Είναι το ξίδι που κατακρίνει η υψηλή κενωνία, όπως, πουχού, οι γονείς της λορελάι στο γκίλμορ γκέρλς (απαράδεκτο να παίζει κυριακή μεσημέρι τέτοια απαράδεκτη σειρά με τέτοιο μιλφ. Το Σταρ συνωμοτεί εναντίον της ψυχικής μας υγείας) όταν τους παρουσίασε τον κάπελα με το κασκέτο.
Είναι το ξίδι που κατακρίνει ο πολύς Αλ Πατσίνο στο άρωμα γυναίκας, «φορ κράιστ'ς σέηκς (πωστονλέγανε το φλώρο), γιουρ ε χιούμαν μπήινγκ», όπου ο ίδιος παραγγέλνει τζόν ντάνιελς, γιατί ο τζακ ήντουνε ένα άχρηστο ρεμάλι και όλα τα έκανε ο αδερφός του.
Είναι το ξίδι που προκαλεί το πιο απαράδεκτο χέσιμο το επόμενο πρωΐ.
Είναι το ξίδι που άμα ζεσταθεί γίνεται σαν κάτουρο (πηγή μου λέει ότι και η χημική της σύνθεση όταν ζεσταθεί είναι παρόμοια).
Παρ'όλ'αυτά, οι απανταχού αδιόρθωτοι Βέλγοι (βλέπε το σχετικό αστερίξ) και φτωχομπινέδες αντλούν δύναμη από αυτό το σκατοζούμι και επιμένουν να καταναλώνουν τεράστιες ποσότητες σε μπυροκατανύξεις, με τις γνωστές συνέπειες.
- Μάστορα, πιάσε μια γύρα άμστελ!
- Λάσκαρε ρε οικοδόμε, μήπως να τη φέρει και κλειστή να την ανοίξεις με τα δόντια; Είπαμε, όπου φτωχός κι η μπύρα του, αλλά μην το γαμάς το ζήτημα. Κάιζερ φέρε.
- Ίσα ρε γαλαζοαίματε!
