ε και τότε θα απαντήσω με το «θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν»
μπα, έχει θεριέψει ο νους σας... τα πράγματα είναι πολύ απλά με μένα, ντοκυμανταίρ κατάσταση.
για να μην πω για τις μεγαλύτερες ηλικίες...
δεν είναι ο υποχόνδριος;
επίσης: ο σπαγκοραμμένος;
άσε που πιστεύω ότι ακόμα και σήμερα υπάρχει πολύς κόσμος που στο γαμήσι κάνει πολλά πράγματα χωρίς να τα θέλει, μόνο και μόνο επειδή έχει ακούσει ότι είναι σπουδαία και φοβάται πως αν δεν τα κάνει θα θεωρηθεί ξενέρωτος /-η. Ξέρεις πόσες κοπελλίτσες πηδάνε / πηδιούνται κατόπιν «συνταγών»;;; Και πόσα αγόρια στρώνουν γαμήσια τρικούβερτα για τον ίδιο λόγο; Α καλά!
χε χε βικάρ, σωστός, ναι, αλλά βρε παιδάκι μου, είναι πώς το βλέπεις και εκτός σεξ το πράμα... όπως πχ δεν αντέχεις να μυρίζεις την τσίκνα άμα έχεις μόλις ξεσκιστεί στα κοψίδια, κάτι τέτοιο νομίζω ότι εννοούμε.
επίσης, όπως είπε ο άστα-βράστα, υπάρχουνε και στιγμές ή περιπτώσεις κατά τις οποίες δεν είμαστε και 100% μες το πνεύμα του γαμησιού που στήσαμε, άρα δεν απολαμβάνουμε απόλυτα τη φάση και ως εκ τούτου είμαστε ευάλωτοι στην παραμικρή ευκαιρία να ξενερώσουμε
απαπαααααααα! λιλί και νινί είναι από τις λέξεις που α-πε-χθά-νο-μαι! μπιλάξ! (δεν κατηγορούμε βικάρ, αγαπάμε βικάρ, οκ; με τη λέξη είναι το θεματάκι μας)
τι άσχετη πίψ είναι αυτή;
η οποία γυναικεία φωνή (κατά κόσμον Γιολάντα Τσιαμπόκαλου) γράφει και παιδικά βιβλία. Ένα πολύ χαριτωμένο της είναι Η Κατάρα των Μαθηματικών. Σίγουρα θα διασκεδάσει πολλούς εδώ μέσα.
τρομερός! εύγε με τόνο!
α... και νόμιζα ότι έχει να κάνει πράγματι με του Φιλοπάππου, το πάλαι ποτέ στέκι για τσιμπούκι στο αυτοκίνητο (και πατάμε τα φρένα για σύνθημα να έρθουν οι ματάκηδες). Κι αυτό καλό είναι όμως.
μπααα, απλώς δεν φαίνονται όλοι
μάλλον αυτά καθώς και τα γκρήκλις και οι μεταφρασμένες παροιμίες και τα συναφή θα έπρεπε τελικά να μπουν σε ξεχωριστή κατηγορία, νο;
αυτό, οκ, it makes sense...
η κάλτσα;!
στο συρτάρι;!
ω μον ντιέ!
υπάρχει και ο γρόθος. Μήπως τα πιτάκια φτιάχνονται απ' αυτό;;;
νύχι;;;
ποιο μωρέ; επειδή είπα ότι ο τύπος ήταν εθνίκα;... ή -για να σοβαρευτούμε- επειδή είπα πως η ύπαρξη κάτι τέτοιων είναι πρόβλημα όλων μας;
μπα, νομίζω ότι σήμαινε: πάμε στην πλατεία Κολωνακίου να κοζάρουμε; (για να είμαστε μες τη μόδα και το κοινωνικό κουτσομπολόι)
χρησιμοποιείται όμως ακόμα πού και πού, ειρωνικά και μεταφορικά πλέον, σε διάφορες περιστάσεις και σημαίνει «πάμε να φύγουμε» ή «πάμε κάπου αλλού καλύτερα». Πχ: είσαι μες το πλοίο και είναι τίγκα και η τηλεόραση ουρλιάζει και κάτι παιδάκια σκούζουν και κάνει πουτσόκρυο από τον κλιματισμό και τότε λες στους άλλους «παμ' πλατεία;» και εννοείς πάμε στο κατάστρωμα. Όπου σε περιμένει η κάπνα των φουγάρων, άλλο θέμα αυτό.
ο εν λόγω τύπος είναι ακροδέξια του κερατά και δεν νομίζω να μετανιώσει και πολύ, ίσα-ίσα θα θεωρήσει τον εαυτό του παρεξηγημένο ήρωα... Και δεν είναι μόνο ο Καλτεζάς που πέρασε στο αρχείο. Διάβασα για καμιά 20αριά φόνους τέτοιου τύπου από το 1980 κε (στην Ελευθεροτυπία νομίζω). Ένα από τα θύματα ήταν φίλος μου (Θοδωρής Γιάκας, 1994).
Η αστυνομία είναι απαίδευτη (και ανεκπαίδευτη) και οι επιλογές, όπως είπε ο βικάρ, εξακολουθούν να γίνονται με κριτήρια ΚΔΟΑ. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι θέμα στόχων της αστυνομίας: δεν απασχολεί το σώμα τόσο (έως και καθόλου) η προστασία ημών των υπολοίπων από πχ τον κλέφτη, τον βιαστή, τον μαλάκα, αλλά εξυπηρετούνται το μπραβιλίκι, το νταβατζιλίκι και η βρωμοδουλειά. Για τις δουλειές αυτές λοιπόν, δεν πρέπει να στρατολογούν έξυπνους και χαρισματικούς ανθρώπους (οι οποίοι κάτι καλύτερο θα έχουν να κάνουν στη ζωή τους από το να γίνουν μπάτσοι), αντιθέτως χρειάζονται ανεγκέφαλους κομπλεξάρες, 'παληκάρια', το καλό παιδί της πονεμένης ελληνίδας μάνας, κατά προτίμηση εθνίκες, δηλ. κουρδισμένους και τυφλούς. Τώρα αν τους ξεφύγει που και πού το παιχνίδι, σιγά! Δικός τους ο νόμος.
Είναι εξαιρετικά πολύπλοκο το θέμα, και πραγματικά δεν ξέρω τι είδους ηγεσία θα είναι αυτή που θα αναλάβει το πολιτικό κόστος μιας τέτοιας κάθαρσης, η οποία ξεκινά όχι από το μπατσουριό, αλλά από τα τρίσβαθα της κοινωνίας δηλαδή εφ' όλης της ύλης και σε κανέναν δεν θα αρέσει και όλους θα μας ξεβολέψει -γι αυτό και δεν έχει γίνει τίποτα μέχρι τώρα εκτός από ξεσπάσματα σαν τα προχθεσινά, που, στο τέλος, θα γίνουν γραφικά και θα χάσουν κάθε νόημα και θα χρειαστούμε για να τα κατανοήσουμε κάτι σαν το λεξικό που πρότεινε ο βικάρ, από την ανάποδη όμως -αν δεν το χρειαζόμαστε ήδη, όπως νομίζω προσωπικά. αατα
δηλαδής;