κωδικός μπλέ

Ωραίο! Λοίπει τέτοια σλάνγκ! Mensieur Αίαντα, είστε διασώστης του ΕΚΑΒ ή κάτι παρόμοιο;

Κάτι παρόμοιο. Σὲ ὡρισμένες περιπτώσεις, Ἅγιος Σώστης.

χμμ.. δεν είναι και τόσο γελοίο αν το καυλοσκεφτείς... γιατί αν ο κώδιξ αποτύχει, ο ασθενής είναι για να τον βάψουμε μπλε...

Ἡ γελοιότης ἔγκειται κτγμ στὴν μεταγλωττισμένη ὀνομασία, ὄχι στὶς ἐνέργειες.

Mε όλο τον απαραίτητο σεβασμό, ceci n'est pas tellement slang. Πρόκειται για οριακή περίπτωση. Η έκφρασις έχει τρόπον τινά «γραφειοκρατική» προέλευση. Εξ αρχής επινοήθηκε και παρευθύς καθιερώθηκε άνωθεν, ως ανταπόκριση σε πολύ συγκεκριμένες λειτουργίες ενός θεσμικού χώρου όπως το νοσηλευτικό ίδρυμα. Το ότι συνθηματικώ τω τρόπω αποκρύβει εν μέρος της πραγματικότητος δια τους ασχέτους, δεν συνεπάγεται άνευ ετέρου το αδόκιμόν της. Η χρήση της εντάσσεται στο πλαίσιο της κυρίαρχης αντίληψης περί του «πολιτικώς ορθού», η οποία ανάγει τον θάνατον - έστω ως επικείμενον - εις το μέγιστον ίσως taboo της σύγχρονης εποχής. Πριν την «κλασική εποχή» του Foucault (18ος-19ος) ο θάνατος - με τη μορφή δημοσίων εκτελέσεων, βασανιστηρίων, επιδημιών, λιμών κλπ - ήτο μέρος της φυσικής (όρα κοινωνικής) τάξης πραγμάτων πολύ περισσότερο από όσο σήμερα. Βυθισμένοι εντός της ασημαντότητος των καθημερινών ασχολιών, επιμένουμε να εξορκίζουμε το θάνατο, κι ας επιμένει ο Heidegger πως μόνον με τη συνειδητοποίηση του θανάτου ανακτά κανείς την αυθεντικότητά του και γίνεται ο εαυτός του, παύοντας να είναι αόριστα «κάποιος» (Man). Ευφημισμοί όπως «επάρατος νόσος» (καρκίνος), ή «κατάρα του 20ου αιώνα» (Aids) είναι δείγματα αυτής της - κατά βάθος μεταφυσικής - άρνησης της πραγματικότητας του θανάτου.

Εν τέλει, για να μην μακρηγορώ άλλο, η εν λόγω έκφρασις θα ήταν εξόχως slang εάν «εξήγετο» από τα στενά νοσοκομειακά σε άλλα συμφραζόμενα, εάν δηλ. ετύγχανε μιας ευρύτερης διάδοσης. Ας μου συγχωρεθεί και η κατάχρηση του χώρου, του ερεθίσματος όντος αρκούντως ισχυρού.

@Johnblack
Συμφωνῶ, γι' αὐτὸ τὴ χαρακτηρίζω ὡς ἰατρονοσηλευτικὸ σλάνγκ, δλδ ἐπαγγελματικό: Ἀφορᾷ ἕνα στενὸ συνάφι.

Ὡς πρὸς τὰ θανατολογικὰ θέματα δὲν μπορῶ παρὰ νὰ ὑπερθεματίσω. Σ' ὅσα ὀρθῶς παρατηρεῖς συμβάλλει καὶ ἡ ἰατρικοποίησι τοῦ συγχρόνου βίου, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ἡ νόσος θεωρεῖται (γενικῶς, καὶ μάλιστα ὄχι συνειδητά, μὲ ἀπώθησι καὶ ξόρκισμα) ὡς κάτι τελείως ἔξω ἀπὸ τὴ συνήθη ροὴ τῶν πραγμάτων. Διὰ παράδειγμα, ὁ ἄνθρωπος γεννᾶται σήμερα σὲ νοσοκομεῖα, ὅπου ἐπίσης καὶ συνήθως τελευτᾷ. Ἔτσι τὸ μικρὸ παιδάκι δὲν ἔχει τὴν εὐκαιρία νὰ παρατηρήσῃ τὴν ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος τῆς ζωῆς στὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον. Ἐκεῖθεν καὶ ἡ ἀμηχανία μας γιὰ τὸ τί ἀκριβῶς νὰ ποῦμε καὶ πῶς νὰ φερθοῦμε σὲ μιὰ κηδεία. Ἐνεφανίσθη ἐδῶ καὶ ἀρκετὰ χρόνια ἡ ὀξύμορος ἔκφρασις «θερμὰ συλληπητήρια», ἡ ὁποία ὅταν ἤμουν μικρὸς ἦταν ἄγνωστη· ὅταν ἀκούστηκε κάποτε τὸ κορόϊδεψε καὶ ὁ πατέρας μου. Τὰ συλληπητήρια εἶναι ἐπηρεασμένα ἀπὸ τὸ ψῦχος τοῦ θανάτου, ἄρα ψυχρά.
Ὅσον ἀφορᾷ τὸ Heidegger

μόνον με τη συνειδητοποίηση του θανάτου ανακτά κανείς την αυθεντικότητά του και γίνεται ο εαυτός του, παύοντας να είναι αόριστα «κάποιος»

δὲν εἶναι καθόλου περίεργο ὅτι ὅλες οἱ παραδοσιακὲς θρησκεῖες πρεσβεύουν ὅτι πρέπει νὰ συνειδητοποιηθῇ ὁ θάνατος, ἄλλως οἱ ἐμπειρίες τοῦ βίου πᾶνε χαμένες. Ἀκόμη καὶ οἱ χριστιανοὶ προσεύχονται κάπου νὰ τοὺς φυλάῃ ὁ Θεὸς ἀπὸ αἰφνίδιο θάνατο.

Ἦταν πολὺ ἐνδιαφέρουσα ἡ παρέμβασί σου, ἐλπίζω μόνο μὴ βγῇ κανένας καὶ μᾶς πῇ ἀρχίδει και κουράδει.

Ως προς την σλανγκομετρία του θέματος, μην ξεχνάμε ότι η επαγγελματική σλανγκ ενθαρρύνεται στο σάιτ, με σλανγκούχο προστάτιδα την Ιρονίκ. Άρα ο Αίας είναι κττμγ σλανγκικώς ορθός. Περίμενε, δηλαδής, που θα ανεβάσω και το μη μου γαμάς την φαντασιακή μου αυτοθέσμιση ως επαγγελματική σλανγκ των φιλοσόφων, επειδή μπορώ.

Ωραία, κατά τ' άλλα η αναφορά. Μνήμη θανάτου, το ελληνικό ιδανικό. Πάντως στο Παρίσι βλέπεις νεκροταφεία παντού μέσα στην πόλη, και ο θάνατος δεν είναι τόσο απωθημένος από τους ανέραστους δυτικούς, όσο πολλοί στην Ελλάδα πιστεύουμε.

From the FAQof slang.gr:

Τι είναι οι «αδόκιμοι όροι»;
Πρόκειται για όρους, λέξεις, που δεν θα χρησιμοποιούσαμε σε κάποιο επίσημο έγγραφο, σε μια έκθεση, ή ένα άρθρο. Περιλαμβάνουν επαγγελματική αργκό, γλωσσικά ιδιώματα, τοπικούς ιδιωματισμούς, εκφράσεις νεολαί(ρ)ας, ύβρεις, προϊόντα προσωπικής λεξιπλασίας, κ.ά.

Για να ξέρουμε τι καταχωρούμε!

@ khanstoriadis: στο επειδή μπορώ χώνουμε προσωρινώς λινκ εδώ, ελλείψει καλυτέρας εναλλακτικής και αναμένοντες μέλαν λήμμα.

Ρὲ παλουκάρια, τί ἔχει γίνει ὁ Βράστας; Πραγματικά, μοῦ ἐχει λείψει.
Εὐχαριστῶ πολὺ ὅλους γιὰ τὴ συμμετοχὴ μὲ σχόλια καὶ debate. Ἡ βαθμολογία μοῦ εἶναι ἀδιάφορη· τὰ σχόλια ὅμως μετρᾶνε.

Όταν χάνεται ο Βράστα, Ή έχει ανακάμψει η παγκόσμια οικονομία ή έχει πάει για απόδραση με την βραστοοικογένεια και καταγράφει τις νέες λεξιπλασίες του βράσταγκερλ και τους τοπικούς ιδιωματισμούς της βρασταγκράνι. Καθώς δεν πολυβλέπω το πρώτο, μάλλον ισχύει το δεύτερο...

Επίτιμος διδάκτωρ της Ανωτάτης Βρασταμανικής στον τομέα της Βραστολογίας.

Περιττεύει ίσως να αναφερθώ εις την εντέλειαν του ορισμού! Δια τούτο θα πω ότι τόσο ο κυανούς κωδικός, ήτοι code blue, όσο δε και η ανόητη όσο και οξύμωρος άλλωστε έκφρασις «θερμά συλλυπητήρια» αποτελούν κακαί, κάκισται μάλλον μεταφράσεις και χρησιμοποιούνται ευρέως. Εις την αγγλικήν απαντάται το «deep condolences» το οποίο ατυχώς εμεταφράστει ως θερμά συλλυπητήρια διότι δεν ημπορούμε να ηπούμαι «βαθιά συλλυπητήρια» καθότι ανόητο. Παρόμοια δε περίπτωσις είναι και το αλλήστου ανοησίας «σε παίρνω πίσω» (εκ του call you back) ήτοι «θα σου τηλεφωνήσω άμα τη λήξη της παρούσας κλήσης». ΠΛΕΟΝ !

βρε βρε βρεεεεεεε!

Χαιρετώ το σιδηρούν προσωπείο! όπως θα έλεγε και το άξιον τέκνο των κυνο-ασμάτων (σκυλάδικων εις την μαλλιαρήν), ο φίλτατος Βασίλειος Γεωργίου Κεσογλίδης (Καρράς ή Μπιλάρας): «Τώρα επιστρέφωωωω, πιο τρελός για σένα (μωρό μου σλανγκκκκκκ!) !»

Κύριε Ζάκκη μας!