Comments by HODJAS (3417)
Showing 541-570 from 3417
Είναι αργκοτικό modal verb, σα να λέμε «χτυπάω» (π.χ. χτυπάω δυο κοιλιακούς, μια μπύρα, μια γκόμενα, τηλέφωνο, βλ. και αμερικ. hit the sack = την πέφτω για ύπνο κλπ).
Επίσης χρησιμοποιείται ως «θα σου σφίξω δυο μάπες» βλ. παρόμοιο «θα σου κολλήσω μια σφαλιάρα» (βλ. και ισπαν. te pego una ostia = σου κολλάω/χώνω μπάτσα, me pego una ducha = «κολλάω» ένα ντούς κλπ).
Οι Ιταλοί λένε τον πλακατζήδικο αναγραμματισμό merdeces' (< merda = σκατά + cesso = χέστρα) για να κοροϊδέψουν τους ταλαριούχους...
Δεν έχουνε ντιπ μπέσα φτούνοι, για δαύτο δε θα γενούν Έλλνες ποτέ μπίρομ!
Έτσι. Με το χέρι στην καρδιά, θα πρέπει καθένας να βλέπει κάθε στιγμή τί του είναι πιο εύκολο να σκεφτεί, να πεί ή να κάνει, ώστε να το αποφύγει.
Όσο για τους βόρειους (δηλ. πολιτισμένους δηλ. πειθαρχημένους κλπ ατού υπεροπλίας έναντι των πουτσαρά-μπουλουκιών του Τρίτου Κόσμου) λαούς της γερασμένης ηπείρου που κοιτάμε σαν κορόιδα να τους μιμηθούμε όπως λάχει, ο πολιτισμός τους έχει ένα ρηχότατο επίχρισμα, που αποκολλάται ευχερέστατα μετά απο 2-3 μπίρες...
Δεν συγκρίνεται με τις λεπτεπίλεπτες και βαθειά ριζωμένες παραδόσεις των παρ' ημίν τριτοκοσμικών μεταναστών, αλλά και ημεδαπών κατοίκων.
Αυτήν την στιγμή υπάρχουν στην χώρα γύρω στο 1 εκατομμύριο εξωκοινοτικοί και πάμπτωχοι αλλοδαποί.
Βάζω στοίχημα, οτι θα επαρκούσαν έστω και 100 χιλιάδες Εγκλέζοι, Γερμανοί, Σουηδοί κλπ σε αντίστοιχα εξαθλιωμένη κατάσταση, για να κάνουν τη χώρα λαμπόγυαλο.
Στην Αγγλία υπάρχουν παντού ταμπέλες, που σου λένε τί να κάνεις και πού να πάς.
Στις κυλιόμενες του Μετρό της Αθήνας, όλο και περισσότεροι άνθρωποι αρχίζουν να μαθαίνουν απο μόνοι τους να στέκονται στα δεξιά, ώστε να μην παρακωλύουν την κίνηση στην αριστερή λωρίδα, χωρίς να υπάρχει ούτε μια σχετική επιγραφή απο τα κωθώνια της διοίκησης, προς τούτο (!)
Επί Κατοχής, οι γερμανοτραφείς μορφωμένοι Έλληνες, δοκίμασαν μεγάλη πικρία και απογοήτευση, για την αδικία, την φτήνια και την απανθρωπιά που επέδειξε στην χώρα τους, ο ίδιος λαός, που τους «έκανε ανθρώπους».
Θα μου πείς, στον πόλεμο όλοι ζώα γίνονται. Ναι αλλά άλλο το μουλάρι κι άλλο η γάτα. Κι οι Ιταλοί πόλεμο είχαν...
Τ' ίπεις ουρέ thrash-ίμ;
Τί δλειά έχνε οι ζλάβ' με τσ' Έλλνις;
Σπέκια Στέφανος!
Ερώτηση: Οι στενώσεις και οι κωφώσεις δεν είναι χαρακτηριστικά των λεγομένων βορείων διαλέκτων (απο Ρούμελη και πάνω) ή ;
Το συγκρουσιακό μας ιδίωμα, ίσως να οφείλεται κατά μια έννοια στο οτι το 1821 επαναστατήσαμε εμφορούμενοι απο τις ιδέες του Διαφωτισμού και καταλήξαμε να φτιάξουμε ένα Κράτος δέσμιο του Ρομαντισμού...
Δεν θέλω να κάνω την κορόιδα, όταν όλοι οι σοβαροί χρήστες του σάιτος παίρνουν θέση.
Και τούτο γιατί θεωρώ οτι εδωμέσα μαζεύτηκαν σημαντικοί διανοητές της εποχής μας και τα λόγια τους δεν λέγονται κουκουρούκου.
Είναι όμως δύσκολη η ακροβασία γνώσεων και αθρωπιάς (χωρίς «gni»).
Ο μέγας τζόρας Λασκαράτος έλεγε ιταλιστί «bevi lo scibile tomo per tomo, sarai chiarissimo senz’ esser uomo», δηλ. σε ελεύθερη μετάφραση «πιές τον χυμό της γνώσης τόμο προς τόμο, μπορεί να γίνεις παντογνώστης αλλά δεν θα γίνεις άνθρωπος».
Έτσι, είπα κι εγώ να ποστάρω μια κουβέντα [αποτασσόμενος μετά βδελυγμίας τον κ. Σεφεριάδη] έστω και πρόσκαιρα (μέχρις ολοκληρωτικής διαγραφής των σχολίων – αν και δεν συμφωνώ).
Οι ακραίες εκφράσεις, είναι πάντοτε εξωτερίκευση των σκέψεων ενός ανθρώπου και δυσπιστώ περισσότερο ως προς τα ιερά μένη.
Δεν θεωρώ καν εμετό, οποιανδήποτε άποψη διατυπώθηκε, για πολλούς λόγους.
Ένας απο αυτούς, είναι αυτό που λέει ο μπέτα, δηλ. να γίνεται επί τέλους γνωστό όχι μόνον ατομικά το who is who, υπό τις επικρατούσες συνθήκες και όχι υπο Κ.Σ., αλλά και για ν' αποδίδεται σωστά η συνολική θέση του σάιτος.
Ένας άλλος είναι για λόγους αρχής (audiamur et altera pars).
Όλες οι απόψεις χωράνε στην Δημοκρατία, αρκεί να διατυπώνονται όλες.
Η κατάσταση είναι κρίσιμη. Έχουμε να φάμε πούτσα με λέπι τα επόμενα χρόνια, ανεξαρτήτως επιδερμίδας (γέλασα πολύ με το κοπρόχρουν των Χάνκειων οφθαλμών).
Εδώ λοιπόν έχουμε μια παράθεση φραγκμέντων απο data, καθένα απο τα οποία κρύβει μια δόση αλήθειας:
Ναι, οι μετανάστες ό,τι βλέπουν κάνουν, αναλόγως στις συνήθειες της χώρας υποδοχής. Στην Σουηδία μαθαίνουν να συμπεριφέρονται σαν Σουηδοί-στην Ελλάδα σαν Έλληνες (μας ξέρουμε δα).
Ναι, η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα για ν’ αποτρέψει την είσοδο μεταναστών στο έδαφός της.
Ναι, η Ελλάδα δεν κάνει και πολλά πράγματα για τους μετανάστες, που ήδη βρίσκονται στο έδαφός της.
Ναι, το Ρωμέηκο είναι ένα μπορδέλο που κλάνει όλους τους (φτωχούς) κατοίκους της επικρατείας του.
Ναι, ο θεσμός του πανεπιστημιακού ασύλου έχει γίνει κωλοσφούγγι, αλλά δεν αντιμετωπίζεται με αλεπουδιές τύπου «πονάει μάτι-κόβει κεφάλι».
Ναι, στην Αγγλία και στο Πακιστάν δεν γίνονται τέτοιου είδους διαμαρτυρίες με τέτοιον τρόπο. Και γιατί παρακαλώ, να συγκριθούμε με τους χειρότερους; Ούτε με τον Τρίτο Κόσμο γουστάρω να ταυτιστώ, ούτε με την Αλβιόνα, που’ χει βάλει κάμερες μέχρι και στην κωλοτρυπίδα της. Ας πρωτοτυπήσουμε και μια φορά βρέ αδερφέ...
Ναι, οι μετανάστες αναζητούν στην χώρα υποδοχής, αυτό ακριβώς που λείπει απο την χώρα τους: Δικαιοσύνη και ελευθερία (που συνεπάγεται ευμάρεια). Βέβαια, Νόμος δεν σημαίνει απαραίτητα και Δικαιοσύνη, στις καθ’ ημάς χώρες...
Ναι, το βίαιο έγκλημα έχει αυξηθεί ραγδαία τελευταία σε κέντρο Αθήνας, λιμάνι Πάτρας και Δυτική Θεσσαλονίκη (με αυτήν την σειρά).
Ναι, οι εχθροί Ελλήνων και Άλλων είναι κοινοί και πρέπει να κατονομασθούν, διαφορετικά το να λέει κανείς είτε οτι: α) Άλλοι οι εχθροί των Ελλήνων και άλλοι των Άλλων (τα πρώτα μέλη ίσα άρα και τα δεύτερα) = οι εχθροί Ελλήνων και Άλλων είναι οι ίδιοι ή β) οι εχθροί των Ελλήνων και των Άλλων είναι οι Άλλοι, άραγε συνεπάγεται οτι οι εχθροί των Ελλήνων είναι οι Άλλοι, είναι λογικώς άτοπα (άλλα αντ’ άλλων)...
Ναι, το μεταναστευτικό δεν είναι το σημαντικότερο πρόβλημα της Ελλάδας, αυτήν την στιγμή (αν την περνούσαμε μπέικα και στη χώρα ανθούσε η φαιδρά ποτροκαλέα, δεν θα καθόμαστε να ασχοληθούμε με το φτωχαδάκι). Εδώ καίγεται το καραμουνάκι μας, η Υπατία μας μάρανε;
Ναι, η φτώχια και η μιζέρια, σε κανέναν δεν αρέσει.
Ναι, άλλο πράγμα το Πέραμα και άλλο τα Μελίσσια.
Ναι, η Ελλάδα βρίσκεται σε δεινή θέση αυτήν την στιγμή για πολλούς λόγους (γεωπολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά κλπ). Έσκασε όμως ένα ακάλυπτο επιταγόνι, που το μεταχρονολογούσαμε απο ιδρύσεως του Κράτους μας...
Ναι, όταν κάποιος διαβιοί στην Ελλάδα νόμιμα-παράνομα επί μια συγκεκριμένη σειρά ετών, είναι μια πραγματικότητα και κανείς δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια σε αυτήν (κάτι που κατεξοχήν κάνει η Συντήρηση – είναι αφύσικο και με ολέθριες συνέπειες).
Ναι, οι απεργοί πείνας σε ολόκληρο τον κόσμο, όλο και κάποιο συμπλήρωμα θα αναγκασθούν να λάβουν (π.χ. ηλεκτρολύτες, καμιά λεμοναδίτσα κλπ), προκειμένου να μην τα κακαρώσουν άμεσα. Ας διαβάσει κάποιος για τις απεργίες πείνας και τις μεθόδους των ημετέρων Κώστα Σαμαρά και του «Άγγελου» (κατά κόσμον Χρήστου Ρούσσου), οι οποίες πρακτικές δεν ακυρώνουν σε καμία περίπτωση το αγώνα τους.
Όταν ο άλλος πεθαίνει ή βλάπτει συνειδητά την υγεία του για κάποιον σκοπό, κόντρα στην πανδαμάτορα αυτοσυντήρηση κι εσύ κάθεσαι και ψιλολογάς το σιτηρέσιό του, έρχεται στο νού η παροιμία «εδώ γαμούν αρσενικούς κι εσύ γυρεύεις νύφη»...
Ναι, ο σοκολατο-ανθυπουργός Υγείας είπε μια μαλακία και μισή. Και καλά θα κάνει να μην ξανατολμήσει να χαριεντισθεί και ιδίως μιλώντας για μπεζαχτάδες και ιδίως ο ίδιος...
Ναι, ο υπέρβαρος πολιτευτής προκάλεσε την λαϊκή μήνι. Κανείς ας μην ασχοληθεί με το «τί εννοούσε ο ποιητής». Μια αρχιδιά είπε, αυτό είπε.
Ναι, ορισμένοι αριστερίζοντες είναι κουτοπόνηρα μαλακιστήρια.
Ναι, όλοι οι ρατσιστές και οι φασίστες, είναι αρχίδια.
Ναι, κανείς δεν έχει δεί κανένα εθνίκι να κάνει με δικό του κόστος απεργία πείνας [έστω και με σουβλάκια!], για να φύγουν οι μετανάστες, αφού αυτό επιθυμεί...
Ναι, η Ελλάδα δεν είναι ρατσιστική χώρα (π.χ. Γερμανία). Έχει καταντήσει όμως ξενόφοβη χώρα (π.χ. Γαλλία). Υπάρχει τεράστια διαφορά, που μου την έμαθε ο Ντίνος και τον ευχαριστώ γι’ αυτό.
Ναι, η σχετικοποίηση ως προϊόν διεργασίας πλειονότιμων παραμέτρων (ιδίως απο μορφωμένους ανθρώπους), καταντά παγίδα, όταν δεν μπορείς να θωρείς ξεκάθαρα το Φυσικό Δίκαιο, το Σωστό και το Λάθος, το Ωραίο και το Άσχημο.
Ο σκοπός της Παιδείας, είναι να μάθει τον άνθρωπο να ξεχωρίζει τα σημαντικά πράγματα απο τα ασήμαντα.
Μιας και το προσωποποιήσαμε: Τις προάλλες, την πάτησα κι εγώ. Καθόμουν και διάβαζα ένα τίμιο βιβλίο για την Κατοχή και την Αντίσταση, όπου γινόταν μύλος απο αντίρροπες δυνάμεις και συμφέροντα. Έφθασα να βρίσκω επιχειρήματα και υπέρ των ταγματασφαλιτών. Ρε, σαν κάτι να μη μου πάει...
Πήρα μιαν ανάσα, πήρα και μιαν απόσταση απο τα κείμενα. Ποιός είχε δίκιο-ποιός είχε άδικο; Λέω, για κάτσε: Ο Ναζί είναι κατακτητής. Είναι μουνί. Σου γαμεί το σπίτι. Οι αντάρτες τον πολεμούν. Οι άλλοι τον συνδράμουν. Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβεις, βρε κεφάλα;
Ναι, την σήμερον ημέρα, δεν ξέρουμε πια τί είναι ο φασίστας και τί ο αριστερός. Υπάρχει όμως μπούσουλας παιδιά: Ο φασίστας έχει π[ε]λάτες. Θα μου πείς βέβαια και ορισμένοι αριστεροκράτες έχουν π[ε]λάτες. Ε, τί να γίνει ρε φέλλαζ; Σε τελική ανάλυση, η καμιά φορά ανεύθυνη δημαγωγία ενός αριστεροκράτη κάνει λιγότερο κακό απο την πάντοτε ζοφερή δράση ενός χουντάλα. Live and let live vs. Live and let die, εσείς ποιό προτιμάτε δηλαδή;
(Η Θώδη απάντησε Ken Lee)…
Λοιπόν. Το συμπέρασμα;
Κατά τα λοιπά, η προσωποποίηση των εκατέρωθεν επιχειρημάτων, στην οποίαν μερικοί αναγκάσθηκαν να προβούν, δεν είναι τελείως ανώφελη.
Εξ αυτού του γεγονότος συνάγεται, οτι αντίρροπες τάσεις δυο ή περισσότερων συναισθηματικά φορτισμένων διανοητών, δεν μπορούν να έχουν ισοδύναμα επιχειρήματα [ούτε και ν’ αξιολογηθούν ισότιμα], όταν ο συναισθηματισμός μιας τουλάχιστον απο αυτές, ανάγεται σε επαχθέστερες αιτίες.
Γενικά, το πάθος (αλλά και η ομόρριζη εμπάθεια) δεν είναι καλός γνώμονας για επιχειρηματολογία.
Ο Χάλικ το είπε πιο μεστά: Δεν ζυγιάζονται τα αζύγιαστα (η δε μαντινάδα του, μπάλσαμο).
Τα ζητήματα που τέθηκαν είναι πολλά (απεργίες πείνας, άσυλο, μετανάστες, ασφάλιση, εκμετάλλευση, ρατσισμός, έγκλημα, προσωπικές ιστορίες στο κέντρο και στις συνοικίες κλπ-κλπ), αλλά η μπάλα χάθηκε.
Πού είναι η μπάλα οέο;
Νομίζω οτι την βρήκε ο μπέτα (αλλά δε μας τη δίνει πίσω ο πούστης, γιατί του σπάσαμε το τζάμι)...
[I]Η Κρήτη έχει διαφορές απο τσ' άλλους τόπους
έχει θωρή μακρόστενη και κρητικούς αθρώπους[/I]
:-Ρ
Ήταν και όνομα μιας μπάντας του Πουλίκα πριν προσχωρήσει στους «Άσσους του Καράτε».
Πάντως, είναι δεν είναι αργκοτικό (που δεν είναι), σε κάθε περίπτωση ελλιπέστατος ο ορισμός.
Στην Κύπρο λογιασμένος είναι ο λογοδοσμένος.
Δεν υπάρχει «Κρητική διάλεκτος» αλλά διάλεκτοι (ανατολική, δυτική, Ανωγειανή, Σφακιανή, ορεσίβια, πεδινή, αστική, πεπαλαιωμένη, νεόκοπη, με βενετικές-αράπικες-τούρκικες-ομηρικές ρίζες κλπ).
Ποιά απ' όλες;
Ρωτήστε και κανα Χαλικούτη...
Αυτό που λέει ο ΜΧΣ, φάνηκε σ' ένα συγκλονιστικό ντοκυμαντέρ («Darwin's Nightmare» Hubert Sauper 2004) για την Τανζανία, με Ρώσους μπεκροκανάτες κι άξεστους πιλότους, που μεταφέρουν πέρκα απο την λίμνη Βικτώρια να πηδάνε ανήλικες μαύρες. Την πρωταγωνίστρια-αφηγήτρια μαυρούλα την καθάρισαν μετά την προβολή...
Την πειρατική άποψη της έκφρασης χρησιμοποιεί ο Τζιμάκος στο «Τελευταίο Ζεϊμπέκικο στην Αθήνα»:
[I]Μπροστά στο κοινοβούλιο, στον άγνωστο στρατιώτη,
δίπλα απ' τον κήπο του Όθωνα με τσαγανό ιππότη,
το τελευταίο ζεϊμπέκικο χορεύω στην Αθήνα
που μαραζώνει η άρρωστη σε μαύρη καραντίνα
Θα πάρω σβάρνα τις σκοπιές, τα δόλια τσολιαδάκια
και τα πρεζόνια τα φρικιά θα 'χω στα παλαμάκια
να μου πετάνε σύριγγες, γαρδένιες και μολότωφ
κι ο Αρκουδέας με τα ματ να κάνουνε σεκόντο
Μες στου Ζαλόγγου τις στροφές, σωσμένος δυναμίτες,
θα πέσω στους περίεργους, τους εμπριμέ πολίτες,
στον τελευταίο μου χορό με το σπαθί στο στόμα
θέλω να γίνει μακελειό πριν να θαφτώ στο χώμα[/I]
(«Χημεία και Τέρατα» 1987 LP 064-1701891 - EMIAL S.A.)
Η έκφραση ίσως συμφύρεται εννοιολογικά με την συνήθεια των πειρατών, να βαστούν τα όπλα τους στα δόντια για να' χουν ελεύθερα τα χέρια τους, όταν έκαναν ρεσάλτο.
Οι ορειβάτες και οι ανθρακωρύχοι, για τον ίδιο λόγο φορούν φωτάκι στο κεφάλι.
Πάλι συγγενής εκ πλαγίου, είναι η έκφραση «με την ψυχή στα δόντια», που κατάγεται απο την «ψυχή στο στόμα», η οδοντοστοιχία ούσα φραγμός της εξωτερίκευσης των σκέψεων (σχετικό λογοπαίγνιο κάνει η ομώνυμη εξαιρετική ταινία του Γ. Οικονομίδη, βλ. και Όμηρο σε Οδύσσεια ραψ. ε΄ στιχ. 20 «τέκνον ἐμόν, ποῖόν σε ἔπος φύγεν ἕρκος ὀδόντων» και αγγλ. έκφραση by the skin of your teeth = με τα χίλια ζόρια).
ARTe proxima, vita brevis...
Νήστευε φακή με ρέγγα (μέρες που είναι)
:-Ρ
Άντε και καλό τριήμεροοοοοοοο!
:-)
Τα παλιά τα χρόνια, στην Βόρεια Αγγλία, πριν πλακώσουν οι Ρωμαίοι, ο κοσμάκης λάτρεβε την κέλτικια θεούσα Brigantja (< κέλτικο < bhereg'h- = η υψηλή, ευγενής).
Οι άλλοι Βρετανοί της εποχής (βασικά οι νότιοι-κοντινότεροι στην Ευρώπη), τους αποκαλούσανε λέει, Brigantes (Βρίγαντες), είτε λόγω λατρείας της θεάς (εξ ου και το όνομα Brigit / Bríd < Brigantja), είτε λόγω υψομετρικής διαφοράς (αυτοί που κάθονται εκεί ψηλά πάνω απ’ τα Πέννινα τα όρη τ’ άγρια βουνά, τα βάθη της θαλάσσης και τα λαγκάδια).
Εξάλλου, οι λούγκρες ακόμα φωνάζουν τον λέλεκα επαρχιώτη τοιούτο, «υψομετρού».
Αγριάνθρωποι, όταν κόπιασαν οι Ρωμαίοι, τους είπανε κι αυτοί Brigantes, αν και αποκαλούσαν διάφορες ζόρικες περιοχές Brigantium όπου κατέβαιναν τα κουνάβια απ’ τα κατσάβραχα και τους ρήμαζαν, όπως π.χ. την περιοχή Bragança στην σημερινή Πορτογαλία και Briançon, Bregenz στις Άλπεις κ.ο.κ.
Μάλιστα, στην λοφώδη περιοχή Seine-et-Marne του Île-de-France, κάτι ξαδέρφια τους (απ’ το σόι της μάνας τους – μετά τσακωθήκανε για κάτι κληρονομικά), γιόρταζαν μια παγανιστική τελετή της Τυροφάγου (Ουαλικά/Κορνουαλικά/Βρετονικά bre = ύψωμα βλ. παραγωγή-κατανάλωση ψωμοτύρι μπρι και ζυμωτού μπριός ως εκκλησιαστικό ύψωμα, που πέφτει απο τον ουρανό ως μάννα εξ ου και η παροιμία μπριός πεσούσης πας ανήρ τυρεύεται).
Έτσι, στα Μεσαιωνικά λατινικά, τα λήμματα brigancii, brigantii, brigantini, brigantes, που απέδωσαν στην παλιο-ιταλική τον όρο brigante = ληστής που μετέρχεται την μέθοδο του Καρλίτο, εκ του οποίου προήλθαν οι λέξεις brigand και brigade (< ομόρριζο κέλτικο **brigā* = μάχη).
Παράλληλα, αυτά τα κοπρόσκυλα οι Βίκινγκς, που δεν άφησαν τίποτα όρθιο στις ακτές της ΒΔ Ευρώπης (αλλά και στα ζεστότερα κλίματα της Σικελίας-Κάτω Ιταλίας), έλεγαν bryggja την ξύλινη σχεδία (ή γέφυρα > bridge ή το λιμάνι) κι έτσι ονομάστηκε Brigg μια κατακαημένη πόλη του Linkolnshire της Ανατολικής Αγγλίας και Bruges μια μπασκετούπολη στο Βέλγιο (<Bryggja πρβλ. και πόλη Bryggen στη Νορβηγία).
Θες εξ υποκειμένου (Brigante = κατσαπλιάς), θες εξ αντικειμένου (bryggja = πλεούμενο), θες και τα δυο μαζί, ο κοινός παρονομαστής ήταν το ξύλο, ήτοι προέκυψε η εξίσωση: Στειλιάρι + θάλασσα = κολυμπηθρόξυλο.
Οπότε, όταν μαίνονταν η πειρατεία στη Μεσόγειο, τα ευκίνητα τρικάταρτα (με τα τετράγωνα πανιά – ληστρικά κυρίως) πλοία, οι πολύπαθοι Ιταλιώτες τα είπαν Brigantini, τα οποία οι πρακτικοί Εγκλέζοι συνέτμησαν σε brig.
Παρακάτω, επί τουρκοκρατίας, οι Ρωμιοί μπουρλοτιέρηδες, επιδιόρθωναν τα ξύλινα μέρη απ’ το μπρίκι τους στους ταρσανάδες, ματίζοντας μικρά κομμάτια ξύλου, όπου έλειπαν και καλαφατίζοντάς τα, ώστε να δέσουν πάνω στο σκαρί, σφραγίζοντας τις ρωγμές.
Το καλαφάτι (στουπί + λιωμένη πίσσα-κατράμι), το ζέσταιναν σ’ ένα μεγάλο καζάνι (τουρκ. kazan) ή σε μπρίκι (< τουρκ. ibrik, αναλόγως της ποσότητας που είχαν χρεία) πάνω σε μια πυροστιά που έκαιγε αδιάκοπα (σήμερα τα μπαλώματα στα μικρά σκάφη, γίνονται με λιωμένο πολυουρεθάνιο).
Οι ειδικευμένοι νάφτες ([...] στα νύχια μπαίνει το κατράμι και τα navy [...]), που δουλεύουν στα υποφράγματα του πλοίου (μηχανικοί, ηλεκτροτεχνίτες, ξυλουργοί, χαλκουργοί κλπ) και δεν βλέπουν ποτέ το φώς του ήλιου, εξακολουθούν να λέγονται και σήμερα στο ναυτικό «κατραμόκωλοι» κατ’ αντιδιαστολή προς τις ειδικότητες της κουβέρτας («καταστρωματέοι»).
Κοίτα όμως ο διάολος: Οι μάστορες, ανήκαν σε συγκεκριμένη συντεχνία (καλαφάτες-καλαφατζήδες), οπότε οποιαδήποτε λαθροχειρία απο ερασιτέχνη (π.χ. τζαμπατζή πλοιοκτήτη που επεδίδετο σε D.I.Y. αλά-ρομέηκα = ελαμωρετωρασιγατοπραμα), που επιδιόρθωνε τσάτρα-πάτρα τις ζημιές του σκάφους, αντιμετωπίζονταν με το λογοπαικτικό σκώμμα, που επιβιώνει στις μέρες μας μπρίκια κολλάς;
Ούτω πως, ο ατζαμής και τσαπατσούλης ναυτο-τεχνίτης λέγονταν ειρωνικά μπρικολατζής<Bricol(l)age. Σημειωτέον, ειδικότερος όρος υπήρχε για τους αυτόκλητους επιδιορθωτές ιρλανδικών μουσικών οργάνων (κυρίως της άρπας<Harp-collage), ελλείψει εξειδικευμένου προσωπικού.
Πρόκειται λοιπόν για σύνθετο (εκ του αγγλ. brig + γαλ. collage > μπρίκολα [η] > το μπρίκολο [το] > υποκορ. μπρικολέτο), δηλ. αυτός που επιδιορθώνει με παρδαλό τρόπο τα σκάφη απο σπόντα (χωρίς να είναι αυτή η δουλειά του) και κατ’ επέκταση ο άπειρος παίχτης του μπιλιάρδου, που κάνει ακούσιες σπόντες στα κουτουρού, αντίς να χτυπήσει απ’ ευθείας την μπάλα.
Τώρα, πότε έγιναν όλ’ αυτά, μήτ’ εγώ ήμουν εκεί, μήτε σείς να το πιστέψετε...
;-)
Γκατζ & Πονηρό: Μέσα σ' όλα!
Τώρα μου' ρθε μια εγκλέζικη έκφραση He bought the farm (ή bought the plot/lot/packet) ή συνηθέστερα he bought it, που σημαίνει ακαριαίο θάνατο απο ατύχημα ή στη μάχη.
Όταν ο cpt. Blackadder ρώτησε τη νοσοκόμα που πηδούσε, τί απέγινε ο πρώην της, αυτή απήντησε he bought it (εννοώντας οτι σκοτώθηκε σε μάχη του ΒΒ Ι).
Ο Εδμόνδος παρεξήγησε, κι άρχισε να μετράει κάτι φραγκοδίφραγκα, προκειμένου να πληρώσει τις υπηρεσίες της...
;-)
Όλη την Άγκυρα!
Quiz:
Ποιό βιβλίο έγραψε ο Έκτωρ Μαλό όταν έφαγε κλωτσιά στ' αρχίδια;
These are!
Να χαρώ εγώ ανεψούδι με τη μόρφωσίς του, με τα γαλλικά του, με τη ραψωδία του, με τα ούλα του!
Αχ και ποιά θα τονε πάρη, αχ!
Τα κόπια μου δεν επήγανε στράφι!
Τώρα μπορώ να κλείσω τα μάτια μου ήσυχος...
(Το καλάμι έπεσε απ' τα δάχτυλα του μπαρμπούλη κι έγειρε το πρόσωπό του στα διπλωμένα του χέρια. Μα δάκρυα δεν ήλθαν να δροσίσουν τα θερμιασμένα του ματόκλαδα. Είχαν στερέψει καμμένα στη λάβρα του καημού του)...
Γαμεί!