Comments by patsis (3005)
Showing 1591-1620 from 3005
Χεχε, αηδιαστικό αλλά σκληρό...
Κωλάντεραλ ντάματζ;
Η τοποθεσία της εικόνας της Σάμου στο Google Maps (όσο ακόμα δεν την διορθώνουν) εδώ.
Σαν μέ**ραρχοι υπηρετούν υποστράτηγοι* κλπ. Έπαθα σύγχυση εγώ ο ίδιος.
Γλωσσάρι:
ίλαρχος = Βαθμός αξιωματικού των τεθωρακισμένων, αντίστοιχος του λοχαγού. Κατά κανόνα επικεφαλής ίλης.
ίλη = Η βασική υπομονάδα των τεθωρακισμένων και του ιππικού (όταν αυτό υπήρχε). Αντίστοιχη του λόχου. Η Διεύθυνση του όπλου λέγεται ΔΙΤ, Διεύθυνση Ιππικού Τεθωρακισμένων.
επιλαρχία = Η βασική μονάδα των τεθωρακισμένων, αντίστοιχη του τάγματος. Οι όροι παρέμειναν για ιστορικούς λόγους.
λοχαγός = Βαθμός αξιωματικού του στρατού ξηράς. Τα διακριτικά του είναι τρία αστέρια.
μέραρχος = Ο επικεφαλής μεραρχίας. Δεν είναι βαθμός αλλά θέση. Να μην συγχέεται με τον βαθμό της χωροφυλακής «μοίραρχος». Σαν μοίραρχοι υπηρετούν υποστράτηγοι (μπορεί και άλλοι βαθμοί, δεν ξέρω σίγουρα).
μεραρχία = Μεγάλος στρατιωτικός σχηματισμός. Βλ. εδώ.
Το παράδειγμα είναι πραγματικό. Ο συγκεκριμένος ίλαρχος είναι ένας από τους δυο-τρεις (και πολλούς λέω) αξιωματικούς που παραδέχτηκα στην θητεία μου, πραγματικός επαγγελματίας με αγάπη για τη δουλειά του. «Κατάφερα να πείσω τους προηγούμενους στην σειρά βαθμολογίας να μην δηλώσουν τεθωρακισμένα (σ.σ. όταν τελειώνουν την Ευελπίδων χωρίζονται σε γκρουπάκια με βαθμολογική σειρά και ανά γκρουπάκι διαλέγουν με σειρά το Όπλο που θέλουν να υπηρετήσουν) για να μπορέσω να πάω εγώ. Την ημέρα που μπήκα στα Τεθωρακισμένα ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου». Αυτή η δήλωση σε έναν στρατό γκρίνιας, δημοσιοϋπαλληλισμού, υπηρεσιακής δειλίας, διαφθοράς και χαμηλού ηθικού ήταν εντυπωσιακή.
Η συνέχεια της ιστορίας έχει ως εξής: Ο ίλαρχος (ο οποίος ήταν και μποντιμπιλντεράς και ντουλάπα) εκείνη τη στιγμή της επιθεώρησης περνούσε σε μια απόσταση με ένα σακβουαγιάζ (δεν επιθεωρείτο ο ίδιος). Αφού λοιπόν τον φωνάζει ο μέραρχος (ένας αυστηρός σαν Ισπανός ιεροεξεταστής) και παίζει ο παραπάνω διάλογος, τον ρωτάει:
[I]- Κύριε ίλαρχε τι είναι αυτή η τσάντα; Προβλέπεται πολιτική τσάντα;
- Δεν προβλέπεται στρατηγέ αλλά κάνω διατροφή και έχω μέσα τα απαραίτητα.
- Διατροφή; Τι διατροφή; Είστε άρρωστος;
- (επιδεικνύοντας εντέχνως το θηριώδες σώμα του) Σας φαίνομαι για άρρωστος στρατηγέ;
- Καλώς...[/I]
Βλ. και το τραγούδι «Ήρθε ο χειμώνας», στίχοι: Κώστας Κοφινιώτης, μουσική: Πάνος Τούντας, πρώτη εκτέλεση: Στράτος Παγιουμτζής, Τεμπέλης, άλλες ερμηνείες: Γιώργος Νταλάρας.
[I]Ήρθε ο χειμώνας κι ο κοσμάκης τα 'χει χάσει
και παλτουδιά καινούργια τρέχει ν' αγοράσει[/I]
Αντιγραφή από εδώ.
Α, οκ, στον υπολογιστή που βρίσκομαι δεν το βγάζει (και δεν έχει και περιγραφη να υποψιαστώ).
Κάποιος κριτικός κινηματογράφου, θυμάμαι, ξεχώριζε σαν παράδειγμα για το πολύ καλό σενάριο της ταινίας (Καμπανέλλης-Κακογιάννης) την εξής λεπτομέρεια (αντιγράφω από μνήμης):
Στην ερώτηση του Αλέκου (Αλέκος Αλεξανδράκης) στην Στέλλα (Μελίνα Μερκούρη) αν της άρεσε το πιάνο που της πήρε δώρο, αντί αυτή να αρχίσει τα «σ’ ευχαριστώ», «Αλέκο μου δεν έπρεπε», «μ’ αρέσει πολύ», γυρίζει με μάτια ορθάνοιχτα και έκφραση αυθόρμητη και λέει το αμίμητο, ταιριαστό στον χαρακτήρα που υποδυόταν, «ψοφάω!».
Επ! Τι σημαίνει αυτό το σχόλιο ρε Khan; Τι έγινε ρε παιδιά;
Σε δυο-τρεις παρέες στην πόλη μου είχε μείνει παροιμιώδης η αυθόρμητη απάντηση κάποιου από αυτούς:
- Πού πας ρε;
- Πα' α πάρω μηχανάκ' πάω σπίτ'.
Μια διαφορά στην καθημερινή μας γλώσσα είναι ο παρατατικός των ενεργητικών συνηρημένων ρημάτων. Στην Βόρεια Ελλάδα λέμε μιλούσα, αγαπούσα, γαμούσα, βογκούσα αντί μίλαγα, αγάπαγα, γάμαγα, βόγκαγα.
Ενδιαφέροντα είναι τα εξής: πρώτον ότι την διαφοροποίηση αυτή δεν την έχει προσέξει πολύς κόσμος (όσος τελοσπάντων προσέχει τα «πάνε», τα «έφαγα πακέτο» κλπ), δεύτερον ότι οι βόρειοι λέμε πού και πού κανέναν παρατατικό σε -αγα, αν ταιριάζει ευφωνικά ή εν τη ρύμη του λόγου ενώ οι νότιοι δεν λένε τα εις -ούσα και, τρίτον, έχω την υποψία ότι οι νότιοι, όταν θεωρούν ότι πρέπει να περιβάλλουν το λόγο τους με τυπικότητα, ιδίως δηλαδή στην αρθρογραφία, στα επίσημα έγγραφα κλπ. θα προτιμήσουν σαφώς τον παρατατικό σε -ούσα, ενώ στον προφορικό τους λόγο τον αγνοούν παντελώς.
Μερικά πρόχειρα παραδείγματα αναζήτησης στις Ειδήσεις του Google είναι τα εξής (προσέξτε διαφορά στα hits):
περνούσε (919 αποτελέσματα) αντί πέρναγε (28 αποτελέσματα)
φορούσε (1.366 αποτελέσματα) αντί φόραγε (12 αποτελέσματα)
χτυπούσαν (307 αποτελέσματα) αντί χτύπαγαν (11 αποτελέσματα)
Φυσικά τα παραπάνω δεν είναι αποδείξεις αλλά ενδείξεις, για διάφορους λόγους.
Τα αντίστοιχα αποτελέσματα του Google σε όλο το ίντερνετ είναι και πάλι υπέρ των εις -ούσα, με μικρότερες διαφορές στην αναλογία.
Επαναλαμβάνοντας την εξ ιδίας αντίληψης γνώση του ότι οι νότιοι (οι Αθηναίοι σίγουρα) αγνοούν εντελώς τον παρατατικό σε -ούσα, να πω ότι το φαινόμενο, αν ισχύει, νομίζω πως οφείλεται στην, περισσότερο ασυνείδητη, πεποίθηση των ομιλούντων ότι κάποια λέξη ή τύπος αυτής δεν είναι δόκιμος.
Ένα παραπλήσιο παράδειγμα είναι τα σαλονικιώτικα και κυπριακά δελτία ειδήσεων. Όσο «θεσμικό» και «συγκροτημένο» θεωρεί το κανάλι τον εαυτό του, τόσο περισσότερο αποφεύγει τους ιδιωματισμούς του τόπου του, ακόμα και την εκάστοτε προφορά.
Για πείτε κι εσείς!
Νταξ, αν στο παράδειγμα πεις «Ο μονιμάς δεν δίνει ακόμα τα αδειόχαρτα [...]» ο ορισμός είναι καλός, ίσως όχι όσο διαφωτιστικός χρειάζεται για τους μη φαντάρους (νυν και πρώην).
Στην (ηπειρωτική) μου πόλη το έλεγα κι εγώ, αλλά νομίζω μόνο εγώ. Σε κάποια άλλη πόλη όμως, πλην της δικής μου και της Θεσσαλονίκης, το λένε στάνταρ, δεν μπορώ όμως να θυμηθώ ποια. Έδεσσα, Νάουσα;
Το «ποιος ήρθε;» το λέω συχνά. Θυμάμαι έναν συμμαθητή μου να λέει, με ελαφρώς διαφορετικό νόημα:
[I]- Φέτος ο Ηρακλής πάει για πρωτάθλημα.
- Έγινε τα λέμε, ποιος ήρθε;[/I]
Επ! Ο μόνος τρόπος να το ξέρεις στα σίγουρα αυτό είναι να συμμετέχεις! Για πε, για πε...
Βλ. και Ρόιτερ. Το ακούω, συνήθως από λίγο μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους.
Χαλικούτη ωραίος. Οι λέξεις δημιουργούν πραγματικότητα, αν τους δώσουμε αυτήν την ευκαιρία. Η ίδια η δημοφιλία είναι (ή ελπίζω ότι είναι) ξένη στην Ελλάδα, τουλάχιστον σε αυτόν τον γελοία απόλυτο βαθμό των αμερικανικών τηλεοπτικών εκπομπών.
Προβληματίζομαι και με διάφορες άλλες παθήσεις, παθογένειες, ασθένειες κλπ. ψυχοκοινωνιολογικού χαρακτήρα που ορίζονται από επιστήμονες διαφορετικών κοινωνιών (κυρίως Ηνωμένες Πολιτείες). Πόσες έρχονται σαν επιστημονική μόδα, διεκδικούν αναγνώριση από τους εγχώριους ειδικούς και κοινό κι εμείς τους τη δίνουμε αβλεπί; Τα στάδια του πένθους, παράδειγμα. Τα στάδια του καρκινοπαθούς μπροστά στη διάγνωση κλπ κλπ.
Η αμφισβήτησή μου φτάνει, επ' αφορμή μόνο τούτου και συγγνώμη για την κατάχρηση του λόγου, και στα ίδια τα θεμέλια της επιστήμης της ψυχολογίας, αλλά αυτό θα το συζητήσουμε, αν θέλεις και εσύ, μιαν άλλη φορά.
Συγγνώμη, ο acg ποιος είναι; Κάτι μου θυμίζει.
Ρε συ εννοώ πολλές εκφράσεις που στους αγγλόφωνους είναι παγιωμένες, ενώ εδώ το πολύ-πολύ μέσω συμφραζομένων εκπέμπουν το νόημά τους. Για παράδειγμα:
- to talk dirty (κυριολεκτικά: μιλάω βρώμικα, ουσιαστικά μιλάω με προστυχιές)
- to be dirty (κυριολεκτικά: είμαι βρώμικος, ουσιαστικά είμαι σεξουαλικά προκλητικός)
Νομίζω πως δεν έχουν αρκετή διείσδυση (χε!) στους ελληνόφωνους αυτά. Πρβλ. και το μίλα μου πρόστυχα. Έχω κι άλλα να γράψω αλλά πρώτον δεν μού ’ρχονται και δεύτερον πρέπει ν’ αφήσω τον υπολογιστή. Αργότερα!
Μ’ αρέσει το όνομά σου, σαν όνομα ρωμαίου λεγεωνάριου στο αστερίξ: FAVLVS CYCLVS. Σωστός.
Το σημασιολογικό φορτίο που κρύβει η λέξη dirty στα αμερικάνικα αγγλικά, όταν σχετίζεται με το σεξ, είναι κάτι που μου προκαλεί απαρέσκεια σε βαθύτερο επίπεδο. Οι αμερικανοί λένε π.χ. -Let’s get dirty και εννοούν ας κάνουμε τίποτα σεξουαλικό (περίπου). Δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις, πιθανώς όμως να πρόκειται για ενοχικό σύνδρομο περί του σεξ λόγω θρησκείας (αν ήταν καθολικοί θα ήμουν πιο σίγουρος, για τους προτεστάντες δεν ξέρω).
Χαίρομαι που, προς το παρόν, δεν έχουμε ενσωματώσει αυτήν την λέξη και την υποκρυπτόμενη έννοια στο σεξουαλικό μας λεξιλόγιο, εδώ στην Ελλάδα. Ίσως το αντίστοιχο σε εμάς είναι το «πονηρός», σαφώς όμως ηπιότερο, αφού το τελευταίο έχει εν πολλοίς απεμπλακεί από την θεολογική του σημασία στην καθομιλουμένη.
Ironick μου με στενοχωρείς.
Δεν ξέρω σίγουρα και δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα με το ποδόσφαιρο. Το «νταχάου» το άκουγα σαν παιδί. Αξιοπερίεργο είναι όμως ότι τώρα, δύο συνομηλίκους μου που ρώτησα μισοενεργούς αρειανούς δεν το ήξεραν.
Αν είναι να διατυπώσω μια θεωρία, θα έλεγα ότι νταχάου το πρωτοείπαν οι αρειανοί θεωρώντας εαυτούς κυρίαρχους ενός κολαστηρίου. Επειδή όμως η κουβέντα αυτή ελλοχεύει κινδύνους οπαδικής μαλακίας και καθώς ούτως ή άλλως δεν έχω χειροπιαστά στοιχεία, επιμένω στην απλή εκδοχή: το νταχάου κάνει ρίμα με το Χαριλάου και φέρνει σε άγρια εγκατάσταση όπου όποιος μπαίνει δεν βγαίνει ζωντανός κι έτσι.
Άντε ρε, υπήρχε αυτό; Μείον ένα στο πρόχειρο. Ωραίος ο ορισμός.