δε βγαίνω, μάνα μου

Κατ’ αρχήν να το σβήσω από το πρόχειρο. Μήπως άλλο βγαίνω και άλλο βγάζω; Και μήπως θα ήταν πιο σκόπιμο το λήμμα να είναι σκέτο «δεν βγαίνω»; Εγώ έτσι το έχω ακούσει.

Τα παραδείγματα απολαυστικά, κλασικά.

Όπα, επεξήγησις: Εννοούσα ως προς την προέλευση της έκφρασης. Μήπως το «δεν βγαίνω» παραπέμπει αλλού, δεν ξέρω πού όμως.

θξ φερστ οβώλ.

ο γούγλης δίνει κάτι για τη φράση όπως την έχω δώσει, αν κ το σερτς σε τέτοια πράματα είναι μπελαλίδικο.

στάνταρ παίζει κ μόνο του, αλλά νομίζω πιο συχνά έτσι, κ νομίζω ελάστιχες φορές το έχω ακούσει χωρίς το «μάνα μου».

για το τη βγάζω - βγαίνω, νομίζω ότι είναι η μεταβατική κ αμετάβατη μορφή (ή ενεργητική κ μέση διάθεση κατά μίαν έννοια) της ίδιας χρήσης του ρήματος (με διαφορετικές λίγο χροιές), καθώς το αντικείμενο «τη» είναι απροσδιόριστο.

αντιρρήσεις δεκτές, αν κ να ξέρεις ότι είσαι λάθος γιατί άλλαξα κ αβατάρι και

nobody fucks with the jesus.

πλέον συστήνομαι ως theodor donald karabotsos.

«Eight-year-olds, Dude...»

Βασικά πιστεύω πως στη θέση του μάνα μου θα μπορούσε να είναι το οτιδήποτες (π.χ.: δε βγαίνω ρε μαλάκα/γουδί/πούστη/'συ κ.α.). Το μάνα μου είναι το σύνηθες αλλά νομίζω για ορισμό καλύτερα χωρίς αυτό. Αυτά.

ισχύει ότι λέγονται όλ' αυτά. απ' την άλλη, το «μάνα μου» πάει χωρίς το «ρε», ενώ δεν θα πεις «δε βγαίνω μαλάκα μου».

επίσης, νομίζω ότι το «δε βγαίνω μάνα μου» χρησιμοποιείται πιο χαλαρά σε αντίθεση με τα υπόλοιπα επιθέματα που κατά κανόνα θα τα βάλεις σε πιο αυστηρή χρήση της φράσης.

ορίστε. έναν καφέ τους δίνεις κ μετά σ' αρχίζουνε στην κριτική.

Άλλο είναι το βγαίνω μόνο του και υπάρχει εδώ.

Το παρόν λήμμα είναι πολύ ωραία έκφραση όταν λέγεται ακριβώς έτσι, μάνα μου.

Ξέχασα το μήδι:
シ