Comments (102486)
Showing 3301-3330 from 102486
Έτσι είναι... Κάπως έτσι γράφεις ιστορία.... Κερδίζοντας μάχες εκ προϊμίου χαμένες. Αν αποφασίσεις να μη νιφτείς κι αποφάς. Η ιστορία παραδίδει πρώτα απ' όλα μαθήματα ζωής.
@ barbarosa
Πολὺ ἐνδιαφέρουσες οἱ παραπομπὲς σου. Οἱ μάχη τῆς Tours (ἐμεῖς στὸ σχολεῖο τὴ μάθαμε ὡς "μάχη τοῦ Πουατιὲ", κακῶς, γιατὶ ἡ μάχη τοῦ Πουατιὲ ἔγινε 6 αἰῶνες μετὰ ἀνάμεσα στοὺς Ἀγγλογάλλους) καὶ τῆς Narbonne καὶ ἡ στρατιωτικὴ ἰκανότητα τοῦ Καρόλου Μαρτέλου (παπποῦ τοῦ Καρλομάγνου), οὐσιαστικὰ ἀπέτρεψαν τήν κατάκτηση τῆς σημερινῆς Δυτικῆς Ευρώπης ἁπό τὸ Ἰσλὰμ. Διαφορετικὰ θὰ μποροῦσε σήμερα νὰ εἶναι μέρος τοῦ χαλιφάτου!
Βλ. και ακόμη δεν αρχίσαμε, χύσαμε, χύσαμε.
Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς! Αν ξέρεις που θα σκοντάψεις, δεν περνάς ποτέ από κει... Αλλά αν τύχει και περάσεις, να μην το πονέσεις; Έχω κι ένα παράδειγμα που διάβαζα από χθες:"[ ...]Αξιοσημείωτες σε αυτές τις εκστρατείες του Καρόλου ήταν η καθιέρωση για πρώτη φορά, βαρέος ιππικού με αναβολείς. Η ικανότητά του να συντονίζει πεζικό και ιππικό, ήταν απαράμιλλη δίδοντάς του την δυνατότητα να αντιμετωπίζει υπέρτερους αριθμητικά εισβολείς και να τους νικά. Μερικοί ιστορικοί πιστεύουν ότι ιδιαίτερα η νίκη στην Narbonne ήταν το ίδιο σημαντική για τη χριστιανική Ευρώπη όπως η μάχη της Tours. Ο Κάρολος αποτελούσε για την εποχή του μια σπάνια περίπτωση ηγέτη………λαμπρός στρατηγός ο οποίος ήταν ικανός να προσαρμόζει τα τακτικά σχέδια μάχης ανάλογα με τον αντίπαλο και να καταφέρνει να νικά σχεδόν πάντα ανώτερους (αριθμητικά και στρατιωτικά) αντιπάλους όπως στο Berre και Narbonne". Από εδώ.
Κάπως έτσι... Όπου ως αρρώστια νοείται αυτά τα χρόνια της αναζήτησης που απομακρύνουν τον άνθρωπο από το φυσικό του άξονα και αυτόν με τον οποίο ξεκίνησε: την ολότητα και την αίσθηση της πληρότητας όντας μονάδα.. Με την εφηβεία και λοιπά γυρεύει το άλλο του μισό και καταλήγει πάλι εκεί που ξεκίνησε κατόπιν αποδρομής της σεξουαλικότητας.
Βίκαρ: Η αξία του λήμματος έγκειται σ' αυτόν τον αόριστο γιατί δείχνει το τετελεσμένο μιας πικρής και επώδυνης παραδοχής που όμως δείχνει την αυτοσυνειδησία του υποκειμένου στο να είναι ειλικρινές με τον εαυτό του. Το "απογαμεύω" μόνο στο "γνωμικό" που είπες στέκει σαν ενεστώτας. Άρα ας
μείνει αόριστος και βλέπουμε...
στη μεταβατική φάση μεταξύ γαμησιού κι απογαμησιού είναι μουλωχτό και δε φανερώνεται όπως πρέπει την περίοδο που συμβαίνει - και δε γίνεται απολύτως συνειδητό πότε περνάς, πόσο περνάς ή αν έχεις ήδη σχεδόν περάσει στην άλλη πλευρά
barbarosa
Κάτι σὰν ἀποδρομὴ ἀρρώστιας δηλαδὴ.
Και ο άνθρωπος όταν "τον κόβουν"... Στην Κρήτη το λέμε ως "σβωλώνομαι" - "σβωλώθηκα" με την έννοια του κατάτσακίστηκα, χτύπησα γερά από πτώση κυρίως και κόντεψα να μείνω σέκος.
Το "είσαι φάβας" έχει διαφορετική σημασία;
dryhammer
Νομίζω πὼς αὐτὸς ὁ φάβας εἶναι μειωτικὴ ἔκφραση παλιᾶς ἐποχῆς τοῦ τύπου: ὁ μπάμιας, ὁ μάπας καὶ τὰ τοιαῦτα, ὅπου ὁ χαρακτηριζόμενος παρουσιάζεται ὑποτιμητικὰ ὡς φυτικὸ προϊὸν (μάπα: Λαϊκιστί: το λάχανο).
Ρε καμένε! πού το βρήκες πάλι αυτό το πράγμα; έλεος...
We spoke we Blake Jackson who lives near two of the “B*tthole ticklers” victims homes and he told us: “I slept on my back everyday. Now with this pervert caught, I can finally sleep on my stomach again”.
Βίκαρ, το "απογαμάω", δικό σου.
Ξεροσφύρη και Δονμήτσε, η χρήση του "από" με την έννοια του "τελειώνω" κάτι ήταν κάποτε με προθηματοποίησή του σε ρήματα και ουσιαστικά συνηθισμένη... "απόσωσα", "απόκαμα", αλλά και σε ημιλόγια όπως "αποσβωλώνω" (κάνω κάποιον σβώλο αλλά τον τερματίζω κι όλας, τον κάνω εντελώς άχρηστο σωματικά ή/και συναισθηματικά) και γενικώς σε όποιο ρήμα και παράγωγό του ουσιαστικό που ξεκινάει με "από".
Παραθέτω απλά την προτροπή (από μπαρμπα-τρίτο μηχανικό, στο βαπόρι):
Πόφαες; 'Α ΄πα πέεις (= Απόφαγες; Άντε να πάς να πέσεις-να κοιμηθείς-)
Γειά σου ρε μπαρμπαρόζα, φρικιό!
Σωστός ο δονμήτσος βέβαια, και ειδικά που ψάχνοντας για απογαμεύω/απογάμεψα ονλάιν, βρήκα μπόλικες χρήσεις του (διαφορετικού) απογαμάω κάτι, με τη σημασία «το γαμάω και ψοφάει, το αποτελειώνω, το γαμάω τη μάνα»· σηκώνει καταχώριση, δέν το έχουμε.
Ἄκρως ἐνδιαφέροντα ὁρισμὸς καὶ σχόλια. Τὸ πρόθημα ἀπο- χαρακτηρίζει τὸ τὲλος, τὴν ὁλοκλήρωση μίας διαδικασίας, ἐνέργειας κλπ.:
Νίψου κι ἀποφάγαμε!
Ο άντρας δε διστάζει να χαλάει την εικόνα του, ούτε να κάνει political incorrect κουβέντες συχνά... Σε αντίθεση με τη γυναίκα που αυτά τα κάνει σπάνια και είναι λίγες τον αριθμό που δεν πάσχουν από καθωσπρεπισμό, μικροαστισμό, νοικοκυρισμό κ.λπ... Άρα δικαιολογημένα να σκεφτείς έτσι. Ο άντρας είναι κουλ, αλλά η γυναίκα φρικιό που τα κάνει αυτά... Και για να σου λύσω την απορία, είμαι φρικιό :-Ρ
Στα νιάτα μου των σφαιριστηρίων, φαβάς λεγόταν ο κωλόφαρδος παίχτης του μπιλιάρδου (που έβγαζε φάβες) κι απο τους εν αγνοία (και αγνεία) σλανγκίζοντες "φαβιέρος"
(χμμ... γιατί «γιός»;... μπορει και «κόρη»... ρε λές να έχουν δίκιο που μας λένε σεξιστές;...)
Όκ κέικ, άρα ν' αλλάξουμε το λήμμα σε απογαμεύω;... :-Ρ
[Ταλαίπωρος πατέρας, ο φίλος του χυμαδιό, ο γιός του τριγυρνάει σε καταγώγια του ίντερνετ...]
Εϊσαι φάβα γιατί όπως το ρητό "κάποιο λάκκο έχει η φάβα" έτσι κάποιο λάκκο έχεις και συ και κάτι που βρωμάει στους άλλους... Η πολύ φιγούρα κουράζει. Το να είναι κάποιος φάβας σαν αρσενικό ουσιαστικό που δείχνει ιδιότητα παρόλα αυτά για να δείχνει καλύτερα το γένος το ίδιο θα σημαίνει. Και άλλο ο "φαβάς", αυτός που του αρέσουν οι φάβες, όπως ο "μακαρονάς", "σουπάς", "μπιφτεκάς" και πάει λέγοντας...
Το "είσαι φάβας" έχει διαφορετική σημασία;
Ναι, αμέ! Υπάρχει η συνείδηση από πριν ότι αυτό θα συμβεί στο μέλλον... Αλλά στη μεταβατική φάση μεταξύ γαμησιού κι απογαμησιού είναι μουλωχτό και δε φανερώνεται όπως πρέπει την περίοδο που συμβαίνει - και δε γίνεται απολύτως συνειδητό πότε περνάς, πόσο περνάς ή αν έχεις ήδη σχεδόν περάσει στην άλλη πλευρά: είναι σύνθετο πράγμα με πολλούς παράγοντες που πρέπει να μπουν στο μικροσκόπιο, άρα σε ενεστώτα και παρατατικό αποκλείεται. Οι άλλοι χρόνοι (όπως ο αφηγηματικός ενεστώτας που περιγράφει γενικώς στο δεύτερο παράδειγμα) δεκτοί. Απλά κανείς δεν ξέρει όταν του συμβαίνει, πότε άρχισε και κατά πόσο τον έπιασε και πόσο γρήγορα τον πάει στην απογάμευση... Αατά. Από την αργκό του Τσίτσου, φίλου του πατέρα μου που είναι χυμαδιό.
Ούτε και γώ το έχω ακούσει. Άλλο συνώνυμο: πότε-πότε (και σε επίσημο ύφος ενίοτε).
Khan
in Διαφωτιστάν