Comments by HODJAS (3417)
Showing 2431-2460 from 3417
Κατόπιν της «αντρούλας» του χαλ και του εκεί σχολίου του χάνκοντος, παραμένει το μυστήριο:
Γιατί τα τρέπουμε σε θηλυκά;
Γίνεται κάτι τέτοιο σε άλλη γλώσσα (που να διαθέτει γένη);
Παρακαλούνται οι γλωσσολόγοι, ψυχολόγοι κι οι φιλόσοφοι να του δώσουν κλώτσο να γυρίσει.
Σε κάποια φάση θεωρούσα (μάλλον εσφαλμένα αφού τελικά το context θηλυκοποίησης είναι γενικότερο), οτι η αντρούκλα, η αγορίνα κλπ σε αντιπαράσταση με τον τσολιά/πούτσα/καβλί (=γυναίκα), ήταν μάλλον λόγω κωλομπαρίστικης παράδοσης, ενώ τα φοράδα μου/τα καπούλια σου/αγελάδα κλπ προέρχονταν απο την προσφιλή κτηνοβασία, αλλά τότε δεν εξηγείται η «ζαργάνα», η «περιστέρα», η «τρυγόνα» κι η «κουκουνάρα»...
Χαρτί! Δώστε του χαρτί!
Η΄ να έχει εννοιολογική συγγένεια με το κομβικότατο θηλυκό «μάνα/μανούλα/μάνα καημένη»=ικανός (;)
Συμφωνώ με τζήζα. Βλ. και λήμμα την έχω.
Δηλαδή ζητεί ο λέγων συμπληρωματικές εξηγήσεις (καμιά φορά σε έντονο ή ειρωνικό ή επιθετικό ύφος), όπως π.χ. στο «Παιχνίδι του κου Ρίπλεϊ», που τον προσέβαλε ο Εγκλεζάκος και προσπάθησε μετά να τα μπαλώσει. Ο Μάλκοβιτς επανέλαβε αυστηρά 5-6 φορές την ερώτηση «meaning;» κάθε φορά που τα' μπλεκε και χειρότερα...
Με τον ιδιωματισμό «λέγοντας;» ζητούνται επιπρόσθετες εξηγήσεις, αλλά μάλλον λόγω ασάφειας της προηγηθείσας πρότασης π.χ.
-Δε μ' αρέσουν τα καινούρια στέκια. Τα βρίσκω φλωρατζήδικα.
-Λέγοντας;
-Ξέρεις, Καρύτση-Γκάζι-Ψυρρή και δε συμμαζεύεται...
rofl...
Στόοοοος! (5Χ2)
Ριμάρει όπως το: Αφεντικά και δούλοι, σκατά γινήκαμε ούλοι...
Και: Πουστλέ (κατά το Νεστλέ)...
Βέβαια. Ο Αίας γνωρίζει για ποιό πράγμα μιλάει και μπαίνει και στον κόπο να βάλει πολυτονικό.
Εξαιρετικό!
Ιδίως η φράση «...πρόκειται γιὰ κλασσικὴ παληόπουστα...» δηλώνει βαθειά γνώση του θέματος.
Εύγε!
Μπέτα αγόρι μου, γαμείς ας πούμε!
Εφεξής, δέον όπως αποκαλείσαι όχι μπέτα (<μπετόν) αλλά άλφα (<αλφάδι)!
Έχει κι ένα δίκιο ο Χαλικούτης, εδώ που τα λέμενε.
Διαφωνώ μόνο συστημικά (αντιγράφοντας ωστόσο τις πληροφορίες του), ίσως διότι εμφορούμαι απο εγκλέζικες καταβολές κοινωνικών στεγανών.
Όντως όμως, όπως λέει, αυτές δεν έχουν (πλήρη) εφαρμογή εδώ, αφού εντώ μπαλκάνια κι είμαστ’ όλοι αραπάδες-τσιγκάνοι-γύφτοι-μοϊκανοί-μοϊκανοί!
Αλλά μ’ αρέσουνε τα ξεκάθαρα πράγματα: Ή ζευγάς-ζευγάς ή παπάς-παπάς.
Αν δεν παίζει μουτζουρωμένος εργάτης με φόρμα και κασκέτο και πίσω φόντο το φουγάρο, υπόκοσμο δεν έχει...
Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά για να είναι εμφανείς όλες οι κοινωνικές τάξεις και να μην τεχνηέντως «μπερδεύονται» (κι ας μην συμφωνώ κατ’ αρχήν).
Είπαμε, αυτά τα «εργάτες-αγρότες-φοιτητές» μας κατέστρεψαν. Σήμερα ο αστός πηγαίνει στα λαϊκά στέκια άμα λάχει, αλλά ο λαϊκούρας τρώει πόρτα στο κυριλίκι. Το χάος ωφελεί μόνον αυτόν που τον δημιουργεί. Είναι άδικο.
Έχω την εντύπωση, οτι οι Κρητικοί, οι Πόντιοι και οι Κύπριοι, είναι ιδιαίτερες (και δυναμικές-ισχυρές) εθνοτικές ομάδες.
Δηλαδή, π.χ. είμαι Έλληνας αλλά είμαι και Κρής.
Οι υπόλοιποι Έλληνες, έχουν ι-σο-πε-δω-θεί απο την αθηναϊκή προβιά της μωραΐτικης υπο-κουλτούρας προ πολλού, (με ελάχιστες εξαιρέσεις-πυροτεχνήματα).
Εκ των ομάδων αυτών, οι Κρητικοί κι οι Κυπριώτες, έχουν αλλοτριωθεί περισσότερο (οι Πόντιοι είναι περισσότερο κλειστοί) και νομίζω για τους εξής λόγους:
-Η τηλεόραση όπως λές
-Προσαρτήθηκε (η Κρήτη-η Κύπρος παραμένει άλλο Κράτος), όταν στην κυρίως Ελλάδα είχε διαμορφωθεί ήδη μια κατάσταση,
-Είναι νταντελένιοι νησιώτες, ανοιχτοί στο καινούριο,
-Είναι παραδοσιακά μπεσαλήδες (αλλά και απλοϊκοί αγροκτηνοτρόφοι) και δεν αντελήφθησαν εγκαίρως την πονηρή παγίδα των πολιτισμικών ντε φάκτων των παλιολλαδιτών, ούτε και τα τερτίπια των παλιών τζακιών καταλαβαίνουν (με εξαίρεση το μητσοτακέϊκο που όμως ζεί στην Αθήνα). Άλλωστε, εδώ την πάτησαν μέχρι κι οι Σαλονικιοί μένοντας όμηροι στον μύθο που κατασκεύασε η Αθήνα γι' αυτούς.
-Σκοτώνονται μεταξύ τους σα μαλάκες (ως γνήσιοι μεσανατολίτες κούληδες)
-Μπορεί να υπήρξαν φτωχοί κι αγράμματοι χωρικοί (π.χ. δεν είχαν μέχρι πρόσφατα πανεπιστημιακές σχολές, ήταν μακριά λόγω θάλασσας απο την κεντρική διοίκηση, που κλάνει ακόμα και τις συνοικίες της Αθήνας, πόσο μάλλον την υπόλοιπη Ελλάδα-βλ. Κολωνάκι), αλλ' αυτό αλλάζει.
Ένας φιλοπρόοδος χωριάτης, δεν ούτε βλάχος, ούτε είναι για πολύ χωριάτης.
Εδώ και χρόνια το Ηράκλειο, με την δυναμική του παρουσία, έχει έξυπνα εκμηδενίσει την καταραμένη απόσταση της Κρήτης, με νέες τεχνολογίες κι ένα σωρό αεροπορικές εταιρίες και πτήσεις, υπολογίζοντας σε τοπικούς επιχειρηματίες και ποτέ στο κεντρικό Κράτος.
Όπου παίζει χρήμα, παίζει και πολιτισμός. Αν συνεχιστεί αυτό το βιολί, σε λίγο μας βλέπω να κατηφορίζουμε όλοι προς Κρήτη μεριά, για δουλειά.
Αφιερωμένο εξαιρετικά:
«Η Κρήτη έχει διαφορές απο τσ' άλλους τόπους
έχει καρδιά λεβέντικια,
μα κουζουλούς αθρώπους...»
Έξοχο!
Έχει δίκιο ο βίκαρ.
Οι Βρετανοί-Ιρλανδοί έχουν τελείως διαφορετική αντίληψη για τα φαινόμενα κι αυτο κάνει την αγγλική, μια απο τις δυσκολότερες (και ωραιότερες) γλώσσες. Όχι μόνο για το λεξιλόγιο-εκφράσεις κλπ, αλλά κυρίως λόγω διαφορετικής ψυχοσύνθεσης-ιδιοσυγκρασίας.
Π.χ. Οι εκφράσεις
'I'm so hungry I could eat a nun's arse through the church rail' (=πεινάω σαν πούστης)
'not enough room to swing a cat round' (=δε χωράει καρφίτσα)
δεν έχουν κανένα νόημα σε καμία ευρωπαϊκή γλώσσα, ενώ οι κάτοικοι των Βρεταννικών νήσων ξεκαρδίζονται!
Οι μόνοι που γειτνιάζουν (νοηματικά τουλάχιστον), είναι οι Δανοί (εκτός των άλλων η φωνητική τους είναι δύσκολη όσο και των μανδαρίνων!) και οι Ολλανδοί (που με το ένα πόδι πατάνε ήπειρο).
Π.χ. Όπως ένας Έλληνας μπορεί να μεταφράζει αυτούσια μια ελληνική έκφραση στα ισπανικά-ιταλικά και να έχει ανταπόκριση (70-100%) επιτυχίας (π.χ. βλ. το ποδοσφαιρικό «ξυλοκόπος» = falegname ταυτόσημο στην ιταλική!), έτσι κι ένας Δανός ή Ολλανδός «νιώθει» μια κουφή εγκλέζικη έκφραση κι ας μην την ήξερε πρωτύτερα.
Έτσι, αν κάποιος διηγηθεί ένα ανέκδοτο (πολλά είναι διεθνή), έστω και σε άπταιστα εγκλέζικα, όλοι οι Ευρωπαίοι θα το καταλάβουν, εκτός των Βρετανών...
Πεντάστερο!
(Αληθινός διάλογος δυο φίλων, να ξελαρυγγιάζονται απ' το μπαλκόνι μέρα μεσημέρι ο ένας στην ταράτσα να φτιάχνει την κεραία κι ο άλλος στον 1ο να τσεκάρει τα κανάλια, προ κινητών και μόλις εγκαινιάστηκαν τα ιδιωτικά κανάλια):
-Τώραααα;
-Μέγκα-Αντέννα καμπάναααα!
-Ερτ1 Ερτ2;
-Χιόνιααααα!
-Ε, γάμησέ τα! Τί τα θές; 2% τηλεθέαση έχουν!
Ο κιαρατάς ο Ανδρουλάκης, στο Ποινικό του Δίκαιο, προλόγιζε:
'...That which we call a rose
By any other name would smell as sweet'
Romeo and Juliet, Act II Sc. II ll. 43-44
Μου άρεσε η τελευταία παράγραφος του τζόνι (αν και δεν συμφωνώ): Κρατούμε αναμνήσεις ρόδων...
Η νομική ορολογία έχει λέξεις-έννοιες για το καθετί, με τις οποίες μπορείς να παίξεις, αλλά δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή απ' όλους (πολύ εξειδικευμένοι τεχνικοί όροι), γι' αυτό δεν μπορεί να γίνει σλάνγκ, αλλά μόνον επαγγελματική αργκό ενός σιναφιού.
Π.χ. βας-βας-βας, ο προσθέτως παρεμβάς (βλ. ανωτέρω), ένα παιδί μετράει τ' άρθρα (του συντάγματος), επιταγή τόπλες (ακάλυπτη) κ.α.
Για χρησικτησία μιλούσε το ζεβουασιόν άτομο, που σου βούταγε π.χ. τον αναπτήρα, τα τσιγάρα, ένα βιβλίο κλπ και μετά έκανε την κορόιδα.
Για κτήση γκόμενας, παραθέτω τον εξής (αληθινό) διάλογο μεταξύ φίλων:
-Μαλάκα! Κοίτα ένα μωρό, έρχεται προς το μέρος μας να ζητήσει φωτιά
-Πόσον καιρό έχεις να γαμήσεις;
-2/3 μήνες... Εσύ;
-Έναν.
-Ε, τότε θα κάνω εγώ παιχνίδι. Επετηρίδα βλέπεις...
-Α, όλα κι όλα! ΑΣΕΠ!
Σπέσιαλ!
Θα τον φτιάξω μόνος μου, τέλειωσε...
Μα να' ξερα;
Ελήφθη.
Αγαπώ την Κρήτη, σιγά-σιγά (ανα)γνωρίζοντας και τα μεγαλεία και τις μαλακίες της, προσπαθώντας να τα ισορροπήσω (πάντα θετικά ωστόσο διακείμενος), για να μην καταλήξω χάχας τουρίστας, αλλά δεν κατέχω πλήρως το βάθος και την έκταση-ένταση του πολύπλοκου πολιτισμού της (πώς θα μπορούσα άλλωστε, αφού δεν τυγχάνω Κρής);
Εκείνο που ήθελα, ήταν να καταγραφούν κάποιες εκφράσεις όπως τις έχω ακούσει (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα), προκειμένου να την τιμήσω, (όπως άλλωστε κάνω με λήμματα απο Β. Ελλάδα, Πάτρα, Αθήνα, Πειραιά, Σαλόνικα κλπ) χωρίς φόβο και χωρίς πάθος και χωρίς να γνωρίζω (τότε) ούτε ποιός είναι απο πού, ούτε και τί ακριβώς θεωρείται αναρτήσιμο.
Λόγω επανειλημμένων δυσμενών σχολίων, δημιουργήθηκε τότε σε εμένα, η εδραία αρνητική πεποίθηση, οτι «καλά θα κάνεις να μην ανακατεύεσαι με τα πίτουρα», λόγω τοπικής αναρμοδιότητας. Δηλαδή ο βορειοελλαδίτης μόνο νομιμοποιείται να γράφει τα δικά του, ο πρεζάκιας για τη ζού, ο πούστης για τον κώλο του κ.ο.κ.
Ευτυχώς, αυτό δεν ισχύει τελικά.
Μερσί για την απάντηση.
Σπεκ.
Πολύ σωστό ιρον!
Είχαν βάλει τέτοιες στη Φειδιππίδου, στο Χίλτον κλπ, αλλά κανείς δεν τις σεβάστηκε και τώρα ξέβαψαν πια...
Σοφόν το σαφές Ιρον :)
Παρεμβαίνω κυρίως ή προσθέτως είναι νομική ορολογία:
Κυρίως (αντιποιούμαι εν όλω ή εν μέρει το αντικείμενο της δίκης) και προσθέτως (λαμβάνω μέρος υπέρ ενός εκ των διαδίκων έχων έννομο συμφέρον).
Το έννομο συμφέρον της παρεμβάσεώς μου, έγκειται στο γεγονός της προαναφερθείσας κακόπιστης κριτικής στα ανωτέρω λήμματά μου, η οποία επανελήφθη εδώ:
«...έχω διατυπώσει κατά καιρούς τη διαφωνία μου σε πολλά λήμματα που άλλοι ανεβάζουν και που έχουν να κάνουν με γαβάθες και μπαουλοντίβανα, και άλλα που βιάζαν το πιο πάνω κριτήριο (δες λ.χ. εδώ μελίτακας...»
και σε καμία περίπτωση εξ εμπαθείας ή διάθεση αντιδικίας.
Δεν καταλαβαίνω τί σχέση έχει με τα συμφραζόμενα ο «μαλάθρακας» που αγνοώ.
Εξηγήσου.
Συμφωνώ και παρεμβαίνω προσθέτως υπέρ του Τζόνι, εν όψει και του γεγονότος οτι τα προειρηθέντα λήμματα «κρούβομαι», «τζάρουχας» και «μελιττάκος», είχαν in bonam fidem αναρτηθεί απο τον υποφαινόμενο και δέχθηκαν δριμεία όσο και αναίτια επίθεση...
Πράγματι, σεσί νε πα σλάνγκ κτλ ήδη αναφέρθηκα στο λήμμα «τζάρουχας».
Πολλές όμως ιστορικές φράσεις (έστω) της υπαίθρου, διαθέτουν εξαιρετική δύναμη, ώστε αποβαίνουν σύγχρονη αργκό Βλ. το εξαιρετικό «αργομουνιάτικο»!
Δεν είναι πάντα έτσι όμως. Η αργκό για ν' ανθίσει, χρειάζεται αστικό υπόβαθρο και απο-προσωποιημένες και τυποποιημένες σχέσεις/έννοιες.
Κληρονομήσαμε την αργκό μας από τους ζεϊμπέκηδες-γενιτσάρους-καμπανταήδες-κουτσαβάκηδες-ρεμπέτες.
Οι μητροπόλεις του Ελληνισμού, που μας επηρέασαν τόσο, ήταν (κυρίως) η Κωνσταντινούπολη, η Αλεξάνδρεια και η Σμύρνη.
Στην συνέχεια, οι νέες σοβαρές βι-ο-μη-χα-νι-κές πόλεις, που δημιουργήθηκαν κι έγραψαν ιστορία ήταν η Αθήνα, ο Πειραιάς (κλασμένος σήμερα κι αυτός), η Πάτρα (εν μέρει), η Ερμούπολη (την έφαγε ο Πειραιάς), ο Βόλος (κλάφτα Χαράλαμπε) και στα υστερνά η Σαλονίκη, η Καβάλα (πάει κι αυτή) και η Νάουσσα (χαιρετίσματα- 67% ανεργία)…
Σήμερα (κακά τα ψέματα), προεξάρχει το ψευδο-δίπολο Αθήνα-Θεσσαλονίκη, με μερικά περιφερειακά πυροτεχνήματα.
Συστημικώς, αρκεί να αναφερθεί οτι αν η Ελλάδα έχασε το τραίνο της Αναγέννησης, η Κρήτη έχασε το τραίνο κυριολεκτικά δεδομένου ότι ουδέποτε μετείχε στην βιομηχανική επανάσταση (π.χ. σιδηρόδρομος, εργατικά σωματεία, βιομηχανικές εγκαταστάσεις κλπ) και για το λόγο αυτό μηδαμώς υπέφερε από την από-βιομηχανοποίηση του ’80 (οπότε η Ελλάδα αποφάσισε να το ξαναγυρίσει στην αγροκτηνοτροφία), οτι ουδείς Κρής υπήρξε κουτσαβάκης (γίνονταν καταγέλαστοι λόγω της ιδιαίτερης προφοράς-ενδυμασίας και ιδίως των ελάχιστα κομψών εθίμων τους), οτι προσαρτήθηκε μετά την δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους (και τη συν αυτή δημιουργία αστικών κέντρων), οτι κατά πλείστο ποσοστό εξακολουθεί να βασίζεται στην κτηνοτροφική-αγροτική παραγωγή, (βλ. μια παλιά ζακυνθινιά καντσονέτα που αναφέρεται στους κρητικούς ως «χωριάτες»), οτι ο Θεοδωράκης ουδέποτε αγκάλιασε τον υπόκοσμο (όχι ως αριστερός αλλ' επειδή δεν τον καταλάβαινε σε αντίθεση με το Χατζιδάκι) και άλλα τινά.
Αλλ' ήδη αναμένουμε με ανυπομονησία, τη νέα αργκό που θα ξεπηδήσει απο το μεταβιομηχανικό Ηράκλειο (βλ. και «Καταγώγια ακμάζοντα: Παρέκκλιση και πολιτισμική δημιουργία στο Λάκκο Ηρακλείου 1900-1940» Γ. Ζαϊμάκη).
Κατά τα λοιπά, λαισέ σλανγκέ κτλ…
Έναν καφέ ρε παιδιά, (τόσο δύσκολο είναι;)
Κατ’ αρχάς (αν και δεν τα διάβασα όλα=βαριόμουνα), αν μου επιτραπεί να πώ «Ειρήνη υμίν» (εγώ θα τα λέω, μουσουλμάνος άνθρωπος, βρε;)
@ Τζήζας:
Εσύ ρε δεν έλεγες «μην κρίνετε ίνα μη κριθήτε», «άφετε τα παιδία σλανγκίζειν» κλπ (θεμουσχώραμε);
Άσε που, έτσι και πεί κανείς μια γυναίκα «ψώλα μου», ή πρέπει να κάνει επανάληψη το Βου+ Α=Βα ή που πρέπει να εξετασθή για ορμονικές διαταραχές...
@ Γκατζ:
Κατ’ εμέ, γράφε ό,τι και όπως γουστάρης. Εγώ μια φορά, στης Μονεμβασιάς τα κάστρα, είδα λήμμα κι έχωσ’ άστρα (Κ. Μπίγαλης)
Αλλά να ξέρεις, οτι ο Τζήζας κηρύσσει εκτός απο την πής, τη λάβ και τη μιούζηκ, ως εκ τούτου μη βάζης το δάχτυλό σου στις τρούπες (AC/DC) γιατί κάνει τζήζζζ...
@ Βίκαρ:
Εφημέριέ μου, ορθά που λαλείς! (Χαθήκανε τα μηνύματα;)
Να σημειωθεί στα πρακτικά, οτι ουδέποτε επεχείρησα να διορθώσω οποιονδήποτε με τα κολυβογράμματά μου δίκην επαΐοντος (άλλωστε τέτοιους τους απεχθάνομαι ως ακαλαίσθητους), αλλά προσπάθησα να προσφέρω μια λύση/πρόταση εν είδει μπασκίνα (μπας κι είν’ αυτό-μπας κι είναι τούτο), ψάχνοντας στα τυφλά με το λιανοκέρι...
Σέβομαι απεριόριστα τους ζουρλοπαντιέρες πρωτοδεσμίτες, οτι αυτοί κληθήσονται να κληρονομήσουνε τη γή (με το ευεργέτημα της απογραφής), ως πράγματι επιστήμονες!
@ Όλοι:
Η επανειλημμένη χρήσις μιας εκφράσεως κλπ, είναι ζήτημα στύλ, το οποίον εκφεύγει της κρίσεως του Αρείου Πάγου.
Οι δε πληγέντες, ας γυρίσουν το άλλο μάγουλο και σελίδα.
Υ.Γ. Ο μπετατζής γαμεί ας πούμε...
Πολύ χρήσιμο!
Σπέκ Χ5Χ2
Σωστός!
Βλ. επιπλέον μαμαδίστικη έκφραση «μη με σταυρώνεις διάολε» (=μη μου τα πρήζεις)
Προ αιώνος τα κουτσαβάκια έλεγαν τους τζανταρμάδες «σταυρωτήδες», είτε διότι «σταύρωναν» στο σοπάκι τους συλληφθέντες (που «μαρτυρούσαν» αμφισήμως), είτε διότι φορούσαν σταυρωτή χιαστί κορδέλα στο στήθος (όπως οι γρεναδιέροι) ή φυσεκλίκια.