Comments by Επισκέπτης (3236)
Showing 1381-1410 from 3236
Βλέπε και Ψολόμβια, Ψολόμβος, Ψολομβίνα...
....εσείς το έχετε και εμείς είμαστε....
μπα, όλο και κανένας κορεός προκύπτει...
βρε, δεν πειράζει! Άσε μας να γίνουμε και λίγο σλανγκαρχίδιδες και να πουλάμε μούρη!
@Xalikoutis
Τὴν ξύλινη τὴ μιλάω καλά, δὲν ἔχω ὅμως ἐντρυφίσει περισσότερο, λόγῳ ἀντανακλαστικῶν ἐμέσεως. Κατὰ βάσιν πρόκειται γιὰ χρῆσι τῶν γνωστῶν καταλήξεων, μή καταβιβασμοῦ τοῦ τόνου ἐπὶ μακρᾶς ληγούσης (πχ τοῦ ἄνθρωπου) καὶ ἑνὸς βερμπαλιστικοῦ γλωσσικοῦ ὕφους. Δηλώνει κομματικὸ πατριωτισμό. Σημαίνει μιὰ γλῶσσα ποὺ δὲν πάλλεται ἀπὸ συναίσθημα, ποὺ εἶναι στρατευμένη (πρβλ. τὸ ξύλινο παλτό=τὸ φέρετρο)
δες και λε πουλέ! (καλωσήρθες Πάνο στα μυστήρια του search enginge του slang.gr!)
Στο παράδειγμα μου για το reggae metal παίζει να λέει και ο δράκος στο πρωταγωνιστή: άσε ρε μορφονίε τα μπούρου-μπούρου με την πριγκίπισσα... να γυρνάει ο μπάφος!
...F.U.B.A.R. fucked up beyond any repair...
Hasta la vista, babe!
πουστι σκοινηξωφ
μπορεις να γραψεις κανονικα τις νοτες;;;
Φυσικά υπάρχει και το reggae metal... Μεταλλάδες, πιθανόν τόσο λιάρδα από σοκολάτα που δεν μπορούν να παίξουν τίποτ'άλλο εκτός από ρέγγε...
Οπότε, ο πρωταγωνιστής είναι αραχτός στην αιώρα του, γρατζουνάει την κιθάρα του, καπνίζει την γκάντζα του, παίζει με τις τζίβες του και στ'αρχίδια του κι ο δράκος και η πριγκίπισσα... Jah love rocks!
(το παρόν υβρίδιο που όντως υπάρχει, να μην μπερδεύεται με το θεικό reggae hardcore punk των Bad Brains...
ωραίο, χρησιμοποιείται και εκτός πρέφας, «μπήκε μέσα σόλο».
μήπως η κοπέλα είναι Black Panther ή old-days Σκίνχεντ;
εγώ έχω μπλουζάκι με κεντητό το cccp....
Νομίζω ο Μίσσιος πρώτος σε ένα από τα βιβλία του, κάνει την παρατήρηση ότι οι Θεσπιείς ήταν αυτοί που έμειναν να πολεμήσουν εθελοντικά, ενώ οι Σπαρτιάτες υπάκουσαν σαν καλά στρατιωτάκια σε διαταγές από την πατρίδα, (τοις κείνων (χ)ρήμασι πειθόμενοι κλπ). Επομένως, η Ιστορία πρέπει να τους αποκαταστήσει, ως λέει και ο Μπούμπις.
Και για να μην ξεχνιόμαστε με το κοντό μας και το μακρύ μας, σπεκ για τις πληροφορίες του λήμματος
...φουσκώνω κάποιον με το μασούρι.. το ξέρω μεταφορικά. Βάζω συνέχεια λόγια σε κάποιον και τον φτιάχνώ ή τον τρομπάρω..
@Bubis Τὸ εἶδα τὸ κείμενο ἀπὸ τὸ link καὶ ἔφριξα. Προσπάθησα φιλότιμα νὰ διαβάσω καὶ νὰ καταλάβω. Ἔπιασα ἕνα ποσοστό. Αὐτὸς μπερδεύει τὴν τοπολαλιά του μὲ τὴ φωνητικὴ γραφή, ὑπὸ τὴν σκιὰν τῆς ἰδεολογικῆς του στάσεως. Ἡ γλῶσσα τῶν μαλιαριστῶν ἦταν κλασσικούρα μπροστὰ στὸ κατασκεύασμα αὐτό.
@the others
Τοῦ περιβοήτου γλωσσικοῦ μας ζητήματος ὑπόκειται ἕνα ὀντολογικὸ ἐρώτημα, ποὺ ἀφορᾷ εἰς τὸν νέο Ἑλληνισμό: Πρόκειται γιὰ ἕνα ἀρχαῖο ἔθνος, τὸ ὁποῖο ξαναβρῆκε τὴ συνέχειά του μετὰ τῆ διακοπὴ τῆς αὐτοσυνειδησίας του, ἢ γιὰ ἕνα νεοπαγὲς ἔθνος, ποὺ προέκυψε μαζὶ μὲ τὰ ὑπόλοιπα Εὐρωπαϊκά, μεταξὺ 1700 καὶ 1900;
Οἱ λεγόμενοι ἀρχαϊσταί (Μυστριώτης κλπ), μαζὶ μὲ τοὺς Εὐρωπαίους διαφωτιστὰς (Φρειδερῖκος κλπ) πιστεύουν στὴν ἐθνικὴ συνέχεια, ἐπιλέγουν συνεπῶς ὡς γλῶσσα τὴν ἀττικὴ διάλεκτο τῆς ἀρχαίας, διότι εἶναι ἡ μορφὴ τῆς Ἑλληνικῆς μὲ τὴν πλέον ἀκμάσασα γραμματεία παγκοσμίως, τὴν κλασσική.
Ἡ τότε ἀστικὴ τάξις, μεταπρατικοῦ χαρακτῆρος μετὰ τὴ δολοφονία τοῦ Καποδιστρίου ἕως καὶ σήμερα, βολεύεται καλλίτερα μὲ τὴν περὶ νεοπαγοῦς ἔθνους ἄποψι. Φροντίζει λοιπὸν γιὰ τὴ δημιουργία ἑνὸς νεοπαγοῦς γλωσσικοῦ ἰδιώματος. Ἔτσι γεννᾶται ὁ μαλιαρισμός.
Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ ὅτι οἱ ἀρχιερεῖς τοῦ μαλιαρισμοῦ εἶχαν τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικά: Πολὺ μορφωμένοι, καθηγηταὶ σὲ Εὐρωπαϊκὰ πανεπιστήμια, ζοῦσαν κυρίως στὸ ἐξωτερικό καὶ εἶχαν ξένες συζύγους. Ὁ μαλιαρισμὸς ἦτο κατὰ τὴν ἄποψί μου ἕνα εἶδος Εὐρωλιγουρισμοῦ τῆς ἐποχῆς. Μὲ τὰ χρόνια καὶ τὴ μελέτη ἔγινα πάντως λιγότερο αὐστηρός, καὶ συγκρίνω τὴν κρίσι ἐκείνη μὲ τὴν κρίσι τῆς συγχρόνου Τουρκίας, ἡ ὁποία δυσκολεύεται νὰ ἀποφασίσῃ νὰ ἀφήσῃ τὸν Ἀραβικὸ Πολιτισμὸ (κατὰ Σπένγκλερ) στὸν ὁποῖον ἀνήκει, γιὰ νὰ ἐνταχθῇ στὸν Δυτικό, ἕνα Πολιτισμό, ποὺ ἤδη παρακμάζει, ἐνῷ ἐμεῖς τὸν προλάβαμε τοὐλάχιστον ζωντανό, καὶ παρ’ ὅλες τὶς ἀμφιταλαντεύσεις μας σὲ ἄλλα πράγματα, ποτὲ δὲν ἀμφιβάλαμε ὅτι θὰ ἐντασσόμαστε σ’ αὐτόν, μετὰ τὴν Τουρκοκρατία, ἁπλῶς μᾶς ἔπεσε λίγο βαρειὰ ἡ περίοδος τῆς ὀθωνικῆς ἀντιβασιλείας.
Τὴ λῦσι στὸ γλωσσικό μας ἔδωσε ὁ Κοραής, μὲ τὴ μέση ὁδό, τὸν καθαρευουσιανισμό, ἕνα ἰδίωμα λιγότερο τεχνητὸ ἀπὸ τὴν μαλιαρὴ καὶ τὴ δημοτική, μὲ στοιχεῖα λαϊκὰ καὶ λόγια, ποὺ ἐξησφάλιζε τὴν ἐθνικὴ συνέχεια, χωρὶς ρῆξι μὲ τὴν ἀστικὴ τάξι (μεταπράται καὶ πάροικοι). Τὸ ἰδεολογικὸ ὑπόβαθρο ἐδόθη ἀπὸ τὸ ἐφεύρημα τοῦ Ἑλληνοχριστιανισμοῦ (πατήρ του ὁ Ζαμπέλιος, μεσολαβητής του ὁ Παπαρρηγόπουλος).
Ἀργότερα, καὶ ἐνῷ τὰ πράγματα εἶχαν βρῆ τὸ δρόμο τους, ἐνεφανίσθη ἄλλος παράγων ποὺ δὲν ἤθελε τὴ συνέχεια τοῦ ἔθνους: ὁ κομμουνισμός, μὲ τὴ τριτοδιεθνική του μορφή, καὶ μάλιστα λίγο ὄψιμα, ὅταν ἄρχισαν τὰ Σοβιετικὰ γεωστρατηγικὰ παίγνια πάνω στὰ ὑπολείματα τοῦ Ἀνατολικοῦ Ζητήματος. Τὸ γλωσσικὸ ἀποτέλεσμα δὲν ἦταν τὸ ἀναμενόμενο γι’ αὐτούς, μᾶς ἄφησε ὅμως προίκα τὴν ξύλινη γλῶσσα, τὸ μόνο ἴσως γλωσσικὸ ὗφος τῆς Ἑλληνικῆς (δὲν πρόκειται περὶ πραγματικοῦ ἰδιώματος), ποὺ εἶναι γιὰ ἐμετό.
Ἡ τελευταία (ὄχι ὅμως καὶ τελικὴ) ἐπίθεσι στὴ γλωσσική μας ἰσορροπία ἔρχεται μὲ τὴ βιαία καθιέρωσι τῆς δημοτικῆς (βιαία διότι εἶναι τεχνητή) καὶ τοῦ μονοτονικοῦ, στὸ πλαίσιο τῆς προετοιμασίας γιὰ τὴν παγκοσμιοποίησι (ἔχει ἀρχίσει νὰ γράφεται καὶ μὲ κεφαλαῖο Π). Αὐτὲς οἱ καταστάσεις ἀνήκουν κατὰ τὴν ταπεινή μου γνώμη στὸ New Age, Globalization κλπ καραμέλλες, καὶ γι’ αὐτὸ μουλαρώνω.
@Khan (esp), Mes & the others
Συμφωνοῦμε σὲ πάρα πολλά. Ἁπλῶς, ἂς δοῦμε λίγο τὴ λεπτομέρεια, γιὰ νὰ ἀποφασίσουμε ὁ καθένας τί ἀκριβῶς θέλει ἀπὸ μέσα του, καὶ ὄχι μὲ ὅρους ἐξωτερικούς.
Ἡ κεφαλαιογράμματη γραφὴ εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ἐκφράστηκε ὁ Ἑλληνικὸς κόσμος σὲ μία φᾶσι περιωρισμένων ἀγροτικῶν κοινωνιῶν, ὅπου οὔτε ὁ χωρισμὸς τῶν λέξεων δὲν εἶχε νόημα, οὔτε καὶ ὑπῆρχε ἡ ἔννοια τῆς ὀρθογραφίας (κοιτάξτε ὅποια ἐπιγραφὴ θέλετε). Κατὰ τόπους μάλιστα ἔγραφαν καὶ ἀπὸ δεξιὰ πρὸς τ’ ἀριστερά, ἢ καὶ βουστροφηδόν. Τὰ νοήματα ἦσαν περιωρισμένα καὶ γνωστὰ σὲ ὅλους. Ἡ γραφὴ δίνει προτεραιότητα στὴν ἐπικοινωνία/ἀνακοίνωσι. Ὁ Πολιτισμὸς ὅμως βιώνεται διαφορετικά: Μὲ τὸν προφορικὸ λόγο καὶ μέσα ἀπὸ «δρώμενα», κυρίως θρῃσκευτικά (Βάλτερ Ὄττο, Κερένυι). Εἶναι ἡ ἀρχαϊκὴ περίοδος, περίοδος ὅπου ὁ Πολιτισμὸς ἐξελίσσεται ραγδαίως. Κάποια στιγμὴ στὴν κλασσικὴ περίοδο (ἀκμὴ τοῦ Πολιτισμοῦ, ὅπου συγκομίζονται οἱ καλλίτεροι καρποί του) ἐφευρίσκονται νέα καὶ βολικότερα ὑλικὰ γραφῆς, καὶ ἡ γραφὴ σταδιακῶς μαζικοποιεῖται. Παραλλήλως στὴν Ἀλεξανδρινὴ περίοδο, μιὰ περίοδο ὕστερη στὴ διαδρομὴ τοῦ Κλασσικοῦ (Ἑλληνορωμαϊκοῦ) Πολιτισμοῦ, ὅπου ὁ Ἑλληνισμὸς παγκοσμιοποιεῖται (μὲ τὰ τότε δεδομένα) καὶ παρακμάζει, παγκοσμιοποιεῖται καὶ ἡ γλῶσσα, ὡς γλῶσσα τῶν ἐπιχειρήσεων, τῆς τέχνης καὶ τῆς φιλοσοφίας. Χαρακτηριστικά, ἀκόμη καὶ οἱ Ἑβραῖοι ἀναγκάστηκαν νὰ μεταφράσουν τὸ ἱερό τους βιβλίο στὰ Ἑλληνικά, γιὰ νὰ μπορῇ νὰ διαβάζεται ἀπὸ τὸν κόσμο τους (ἡ ἔγκυρη μετάφρασι τῶν ἑβδομήκοντα, ποὺ ἤσαν ραββίνοι). Σ’ ἕνα τέτοιο περιβάλλον ἡ μεγαλογράμματη γραφὴ δὲν ἐξυπηρετεῖ. Ἐπίσης, ἔτσι ποὺ ἦταν ἡ γλῶσσα, δὲν μποροῦσε νὰ διδαχθῇ εὐρέως. Τότε λοιπὸν ἐμφανίζονται ἐπίσημα οἱ λεγόμενοι γραμματικοί, οἱ πρώτοι φιλόλογοι, οἱ ὁποῖοι ἀναλύουν τὴν ἀττικὴ διάλεκτο, διτυπώνουν τοὺς νόμους της (ἐκ τῶν ὑστέρων), καθιερώνουν τὴ μικρογράμματη γραφὴ ὡς ἕνα βολικό, προοδευτικὸ νεωτερισμό, καὶ ἐπιμελοῦνται καταλλήλως ὅλων τῶν παλαιῶν κειμένων (μὲ ἀντιγραφὴ στὸ χέρι) καὶ παράγουν σταδιακῶς τὴν ἁπλοποιημένη μορφὴ τῆς ἀττικῆς, τὴν Κοινὴ Ἑλληνική, παγκόσμια γλῶσσα τῆς ἐποχῆς, μὲ ἀποκρυσταλλωμένους κανόνες γραφῆς, προδῳδίας καὶ προφορᾶς. Σ’ ἕνα τέτοιο περίπου πλαίσιο ὁλοκληρώνεται ὁ Κλασσικὸς Πολιτισμός καί, μετὰ ἀπὸ μακρὸ ἐπιθανάτιο ρόγχο, ἀποβιώνει μὲ ὁρόσημο τὸν θάνατο τοῦ Ἰουλιανοῦ (τοῦ Μεγάλου ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Κλασσικοῦ Πολιτισμοῦ, τοῦ Παραβάτου ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Ἀραβικοῦ Πολιτισμοῦ). Τὰ γλωσσικά του ράκη ἐπιβιώνουν μέσα στὸν διάδοχο Πολιτισμό, στὸν ὁποῖον ἀσκοῦν ψευδομορφισμὸ (ὅρος τῆς φιλοσοφίας τῆς ἱστορίας, χρησιμοποιούμενος πολὺ ἀπὸ τὸν Σπέγκλερ καὶ τὸν Τόϋνμπη), καὶ φθάνουν μέχρι τὸν Κοραῆ, σύμμικτα μὲ τουρκικά, ἀραβικά, σλαυϊκὰ κλπ, τὰ ὁποῖα ἀπεκαθάρισε ὁ Κοραής, προσέθεσε καὶ λήμματα ἐκ τοῦ συγχρόνου βίου (πχ λεωφορεῖον) καὶ μὲ ἐπανεφαρμογὴ τῶν κανόνων τῆς Κοινῆς, δημιούργησε τὴν Καθαρεύουσα. Ἡ γλῶσσα αὐτὴ ἐκφράζει τὸν Νέο Ἑλληνισμό, ὡς συνέχεια τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνισμοῦ μέσα στὸν Δυτικὸ Πολιτισμό, ἢ ὡς τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον τὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος ἀντιλαμβάνεται καὶ βιώνει τὸν Δυτικὸ Πολιτισμό. Στὸ πλαίσιο αὐτῆς τῆς λογικῆς εἶμαι ριζικὰ ἀντίθετος μὲ τοὺς χρησιμοθῆρες, ποὺ πρεσβεύουν ὅτι «ἀρκεῖ ἡ ἐπικοινωνία». Ὄχι, στὰ νοήμονα ὄντα τῶν ὑστέρων καὶ «ψαγμένων» ἐποχῶν, ποὺ βιώνουν τὸν Πολιτισμό, δὲν ἀρκεῖ ἡ ἐπικοινωνία, ποὺ θὰ μποροῦσε ἄλλωστε νὰ γίνεται διὰ νευμάτων, μὲ τὰ μπαρόλια τοῦ ναυτικοῦ, μὲ μόρς κλπ. Ἡ ἁπλῆ ἐπικοινωνία εἶναι ἀρκετὴ μόνο στὶς φελλαχοποιημένες μᾶζες τῶν Κοσμοπόλεων, μὲ τὶς ὁποῖες ἀνροῦμαι πεισματικὰ νὰ ταυτισθῶ.
Ἡ παροῦσα γλωσσική μας κατάστασις εἶναι ἐνδεικτικὴ καὶ τοῦ βαθμοῦ ἐπιθυμίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ γιὰ ἐπιβίωσι. Πόσο εὔκολα ἀλήθεια μᾶς «φόρεσαν» τὴ νεοταξικὴ μεταρρύθμισι! Πόσο λίγοι ἀντιστάθηκαν! Ὡς ἀντίθετο παράδειγμα θὰ σᾶς ἀναφέρω τὸ Ἑβραϊκὸ ἔθνος: Μόλις ἀπεκατεστάθη εἰς κράτος, ὁ πρῶτος νόμος ποὺ ἐψηφίσθη στὴν Κνεσσὲτ ἦτο ἡ ἐπαναφορὰ τῆς ἀρχαίας Ἑβραϊκῆς ὡς ἐπισήμου καὶ ἀνεπισήμου γλώσσης. Καὶ μιλοῦμε γιὰ μία γλῶσσα ἀποκλειστικῶς κεφαλαιογράμματη καὶ συλλαβογραφική, ποὺ δὲν εἶχε ὁμιληθῆ γιὰ 2500 χρόνια, καὶ ποὺ ὅταν ὡμιλεῖτο, πιθανῶς νὰ εἶχε μόνον ἱερατικὴ ἐφαρμογή, καὶ τῆς ὁποίας ἡ προφορὰ ἀγνοεῖται: Πχ ὁ Θεός τους γράφεται ΓΧΒ (μὲ ἄλλα γράμματα), ἀλλὰ πῶς προφέρεται; Γιαχβέ; Γιεχουβά; Γιαχβά; Γουαχβά; κλπ. Ἐπίσης, ἡ πόλις GRT ποιά νὰ εἶναι ἄραγε; Κατέληξαν νὰ τὴν λένε Ugarit, ἀλλὰ πρόκειται γιὰ τὴν ἀρχαία Εὐαγορίτιδα. Κάντε μία σύγκρισι μὲ τὴν νεοταξική μας πραγματικότητα.
Στὸ μακροσκελὲς κείμενό μου, ποὺ χάθηκε, εἶχα γράψει καὶ ἕνα σωρὸ ἄλλα πράγματα, ποὺ τώρα βαρυέμαι νὰ ἀνασυστήσω. Ἐγὼ δὲν θὰ ἀντιδικήσω μὲ κανένα γιὰ τὶς ἐπιλογές του. Κατὰ τὴν ἄποψί μου ὅμως, ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ πολυτονικοῦ μαζὶ μὲ μιὰ ἁπλῆ καὶ συγκροτημένη Καθαρεύουσα γιὰ γενικὴ καὶ ἐπιστημονικὴ χρῆσι καὶ μιὰ γλῶσσα τύπου Παλαμᾶ γιὰ λογοτεχνικὴ χρῆσι εἶναι ἐνδεδειγμένη, γιὰ λόγους ποὺ ἑλπίζω προκύπτουν ἀπὸ τὰ μακροσκελῶς προειρημένα. Ὅπως ἔχετε διαπιστώσει, δὲν εἶμαι κανένα γλωσσικὸ μορμολύκιο· καὶ τὰ καλιαρντά μου μπενάβω, καὶ τὰ κουτσαβάκικα, καὶ τὰ ποδανά, ἄμα λάχῃ, καὶ τὴν πλέρια δημοτική, καὶ τὴν ξύλινη γλῶσσα κουμαντάρω. Δὲν ἐθήτευσα τσάμπα στὸν κομμουνισμό. Ἔτσι βιώνεται ὅμως μόνο τὸ περιθώριο τοῦ Πολιτισμοῦ. Γιὰ τὴν κυρία πλευρά του ὑπάρχουν τὰ μέσα ποὺ προανέφερα. Χιλιάδες λόγιοι διεθνῶς καὶ ὁ ταπεινὸς ἐγώ, ἐπιλέγουμε νὰ δίνουμε αὐτὴ τὴν μάχη ὀπισθοφυλακῆς. Ξέρω ὅτι εἶναι χαμένη ἀπὸ χέρι. Κάτι σὰν Portes Calorifère. Ἔχει ὅμως τὴ γλῦκα της, καὶ τὸ κάνω μὲ πολὺ κέφι καὶ πολλὴ ἀγάπη, γιὰ κάτι ποὺ δυστυχῶς δὲν ἔχει μέλλον, ἔχει ὅμως τὸ λαμπρότερο παρελθόν, στὸ ὁποῖο ἔχω τὴν τιμὴ νὰ εἶμαι μέτοχος. Βλέπω ὅτι μερικοὶ ἀπὸ ἐσᾶς, εἶστε ἐπίσης μέτοχοι. Τὸ μόνο ποὺ μοῦ ἐπιτρέπεται ἀπέναντί σας, εἶναι νὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ μήν πετάξετε τὶς μετοχές σας, γιατὶ ἔχουν ἀμύθητη πολιτισμικὴ καὶ συναισθηματικὴ ἀξία. Ἂς μή παραχωροῦμε σὲ κανένα ἐξουσιαστὴ καὶ σὲ καμμία πολυεθνικὴ τὸ δικαίωμα νὰ μᾶς πῇ ποιοί εἴμαστε, πῶς θὰ μιλᾶμε καὶ πῶς θὰ γράφωμε.
@Mes
Γιὰ τὴν ἐφημερίδα Ἑστία, ποὺ ἀνέφερες:
Ἡ ἐφημερὶς αὐτὴ διαβαζόταν πάντα ἀπὸ περίπου 6000 ἀναγνῶστες. Μεταξὺ αὐτῶν διπλωμάτες, στρατιωτικοί, ἐκπαιδευτικοί, κυρίως συνταξιοῦχοι. Μαζί τους καὶ ἐγώ, ἀπὸ ἀρκετὰ νέος. Οἱ ἐκδότες (οἰκ. Κύρου), θὰ ἦταν ἐκφρασταὶ τῆς ἐθνικῆς ἀστικῆς τάξεως τῆς Ἑλλάδος, ἂν αὐτὴ ὑπῆρχε. Ἡ τύχη τῆς τάξεως αὐτῆς ἐκρίθη, ὅπως εἴπαμε, μὲ ὁρόσημο τὴν δολοφονία τοῦ Καποδιστρίου. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ μετὰ ἐπικρατεῖ στὴ χώρα ὁ μεταπρατισμός, ἡ ἰδεολογία του καὶ ἡ κάτω βόλτα τῶν ἐλλειμάτων. Παροδικῶς, μεταξὺ 1955 καὶ 1967 ἐνεφανίσθη τὸ κόμμα τῶν Προοδευτικῶν μὲ ἀρχηγὸ τὸν Σπ. Μαρκεζίνη, τὸ ὁποῖο εἶχε ἐθνοποιητικὲς ἀστικὲς ἀρχές, προερχόμενες ὅμως ἀπὸ τὰ μεσαῖα στρώματα (ἄρα χαμένες ἀπὸ χέρι). Ἐξεφράζετο ἀπὸ τὴν Ἑστία, καὶ δὲν εἶχε ποτὲ σημαντικὴ ἀπήχησι.
Σήμερα ἡ Ἑστία εἶναι στὰ χέρια ἀνεψιοῦ (Ζαούσης), ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ νὰ τὴν «ἐκσυγχρονίσῃ» δομικὰ καὶ γλωσσικὰ γιὰ ἐμπορικοὺς λόγους, θέλει νὰ ἐκφράσῃ ἕνα εἶδος κοινῆς λογικῆς, καὶ δὲν ἐκφράζει τελικῶς ἀπολύτως τίποτε.
οι τελευταιες μέρες είναι δύσκολες! συνέχεια μαλώνουμε μεταξύ μας....
Άσε κυρ-Γώργο μου, και μένα στα παπάρια τους μ'έχουν γραμμένο...
Δεν είναι δυνατόν, έχει μαυρίσει το μάτι μου εδώ πέρα και εσείς για τόσους μαύρους γράψατε, για μένα δε γράψατε. Δεν είναι δυνατόν. Ετσι τιμάτε τους αγώνες μου;Δεν είναι δυνατόν αυτό που συμβαίνει. Πότε θα αναφερθείτε, σε μένα...Γκατάλαβα...ζήσε Μάυρε μου. Δε ζώ όμως, αυτό είναι το θέμα.
Xerete, kano mia meleti gia tis lexis pou perigrafoun afto to yperoho gia mas tous englezous organo ke tha ithela na matho poia ine i etymologia tis lexis.
O Πετρόπουλος δεν είπε τίποτα, απλά είχε ετοιμάσει λεξικό με την γλώσσα των νέων, με 7.000 λήμματα, που θα το εξέδιδε με τον τίτλο «φλωράδικα». Ετοιμάζεται να εκδοθεί ανολοκλήρωτο και μπορεί να πάρουμε τις απαντήσεις που θέλουμε. Πάντως το ότι κάθισε και ασχολήθηκε και συνέλεξε μόνος του τόσα λήμματα, νομίζω ότι αποδεικνύει την έλλειψη απαξίας στον τίτλο για αυτούς που χρησιμοποιούν (και δημιουργούν) την γλώσσα αυτή. Γνωρίζω ότι επεδίωκε και αναζητούσε την επαφή με νέους ανθρώπους μέσω π.χ. επιστολών.
Υπάρχουν πολλές ζωές, πολλοί άνθρωποι, για αυτό και υπάρχουν πολλές αργκό. Δεν νομίζω λοιπόν ότι ο Π. εννοούσε ότι όποιος χρησιμοποιεί τα - κατά τον δικό του ορισμό - «φλωράδικα» είναι φλώρος, ήθελε να αντιδιαστείλει την γλώσσα αυτή από τις άλλες αργκό, (των κυνηγημένων, του περιθωρίου).
sori alla dn nomizw oti einai k polu slang h anap, ase p oloi 3eroun t einai...
exeis skeftei pote n doulepseis se k1 sthlh periodikou;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; :P:P:P:P:P:P:P:P
8eiko re file.... na sai kala m ekanes na trela8w sta gelia!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
persi mas euxh8hke kai kalh xronia gamwto... ta eidame k ta kala...:P
Kύριε Φώτη, με έχεις σκαλώσει άσκημα με εκείνο το «κάνω κιούρινγκ τα μπετά», γυρνάω τα γιαπιά και ρωτάω τι σημαίνει, αλλά δεν το ξεύρουν, ανέβασέ το να γουστάρουμε, όντως είναι από το αγγλικό cure (=φροντίζω) ;;;;. Μεθ΄ υπολήψεως.
πάνω δεξιά
μη μου πεις ότι δεν έχει ανεβάσει κάποιος τον όρο «καρατερίστας»;