Comments by vikar (4189)
Showing 1861-1890 from 4189
Αυτό πάντως, οπωσδήποτε θα το αφήσω να το κάνει η Μές, γιατι τώρα σου κρατάω μούτρα. Μ.
Νά τες οι διακρίσεις... Καλάαα... :-Ρ
(Τέτοια πραματάκια μπορείς να τα κάνεις απλά «αναφορά»: αντί για την καρτέλα «Σχολιασμός», κλικάρεις στην καρτέλα «Αναφορά», αναφέρεις τις επιθυμητές διορθώσεις, και επιλαμβάνεται όποιος πρόχειρος συντονιστής. Έτσι αποφεύγεται και ο επουσιώδης σχολιασμός.)
Ωραίος, σωστός!
Για να το βγάλω όμως τελείως απ' το πρόχειρο, ανέβασε μία και το χοντρο-, έ αλίβ;... :-Ρ (ειδική μνεία θέλει και ο συνδυασμός, ψιλοχοντρο-)
Έ, ακριβώς αυτά τα σχολικά πονήματα είναι που ακολουθούν την παράδοση των ανώνυμων δημοτικών. Βλέπε και την σχολική ιλιάδα. Που πλάκα-πλάκα, ο κυρ-Σαράντ την είχε πιάσει πρόσφατα... Ά να μπράβο, εδώ (ρέ πως περνάν οι μήνες νεράκι τελευταία...).
Ξέρει κανείς κάτι θετικό για την προέλευση αυτής της λέξης; Ο Τριαντά δέν ξέρει, ενώ ο Μπαμπινιώ πιθανολογεί (μιλάει για συμφυρμό του κουφόξυλα και του αφρόξυλα...).
Δίκιο.
Ε όχι ρε σύ, ο κόσμος δέ γουστάρει νέιμ ντρόπιν. Ο κόσμος γουστάρει να καταλάβει. Μπορεί να εντυπωσιάζεται απ' αυτό, επειδή σου λέει «εδώ ειμαστε, αυτός φαίνεται ξέρει, θα με βοηθήσει κι' εμένα να καταλάβω». Ε άμα μιά, δυό, τρείς φορές την πατήσει, τη σακουλεύεται, ξεπερνάει το κομπλεξικό στάδιο του αρχάριου που συνοψίζεται στο «για να μήν καταλαβαίνω θά 'μαι ανεπαρκής», και παύει να εντυπωσιάζεται απ' τα αποδυτήρια.
Τώρα, αυτοί που δέν ενδιαφέρονται να καταλάβουν, δέν χρειάζονται ούτε το νέιμ ντρόπιν. Τους αρκεί η μεγάλη ψωλή ή το στητό βυζί, και το γεμάτο πορτοφόλι, που λέει επάνω κι' ο τζόνι.
Έ μα, είστε σίχαμα εσείς οι δυό ρε π'στ'... :-Ρ
Αυτό που λέει ο Βράστας για το αντιεπαγγελματικό του νέιμ ντρόπιν, πολύ σωστό. Κι' η δικιά μου εμπειρία συμφωνεί. Πρωτοσυναντιέσαι με δυό μαθηματικούς, ο ένας νέιμ ντρόπερ, ο άλλος ευθύς, χωρίς τζιριτζάντζουλες και δεκανίκια. Προφανώς, ο δεύτερος είναι που θα εμπνεύσει κύρος, ενώ ο πρώτος θα σ' αφήσει αδιάφορο μέχρι νεωτέρας.
(Ά ωραία, απ' το ένα μου κόμπλεξ πάς στο άλλο: γαλλικά και λατινικά. Ξέρεις όλα τα κουμπιά μου ρε μπαγάσα. Θές να παντρευτούμε;)
Το προηγούμενο πήγαινε στο πρόπροπροηγούμενο.
Φρέντς ντρόπινγκ; Μας έχεις ζαλίσει τον έρωτα (πληθυντικός της μεγαλοπρέπειας) μαζί με λοιπούς γαλλομαθείς, όσο κι' οι τζόνι-Χάν με τα μεταστρουκτουραλιστικάτους --και μεταξύ μας, με το συμπάθιο, αλλα νά οι μεταδομισμοί, με τα γαλλικά ομως έχουμ' ένα άλφα κόμπλεξ ρε γαμώτη... (πληθυντικός όπως πρίν)
Αλλα δέ βαριέσαι, στα σχόλια ειν' όπως στο σέξ και στον πόλεμο: όλα επιτρέπονται.
Άς γραφεί κι' εδώ: αυτά τα επίθετα τα λέει εδώ ο Μιτζνούρ συζυγή. Υποθέτω πρόκειται για παγιωμένο φιλολογικό όρο;...
Ωραίος ο Μιτζνούρ!
Θένξ και για το κακεπίκακος, που δέν το είχα συναντήσει ποτέ, και τα ψάχνω κάτι τέτοια.
Ά, και το φρέντς επάνω-επάνω έζ ιν french νότ έζ ιν friends. :-Ρ (η ποίηση της ασάφειας)
Το «ιταλού σχεδιαστή» επάνω είναι φάουλ προφανώς (πήγαινα να γράψω Αρμάνι).
Ωραίος ο τζίζας. Ειδικά η συνθήκη «η παροχή πληροφορίας πρέπει να είναι σε ρυθμούς τηλεοπτικούς», νομίζω είναι καίρια. Άμα ο άλλος πετάει ένα όνομα σε δέκα μεγαλοσυζητήσεις, δέν τον λές νέιμ ντρόπερ (ακόμα κι' αν πρόκειται όντως για νέιμ ντρόπινγκ, έστω και τόσο αραιά). Άμα όμως το κάνει σε κάθε δέκα προτάσεις, απλά παύεις να τον κάνεις παρέα.
(Άσχετο. Το «να τον κάνεις παρέα» δέν είναι σαλονικιώτικο: κάνω κάποιον παρέα σημαίνει «συναναστρέφομαι κάποιον τακτικά, είμαστε φίλοι» αλλα κάνω σε κάποιον παρέα σημαίνει «κρατάω σε κάποιον συντροφιά, πιθανά για λίγη ώρα». Παναπεί, άλλο τον κάνω παρέα και άλλο του κάνω παρέα. Ξεκολλάω και συνεχίζω.)
Πολύ σωστό κι' αυτό που λέει ο Χάν: δέν πρόκειται για λογικό ολίσθημα απαραίτητα. Μπορεί να πρόκειται όμως (και πάλι, όχι απαραίτητα) για ρητορικό ολίσθημα, και εδώ να πιάσω και μία διάσταση που δέν πιάνει ο τζίζας επάνω (πιάνει κυρίως ελαφρές συζητήσεις), και ξεφεύγει κι' απ' τον Χάν (που το πήγε προς τα κεί).
Νέιμ ντρόπιν γίνεται και σε μία σοβαρή κουβέντα. Μάλιστα, σε ένα βαθμό και με ορισμένες συνθήκες, δέ μπορεί να αποφευχθεί, αλλιώς η συζήτηση κινδυνεύει να γίνει ανόητη και ανοικονόμητη. Δέ μπορείς να βάλεις δύο αλγεβρίστες να μιλήσουν και να τους ζητήσεις να αποφεύγουν να λένε για Νούλστελενζάτς του Χίλμπερτ, ούτε να βάλεις δύο ραλάκηδες να μιλήσουν και να τους απαγορέψεις να μιλάνε για τον Αλμπέρτο Ασκάρι ή τον Μανουέλ Φάνγκιο ξερωγώ.
Τα ονόματα σε τέτοιες συζητήσεις λειτουργούν ως συντομεύσεις. Ώς τέτοιες, επιτελούν κυρίως δύο λειτουργίες απ' ότι βλέπω. Αφενός, επικυρώνουν την αμοιβαία συμμετοχή των συζητητών ως ικανών να συμμετέχουν στην κουβέντα εποικοδομητικά, και τονώνουν έτσι την αμοιβαία εμπιστοσύνη (λειτουργώντας ώς ανιχνευτικά τέστ, ιδιαίτερα στις πρώτες επαφές μεταξύ δύο ατόμων). Αφετέρου, φυσικά, κάνουν τη συζήτηση οικονομικότερη: λές ένα «η φετινή κολεξιόν του Μπίκενμπερξ» και τέλειωσες, εκεί που θα έλεγες ξερωγώ, «η φετινή κολεξιόν ενός γνωστού ιταλού σχεδιαστή ο οποίος μπλά-μπλά-μπλά». Προφανώς, δύο γνώστες μόδας μεταξύ τους, ποτέ δε θα μιλούσαν έτσι· θα ένιωθαν γελοίοι άν το έκαναν.
Το πρόβλημα λοιπόν με το νέιμ ντρόπινγκ σε συζήτηση ειλικρινή, εμφανίζεται όταν ο ομιλητής, απο άγνοια ή απο αδιαφορία, δέν έχει σαφή αίσθηση των συνομιλητών του ή του ακροατηρίου του. Συμβαίνει κατεξοχήν στα πανεπιστήμια. Συμβαίνει και στο σλάνγκ τζι άρ (δείτε σχόλια εδώ πιχί). Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες τελοσπάντων. Αλλα όποτε συμβαίνει, πρόκειται για ρητορικό ολίσθημα: νομίζεις οτι το όνομα στηρίζει-εμπλουτίζει-διασαφηνίζει το επιχείρημα, ενώ στην πράξη, έτσι απλά, το θολώνει. Και άν το κάνεις απο λάθος, πάει κι' έρχεται· άν το κάνεις απο αδιαφορία ή ελιτισμό «κάνοντας το μάθημα για τον έναν μαθητή», όπως απαράδεκτα λένε δάσκαλοι και καθηγητές που έχουνε γεράσει ή που ποτέ δε νοιάστηκαν, έ εκεί θελει λίγο ζύγισμα το πράμα. Θές να μου δώσεις να καταλάβω τί εννοείς; Πές το μου καθαρά και απλά. Τα ονόματα άσ' τα γι' αργότερα, για όταν θα μ' έχεις με το καλό πείσει ένα πράμα.
Άλλη μία ευγενική χορηγία της Αυτονόητες Κοινοτοπίες Βικάρ ΑΕ
Τό 'χουμε αναφέρει κι' αλλού το ζήτημα πρόσφατα, δέ θυμάμαι πού ακριβώς αυτήν τη στιγμή. Τέτοια ορθογραφικά λογοπαίγνια γίνονται κατανοητά καί προφορικά, αρκεί να στηρίζονται κατάλληλα απο τα συμφραζόμενα:
[I]- Τον άκουσα να μιλάει και πάλι στα τηλεοπτικά παράθυρα και γελούσα με τις κενές ελληνικούρες του.
- Τί «κενές», μόνο; Υπερκενοφανείς και βάλε.[/I]
Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα. Απο τα αγαπημένα μου, η ευχή οταν πάει κανείς για χέσιμο: καλή ευκωλία. :-)
Ά καλά... Επίσης: γιατί σε ελληνικό κείμενο λατινικά γράμματα; χόρορ βάκουι σε τί μας χαλάει, να μπορεί να το διαβάσει κι' ο πιτσιρικάς που μόνο τ' αγγλικά να έχει μάθει οτι γράφονται μ' αυτά τα γράμματα;...
Αλλα έλα μωρε Ελβετέ τώρα, εδώ στάθηκες; Πού να δείς τί γίνεται γενικά στο σάιτ...
Όπως σσττέφφ και Μές, έχω ακούσει μόνο το φέρνω γύρες ή και φέρνω γύρους, τα οποία λέει και ν' ανέβουν --ίσως απο κάνα Χότζα, να μας το εμπλουτίσει και μ' ένα τσίκ περιστρεφέ δερβίσηδων και τα τοιαύτα, πού ξέρεις, Χότζας είν' αυτός...
Παρεμπιπτόντως, ένα καλωσήρθες στο εννιά κι' απο μένα.
... σάχλα ντρόπινγκ ...
Μαζί γράφαμε. Το καλύτερο νέιμ ντρόπινγκ πάντως για μένα στο σάιτ, τό 'χει κάνει το πονηρόσκυλο σχολιάζοντας στα ζουμιά.
Το λήμμα απαραίτητο, απ' τους αγγλισμούς που λέγονται ευρέως.
Γενικά πάντως, απο ντρόπινγκς καλά πάμε στο σάιτ: νέιμ ντρόπινγκ, φρέντς ντρόπινγκ, φραπέ ντρόπινγκ...
Πλάκα-πλάκα, ούτε το πρώτο βήμα καταλαβαίνω: απο πού βγαίνει αυτό το -αλιάζω για να κολλήσει και στο μπούρδα;...
Κάτι άλλο πρέπει νά 'ναι.
Ά, το είδατε κιόλας;... Συγνώμες.
Τελικά τί λέτε; Το σενάριό μου είναι: ξε (επιτατικό) + μπούρδα > ξεμπουρδαλιάζω (παπαδιαμαντικό) > ξεμπουρδελιάζω (τωρινό). Το τελευταίο βήμα δέν το καταλαβαίνω ακριβώς (μπορεί να εξηγηθεί μόνο με επίδραση του μπουρδέλου, ή και αλλιώς;) και αυτό ειναι που θα ξεκαθάριζε νομίζω και την προέλευση της λέξης.
Τώρα, απ' το σχόλιο του γαϊδουράγκαθου στο ξεμπουρδελεύομαι, πιθανολογώ οτι το τωρινό μπορεί να σημαίνει ακόμη ότι και το παπαδιαμαντικό, ή εκεί τριγύρω, και αναρωτιέμαι άν σηκώνει καταχώριση...
Βρήκε κανένας μας παπαδιαμαντικό λεξικό άφτερ όλ;
Έχουμε το έχω ξεμπουρδελιάνει, με κάποιο προβληματισμό στα σχόλια, ρίξτε μιά ματιά.
Λέγεται συχνά το για σεμινάριο (δέν λέω απο ποιά γενιά).
Κι' έχει κι' άλλες τέτοιες εκφράσεις, εμπνευσμένες απ' τη μοντέρνα επιστημονικίλα παύλα εκπαιδευτικίλα: η περίπτωσή του είναι για διδακτορικό ή αυτή ειναι να γράψεις πέιπερ πάνω της και τέτοια. Κοντινό και το αγγλόφωνο textbook case.
Αυτό ξαναπές το --ξέρεις ποιό.
[ήταν δύο βατραχάκια, ο πέστο κι' ο ξαναπέστο, το ένα το λέγανε πέστο, το άλλο;... ήταν δύο βατραχάκια, ο πέστο κι' ο ξαναπέστο, το ένα το λέγανε πέστο, το άλλο;... ήταν δύο βατραχάκια, ο πέστο κι' ο ξαναπέστο, το ένα το λέγανε πέστο, το άλλο;... ήταν δύο βατραχάκια, ο πέστο κι' ο ξαναπέστο, το ένα το λέγανε πέστο, το άλλο;... ...]
Ωραίος, δέν τό 'χω ακούσει. Εγώ εχω για στάνταρ το μή υποκοριστικό, (σκηνικό) για ταινία, και υποθέτω μετεξέλιξη αυτουνού ειναι.
Ρε Χότζα, γιατί τοτε στο λογότυπο γράφουνε οι ίδιοι Santé;... Ντέν καταλαβαίνει.