Comments by iron (6740)
Showing 6691-6720 from 6740
Μην ζοχαδιάζεστε παίδες... Όλα τα διορθώνουν τελικά οι mods, απλώς θέλει χρόνο και υπομονή. Ας γράφει ο καθένας όπως ξέρει, έχει κι αυτό την πλάκα του.
... όπως λέμε 'πίτσες από την Βιλγαρία'...
Δεν ξέρω για τους γύρους, αλλά δυστυχώς για τα κινέζικα συμβαίνει. Στην Ολλανδία κάποτε έκλεισαν αρκετά για τον λόγο αυτό. Όσο για δω, καλού κακού μην τρώτε κρέας στα κινέζικα, προτιμήστε γαρίδες, ή κοτόπουλο, κάτι άσπρο τέλος πάντων, ή μην φάτε καθόλου κινέζικα, σιγά και τι έγινε πια...
πάααααρα πολύ εύστοχο!! να προσθέσω ότι δεν έχουν μόνο βαριά προφορά, αλλά κυρίως βαριά περπατησιά!
Πάει ως εξής: "Τ' αρχίδια του Καράμπελα και το μουνί της Χάιδως".
συνεχίζεται ως εξής: "... και το μουνί της Χάιδως"
λέμε και 'αρχίδια καπαμά'
Είναι από ένα παλιό ανέκδοτο του στρατού: ο διοικητής πρέπει να ανακοινώσει στον Καραμήτρο ότι έχασε και τους 2 τους γονείς του και δεν ξέρει πώς να το κάνει γιατί τον λυπάται και προαπσθεί να βει έναν λεπτό τρόπο... Στην αναφορά λοιπόν, λέει σε όλους: "Όποιος έχει πατέρα, να κάνει ένα βήμα μπροστά". Κάνουν όλοι ένα βήμα, κάνει και ο καημένος ο Καραμήτρος. Μετά, ο διοικητής λέει: "Όποιος έχει μάνα, ας κάνει άλλο ένα βήμα μπροστά". Κάνουν όλοι, κάνει και ο καημένος ο Καραμήτρος. Και τότε λέει ο διοικητής: "Πού πα ρε Καραμήτρο..."
μήπως είναι από Μαλβίνα ο όρος;
το παράδειγμα άπαιχτο!
δεν παίζεσαι!
Η λέξη greeklish προσδιόριζε αρχικά τις αγγλικές λέξεις που είχαν μετατραπεί από τους έλληνες μετανάστες σε ελληνικές. Πχ: ρουφιάνος = αυτός που επισκευάζει την οροφή (roof), τυρούμι = τσαγάδικο (tea room), κλπ.
Ο όρος προέρχεται από την κλασική μουσική. Είναι (συνήθως) ένα μουσικό πέρασμα όπου παίζει η ορχήστρα χωρίς τον σολίστα.
Κάτι σαν την Καλομοίρα, ας πούμε;
οκ. διορθώθηκε!
Λέμε επίσης: του Αγίου Πούτσου ποτέ.
Αυτή δεν είναι επίσης η γνωστή ως κομπολογάτη;
homo pseudomelancholicus phrantzoplectus, καταπληκτικό!
Τέλειο! και ο ορισμός και όλα! Όσο για το περί Σαββόπουλου, ακόμα καλύτερο!
Επίσης: κλασ' μάι πουτς εντ κις μάι ας.
bal
Παλιό άνοστο αστείο.
Η στιχομυθία πρέπει να πάει ως εξής:
Κάποιος λέει κάτι το οποίο δεν γουστάρουμε και του απαντάμε
-Τσίμπα ένα αρχίδι! (= σιγά, άει χέσε μας, άσε μας κάτω, κλάσε μας μια μάντρα, άει παράτα μας, πριτς, τι λες μωρέ κλπ)
-...
-Παρεξηγήθηκες;
-Όχι μωρέ...
-Τσίμπα άλλο ένα.
Και υποτίθεται ότι με αυτήν τη μαλακία γελάμε.
ξεγιβέντισέ μας ο γιος σου = μας έκανε ρεζίλι ο γιος σου
ξεγιβεντισμένος = ρεζιλεμένος
Έχει δίκιο ο/η vikar για το παλαιό του γλωσσικού αυτού φαινομένου. Στην λογοτεχνία λέγεται λετρισμός (από την γαλλική λέξη lettre, δηλ. γράμμα του αλφαβήτου) και, αν θυμάμαι καλά, το κίνημα πρωτοεμφανίστηκε την δεκαετία του '40 από έναν Ρουμάνο.
Παραθέτω εδώ ένα ελληνικό ποίημα που προηγήθηκε του περπουτσίου. Είναι ένα σονέτο του Λαπαθιώτη, γραμμένο το 1938.
ΒΑΟ, ΓΑΟ, ΔΑΟ
Ζινώντας αποβίδονο σαβίνι
κι απονιβώντας ερομιδαλιό,
κουμάνισα το βίρο τού λαβίνι
με σάβαλο γιδένι τού θαλιό.
Κι ανέδοντας έν' άκονο λαβίνι
που ραδαγοπαλούσε τον αλιό
σινέρωσα τον άβο τού ραβίνι,
σ' έν' άφαρο δαμένικο ραλιό.
Σούβεροδα στ' αλίκοπα σουνέκια·
μεσ' στ' άλινα που δεν εσιβονεί
βαρίλωσα σ' ακίμορα κουνέκια.
Και λαδαμποσαλώντας την ονή,
καράμπωσα το βούλινο διράνι,
σαν άλιφο τουνέσι που κιράνει...