Comments by patsis (3005)
Showing 2461-2490 from 3005
«Τα παιδιά έξω στο δρόμο έπαιζαν ανέμελα. Ένα αεράκι έφερνε τις φωνές και τα γέλια τους μέσα από το ανοιχτό παράθυρο, μαζί με λίγη δροσιά και την μυρωδιά της βρεγμένης γης. Στο δωματιάκι, ο vasilis7719 ήταν ξαπλωμένος φιλήδονα στο ανάκλιντρο και η λυσισλάνγκη του τον τάιζε σταφύλι στο στόμα. Μια λάμψη θηλυκής πονηριάς τρεμόπαιζε από ώρα στα μάτια της. Ήταν η κατάλληλη στιγμή.
- Βασίλη, ξεκίνησε προσεκτικά. Τα λόγια της κύλησαν στα αυτιά του σαν μέλι πάνω σε μπισκότα.
- Ναι μωρό μου;
- Με παραμελείς... Η φωνή της ήταν μεθυστική. Υπάρχουν γάτες που θα μπορούσαν να μάθουν από αυτήν να γουργουρίζουν καλύτερα. Βάζεις το σλανγκ πιο πάνω κι από μένα...
- Ποτέ! εξερράγη θεατρινίστικα αυτός, και θα σου το αποδείξω! Πες μου μια λέξη, όσο λεξικογραφημένη και δόκιμη θέλεις, μια λέξη που θα γίνει κόκκινο πανί για τους σλανγκαρχίδηδες, μια λέξη που θα ρίξει τα στατιστικά μου στον λάκκο με τα κωλοδάχτυλα, κι εγώ θα την καταχωρίσω! Είχε σηκωθεί όρθιος και απολάμβανε αυτάρεσκα την φωνή και την ανδροπρεπή του ορμή. Με πιστεύεις τώρα Δαλιδά;
- Ηρέμησε αγαπουλίνι μου... τον ικέτεψε αυτή. Ωραία δεν είμαστε εδώ στον καναπέ; Τι έπαθες ξαφνικά; Άφησε το σταφύλι, χαμογέλασε γαλήνια και, προτείνοντάς του ένα μήλο, τον κάλεσε κοντά της: Έλα, κάτσε στον καναπέ...
Έξω, τα παιδιά συνέχιζαν τα παιχνίδια τους.»
Μπα, μωρέ, μετά από καμιά πενταετία που πήγα εγώ, ήταν απλά ένας ψιλοχοντρός υπάλληλος πριν την σύνταξη που ζητούσε πάσο. Αν δεν είχες, αλλά ήσουν σε φοιτητική ηλικία σε άφηνε, γιατί αν έκανε λάθος, κάποιου φτωχού (προφανώς) το παιδί θα έμενε νηστικό. Αν όμως ήταν κανένας τριαντάρης και πάνω, δεν περνούσε.
Κλασική ατάκα καταστηματάρχη, αν πας στο κλείσιμο του μαγαζιού: «τώρα έβγαλα ζήτα, δεν μπορώ να το χτυπήσω στην πιστωτική».
Και γαμώ! Και γαμώ λέμε! Αυτό είναι σλανγκ! Και δύο ορισμοί σε έναν! Το ζήτα ε; Κλασικός όρος της επαγγελματικής αργκό. Την δεύτερη σημασία δεν την έχω ακούσει αλλά μου φαίνεται απολύτως λογική στην έκφραση του παραδείγματος.
Χαχα! Πριν βάλουν έναν υποτυπώδη έλεγχο στην λέσχη, έβλεπες τύπους με φόρμες εργασίας, μπογιατζήδες κλπ που έρχονταν να φάνε. Όποτε μια ομάδα της πόλης δεν πήγαινε καλά στα οικονομικά της, έλεγαν π.χ. ο Άρης φέρνει τους παίκτες του και τρώνε στη λέσχη του ΑΠΘ...
Όχι ρε συ, τι σόρυ. Δεν είμαι εγώ ο ιδιοκτήτης, ούτε mod. Απλά λέω, για καλό και για κακό. Και μπορεί να έκανα λάθος, έτσι; Και η αυτολογοκρισία είναι κακό πράγμα. Τεσπα, αν δεν προσέθετε κάτι στον ορισμό και δεν σε χαλάει και σένα να φύγει, δεν υπάρχει ζήτημα.
(Αν διαβάζετε αυτά τα σχόλια μετά από τρεις ολυμπιάδες, η φωτογραφία έδειχνε την ηβική περιοχή ενός άνδρα ο οποίος κρατούσε το πέος του που ήταν σε στύση. Αυτό.)
...και ήρθε ένα σκυλόψαρο και τού 'φαγε τον πού...
Σε όσους έχουν κάνει φοιτητές στην Θεσσαλονίκη, το θερμοκήπιο είναι ένας χώρος στο θρυλικό αναγνωστήριο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου που τυχαίνει να είναι σχεδόν περίκλειστο με τζαμαρίες. Στο εσωτερικό του επικρατεί ακόμα μεγαλύτερη ησυχία απ' ό,τι στον υπόλοιπο χώρο, γι' αυτό και καταλαμβάνεται από φοιτητές που πραγματικά πηγαίνουν εκεί για να διαβάσουν (και όχι, όπως οι περισσότεροι από εμάς τους υπόλοιπους για καφέ, καμάκι και ξεγέλασμα των ενοχών). Οι θέσεις καταλαμβάνονται νωρίς το πρωί κυρίως από γιατρούς, οδοντιάτρους και μερικούς ενσυνείδητους νομικάριους, κομπλέ με τα συμπληρώματα διατροφής τους και τα αλλοπρόσαλλα βλέμματά τους...
Και ναι, εκεί μέσα η χλωροφύλλη παράγεται μαζικά.
Εχμ, γκουχ-γκουχ... Λεξικλάστη, τώρα σιχαίνομαι που θα φανώ σεμνότυφος, αλλά η φωτό ίσως (λέω ίσως) δημιουργήσει κανένα προβληματάκι στον ιδιοκτήτη-διαχειριστή του site. Ξέρω, έχουν ανεβεί κατά καιρούς μουνιά (ξυρισμένα κι αξύριστα), δονητές, κώλοι κλπ, ωστόσο καμιά φορά καλό είναι να φυλάγεται κανείς. Δεν λέω, και σε εγκυκλοπαίδειες βλέπεις τέτοια αλλά... Ουφ, δεν ξέρω, γνώμες κανείς;
«Το μουνί της χήρας»; Διαβάζεις Χρόνη Μίσιο ή η έκφραση λέγεται γενικότερα; Αν είναι το δεύτερο, δεν το ανεβάζεις; Τό 'χεις, τό 'χεις!
@HODJAS: Η αλήθεια είναι ότι τους ψιλοπάω τους Βρετανούς σε κάτι τέτοια, παραδέχομαι όμως ότι μάλλον καταντά εκνευριστική αυτή η απομακρυσμένη ευγένεια. Λένε ότι ο Ρήγκαν επισκέφτηκε το Harrods και, έχοντας υπ’ όψιν την φήμη του ότι πουλάει «τα πάντα», ζήτησε από τον πωλητή «έναν ελέφαντα, παρακαλώ». Ο πωλητής του απάντησε ατάραχος: «Αφρικανικό ή ασιατικό κύριε;».
Για την Αγγλία δεν έχω περισσότερα. Στην Νότια Αφρική όμως ένιωσα πραγματικά τον σεβασμό σε πελάτη. Και, σας προλαβαίνω, όχι μόνο από μαύρους (που είναι εργασιακά τραγικά ευάλωτοι, με ένα παρελθόν εγκληματικής καταπίεσης σε βάρος τους), αλλά και από λευκούς. Η επάνοδος στην Ελλάδα ήταν απογοητευτική. Πολύ συχνά απλώς δεν υπάρχουν δικαιολογίες για την αγένεια και την οκνηρία των Ελλήνων πωλητών (και σερβιτόρων και υπεύθυνων εξυπηρέτησης πελατών και ταμιών κλπ κλπ).
Ωστόσο, τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα τις προηγούμενες δεκαετίες, πριν την διείσδυση μεγάλων ιδιωτικών εταιριών (με τι κουράγιο να απαιτούσες ευγένεια και σβελτάδα από τον μονοπωλιακό ΟΤΕ ή τα κρατικά ΚΤΕΟ του ’80). Όπως είπε κάποιος, στην υπερβολή του, «τα Goody’s μάς έμαθαν το δικαίωμα στην εξυπηρέτηση».
@Mes: Ραντεβού σε μπουτίκ. Μαστα. Μαθαίνω ότι άνθρωποι που σε γνωρίζουν, σε τοποθετούν στα βόρεια προάστεια. Λαός και Κολωνάκι ένα πράμα...
Ναι, παίζει και το σύνδρομο «πληρώνω άρα διατάζω» του πελάτη. Πικρόγλυκο ενδιαφέρον (για την ανθρώπινη φύση) έχει η αντίθεση στην πωλησιακή συμπεριφορά δύο τμημάτων του ίδιου τραπεζικού καταστήματος: Οι καταθετικοί υπάλληλοι είναι ή πρέπει να είναι πρόθυμοι, «πωλητές», ευχάριστοι, μαλαγάνες κλπ ενώ οι χορηγητικοί επιφυλακτικοί, συγκρατημένοι, καχύποπτοι, δύσκολοι στο «ναι» σαν νέες με καλή αγωγή. Το αστείο είναι οι πελάτες που δεν έχουν συνειδητοποιήσει αυτό το παιχνίδι του μυαλού είναι απαιτητικοί στις καταθέσεις («είναι τα λεφτά μου!») και υποχωρητικοί-παρακλητικοί στις χορηγήσεις («θα μου εγκρίνει η τράπεζα το δάνειο;»). Παλιά δε, ο διευθυντής καταστήματος ήταν σαν τον διοικητή της μονάδας: θεός!
Ως προς τους σερβιτόρους, ακολουθεί πραγματικός διάλογος, σε εταιρική εκδήλωση:
- Φίλε μου (σ.σ. στον σερβιτόρο), να σου πω κάτι, το φιλέτο μου είναι άψητο.
- Κύριε, αν αυτό το πιάτο σερβίρεται έτσι στο «Μακεδονία Παλλάς», έτσι πρέπει να σερβίρεται.
- Πλάκα με κάνεις; Δεν βλέπεις που είμαι εκατό κιλά, εσύ θα μου πεις πώς θα φάω το φαΐ μου;
Τελειώνοντας, ένα ανεκδοτάκι:
Αστυνομικός: Στην δουλειά μου πρέπει να μάθεις να πιστεύεις τα μισά απ’ όσα ακούς.
Εφοριακός: Στην δική μου δουλειά τα διπλά...
Γουάου. Εντυπωσιακή προέλευση της λέξης.
Τζονμπλακ σου έχω μια θλιβερή ερώτηση (κυρίως σε εσένα γιατί δείχνεις με τους ορισμούς σου να ξέρεις κάτι παραπάνω): Γλυτώνει κανείς από τον εθισμό στην ηρωίνη; Σε τι ποσοστά; Με τι κόστος στην υγεία του; Ξαναπέφτει; Είναι αλήθεια αυτές οι τραγικά μεγάλες περίοδοι αναμονής για να μπεις σε θεραπευτικό πρόγραμμα; Προλαβαίνει να περιμένει ένας εθισμένος τόσους μήνες ή και χρόνια να τον δεχτούν, ή χάνει την μάχη στην αναμονή;
Επειδή καλές είναι κι οι επίσημες στατιστικές αλλά κι οι μαρτυρίες έχουν την σημασία τους, καταλαβαίνεις.
Γεια σου ρε Beth! Δεν θυμάμαι να έχω γελάσει άλλη φορά, τόσο πολύ με κάτι τόσο καμένο! (βλ. βιντεάκι)
Βλ. και εδώ.
Ωραίος ορισμός και λήμμα. «Jammin'» ήταν μια εξαιρετικά πετυχημένη μουσική εκπομπή της ΕΡΤ3, με τον Βακάρο και τον Παναγιωτόπουλο. Ερώτηση τηλεθεατή: «Τι σημαίνει jammin;» Παιχνιδιάρικη απάντηση Παναγιωτόπουλου: «Jammin' είναι ο υαλοπίνακας εις την κυπριακήν».
(Με ύφος Σπύρου Παπαδόπουλου-Απαράδεκτοι)
Τι έγινε ρε παιδιά; What happened here;
Θενκς μαν.
Αρχηγέ μου, το μπέικος δεν προέρχεται από τον μπέη;
Allivegp κι εσύ παιδί της ΥΕΝΕΔ; Μουχαχαχαχα!
Παιδιά, νταξναούμ, αλλά εγώ ψηφίζω τουαλέτες με πόρτες που κλειδώνουν. Θα ζήσω γιατρέ μου;
Κι εγώ μαύρος. Αλλά ρε συ, τα motto μας πάνω στους θυρεούς δεν μ’ άρεσαν ιδιαίτερα. Το «Όπου η δόξα και το καθήκον» ας πούμε μου φαίνεται ρηχό. Το άλλο (νομίζω Σώματος ή Ταξιαρχικό) «Θνήσκε υπέρ πατρίδος» αποπροσανατολιστικό και αυτοκτονικό. Ιδίως με το δεύτερο είχα χαλαστεί. Γιατί ρε πούστη μου, τι κακό έχει να ζεις για την πατρίδα σου;
Φλασιά: Αυτά τα δύο έχουν κάτι κοινό. Δεν εστιάζουν στο έργο (προστασία της πατρίδας) αλλά στην μυθολογία της προσφοράς για αυτήν, της δόξας του θανάτου γι’ αυτήν. Αυτό όμως αν έρθει, έρχεται μετά και είναι απευκταίο. Δεν νομίζω κανένας να προτιμά, αν πρέπει να διαλέξει, έναν στρατό νεκρών ηρώων από ένα πλήθος ζωντανών πολιτών, πρώην στρατιωτών που απλά έκαναν το καθήκον τους, υπερασπίστηκαν (αποτελεσματικά εννοείται) την χώρα τους και γύρισαν πίσω στις δουλειές τους.
Τεσπά, το γάμησα. Αν και δεν έχω ακούσει τον όρο, η έννοια των εμβολίων του στρατού έχει πολύ ψωμί, τουλάχιστον σαν αφορμή για χαβαλέ και πειράγματα. Πχ:
[I]- Καλά ρε μαλάκα, ληγμένες κοκακόλες μας έβγαλες;
- Έλα μωρέ, για δυο μήνες; Στρατό πήγες, εκει πέρα κάναμε εμβόλια για τα πάντα.
- Και για τα κοάλα;
- Και για κομμουνισμό μη σου πω...[/I]
Η φωτό υποδηλώνει ότι είσαι μαύρος Stravon;
Τώρα εμένα γιατί μου φάνηκε φοβερά ερωτική η έκφραση;
Α, Stravon, να σου συστήσω τον jesus, αν οι ορισμοί του ήταν σκετσάκια, θα παίζονταν από τους Monty Python.
Τόση προσπάθεια έκανες για! (Ή κάνεις παρασπονδίες;)
@Mes: Ηρέμησε... Χαλάρωσε... Μπες σε ένα χαρούμενο μέρος στο μυαλό σου... Και τώρα, πουτ ντάουν δε τσιγάρο σλόουλυ...
[i]Μια ξαφνική ησυχία απλώθηκε. Στην διπλανή παρέα οι συζητήσεις έσβησαν απότομα, ένας μάλιστα έμεινε με την μπουκιά μετέωρη πάνω στο πηρούνι, το στόμα μισάνοιχτο και το βλέμμα του πάνω στην άγνωστη ψηλή γυναίκα του διπλανού τραπεζιού που είχε εκστομίσει εκείνα τα λόγια. Οι γυναίκες που τα άκουσαν έφριξαν με την δύναμή που είχαν αυτά πάνω στους συνοδούς τους, και με την δική τους αδυναμία να αρθρώσουν λέξη. Ο Τζονμπλακ, έμεινε σιωπηλός, κυρίαρχος πάντα του εαυτού του αλλά, προφανέστατα όχι και αυτής.
Αυτή, από την άλλη, απλώς το διασκέδαζε τρομερά.[/i]
Καλά σοβαρά; Χαχαχαχαχαχαχαχαχα, τζάμπα ρόμπα μιλάμε! Ε ρε γλέντια! Παρασύρθηκα!
Πολύ ερωτικό σάιτ τελικά!...
Όρισέ μου το «καλό». :-Ρ