Comments by Pirate Jenny (231)
Showing 31-60 from 231
Πάντως, Βράστα, εγώ κι οι δικοί μου το μουσικό όρο τον προφέρουμε «γκάρατζ» και ποτέ «γκαράζ». Αν και πιο συχνά γίνεται «γκαραζιά», σε σύνθετο «γκαραζοπανκιά» και λοιπά.
[I]«If our records sound distorted, it's because they are. My brother (Larry, guitar) was always fooling around with the amps. They were always overdriven. Or he was disconnecting the speakers and picking a hole in them with an icepick. That's how we ended up sounding like a trainwreck.»
~ Andy Parpya, The Sonics, 1984 Seattle Times[/I]
Είπες «ντρέπομαι που έχω ελληνική ιθαγένεια». Η ιθαγένεια είναι κάτι που δεν επέλεξες, απλώς έτυχε να γεννηθείς ελληνας. Γιατί είναι άστοχο το επιχείρημά μου;
Και εν πάση περιπτώσει, το διευκρίνισα ότι είναι φιλολογικό το ζήτημα. Όλοι (κι εγώ κι εσύ κι ο κόσμος όλος) αισθανόμαστε ντροπή/περηφάνια/ενοχές/κέρατα για πράγματα που δεν ελέγχουμε, άσχετα τι μας λέει η λογική μας.
Και το κυριότερο: Μην αρπάζεσαι έτσι, βρε αλλίβε. Εντελώς στραβά με διαβάζεις. Τι να πω, μπορεί να μην εκφράζομαι εγώ σωστά. Σόρι, αλλά δεν έχει πλάκα έτσι, ούτε παραγωγικό είναι. (Για εποικοδομητικές διαφωνίες, είμαι μέσα με χίλια. Γι' αυτό το πράγμα, καθόλου.)
Χωρίς περαιτέρω παρεξήγηση λοιπόν, δεν θα ξανασχολιάσω κάτι δικό σου. Να είσαι καλά, and keep slanging. Over and out.
Βασικά, είναι εντελώς παράλογο να νιώθουμε ΕΙΤΕ περηφάνια ΕΙΤΕ ντροπή για πράγματα που δεν μπορούμε να επηρεάσουμε, να ελέγξουμε ή να επιλέξουμε. Ας πούμε, πού γεννηθήκαμε και από ποιους, τι χρώμα δέρμα έχουμε, τι φύλο είμαστε, τι σόι ηρωισμούς ή θηριωδίες διέπραξαν οι πρόγονοί μας κλπ.
(Από την άλλη, αν τα συναισθήματα και ο ανθρώπινος ψυχισμός είχαν την παραμικρή σχέση με τη Λογική, θα μιλάγαμε για ένα εντελώς διαφορετικό, παράλληλο σύμπαν. Οπότε, κουβέντα να γίνεται.)
Από παρακμιακό τύπο, το 'χω ακούσει και «μαλμπούρο», παροξύτονο.
Εκφράζουσα επιθυμία! Μερσί.
Πάντως, το συγκεκριμένο λεξικό δεν το κουτούλησα τυχαίως, το έχουνε περί πολλού. Και το Akropolμια χαρά το ετυμολογεί απ' την Ακρόπολη, όπως και το defterαπ' τη διφθέρα.
«Στοιχειώδεις γνώσεις αραβικής» δεν έχω, ρε μπαγάσα, έχω ίντερνετ όμως. Και το ίντερνετ (αυτοπροσώπως) λέει ότι λέξη ˁanada عند υπάρχει, και σημαίνει μεταξύ άλλων «fractiousness, unruliness, willfulness». Μπίνγκο!
Χεχεχε. Καλό.
Λοιπόν, όχι τίποτ' άλλο, αλλά για να μη μας κοροϊδεύει ο Σαραντάκος για πορτοκαλισμούς, να σας πω τι λέει ακριβώς εκείνο το τουρκικό ετυμολογικό λεξικό:
inat < ~ Ar ˁinād عناد [#ˁnd msd.] inat etme, keyfi veya sübjektif olma < Ar ˁanada عند kapris yaptı, söz dinlemedi < Ar ˁinda عند taraf, sübjektif görüş → ind
Δηλαδή:
inat < ~ αραβικό ˁinād (ξεροκεφαλιά, αυθαιρεσία ή υποκειμενισμός) < αραβικό ˁanada (κάνω καπρίτσια, κάνω «τα δικά μου») < αραβικό ˁinda (πλευρά, υποκειμενική άποψη)
Οπότε, απ' ό,τι καταλαβαίνω, πάει περίπου ως εξής:
Εγώ έτσι το βλέπω απ' τη μεριά μου -> Αυτή είναι η άποψή μου > Άποψή μου, ρε φίλε > Γούστο μου, καπέλο μου και καουμποϋλίκι μου! -> Άντε μην τα πάρω τώρα, και κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω! ---> Πείσμα και γινάτι, ρε!!!
Γαμάτο!
(Οι τουρκόφωνοι του σάιτ καλούνται να μας πουν αν έκανα καμιά μαλακία στη μετάφραση. Και εκείνο το «söz dinlemedi» το 'χασα τελείως.)
Άσχετο, αλλά τώρα θυμήθηκα καμένη ραδιοφωνική εκπομπή, όπου σε κάποια φάση έπαιζε το Hit the road Jack, και ξαφνικά χαμηλώνει το τραγούδι και ο παρουσιαστής ουρλιάζει:
- Χτύπα το δρόμο, Ιάκωβε! Κάτι είπε για τη μάνα σου!
Εμμμ... το piacere δεν προφέρεται πιατσέρε;
Με κάνατε και πείνασα νυχτιάτικα, πανάθεμά σας. :-Ρ
Η μόνη απορία που έχω είναι γιατί οι Ιταλοί να μην ξέρουν από ψάρι. Οι νότιοι, τουλάχιστον.
Ποια ήταν εκείνη η ταινία (ασπρόμαυρος νεορεαλισμός, Σικελία και πόρκα μιζέρια), που όλοι οι χωρικοί ήταν ψαράδες φτωχαδάκια και κανένας τους δεν είχε βάρκα δικιά του, οπότε δουλεύανε για λογαριασμό του πλούσιου του χωριού, που του ανήκαν όλες οι τράτες;
Κάνω σε κάποιον κάτι => τον κάνω πλάκα τον Μπάμπη
το άμεσο αντικείμενο είναι ο Μπάμπης
Αυτό όχι. (Όλα τα προηγούμενα σωστά, πάντως.)
Εδώ ο Μπάμπης είναι έμμεσο αντικείμενο. Δεν απαντάει στο «ποιον ή τι κάνω», αλλά στο «σε ποιον κάνω πλάκα», όλο μαζί. Το άμεσο αντικείμενο του «κάνω» είναι η πλάκα.
(Αυτά για την πρόταση «κάνω πλάκα τον Μπάμπη». Για την πρόταση «ΤΟΝ κάνω πλάκα τον Μπάμπη», νομίζω το έμμεσο αντικείμενο είναι το πρώτο «τον», η αντωνυμία, και το «τον Μπάμπη» είναι κάποιου είδους προσδιορισμός του έμμεσου αντικειμένου, που βαριέμαι να ψάξω αυτή τη στιγμή...)
Disclaimer: Δεν είμαι φιλόλογος.
και μια και τόχεις καλύτερα από μένα κάνε έναν κόπο να μου εξηγήσεις γιατί λες ότι είτε το «με» είτε το «μου» είναι έμμεσο αντικείμενο[/quote]
Είναι και τα δύο έμμεσο αντικείμενο στις προτάσεις «μου κάνεις πλάκα» (στο παλιοελλαδίτικο ιδίωμα και στην κοινή νεοελληνική) και «με κάνεις πλάκα» (στο βόρειο-ανατολίτικο ιδίωμα). Όχι οπουδήποτε.Το άμεσο αντικείμενο είναι εκεί που πάει κατευθείαν η ενέργεια, δηλ, το ρήμα. Τι κάνεις; Πλάκα. Αυτό είναι το άμεσο αντικείμενο.
Το έμμεσο αντικείμενο είναι εκεί που πάει από σπόντα η ενέργεια, δηλ. το ρήμα. Σε ποιον την κάνεις την πλάκα; Σε μένα. Αυτό είναι το έμμεσο αντικείμενο. Τώρα, αν η αντωνυμία που χρησιμοποιούμε είναι σε γενική ή αιτιατική πτώση, θέμα ιδιώματος. «Επισήμως», πάντως, συντάσσεται με γενική.
[quote]Λέω κάτι κάποιον = τον λέω = τον αποκαλώ
Λέω κάτι ΣΕ κάποιον = του λέω
Α, εδώ η δεύτερη πρόταση έχει και άμεσο και έμμεσο αντικείμενο. Τι λέω; Κάτι (άμεσο). Σε ποιον; Σε κάποιον (έμμεσο).
Η πρώτη πρόταση όμως είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Εδώ το άμεσο αντικείμενο είναι ο κάποιος. Ας το δούμε με το «αποκαλώ», να μην μπερδευόμαστε.
Αποκάλεσα τον Μπάμπη μαλάκα.
Εδώ το άμεσο αντικείμενο είναι ο Μπάμπης. (Ποιον αποκάλεσα; τον Μπάμπη). Εφόσον είναι άμεσο αντικείμενο, λοιπόν, βόρειοι και νότιοι θα χρησιμοποιήσουν αιτιατική και στην αντωνυμία («τον αποκάλεσα μαλάκα»), και κανείς δε θα βάλει γενική.
Το «μαλάκα», όμως, δεν είναι έμμεσο αντικείμενο. Δεν πάει η ενέργεια του ρήματος εκεί. Κανένας άσχετος μαλάκας δεν αποκαλέστηκε τίποτα, για τον Μπάμπη μιλάμε τώρα.
Και τι μέρος του λόγου είναι αυτό; (Νομίζω πρώτη φορά κάνω αυτή την ερώτηση κυριολεκτικά. :-Ρ) Θα έπαιρνα όρκο ότι είναι επιθετικός προσδιορισμός, αλλά διαβάζοντας το συντακτικό, διαπιστώνω ότι είναι κατηγορούμενο του αντικειμένου. Βλέπε σελ. 60 (52 στο pdf).
Κάθε μέρα μαθαίνουμε κι από κάτι.
@PUNKELISD: Έλα ντε. Τον έφαγε η μαρμάγκα, προφανώς. Αγνοήστε το παραπάνω σχόλιο. (Ή σβήστε το, ξέρω γω;)
Επιβεβαιώνω ότι παίζει και σε ταβέρνες και σε φούρνους.
Ε ναι, αυτό εννοεί. Ψαρεύεις, βγάζεις ψάρια, μαζεύεις την παρέα σου, πας τα ψάρια στην ταβέρνα, τα δίνεις για ψήσιμο και κάθεσαι να φας. Δε θα σου χρεώσουν το ψάρι που τους έφερες (από πού κι ως πού;), μόνο τα ψηστικά και τα γύρω-γύρω που θα παραγγείλεις (σαλάτες, ορεκτικά, συνοδευτικά, ξύδια κλπ).
Βασικά, είναι γαμώ τις φάσεις. :)
Ουφ πια με το ίντερνετ. Άμα δεν έχεις τον άλλον φάτσα φόρα, θα παρεξηγηθείς ό,τι και να κάνεις.
Δεν είχα καμία απολύτως διάθεση ειρωνείας.
Το «δικολάβος» ήταν σλανγκ, σκέτο και αφόρτιστο.
Τίποτα να πάρεις προσωπικά (εσυ ή οποιοδήποτε, του επαγγέλματος ή μη).
Είμαστε ΟΚ;
Ας πούμε κι ένα αυτονόητο να περνάει η ώρα.
Φίλε Γιάννη1975, σε ένα λεξικό, και ειδικά σε ένα σλανγκ λεξικό, το να ανεβάζεις ορισμούς που προσβάλλουν δε σημαίνει (απαραίτητα) ότι το κάνεις για να προσβάλεις. Σημαίνει απλώς ότι καταγράφεις το λήμμα. Έτσι ώστε (αν μη τι άλλο), να το καταλάβει ο άσχετος που θα τ' ακούσει στο ξεκάρφωτο, και να μπορεί να κρίνει αν πρέπει να προσβληθεί ή όχι...
@allivep
Είπα μαλακία, βρε παιδιά; Αν είπα μαλακία, να το πάρω πίσω, δε διεκδικώ το αλήθητο του Πάπα. Αλλά δε νομίζω ότι είπα μαλακία.
Γιατί δλδ να μη λέμε προκειμένου για γενική «πήραν τα πράγματά των» [ή ακόμη «τα πράγματά τωνε»] όπως το χρησιμοποιεί και ο ντάντι μου που τυγχάνει και μορφωμένος άθρωπος και συνάδελφος του Χοντζ;[/quote]
Επειδή ακριβώς δεν είμαστε τόσο μορφωμένοι άνθρωποι. :-ΡΜέχρι και την καθαρεύουσα, ήταν όντως «τα πράγματά των». Οπότε, αυτός ο τύπος μπορεί να ακουστεί από ανθρώπους που το 'χουν το καθαρευουσιάνικο (από ακαδημαϊκούς, ηλικιωμένους, δικολάβους, ιερωμένους κλπ). Και σαφώς, σε κάποια ιδιώματα λέγεται το «τα πράγματά τωνε» ή «τα πράγματά ντωνε».
Αλλά στη γραμματική της νέας ελληνικής, αυτή που συζητάμε τώρα, είναι «τους». Πηγή: Γραμματική του Τριανταφυλλίδη, σελ. 130 (σελ. pdf 122)
[quote]μου συγχέεις την αναφορική αντωνυμία «τους είπα», με την κτητική «πράγματά τους»
Για αντωνυμίες, δες πάλι Γραμματική του Τριανταφυλλίδη, σελ. 128 και εξής (σελ. pdf 120).
Οι αναφορικές δεν έχουν καμία σχέση. Οι αναφορικές αντωνυμίες είναι οι: που, ο οποίος-η οποία-το οποίο, όποιος-όποια-όποιο, ό,τι, όσος-όση-όσο.
Το «τους» στο παράδειγμά σου («Μπήκαν μέσα και τους λέω») είναι αδύνατος τύπος προσωπικής αντωνυμίας τρίτου προσώπου πληθυντικού αριθμού. (Πωπω, σιδηρόδρομος.) Για αδύνατο τύπο προσωπικής αντωνυμίας σε γενική πτώση, ο Τριανταφυλλίδης δίνει παράδειγμα «σου το έδωσα». Η γενική πληθυντικού είναι «τους», όπως και η αιτιατική.
Θα μπορούσες να πεις ότι τα μπέρδεψα με την κτητική αντωνυμία («τα πράγματά τους»), αλλά οι κτητικές αντωνυμίες είναι ακριβώς «οι αδύνατοι τύποι της προσωπικής αντωνυμίας στη γενική χωρίς τόνο».
Οπότε, επιμένω. Ο νότιος που λέει «Μπήκαν μέσα και τους λέω» χρησιμοποιεί γενική πτώση, όχι αιτιατική.
Α ρε βίκαρ, μαζί γράφαμε.
(Γιατί όταν τα άλλα παιδιάκια εξηγούν κάτι το κάνουν με μια πρόταση, ενώ εγώ χρειάζομαι μια σελίδα; Ε, γιατρέ μου; )
Απλά μαθήματα συντακτικού (και λίγη γραμματική).
«Πλάκα με κάνεις» ή «πλάκα μού κάνεις»
[I]Υποκείμενο: Εσύ
Ρήμα: Κάνεις
Άμεσο αντικείμενο: Πλάκα
Έμμεσο αντικείμενο: Εγώ. Σε μένα κάνεις πλάκα. «Με» ή «μού».[/I]
Αυτό το έμμεσο αντικείμενο κάποτε συντασσόταν με δοτική. Η δοτική στην πορεία ξέπεσε, και αντικαταστάθηκε αλλού με γενική (εκεί στο νότο) και αλλού με αιτιατική (εκεί ψηλά ή εκεί στη λαγγεμένη Ανατολή). Με τη διαφορά ότι το παλιοελλαδίτικο ιδίωμα έγινε - εντελώς τυχαίως - η βάση της επίσημης νεοελληνικής κοινής, ενώ τα αποδέλοιπα πιάνονται για διάλεκτοι και ντοπιολαλιές και δενξερωτί. Δεν έχει σωστό και λάθος, έχει μόνο πώς τα χωρίζεις σε κατηγορίες. (Όλες οι κατηγορίες είναι ως ένα βαθμό αυθαίρετες.)
Όλοι εσείς που γελάτε με την αιτιατική, το σκεφτήκατε ότι στον πληθυντικό αριθμό τη χρησιμοποιείτε κι εσείς; Π.χ., κι εσείς λέτε:
- Μπήκαν μέσα και τους λέω
και όχι
- Μπήκαν μέσα και των λέω
Λάθος. (Σόρι, αλλά λάθος. :-Ρ)
Αυτό το «τους» είναι αντωνυμία, δεν είναι άρθρο. Η γενική πληθυντικού του άρθρου είναι πράγματι «των» (π.χ. «τα παιδιά των λουλουδιών»). Αλλα η γενική πληθυντικού της αντωνυμίας είναι «τους» (π.χ. «πήραν τα πράγματά τους», γενική κτητική). Κατά σύμπτωση, ολόιδια με την αιτιατική πληθυντικού, που είναι επίσης «τους» (π.χ. «τους σκότωσα», άμεσο αντικείμενο).
Οπότε, για τους βόρειους, στο «Μπήκαν μέσα και τους λέω», ναι, το «τους» είναι όντως αιτιατική. Αν το πει νότιος όμως, είναι κανονικότατα γενική, και δεν υπάρχει καμιά αιτιατική εκεί μέσα.
:)
'Οχι βρε παιδιά. Το «άσσος σκέτο» θα πει «άσσος άφιλτρο». Δεν έχει να κάνει με το τι σόι καπνό έχει μέσα.
Έκανα Σαντέ για κάποια χρόνια. Η γεύση ήταν ασυναγώνιστη και η τιμή ελκυστικότατη, αλλά ο τσιγαρόβηχας απερίγραπτος. Φρίκη, λέμε.
Κάποια στιγμή, η γεύση άλλαξε εντελώς, και άλλαξα κι εγώ μάρκα. Αποκαλύφθηκε ότι τα Σαντέ είχαν γίνει ιδιοκτησία Παπαστράτου, με τη μόνη διαφορά ότι ο Παπαστράτος δεν αγόρασε ούτε εργοστάσιο ούτε καπνά ούτε «τεχνογνωσία» - μόνο τα δικαιώματα του πακέτου. Απάτη.
ΖηλιάρΑ, παρακαλώ. Και ναι, είμαι. :-Ρ
Ρε σεις, και στα Εξάρχεια και όπου ρέει η ρακή σε τεράστιες ποσότητες, είναι πετρέλαιο περίπου εξ ορισμού. Χημεία το λένε και είναι απλό.
Το καζάνι βγάζει μια ολιά πρωτοράκη (τίγκα στο αλκοόλ, για εντριβές και όχι για να την πιεις, εκτός αν είσαι φοιτητής ή βοσκός). Βγάζει περισσότερη πόσιμη μεν, δυνατή-θάνατος δε. Πολύ περισσότερη δυνατή-καλή-το πετύχαμε. Πάρα πολύ περισσότερη αλαφριά. Και άμα συνεχίσεις ακάθεκτος, βγαζει αμέτρητες ποσότητες με ελάχιστο πλέον αλκοόλ, που δεν πιάνεται καν για ρακή, νεράκι με άρωμα είναι.
Ε, εκεί πέρα, άμα κάνεις παραγωγή για να πουλήσεις στα μαγαζά αβέρτα, και όχι για σένα, τους συγγενείς, τους κουμπάρους και τους φίλους σου, το σκέφτεσαι οικονομικά το ζήτημα. Αν τους δώσεις απ' το καλό το πράμα, θα είναι αναγκαστικά λίγο. Αν τους δώσεις απ' την ελαφριά, θα είναι περισσότερη. Αν όμως τους δώσεις απ' την τελευταία, που έχεις ένα φόρτωμα, θα χεστείς στο τάλαρο ναούμ. Οπότε παίρνεις την αραιωμένη, την ανακατεύεις με αλκοόλ για να έρθει στα ίσα της από αλκοολικούς βαθμούς, και δεν περιμένεις να παραπονεθεί κανένας. Εδώ δεν παραπονιούνται στα μαγαζιά της Κρήτης, θα παραπονιούνται στα Εξάρχεια;
Τώρα, για το τι σόι αλκοόλ προσθέτουνε, έχω κακά νέα και χειρότερα νέα. Μπορεί να είναι καθαρό οινόπνευμα. Φωτιστικό οινόπνευμα. Σπίρτο. Άντε γεια μας μ' ρε παιδιά.
Υ.Γ. Από κει και πέρα, άμα κάποιος (που ξέρει από ρακή :-Ρ) έχει βρει μαγαζί στα Εξάρχεια με καλή ρακή, να με το πει και μένα. Και δε με νοιάζει πώς φτιάχνεται και από πού είναι. Να πίνεται. Στείλτε μου πμ, άμα δε θέτε να κάνουμε διαφήμιση.
:)
Στα ίσα! Στα ίσα! Γαμάνε τα Πατήσα!
(τοπικό σύνθημα)
Η ρακή των Εξαρχείων πίνεται μόνο επειδή έχεις παρέα και γίνεται νταβαντούρι και δεν προσέχεις τι πίνεις, αλκοόλ να 'χει κι ό,τι να 'ναι. Για κανέναν άλλο λόγο.
Ο Κακριδής λέει κουροφέξαλα (δεν το έχω ακούσει ποτέ εγώ αυτό) ή κουραφέξαλα, πιθανόν από το *κουρφόξυλα<κουφόξυλα.
Ό,τι ξέρεις, ξέρω.
Αρχιδοπιάσιμο;
(Εμένα, πάντως, πολύ πιο φυσικό μου ακούγεται το «πιάσ' τ' αρχίδια σου» απ' το «κράτα τ' αρχίδια σου».)
ΣΣΣτέφανε, μαζί γράφαμε. :)
Λέξη-κλειδί: να ξορκίσουμε.
Θεωρώ (δηλ. είμαι σίγουρη ότι ξέρω, αλλά ανάθεμα κι αν θυμάμαι από πού το ξέρω) ότι το να πιάνεις τ' αρχίδια σου είναι καταρχήν αποτροπαϊκό: ξορκίζεις το κακό και διώχνεις τη γρουσουζιά. Τα υπόλοιπα (πείραγμα, προσβόλα, περιφρόνηση) έπονται.
Σημειώνω και τοπικό έθιμο Ρόδου, που δεν ξέρω αν και κατά πόσο κυκλοφορεί αλλού, να πιάνεις τ' αρχίδια σου και να φτύνεις όταν βλέπεις παπά στο δρόμο. (Καλό, ε; ) 'Οχι ΤΟΝ παπά, προσωποιημένα, που έκανε αυτό κι εκείνο ή που είναι πήξε δείξε, αλλά ΟΠΟΙΟΝ παπά. Εκεί σαφώς δε μιλάμε ούτε για προσβολή ούτε τίποτα σχετικό, αλλά για ένα σκέτο «φτου, σκόρδα», «μακριά από μας» κλπ.
Χε.
Αχαχαχαχ, τα παραδείγματα, γκντουπ (πέφτει κάτω απ' τα γέλια).
@ironick: Με το συμπάθιο, αλλά από πού βγαίνει ότι ο καπιταλισμός είναι φυσική κατάσταση; Πόσο «φυσικό» μπορεί να είναι κάτι που δεν υπήρχε καν μέχρι ν' αρχίσει να τα τινάζει η φεουδαρχία;