Έκφραση που παγίως χρησιμοποιείται αρνητικά, ή ερωτηματικά και εις τον μέλλοντα, για να χαρακτηρίσει την ιδιόμορφη πολιτειακή κατάσταση της χώρας μας, ως χώρας που δεν πρόκειται ποτέ να γίνει κράτος.
Πρωτίστως εκφέρεται ως διαπίστωση μετά από παρατήρηση ή σχολιασμό της λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης, του φορολογικού συστήματος, της χωροταξικής πολιτικής και κάθε παταγώδους έκφρασης της ανικανότητας και αναποτελεσματικότητας του κρατικού μηχανισμού, ο οποίος, μέσα την πάγια δυσλειτουργία του, επιβεβαιώνει προς τους πολίτες του ότι δεν πληροί τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ενός σύγχρονου κράτους, όπως το επαγγέλλονται οι πολιτικοί του ή όπως το διεκδικούν οι πολίτες του. Περιγράφει τελικά μια νεοελληνική ου-τοπία, αυτό που δεν είμαστε και που δεν πρόκειται ποτέ να γίνουμε. Διατυπώνεται επίσης ως ρητορική ερώτηση: «πότε θα γίνουμε κράτος;», που εξυπονοεί - προκαλεί την απάντηση «ποτέ».
Ενίοτε κρίνεται κατάλληλη και για Βαλκάνιους γείτονες.
Μπορεί παραπέρα να χρησιμοποιηθεί, καταχρηστικά, ως σχόλιο για κάθε ανεπάρκεια, μειονεξία, αστοχία, σφάλμα, που πυροδοτεί τα νεοελληνικά συμπλέγματα κατωτερότητας, ή, σε σπάνιες περιπτώσεις (όταν εκφέρεται με το εσείς αντί για το εμείς), ανωτερότητας απέναντι στους γείτονες.
Ενδιαφέρον είναι ότι για την απόδοση του «etat, state, Staat» (=[καθ]εστώς) στα ελληνικά επιλέχθηκε η ρίζα «κρατ-» (δύναμη, ισχύς, Pouvoir, Power, Macht). Αλλά και το συνώνυμο (;) «πολιτεία», κατά πολύ εγγύτερο στην αρχαιοελληνική και δημοκρατική αντίληψη.
Δεν θα γίνουμε κράτος ποτέ-Δεν πάνε οι υπάλληλοι στο Σουφλί και μεταφέρουν την υπηρεσία!!! εδώ
Αστε,εμεις δεν θα γινουμε κρατος ουτε στην δευτερα παρουσια.
εδώ)
Αν πραγματι ισχυσει αυτη η διαταξη τοτε πραγματι ειμαστε για κλαμματα. Στο 2011 να ταλαιπωρουν συνταξιουχους η συγγενεις για να αποδειχθει οτι ο συνταξιουχος πραγματι ζει το θεωρω λιαν επιεικως απαραδεκτο. Μια ακομα αποδειξη οτι αυτοι που τοποθετουνται σε θεσεις για να λυνουν προβληματα του κοσμου ειναι ανεπαρκεις. Δυστυχως δε θα γινουμε κρατος ποτε.
εδώ
Και αν ποτε γινουμε κρατος να με χ@@@εις....
εδώ
Ως προς τους Βαλκάνιους γείτονες ο λημματογράφος το έχει ακούσει από κάτοχο yugo, κάθε φορά που το σαραβαλάκι του έσβηνε κι αρνιόταν να πάρει μπρος: «Α ρε πούστηδες Σέρβοι, δε θα γίνετε κράτος εσείς!» (!!!).
6 comments
Galadriel
Κατά το γίνομαι άνθρωπος.
Khan
Το θέμα της τελευταίας παραγράφου το έχει αναλύσει μέχρι ναυτίας ο Καστοριάδης. Το χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι στην αρχαία τραγωδία βρίσκουμε το Κράτος μαζί με την Βία στον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου, ενώ και στον Σοφοκλή ο Κρέων (ομόρριζο) είναι και πάλι ο μπαντ γκάι (αν και μερικοί διαφωνούν και λένε ότι καλά της έκανε της Αντιγόνης γιατί έβαλε το σπίτι της πάνω από την πόλη). Το κράτος δεν είναι πολιτική έννοια στους αρχαίους αλλά εσωτερική ψυχολογική, λ.χ. ἐγκράτεια, αὑτοκράτωρ (με δασεία) είναι ο κύριος του εαυτού του ως ψυχολογικό προαπαιτούμενο του πολίτη (κατά Πλάτωνα), αλλά όχι ως μετἐχων στην καθαυτό πολιτική ζωή. Αντίθετο της αὐτοκράτειας είναι κατά Φουκώ η μαλακία ως ἀκράτεια. Ο μόνος πολιτικός όρος είναι ο αὐτοκράτωρ (με ψιλή) που έχει μόνο «αμυντική έννοια», δηλαδή σημαίνει ότι δεν έχει κάποιον πάνω από το κεφάλι του, λ.χ. στρατηγός αὐτοκράτωρ. Στο Βυζάντιο έχουμε το κράτος ως θεολογική έννοια (ότι σὀν τὸ κράτος καἰ σἠ ἡ βασιλεία) και κατ' εικόνα το αὐτοκράτωρ που συνδυάζει την αρχαία ελληνική έννοια που μόλις είπα με το λατινικό imperium. Και φτάνουμε στην ψωροκράταινα, όπου όντως η χαρακτηριστική επιλογή της λέξης κράτος σημαίνει κατά πολλούς την εχθρική σχέση του Νεοέλληνα με ένα πατερναλιστικό κράτος που δεν τον βλέπει ως πολιτεία, όπου ο ίδιος μετέχει ως πολίτης, αλλά ως κάτι έξω του. Η άλλη όψη του ίδιου πατερναλισμού είναι το κράτος που απομυζούμε.
Οπότε για πολλούς το θέμα είναι όχι πώς θα γίνουμε κράτος αλλά πώς θα ξεγίνουμε. (Λ.χ. Ελληναράδες, που βλέπουν το κράτος ως μη αυθεντικά «ελληνικό». Νεοφιλελέδες, που εστιάζουν στον πατερναλισμό του απομυζούμενου κράτους. Και στον μαρξισμό, εντέλει, το κράτος δεν θεωρείται ως το τελικό ζητούμενο). Ενιγουέι, γλωσσικώς το θέμα είναι ότι το κράτος σημαίνει στα ελληνικά (σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες) περισσότερο μια έξωθεν εξουσία που δεν περνάει από μέσα μου, και αυτήν την ετυμολογική επίσκεψιν την βλέπουμε και στην καθημερινή συμπεριφορά του Έλληνα.
HODJAS
Το κοινωνικό συμβόλαιο των νεοελλήνων με τους φορείς της κρατικής εξουσίας, ουδέποτε μέχρι σήμερα περιήφθη αμφιμερώς εκτελεστήριο τύπο.
patsis
τσ-ξςςςς!...
HODJAS
για σένα το' βαλα (αγόραρε) ;-)
patsis
... και που λες, αυτό το είχα ακούσει ως «εσείς στο ΠΑΣΟΚ κάνατε συμβόλαιο με το λαό αλλά δεν το μεταγράψατε».