ρυθμίζω κάποιον

Kαλό και με βρίσκει σύμφωνο. Βεβαίως, δεν χρησιμοποιείται μόνο στην ψυχιατρική, αλλά και σε πλείστες άλλες νοσηρές καταστάσεις, π.χ. ρυθμίζω το σάκχαρο (ζάχαρο), την πίεση, το λιπιδαιμικό προφίλ κ.α.

Γιατί όλο αυτό μου φαίνεται σαν μαφιόζικη απειλή;

@allivegp : Κατά τη γνώμη μου, αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι στις περιπτώσεις που αναφέρεις το αντικείμενο του ρήματος είναι διάφορα πράγματα/ουσίες/ιατρικοί παράμετροι κλπ, ενώ στην περίπτωση του λήμματος αντικείμενο είναι ένας άνθρωπος και η συνολική συμπεριφορά και εικόνα του.

Συνέπεσε τώρα αυτός ο ορισμός με τον Waters και τα Comfortably Numb του; Έτσι δηλαδή; (μου άρεσες προφ)

Γεια σου ξωτικοπούλα, δεν τον ενθυμούμην καθόλου τον γουότερς.

Επ και νόμιζα ότι ήσουν χτες στη συναυλίακαι σε έπιασε η σχετική φιλοσόφηση.

day after day they send my friends away

Όντως καλό και η ανάλυση του μπέτα εύστοχη, όπως και τα υπόλοιπα σχόλια.

Βλέπει κανείς πάντως ειδικά στο 2ο παράδειγμα, στη σχετική (ψυχοκοινωνικοϊτατρική κλπ κλπ) αφήγηση, και ανεξαρτήτως προθέσεων, μια από τις βασικές αντιφάσεις της ψυχιατρικοποίησης των ανθρώπινων δυστυχιών.

Όταν η ψυχιατρική είναι να περιλάβει κάποιον (στις υπηρεσίες της, στην εξουσία της) αυτό που βλέπει είναι την έκπτωση στη λειτουργικότητα , δηλαδή, το γενικό κουλουβάχατο (αποδιοργάνωση) της ζωής, τη θλιβερή ιστορία, την πολυπαραγοντικότητα κ.λπ. και δεν φαίνεται να ταυτίζει και να εξαντλεί την ανάγκη «ρύθμισης» στον έλεγχο των συμπτωμάτων (γιατί, άλλωστε, υπάρχουν και άνθρωποι αρκετά λειτουργικοί με συμπτώματα).

Όταν, όμως, η ψυχιατρική είναι η ώρα να πει ότι έδωσε λύση και η δουλειά (της) με αυτόν τον άνθρωπο τελείωσε, όταν είναι να απολύσει κάποιον, ο λόγος ρέπει, όχι μονόμπαντα αλλά πάντως ουσιαστικά, προς τον έλεγχο των συμπτωμάτων. «Άκουσε συμβουλές, πήρε φάρμακα, έλεγξε την ασθένεια».

Είναι να αναρωτιέται κανείς τι ακριβώς «ρυθμίστηκε», και βεβαίως, τι περίμεναν να ρυθμιστεί και για πόσο με έναν εγκλεισμό; Τι σημαίνει και τι αξίζει τη λέξη «ρυθμίζω». Τεράστια συζήτηση, αλλά επειδή ακριβώς έχει να κάνει με το «τι» είναι αυτό που ρυθμίζεται όταν «ρυθμίζουν» κάποιον ψυχιατρικά.

μέγα θέμα, πράγματι. ο Ρώμος Φιλύρας στο Η ζωή μου εις το Δρομοκαΐτειον (εκπληκτικό), αναρωτιέται γιατί οι κύριοι αυτοί μες τις άσπρες μπλούζες θέλουν να τους θεραπεύσουν από την «παρηγορήτρα τρέλα» και καθιστά σαφές το ότι για τον ψυχασθενή, οι στιγμές παράκρουσης ή μόνιμης φλίπας είναι όλα τα λεφτά, είναι τρόπος αντιμετώπισης του τέρατος που λέγεται ζωή κλπκλπ. Πάντα με έκανε να αναρωτιέμαι αν αυτός είναι ο λόγος που οι βαριά ψυχασθενείς κόβουν κατά καιρούς τα χάπια και υποτροπιάζουν.

Περιγράφει έναν τυπάκο εκεί «μέσα» που μαζεύει χαρτάκια από το πάτωμα τα οποία θεωρεί εισιτήρια τραίνου και τα δείχνει σε όλους τους τροφίμους περήφανος για το και πού δεν έχει ταξιδέψει. Και αναρωτιέται ο Φιλύρας τι κόσμος θα του απομείνει αν θεραπευτεί. Δεν τόχω τώρα μαζί μου το κείμενο για να γράψω το τσιτάτο.

Σημειωτέον ότι ο Φιλύρας είναι εξαιρετική περίπτωση συνδυασμού διαύγειας και ψυχοπάθειας ταυτοχρόνως.

ironick, σπεκια και θένκια για την αναφορά στον Ρ.Φ. Πιο κάτω το ποίημα Ποιητής που βρήκα ψάχνοντας να δω περί τίνος πρόκειται, το οποίο ποίημα μπλέκει νομίζω όλα τα είδη και τις έννοιες του ρυθμού. Το βρήκα εδώ.

ΠΟΙΗΤΗΣ

Είχα πέσει σε βύθος, είχα πάντα τη μαύρη κι ολοπέλπιδη νύστα του βραχνά καταλύτη... μες στο κάμα του θέρους, τη θλιμμένη και λαύρη ποθοθάνατη 'νείρια του οράματος νήτη. Έχω λήθαργου μοίρα κι είχα παραμελήσει χρόνια. Κι όμως ο Στίχος, ο Ρυθμός δεν ελείπαν.

Είχα ανέβει εκεί πού 'ναι μονάχα η βρύση... κι η Επιστήμη, αν δεν είχα, δεν θ' ανέβαινα - είπαν. Επειδή και είχα χάσει το ρέγουλο, είμαι ο εμπνευσμένος ονείρων και κόσμων προφήτης, ο πηγαίος ποιητής που στο σύννεφο κείμαι, ο μεγάλος, ο θείος των ρυθμών υποφήτης!

(περιοδικό «ΠΕΙΡΑΪΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ», 1940)

ναι γμτ...

το θέμα είναι ότι ο τύπος δεν είχε απλώς και μόνον Ιδέες Μεγαλείου, παράνοιες κλπκλπ, αλλά ήταν και μέγας ποιητής. θεναπώ έβρισκε μια διέξοδο όλο αυτό το εσωτερικό χάος. τι να πουν τόσοι και τόσοι που απλώς κολυμπάνε στο χάος και δεν εκφράζονται με κανένα τρόπο και παραμένουν απλώς τρελοί. ουφφφφφφφ

Όταν λέμε «τρελοί» δεν έχω καταλάβει τι εννούμε ακριβώς κιας έχω τόσα χρόνια εδώ μέσα στο σάιτ και στην κενωνία.

Αυτούς που έχουν στρεβλή αντίληψη της πραγματικότητας; Που τέτοια όμως έχει και κάποιος με μυωπία. Τους που εκφράζουν αντικοινωνική συμπεριφορά; Δεν παίζει δηλαδή απλά να μην γουστάρουν, πρέπει σώνει και καλά να γουστάρει ο άλλος να μας κάνει παρέα;

Το κάθε κεφάλι είναι φτιαγμένο διαφορετικά, πού είναι το όριο της ιδιορυθμίας και της «τρέλας». Η αδαημοσύνη μου στο συγκεκριμένο με ενοχλεί... Θα χει πλάκα να βρω την αλήθεια εδώ.

θα πω τι έχω καταλάβει και ο χαλικού θα διορθώσει ή συμπληρώσει: τρελοί θεωρούνται όσοι δεν έχουν απλές νευρώσεις (κάτι που έχουμε όλοι), αλλά ψύχωση, τουτέστιν κάτι που τους καθιστά «οριακούς», πχ μανιοκατάθλιψη (διπολικοί), παράνοια, σχιζοφρένεια, κττ και οι οποίοι χωρίς αγωγή δεν μπορούν να είναι «φυσιολογικοί», δηλ. παθαίνουν παρακρούσεις, φοβίες, τόνα, τάλλο, βγάζουν μόνιμη ανεξέλεγκτη επιθετικότητα, οι κινήσεις τους δεν ελέγχονται (πχ θα επιτεθούν στο γείτονα με τσεκούρι επειδή είδαν στο πρόσωπό του ποιος ξέρει ποιον εχθρό), έχουν μανίες, φοβίες, κολλήματα -πχ βλέπουν οράματα, έχουν ιδέες μεγαλείου ότι είναι ο τάδε θεός κλπ, βλέπουν νεκραναστάσεις, έχουν μανία καταδίωξης, είναι υστερικοί, φλιπάρουν εντελώς με συμπτώματα που ξεπερνάνε ξερωγω μια απλή φοβία, τσαντίλα κλπ, τεσπα είναι εκτός ελέγχου.

Δεν νομίζω ότι είναι όλοι επικίνδυνοι, αλλά ακόμα κι αυτοί που δεν είναι καθιστούν δύσκολη τη ζωή τους και των άλλων χωρίς αγωγή. Τώρα το ότι πολλοί ψυ δίνουν το χαπάκι μπανεύκολα, είναι άλλο θέμα. Μην ξεχνάμε τα διεθνή λόμπυ που προωθούν μανιωδώς ψυχοφάρμακα και χοληστερινοφάρμακα. Αλλά δυστυχώς κάποιοι τα έχουν πράγματι ανάγκη.

Δεν είμαι γιατρός αλλά επειδή έχω μια κάποια συνάφεια με τα ψυ.

Iδιορρυθμία vs τρέλα: η ψυχιατρική έχει δυο μεγάλους άξονες απ' ό,τι καταλαβαίνω, καταγραφής των σημείων και συμπτωμάτων (μεγάλη κουβέντα η διάκρισή τους), τη λειτουργικότητα, και τον υποκειμενικό άξονα (πρότυπα συναισθήματος, σκέψης, πράξης). Ο πρώτος έχει να κάνει με το πόσο χάλια τα πας στη ζωή σου (με έναν καταμερισμό όπως των αστρολόγων, χωρίς την τύχη) και ο δεύτερος με το τι νιώθεις, τι σκέφτεσαι, λες και κάνεις γι΄αυτό, τώρα και στο παρελθόν, και πόσο σε νοιάζει (αν δε σε νοιάζει, δε σημαίνει ότι είσαι εντάξει, σημαίνει ότι δεν έχεις εναισθησία, συναίσθηση της κατάστασης, υποκειμενικός άξονας). Η εκτίμηση της λειτουργικότητας μας λέει αν υπάρχει πρόβλημα, και ο υποκειμενικός τι πρόβλημα υπάρχει (ιδιορυθμία ή διαταραχή). Το πράγμα πονηρεύει, βεβαίως, ότανο υποκειμενικός άξονας τροφοδοτεί την εκτίμηση της λειτουργικότητας μέσα από κριτήρια και σημεία που έχουν τη μορφή “έλλειψη ενδιαφέροντος και ευχαρίστηση από” τη x παράμετρο.... λειτουργικότητας” ή όταν ως σύμπτωμα εκλαμβάνεται η “αποτυχία” του ανθρώπου να ερμηνεύει καταστάσεις ή να συμμερίζεται τα κοινά νοήματα με τον τρόπο που επικρατούν μεταξύ των ανθρώπων που είναι... λειτουργικοί. Και για τους δύο άξονες επισήμως πια υπάρχουν στατιστικά κριτήρια (το πόσο της παρέκκλισης από τη νόρμα, της αποτυχίας να ενδιαφερθείς, να συμμεριστείς, να συμμορφωθείς) που επίσης στατιστικά ομαδοποιούν τα ευρήματα σε ψυχιατρικές διαταραχές (σύνδρομα). Φυσικά και τα δύο μετράνε κυρίως την αποτυχία σου να το ξεπεράσεις ανώδυνα, να το βουλώσεις ή να το κρύψεις.

Αλλά αν και δεν το έχω εύκαιρο, αν διαβάσεις τι σημαίνει εκτίμηση της λειτουργικότητας, θα δεις ότι το άριστο, πχ στην κοινωνική ζωή, δεν είναι σίγουρα να τα κουτσοπίνεις με 2-3 παλιόφιλους ή να έχει βρει την ησυχία σου χωρίς πολλά πολλά με τον κόσμο, αλλά το να είσαι δημοφιλής με όρους που μου θύμιζε όταν το διάβαζα πολιτευτές κομμάτων στην επαρχία, ας πούμε. Και αυτό κάνει πολύ πιο εύκολο το να είσαι παρεκκλίνων. Η εκτίμηση της λειτουργικότητας έχει να κάνει με τη νόρμα και τις αξίες της κοινωνίας. Στις αναπτυξιακές διαταραχές παιδιών, που περιλαμβάνονται στα ψυχιατρικά εγχειρίδια και τα ξέρω καλύτερα, είναι πολύ φανερό ότι η επικράτεια της ψυχιατρικά διαχειρίσιμης παθολογικότητας έχει διευρυνθεί. Κάποτε ένας λιγονούσης θα μπορούσε να δουλεύει στα χωράφια, και να παντρευτεί με προξενιό καμιά αζήτητη νύφη, και το ότι ήταν λιγονούσης θα είχε κάπως μικρή σημασία (δεν εξιδανικεύω, θα μπορούσα να περάσει τη ζωή του και σε κάποιο στάβλο). Σήμερα έχει τη διαταραχή του, και θα πρέπει να γνωριστεί με τη σύζυγο σε κάποιο μπαρ (στα οποία κανείς τους δεν πάει γιατί τρώνε απόρριψη) ή στη δουλειά (που δεν έχουν) ή μέσω φίλων (που δεν έχουν). Οπότε και η λειτουργικότητά τους πάει χάλια, και το υποκειμενικό τους βίωμα στα τάρταρα και χάλια νιώθει και μπορεί και να φουντάρει. Η ψυχιατρική έχει μεγάλο μερίδιο στη δυστυχία που επιμένει γιατί την «εκλογικεύει».

Σε σχέση με τα άλλα: γενικά οι ψυχιατρικοί ασθενείς δεν είναι επικίνδυνοι περισσότερο από το γενικό πληθυσμό.

Οι ταξινομήσεις ανάμεσα σε νευρωτικούς, ψυχωσικούς και οριακούς είναι μεγάλη κουβέντα και οι απόψεις ποικίλουν ανάλογα με το θεωρητικό, το λόγο για τον οποίο γίνεται η ταξινόμηση, το συγκείμενο, τέλος πάντων, της ταξινόμησης.

Για τα ψυχοφάρμακα: ο Ivan Illich (ή ο Ilija Ivić, δε θυμάμαι) έλεγε ότι το να λέμε ότι για τα φάρμακα φταίνε οι φαρμακοβιομηχανίες είναι σα να λέμε ότι για τα ναρκωτικά φταίει η μαφία. Προφανώς οι άνθρωποι αναζητούν ναρκωτικά ή φάρμακα για να κοιμήσουν τους δαίμονές τους, που δεν τους ξυπνούν οι βιομηχανίες και τα φάρμακα αλλά η ζωή. Το πρόβλημα είναι η ανάθεση από την κοινωνία όλων των ψυχολογικών προβλημάτων στο ιατρικό επάγγελμα και τις παρατρεχάμενες ειδικότητες, και τις φαρμακοβιομηχανίες. Η λύση του προβλήματος σίγουρα δεν έρχεται πιο κοντά κάθε φορά που ένας γιατρός συνταγογραφεί λεξοτανίλ σε κάποιον που δεν την παλεύει, αλλά δυστυχώς ούτε όταν κάποιος ασθενής είτε απλώς συμμορφώνεται είτε δε συμμορφώνεται με τη συνταγή.

Οι λόγοι μη συμμόρφωσης με τη συνταγή έχουν να κάνουν συνήθως με τις παρενέργειες, αυτό τουλάχιστον λένε οι ασθενείς.

σωστός. κατά την ταπεινή μου δε, το ότι εμείς οι κοινοί θνητοί, δηλ. όχι επιστήμονες, που χρησιμοποιούμε ιατρικούς και ψυχιατρικούς όρους ανεξέλεγκτα (φταίει η ημιμάθεια; φταίνε οι δημοσιογράφοι που τις λανσάρουν; φταίνε οι εκδότες που βγάζουν βιβλία επιστημονικά που δήθεν μπορεί να κατανοήσει ο πάσα ένας; φταίει η σλανγκ; τις πταίει δεν έχει σημασία μάλλον), όρους όπως σπαστικός, παρανοϊκός, κλπκλπ, έχει συντελέσει στο να χαθεί η διάκριση που λες.

επίσης έχω την εντύπωξη ότι από τη στιγμή που ο ψυχιατρική και οι κλάδοι της διέκριναν ορισμένα συμπτώματα, εμείς οι κοινοί θνητοί πάλι τα ισοπεδώσαμε όλα, δηλ. αρχίσαμε να χαρακτηρίζουμε πχ προβληματικό έναν άνθρωπο που όπως λες κάποτε ήταν απλώς γραφικός, και πάει λέγοντας (δεν έχω πολύ χρόνο ρε πστ να πω το παραμύθι μου).

τέλος, ο Νόρμπερτ Ελίας που χαρτογραφεί την εξέλιξη του δυτικού πολιτισμού, λέει ότι όσοι, από γενιά σε γενιά, σήμερα πια ακόμα δεν μπορούν να συμμορφωθούν με τους κανόνες συμπεριφοράς («εκπολιτισμός») που άρχισαν σταδιακά να θεσπίζονται από ένα χρονικό σημείο κι έπειτα (πχ 16ος αι) μξ των ανθρώπων που συνωστίζονταν ολοένα και περισσότερο πια στις πόλεις, φέρουν κατάλοιπα του παρελθόντος αυτού και αποτελούν τώρα περιθώριο (δεν το επιδοκιμάζει, διαπιστώνει απλά), καθότι άξεστοι, χοντροκομμένοι, βρωμιάρηδες, ακοινώνητοι, τόνα τάλλο. Ίσως κάπου εκεί να εντάσσεται και αυτό που αναφέρεις («κάποτε ένας λιγνονούσης» κλπ).

Τέλος, ταπεινή μου πάλι, είναι πως, παρομοίως, κάποτε οι μεγάλοι έρωτες που πέρασαν στους μύθους, στις λογοτεχνίες, στο θέατρο κλπ και ήταν ιεροί (ακόμα και ως καταστροφικοί, φονικοί, σαδιστικοί -βιασμοί και αρπαγές κλπ), σήμερα θεωρούνται ψυχοπάθεια. Χίλια δυο έχουν μεταλλαχτεί με τον ίδιο τρόπο: το ότι οι προγιαγιάδες μας παντρεύονταν και γκαστρώνονταν στα 15 ενώ τώρα θεωρούνται ανήλικα και αν τα γκαστρώσεις πας μέσα, κλπκλπκλπκλπ και τεσπα δεν προλαβαίνω και τα λέμε λέιζερ.

ΥΓ δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει ντε και καλά να επιστρέψουμε εκεί, μην παρεξηγηθώ.

Εντάξει νόμιζω το 'χω γιαυτούς που από την αρχή έχουν μια δόση που τους ξεχωρίζει και μπορεί να γίνει διάγνωση ή όχι.

Όταν όμως λένε οι λογικοί πράματα τ. «αν συνεχίσει αυτή η κατάστα θα τρελαθώ», προς τα πού πάνε, πώς την φαντάζεται ένας λογικός την τρέλα;

Ότι ξαφνικά θα γυρνάει γύρω γύρω και θα λέει ανυπόστατα πράγματα για τα οποία θα τον κοροϊδεύει η κενωνία; Ότι θα κλειστεί στο σπίτι του και δεν θα βγαίνει ποτέ και θα φωνάζει από μέσα σαν τα Ημιζ «να φύγετε να πάτε αλλού»;

Σ.ς. Φρικάρισα δια βίου όταν είδα φιλενάδα / συμφοιτήτριά μου νορμάλ μάλιστα περισσότερο από κάτι άλλους να της στρίβει και να διαγνώσκεται διπολική και να συμπεριφέρεται σαν ψυχ - σο δηλαδή έτσι είναι το πράμα; μόλις πιέσει λίγο η φάση παραπάνω ξεπερνάς το threshold και σε μαζεύουν; Ωχ παναΐτσα μου...

Γαμώτα!

Επίσης, σχόλια-δώρο!

Ίσως, η λέξη κλειδί σ' αυτά που λένε Ηρώ και Χαλ για την κοινωνική υπόσταση του ρυθμιστέου και δη εκ του Ατλαντικού πολιτισμού ορμώμενη (δηλαδή πλέον παντού), να είναι το weirdo (τί σκατά σημαίνει και ποιός το ορίζει κάθε φορά;)

Άμα θέλετε, στρώστε χαλί κουβέντας επ' αυτού.