Πέρα όμως απ' τους καριερίστες, υπάρχει και η άλλη πλευρά του φεγγαριού, η «άλλη Ελλάδα» του μόχθου, του ιδρωμένου φανελακίου, του βάλε-κι-άλλο-πιάτο-στο-τραπέζι, της ξαρχάκειας φτωχολογιάς με τα ψηλά-κυπαρισσόπουλα-χαρά-στα-κοριτσόπουλα-πούχουν-κι-αγκαλιάζουν-τη φωτιά. Ο Αίας φαίνεται μάλλον να κλίνει το γόνυ με συμπάθεια προς αυτή την άλλη Ελλάδα, εγώ όμως δεν θα τον ακολουθήσω. Η πλέμπα μπορεί να είναι εξίσου σιχαμένη με τη μπουρζουαζία, ιδίως όταν οχυρώνεται πίσω από ηρωοποιητικά στερεότυπα, αυνανίζεται με την αυτοεικόνα της και ναρκισσεύεται προβάλλοντας τα τίμια μούσκουλά της. Η πλέμπα, που σπασμωδικά αναμασά κάποια κακοχωνεμένα μαρξιστικά τσιτάτα, είναι δύναμη συντηρητική και αντιδιανοητική. Συναντάται έτσι, θαυμαστώ τω τρόπω, με τους ομνύοντες στο θετικισμό / μπιχεβιορισμό / λειτουργισμό κλπ γιάπηδες και νεογιάπηδες, στην εχθρότητα απέναντι στη σκέψη, τη φιλοσοφία, το Άλλο, τη φαντασία.
Πτου! SARS! Το αναγραμμαντείο δίνει έναν προκαταρκτικό χρησμό.
Vrasta με παραδέχεσαι;
Λοιπόν.
Η ατομική απαξίωση της εργασίας δεν μεταφράζεται σε κοινωνική (δλδ γενικευμένη) άρνηση της εργασίας. παράφραση
Eντυπωσιακή τω όντι παρατήρηση. Ο κλασικός κοντόφθαλμος και ψευδεπίγραφος ατομικισμός του κωλοέλληνα, που θέλει μόνο αυτός να κάααθεται κι όλοι οι άλλοι να δουλεύουν σα βόδια, σιγά μη χολοσκάσει. Ο έλληνας υπαλληλάκος του ιδιωτικού τομέα (το δημόσιο ας μη το μπλέξουμε προς το παρόν) βρίζει και καταριέται κάθε πρωί το ξυπνητήρι και την τύχη του, όταν όμως εξαγγελθεί καμιά απεργιούλα, κάνει τον αλέκο. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν στο θέμα στράτευση: όλοι βρίζουν τον κωλοστρατό, μιλούν για το τέλος της λογικής, τελικά όμως και παρουσιάζονται και υπηρετούν και λεν κι ένα τραγούδι. Οργανωμένο μαζικό κίνημα κατά του μεσαιωνικού αυτού θεσμού; Αχαχαχαχ όπως θα έκανε κι η Μες, για όνομα, στην ελλάδα είμαστε.
Θα επιμείνω ωστόσο στο οτι αυτή η εικόνα απαξίωσης της εργασίας αφορά κυρίως το παρελθόν, και συγκεκριμένα - αν και πάντα σχηματικά - την περίοδο ως τα τέλη της δεκαετίας του 80. Δεν είναι καθόλου τυχαίο κτγμ οτι τότε ακριβώς, ανάμεσα σ' όλα τα άλλα κοσμοϊστορικά (κατάρρευση υπαρκτού, Πόλεμος του Κόλπου) έχουμε και την πρώτη έκρηξη του Χρηματιστηρίου. Από το 90 και μετά, η ελλάδα έρχεται σε επαφή (με δεκαετή και βάλε καθυστέρηση) με τον θατσερικό και ρεηγκανικό νεοφιλελευθερισμό / νεοσυντηρητισμό, στη μητσοτάκειο τραγελαφική εκδοχή του.
Την ίδια ακριβώς περίοδο, αρχίζει η κατά κύματα πλέον εισροή μεταναστών από το Βοριά, τα φθηνά εργατικά χέρια που αναζωπύρωσαν την οικοδομή και όχι μόνο. Μετά τη στασιμότητα των οδγόντας (όπου χτίστηκαν ελάστιχες πολυκατοικίες σε σχέση με τις δεκαετίες της αντιπαροχής, 60 και 70) οι μπίζνες ξεκινούν εκ νέου, για να απογειωθούν αργότερα με το σημιτισμό και τη β' ιστορική έκρηξη του Χ.Α.Α.
Στο 90, τέλος, τοποθετούν αρκετοί (μτξ των οποίων κι εγώ) το περίφημο τέλος της μεταπολίτευσης, περιόδου που χαρακτηρίστηκε από κοινωνικούς αγώνες και κοινωνικές διεκδικήσεις, κυρίως όμως στιγματίστηκε στο πεδίο των νοοτροπιών και των ιδεολογιών από μεταφυσικά μορφώματα του τύπου «Λαός», «Ισότητα», «Κοινωνική Δικαιοσύνη» κλπ.
Όλες αυτές οι εξελίξεις (και πολλές άλλες) αναδιαμόρφωσαν το τοπίο των νοοτροπιών, αντιλήψεων και στάσεων απέναντι στην εργασία. Η εργασία περιεβλήθη εκ νέου με κάποια αίγλη. Διότι τώρα υπήρχαν οι ευκαιρίες, αν ήσουν λίγο μάγκας και καπάτσος, να κάνεις λεφτά. Και παλιότερα και πάντα υπήρχαν ευκαιρίες, εκεί όμως ήθελε απείρως μεγαλύτερα νεφρά για να τις δημιουργήσεις και να τις εκμεταλλευτείς.
Το 80 «έπινες την κοακόλα μισή-μισή με τη γκόμενα» κι ήσουν ευχαριστημένος (θεϊκή ατάκα από την υπέρτατη καλτ ταινία της δεκαετίας, «Φυλακές Ανηλίκων» του Ντίμη Δαδήρα). Σήμερα αυτό είναι γυφτιά. Αν δεν έχεις λεφτά για το ποτό σου, να κάτσεις σπίτι σου ή να πας να δουλέψεις ρε ρεμάλι.
Και για να καταλήξω: μέσα από την συγκεκριμένη οπτική που προσφέρω, πηγάζει κτγμ και η απάντηση στο γιατί οι έλληνες εργαζόμενοι - δημόσιοι, ιδιωτικοί, ελεύθεροι, οι πάντες - κλαίγονται και παραπονιούνται για το φόρτο. Είναι προφανές: ακριβώς δια της εκφράσεως παραπόνων, περνούν στους συνομιλητές τους, εμμέσως, το μήνυμα οτι αυτοί δουλεύουν, δεν τα ξύνουν σα μερικούς μερικούς που τα έχουν βρει έτοιμα και κοπροσκυλιάζουν. Ο έλληνας καυλώνει να παρουσιάζεται παντού και πάντα ως πολυάσχολος και περιζήτητος. Εξ ού και η λατρεία προς το κινητό του (που το έχει κάνει σκουλαρίκι, αυτός κι ο ιταλιάνος). Πιο απλά: κλαίγομαι για τη δουλειά μου σημαίνει έχω δουλειά, και μάλιστα έχω πολλή δουλειά, σε αντίθεση ενδεχομένως με σένα που στα λέω που έχεις του κώλου σου το χαβά. Κλαίγομαι σημαίνει βγάζω λεφτά, κονομάω, είμαι κάποιος, σε αντίθεση πάλι με σένα που ναι μεν κάθεσαι και φαρδοκλάνεις αλλά και βλέπεις τα θηλυκά με το κιάλι (γιατί αυτά πάνε στο πορτοφόλι). Για να μη στα πω λοιπόν χύμα που είσαι χαραμοφαγάς και τεμπέλης και σε γαμήσω ασάλιωτο, βάζω και λίγο δικό μου κλάψιμο και έτσι είναι σα να σε γαμάω με λιπαντικό (που κατά βάθος πονάει πιο πολύ).
@ αίας. Θενξ για τα καλά σου λόγια, μια μόνο δευτερεύουσα παρατήρηση περί πολιτικής πατρωνείας: πρόκειται περί κλασικού νεοελληνικού μύθου, ο οποίος τείνει να καταρριφθεί εσχάτως λόγω μειωμένης εξηγητικής αξίας. Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα δεν ήταν απλά πρακτορεία και δεν βασίζονταν αποκλειστικά στις περιβόητες πελατειακές σχέσεις. Είχαν εξαρχής (από την εποχή των τριών ξενικών κομμάτων, Αγγλικό - Γαλλικό - Ρωσικό) διακριτά ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Αυτό είναι το θέμα του μνημειώδους δίτομου έργου του Gunnar Herring, Τα Πολιτικά Κόμματα στην Ελλάδα, 1821-1936, από ΜΙΕΤ.
Εσύ αγορίνα μου αυτό κατάλαβες; Εγώ απλά ανοίγω μια κτγμ ενδιαφέρουσα συζήτηση, δεν αντιπαρατίθεμαι σε κανέναν. Κι αν έχεις άγνωστες λέξεις, λυπάμαι αλλά δεν προτίθεμαι να αλλάξω το στυλ μου γι' αυτό. Καλές γιορτές!
Δεν θεωρώ το λήμμα βαθμολογητέο, ωστόσο μετά χαράς θα συμμετάσχω στην ενδιαφέρουσα συζήτηση.
στο σύγχρονο Ελλάντα είσαι μαλάκας αν δουλεύεις και δεν τρως από τα έτοιμα ή/και από τον κόπο του άλλου.
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Η ηθική της εργασίας εξακολουθεί να διαπερνά απ' άκρου εις άκρον την ελληνική κοινωνία. Μια απόδειξη είναι οι slang εκφράσεις περιφρόνησης για τον άεργο: τεμπελχανάς, τεμπελχανείο, κουραδομηχανή, δουλεύει στου Ξαπλόπουλου, φαρδοκλάνει (δλδ μπορεί και κλάνει με άνεση και με τα πόδια ανοιχτά, χωρίς να προσπαθεί να κρυφτεί από κάποιον κλπ), ξυσαρχίδης, ξυστό, ψωλάρει, έχει της ψωλής του το χαβά και πολλά άλλα αλλά βαριέμαι να βάζω λινκς.
Για ποια όμως ακριβώς εργασία μιλάμε, αν δεχθούμε οτι το να κάθεσαι σπιτάκι σου και να ζεις π.χ. από ενοίκια είναι επονείδιστο και αιτία χλευασμού; Το ιδανικό για τον έλληνα είναι να έχει κάποια εργασία, δλδ να προσφέρει τυπικά έστω κάποιες υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο και να μην είναι παράσιτο, όμως η εργασία αυτή να μην είναι κοπιαστική και εξαντλητική. Ας μην ξεχνάμε πως για το Μαρξ, εργασία είναι πάντα η σωματική εργασία, που απομυζά τη ζωτική ενέργεια του εργάτη, του ρουφά κυριολεκτικά το σφρίγος και την ικμάδα του σώματός του. Η μαρξική αλλοτρίωση αναφέρεται σε αυτήν ακριβώς την εργασία-σκλαβιά.
Ο έλληνας θέλει βασικά να εργάζεται, ντρέπεται να λέει πως απλά κάθεται σπίτι του, ακόμα κι αν έχει τη δυνατότητα αυτή. Θέλει βασικά μια δουλειά γραφείου, όπου να μην κάνει πολλά πράγματα και να μην καταπονείται, η οποία όμως δουλειά θα του δίνει την ψευδαίσθηση της προσφοράς στο σύνολο, καθώς και το ανάλογο κοινωνικό κύρος που συνεπάγεται η προσφορά αυτή.
Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε το - κατ' εμέ ανεξήγητο - φαινόμενο παιδιών από πολύ πλούσιες οικογένειες, που με το που τελειώνουν το σχολείο χώνονται με τη μία full time στις οικογενειακές επιχειρήσεις ή και επιχειρούν να ξεκινήσουν κάτι νέο δικό τους;
Ένας ανθρωπάκος που απλά θέλει να σπουδάζει μέχρι τα 30-35 του χωρίς να εργάζεται, έχοντας μια σχετική οικονομική άνεση (όχι τπτ φοβερά πράγματα δλδ) βρίσκεται εν μέσω διπλών πυρών:
αφενός τα «λαϊκά» παιδιά, που και καλά «έχουν μπει απ' τα 13 στο μεροκάματο» και «έχουν μάθει πως βγαίνει το ψωμί», τον κατηγορούν ως φλώρο και κακομαθημένο και βουτυρομπεμπέ κλπ
αφεδύο οι νεοφιλελεύθεροι - νεοσυντηρητικοί (νταξ απλουστεύω κάπως βάναυσα τώρα αλλά τεσπά) που θέλουν εδώ και τώρα να βγάλουν λεφτά, πολλά, πάρα πολλά λεφτά, να κατακτήσουν τον κόσμο, να υποτάξουν και να εργαλειοποιήσουν τη φύση και την κοινωνία, να πετύχουν την ταύτιση της ουσίας με την ενέργεια, δέσμιοι ενός ακραίου θετικισμού / φονξιοναλισμού / μπιχεβιορισμού / οπερασιοναλισμού (για να το θέσουμε ολίγον μαρκουζιανά). Χλευάζουν τη θεωρία, τη σκέψη, την αφαίρεση. Εξορκίζουν την αργία και τη μοναξιά (μόνες συνθήκες υπό τις οποίες ο άνθρωπας πραγματικά σκέπτεται).
τζούφιες: δεν το έχω ακούσει έτσι, πάντως φαίνεται λογικό.
Οι ακραίες περιπτώσεις που αναφέρεις (μαζικές κατωποντοδοτήσεις) φαίνεται ευτυχώς να ανήκουν στο παρελθόν. Όλοι έχουν καταλάβει πως τέτοιες μεθοδεύσεις δε φτουράνε, καθότι εύκολα εντοπίζονται. Σήμερα θα έλεγα μάλλον πως έχουμε πόλεμο φθοράς, ανταρτοπόλεμο εναντίον ορισμένων χρηστών. Ο τζίζας ξαναλέω είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα: μόλις ανεβάσει καινούριο λήμμα, κάποιος / κάποιοι του την έχουν στημένη να τον πηδήξουν. Χωρίς να πολυ-επεκτείνουν την κακεργό δράση τους σε παλιά λήμματα. Αυτά τα φαινόμενα δεν αντιμετωπίζονται. Τεσπά έχεις δίκιο, πολύ ασχοληθήκαμε.