Comments by vikar (4189)
Showing 3151-3180 from 4189
Εγώ ρε;... Εγώ να φανταστείς είμαι τόσο ώριμος, που μερικοί-μερικές με παίρνουνε για πάν' απο εικοσπέντε... :-Ρ
Και προς επίρρωση αυτού, δέν είναι τυχαίο που οι παλιοί έλληνες ε ί χ α ν λέξη για το χανγκόβερ...
Σωστή...
Και καλά εσύ· εγώ;...
Αυτό που βοηθάει πάντα αρκετά, είναι τρία ποτήρια νερό πριν κοιμηθείς, και τρία οταν ξυπνήσεις. Με το ζόρι. Απο 'κεί και πέρα όλες οι λύσεις, έχω την εντύπωση, δουλεύουν κατα περίπτωση. Στην δική μου πιάνει και το αμερικάνικο το εξεντρίν, αλλα δέν τό 'χω βρεί (ούτε και ψάξει ιδιαίτερα) εδωπέρα.
Το οποίο συναντιέται αρκετά και στη ρηματική του μορφή, σπρεχάρω. Παλιό και καλό.
Γράφει η Ζυράννα Ζατέλη στο Και με το φώς του λύκου επανέρχονται:> Πολλούς λύπησε, μα κανέναν δεν ξάφνιασε το γεγονός οτι καρδιές και κορμιά πληγώθηκαν τον καιρό εκείνο για τον ωραίο Ησύχιο. Κάποιες πέθαναν κοιτώντας αγγελικά το ταβάνι [...]. Άλλες διάλεξαν να πεθάνουν με τρόπο σάν να τιμωρούσαν την ίδια τη μοίρα τους, να την ξεσπλάγχνιζαν. Μία χάθηκε. [...] Αλλα υπήρξαν και τρείς-τέσσερις που ξαφνικά και ριζικά άλλαξαν, το αίμα τους κρύωσε, κι' αυτές έκαναν συμμαχία με τις μάνες των νεκρών κοριτσιών, πήραν σβάρνα όλα τα σπίτια, χτυπούσαν τις πόρτες κι' έλεγαν: «Έχετε ζωντανά κορίτσια μέσα;» Κι' αν τους έλεγαν «Έχουμε», «Φυλάχτε τα, δέστε τα, παλουκώστε τα», τους συμβούλευαν, «μήν τυχόν δούν κι' αγαπήσουν αυτόν τον Ησύχιο και τις κλαίτε αύριο σαβανωμένες! Άααα! ΘΕΑΓΕΝΗΣ-ΗΣΥΧΙΟΣ [...] άλλο όνομα δέν βρήκαν να δώσουν ο παπάς και η μάνα του σ' αυτόν τον φαρμακοψώλη!» Διότι, μέσα σ' όλα, είχε συμβεί φυσικά να θεωρήσουν το σπέρμα του δηλητήριο [...], αλλιώς πώς να εξηγηθεί τέτοιο θανατικό, τέτοια επιδημία; Απλώς, όπως η ομορφιά του έκοβε ανάσες, έτσι και το κρυφό του όργανο έκοβε ζωές. «Μαχαίρι εχει στα σκέλια του», έλεγαν με σπαραγμό αυτές που το γνώρισαν κι' είχαν την τελευταία στιγμή γλιτώσει και θυμώσει, «όσο πιό γλυκό, τόσο πιό φαρμακερό».
Όπα, μας τάπωσαν...
Μα είναι ώρα αυτή βρε καλέ μου αίαντα ν' ανεβάζεις τέτοια κατεβατά;... Ποιός να τα διαβάσει; Αυτός που γυρίζει απ' την κραιπάλη ή αυτός που ξενυχτάει να προλάβει την προχθεσμία (ονόματα δέ λέμε);...
Χαίρομαι πάντως που βρήκες το κουράγιο να αναπαραγάγεις όσα σού 'χασε το μηχάνημα του διαβόλου και επιφυλάσσομαι για σχολιασμό άλλη μέρα (ή και νύχτα).
Ε νομίζω οτι ο Γκάτζ δικαιούται να μπεί τιμητικά στα παραδείγματα του εξής λήμματος. :-Ρ Και με την ευκαιρία, Γκάτζ, σου αναθέτω στην ψύχρα την ανάρτηση του κλασικότατου πορνόμυαλος, που μας λείπει(!).
Σωστός ο έλεκτρον για την καταχώριση. Πάντως δέν θά 'λεγα οτι η λέξη, που δέν την έχω ακούσει μέχρι τώρα, έχει τόσο σχέση με τον Λέτο, όσο με την πολύ διαδεδομένη κατάληξη νέας κοπής -έτο. Ήδη στο σάιτ έχουμε τα εξής: γλειφοσωβρακέτο, δυσκολέτο, καυλέτο, κλαπέτο (ίσως), μουνέτο, γκομενέτο, πατσέτο (ίσως), πορνέτο, ρουφοκαυλέτο, σκοπέτο, τασπαέτο (ίσως, δείτε τι λέει εκεί κι' ο Δελιολάνις).
Το λήμμα πάνω στο επίθημα αυτό περιμένει ακόμη το συντάκτη του...
Αλήθεια, έχεις μήπως υπόψη εσύ η κάνας άλλος καμιά, ξερω 'γώ, κοινωνικο-ψυχολογικοτέτοια κριτική στην αργκό;... Όλο και κάτι πρέπει να παίζει.
[και γαμώτο... πρέπει να διαβάσουμε κάποτε στα σοβαρά και τους παλιούς...]
Νά 'σαι καλά ρε μπετατζή. Περιμένουμε λοιπόν την έκδοση για να δούμε βασικά τι θα λέει στο λήμμα φλώρος... :-)
'Φχαριστώ 'φχαριστώ.
Για τον Πετρόπουλο και τα «φλωράδικα» δέν ξέρω παιδιά, γι' αυτό και το γράφω αυτό εκειπάνω με τόση επιφύλαξη. Όποιος ξέρει τί ακριβώς είπε, πού και σε τί συμφραζόμενα, θα μ' ενδιέφερε πολύ να μας έλεγε.
Αυτό εγώ το διάβασα απο τζίζα σε σχόλιο (στις 26/09/08 στο «βερμουδιάρη»). Τον Πετρόπουλο ακόμη δέν τον έχω πιάσει στα χέρια μου, πέρα, εντάξει, απο τα «Ρεμπέτικά» του.
Και στη γερμανία είναι εδραιωμένο, και το λένε μπρούκεντακ (Brückentag, «μέρα-γέφυρα» ας πούμε). Πού να ξέρουν οι άπιστοι αιρετικοί οτι τέτοιες μέρες τις οφείλουν σε άγιο...
Χάν, η απελπισία λένε είναι κακός σύμβουλος. Άκουσα ιστορίες για τύπους που δέν σταυρώναν γκόμενα για γκόμενα και κατάληξαν γκέηδες...
Ναί ίρις, αλλα σε λεξικό δέν θα την βρείς (ακόμα) καταχωρισμένη. Πρωτιά του σλάνγκ τζι άρ κι' εδώ λοιπόν.
Απ' τις καταχωρίσεις που μ' αρέσουν (και φυσικά, πάνε άπατες με τη σημερινή βαθμολογία)...
Άλλη μία κλασικότατη «καρτεσιανή» κουβέντα --που έλειπε!... Μπράβο ρε Γκάτζ.
Καλά ρε π'στ', τί λέξη είν' αυτή να πούμε!... :-) Απο πού βγαίνει αλήθεια, ξέρουμε;
Χμμ. Τα ρήματα σε -άω σχηματίζουν συνήθως ουσιαστικά σε -η(γ)μα: τραβάω, περπατάω, σταματάω, κουνάω, σκουντάω. Εγώ θά 'λεγα σπούρδηγμα.
Ταυτόσημη έκφραση (άν και συνήθως σχήμα υπερβολής), με τις πιτζάμες.
Εντάξει, διόρθωση... Το ξεκωλώνομαι έχει δύο σημασίες βέβαια. Επάνω αναφέρομαι στη σημασία «είμαι τυχερός, μου ανοίγει ο κώλος», οπου το ξε- είναι όντως επιτατικό, αλλα στην άλλη σημασία («μου φεύγει ο πάτος απ' την προσπάθεια») είναι μάλλον στερητικό.
Αγκάθι του σάιτ (όχι το μοναδικό βέβαια :-Ρ) οτι δέν έχουμε καταλήξει στην προέλευση, ή έστω, στο ασαφές της προέλευσης της λέξης.
Η άποψη του ντούμπλφας οτι ξενέρωτος < ξένος + έρωτας είναι πολύ σουίτ :-Ρ, αλλα δέν με πείθει. Παίζει πάντως, σε μία τέτοια περίπτωση, να μήν είναι ξεν- < ξένος, αλλα ξεν- < ξε- (στερητικό) + -ν- (ευφωνικό), ωστε να διατηρηθεί η σημασιολογική σαφήνεια του βήτα συνθετικού, μιά και ξέρωτος θα μπορούσε να παρερμηνευτεί οτι προκύπτει ως ξε- (στερητικό) + ρωτάω. Δέν ξέρω άν υπάρχει τέτοιο προηγούμενο, απλά λέω.
Εγώ πάντως το βλέπω να προέρχεται αποκλειστικά απο τον τύπο ξενερώνω (που παρεμπιπτόντως δέν έχουμε!), το οποίο, λέει ο Τριαντά εδώ, ήταν μεσαιωνικό και σήμαινε «βγαίνω έξω απ' το νερό» ο τέως, βήτα έκδοση, δέν ασχολείται κάν με την ετυμολόγηση της λέξης. Δέν ξέρω πόσο βοηθάει αυτή η εξήγηση, άν και βρίσκεται κοντα σ' αυτό που προτείνει ο Άλλος (ο οποίος άσχετο-- πού χάθηκε; μίσεψε κι' αυτός;...).
Θα πρόσθετα επίσης και άλλες δύο απόψεις. Πρώτα, άν βασική σημασία του ξενερώνω είναι «ξεμεθάω», το νερό είναι σχήμα λόγου για το κάθε λογής αλκοόλ.
Ύστερα, το ξε- δέν είναι μόνο στερητικό πρόθημα αλλα και επιτατικό. Για παράδειγμα, ξεκωλώνομαι δέν σημαίνει «μου φεύγει ο κώλος», αλλα αντίθετα, «μου ανοίγει ο κώλος» (φαρδαίνει, γίνεται μεγαλύτερος), και υπάρχουν βέβαια πολλά παραδείγματα στα τυπικά ελληνικά (ξεκουφαίνω πιχί). Έτσι, ξενερώνω θα σήμαινε «όχι απλά 'νερώνω', αλλα 'παρανερώνω', είμαι σάν να μήν ήπια κάν οινόπνευμα παρα μόνο νεράκι του θεού» σε φάση.
Πάντως, θα συμφωνούσα οτι η αντίληψη του σημερινού ομιλητή για αυτό το ξε- είναι στερητική, ακόμη κι' άν αρχικά μπορεί να είχε επιτατική σημασία, γεγονός που εξηγείται φυσικά απο τη σημερινή σημασία του ξενερώνω («ξεμεθάω», «χάνω το κέφι μου»).
Σωστός (και πάλι) ο έλεκτρον!... Εγώ το ακούω και λέω μπαμπουδιάζω --το οποίο μπαίνω σε πειρασμό να ετυμολογήσω απ' το μπάμπω, αλλα κρίνοντας απ' την κατάληξη μάλλον απ' το παππουδιάζω θα βγαίνει κι' αυτό.
Η γενικότερη περίπτωση που βλέπω προσωπικά είναι απλά η τάση προσαρμογής των ξένων λέξεων στο κλιτικό μας σύστημα, που ίσως να θέλει λίγη δουλειά να μιλήσεις για το τί ακριβώς διαφέρει στην αργκό απο το φαινόμενο γενικότερα.
Ίσως και όχι βέβαια, μιά και στις μέρες μας παραλόγως θεωρείται εγγράμματος στα ελληνικά αυτός που ξέρει να κλίνει και στα αγγλικά και στα γαλλικά και στα γερμανικά και δέ συμμαζεύεται!... Πολλοί είναι αυτοί που θα σπεύσουν να σε διορθώσουν άμα πείς ξερω 'γώ «τα τάνκ», αντί για «τα τάνξ»... Ενώ βέβαια στην αργκό τέτοια κόμπλεξ αντιμετωπίζονται και ξεπερνιούνται ευκολότερα και φυσιολογικότερα.
Όπως νομίζεις τελοσπάντων. Δέν θά 'ταν κι' άσχημο ένα τέτοιο λημματάκι. Ή ίσως ένα σχετικό αρθράκι στα κείμενα (προσεχώς :-Ρ).