τσιμέντο να γίνει

Ανεπιβεβαίωτες θεωρίες πάντως εικάζουν πως η άνω τεχνική αποτελεί αντιδάνειο.

Στηριζόμενες σε απεχθές μεν (εξού μάλλον κι η μη διεκδίκηση της ευρεσιτεχνίας από τους συνήθεις αρχαιοελληνοφρενείς), χιλιοτραγουδισμένο δε, συμβάν που έλαβε χώρα επί Τουρκοκρατίας προκειμένου να στεριώσει η μεγάλη καμάρα του παμπάλαιου γεφυριού της Άρτας που το ήθελε ένα ρετουσάρισμα απ’ το 1615μ.Χ. που ‘χε χτιστεί.

Υποψίες για μιζτικούς σοφράδες δίνουν και παίρνουν αφού η ταχύτητα κατασκευής είναι πέρα κάθε έννοιας ελληνικής πραγματικότητας, έστω κι επί τουρκικού ζυγού, αφού δεν μιλάμε για αυθαίρετο, ενώ η αντίστοιχη καταστροφής δεν προβληματίζει τόσο.

Πάντως η φιλόζωη –κατά μια έννοια- τεχνική (αφού τη γλίτωσε κάποιο κοκόρι του οποίου την πατροπαράδοτη θέση πήρε η πρωτομαστόρισσα) δεν ακούστηκε να είχε συνέχεια στερώντας τη χώρα για πολλά χρόνια τόσο από γεφύρια όσο κι από φολκλόρ παγκοσμίου τουριστικού ενδιαφέροντος.

(για την αρβάλα)

Με έλεγε πάντως πρόσφατα φίλος αρχιτέκτων πως η Αθήνα είναι, υπό μια έννοια, η πιο μοντερνιστική αρχιτεκτονικά πόλη στον κόσμο (!), με τις πανομοιότυπες πολυκατοικίες της αντιπαροχής όπου θριαμβεύει το λεκορμπυζιακό module. Χωρίς φυσικά αυτό να συνεπάγεται οποιαδήποτε αξιολογική κρίση.

Έχω ακούσει κι εγώ διάφορα. Π.χ.:
---Κάποιος εκθείασε το «δημοκρατικό» της πολυκατοικίας που ανακάλυψε στο ό,τι: Α) οι πειναλέοι μετανάστες νοίκιασαν τα υπόγεια, ημιυπόγεια και ισόγεια -το πως 1)τα χρυσοπλήρωναν σε σχέση με την ποιότητα ζωής που αυτά πρόσφεραν, 2) πως οι νοικοκύρηδες εν πολλοίς τα ’παιρναν μαύρα και 3) πως στοιβάζοντας δέκα εκεί που έπρεπε να ‘ναι με τα βίας δυο, φυσικά τα παρέβλεψε-,
Β) οι μεσαίων βαλαντίων νοίκιαζαν ή ήταν ιδιοκτήτες των μεσαίων ορόφων και
Γ) οι ανωτέρων βαλαντίων κατείχαν τα ρετιρέ και τον προτελευταίο όροφο άντε και τα μαγαζιά –αν υπήρχαν- του ισογείου.

Έτσι, φρονούσε πως οι οικονομικές τάξεις συγχρωτίζονταν και οι αλλοδαποί έρχονταν κοντινότερα με τους γηγενείς οπότε θα αποφεύγονταν η γκετοποίηση και θα διευκολύνονταν η αφομοίωση των μεταναστών ενώ παράλληλα δεν έπεφτε η αξία παλαιών ακινήτων!!

---Πως η έλλειψη ρυμοτομικού σχεδίου και οποιαδήποτε πρόβλεψη για τη χρήση γης (υπεύθυνη για την οικοπεδοποίηση και παραλιακών περιοχών σ’ όλη τη χώρα) απέδωσε στην πλέμπα ένα ψηλότερο βιοτικό επίπεδο που δεν θα το είχε διαφορετικά.

---Πως ο περιορισμένος χρόνος ζωής των πολυκατοικιών λόγω παρωχημένης κατασκευής –αντισεισμικά, μονωτικά κι άλλα στάνταρ- αναγκάζει στην ανανέωσή τους μ’ αποτέλεσμα να μην υπάρχει ο κίνδυνος μουσειοποίησης των πόλεων όπως έπαθε(!;) το π.χ. Παρίσι.

Τυχαία νομίζεις έγραφα για ανέμπνευστους και παραδόπιστους; Γιατί η ευχή κάθε αρχιτέκτονα, εργολάβου (πριν ακόμη πάρει πτυχίο) είναι τα 8,5Ρίχτερ και το εναλλάξ γκρέμισμα όλων κάθε δεκαετία. Άσε που συφιλιάζονται με τους ελεύθερους χώρους.

Μη ξεχνάμε και το ατελείωτο δούλεμα με τους ημιυπαίθριους!!

Τώρα τελευταία κάποιος ψέλλισε πως και η ιδιοκατοίκηση εδώ και στο εξωτερικό δεν συγκρίνονται επειδή ο Έλληνας ζει στα ίδια τετραγωνικά που ζούσε και στα 70ζ ενώ ο μέσος ξένος αντίστοιχου οικονομικού επιπέδου -αναλογικά για να ξηγιόμαστε- τα ‘χει διπλασιάσει κοντά. Κι όλο και κάτι ξεχνώ.

Άσχετο: Αυτό το «Με έλεγε..» ακούγεται κάπως Σαλονικιώτικο. Όχι;

Mπα, καμία σχέση με βορρά, αποδώ απ' το σλανγκ με έχει κολλήσει. Αγαπώ Θεσνίκη για τα μνημεία της και την αδιάσπαστη ιστορία της αλλά δεν αλλάζω την Τσιμεντοσίτυ.

Πολλά απο αυτά που όπως λες ακούγονται δεν είναι καθόλου αβάσιμα. Ιδίως αυτό με το συγχρωτισμό των τάξεων το έχω βιώσει στο πετσί μου απο την ώρα που γεννήθηκα - και δεν το λέω με απογοήτευση, κάθε άλλο.

Το κάθε πράγμα έχει τα καλά του και τα κακά του. Ίσως να προτιμούσα Παρίσι, με τον μπουρζουάδικο αέρα του και την άπλα του. Όμως κι εδώ αυτό το πολεοδομικό χάος έχει την παράξενη γοητεία του, αυτός ο λαβύρινθος της μεγαλούπολης, τους δρόμους της οποίας μισούμε και αγαπάμε την ίδια στιγμή, ιδίως όσοι κινούμαστε με μοτόρι και ξέρουμε την πόλη σαν τη παλάμη μας (βλ. και λήμμα καμπαλέρος). Το πιο πιθανό είναι φυσικά πως τα περισσότερα επιχειρήματα υπεράσπισης της αθηναϊκής πολεοδομίας είναι ex eventu, κατασκευάστηκαν εκ των υστέρων για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Ακόμη κι έτσι, διατηρούν κάποια αξία.

Αρχιτεκτονικά, η Αθήνα είναι ελάχιστα grandiosa, διαθέτει ελάχιστα μνημειακά κτίσματα αναφοράς που να δεσπόζουν επί του αστικού ιστού. Γιατί όμως; Διότι διαθέτει τα φυσικά εξάρματά της, τους λόφους της: Ακρόπολη, Φιλοπάππου, Τουρκοβούνια, σκούφος του Λυκαβηττού (κατά Σαββόπουλο) και τα ρέστα. Όταν χτιζόταν η Αθήνα, στη δεκαετία του 1840, ήταν ενσυνείδητη η απόφαση, λένε, να μην υψωθούν τα κτίρια πολύ (εξ ου και τα σεμνά Ανάκτορα του Γκέρτνερ, νυν Βουλή) για να μην ανταγωνίζονται, και καλά τα φυσικά εξάρματα της πόλης, ιδίως τον πάνσεπτο Βράχο, τη θέα του οποίου τίποτε δεν επιτρεπόταν να κρύβει. Στη νέα πρωτεύουσα θριάμβευσε το ιδιωτικό, αυτό επέβαλε την παρουσία του εξαρχής: η Πανεπιστημίου γέμισε με πολυτελή μέγαρα ιδιωτών, όπως το Ιλίου Μέλαθρον του Σλήμαν, στο Σύνταγμα είχαμε τη Μεγάλη Βρετανία (αρχικά τριώροφη) κ.ο.κ. Το δημόσιο δεν διέθετε τη δύναμη που είχε σε μια Γαλλία π.χ. της Β' Αυτοκρατορίας.

Επιστρέφω σε πιο πρόσφατους καιρούς για να θίξω το μέγα κατ' εμέ θέμα των ουρανοξυστών, που αν προχωρούσαν, θα έδιναν άλλη όψη, πιστεύω προς το καλύτερο, στη πόλη. Πολλά επιχειρήματα ακούστηκαν κατά των, π.χ. το τελείως σαθρό οτι και καλά δεν αντέχουν στους σεισμούς και άλλα γελοία. Το κοινωνιολογικό επιχείρημα είναι το πιο βαρύνον: το κράτος της Μεταπολίτευσης επεδίωξε και πέτυχε την κοινωνική ισοπέδωση, τον εξισωτισμό με κάθε κόστος (παροχές, αθρόοι διορισμοί, νέο οικογενειακό δίκαιο, νόμος του 1982 για τα Πανεπιστήμια, κατάργηση βαθμολογίας και εξετάσεων σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση αντίστοιχα, κατάργηση τόνων και πνευμάτων κ.ο.κ.). Είχε και θετικές πλευρές το πράγμα σίγουρα, όμως αυτή η απέχθεια προς το υψηλό κτίσμα είναι σίγουρα απόρροια βαθύτατου κομπλεξισμού και μικρόνοιας. Να είμαστε με το ζόρι όλοι ίσοι, κανείς να μην είναι πιο ψηλά ή «ψηλά» απο τον άλλο. Μόνο η χούντα είχε τολμήσει να διαφοροποιηθεί σε αυτό, τότε μόνο χτίστηκαν οι ελάχιστοι ουρανοξύστες της Αθήνας, κι όσοι σηκώθηκαν μεταπολιτευτικά ήταν βάσει αδειών εκδοθέντων επί δικταττορίας. Αλλά τότε ήταν κι άλλες εποχές, πιο αισιόδοξες, πριν την κρίση του '73, απο την οποία ξεκινούν όλα τα δεινά που φτάνουν ως σήμερα.

ο βορειοευρωπαίος παπάς που κήδεψε την ξένη γιαγιά μου εδώ στην Αθήνα, μας έλεγε ότι θεωρεί την Αθήνα πολύ πράσινη πόλη... και όταν είδε ότι είχαμε μείνει άφωνοι εξήγησε: μπορεί να μην έχει πάρκα, αλλά έχει δέντρα σε κάθε δρόμο και σε κάθε παραμικρό στενάκι και φυτά σε όλα τα μπαλκόνια και μικρά παρκάκια από δω κι από κει και νησίδες με θάμνους και και και, κι ότι απλώς δεν δείχνουν πάντα θαλερά επειδή δεν βρέχει και είναι μες τη σκόνη.

Ένας άλλος φίλος μου Γάλλος, από το Στρασβούργο (!) μου είπε ότι τρελαίνεται για την Αθήνα επειδή αρχιτεκτονικά είναι δειγματολόγιο και για το μετακορμπυζιακό στυλ της κλπ (όσα ανέφερε ο Τζόνης). Πράγματι, άμα το προσέξετε ισχύει πολύ περισσότερο απ' όσο νομίζουμε, ένα καλό βάψιμο και αλλαγή στα φριχτά ισόγεια, να φύγουν και αυτά τα σίδερα από τις τέντες και θα δείτε μια πόλη κούκλα. Ένας άλλος λόγος που του άρεσε ήταν και επειδή το κέντρο της είναι μικρό και πας όπου θες με τα πόδια.

Ο τρίτος, πόσο μάλλον ο ξένος, είναι συχνά αντικειμενικός. Βέβαια δεν διακρίνει εύκολα τα προβλήματα των ελληνικών πόλεων, που είναι προβλήματα γειτνιάσεων και επαφής μξ συμπολιτών, προβλήματα που αντανακλώνται ως εκ τούτου στο πολεοδομικό αποτέλεσμα...

Προσώπικλυ είμαι γέννημα-θρέμμα του κέντρου της Αθήνας, έχω ζήσει πολλές μεταμορφώσεις της, με κάνει και τη βρίζω πολλές φορές, αλλά δεν θα φύγω ποτέ από δω, τελικά. το ότι μια πόλη σαν την Αθήνα ή τη Σαλόνικα έχουν μέσα τους τόσες εκλπήξεις, από στένσιλ τ. «Δημόσιο καταφύγιο, χώρος για 50 άτομα» (επί ΒΠΠ) και γκράφιτα της Αντίστασης (να σας πει ο Χότζας ιστορίες!) μέχρι παλιές γειτονιές αυτούσιες και κουλές καταστάσεις τ. Άνω Πατήσια που είναι καταπράσινα, θεωρώ ότι είναι από τα συν τους. Ίσως γι' αυτό και έχω horreur με τα ανιστορικά και απρόσωπα (για πάντα) Β.Α και Δ προάστια (όχι τόσο με τα Ν, που έχουν κάτι από πίσω τους, τα Φάληρα, οι Καστέλλες, τα Σούνια) κι ας έχουν το οχταπλάσιο πράσινο -το οποίο μου αρέσει και είμαι παιδί που απολαμβάνει τη φύση, μη νομίζετε. Νομίζω ότι ο σσττεεφφααννοοςς αναφέρεται κυρίως στα προάστια και στην επαρχία, και όχι τόσο στα κέντρα των ελληνικών πόλεων.

Για την επαρχία, συμφωνώ κυρίως για τα Νοικιαζόμενα που ξεφύτρωσαν στα εβδομήνταζ και κυρίως στα ογδόνταζ, αυτά με τις καμάρες... και που γαμήσανε όλα τα θέρετρα. Και για τα εγκλήματα τ. Βόρεια Κρήτη, γαμώτο! Όμως βλέποντας τα σπίτια των ντόπιων, διαπιστώνω ότι είναι απόλυτη συνέχεια των παλιών παραδοσιακών, όχι τόσο αρχιτεκτονικά όσο λειτουργικά, για τους ανθρώπους που ζούνε σε αυτά. κάθε τι έχει λόγο ύπαρξης σε αυτά τα «κουτιά» και θεωρώ ότι διαθέτουν πολύ περισσότερες ευκολίες από ένα διαμέρισμα, γιατί γίνανε κατόπιν εμπειρίας κατοίκησης και με επιταγές χρηστικότητας και όχι για να πουληθούν αντιπαροχή κι ό,τι βγει, για να βγει μαζί με αυτό και η κονόμα.

Χοντρικά όλ' αυτά. Ξέρω ότι η κουβέντα αυτή δεν τελειώνει ποτέ.

Σχετικά με το παράδειγμα 4 βλ. και θα σε κάνω σουμπούτεο

για τα μήδια που έβαλα: δεν το κάνω από πνεύμα αντιλογίας, αλλά ως αποτέλεσμα της (προσωπικής μου τουλάχιστον) προσπάθειας να δω την όποια θετική άποψη ενός δυσεπίλυτου προβλήματος.

Αυτή τη ζέστη – θαλπωρή που βγάζουν οι ελληνικές πόλεις όντως έχει εκθειαστεί αλλά και για τις βορειοαφρικανικές πόλεις όσο και για την πόλη του Μεξικό. Το δέχομαι ασυζητητί γιατί βάζει στο παιχνίδι Πόλη και τον παράγοντα Πολίτες δηλαδή περνάμε από τον καμβά στους ήρωες που διαδρούν μ’ αυτόν και μεταξύ τους.

Το φτιασίδωμα μπορεί να κάνει κάπως πιο υποφερτό το πρόβλημα από οπτική πλευρά αλλά δυστυχώς υπάρχει βασικό πρόβλημα δομής στις ελληνικές πόλεις. Εξηγούμαι:

Λείπουν, τραγικά όμως, οι ανοιχτοί χώροι (κι εμείς εδώ έχουμε και την παραλία μας που εσείς δεν). ---Καραγουστάρω τους κήπους –όλων των στυλ (αγγλικούς, βοτανικούς, γαλλικούς, γιαπωνέζικους, ιταλικούς κδσ). Με πιάνει οργή όταν βλέπω πόσο τους χαίρονται έξω τα παππουδάκια, όσοι έχουν κινητικά προβλήματα, οι μικρομάνες, τα χαμουρευόμενα ζευγαράκια κι εμείς εδώ γιοκ.

---Καραγουστάρω τις πλατείες μικρές, μεσαίες, μεγάλες, γιγαντιαίες. Είναι πασαρέλα ασύγκριτη, είναι μέσα στη νοοτροπία μας το μπρος - πίσω, πάνω – κάτω, να σε δω - να με δεις, να φτιαχτούμε - να τα φτιάξουμε και θεωρώ την απαράδεκτη έλλειψή τους κοινωνικό ευνουχισμό ολκής πολλαπλών διαστάσεων κάθε άλλο παρά τυχαίο.

Αν γουστάρω να βγω απ’ το σπίτι καθημερινή πρέπει στην τελική να βρω κάπου να καθίσω και να τα στάξω χαζεύοντας τους γύρω λες κι είμαι πουρό. Έξω παίρνουν το παγωτό ή την ελιά στο χέρι και βολτάρουν από πλατεία σε πλατεία (πραγματική, με χρώμα και χαρακτήρα κι όχι ντεμέκ εν είδει φαρδύ ακάλυπτου) με υπόκρουση τους ήχους νεαρών οργανοπαικτών κάνοντας χάζι καλλιτέχνες του δρόμου κδσ, και το κυριότερο: όλοι όλων των τάξεων κάθε είδους έχουν το χώρο να ακούσει ο ένας τον άλλο στη γιορτή και τη διαμαρτυρία του δια ζώσης κι όχι δια οθόνης απλώς γιατί είναι καθημερινά μέσα στα πόδια τους προσοχή: την ώρα που ο πολίτης ανοίγεται στην κοινωνία κι όχι στο δρόμο για ή από τη δουλειά.

Για να μην παρεξηγηθώ, να σημειώσω πως δεν αναφέρομαι σε περιπτώσεις που οι νεοσυνοικίες πολλών ξένων πόλεων δεν διαφέρουν οικοδομικοοικιστικά σε τίποτε από τις εδώ, όπου μια απ’ τα ίδια, ούτε βέβαια σε αποστειρωμένα προάστια, ούτε σε συνοικίες γκέτο ή ντορμιτόρια.

---Καραγουστάρω τα κτήρια που καταλαμβάνουν ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο γιατί:
-- μπορούν να κάνουν τον ακάλυπτό τους ιδιωτικής χρήσης πλατειούλα ή κήπο δημιουργώντας οάσεις ηρεμίας και πρασινάδας ακόμη και στο κέντρο των πόλεων,
-- χαρίζουν αρχιτεκτονικό χρώμα όταν συνδυάζονται αρμονικά με παρόμοια κτήρια σπάζοντας τη μονοτονία άχρωμων πολυκατοικιών,
-*- τα ισόγεια κι υπόγειά τους μπορούν να δώσουν στοές, μαγαζιά κι ο,τιδήποτε άλλο κρατώντας τα ζωντανά όλες τις ώρες της ημέρας.

Οι ουρανοξύστες είναι καλή φάση (με την έννοια πως έχουν όντως να δώσουν κάτι στον οικοδομικό ιστό) αλλά μόνο αν μιλάμε για τους υπερσύγχρονους που θεωρούνται «πράσινης» τεχνολογίας και συνδυάζουν αρχιτεκτονική με γλυπτική. Αλλιώς είναι γιγάντιες πολυκατοικίες ή σκαλωσιές οπότε καλύτερα όχι. Είδα κάτι εκτρώματα στο Ρότερνταμ, χέστα. Για να το σώσεις πρέπει να κάνεις κι άλλα μπας και καλύψει το ‘να τ’ άλλο. Το «αγγουράκι» στο Λονδίνο καλό είναι αλλά δεν επιθύμησα τους διδύμους της ΝΥ.

@ironick: Το 'πιασα καλή μου, μην ανησυχείς. Ίσα - ίσα που μου άνοιξες πάσα.

χαχαχα, πάσο με την πάσα!

για όσα λες, μαζί σου. ας παίξουμε τώρα λίγο. τι θα γούσταρα για την τσιμεντοσίτυ: όπως είπα ξου τα απαίσια ισόγεια με τα καταστήματα (όχι ξου τα καταστήματα, ξου η απαίσια όψη τους), ξου οι βρώμικες και ξεβαμένες τέντες με τα σίδερά τους, ξου οι κεραίες και ξου τα πιάτα στα μπαλκόνια, πλύσιμο των κτηρίων ανά πενταετία (δεν στοιχίζει τπτ σε σχέση με βάψιμο), ξου τα αυτοκίνητα, ξου οι τροχονόμοι με τη σφυρίχτρα, ξου οι εκατό χιλιάδες μπάτσοι, ξου τα φορτηγά ανεφοδιασμού που τριγυρνάνε 24 ώρες το 24ωρο, τρελός έλεγχος στις εξατμίσεις φορτηγών, μικρών μηχανών, λεωφορείων, ταξί, ξου οι 6.οοο παράνομοι ταξιτζήδες, ξου τα πετρελαιοκίνητα λεωφορεία, ξου τα μεγάλα λεωφορεία και αντικατάστασή τους με πολλά μικρά, ξου το παράνομο παρκάρισμα και ανέγερση πολλών μικρών πάμφθηνων δημοτικών πάρκινγκ από δω κι απο κει (σε κάθε γειτονιά υπάρχουν μικρές «τρύπες» που δεν κάνουν για ελεύθεροι χώροι), δημιουργία ελεύθερων χώρων όπου και όσο γίνεται, να κλείσει ΟΛΟ το κέντρο με δρόμους ήπιας κυκλοφορίας ΜΟΝΟ για τους κατοίκους -και όλοι οι άλλοι να εξυπηρετούνται (άψογα όμως) με ΜΜΜ, πρόνοια για τους μετανάστες ώστε να βολευτούνε και αυτοί και εμείς, συλλογή απούλητων προϊόντων και αμαγείρευτων υπολοίπων (ή και μαγειρεμένων αλλά όχι αποφαγίων) για δημόσια συσσίτια και ένδυση άπορων, άστεγων κλπ, δήμευση όλων των ακατοίκητων ακινήτων των τελευταίων 20 ετών για τη στέγασή τους, κανα παιχνιδάκι τ. κάποιες νεραντζιές να μπολιαστούν σε μανταρινιές / λεμονιές / πορτοκαλιές, φροντίδα και προστασία των αδέσποτων, για περιστέρια τα έχω ήδη πει, όσο για τα ανατολικά προάστια δεν έχω πρόταση, είναι τόσο εμετός που περνάω και κάνω ότι δεν τα βλέπω, περί ουρανοξυστών δεν συμφωνώ γιατί μου αρέσουν οι χαμηλές πόλεις, κι από και και πέρα αποέντρωση, αποκέντρωση, αποκέντρωση και πάλι αποκέντρωση, να γίνει η επαρχία μας ζωντανή και πληθωρική, να κατοικηθούν τα χωριά μας από ανθρώπους που δεν θα ντρέπονται πια να ζούνε σε χωριό, όπως γίνεται σε ελβετογερμανοαυστρογαλλοιταλοαγγλοκαιπάειλέγοντας χώρες, άξια συνέχιση της παράδοσης και όχι πασοκομουσειακές απομιμήσεις που περιορίζονται σε έναν και καλά πέτρινο τοίχο και μια επωνυμία τ. μελήδιστον, τέτοια πράματα.

ναι, ξέρω, αφού με χαλάει γιατί δεν το κόβω.

Ironick για δήμαρχο, τώρα!
(τα 'χουμε ξαναπεί αυτά)

μπα, θα με βρείτε πυροβολημένη σε καμιά σκοτεινή γωνιά. αφήνω τη δόξα σε άλλους!

@ironick: Δε μου λες, το ξέρουν οι δικοί σου πως πας για Δημαρχίνα;
Για τα ανεφοδιασμού τιπεστώρα(!!) αν και ξέχασες τα σκουπιδιάρικα.
Αλλά πέραν της πλάκας και συγχωρέστε με οι Αθηνέζοι, αν δεν γκρεμίσετε χαΐρι δεν πρόκειται να δείτε στον αιώνα τον άπαντα. Δεν είμαι από τους Σαλονικιούς που ακούν Αθήνα και βγάζουν σπυριά, αλλά το μόνο που σας σώζει είναι το αχτύπητο κλίμα. Κάθε μεγαλούπολη έχει μέρη που χαίρεσαι να βρίσκεσαι εκεί και δέκα, για κάθε ένα από αυτά ,που προξενεί αποστροφή. Αυτό δεδομένο. Αλλά στην Αθήνα (σ’ όλο το πολεοδομικό κτήνος αναφέρομαι κι όχι μόνο το Δήμο) έχει χαθεί η μπάλα και στη Θεσσαλονίκη μια απ’ τα ίδια.

Όλα όσα γράφεις καλά και άγια μου φαίνονται (είμαι εκτός και δεν μπορώ να κρίνω σε τέτοιο επίπεδο για έναν τόπο στον οποίο δε ζω –οπότε το βήμα στους ντόπιους) αλλά δε λύνουν το πρόβλημα δομής της πόλης (έχω την εντύπωση πως εκεί αναφέρεσαι κι εσύ όταν θίγεις τα ανατολικά προάστια αλλά δυστυχώς δεν έχω την εμπειρία τους και μπορεί να μη σ’ έπιασα).

Εκεί που συμφωνώ ανεπιφύλακτα είναι στην αποκέντρωση και στο επίπεδο ζωής που μπορούμε να έχουμε στην επαρχία. Αν μάλιστα γίνει καλή δουλειά θα φάμε αυτό που όντως έχουν έξω, στη στροφή και με τα χίλια. Αν κι εκεί ναρκοθετημένο είναι το πεδίο και μάλιστα εκεί δεν έγιναν λάθη αλλά εγκλήματα, αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο κάθε προσπάθεια.

Πολλά τα στραβά, αλλά της Κρήτης -και των νησιών γενικότερα- δε μπορώ να το καταπιώ με τίποτα. Είχα πριν χρόνια γνωρίσει ένα φοιτητή από Άγιο Νικόλαο. Μόλις μου το λέει μου βγαίνει αυθόρμητα ένα «πώς τον γαμήσατε έτσι τον παράδεισο μωρέ ανάθεμά σας;» Μου ‘πε μετά πως τη γλίτωσα γιατί ένοιωσε πως αγαπώ τον τόπο –όπως και πάρα πολλοί Μακεδόνες- και το εξέλαβε –σωστά- σαν παράπονο κι όχι κατηγορία (για τα εγκλήματα που έλεγα).

@PUNKELISD: Μαζί γράφαμε.

τα σκουπίδια τα ξέχασα ναι... απώθηση λέγεται αυτό νομίζω...

παράγραφος 2 σφωνώ και ναι αυτό εννοούσα.

κρήτη γαμώτο, ξαναλέω. αχώνευτο.

γενικά χρειαζόμαστε παντού τρελούς δημάρχους, με όραμα, μορφωμένους, κωλοπετσωμένους, ΠΡΑΚΤΙΚΟΥΣ, που θα κερδίσουν με μια πρώτη κίνηση ματ την εμπιστοσύνη του κόσμου και κατόπιν, με όπλο αυτό, θα πείσουν τα λαμόγια ότι συμφέρει την τσέπη τους πιο πολύ μια απόλυτη ρήξη με τις πρακτικές του παρελθόντος, παρά η διαιώνισή τους. και τότε το πολιτικό κόστος θα αποδειχθεί ανούσια φοβία. τεσπα χρειαζόματε έναν και μόνο έναν τέτοιο δήμαρχο σε μία από τις 2 μεγάλες πόλεις, ώστε όλοι οι υπόλοιποι να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους.

Για παντός είδους κόστος: είναι αυτό που έλεγα στο λήμμα για «..τη διαφορά μεταξύ κέρδους και πλούτου.»

Εγώ δεν περιμένω τίποτε από κανέναν. Υπήρξαν τέτοιοι δήμαρχοι (αυτός που έσωσε –μα κυριολεκτικά έσωσε- το Μόλυβο από τους Μολυβιώτες, σώζοντας αυτούς κι άλλους τόσους και τόσους μαζί από τα πέριξ) αλλά τότε. Είδες πολλές φωτεινές συνέχειες;

Με τα οράματα διαφωνώ (όχι πως διαφωνώ με ό,τι εννοείς, αλλά είναι τόσο αρνητικά φορτισμένη η λέξη που τη χαρίζω μόνο σε μέντιουμ). Προσγειωμένοι όσο δεν παίρνει, πρέπει να ‘ναι. Αλλά το βασικότερο, πρέπει να κινούνται από αγάπη για την πόλη. Αυτοί όλοι το βλέπουν καριερίστικα σαν ένα ακόμη συν στο βιογραφικό τους.

Ένα άλλο που άκουσα πρόσφατα σε ραδιοφωνικό σταθμό είναι να δημιουργηθεί ένα Υπουργείο αντιγραφής το οποίο θα μας βοηθήσει να μη μπαίνουμε στον κόπο να σκεφτόμαστε για λύσεις (μιας και όπως έχει αποδειχτεί δεν είμαστε οι καλλίτεροι σ' αυτό) αλλά να τις υιοθετούμε από άλλες χώρες ή πόλεις όπου είναι δοκιμασμένες και (προφανώς) επιτυχημένες.

Ακούγεται λίγο ουτοπικό βέβαια, γιατί οτιδήποτε προσαρμοστεί στην Ελληνική πραγματικότητα θα πρέπει να ξεπεράσει λέξεις κλειδιά όπως μίζα, ψηφοφόροι, απεργιακές κινητοποιήσεις, γραφειοκρατία και πάρα πολλά άλλα. Απλά μου άρεσε σαν ιδέα.

ο Μόλυβος είναι μικρός τόπος και δεν μπορεί να επηρεάσει όλη τη χώρα. γι' αυτό αναφέρθηκα σε δημάρχους κυρίως των 2 μεγάλων πόλεων.

το θέμα της καριέρας μπορεί να αποκτήσει και καλύτερη μορφή: καριέρα και δόξα με πραγματικό έργο. Αλλά στομπούτσο τους γιατί ναι, δεν αγαπάνε πόλη, άρα βαριούνται, άρα παραμένουν δέσμιοι των λαμογίων (και οι καταστάσεις πια είναι πολύ ζοφερές εφόσον βαστάνε 50 χρόνια πίσω). Άσε που το μόνο με το οποίο ασχολούνται (για ευνόητους λόγους) είναι αυτές οι καταραμένες «πολιτιστικές εκδηλώσεις» με ντόπιες ή ξενόφερτες κακομοιριές, ή, στην καλύτερη, ψευτοσοβαρές προσπάθειες, όρα φεστιβάλ της Μπακοπούλου στην Αίγινα, ξεπέτα ολκής την οποία εκθειάζουν ό-λοι (πχ Μπακουνάκης)... αλλά μια φορά τουλάχιστον, το κοινό έφυγε χωρίς χειροκρότημα...

Ναι, η κατάσταση είναι σύσκατη. Αλλά δεν θέλω να πάψω να ελπίζω ή τεσπα να βαυκαλίζομαι με φαντασιώσεις.

(για το όραμα θα συμφωνήσω, είναι μπλιαχ)

πανκελή, και μεις γράφαμε μαζί.

Εγώ φταίω που δεν έγινα αντιληπτός. Το βλέπω αντίστροφα: Πρώτα η επαρχία γίνεται, μέσω και σωστών δημάρχων, τζιτζί (η αποκέντρωση που λέγαμε) και τελευταία τα υδροκέφαλα. Όχι πως θα με χαλούσε σα Θεσσαλονικιό η δική σου εκδοχή, αλλά ακριβώς λόγω μεγεθών, της δίνω ακόμη λιγότερες πιθανότητες από τις πραγματικά ισχνές της δικής μου –λόγω πλήθους. Και με τις γνωστές ανευρίες τι να λέμε...
Σ’ όλα τ’ άλλα νομίζω είναι περιττό να πω πως συμφωνώ.

δεν ξέρω, θέλει σκέψη. εγώ το είπα επειδή θεωρώ ότι η επαρχία συνήθως έχει για θεό τα αστικά κέντρα. Αλλά ναι, πιθανόν να έχεις δίκιο.

να συνεχίσω με τις φαντασιώσεις μου (το τονίζω, φαντασιώσεις):

αφού λοιπόν έχουν λυθεί τα βασικά και κατόπιν (ή συγχρόνως, με σοκ θέραπυ) και τα ας τα πούμε ελάσσονα, τότε αρχίζει το παιχνίδι. Δεχόμαστε (κάνουμε υπόθεση εργασίας τώρα) ότι υπάρχει άπλετο χρήμα (έχουμε ήδη πείσει ότι κάνουμε καλή διαχείριση κονδυλίων και ξεκινά ένα πχ πανευρωπαϊκό στοίχημα με την ελλάδα) και αρχίζουμε:

Αλάνες που περισσεύουν στις πόλεις γίνονται μποστάνια για τους άπορους.

Η όλη Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ένα καταπληκτικό αρχαιολογικό πάρκο, όχι μόνο τουριστικό αλλά και που θα το χαίρονται οι κάτοικοί της, χιλιάδες άνθρωποι έχουν βρει δουλειά στις ανασκαφές, καθαρίζοντας, στερεώνοντας, αναδομώντας, βάζοντας πινακίδες, φυλάσσοντας από το πρωί μέχρι το βράδυ, εργαζόμενοι σε εκεί αναψυκτήρια κλπ), σπίτια ή κτίρια που πας να χτίσεις και βρίσκεις από κάτω αρχαία, από το πιο σπουδαίο ρωμαϊκό μωσαϊκό μέχρι αδιάφορα απλά ντουβάρια, έχουν με κρατικά κονδύλια ανεγερθεί με το ισόγειο επισκέψιμο για όποιον όποτε περάσει από κει.

Για τις δε ενάλιες αρχαιότητες, να μια ιδέα...

οι λεωφόροι που είναι πάνω από ποτάμια αντικαθίστανται από διαφανείς δρόμους (λέμε τώρα πλεξι κατασκευές ή κανα άθραυστο γυαλί όπως μια γέφυρα στο γκραν κάνυον) και βλέπεις από κάτω σου, οδηγώντας, καθαρά νερά (όποτε έχει) και βατράχια και φυτούλια...

ηλεκτρικοί (ή κάτι πιο οικολογικό, πχ οδοντωτοί (;;;) που κινούνται μηχανικά, με το βάρος, πώς το λένε αυτό) κυλιόμενοι διάδρομοι μεταφέρουν τους πεζούς παντού μέσα στην πόλη, εκεί όπου δεν υπάρχει άλλος τρόπος μετακίνησης ή όπου οι αποστάσεις είναι μεγάλες ή ανηφορικές.

Καταργούνται πειραματικά για έναν καλοκαιρινό μήνα όλα ανεξαιρέτως τα κλιματιστικά και η θερμοκρασία της πόλης πέφτει στάνταρ 5 βαθμούς.

Και όλ' αυτά χωρίς υπερβολές και δηθενιές, εθνικισμούς, νοσταλγολαγνεία και στείρα, ανέμπνευστη απομίμηση ξένων καταστάσεων. και πάντα με γνώμονα την παροχή εργασίας σε πολύ κόσμο κάθε πορτοφολιού (να φάνε και οι άπληστοι, δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι αντίθετο) και σε συνεργασία με το περιβάλλον. Έτσι έχουμε ευτυχισμένους κατοίκους -και όλα τα άλλα αυτομάτως λύνονται, πιστεύω. Επαναλαμβάνω, αναφέρομαι σε φαντασιώσεις, μην αρχίσουμε τα δύσκολα...

Πάντως, έχω υπόψη ένα πολύ ωραίο πραγματάκι: σε μια πόλη της Κροατίας, στην παραλιακή περαντζάδα, ένα σημείο έχει μετατραπεί σε υποθαλάσσιο εκκλησιαστικό όργανο και το νερό που κατά τ' άλλα σκάει στην προκυμαία, βρίσκει εκεί πέρασμα και μπαινοβγαίνει με την εκάστοτε ορμή του μέσα στους αυλούς και όλο αυτό, εκτός του ότι φαίνεται όταν περπατάς πάνω του (με τα γυάλινα που έλεγα υποθέτω), αντηχεί διακριτικά σε όοοοοοοοοοολη την παρλιακή ζώνη και ακόμα πιο μέσα όταν το φέρνει ο αέρας. Απλό, εμπνευσμένο και καταπληκτικό. Δίπλα μας, όχι στο Ντουμπάι. Βλ. εδώ...

το θέμα όμως είναι να μην ξεκινάμε από αυτά.

στο μήδι με τη γκόμενα κάτι περίεργο παίζει με τις σκιές της καργιόλας κ της γκόμενας.

θες απάντηση τώρα, ε;

φτου ρε πστ, ξέχασα το δούλεμα για τις καργιόλες...

Εντάξει τζηζαντα είναι ερασιτεχνική η φωτοσοπιά, αλλά γιατί να αρχίσεις το δούλεμα για τις καρ(γ)ιόλες. Είναι χρήσιμα εργαλεία (και όχι μόνο στην οικοδομή). Παρεμπίπταμπλυ γράφεται «καργιόλα» ή «καριόλα»;

για το δούλεμα που τρώμε λόγω της λέξης εννοούσα ρε θείο. άλλωστε, τη μπετονιέρα μην κατηγοράς...

Είναι πολύ συνηθισμένη έκφραση της δημοσιογραφίας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το παλιό «Ποντίκι» του Κώστα Παπαιωάννου. Η Ελευθεροτυπία σήμερα χρησιμοποιεί μια εύγλωττη παράφραση: «Λιμάνι να γίνει».

Παρεμπιπτόντως είναι πολύ καλή η παράσταση Μέσα του Δημήτρη Παπαϊωάννου που έχει ως σκηνικό μερικές από χαρακτηριστικές εικόνες της ΤσιμεντοΣίτυ, όπως στα μήδια. Γενικά κάνει μια αισθητικοποίηση και εντρύφηση στην τσιμεντένια κατάντια μας που με συγκίνησε.

ρε αυτός είναι πούστης! (που τον έχουμε πληρώσει και θα τον πληρώνουμε για γενιές ακόμη)

Εγώ Παπαϊωάννου δε βλέπω παραστάσεις, διαβάζω, όμως, όπου πετύχω συνέντευξή του. Άσχετο!

Ο αρχικός τίτλος ήταν Το φελέκι μου μέσα (= δήλωση Έλληνα φορολογούμενου), τελικά έμεινε το Μέσα. Το ότι είναι γκέι φαίνεται από τα ούμπερ-τεκνά που παρελαύνουν, αλλά πάντως υπάρχουν και χορεύτριες και νταλίκες, αλλά και μανουλομάνουλα, για όλα τα γούστα λοιπόν. Προσώπικαλυ αγαπάω γκέι σκηνοθέτες, καθώς έχουν πολλούς κώλους πιο πέρα αισθητική.

και γω έκανα add στο φειςμπουκ τη Λένα Διβάνη. Θα ζήσω γιατρέ μου;

Πατρίδα των Ολυμπιακών είναι το Κεφάλαιο! αφιερωμένο @ xalikoutis

η φράση του λήμματος έχει μια περίεργη (κ αυστηρά συμπτωματική) συγγένεια με το «laisse béton» στα γαλλικά. το laisse béton είναι το verlan (ποδανό) για το laisse tomber ίζολ «άσ' το να πέσει» (κυριολεκτικά) ή επί το ελληνικότερον «δε γαμιέται», «γάμα το», «ξέχνα το» «τσιμέντο να γίνει».

η verlanisation ίζολ «ποδανοποίηση» γίνεται κατά το
laisse tomber > laisse bé-tom > laisse béton

η επίδραση του λογοπαιγνίου στην επικράτηση της έκφρασης είναι σημαντική.

Επίσης συμπτωματικό είναι L' Enver Hoxha...

εεεεεεεε;;;

Χεχε

Τσιμέντο αντί άμμο ;-)

νομίζω ήρθε η ώρα να μπολιαστούν οι χιλιάδες αθηναϊκές νεραντζιές και να έχουμε λεμόνια και πορτοκάλια και μανταρίνια στους δρόμους μας, να τρώμε ελεύθερα αντί να αγοράζουμε. Ακούει δήμαρχος;

και αντί να γίνονται πάρκινγκ στις αλάνες, ή αντί να φυτεύονται εποχιακά λουλούδια στα πάρκα, να φυτεύονται μαρούλια, κρεμμυδάκια, μαϊντανά, άνιθα, καρότα και ραπανάκια, είναι πολύ εύκολα λαχανικά αυτά, τα κάνεις και στο μπαλκόνι σου. Και να τα καλλιεργούν οι άνεργοι, για να βρουν δουλειά (θέλω να ξέρω πόσοι αυτόχθονες άνεργοι θα καταδεχθούν κάτι τέτοιο, βέβαια).

Μη γελάτε, όπου υπάρχουν ελιές, τις μαζεύουν κάποιοι περίοικοι αντί να τις αφήνουν να πέφτουν στο πεζοδρόμιο. Γιατί να μην έχουμε και εσπεριδοειδή, τουλάχιστον; το να μπολιαστούν όλ' αυτά δεν είναι κανα έξοδο για τον περίφημο δήμο μας, ας αφήσουν τα γκαζά ακούρευτα για λίγο οι υπάλληλοι μέχρι να κάνουν τη δουλειά, ε και μετά τα ξαναπιάνουν.

και μη μου πείτε ότι το καυσαέριο κλπ μολύνει τους καρπούς, γιατί α. σε λίγο δεν θα έχει πολλά αυτοκίνητα να τρέχουν άσκοπα από δω κι απέ κει, και δεύτερον τα περί καθαρού αέρα της επαρχίας είναι μύθος, ψεκασμοί αφού.

Τεσπα, όποιος ξέρει από μπόλια, ας αρχίσει, θέλω να φάω αθηναϊκό μανταρίνι φέτος.

Τον S510 δεν τον έχεις ακούσει μου φαίνεται. Ευτυχώς αυτός όχι ακόμα εδώ, αλλά όπως τα βλέπουν μερικοί τα πράματα οσονούπω... μπρρρρ

+1 και +1

για όλα υπάρχει λύξη. Άμα δεν μπορείς να παλέψεις τον εχθρό, γίνεσαι φίλος του: θα πιέσουμε, δήθεν με το μέρος τους, να απαγορευτούν οι παλιοί καρποί που βρίσκονται σε τράπεζες σήμερα, το επόμενο βήμα ωσεκτουτού θα είναι να προωθήσουμε τους τους παλιούς καρπούς ως απαγορευμένους, δηλ. μέσω λαθρεμπορίου, θα δούν οι Κακοί χρυσάφι να έρχεται, θα μπουν λοιπόν στο κόλπο όλα τα λαμόγια, θα νομίζουν ότι κάνουν βρωμοδουλειά ενώ θα κάνουν το σωστό, κι έτσι τα εσπεριδοειδή μας θα είναι αυτά που θέλουμε (αν και το αγνό μπόλιασμα είναι από μόνο του ανθρώπινη παρέμβαση, οπότε στα ίδια ερχόμαστε). μη σκας.

και ιδού όμως, εδώκαι εδώ. δεν είμαστε μακριά από κάτι τέτοιο.

στην δε άλλη κακολογημένη χώρα, την ελβετία, αυτό που θα δει κανείς με το που θα τριγυρίσει λίγο (αν δεν αναλώσει όλον του τον χρόνο στα μαγαζιά όπως κάνουν οι ελληνάρες και γι' αυτό επιστρέφουν αμόρφωτοι), έξω από κάθε μεγάλη ή μικρή πόλη, υπάρχουν (εξαπανέκαθεν) [κοινοτικά μποστάνια](κοινοτικά μποστάνια) όπου ο κάθε κάτοικος χαμηλού εισοδήματος μπορεί να καλλιεργεί το δικό του και να έχει και ένα μικρό σπιτάκι-αποθήκη με τα εργαλεία κλπ - και όλ' αυτά με ένα αστείο νοίκι στην δημοτική αρχή (νομίζω είναι περί τα 7 ευρώ το μήνα, κάτι τέτοιο).

δείτε και τα μήδια.

αλλά σιγά μην πάει ο πτωχεμένος έλληνας στο μποστάνι για να μην ξοδεύεται στα σ/μ... είναι πιο ανέκδοτο από το παλιό «αλβανός τουρίστας» .

το κίνημα στις ΗΠΑ πάντως παίρνει και δίνει, ιδού ένα σχετικό ντοκιμαντέρ για urban farmers.

Για το τέταρτο παράδειγμα και για όσους βλέπουν CSI:

- Φαίνεται πως τόσα χρόνια γυμναστικής απέδωσαν Βάζει γυαλιά έγινε επιτέλους άγαλμα.

ΥΕΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ!!!!!

κι άλλο πρότζεκτ: βλ. εδώ. τώρα πώς μπορεί να σταθεί κάτι τέτοιο χωρίς πουλάκια και μέλισσες, εν γκζέρω.

και στα καθ' ημάς τώρα.

Για τον κνάσο και όσους γνωρίζουν για τι μιλάμε:

Φαίνεται πως στο ίντερνετ μπορείς...

(•_•)

( •_•)>⌐■-■

(⌐■_■)

Να βρεις τα πάντα.

ΥΕΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ!!!!!

συνεχίζω εγώ το βιολί μου: νακαι μια άλλη τάση.

Δύσκολα αυτά ρε iron.

Εδώ δε κάνουν πιο απλές λύσεις (και πιο οικονομικές, και ποιο αποτελεσματικές) και θα κάνουν αυτές;

Εννοώ δηλαδή πως αν σε κάθε ταράτσα φυτεύανε, μέσα σε κάτι πελωριογιγάντιες πλαστικές μαύρες γλάστρες, από δύο - τρία δεντράκια, τότε π.χ. η Αθήνα από πάνω θα φαινόταν σαν ζούγκλα (=ραγδαία μείωση θερμοκρασίας και απείρως καθαρότερο αέρα στο μικροκλίμα).

Η αγορά; τζάμπα πράμα και η συντήρηση; 10' ημερησίως...

ποια αγορά ρε συ... εγώ την ταράτσα μας την έχω κάνει ζούγκλα ΜΟΝΟ από φυτά που πετάει ο κόσμος στα σκουπίδια γιατί έτσι... έχω ελιές, φοίνικες, μουριές, γιούκες, πικροδάφνες, φίκους, γαζίες, μια ακακία κωνσταντινουπόλεως, αφρικάνικα με μωβ λουλούδια όπως αυτά που ανθοφορούν κάθε αρχές καλοκαιριού στην Αθηνάς (τα 2 τελευταία, οκ, είναι από σπόρια που φύτεψα), έχω 2 κυπαρίσια, μια κληματαριά, μια γκλισίνα, αρμπαρίριζα, αρωματικά, «γαριδάκι», όλα κι άλλα τόσα ΜΟΝΟ από τα σκουπίδια! γερά φυτά χωρίς ανάγκες, με τον αυτόματο ποτίζονται, μία φορά τον χρόνο περνά ένας καλός άθρωπας και κλαδεύει, και αυτό είναι όλο. Και έρχονται τα κοτσίφια και κελαηδάνε σαν παλαβά. και ΔΕΝ έρχονται, για κάποιον λόγο, τα περιστέρια.

τεσπα, μακρά η κουβέντα, εγώ απλώς χώνω ιδέες αβέρτα εδω μέσα, έτσι, για το αρχείο μου, σας, όποιου.

άρα εννοώ ότι συμφωνούμε. δεν κάνουμε τα πιο απλά, τι να περιμένουμε από τα ντιζαΐνάτα...

Άσε που το φύλλο έχει γίνει ντροπή και ακαθαρσία στην πόλη, ξεχάσαμε το χωριό με τον πλάτανο... α ναι, πως μου ξέφυγε, είναι που λερώνονται τα αυτοκίνητα...

Κοτσύφια αντί για περιστέρια :-)

Κάτι σα την αγιαθοδώρα ένα πράμα η ταράτσα σου.

αχαχαχα!!! μπα... δεν είναι τόσο μεταφυζίκ, είναι απλώς νάτσουραλ.

εγώ συνεχίζω να ποστάρω εδώ ό,τι βρίσκω, να.

να συνεισφέρω κι εγώ το κατιτίς μου
οι φάρμες του μέλλοντος που αν δεν γυριστεί κανένα καινούριο blade runner να τις χρησιμοποιήσει σαν σκηνικό δεν θα τις δούμε τρισδιάστατες