Μανιτάρι αποκαλούν οι οδηγοί του μετρό το κόκκινο κουμπί που πατάνε οι ίδιοι για άμεση ακινητοποίηση του συρμού σε περίπτωση κινδύνου.

Υποθέτω ότι αυτό υπάρχει και σε όλα τα μέσα σταθερής τροχιάς.

Η σόμπα υγραερίου εξωτερικού χώρου την οποία χρησιμοποιούν στα καφενεία, μπαρζ κουτουλού, προκειμένου να μπορούν να κάθονται οι θαμώνες έξω και τον χειμώνα, εδώ στο ελλάντα που τεσπα δεν είναι και Σιβηρία.

Ονομάζεται έτσι λόγω του σχήματός της που θυμίζει μανιτάρι.

Ιδιάζουσα κατηγορία γυναικών. Έχουν ύψος συνήθως 1.58-1.63. Κουρεύονται πάντα μόνες τους γιατί το μαλλί τους είναι μορφή τέχνης και οι άλλοι στα κομμωτήρια όλοι μαλάκες είναι, ή δίνουν μια μπετονιέρα λεφτά για κούρεμα σε κάποιον που είναι πιο τέχνης από αυτές, αλλά όχι πολύ. Τα ρούχα τους είναι πάντα περίεργα για τον ίδιο ακριβώς λόγο και κάτι παραπάνω. Ξέρουν τα πάντα για οποιονδήποτε καλλιτέχνη (άντρα πάντα) έχει χαρακτηριστεί ανερχόμενος, avant garde ή κάτι παραπλήσιο και όσο πιο σπάνιος είναι τόσο το καλύτερο. Διαθέτουν αναλογικό μετρητή κυκλοθυμικότητας με χρονόμετρο γιατί πρέπει να αλλάζουν συμπεριφορά όλη την ώρα. Ο λόγος δεν έχει διευκρινιστεί από κάποια επίσιμη πηγή. Οι γραφές λένε ότι μάλλον είναι απόγονοι των Ελ και γι'αυτό, ως όντα διαφορετικά από μας, ζουν σε μια δικιά τους πραγματικότητα. Συναντιούνται συνήθως σε live τύπων που παίζουν post elanteti αλλά ξέρουν αυτοί, ή στην «Αρχιτεκτονική». Χόμπυ τους το φτιάξιμο αυτοσχέδιων κοσμημάτων, το κοίταγμα της βροχής και το να παίζουν κιθάρα γυμνές (καλή φάση μεταξυ μας, μαλλον...).