Χάνει πάλι η Πετραλιά.
Στα γαλλικά υπάρχει λέξη paroli, δηλαδή ακριβώς η ίδια, και σημαίνει τον διπλασιασμό του πονταρίσματος, στα χαρτιά κυρίως, μετά από κερδισμένο χτύπημα/κόλπο. Τα λεξικά λένε ότι είναι παλιά λέξη - μέσα 17ου αιώνα - και από αυτήν μάλλον έλκει την προέλευση το αγγλικό parlay. Το οποίο parlay δεν πρέπει να συγχέεται με το parley που σημαίνει διαπραγμάτευση και προέρχεται από το γαλλικό parler.
Πραγματικά τέλειος ορισμός!
Και οι δυο έχετε δίκιο. Εντάξει το obligatoire=υποχρεωτικό αλλά εντάξει και το obligé που μάλλον αναφέρεται στον παίκτη ο οποίος είναι υποχρεωμένος να πάρει το πολύ δύο από το χέρι.
Σχετική έννοια και το παζ αβολοντέ
Εξ όσων γνωρίζω, και αυτή η φράση προέρχεται από το ευγενές άθλημα της πρέφας. Κάσα στην πρέφα είναι το χρέος που αναλαμβάνει ο κάθε παίκτης και προσπαθεί να μηδενίσει - σχετίζεται προφανώς με το ταμείο (ιταλ. cassa, γαλ. caisse) και όχι με την νεκρόκασα. Τέλος πάντων, όταν ο παίκτης δεν βγάλει μια αγορά το χρέος του ανεβαίνει κι ο αντίπαλος μπορεί να του πει, κάπως εριστικά, γράψε κάσα - δηλ. σημείωσε την αποτυχία σου και την άνοδο του χρέους σου και συνεχίζουμε. Ευρύτερα η έκφραση λέγεται, νομίζω, όταν παθαίνουμε μια νίλα και θέλουμε να κλείσει το κεφάλαιο και να πάμε για φρέσκα.
Για τους κανόνες της πρέφας και πώς αυξομειώνεται η κάσα, ρίξτε μια ματιά εδώ.
Σπεκ - ειδικά για τα παραδείγματα.
Έλα ρε ... ομελέτα, βέβαια ... πάρτα Λέτα και κάντα ομελέτα κλπ κλπ
Δεν έχω ιδέα αν αυτό ήθελε να πει ο ποιητής, δεν ξέρω αν είχε ευρύτερη χρήση, αλλά μπορώ να καταθέσω ότι εκεί στα ύστερα έιτιζ σε κάποιους κύκλους η έκφραση - και μάλιστα πληθυντικιά: πάρτα Λίζα και κάντα κορνίζα - σήμαινε ένα και μόνο πράμα, ήγουν ότι η Λίζα έπαιρνε τα χύσια στη μάπα. Παρέα με τη Λίζα, που τάπαιρνε και τάκανε κορνίζα, έκανε τότε και η Τίνα (as in πάρτα Τίνα και κάντα κουρτίνα) αλλά και η Λέτα.
Το ξέρω να λέγεται κυρίως, αν όχι και αποκλειστικά, ως εκνευρισμένη απάντηση στο τώρα που λέει ο άλλος και δεν εννοεί βεβαίως τώρα αλλά σχετικά σύντομα, όταν με βολέψει, όταν τελειώσει αυτό που βλέπω στην τηλεόραση, όταν σταματήστε να μου τη σπάτε και βγάλω επιτέλους αυτήν την γαμημένη την πίστα κλπ. Π.χ.
- Έλα ρε Γιάννη, άστο το κομπιούτερ, τρεις άνθρωποι σε περιμένουμε και το φαγητό θα παγώσει ...
- Ναι, ρε τώρα ...
- Όχι τώρα, Γιαννάκη ... ΤΩΡΑ ...
Η πιο κοινή σημασία του shrink στα αγγλικά είναι μαζεύω, ζαρώνω, μικραίνω π.χ. στο πλύσιμο, clothes shrink. Η αρχική σημασία του head-shrinker είναι ο κυνηγός κεφαλών και, ειδικότερα, αυτός που «ζάρωνε» τα κομμένα κεφάλια των εχθρών. Εικάζεται ότι από αυτή την σημασία προήλθε και η χρήση του shrink για να δηλώσει τον ψυχαναλυτή - με μια μεγάλη δόση σκληρού σαρκασμού, δες και εδώ. Περισσότερα για το ζάρωμα των κεφαλιών, εδώ από την Καθημερινή και εδώ
Ειρήσθω εν παρόδω, ένα άλλο κοινό λογοπαίγνιο στα αγγλικά με στόχο το συμπαθές επάγγλεμα των ψυχαναλυτών είναι και το therapist=the rapist
Πολύ καλό γράψιμο. Συγκινήθηκα και αντιπαθώ και τα αυτοκίνητα.
Η έκφραση ασφαλώς υπάρχει και η σημασία της κινείται γενικώς στον χώρο στον οποίον έχει εστιάσει ο φίλος Stravon, εντούτοις ο ορισμός είναι ανακριβής.
Το σκηνικό στο οποίο λέγεται η έκφραση είναι το εξής - Οι τρεις της παρέας κάθονται και τα ξύνουν κανονικά και έχουν κάθε πρόθεση να συνεχίσουν μέχρι να τα ματώσουν. Εμφανίζεται τύπος ο οποίος, βλακωδώς, ρωτάει: «Τι κάνετε, παιδιά;» Θα μπορούσαν οι τρεις να του απαντήσουν, πολύ απλά «Τα ξύνουμε», ή, πιο δηκτικά, γαμάμε περίεργους. Αντ' αυτών, του λένε, σ'ένα πιο κομψό και ψαγμένο, περιμένουμε τέταρτο για πρέφα, όπερ τίποτε απολύτως. Διότι, αν όντως είχαν διάθεση να παίξουν πρέφα θα μπορούσαν ωραιότατα να παίξουν οι τρεις τους, όπως επεσήμανε ο electron. Με άλλα λόγια, το περιμένουμε τέταρτο για πρέφα είναι μια και καλά εξήγηση, μια δικαιολογία χωρίς καμμία βάση που την μεταχειριζόμαστε για να μην μας ζαλίζουν τον έρωτα διάφοροι ενοχλητικοί.
Σε μια ελαφρά παραλλαγή, η φράση λέγεται και όταν δεν επιλέγουμε να κωλοβαρέσουμε αλλά είμαστε καταδικασμένοι να βαράμε μύγες για κάποιο χρονικό διάστημα π.χ. περιμένοντας το ΚΤΕΛ στο καφενείο στην Κωλοπετεινίτσα, το καράβι της άγονης στην προκυμαία Ίφκινθο κ.ο.κ. Και πάλι είναι απάντηση σε βλακώδη ερώτηση.
Ας σημειωθεί και ότι ο τέταρτος στην πρέφα είναι γνωστός και ως τεμπέλης. Είναι τελείως άχρηστος και η άφιξη του προφανώς και δεν θ' αλλάξει τίποτε.
Μόλις πρόσεξα την ηχητική και μορφολογική συγγένεια ανάμεσα στο καβλαντίζω - που, μάλλον, σχετίζεται με την καύλα - και το καπλαντίζω - που, σίγουρα, προέρχεται από τον καπλαμά.
Πολλές φορές, η φράση εισάγεται με ένα συγκαταβατικό ε ή εμ - ε, δε θα 'ναι; ή εμ, δε θα 'ναι;
Έχω την εντύπωση ότι είναι παλαιότερο από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Θυμάμαι πολύ αμυδρά κάποιες γελοιογραφίες που ένας ποταμός από ΘΑ βγαίνει από το στόμα του Γεωργίου Παπανδρέου ή κάτι τέτοιο - αλλά δεν μπορώ να τις βρω. Προδικτατορικά, πάντως.
Ωραίο λήμμα και ορισμός.
Υπάρχει σταλία με άλλη σημασία, μια προσθήκη ορισμού ευπρόσδεκτη, φαντάζομαι.
Τερλεγκόσκυλο και μαργαριταρένιος πρέπει ν' ανέβουνε, νο;
Όλα τα λεφτά και σ'αυτό και στο πακτούν είναι τα παραδείγματα αχαχαχαχαχ
Μπορώ να ρωτήσω ...
Αν σκεφτείς ότι την εποχή εκείνη το Καρέλια είχε κάνα εικοσάρικο, νομίζω ότι ως τάληρο εννοείται το πεντάδραχμο. Με τέσσερις τζούρες από το εισαγόμενο πλήρωνες ολόκληρο πακέτο.
Κορυφαίο!
Επίσης εξαιρετικό. Να συνεισφέρω ότι η προέλευση μάλλον από το τούρκικο makas = ψαλίδι.
Τι είπες τώρα ;!! Έξι εξαιρετικά λήμματα στη συσκευασία του ενός.
Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς το ίδιο με την Ψωλή του Βασιλέως αλλά στην πόκα εμείς παίζουμε κι ένα παιχνίδι γνωστό ως Η Πούτσα του Μπάρτον (όπου Μπάρτον, ο Ρίτσαρντ Μπάρτον θε.σχ., ο οποίος, ως γνωστόν, την είχε μακριά). Μοιράζουμε λοιπόν τρία φύλλα στον κάθε παίκτη και μετά βάζουμε κάτω κλειστά πέντε φύλλα σε διάταξη Υ. Τα τρία φύλλα στην ευθεία είναι η πούτσα και τα δυο πλάγια στην κορυφή οι αρχιδοπούλες. Ανοίγουν πρώτα τα δυο πλάγια (που δεν μπορείς να τα πάρεις μαζί), μετά δυο από την ευθεία και μόνο του το τελευταίο. Συνδυασμούς κάνεις με δυο από το χέρι και τρία μαξ από κάτω. Το παιχνίδι είναι τρία φουλ.
Νομίζω ότι ντορός (ή τορός) είναι τα ίχνη (πατημασιές κλπ) - όχι η μυρωδιά.
Όχι. Όταν οι παίχτες είναι τέσσερις, με τη σειρά ο κάθε παίχτης είναι ο τεμπέλης, ο οποίος δεν παίζει και μοιράζει μόνο τα φύλλα. Συνεπώς, όταν παίζουνε τέσσερις κάθε παίχτης δεν παίζει με τη σειρά μία στις τέσσερις μοιρασιές. Αν, δηλαδή, κάτσουν να παίξουν πρέφα τέσσερις και ο μεγαλύτερος μαιτρ να είσαι μια στις τέσσερις θα γίνεις τεμπέλης.
Περισσότερα για τους κανόνες της πρέφας εδώ.
Δεν είμαι σίγουρος ότι το προϊόν διατίθεται στο εμπόριο - αρχικά επρόκειτο να κυκλοφορήσει την άνοιξη του 2007 αλλά αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να πουλιέται πουθενά, ούτε καν στο σάιτ της Ehlers. Δεν ξέρω αν εκρίθη μη πρακτικό, αν δεν πήρε άδεια, αν δεν βρέθηκαν διανομείς ή και αν ήταν από την αρχή publicity stunt.
Πάντως, το θέμα δεν προσφέρεται για πλάκα και εύκολα σχόλια. Είναι νοτιαφρικάνικη πατέντα και στη Νότια Αφρική ο βιασμός είναι ενδημικό πρόβλημα - ο ένας στους τέσσερις Νοτιοαφρικανούς παραδέχθηκε σε πρόσφατη έρευνα ότι έχει βιάσει τουλάχιστον μια φορά.
Ένα trivium. Η Ehlers αναγκάσθηκε να αλλάξει το όνομα από Rapex σε Rape-axe διότι Rapex συμβαίνει να λέγεται και το «Σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης για μη εδώδιμα καταναλωτικά προϊόντα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης ( δες εδώ)
Τα χρώματα της Ελληνικής σημαίας καθορίσθηκαν στην εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου το 1822, αρκετά χρόνια πριν εμφανισθούν εδώ οι Βαυαροί.
Η λέξη είναι απολύτως πολιτογραφημένη και καθιερωμένη. Ιδού ο ορισμός από τον Τριανταφυλλίδη:
ρεμούλα η [remúla] O25α : (προφ., λαϊκ.) μικρή ή μεγάλη απάτη κατά τη διαχείριση μιας οικονομικής ή άλλης υπόθεσης: Mε τη ~ και την κλεψιά έγινε μεγάλος και τρανός. [ιταλ.(;)]
Και ιδού και ο ορισμός του Μπαμπινιώτη, ο οποίος νομίζω ότι εν προκειμένω το έχει πιάσει το θέμα πιό σωστά:
ρεμούλα (η) 1. η βίαιη αρπαγή, κλοπή ξένων περιουσιακών στοιχείων: στην εταιρεία γινόταν μεγάλη __ απ' τους υπαλλήλους 2. (ειδικότ.) η υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος κυρ. από κρατικό λειτουργό: κατήγγειλε τη δίοικηση του οργανισμού για ρεμούλες και κομπίνες. [ΕΤΥΜ Πιθ. < ιταλ. rimula «ρήγμα»]
Βεβαίως, όπως λέει και το ΛΚΝ είναι λέξη λαϊκή/λαϊκότροπη και όχι λόγια. Αλλά, αυτό με κανένα τρόπο δεν την καθιστά αυτομάτως αδόκιμη και, πόσω μάλλον, σλανγκ.
Η διαφορά ανάμεσα στο λαϊκή/λαϊκότροπη έκφραση και την αδόκιμη έκφραση ή την σλανγκ έκφραση είναι το αντικείμενο μιας συζήτησης που κάποτε πρέπει να κάνουμε.
Δαρείου και Παρυσάτιδος γίνονται πέντε δύο.