Comments by vikar (4189)
Showing 691-720 from 4189
Κλασική ατάκα μπαμπά προς παιδί: γαμώ το γονιό σου.
Τί «δέ σε διάβασε καλά»; Αφού εκειπέρα λές
Αφαιρώντας την μή απαρεμφατική κατάληξη -mek προκύπτει η προστακτική. :-Ρ
Κρίση γιά...
Μάλλον το πήγαινε προς το «κωλώνει», αν κρίνω κι' απ' το παράδειγμα.
Με την ευκαιρία, το λήμμα άλλο ένα παράδειγμα αποκυριοποιημένου (μικρού) ονόματος, όπως λίλιαν, μπάμπης, τάκης και άλλα --χώρια τα αποκυριοποιημένα κύρια ονόματα (αρκουδέας, καζαντζίδης, φυσικά ο καραγκιόζης, και πέντε βαπόρια άλλα), και με την ανάρτηση των νεοτέρων απ' τα οποία έχουμε δυνητικά και πρόβλημα στο σάιτ. Ενδιαφέρον θεματάκι, απ' τα σταϋπόψη (το σταϋπόψες, του σταϋπόψους και τα λοιπά).
Με την ίδια ευκαιρία, ένα παράσημο ανασκαφής στον πάτσι, τον μέγα αρχαιολόγο του σάιτ.
«Μετά το σέξ ένιωσα 20 χρόνια παντρεμένος...»
Για να μή χαθούμε στα σχόλια, αυτός ηταν ο παλιός ορισμός του εαρέ, που τροποποιήθηκε μετά απο απαίτησή του:
[I]Δηλώνει τον προορισμό και εκ πρώτης όψεως το «μία» μπορεί να παραλειφθεί χωρίς να αλλάξει το νόημα. Το «μία» όμως δίνει χαρακτήρα αμεσότητας, αυθόρμητης, χωρίς καθυστέρηση μετάβασης.
Πιθανότατα ετυμολογείται από το «μία φορά».
Πιο μεταφορικά, δηλώνει το ξεκίνημα μιας ενέργειας.[/I]
Και μένα ρε κάτι μου θυμίζει, είχαμε κάνει κουβέντα γι' αυτό το πράμα, αλλα ούτ' εγώ το βρίσκω.
Απ' ότι θυμάμαι, στα «Χερουβείμ της μοκέτας» έχουμε κατεξοχήν ηρωίδα που να κλαίει τους λεκέδες.
Όχι ρε, every underdog has their night, για πρόσωπα πρόκειται...
Εν πάση περιπτώσει βρέ, συγγραφέας πράμα... τσκ-τσκ-τσκ...
Αλλα ν' απέχεις απ' τα τοπικά ιδιώματα, γιατί βρ' αγόρι μου;... Αυτό που βγαίνει απ' τα σεντόνια επάνω είναι αν μή τι άλλο να μήν απέχουμε, όσο πάνω-κάτω τηρούμε αυτό που λέει ο χαλικού.
Δέν τό 'χω ακούσει ούτε πίπουλο ούτε πέπουλο, αλλα τό 'χω ακούσει πίπιλο, και αρκετές φορές. Υπάρχει κι' ονλάιν, πιχί εδώ:
Η Γιουροβίζιον θέλει πάντα το κιτς της και πάντα θα υπάρχουν χώρες που απλόχερα θα μας προσφέρουν τέτοιο θέαμα. Γιατί Γιουροβίζιον χωρίς ένα φτερό, ένα πίπιλο, στρας και υπερβολή δεν γίνεται.
Ντάξ', το ξαναβρήκαμε. Σόρι.
Το οποίο μόλις το χάσαμε!...
Ά, έχουμε και το κάυλα ήδη.
Για κλασικό αργκοτικό ευφημισμό πρόκειται. Ολόκληρη κατηγορία είναι, που πιάνει όλα τα διψήφια φωνήεντα (ου, αι, οι, ...) και τους συνδυασμούς (αυ, ευ). Συγκεκριμένα ακούγεται βέβαια σε κακές λέξεις: μοϋνί, πόυτσος, πόυστης (ποϋστάρα και τα λοιπά), κάυλα... Είχαμ' αναφερθεί και στο γκάιλ στο φαινόμενο, και θα έλεγα οτι αξίζει λημματάκι.
Όπα! Χτυπάς νεύρο φίλε (φίλη;)... Και πώς δε θα χτυπούσες δηλαδή, αφού μιλάμε για το μπαϊντιφόλτ συναίσθημα σε κάθε λογής κλειστό σινάφι: καλλιτεχνικό, επιστημονικό...
Σχετικά σχόλια λοιπόν συγκεκριμένα για την αργκοσύνη (και καταχωρισιμότητα) λέξεων και φράσεων απο διαλέκτους (ή διάλεκτες για τους αριστερούς), με χρονολογική σειρά ανάρτησης:
- κουζουλός,
- απάνθισμα Κυπριακών λημματουδιών,
- τζάρουχας,
- συμισιακός,
- μπατσαριά,
- λογιάζω,
- αναδεξιμιός.
Πιό συγκεκριμένα, σχετικά με τα αθηναϊκά:
Βιαστικά τα μάζεψα, συμπληρώστε πλίζ με ότι λινκάκια θυμάστε, να τά 'χουμε μαζεμένα.
Υπάρχουν λέξεις που τελειώνουνε σε -μπούκι, αλλα λειτουργεί αυτό γενικά ως βήτα συστατικό;... Όταν δέν πρόκειται για μέρος της ρίζας της (δάνειας) λέξης, τότε προέρχεται απ' το μπουκιά, όπως εδώ στο λήμμα.
Υπάρχει και το -μπούκας (απ' την μπούκα;) στο γυαλαμπούκας. Αλλα έξω απ' αυτά τα ελάχιστα;... Δέν τό 'χω.
Βλέπω οτι είμ' ασυνεπής επάνω. Απ' τη μιά παραδέχομαι το κριτήριο του χαλικούτη, απ' την άλλη το κλείνω λέγοντας οτι δέν ξέρω γιατί δέν το θεωρώ το λήμμα αργκό (μαλακίες λέω).
Όπως και νά 'χει, το ζήτημα δέν είναι το συγκεκριμένο μόνο λήμμα, και χωρίς να έχω προσωπικά σοβαρή επαφή με ιδιώματα, δέ ξέρω κι' άν υπάρχουν κι' άλλα πράγματα που να μήν καλύπτει ο χαλικούτης μ' αυτό που ορίζει. Υπέρ της ανοχής δηλαδή, σε κάθε περίπτωση, αν μή τι άλλο για όσα είπα πρίν την τελευταία μου ατυχή παράγραφο επάνω, και όντως ελπίζω να μιλήσει και κάνας άλλος.
Καλό ειναι να εγείρεται το ερώτημα τι είναι αργκό κάθε φορά που κάποιος (καινούργιος συνήθως) χρήστης παίζει με τα όρια, απλά εκειπάνω θα βγώ ας πούμ' εγώ και θα (ξανα)πώ οτι άμα είναι να δούμε ποτέ με κάποια ικανοποιητική σαφήνεια τα όρια της αργκό, ειδικά σ' αυτόν τον μή ακαδημαϊκό, μή επαγγελματικό χώρο, θα τα δούμε μόνο αν τα ξεπεράσουμε, άρα καλώς ν' ανεβαίνουν και λέξεις συζητήσιμες (κάθε τέτοια λέξη και ένα τσίκ πιο κοντά στην κατανόηση).
Και ανάλογα, θα βγεί ο κάθε (παλιός συνήθως) χρήστης, άν δε βαριέται, και θα επαναλάβει τη δική του οπτική, εκεί που την άφησε. Γιατι τελικά, όντως, η μή μνήμη της συζήτησης στο σάιτ δέν είναι η σωστή στάση, και βέβαια δέ σημαίνει οτι όσο κάποιος δέν επαναλαμβάνει την άποψή του έχει ξεχάσει απαραίτητα τι έχει συζητηθεί --άν και είναι καθόλα αθρώπινο. (Και λέω «εκεί που την άφησε», γιατι άν έχει ωριμάσει στο μεταξύ η άποψή του δέν θα έπρεπε να περιμένει αφορμή απ' τον πρώτο καινούργιο χρήστη για να την ανακοινώσει.)
Σε τέτοιες ανακινήσεις του θέματος «σλανγκότητα του λήμματος Χ» λοιπόν, το καλύτερο που έχει να κάνει όποιος βλέπει το Χ ως μή αργκό, λέω, είναι ν' αναφέρει καθαρά το γιατί. Όπως ο χαλικούτης, που όμως το βάζει σε παρένθεση, υπονοώντας (άθελα απ' ότι είπε), οτι πρόκειται για αυτονόητο / γνωστό / καθολικά αποδεκτό (στο σάιτ τουλάχιστον) κριτήριο:
δέν ειναι σλάνγκ, εφόσον είναι δόκιμες και καθωσπρέπει λέξεις στο τοπικό γλωσσικό τους συγκείμενο, και δεν αξιοποιούνται με συνέπεια σλανγκικώς (δηλαδή, μεταφορικά για να υπονοήσουν μη καθωσπρέπει νοήματα)
Το κριτήριο αυτό το βρίσκω λοιπόν καλό προκειμένου για τα ιδιώματα, και θέλω να ξεκαθαρίσω δυό πράγματα που ο χαλικού δέν τα πιάνει: (α) οτι το κριτήριο δέν ισχύει έξω απο ιδιώματα, και (β) οτι το αντίστροφο δέν ισχύει.
Για το (α). Υπάρχουν λέξεις που χωρίς να είναι παγιωμένες μεταφορές-υπαινιγμοί για μή καθωσπρέπει νοήματα, έχουν παρόλ' αυτά αργκοτικό χαρακτήρα, όπως πιχί η λέξη βρόχα.
Για το (β). Στην ατάκα: «Ρε Λιλίκα πάψε πιά, μου τά 'χεις κάνει μπαλόνια», παρότι λέγεται αρκετά συχνά με τη λέξη μπαλόνια να χρησιμοποιείται μεταφορικά και να υπονοεί «αρχίδια», ενώ κατα τ' άλλα το μπαλόνι είναι φυσικά δόκιμο και καθωσπρέπει όχι μόνο τοπικά αλλα πανελλαδικά, θά 'τανε σφάλμα να απομονώσουμε το μπαλόνι ως αργκό και να σηκώσουμε λήμμα «μπαλόνι ίσον αρχίδι»· υπάρχει βέβαια αργκοτικό στοιχείο στην ατάκα, όμως είναι συντακτικής φύσης, όχι λεξιλογικής.
Συγκεκριμένα, τέτοια «λάθη» τύπου «μπαλόνι ίσον αρχίδι» θεωρώ οτι έχουμε κάνει πάμπολλα στο σάιτ, ίσως όσα ή και περισσότερα απ' όσα είναι τα σεσινεπασλάνγκ που έχουν προκαλέσει αντιδράσεις στο παρελθόν, όπως το παρόν καληώρα --και εξακολουθούμε να κάνουμε: να εντοπίζουμε δηλαδή την αργκό σε λέξεις, ενώ βρίσκεται αλλού (στη φωνολογία, στο συντακτικό, στη γραμματική...).
Ε όλ' αυτά τα λέω γιατι θέλω τώρα να τονίσω το εξής: εγώ τουλάχιστον δέν θα είχα καταλάβει αυτό το πράγμα (οτι δηλαδή η αργκό δέν βρίσκεται απαραίτητα στις λέξεις, αλλα ίσως σε άλλα γλωσσικά στοιχεία), άν εξαρχής και επειδή μας είχε φωτίσει τ' άγιο πνεύμα ξερωγώ, δέν ανεβάζαμε πολλά τέτοια «λάθη».
Γι' αυτό και προσωπικά επιμένω στην ανοχή απέναντι στα ιδιωματικά (αλλα και στα παλαιοελληνικά, μιά και τά 'θιξ' η σάλι, και σε άλλα όμως, όπως λογοπαίγνια και τέτοια): ανεβάζοντας πολλά τέτοια «λάθη», θα καταλάβουμε απ' τη μιά καλύτερα γιατί ακριβώς τα θεωρούμε λάθη, δηλαδή αταίριαστα στο χώρο, και απ' την άλλη και γιατί βρέθηκε χρήστης που «μπερδεύτηκε» και τ' ανέβασε.
Άσε που, μιλώντας για την αργκό απ' τη γραμματικοσυντακτική και φωνολογική σκοπιά, τα ιδιώματα είναι εξαιρετικό μέτρο σύγκρισης για να βγάζει κανείς συμπεράσματα, χώρια οι στεγνοί δανεισμοί τύπου άντρηδοι, τσι και ξηρούς καρποί --άν το πάρουμε μάλιστα καταγράμμα, τέτοια λήμματα, μιλώντας τουλάχιστον για κοινωνίες οπου η τοπική διάλεκτος δέν υπερισχύει της κοινής, παραβιάζουν χαλαρά και το κριτήριο του χαλικού επάνω (ντάξει, άλλο ήθελε να πεί και καταλαβαινόμαστε).
Το αναδεξιμιός, για να περάσω στο παρόν λήμμα, δέν το νιώθω ούτε εγώ αργκό. Αλλα, ειλικρινά, δέν ξέρω ακόμα γιατί ακριβώς, γι' αυτό και δέ μιλάω, ειδικά δεδομένου οτι ο χρήστης που τ' ανέβασε, διαισθητικά έστω κι' αυτός, το θεώρησε προφανώς αξιανέβαστο. Και συνεπώς, δέν το θεωρώ καθόλου μή καταχωρίσιμο.
Αλλ' άς μιλήσουν κι' άλλοι, κι' ας πάω εγώ για ύπνο.
Μ' αυτά και μ' αυτά, δέ ξέρω πώς το λένε και πού, αλλα μ' έπιασε μια πείναα...
Και για να κάνωτο χάτ-τρίκ, να πούμε οτι ακούγεται και η φράση μπαίνω σε λούμπα (με επίδραση μάλλον του μπαίνω σε λούκι). Πιχί:
εγω , ουτε ανεφερα οτι πηρα την καλυτερη μοτο ουτε μπηκα σε λουμπα οτι μου πλασαρανε την καλυτερη μοτο (απο εδώ)
Τώρα που τα ξαναβλέπω, έχει ενδιαφέρον οτι ο Τριαντά δίνει μόνο τη φράση πέφτω στη λούμπα, ενώ ο Μπαμπινί τη δίνει και κυριολεκτικά. Γιά δές...
Γειά σας και χαρά σας (...και η Βασίλω πρώτη που λένε).
Μπέτα. Είχα την ωραία εικόνα κάποτε, και χαρακτηριστικά όταν έγινα συντονιστής, οτι εδώ μιά ωραία ατμόσφαιρα είμαστε, κυριολεκτικά ομως, και οτι τα ζουμερά θέματα, ως ωραία ατμόσφαιρα, μπορούμε να τα συζητάμε ανοικτώς πώς, ενώ το συντονιστιλίκι θ' αφορούσε αποκλειστικά τα τεχνικά (διόρθωση, λινκάρισμα, τυπογραφικός ευπρεπισμός για να μή βγαίνουνε μάτια, και τέτοια). Έκανα λάθος (μεγάλη κουβέντα αυτό, και έχω και απορίες, μπορούμε κι' απο κοντά, και θέλω).
Τελοσπάντων, παρά την εμπειρία μου, το βασικό ερώτημά μου παραμένει, και ενπροκειμένω: Γιατί να πάρει μέτρα ο Συντονισμός ως τέτοιος απέναντι στον Βράστα; Είμαστε πέντε-δέκα, άντε είκοσι άθρωποι βαριά εδωμέσα, που είμαστ' ενεργοί· ε γιατί κωλώνουμε να πούμε το κατιτίς μας ανοιχτά σε τέτοιες περιπτώσεις; και γιατί να πρέπει ν' αναλάβει το «Όργανο» (ο Συντονισμός δηλαδή) αντί για μάς; Τόσο ντουρντουβάκια είμαστε να μας αξίζει τέτοια γραφειοκρατία και διαμεσολάβηση σε κοινότητα των άντε είκοσι;... Και μετά μιλάμε και για δημοκρατικότερες διαδικασίες λήψης αποφάσεων για το σάιτ, φόρουμ, εξισορροπημένα δικαιώματα πρόσβασης και δέ συμμαζεύεται; Αλήθεια;
Στείλατε κάποιοι πιμί συμπαράστασης λέει στο Βράστα. Και γιατί όχι ανοιχτά ρε παιδιά; Είπα εγώ, ο τζίζας, η ιρονίκ, ο μπέτα, μία μαλακία, κακοήθεια, δε ξέρω τί, η οποία γαμάει το σάιτ με τον άλφα η βήτα τρόπο· ωραία· γιατί δε βγαίνετε να με κράξετε και να πείτε οτι είπα μαλακία και κακοήθεια, κι' οτι γαμάω το σάιτ με τον άλφα και βήτα τρόπο;... Χωρίς πλάκα δηλαδή. Τί διάολο ρε πστ';!... Απ' τη σιωπή σας μιά φορά, καταλαβαίνω οτι στ' αρχίδια σας, και ο χώρος και εμείς, και δέ βαριέσαι σε φάση.
Κυριλέ τελοσπάντων, ντάξει, δέ μασάμε, αλλα εννοείται οτι οι γνώμες των πιμί δέ μπορεί να βαραίνουν σε κάτι το συλλογικό. Άρα τί τις αναφέρουμε; Για τους τηλεθεατές μας;
Τέλος πάντων. Στο συγκεκριμένο θέμα, τά 'χουμε πεί. Ο Βράστας έχει γενικώς φάει κράξιμο για το τσιγκλιστικό υφάκι και για τις χαρακτηριστικές του παιγνιώδεις και καλά στρεβλώσεις εννοιών σε ορισμούς, που του αναγνωρίζουμε όσοι το κάνουμε δημοσίως, αλλα επιμένει να το παίζει απτόητος, βασισμένος υποθέτω και στα κρυφά υποστηρικτικά πιμί που λαμβάνει. Ντάξει. Νά 'χουμε να παίζουμε, παιχνίδια πολέμου, κρυφές συμμαχίες, θα του την πώ - θα μου την πεί, εκεί ωραία του την είπες, αγοράκια κι' έτσι. Σά δε ντρεπόμαστε. Ο Συντονισμός δέ βλέπω όμως να οφείλει να κόψει-ράψει εκεί που η κοινότητα δεν έχει τις δυνάμεις να το κάνει. Δέ λέω οτι δέ μπορεί να το κάνει και οτι δέν το κάνει, αλλα σίγουρα δέ βλέπω να οφείλει να το κάνει.
Πάντως ιρονίκ, αυτό το «έφυγε από μοντ και λύθηκαν οι γλώσσες» είναι φάουλ. Δέ λύθηκαν τώρα οι γλώσσες. Ούτε και παραπάνω απ' όσο είχανε ήδη λυθεί. Απ' τη μιά, τις καταχρήσεις του Βράστα στο συντονιστιλίκι τις κράζουμε εδώ και χρόνια, και απ' την άλλη βέβαια, τριβές πολιτικού περιεχομένου πρέπει να τις θεωρούμε όλο και πιό αναπόφευκτες όσο η γενικότερη κατάσταση όλο και σκατεύει, και όσο παράλληλα οι εδώ χρήστες, αντί να συζητάν καλόπιστα, πωρώνονται (με την έννοια που μας μάθαιναν τότε στο σχολείο λέω).