Comments by vikar (4189)
Showing 3121-3150 from 4189
Κορμάκι φοράει βρε καρανκιόση!... Αλλα βέβαια, εσύ έμεινες στα χρόνια της Μαγδαληνής φαίνεται... :-Ρ
Σχετικά με αυτές τις απορίες της γενικής, δείτε κι' αυτό το κείμενο του Γιάννη Χάρη.
Κι' έλεγα εγώ, πού σκατά κολλάν τα σχόλια, και τί σκατά δουλειά έχει ο ρίγκο με το λήμμα και πώς τον θυμηθήκατε!... Ώσπου μόλις είδα και στα πολυμέσα... (Και νόμιζα ήμουν οπτικός τύπος.)
Ρίγκο στράικς μπάκ λοιπόν. Γιά να πάμε στα πιμί...
Καλό, άν και περίμενα οτι θα το πήγαινες εκεί το πράμα...
Βράστα, εύκολη η δημοσιογραφία στον καιρό του διαδικτύου. Όσο κι' η λεξικογραφία ένα πράμα... :-Ρ
Ρε Χότζας, «γαριδάκια» ρε π'στη;!... :-Δ
Πολύ καλό!...
Νά και κάτι σχετικό εντόπιο.
«if all men are liars,and all bastards are liars,then all men are bastards»-BeatKiddo Είδες πώς θολώνει τη λογική η εμπάθεια καμιά φορά ομως έ;... :-Ρ
Καλωσήρθες ΜπίτΚίντο, αλλα μήν μας αποπαίρνεις έτσι με το καλημέρα γιατι είμαστε ευαίσθητα γουρούνια εμείς είμαστε.
Τα λήμματα τα σχετικά με ζωντανά θά 'ταν ίσως καταλληλότερο να μαζεύονταν απλά υπαγόμενα σε μιά νέα κατηγορία όλα μαζί.
Γειά σου ρε Βράστα με τα ευρήματά σου!...
Ιρονίκ, νά 'σαι καλά γι' άλλη μιά προσθήκη στις γειώσεις.
Συνώνυμο που ακούω συχνά: «σκατά εχεις στα χέρια σου;»
Απ' ότι κατάλαβα, πρόκειται για το εμβατήριο που ξεκινά συνήθως με το στίχο «I don't know but I've been told...». Δείτε και το σχετικό αρθράκι της αγγλόφωνης Γουικιπίντια.
Δέν τό 'χω ακούσει ποτέ. Ίσως να είναι απλό παιχνίδι με την σύνταξη βγάζει κρύο/ζέστη. Δέν ειν' άσχημο πάντως.
Επιτέλους, δέησα να διαβάσω και το κατεβατό που με είχε τρομάξει εκείνα τα ξημερώματα!... Γιά να δούμε.
Τοῦ περιβοήτου γλωσσικοῦ μας ζητήματος ὑπόκειται ἕνα ὀντολογικὸ ἐρώτημα, ποὺ ἀφορᾷ εἰς τὸν νέο Ἑλληνισμό: Πρόκειται γιὰ ἕνα ἀρχαῖο ἔθνος, τὸ ὁποῖο ξαναβρῆκε τὴ συνέχειά του μετὰ τῆ διακοπὴ τῆς αὐτοσυνειδησίας του, ἢ γιὰ ἕνα νεοπαγὲς ἔθνος, ποὺ προέκυψε μαζὶ μὲ τὰ ὑπόλοιπα Εὐρωπαϊκά, μεταξὺ 1700 καὶ 1900;[/quote]Ωραίος και πιασάρικος ο διαχωρισμός που κάνεις εδωπέρα, αρχή-αρχή, φίλε αίαντα. Αλλα δευτεροβάθμιος, και έτσι, παραπλανητικός: του οντολογικού σου ερωτήματος υπόκειται ένα άλλο, ακόμη βασικότερο ερώτημα, που έχει να κάνει με το άν θέλει κανείς ακόμη, ενέτει δύο χιλιάδες δέκα παρα κάτι, να θεωρεί οτι ανήκει σε κάποιο, οποιοδήποτε, «έθνος». Το κείμενό σου βρίθει απο επαναλήψεις αυτής της λέξης και παραγώγων της, για την οποία προσωπικά έχω θεμελιακές ενστάσεις, ειδικά με τον αλόγιστο τρόπο που βλέπω να την χρησιμοποιείς.
Δέν θέλω όμως να επεκταθώ πολύ πολιτικά και να μιλήσω πιχί για το ποιά εγγύτητα επικρατεί για 'μένα, αυτή στον Κοραή και τον Περικλή ή τον Όμηρο, ή αυτή στο νιγηριανό που μου μοστράρει το κλεμμένο ντιβιντί στη μάπα στα καφέ --μου φαίνεται ο χώρος αταίριαστος. Αλλα στο μέτρο τουλάχιστον που αφορά τη γλώσσα θέλω να σταθώ σε δύο σημεία.
Πρώτον, μιλάς επάνω για βίαιη καθιέρωση της δημοτικής και υποθέτω αναφέρεσαι σ' αυτό που εξάλλου αναφέρει και ο Βράστας, τη μές σε μιά νύχτα υπερψήφιση του σχετικού νομοσχέδιου και λοιπά. Πολύ γνωστό αυτό το επιχείρημα, άν και προσωπικά δέν το χάφτω. Όχι γιατι έχω τοτινά ιστορικά στοιχεία που το διαψεύδουν (δέν το αποκλείω να υπάρχουν και τέτοια, όχι ίσως που να το αναιρούν ως γεγονός, αλλα που να αναιρούν το πολιτικό φορτίο που του αποδίδουν οι πολυτονιστές), αλλα γιατι έχω τωρινά που το διαψεύδουν.
Όπως έγραψα κι' επάνω κάπου, δέν χάφτω οτι κάτι μου έχει επιβληθεί, όταν προφανώς έχω την ελευθερία να το επιλέξω ή απορρίψω ο ίδιος. Απ' το πολυτονικό και την προϊστορική (όχι απλά «ιστορική») ορθογραφία (η οποία, για λόγους «εθνικής» συνέχειας ίσως, ποτέ δεν προχωρά στις ινδοευρωπαϊκές ρίζες) πέρασα και ξαναβγήκα, καί τα δύο απο επιλογή, κι' όπως εγώ κι' άλλοι πόσοι. Άκυρο και απαράδεκτο το επιχείρημα. Δέν υπάρχει καμιά επιβολή.
Κι' άν μιλάμε για τις δημόσιες υπηρεσίες, εκεί ασφαλώς και χρειάζεται ένας κανόνας συμμόρφωσης, και ο απλούστερος δυνατός είναι ο ενδεδειγμένος, ακριβώς για λόγους αποτελεσματικότητας: η απλή μηχανογράφηση θα ήταν όντως ικανός λόγος να προτιμηθεί το μονοτονικό· για δημόσιες υπηρεσίες μιλάμε, όχι για τίποτε ουσιαστικό. Η υιοθέτησή του απο την κρατική γραφειοκρατία, όπως αποδεικνύεις και εσύ ο ίδιος άλλωστε, δέν έχει απαλείψει τα όποια αντιτιθέμενα επαγόμενα ιδεολογικά ρεύματα --και αλίμονο αν κατάφερνε οποιοσδήποτε γραφειοκρατικός μηχανισμός να κάνει κάτι τέτοιο!...
Το δεύτερο σημείο είναι αυτό που λές παρακάτω:[quote]Κατὰ τὴν ἄποψί μου ὅμως, ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ πολυτονικοῦ μαζὶ μὲ μιὰ ἁπλῆ καὶ συγκροτημένη Καθαρεύουσα γιὰ γενικὴ καὶ ἐπιστημονικὴ χρῆσι καὶ μιὰ γλῶσσα τύπου Παλαμᾶ γιὰ λογοτεχνικὴ χρῆσι εἶναι ἐνδεδειγμένη, γιὰ λόγους ποὺ ἑλπίζω προκύπτουν ἀπὸ τὰ μακροσκελῶς προειρημένα. αίας Αυτό, εμένα προσωπικά, με θίγει και με στεναχωρεί. Επειδή καί απλός άνθρωπος είμαι, καί με τα επιστημονικά έτυχε να ασχολούμαι σοβαρά αλλα καί με τα λογοτεχνικά, όπως κι' αν το δείς, στην άποψή σου βρίσκω μία δυσπιστία και απαξίωση ώς προς τη Γλώσσα μου. Η δική μου προσωπική άποψη, κάργα αντίθετη στη δική σου, είναι η εξής: ενδεδειγμένο γλωσσικό ύφος για τον επιστήμονα και λογοτέχνη, είναι κάθε ύφος που σέβεται την καθομιλουμένη του σήμερα. Κάθε ύφος που την απαξιώνει, την αναιρεί και την κοροϊδεύει, είναι για 'μένα, όχι αστείο, ούτε απλά οπισθοδρομικό, αλλα προσβλητικό: είναι σάν να μου λέει οτι εγώ, οι φίλοι μου και η γενιά μου, δέν είμαστε ικανοί να πούμε οτιδήποτε αξιόλογο εκτός κι' αν υιοθετήσουμε μιά γλώσσα προπροπροπάππων. Και παραπάνω απ' αυτό, μου λέει οτι οτιδήποτε δημιουργήθηκε έκτοτε, όχι μόνο απ' τη γενιά μου δηλαδή, αλλα κι' απ' τη γενιά του πατέρα μου φερειπείν, είναι μάλλον για πέταμα, εκτός κι' αν συμμορφώνεται με τους παλαιοέλληνες, καθαρευουσιάνους ή αρχαίους. Που φυσικά είναι απαράδεκτο: δέν θα πετάξω εγώ τον Τσίρκα ή τον Παπαδημητρίου (οι πρώτοι που μού 'ρθαν στο μυαλό), επειδη δέν μιλάν την αττική διάλεκτο ή τα κοραΐστικα (αυτό εννοούσα με την ιστορική κουφαμάρα επάνω).
Και φυσικά, δέν είναι μόνο προσβλητικό, είναι και επικίνδυνο, κι' αυτό το βλέπει κανείς στο τί γίνεται με τα επιστημονικά στις μέρες μας. Έχει η επιστήμη τόσο ταμπουριαστεί στα πανεπιστήμια, που μόνο αυτό μας έλειπε, ν' αρχίσουν να μιλάν και παλαιοελληνικά εκειμέσα. Άντε μετά να ελέγξεις εσύ κι' εγώ τον επιστήμονα και τις επιλογές του.
Τελοσπάντων, με όποιον τρόπο κι' αν έχω ασχοληθεί ως τώρα με τα ελληνικά, έχω κάθε φορά καταλήξει στο οτι είναι απίστευτα πλούσια γλώσσα, όπως λίγο-πολύ και κάθε άλλη σύγχρονη ή όχι --είναι άλλωστε μιά ανθρώπινη γλώσσα κι' αυτή. Έχω προσωπικά πάψει να τα υποτιμώ για χάρη οποιασδήποτε άλλης γλώσσας, παλαιοελληνικών, αγγλικών, γερμανικών (αυτό ηταν το τελευταίο μου κόμπλεξ), ή οτιδήποτε. Και ο καθένας μπορεί να επιλέξει, ελεύθερα και όχι επιβεβλημένα, να την αγαπήσει, δηλαδή να την σεβαστεί μαζί με τις ιδιοτροπίες της και να την μελετήσει, ή να την αρνηθεί και να την υπονομεύσει. Εγώ ειπα να κάνω το πρώτο, για τους δικούς μου μεταφυσικούς λόγους (την μιλάει η μάνα μου, οι φίλοι μου και τέτοια κυρίως), γι' αυτό και το μαχητικό ύφος, με το οποίο δέν εννοώ σε καμιά περίπτωση να προσβάλω (ελπίζω νά 'ναι κατανοητό αυτό): είναι αμυντικό ύφος, όχι επιθετικό.
Φιλικά.
Το μονο που μπορεί κανείς να κάνει είναι να παρατηρεί, να ερμηνεύει και να γράφει/λέει το σωστό. Ποιό είναι το «σωστό» φίλε αίαντα; Ποιό «σωστό» ακριβώς απ' όλα εννοείς; Το σωστό σύμφωνα με ποιά χρονική περίοδο; με ποιά κοινωνικοπολοτική ομάδα; και με ποιά γραμματική;
Αυτή το παραμύθιασμα σχετικά με τη μοναδικότητα του «σωστού» (κάτι που στην αργκό, αν μή τι άλλο, ξεμπροστιάζεται συχνά), είναι κάτι που θά 'πρεπε να πολεμάμε λέω, γι' αυτό και επεμβαίνω άλλωστε τώρα.
Η πίστη στο οτι υπάρχει ένα μόνο «σωστό» όπως και η πίστη στη μοναδικότητα της ερμηνείας και της παρατήρησης γέννησε κατα καιρούς μισαλλοδοξίες, ολοκληρωτισμούς και μίση σε εθνικό, θρησκευτικό και πολιτικό επίπεδο, τόσο αισχρά, προσβλητικά και επικίνδυνα, που θά 'πρεπε πιά να έχουμε μάθει κάτι απ' αυτά τα πραγματάκια, όσο ανιστόρητοι κι' αν είμαστε (το τελευταίο πάει σ' εμένα βεβαίως-βεβαίως :-Ρ ).
Συγκεκριμένα πάντως για το ασκαρδαμυκτί, οφείλω να πώ πως μόνο με την τυπική έννοια το ξέρω και έχω ακούσει (εκτός της σάτιρας του Χάρρυ Κλύνν), και θά 'θελα να δώ παραδείγματα με την σημασία που του δίνει η ιρονίκ. Λοιπόν ιρονίκ;... :-Ρ
Για την ετυμολογία, μου φαίνεται πειστικότερο να προέρχεται απ' το χύσι + αμολάω, όπως λέει η ιρονίκ στον άλλον ορισμό.
Πολύ συχνή και απλή λύση σ' αυτό το «πρόβλημα» είναι φυσικά η αποφυγή της γενικής και η αντικατάστασή της απο εμπρόθετη αιτιατική: «το 'Δε χωράς πουθενά' απο Τρύπες».
Στο πίτς φιτίλι βεβαίως, γιατί όχι; Το βασικότερο κριτήριο για μένα παραμένει η μή καταχωρισιμότητα μιάς χρησιμοποιούμενης λέξης σε τυπικά λεξικά.
Το καρκάλι ώς «αρκίδι» το άκουγα πάντως συχνά, ώσπου πείστηκα να το χρησιμοποιώ για λόγους ευφωνίας :-Ρ και εγώ. Ώς «κεφάλι», «νιονιό» ή «κούτελο» δέν τό 'χω συναντήσει ποτέ απ' όσο θυμάμαι.
Καλά βρε διάβολε, εσύ για τέτοιες δουλειές τα παιδιά σου δεν είχες;...
Δίκιο, δίκιο. (Ε κάνε κάτι κι' εσύ ρε ανίψι, συντονιστής πράμα, δέν τον έχω εργολαβία τον ορισμό... :-Ρ )
Και πάτσις, το να ντρέπεσαι να τη γαμήσεις, είναι πράγματι κριτήριο θεόμουνου κατα τη γνώμη μου. Δηλαδή, θεόμουνο προσωπικά μάλλον δέν θά 'λεγα για μια γκόμενα που σού 'ρχεται να την ξεσκίσεις. Χωράει κουβέντα πάνω σ' αυτό, άν και ίσως όχι τόσο γλωσσολογική...