Comments by sstteffannoss (257)
Showing 31-60 from 257

@salina: Για τη χρήση του «λίγο» αντί του «μια» καμία απολύτως αντίρρηση.
Άλλωστε το «λίγο» μπορεί να θεωρηθεί άνετα σαν χρονικό που είναι τόσο κοντά στο «μια στιγμή».
Το αυτό και για το «μια» σαν ρυθμικό μόριο που λέει κι ο vicar.
Άλλωστε αν ψάχνοντας το πώς καταντά ρυθμικό κάτι στη γλώσσα και καταλήγαμε σε οτιδήποτε απ’ τα προαναφερθέντα, σίγουρα δεν θα εκπλησσόμασταν.

Όσο για το «δούλα και κυρά»: Η τόση συνειδητοποίηση/ αυτογνωσία/ διανοητική εγρήγορση πόσο άνετα επιτρέπουν το «δούλα»;!;! Το «κυρά» μου είναι πιο εύκολο –βγάζω απωθημένα κι ετς.

@vikar: Το «ξεκίνημα μιας ενέργειας» εγώ το αντιλαμβάνομαι σαν «το άμεσα πραγματοποιήσιμο της διαδοχικής ενέργειας». Δεν ξέρω κατά πόσο βοήθησα στο ξεκαθάρισμα.

Η γιαλόμα της ημέρας φρονεί πως διαθέτεις ανάδρομο Ερμή σε γωνιακό οίκο με τίτλους, ή Άρη σε οίκο/ ζώδιο του Ερμή ίσως γωνιακό αν αναπληρώνει πεσμένο ή χτυπημένο Ήλιο πράγμα που σε ωθεί υπό το άγχος της έκθεσης σε κριτική, σε δομές οργάνωσης σαν απεγνωσμένη προσπάθεια αυτοσυγκράτησης ώστε να μη χαθεί ο διανοητικός αυτοέλεγχος. Elementary my dear σύσλανγκε! :-)

@salina & vicar: Θεωρώ πως συμφωνούμε διατυπώνοντας τα ίδια με άλλες λέξεις.

@ironick: έχουμε το «θα σκίσω τα πτυχία μου».

Συνθήματα ανάλογα με τις πεποιθήσεις του καθενός:
Για οπαδούς αντικυβερνητικών ή ντεμέκ, κομμάτων «Αέρα!! αέρα!! Έρχετ’ η Αγγέλα»,
Για συνειδητοποιημένους ευρωπολίτες: «Μη μας γαμάς!! Αγγέλα!! Εσύ μας κυβερνάς!!»,
Για εκδικητικούς: «Δώσε! τις λίστες! στο! – Λα! –ό!».

Αγαπητή salina ποτέ δεν θεώρησα κακό τον άνθρωπο που ανάγκασε το μυαλό μου σε εγρήγορση. Μάλλον σου χρωστώ.
Ας σκεφτούμε λοιπόν πάνω στις έννοιες «κόπος» και «χρόνος»:
Ό,τι κοπιαστικό συνήθως απαιτεί ανάλογο χρόνο.
Αν αναλογιστούμε πως η ίδια μας η ζωή είναι κατά μια έννοια η ατομική μας μερίδα στο Χρόνο, εύκολα συνειδητοποιούμε πως όταν διαφημίζουμε κάτι για σύντομο/ που γίνεται σε χρόνο dt –ας πούμε μια αγγαρεία ή κάτι αντίστοιχο- στην ουσία δηλώνουμε πως δεν θα είναι κουραστικό/ βάσανος για όποιον το κάνει, δεν θα του φάει τη ζωή:
«Ας ήτανε ο πόνος ένα τσιγάρο δρόμος» που λέει κι η Μαραγκουδάκη δια κλαψιάρη Στελάρα.

Παρεμπιπτόντως· μια διαδρομή μπορεί χιλιομετρικά να είναι μικρή αλλά ο κακοτράχαλος δρόμος να την κάνει εξαιρετικά δύσκολη άρα και χρονοβόρα, εξού κι είναι χρησιμότερη για τον ταξιδιώτη η πληροφορία πόσος χρόνος θα του χρειαστεί για να διατρέξει την όποια απόσταση.

Στα π.χ. σου λοιπόν «φέρε μία και τις χαρτοπετσέτες» και «πιάσε μία τα τσιγάρα» νομίζω πως πάλι έχουμε το σύντομο/ στιγμιαίο της ενέργειας που υπονοεί το εύκολο του όλου πράγματος: «φέρε μια στιγμή και τις χαρτοπετσέτες» και «πιάσε μια στιγμή τα τσιγάρα» με νόημα ακριβώς όπως τα λες και στα δυο.

Στο άλλο σου π.χ. «..μια έτσι θα κάνω..» το «έτσι» μάλλον είναι μια παράκαμψη/ ένα κάτι (που πάλι υπονοεί ξεστράτισμα τουτέστιν χάσιμο χρόνου οπότε κούραση και ξεβόλεμα) που το «μια» την υποβιβάζει ποσοτικοχρονικά (οπότε έχω πάλι το σύντομο/ στιγμιαίο της ενέργειας).

Αλλά επειδή νομίζω αντιλαμβάνομαι τι εννοείς:
Νομίζω πως η σωστή λέξη για να περιγραφούν οι καταστάσεις στις οποίες χρησιμοποιείς αυτό το «μια» είναι η «επικουρικότητα» που απαιτεί η όλη φάση. Εξηγούμαι:
Σε κάθε μια απ’ αυτές, αυτός που θα δράσει το κάνει προστρέχοντας σε άμεση βοήθεια αυτού που ζητά/ έχει ανάγκη ..γιατί μπορεί ενώ ο άλλος κωλύεται.
Αυτή είναι λίγο – πολύ κι η έννοια της επικουρικότητας.
Και φυσικά έχεις απόλυτο δίκιο.

Για να γιαλομήσω λιγάκι: salina είτε είσαι και γαμώ τα παιδιά που σκίζονται για τον Άλλο μέχρι σημείου εκμετάλευσης ή ..είσαι απ’ αυτές που τα θέλουν όλα κι όλους στα πόδια τους. :-)

Νομίζω πως αν μπερδεύει είναι γιατί οι αποχρώσεις είναι πολύ λεπτές. Εξηγούμαι:
Σχετίζεται με γρήγορη / σύντομη / συχνή διαδοχή ενεργειών· π.χ.: Το «Πάμε καμιά ταβέρνα;» είναι ισοδύναμο με το «Πάμε μια ταβέρνα;» όταν έχουμε καιρό να πάμε σε ταβέρνα. Όταν πρόσφατα έχουμε πάει σε ταβέρνα χρησιμοποιώ αποκλειστικά το πρώτο (με διαφορετικό τόνο φωνής) γιατί η πρότασή μου ενέχει την αμφιβολία αποδοχής λόγω συχνής επανάληψης. Το ίδιο ισχύει και στα π.χ. 1 και 3 του ορισμού.
Νομίζω πως ο vicar το ‘χει πιάσει μ’ αυτό το «έτσι γι’ αλλαγή» που αναφέρει.

Στο όλα τα λεφτά π.χ. της Galadriel, φαίνεται ολοκάθαρα όχι μόνο η διαδοχή των ενεργειών αλλά και το σύντομό της (βρίζονται διαδοχικά, μια ο ένας, μια ο άλλος δίχως καθυστέρηση –«άμεσα» όπως αναφέρει ο ορισμός).
Στο 2ο π.χ. του ορισμού το βάρος πέφτει περισσότερο στο σύντομο της πράξης που θέλουμε να συμβεί αμέσως τώρα –πάλι διαδοχή στην ουσία.
Το «..πας μια στην κουζίνα να το φέρεις;» είναι ισοδύναμο του «..πας μια στιγμή στην κουζίνα να το φέρεις;» Το ίδιο ισχύει και στα π.χ. της Salina που νομίζω πως έχει πιάσει τη διαδοχή των ενεργειών μ’ αυτό το «αλληλουχία» που αναφέρει.

Απ' το γαλλικό moirer: που σημαίνει «κάνω νερά» κι αναφέρεται σε υφάσματα κι ειδικότερα σε μεταξωτά.
Είναι ταυτόσημο με το γνωστό δικό μας «κάνει νερά» είτε για κάποιο σχέδιο, είτε μεταφορικά για τη συμπεριφορά κάποιου ατόμου (δεν ξηγιέται σωστά -όπως αναμένεται- σύμφωνα με όσα έχει δεσμευτεί -προφορικά, άτυπα).

Εγώ ξέρω την ενισχυμένη έκδοση: «έπαθα ψυχικό τραλαλά και καρδιακό πέρα δώθε», την οποία όμως δεν εμφανίζει ο γούγλης.

Όμως πέρα από τις ..συγκεκομμένες «ψυχολογικό/ ψυχικό τραλαλά» που καταγράφει ο Vrastaman, εμφανίζει μια συμπυκνωμένη: «ψυχικό πέρα δώθε» η οποία έπαιζε μόνο σαν μέρος του αστεϊσμού / αντιστροφής της ενισχυμένης: «έπαθα καρδιακό τραλαλά και ψυχικό πέρα δώθε».

@joe909 Εμείς το ..παίζαμε ως εξής:
Στις τρεις πρώτες θέσεις αφήναμε από 2 πούλια στην καθεμιά (το ένα πάνω στο άλλο), ενώ στις τρεις τελευταίες από 3 στην καθεμιά:

2.......2.......2.......3.......3.......3
Πρώτος έπαιζε αυτός που έφερνε τη μεγαλύτερη ζαριά.
Αν έφερνε π.χ. 1:4 έπρεπε να κατεβάσει ένα πούλι από την 1η θέση κι ένα από την 4η που τα τοποθετούσε μπροστά από τα υπόλοιπα της ίδιας στήλης, οπότε:

1..............................1.......................
1.......2.......2.......2.......3.......3
Αν έφερνε ζαριά τέτοια που να μην έχει να κατεβάσει κάποιο πούλι, απλά περίμενε την επόμενη ζαριά.
Π.χ. αν στη 2η του ζαριά έφερνε 1:2 η διάταξη γινόταν:

1.......1..................1.......................
1.......1.......2.......2.......3.......3
Αφού κατέβαιναν όλα τα πούλια (τέλειωνε το «άπλωμα»),

...................................1.......1.......1
1.......1.......1.......1.......1.......1
1.......1.......1.......1.......1.......1
έπρεπε ανάλογα με τη ζαριά να αρχίσει η αντίστροφη διαδικασία (το «μάζεμα») ώσπου να επανέλθουν όλα στην αρχική διάταξη. Αυτός που το κατόρθωνε πρώτος ήταν κι ο νικητής.

Μη έχοντας την απαραίτητη εκείνη στενή σχέση (ακόμα!!) με το χρήμα, δεν μπορούσα να φανταστώ καν πως εκτός απ’ τα παλαβομύρια, υπάρχουν και τα γνωστά στο σάιτ «φανταστικομύρια» αλλά και τα «απιθανομύρια!»
Να ‘σαι καλά διακριτικότατε σύσλαγκε betatzis που με ξεστράβωσες.

Και μάλλον έχεις δίκιο: «ετυμολογικά» τουλάχιστον τα «φανταστικομύρια» και τα «απιθανομύρια» προέρχονται άμεσα από τα ατέλειωτα πλούτη του πασίγνωστου Σκρουτζ Μακ Ντακ: στο «The Life and Times of Scrooge McDuck» ο συγγραφέας Don Rosa βεβαιώνει πως η περιουσία του τσιγκούνη πάπιου ανέρχεται σε “Five multiplujillion, nine impossibidillion, seven fantasticatrillion dollars and sixteen cents.”
Προφανώς, όπως φαίνεται κι απ’ το σχόλιο του deinosavros, και τα «παλαβομύρια» εκεί οφείλουν την έμπνευσή τους.

Παρεμπιπτόντως, πολύ μου άρεσε το ψαμμακόσια =τόσα όσα οι κόκκοι της άμμου, των ημών αρχαίων κωμικών που αναφέρει ο Σαραντάκος, αλλά αμφιβάλλω κατά πόσο θα γίνονταν σήμερα ευρέως κατανοητό.

Όσο για το «gazillions» φίλτατε Vrastaman, εδώ, αν μη τι άλλο, όντως ανοίγεται δρόμος για να αποδοθεί απ’ το «παλαβομύρια».

Και πάλι ευχαριστώ όλους σας!!

@ironick: Αμ τα: «και στα δικά σου!!» / «και στο κεφαλάκι σου!!»;

@electron: Ελπίζω πως δεν συνέβει τίποτε κακό για σένα ή για κάποιον δικό σου με τον κακό χαμό εκεί.

Εύγε Θε-αγενή!! Για την ετυμολογία, αντιγράφω από εδώ
Τα αρσενικά άτομα, –πάντα η αναφορά σε πέρδικες- στο μέσο του ταρσού, φέρουν κεράτινη διόγκωση (κότσι) απ' όπου προήλθε και η λαϊκή ονομασία «κότσος».

Παρεμπιπτόντως, και οι λαίουρες που τότε ήσασταν εδώ διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά κάτι εδώ με ωθεί να ευχηθώ στο σάιτ και σε όλους τους σύσλανγκους «Χρόνια Πολλά και Δημιουργικά».

Κάποτε κάποιοι λέγαμε πως είναι «δωρικού ρυθμού».
Κάποιος με βιτριολικό χιούμορ το έκανε «ντορικού ρυθμού» αλλά σε γενικές γραμμές όλοι γουστάραμε την μεσογειακή κοψιά.

Για τον Σαμαρά επίσης: Σαχλαμαράς

@Galadriel: Μα αν δεν τρως κι επιβιώνεις ο μόνος τρόπος για να το πετυχαίνεις είναι μέσω ..φωτοσύνθεσης!!
Νταξ υπάρχουν και μερικοί άλλοι αλλά...

Ο φίλος του νεκρού = Νίκος Αναγνωστόπουλος (πάλαι ποτέ βουλευτής της ΝΔ στην Α’ Αθηνών). Ο Σταύρος Θεοδωράκης βεβαιώνει πως «..για δεκαετίες επισκεπτόταν καθημερινά το Α΄ νεκροταφείο και μοίραζε πολιτικές του κάρτες, συντεινόμενος ως «ο φίλος του νεκρού». Οι πενθούντες δάκρυζαν με την ιδέα ότι ο άνθρωπος τους είχε έναν τόσο σημαντικό φίλο που τον θυμήθηκε μάλιστα στο τελευταίο του ταξίδι και έδιναν όρκο ότι και αυτοί θα τον θυμηθούν στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση.» !!
Τελείως Almodovar-ικό!!

Χρησιμοποιείται και για όσους -κυρίως όσες-:
Α) βρίσκονται σε αυστηρή δίαιτα για αισθητικούς λόγους,

Β) διακατέχονται από μόνιμη μιζέρια ως προς την κατανάλωση τροφής. Π.χ.: -i) τρώνε μισό σοκολατάκι, τυλίγουν το υπόλοιπο στο περιτύλιγμα για να το καταναλώσουν την επόμενη βδομάδα,
-ii) [στο πρώτο ραντεβού] ρωτάς «Πεινάς;», «Σα λύκος!» απαντά με νάζι και μετά τρεις βουκιές κοτόπουλο δηλώνει πως βαρυστομάχιασε.

Γ) Από ντόπιους (π.χ. εστιάτορες) εναντίων τουριστών για να στηλιτεύσουν τη χαμηλή κατανάλωση σε σχέση με τους Έλληνες.

Ντιξάν: Δημιουργία Ξανά, μάλλον για τους κόκκους.

Προκειμένου να προάγω την ενδιαφέρουσα κουβέντα αντιγράφω επιγραμματικότατα από τον Umberto Eco (Cinque scritti morali -1997) τα χαρακτηριστικά του Ur-Φασισμού (εκείνα δηλ. που υπάρχουν πάντα -μαζί με άλλα που διαφέρουν από είδος σε είδος-):

1 Λατρεία της παράδοσης (αποκλείει την προώθηση της γνώσης),

2 Απόρριψη του μοντερνισμού (οδηγεί σε ανορθολογισμό),

3 Λατρεία της πράξης για την πράξη (η παιδεία σαν κριτική στάση απέναντι στα πράγματα είναι ύποπτη),

4 Δεν δέχεται την κριτική (διαφωνία σημαίνει προδοσία),

5 Φοβάται τη διαφορετικότητα (είναι ρατσιστικός εξ ορισμού),

6 Πηγάζει από απόγνωση ατομική ή/ και κοινωνική (στρέφεται στις μεσαίες βασανισμένες τάξεις),

7 Προωθεί τον εθνικισμό (είναι ξενοφοβικός κι έχει έμμονη ιδέα τις συνομωσίες μακάρι παγκοσμίου επιπέδου),

8 Οι οπαδοί πρέπει να νοιώθουν ταπεινωμένοι από εχθρούς υπερβολικά ισχυρούς και ταυτόχρονα υπερβολικά αδύναμους –ώστε να είναι δυνατοί η ήττα τους.

9 Η ζωή είναι ένας διαρκής πόλεμος (οπότε ενυπάρχουν οι έννοιες της τελειωτικής λύσης και του Χρυσού Αιώνα),

10 Προωθεί ένας λαϊκό ελιτισμό (ανήκουμε στον καλύτερο λαό) που σε συνδυασμό με την ιεραρχική δομή –στρατιωτικού προτύπου- της κοινωνίας οδηγεί σε περιφρόνηση των υφισταμένων,

11 Εκπαιδεύει στο πρότυπο του ήρωα (πράγμα που οδηγεί στη λατρεία του θανάτου),

12 Μετατοπίζει τη βούληση για εξουσία στο σεξουαλικό πεδίο (καλλιεργώντας macho αντιλήψεις),

13 Η έννοια «Λαός» αντιμετωπίζεται σαν μια μονολιθική οντότητα που εκφράζει την κοινή βούληση με τον ηγέτη μόνο ειδικό/ ικανό να την εκφράζει,

14 Μιλάει την οργουελική και συναφείς νεογλώσσες.

Απ’ το παλιό γαλλικό «pelote»: μπάλα, κουβάρι, σφαίρα κι αυτό απ’ το λαϊκό λατινικό «pillota» που προήρθε απ’ το υποκοριστικό λατινικό «pila»: μπάλα, που μάλλον αρχικά σήμαινε μπάλα από τρίχα / μαλλί άρα προήρθε απ’ το «pilus»: μαλλιά, τρίχες.
Μια άλλη εκδοχή φρονεί πως κατάγεται από το λατινικό «pilum»: ακόντιο.

Πασίγνωστη η βασκική «pilota» / «euskal pilota» το εθνικό σπορ των βάσκων που παίζεται με μπαλίτσα κόντρα σε τοίχο, με τα χέρια, ρακέτα αλλά και με τη χαρακτηριστική μακριά γυριστή ρακέτα που καταλήγει σε καλαθοειδές κοίλωμα την «xistera».

Τόσο αυτή όσο και το τένις προέρχονται απ’ το αρχαιότερο γαλλικό «jeu de paume»: παιχνίδι παλάμης (ξέρω που πήγε το μυαλό σας) που αρχικά παιζόταν με γυμνή παλάμη, μετά με γάντι και κατόπιν με ρακέτα.

Το σενάριο έχει ελάχιστες μεν, υπαρκτές δε, πιθανότητες εφαρμογής. Μάλλον όχι εδώ.
Το αν θα είναι επιτυχημένο ή όχι, είναι άλλη συζήτηση.

Πάντως τοπικά, συμπληρωματικά κι εναλλακτικά νομίσματα υφίστανται. Και μάλιστα η χρήση τους παρακολουθείται στενά από πολλών ειδών επιστήμονες.

Ένα γερμανικό δείγμα από αυτούς, πριν 5 χρόνια, με διαβεβαίωνε πως αν και με σοβαρά προβλήματα, πολλά από αυτά είναι εξαιρετικά επιτυχημένα σε αρκετά πιο ευρεία κλίμακα απ’ ό,τι θα φαντάζονταν κανείς. Στην Ευρώπη κάποια απ’ αυτά δεν ξεκινούν σαν μια χίπικη, αντικαπιταλιστική ή αντιπαγκοσμιοποιησιακή αντίδραση αλλά σαν κοινωνική ανάγκη.

Πιστεύω πως αν υπήρχε σοβαρό Κράτος (με υποδομές και σε ανθρώπινο δυναμικό) θα μπορούσε να περπατήσει κάτι τέτοιο όπως αναφέρει ο Vrastaman στον ορισμό του, αλλά δεν ξέρω πόσο μακριά θα μπορούσε να μας πάει. Με τις εδώ σημερινές πολιτικές συνθήκες ασφαλώς ούτε με σφαίρες!! Αν όμως το σκέφτονταν οι Καταλανοί…

Δεν αναφερόμουν σ’ αυτά τα παιδιά. Αναφερόμουν σε περιπτώσεις οικογενειών που αν και μεγάλα πλέον τα παιδιά, τα στέλνουν σε ιδρύματα γιατί δεν μπορούν πλέον να τα ζήσουν. Κι ο αριθμός μεγαλώνει με τρελούς ρυθμούς.

Με τον Mr Cadmus α π ο κ λ ε ί ε τ α ι να μαλώσω.

Η οικογένεια είναι θεσμός με τα υπέρ και τα κατά του. Αλλά η συγκυρία μακάρι να τη δυναμώσει για το καλό μεγάλων και μικρών. Δεν θέλω να σκέφτομαι παρατημένους γέρους δίχως σύνταξη, ούτε πεταμένα σε ιδρύματα βρέφη και παιδιά.

@Φίλτατε (το εννοώ 1000%) Mr Cadmus. Μου είναι αδύνατον να φανταστώ πως κάποιος με τον οποίο δεν γνωρίζομαι προσωπικά, θα μπορούσε με τα σχόλιά του να μου τη λέει ..προσωπικά. Οπότε καμία παρεξήγηση, άρα και καμία ανάγκη συγνώμης. :-)

Ουσιαστικά νομίζω μιλάς για τη γνωστή προσπάθεια ενοχοποίησης του απλού πολίτη για ό,τι στραβό γύρω μας, φταίει δεν φταίει αυτός, με σκοπό την έμμεση απενοχοποίηση του συστήματος από τις όποιες ευθύνες του. Αν όντως κατάλαβα καλά, δηλώνω πως συμφωνούμε απολύτως (μακριά από μένα Παπαδόπουλοι κι οι επίγονοί του, ελιτισμοί, αυτομαστιγώματα κι άλλες κινκιές).

Εγώ όμως δεν ανέφερα με αυτόν τον τρόπο την ατομική ευθύνη.
Ξεκίνησα από τον ορισμό του Khan όπου αναφέρεται στο «…πολεοδομικό μπάχαλο της άναρχης δόμησης…» της Αθήνας. Για το μπάχαλο αυτό θεωρώ τόσο τεράστιες τις ευθύνες των τότε κυβερνώντων και όσων κέρδισαν εκμεταλλευόμενοι το τότε πάρτυ που δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τις επιμέρους ατομικές ευθύνες του απλού κοσμάκη (που όμως θεωρώ πως υπάρχουν). Άλλο να είσαι επαρχιώτης που πρωτοκατεβαίνεις στην πόλη τότε και να θέλεις ένα διαμερισματάκι, άλλο υπουργός και να ξηλώνεις τις γραμμές του τραμ, άλλο εργολάβος που ρίχνεις νεοκλασικό για να σηκώσεις ..κλουβιά, άλλο αρχιτέκτονας της τότε ..διαπλοκής, άλλο ..διανοούμενος και να το βουλώνεις.

Ρώτησα λοιπόν τι μπορώ να κάνω εγώ γι’ αυτό το μπάχαλο, αναλαμβάνοντας την όποια ατομική μου ευθύνη. Δεν ξεχνώ βέβαια πως την κύρια ευθύνη για να γίνει κάτι ουσιαστικό την φέρει το Κράτος από το οποίο όμως (όπως έχω πει) δεν περιμένω εδώ και καιρό απολύτως τίποτε (όχι βέβαια πως σταματώ να διεκδικώ απ’ αυτό τα ..δέοντα).

Με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό και τα περί δημόσιας περιουσίας που ανέφερες: Ατομική ευθύνη υπάρχει όταν συμβαίνει κάτι μπροστά σου (κάποιος καταπατά, ρημάζει, λερώνει, σηκώνει άλλον έναν όροφο και μια σοφίτα), μπορείς να κάνεις άμεσα κάτι γι’ αυτό (αντίσταση, καταγγελία, διαμαρτυρία, καθάρισμα κι εγώ δεν ξέρω τι) και δεν το κάνεις ή ακόμη χειρότερα το νομιμοποιείς (αργά ή γρήγορα) κάνοντας κι εσύ ή την πάπια ή μια απ’ τα ίδια. (Ασφαλώς και πάλι το Κράτος έχει ασυζητητί πολλαπλές μεγάλες ευθύνες αλλά δεν μπορεί να είναι και πανταχού παρόν). Και πιστεύω πως η συναίσθηση της ατομικής ευθύνης είναι καθαρά ζήτημα κουλτούρας και παιδείας.

@ironick: Μα ο ατομικισμός και το δεβαριέσαι, είναι έλλειψη κοινωνικής κουλτούρας και προϊόντα στρεβλής παιδείας. Εγώ τουλάχιστον έτσι εξηγώ τα «Εσύ να κοιτάς τη δουλειά σου» (συμβουλευτικά ή εκφοβιστικά), «Όποιος μπλέκει με τα πίτουρα τον τρων οι κότες» ακόμη και το «Ας πρόσεχε» (για το χαιρέκακο που ανέφερε ο Mr Cadmus)!! Χωρίς βέβαια να παραβλέπω πως ιστορικά έχουν, όντως, βάση. Αλλά σήμερα, γαμώ το μου, οφείλουμε να τα ξεπεράσουμε αν θέλουμε κάτι καλύτερο.

Νομίζω παρεξηγήθηκα. Στο γεγονός που παράθεσα ο Γερμανός απλά έτυχε να ‘ναι ένας Γερμανός. Δεν γενικεύω αποδίδοντας αυτή τη συμπεριφορά σε όλους τους Γερμανούς ή σε οποιονδήποτε ξένο. Το ανέφερα γιατί ένας ξένος, τουρίστας σε τόπο όπου πιθανότατα δεν θα ξαναπατήσει, φέρθηκε όπως θα ‘πρεπε να φέρεται ο καθένας και πολύ περισσότερο οι ντόπιοι. Το βλέπω σαν παράδειγμα ανάληψης ατομικής ευθύνης μπροστά σε μια άσχημη κατάσταση, κόντρα σ’ αυτό που κάνουν οι γύρω. Γιατί το βλέπεις σαν στερεότυπο;

Σε όσα λες για τους ρεμαλοτουρίστες έχεις απόλυτο δίκιο. Κι εκεί βλέπω έλλειμμα κουλτούρας. Για τα σκάνδαλα με τις διοξίνες επίσης, έχεις δίκιο. Αλλά το ζήτημα κουλτούρας δεν είναι αποκλειστικό πρόβλημα (ή προνόμιο) κάποιου λαού ή κράτους. Αλίμονο! Με τις γενικές έννοιες είμαι πολύ προσεκτικός. Δεν υπάρχει λαός ή κράτος που να το θεωρώ εξορισμού ..αυθεντία σε ζητήματα κουλτούρας ή πολιτισμού. Αλλά οπωσδήποτε υπάρχουν διαφορές και μάλιστα έντονες.

Π.χ. κοίτα τι γίνεται με την απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιο κλειστό χώρο. Αμέσως με το που υποτίθεται πως εφαρμόστηκε, όπου στη ζούλα μπορούσες να κάνεις τσιγάρο, εκεί που έκαναν τρία, άρχισαν να κάνουν επτά!! Ε δεν το λες κουλτούρα αυτό. Και ασφαλώς, αν βρεθεί εδώ ένας ..Γερμανός (που εκεί, ή όπου αλλού επιβάλλεται η απαγόρευση, την σέβεται –αν μη τι άλλο σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι εδώ) θα είναι πολύ φυσικό να κάνει τα ίδια, απλά και μόνο γιατί εδώ επιτρέπεται. Και δεν θα είναι υποκριτικό αν εξαγριωθεί σε περίπτωση που εκεί, κάποιος δεν σεβαστεί την απαγόρευση.

Πίστεψέ με, (αυτό είναι στερεότυπο, αλλά ..) ρατσιστής δεν είμαι. Αλλά δεν μπορώ να κάνω τα στραβά μάτια σε ό,τι στραβό, ούτε βέβαια να παραβλέπω ό,τι σωστό. Κι αφού ζω εδώ, είναι λογικό να γκρινιάζω για τα εδώ, που κακά τα ψέματα ούτε λίγα είναι, ούτε μικρά είναι. Οι εκτός Ελλάδας έχουν τα δικά τους προβλήματα, κουσούρια, στραβά και τα δικά τους καλά και όμορφα. Αν πίστευα πως εκεί έξω υπάρχει ο επί γης παράδεισος (ό,τι και να σημαίνει για τον καθένα αυτό) θα την είχα κάνει από καιρό.

Αλλά όσο δίκιο κι αν έχεις για την εκπόρευση από πάνω, εγώ έχω πάψει από καιρό να περιμένω οτιδήποτε από επάνω. Για πράγματα που πραγματικά βγάζουν μάτια (και υπάρχει ατομική ευθύνη και υπάρχει δυνατότητα για ατομική πρωτοβουλία), έχω πλέον απαιτήσεις από τον καθένα ξεχωριστά (ανάλογα με τις δυνατότητες και αντοχές του), σαν άτομα που ζουν μέσα σε μια κοινωνία.

Και γι’ αυτό ακριβώς ρώτησα «..πώς μπορεί να συνεισφέρει κάποιος μέσος πολίτης..» στο αρχικό μου σχόλιο.

Πάντα, μα πάντα, φιλικά!!

Μακάρι να ‘ξερα!! Ειλικρινά. Αλλά επειδή αυτό που εγώ έχω στο μυαλό σαν νόρμα δεν είναι κάτι που μπορώ να το μεταδώσω με συνταγή ή με ..νούμερα θα προσπαθήσω με ένα γεγονός:
Καλοκαίρι του 1998. Άγιο Όρος. Περπατώ με μια ομαδούλα άλλων πέντε αγνώστων από ένα μοναστήρι σε άλλο. Ανάμεσα σ’ αυτούς ένας Γερμανός περί τα είκοσι. Το μονοπάτι βρώμικο από ό,τι θες: κονσερβοκούτια, σακούλες, πλαστικά μπουκάλια…
Μόνο ο Γερμανός όταν φτάσαμε είχε γεμάτα τα χέρια απ’ ό,τι μπορούσαν να κρατήσουν εν είδει ..λουλουδιών. Δεν σκέφτηκε το ό,τι στην τελική ΔΕΝ καθάρισε το μονοπάτι. Δεν σκέφτηκε το «κάνε ό,τι κι οι άλλοι». Σκέφτηκε «εγώ κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για κάτι που δεν μ’ αρέσει». Ε, εκεί, εκείνη τη στιγμή, κατά την ταπεινότατη γνώμη μου, αυτή ήταν η νόρμα!

Και δεν νομίζω πως είχα να κάνω με κανέναν απόγονο των Αψβούργων. Δεν ξέρω αν αυτή η στάση είναι προϊόν εκπαίδευσης άμεσης (σχολείο), έμμεσης (τρόπος που λειτουργούν οι πέριξ), ανατροφής (κάνω ό,τι κι η μαμά μου) ή συνδυασμού όλων αυτών. Εγώ αυτό το λέω Κουλτούρα. Μακάρι να ‘γινα κατανοητός.

1. Μάιος. Ερμούπολη. Σε βεράντα στα Βαπόρια. Αμερικανάκι πέριξ των 30, σκούρας επιδερμίδας χαζεύει τη θέα απολύτως χαζεμένος. Good morning με προφορά ..Wyoming. Τα σχετικά.. Βγάζει τσαλακωμένο χαρτάκι από τη βερμούδα. Επάνω μεθυσμένα γράμματα: Πάρος, Σαντορίνη, Μύκονος, Κουφονήσι. «Μου ‘παν στο μπαρ είναι καλά για δουλειά εκεί.» «Τι δουλειά;» «Ψάχνω για μέρη που μπορούν να γυριστούν ταινίες για το Χόλυγουντ». «Και σε πληρώνουν γι’ αυτό;» «Εσένα πώς σε πληρώνουν για να ζεις εδώ;»

@deinosavros: συμφωνούμε στην ..απαισιοδοξία, συμφωνούμε πως χρειάζονται κατεδαφίσεις κι αποκέντρωση (τα ‘χα πει κι αλλού εδώ μέσα).

@ironick: ξέρεις πως συμφωνούμε. --Για τη μαλακισμένη νοοτροπία: και λίγα λες κι όσα κι αν πει κανείς πάλι λίγα θα ‘ναι. Αλλά την κουβέντα την ήθελα για τα θεμελιώδη της οικιστικής κακοδαιμονίας (π.χ. ρυμοτομία) γιατί πιστεύω πως αυτά δρουν πιο πούστικα: Σε κάνουν να συνηθίζεις την ασχήμια. Κι αυτό εγώ το θεωρώ από τις χειρότερες αλλοτριώσεις γιατί κατά την ταπεινότατη γνώμη μου γεννά κι άλλα ..σκατά (π.χ. επιθετικότητα, κατάθλιψη, αναπαραγωγή του κιτς κ.ά.)
Μερικά από τα κακά που περιγράφεις, εγώ τα αποκαλώ «διανοητική τεμπελιά» κάποια άλλα «ψυχική αναπηρία».

@MrCadmus: Για «το γεγονός ότι ουδέποτε οι ιθαγενείς εδώ αισθάνθηκαν τη δημόσια περιουσία ως δικό τους κτήμα» εγώ πιστεύω πως βασικά φταίει η έλλειψη Παιδείας και Κουλτούρας που σημαίνει βέβαια πως έχουμε κάτι αιώνες δουλειάς μπροστά μας για να πιάσουμε τη νόρμα.
Εγώ τις ταινίες του Bergman πολύ τις πάω. Όχι πως διαφωνούμε στα βασικά που του ..καταλογίζεις αλλά γενικά εκείνη την εποχή κάπως έτσι ήταν η μόδα ανάμεσα στους πιο ..ψαγμένους. Οπότε δείξε κατανόηση. Νομίζω πως γενικά στις τέχνες κατά καιρούς παίζει κάτι αντίστοιχο. (Για τη μουσική δηλώνω ευθέως πλήρη ..ανειδικότητα οπότε αν διαφωνείς διάψευσέ με).
--Καλά! Ποιος ξέρει τι κρυάδες λέγατε στη συνάντα κι η καημένη η Galadriel φόρεσε ..κουβέρτα. :-)

@deinosavros: Όπως και να τη λένε, είναι θεϊκή εντολή: «Σταμάτα να της μιλάς και …» ;-)

Να δηλώσω πως συμφωνώ τα μάλα με ironick και Khan.
Θα ‘θελα όμως (ουσιαστική κουβεντούλα πάω να ανοίξω) να μου πείτε (δεν ρωτώ μόνο την ironick) πώς μπορεί να συνεισφέρει κάποιος μέσος πολίτης στον άγιο σκοπό (δεν αναφέρομαι μόνο στο κλεινόν άστυ) σε ένα επίπεδο που να ξεφεύγει από τα πλαίσια της ήπιας συμμετοχής του συνειδητοποιημένου πολίτη (δεν βρωμίζω, ανακυκλώνω, στηρίζω δράσεις, διατηρώ καθαρό το πεζοδρόμιό μου από σκυλόσκατα, χιόνια, κουτσουλιές κλπ, διατηρώ καθαρή την πρόσοψη του σπιτιού μου, καθαρή την τέντα μου κλπ κλπ).

Με το «μέσος πολίτης» εννοώ κάποιον όχι ταλαντούχο (π.χ. ένας αρχιτέκτονας μπορεί να προτείνει κάτι ουσιαστικότερο σε αυτό το επίπεδο από έναν, λέμε τώρα, περιπτερά –παρακαλώ υποθέστε πως ο αρχιτέκτονας είναι πανάξιος της ιδιότητάς του κι ο περιπτεράς δεν είναι άξιος της ιδιότητας του αρχιτέκτονα γιατί σίγουρα θα υπάρχουν εξαιρέσεις).

Το πρόβλημά μου δεν είναι οι ήπιες δράσεις που αναμφισβήτητα έχουν τη βαρύτητά τους, αλλά τα πελώρια δομικά προβλήματα των ελληνικών πόλεων (τραγική ρυμοτομία, υποδομές για τον πούτσο, αν υπάρχουν, και άλλα τόσο γνωστά). Είναι κι η κακούργα η Κρίση.

Quizás η νέα.

Τα των θνητών έτη μετρούν το ίδιο για τις θωτικονεράιδες;