Comments by iron (6740)
Showing 1141-1170 from 6740
θα έλεγα ότι το λέμε κυρίως για τις γυναίκες, από μιλφ και πάνω.
ετυμό, άραγε; από το πουρί; πιάνει πουρί κανείς μεγαλώνοντας κι έτς;
αχαχαχα!!! καλό... εμ, να προσέχουν τα παστάκια για να μην έχουν φυγόκεντρες απώλειες.
νιαχχχ, πάλι βιαστικά κι ό,τι καταφέρω:
για τα παιδιά που λέει ο στεφ, δεν καταλαβαίνω εγώ, με τη σειρά μου, τι εννοεί -αλλά μάλλον ξεφεύγουμε από το θέμα αν αναπτύξουμε αυτό, οπότε ας μείνω καλύτερα με την απορία.
κάδμους: τι εννοείς προσωπικά βιώματα (καθαρή απορία, δεν το ρωτάω επιθετικά).
για τις υιοθεσίες: είναι μεν χρονοβόρα διαδικασία, παίρνει κάποια χρόνια, αλλά πρώτον δεν είναι τόσο χρονοβόρα όσο οι εξωσωματικές που μπορεί να φτάσουν και 10 χρόνια υστερικής προσπάθειας, ούτε στοιχίζει, ούτε πετάς τα λεφτάκια σου σε υπερκοστολογημένες επιστημονικές παπαριές, άσε που κάνεις και καλό και σε ένα αδέσποτο παιδί και στον χαμένο εαυτό σου, και πάντως προηγείται, στο μυαλό μου, σαν προσπάθεια, όταν δεις ότι δεν μπορείς να κάνεις φυσικώ τω τρόπω παιδί αλλά θέλεις διακαώς. δες και το πολύ κατατοπιστικό αυτό ποστ.
περί γέρων άλλη ώρα γιατί πάλι δεν προκάμνω. χμ, τι άλλο; α, το ότι δεν θα τσακωθείτε. καλό, καλό. μπάι σας τώρα και επί το αργοτερότερον.
α και, στεφ, τα πεταμένα παιδιά τα θεωρώ και αυτά θύματα του θεσμού της οικογένειας (ως κοινωνική ανάγκη (εγκυμοσύνη) που δεν μπόρεσε να βρει έδαφος, επίσης τόσα και τόσα από αυτά θα μπορούσαν να τα υιοθετήσουν όλες αυτές οι κολλημένες με το ΔΙΚΟ τους παιδί αντί να ξοδεύονται στους ενδοκρινολόγους για εξωσωματικές), όπως θεωρώ θύματα της οικογενειομανίας και τους μοναχούς γέρους που δεν έχουν τον τρόπο να επιβιώσουν αλλιώς (γιατί μόνο με την οικογένεια ξέρουμε). τεσπα, ουφ, δεν προλαβαίνω, άντε.
κάδμους, μιλάω μάλλον ως μοναχοπαίδι μοναχοπαιδιών. πάντα μου έκανε εντύπωση το δίκτυο των οικογενειών, με εξέπλησσε αφάνταστα το ότι ο περισσότερος κόσμος ξεμυτούσε και κατόπιν επιβίωνε επαγγελματικά, οικονομικά, κοινωνικά κλπ κυρίως μέσα από την οικογένεια και τις γνωριμίες της και σχεδόν ποτέ έξω από αυτήν. και ότι μετά από αυτό έρχονταν οι φιλίες, οι συναναστροφές, οι σχέσεις και ταλιμπάν. και ότι πάντα καθορίζονταν και ελέγχονταν από το την οικογένεια και αυτά. και κυρίως, έβλεπα πόσο αναγκάζονταν όλοι μέσα στην οικογένεια να λειτουργούν έτσι. και πόσο τελικά δεν έπρατταν όπως θα ήθελαν. με κάποιες άτυχες, σπασμωδικές και επουσιώδεις μικρο-επαναστάσεις για διάλειμμα, κάπου μξ 15 και 25.
τεσπα, φεύγω τώρα, όχι για κυριακάτικο φαγητό με την οικογένεια (:Ρ), σας αφήνω να συνεχίσετε τα δυο σας, μόνο μη σας βρω τσακωμένους όταν επιστρέψω γιατί θα το πώ στη θεία.
χμ, το της οικογένειας δεν το θεωρώ προτέρημα μιας κοινωνίας, είναι μια συσπείρωση η οποία εμποδίζει την ομαλή και αντικειμενική πορεία των πραγμάτων, το δε δημόσιο πιστεύω ότι είναι μια ανάγλυφη προέκτασή της, και προσώπικλυ πιστεύω ότι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στην ελληνική κοινωνία θα έρθουν στα ίσα τους μόνο όταν πια η οικογενειοκρατία σπάσει. Είναι ένα πλανερό κουκούλι μέσα στο οποίο παίζονται ένα σωρό συναισθηματικοί εκβιασμοί και πνιγηρές καταστάσεις, ακόμα και όταν υπάρχει καλή πρόθεση. και πάντως είναι ένα άκρως εσωστρεφές σχήμα, που αγγίζει τα όρια του αντικοινωνικού κατά την ταπεινή μου.
όσο για την αναγωγή στα ιστορικά, θα την έλεγα πιο πολύ κακοποιημένη παρά άχρηστη.
δεν νομίζω να είναι θέμα παιδείας τόσο. σε μια χώρα η οποία δεν έζησε φεουδαρχία και αριστοκρατία, και όπου οι ιδιοκτήτες γης αποτελούν τεράστιο ποσοστό συγκριτικά με τις άλλες χώρες του δυτικού κόσμου, σε μια χώρα όπου το καλό κλίμα δεν ευνοεί τον φόβο, την ανασφάλεια άρα και την συσπείρωση, όπου ως εκ τούτου η θρησκεία και τα παρελκόμενά της (ένα από τα οποία είναι και η συλλογικότητα, είτε μας αρέ είτε όχι) είναι λάιτ σε σχέση με τις καθολικοπροτεσταντικές, σε μία χώρα, τέλος, όπου κοινωνικά υπάρχουν λιγότερες ανισότητες ό,τι και να λέμε (η φτώχεια που υπάρχει στην λοιπή ευρώπη πιθανολογώ ότι δεν θα φτάσει ποτέ εδώ, ό,τι και να γίνει), σε μια τέτοια χώρα λοιπόν, ο ατομικισμός και το δεβαριέσαι ενισχύονται και φτάνουν στο σημείο να δημιουργήσει με -ιστορικά- χρονική καθυστέρηση κάποια από τα προβλήματα που άρχισαν να λύνονται στην ευρώπη από τον μεσαίωνα κι έπειτα, από την επέκταση του άστεος κι έπειτα δηλαδή, αλλά που χρειάστηκαν 400 και 500 χρόνια τρομερών εντάσεων και αιματοχυσιών ώστε να λυθούν (όσο λύθηκαν), ενώ εμείς πρέπει να τα λύσουμε σε 50 χρόνια μέσα και ειρηνικά.
στός. η έβδομη σφραγίδα γαμεί. Γα, μεί. Και η πηγή της παρθένας, επίσης. και ο Μάγος. γενικά τα παλιά του, τα πριν από τα κλειστοφοβικά θανατόιντ της δεκαετίας 70 κιέ.
χεχε, ποια;;;
συμφωνούμε, ναι. και ναι είναι τεράστιο το θέμα, δεν πιάνεται. κάτι τελευταίο: αυτό που με ενοχλεί, αλλά είναι νομοτέλεια τελικά, άρα ανήκει στην ανθρώπινη φύση, άρα είναι αναπόφευκτο, είναι αυτό το δύο βήματα μπροστά ένα πίσω. το ότι δηλαδή ενεργοποιούμαστε (αν ενεργοποιούμαστε κιόλας ή αν ενεργοποιούμαστε με γόνιμο τρόπο) μόνο όταν κι αφού φτάσει ο κόμπος στο χτένι. θα έπρεπε η προσπάθειά μας να αποτελεί τρόπο ζωής (δηλ. και σε περίοδο νηνεμίας, ειρήνης, ευημερίας) και όχι στιγμή. εκεί εντοπίζω εγώ την πραγματική αλλαγή, τομή, επανάστα, πρόοδο, ό,τι τεσπα όνομα και να δώσουμε σε αυτό. να μην ξεχνιόμαστε, δηλαδή, όταν το πρόβλημα δεν είναι ορατό. να είμαστε πάντα απίκο και να ανοίγουμε το στόμα μας όταν πρέπει και όπως πρέπει. φεύγω λίγο από το θέμα (εν μέρει) και πάω σε κάτι άλλο: σκέφτομαι, ας πούμε, πολύ συχνά, τις σχέσεις με τους φίλους μας. οι διάλογοί μας, ακόμα και όταν συζητάμε κάτι σε «βάθος», είναι είτε επιφανειακοί, ή επιθετικοί ή χαϊδολογήματα. εξού και οι διάλογοι στην ελληνική λογοτεχνία, κινηματογράφο κλπ, που δεν έχουν τίποτα μα τίποτα να δώσουν και στην καλύτερη ξεσηκώνουν ό,τι έχουμε θαυμάσει από έναν μπέργκμαν ή έναν ντοστογιέφσκι. μοναδική δυστυχώς απόπειρα επισήμανσης προβλημάτων, το στυλ επιθεώρησης (και στην προσωπική μας ζωή, όρα και την ίδια την σλανγκ από μία άποψη) το οποίο όμως, επειδή βγάζει γέλιο, τα κάνει όλα να φαίνονται χαριτωμένα και γραφικά και μας κάνει να δεχόμαστε τη μαλακία μας αντί να φρικάρουμε με την πάρτη μας. κάτι δείχνουν όλ' αυτά: έλλειψη ενδιαφέροντος, έλλειψη θάρρους, έλλειψη εξάσκησης στη συνομιλία, έλλειψη εμβάθυνσης γενικά, έλλειψη μεθόδου απέναντι στη ζωή, έλλειψη άποψης για τη ζωή, άρνηση της ζωής, τελικά. αδυναμία, απαισιοδοξία, υπεκφυγή, εθελοτυφλία. Κούραση και απόσυρση πριν την πράξη. την μικρή καθημερινή πράξη. την σιωπηλή και αόρατη μικρή συνεισφορά μας στο σύνολο.
στη φάση που είμαστε τώρα τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. το θέμα είναι να είχε γίνει η προσπάθεια από την αρχή, αυτό κιόλας εννοούσα όταν είπα όσα είπα. Αλλά ακόμα και τώρα, στη δυσκολία, υπάρχει αντίδραση: ο κόσμος απλώς δεν θέλει να προσπαθεί, γιατί είναι χρονοβόρο και γιατί απαιτεί την συμμετοχή του.
ένα παράδειγμα που έχει επέκταση σε όλα: ένας δημόσιος χώρος, το κολυμβητήριο. Αυτομάτως, στη συνείδηση του μέσου μαλάκα (αυτού που θα κατέβει διαμαρτυρόμενος στον δρόμο επίσης για άλλους λόγους...) δημόσιο = δεν έχω ευθύνη γι' αυτό. Άρα πρώτον το βρωμίζω αφήνοντας τη σερβιέτα μου ακουμπισμένη στο παγκάκι του αποδυτηρίου, τα σκατά μου στην τουαλέτα χωρίς να πατήσω καζανάκι, κάνω ντους με το νερό να τρέχει στο φουλ ακατάπαυστα, πετάω τις τρίχες μου στο πάτωμα, και πάει λέγοντας. Δεύτερη και ακόλουθη συμπεριφορά = αρχίζω και σχολιάζω με τους άλλους λουόμενους το πόσο μπουρδέλο είναι το μέρος, το πόσο βρωμιάρηδες είναι όλοι (εκτός από μένα), αναλώνομαι δηλαδή στη γκρίνια. Τρίτο στάδιο: όχι μόνο δεν πρόκειται ποτέ να να απευθυνθώ στους υπευθύνους (αλλά αν το κάνω θα το κάνω επιδεικτικά και με τρομερό δηθενοτσαμπουκά και πάντα χωρίς αποτέλεσμα), αλλά ακόμα και αν από κάποιον συν-λουόμενό μου προκύψει πρωτοβουλία τ. υπογραφές κλπ, κάνω πίσω γιατί στις μέρες μας την υπογραφή σου κλπ. Τέλος, διαδίδω παντού ότι το μέρος είναι μπουρδέλο, αλλά εγώ συνεχίζω και πηγαίνω.
Αυτό νομίζω ότι δείχνει πολλά, τα οποία θα συνεχίσω ή θα αναπτύξω αργότερα γιατί τώρα δεν προλαβαίνω. εκτός αν κάποιος με καλύψει στο μξ.
Δεινόσαυρε, κανένας δρόμος δεν θα τα διορθώσει αυτά, γιατί στο δρόμο θα είναι και οι μεν (οι λίγοι) και οι δεΝ (οι πολλοί). και γιατί όλα τα περιμένουμε πάντα από τους άλλους. πάντα.
αλλά ας μας πει ένας άντρας, σαν αίσθηση καθαρά, προσφέρει κάτι περισσότερο;;;
εγώ θα έλεγα ότι πέρα από την σαδιστική ηδονή (η γκόμενα πνίγεται) και, κατόπιν, την έκπληξη (η γκόμενα δεν πνίγεται, άρα είναι πολύ σούπερ), λανθανόντως θέλουν να βλέπουν το πράμα τους να εξαφανίζεται σα να ευνουχίζονται. άβυσσος η ψυχή του πούτσου.
εχμ... ακόμα δεν κατάλαβα τι και πώς...
απορία: γιατί αρέσει τόσο αυτό;
ωραία... να προσθέσω μόνο ότι εννοώ «σκίζουν τον κώλο τους σε συνεργασία με τους αυτόχθονες» πάντα, σημαντικό. άντε και μου περάσανε τα νεύρα τώρα και δεν τόχω πια ρε πστ...
όσο για τους καλιαρντούς που φτιάξαν τη λέξη, να θυμούνται ότι όσα δεν μπορέσανε κάνουνε στο χωριό τους τα καταυχαριστηθήκανε στην πρωτεύουσα.
μην το πάρεις προσώπικλυ χανκ!, έχω νεύρα σήμερα... αλλά για όποιον δεν αρέσει η αθήνα (ή ο όποιος τόπος), 2 είναι οι λύσεις: ή σκίζει τον κώλο του να τη φτιάξει, ή την κάνει πίσω για το χωριό του.
χμ, το θέμα είναι ότι ο/η συγγραφεύ το έγραφε μια έτσι και μια αλλιώς, εγώ λοιπόν το διόρθωσα όπως το είχε στο λήμμα (και όπως είναι όλα τώρα), οπότε, δεν κατάλαβα: είναι όντως διαφορετικά παιχνίδια και έχουν διαφορετική ορθό, ή μήπως γράφονται τελικά και τα δύο το ίδιο (δεδομένου ότι είτε κολόνα γράψουμε είτε κολώνα, πάλι το ίδιο στυλιάρι εννοούμε) και απλώς ο κάθε χρήστης εννοεί άλλο παιχνίδι; σκατά, ρδεμπεύτηκα.
ή μήπως, μχς, εννοείς κωλονάτο, από τον κώλο; οφούουουου!
δείτε και εδώ, αχαχαχα!!!!!!!
σωστός ο νέος...
το έχω στο πρόχειρο κάτι αιώνες... αν κάποιος στο μξ, ας.
τι είπες ρε για τη μάνα μου;;;;
(καλώς ήρθες!)
και στα καθ' ημάς τώρα.
βλ. και εδώ...
μου φαίνεται ότι είναι πολύ παλαιότερή του η έκφραση, δεν ξέρω όμως να πω σίγουρα.