του γλυκού νερού

Λήμμα και ορισμός το λιγότερο εύστοχα, δίκαια, ισορροπημένα και καλογραμμένα.

Αυτός που έριξε το χ δεν έχει καμία δουλειά εδώ και να πάει να παίξει το πουλάκι του αλλού. Ου να μου χαθείτε ασπόνδυλα.

Ή αλλιώς ας βγει επιτέλους από τη φιδοφωλιά του να μας πει την άποψή του, γιατί το λήμμα αυτό να μην είναι σλανγκ και γιατί ο ορισμός να θέλει δήθεν χ.

Συγχίστηκα και ξέχασα να συμπληρώσω την σχετική ωραία μπαμπαδίστηκη έκφραση : παληκάρι της φακής.

«Έντεχνος του γλυκού νερού», εεε; Μου φαίνεται κάπως υπερβατό το εν λόγω σχήμα, παρ' όλο που το βρήκες γουγλίζοντας...Διότι, οι «έντεχνοι» έίναι εκ φύσεως του γλυκού νερού στους υπόλοιπους τομείς, πχ. στο ροκ, στο λαϊκό, στο ρεμπέτικο....Οπότε και έντεχνος και του γλυκού νερόυ μου φαίνεται πως είναι έννοιες ταυτόσημες...

Τζαστ ένα σαχλό σχολιάκι για να γεμίσει το πλάνο....

Σλανγκιάρης του γλυκού νερού, ή άκαπνος σλανγκιάρης, είναι αυτός που ψαρεύει τα λήμματά του από δευτερεύουσα βιβλιογραφία και δεν έχει άμεση πρόσβαση σε sex, drugs & rock n' roll.

@πρωτευς: προφανως ο σχολιασμος περι του εντεχνου γινεται απο βαθεια σκεπτομενους εντεχνους που προφάνουσλυ θεωρουν πχ τον Οτεγιάννη, του γλυκου νερου.

....ειναι κι αυτο το κωλομυδο που δεν ανεβαινε με τιποτα....

Επιφυλάσσομαι μέχρι να μου εξηγήσετε δυο πραγματάκια.

Αν αυτός είναι ο χουντικός του γλυκού νερού, τότε ο κανονικός χουντικός τι είναι; Πώς είναι πιο μάγκας, πιο μέσα στα πράγματα, πιο μπαρουτοκαπνισμένος, πιο γνήσιος; Δηλαδή, τι ακριβώς κάνει ο «σωστός» χουντικός; Έχει βάθος; Έχει υπόβαθρο; Ξέρει ιστορία; Ξέρει το φοιτητικό κίνημα; Δεν πιστεύει «μωρέ Παπαδόπουλος που μας χρειάζεται»; Δεν ψαρώνει με τα τρισχιλιετή; Δεν είναι υπέρ της ελεύθερης αγοράς; Σόρι, αλλά νομίζω ότι αυτό που περιέγραψες είναι απλώς ο νεαρός χουντικός, που διαφέρει απ' τον ορίτιζιναλ μόνο στην ηλικία (και πιθανόν στο φιζίκ) και πουθενά αλλού. Δε νομίζω αυτό να αρκεί για να τον πεις «γιαλαντζί» ή «του γλυκού νερού». Ίδια σκατά είναι, και συγγνώμη κιόλας που δεν κρατάω αποστάσεις...

Αντίστοιχες απορίες έχω και για τον εθνικιστή του γλυκού νερού, αλλά να ξεκαθαρίσουμε τα εύκολα πρώτα.

Υ.Γ. Abas, σόρι για το πρήξιμο, εκτιμώ πολύ τους ορισμούς σου γενικά, αυτός εδώ όμως μού έκατσε θεόστραβα και κοιτάω μήπως εγώ δεν τον κατάλαβα καλά. :)

Να το πω αλλιώς: θα έλεγες ποτέ «δημόσιος υπάλληλος του γλυκού νερού»; :Ρ

τζενυ νομιζω με τις αποριες σου για τα 2 απο τα 3 παραδειγματα φαινεται και η «φλου» ροπη της ελληνικης κοινωνιας προς τα αριστερα.

Θα το θεσω αλλιως. Ο ~~ του γλυκου νερου είναι αυτός που λόγω γιαλαντζοτητας δεν δικαιουται να μιλαει και να υποτηριζει αυτα που υποστηριζει. Δηλαδη, ένα αναθρεμμενο στα πουπουλα αγορακι που δαπιζεται με σκοπο να βρει καμια γκομενα και πεταει και καμια φαμφαρα για χουντες κλπ θα επρεπε να μπορουσε εστω να φανταστει τη ζωη του χωρις τα κλαμπακια και τα ξενυχτια μεχρι το πρωι κλπ κλπ. Ο «κανονικος» χουντικος, οποτενες θα μπορουσε να ειναι καλλιστα ένα τραμπακουλοειδες ανθυποβοσκιδιο που του φορεσανε στολη και πιστευει πραγματικα οτι η κοινωνια παει μπροστα μονο αν την στελνεις για υπνο απο τις 8 μμ. Τωρα αν εγω θα ηθελα να τον εσπαγα στο ξυλο ειναι μια αλλη υποθεση.

Το ίδιο και για τον εθνικιστή-γιαλαντζι, ο οποιος για μενα ειναι απλα ενας οψιμος ελληνας, ειναι ελληνας εκει που τον συμφερει--και ειναι και ο πιο επικυνδυνος. Ο κανονικος τωρα, αν θες μην κρατησεις ουτε απο αυτον αποστασεις, πιστεψε με στην υπολοιποη ευρωπη τον συναντας σε ολο το φασμα του πολιτικου συστηματος. ειναι ανθρωποι που ειναι πολιτικα οντα πρωτα και κυρια γιατι γνωσιζουν την καταγωγη, τα καλα, και τα κακα της φυλης-ρατσας-φατριας τους πες το οπως θελεις, και χτιζουν και σκεπτονται πανω σε αυτα. Στην ελλαδιτσα δυστυχως «εθνος» ειναι το κατοχυρωμενο trademark του μπομπολα (ειναι κατι αλλο δεν θυμαμαι;;;;)

Και για να τα κανω πενηνταρακια και στο 3ο παραδειγμα που απεμεινε, για τους επαναστατες της πουτσας, που αυτοαναγορευτηκαν συνεχιστες του πολυτεχνειου τι εχεις να πεις; Ο «σωστος» δεν πρεπει να ειναι μπαρουτοκαπνισμενος, να εχει βαλει τα χερια του στη φωτια;

Θελω, λοιπον, να καταδειξω απλα οτι απο την σκοπια του καθενος, τα πραγματα ειναι διαφορετικα. Για οποιον θεωρει τον εαυτο του γνησιο σε κατι, οτιδηποτε κιαν ειναι αυτο, τον ακαπνο τον θεωρει, γιαλαντζι. Ο γνησιος ομως δεν παυει να υπαρχει.

τεσπα παρασυρθηκα σε αλλες συζητησεις, εγω με τα γλυκα νερα, την παιανια και την καντζα, ήθελα απλα να πω πως σημερα στους καιρους που ζουμε, γκομενες και παλληκαρια γιναμε μαλλια κουβαρια...

Άκουσα την έκφραση «λυκόσκυλο σαλονιού» τις προάλλες....

στο κοινωνιολογικό κομμάτι ρησπέκ, μια ερώτηση για την προέλευση.
δεν είναι λογικότερο να υποθέσει κανείς ότι η διάκριση προκύπτει από τη γενίκευση του χαρακτηρισμού «καπετάνιος/ναυτικός του γλυκού νερού», όπου η διάκριση είναι λιγότερο επιστημονική;

εχεις δικιο τζιζα, ειδες αυτη η πουτανα η επιστημη πως μας παρασυρει εμας τα φωτεινα μυαλα!!!!!!!

Εγώ λοιπόν το είχα καταλάβει το λήμμα σε φάση «αυτός είναι καπετάνιος του γλυκού νερού» που πα να πει μπορεί να το χει το πτυχίο και το όνομα αλλά τι να λέει τώρα το ποταμάκι και το ποταμόπλοιο του Δουνάβεως που πάει πάνω κάτω σε σχέση με τον σκληροτράχηλο ναυτικό των θαλασσών που έρχεται σε επαφή με τα στοιχειά της φύσης, με φουρτούνες, με ξέρες, με τρομερούς και φοβερούς κινδύνους μπλα. Που πα να πει «του γλυκού νερού» είναι κάποιος που κατ' όνομα φέρει μια ιδιότητα αλλά γενικώς καμία σχέση.

Ή κάπως έτσι, δεν έχω πιει καφέ ακόμα.

Όπως λέει και ο Abas στο σχόλιο του, είναι ο γιαλαντζί. Αν υπήρχε η λέξη αυτή και στον ορισμό θα ήταν, νομίζω, σαφέστερος.

Και εγώ πιστεύω ότι η ορίτζιναλ έκφραση είναι καπετάνιος του γλυκού νερού.

σα μαλάκας λευκό τιτανίου (σόρυ, αλλά μου έχει φανεί πολύ αστείο), λοιπόν, ο αμπας, θα μας κάνει μιαν αναφορά κ θα το διορθώσουμε.

Ωραία καταχώριση, ωραία και τα σχόλια.

Απο την εμπειρία μου, και όπως υπονοείται άλλωστε και στον ορισμό του Αμπά, οι του γλυκού νερού είναι συνήθως τέτοιοι απο μόδα (θυμάμαι πιχί τους μπασκετόφιλους του γλυκού νερού απ' το 87 και μετά), απο οικογενειακή παράδοση (τυπικότατα παραδείγματα καί αριστεροί καί δεξιοί του γλυκού νερού που μας πρήζουν εκατέρωθεν τ' αρκίδια), απο γκόμενο ή γκόμενα (ροκούδες του γλυκού νερού ας πούμε) και τέτοια.

Απο την άλλη όμως, πώς ακριβώς αποφεύγεις να καταλήξεις του γλυκού νερού, όταν ακριβώς μεγαλώνεις αυτόματα προσδιοριζόμενος απο παγιωμένες ταμπέλες; Κι' άντε και το αποφεύγεις, γιατ' έχεις πές τσίπα· στην εποχή μας, στο μέτρο που αυτή χαρακτηρίζεται απ' το ξεύτισμα κάθε τέτοιας ταμπέλας, πώς θ' αποφύγεις να καταλήξεις κυνικός του γλυκού νερού;

Γιατι τέτοιες κριτικές όπως του ορισμού συχνά διατυπώνονται απο κυνικούς του γλυκού νερού: στην εποχή αυτή δέν είναι και τόσο δύσκολο να είσαι κυνικός. Λίγα λεφτά απ' το μπαμπά χρειάζεσαι για σπουδές και δγιακοπές, άντε κι' ένα ίντερνετ να ταξιδεύεις ριζωμένος στην καρέκλα, κι' άμα σου κόβει, λίγο μόνο, είδες όλα τ' αδιέξοδα κι' όλες τις φούσκες πίσ' απ' τις παλιές ταμπέλες.

Αλλα δέν είναι εύκολο να δείς αυτά που ακόμη δέν έχουν ονομαστεί στην εποχή σου. Είναι λοιπόν καλό λέω να είναι κανείς επιεικής, μή καταλήξει κυνικός και νιχιλιστής πρίν να το πάρει κάν πρέφα, και μείνει απλά με την εντύπωση οτι, αιώνιος έφηβος, γουστάρει ακόμη Καρυωτάκη ξερω 'γώ. Το κράξιμο κι' η μίρλα είναι πάντα τα πιό εύκολα.

[τί μ' έχει πιάσει αυτές τις μέρες;... όλο πίπες πετάω... χμ... άσε που δέν έχουμε και το πίπα μ' αυτή τη σημασία και θα μας παραξηγήσουν...]