Comments by johnblack (1856)
Showing 331-360 from 1856
μιας και περί κοινών γευμάτων ο λόγος, μου διηγιόσαντε δυο φιλαράκια σκηνικό απο ολιγοήμερη διαμονή τους στο Όρος (το γνωστό) όπου, ως γνωστόν, το γεύμα τελειώνει στο πιτσφιτίλι διότι το φαγητό δεν είναι απόλαυση αλλά μέσο συντήρησης και μόνον - όπως και για μας τους μπίλντερς ένα πράμα. Τελειώνει λοιπόν το γεύμα, τα καλογεράκια ήδη συνωστίζονταν στην έξοδο κι ο δικός μου να καθαρίζει το συκαλάκι του με το χαβά του... οπότε γυρνά ένας περεγρίνης και του κάνει «εσύ ρε φίλε για να φας ήρθες εδώ;».
η λέξη χωρεπίσκοπος κάτι μου κάνει
Ψαγμένος ορισμός και πολύ καλή λεξικογραφική δουλειά. Κάποια χαζοκλισέ τύπου «αυτοερωτική επιδειξιμανία» θα μπορούσαν να λείπουν.
tip: there is no such thing as bio-ντούκι. Όλοι οι αξιοπρεπείς μπίλντερς έχουν φαρμακωθεί, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο.
Υπάρχουν βέβαια ορισμένοι γραφικοί που επιμένουν να υποτιμούν τη νοημοσύνη μας λέγοντας πως είναι καθαροί ενώ κάνουν μπαμ απο χιλιόμετρα πως έχει πέσει τρελό βελάκι στον κώλο. Στην αρχή συφιλιαζόμουν με τέτοιους τύπους, έλεγα πώς είναι δυνατόν να μας νομίζουν τόσο ηλίθιους, αλλά πλέον δέχομαι τους ισχυρισμούς τους ως μέρος ενός ιδιότυπου παιχνιδιού: εγώ σε δουλεύω μες τα μούτρα σου κι εσύ είσαι αναγκασμένος να κάνεις πως με πιστεύεις, πολύ απλά διότι δεν είσαι σε θέση να αποδείξεις (π.χ. με ιατρικές εξετάσεις) οτι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα λέω. Οι φαρμακωμένοι μπίλντερς φυσικά και δεν είναι οι μόνοι που μας κοροϊδεύουν μπρος στα μούτρα μας και τους οποίους εμείς, παρόλο που καταλαβαίνουμε τη φόλα, συνεχίζουμε τρόπον τινά να τους πιστεύουμε - ή να κάνουμε πως τους πιστεύουμε, κάτι που στην τελική είναι το ίδιο πράγμα. Βλέπε Γιωργάκη Παπανδρέου και «λεφτά υπάρχουν». Ένα είδος διπλής αλήθειας, τύπου Όργουελ, στην οποία εκπαιδεύεις τη σκέψη σου. Πιστεύεις κάτι και συγχρόνως, σε ένα άλλο επίπεδο, το απορρίπτεις ως ψευδές. Παράλογο; Μπορεί.
Τεσπά, θα μπορούσα να συνεχίζω επ' άπειρον αλλά ας μην επιβαρύνω άλλο το σάη.
«patimus» non existit. Deponens enim est: patior - passus sum - pati. Vere «patimur» est.
τώρα μπορώ να κοιμηθώ ήσυχος
Να μην ξεχάσουμε και τον γνωστό αρχιτέκτονα Πικιώνη, που έτρεφε πιτσούνια (piccione) στην ταράτσα του σπιτιού στα Κιόνια της Τήνου, μέχρι μια μέρα ήρθε στην αυλή του ένας γκιόνης και πρόγκηξε όλα τα πιτσιόνια. Τότε ο Πικιώνης τα πήρε και είπε στο γκιόνη «θα βγάλω έξω τον κίονα και θα σε γαμήσω κωλοπούλι, θα σου κόψω το τσουτσούνι και θα το βάλω σε σοσόνι να το κρεμάσω στο τζάκι τώρα πούρχονται και Πρωτοχρονιές και ρέστα.
απορώ πως και δεντόχει σχολιάσει ο χότζας ακόμα
*και ηδυπαθούς ρευστοποίησης
για το αλλο ξαναπροσπάθησε ;)
[I]καίτοι γαρμπή ο βασιλικός δρόμος προς τα τσάτρουμ,
ο αντίστοιχος για το μπαρόκ ζυγίζει ένα κουάρτο. [/I]
όποιος βρει ποιος το είπε κερδίζει γλειφιτζούρι
Θεμελιώδης έκφραση, της αρμόζει σεντονόμορφη κοινωνιοκριτική ανάλυση απο Χάνκοντα (και Χαλικούτη θάλεγα αλλά μας εγκατέλειψε).
Στα ηρωικά άγουρα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης, ο Χάρης Πασβαντίδης ήταν μια απόλυτα καλτ φιγούρα. Σήμερα είναι ο ορισμός του νοσταλγικού ρετρό των early 90'ς. Πιο πασόκος κι απ' τους πασόκους, ήταν πρώτη μούρη στο κανάλι της Αυριανής, το περίφημο Κανάλι 29 ιδιοκτησίας Κουρή. Μακρινός precursor μεταγενέστερων πρωινάδικων τύπου Αυτιά, ο τύπος έδινε νόημα στον ορισμό του Χέγκελ για την ανάγνωση των εφημερίδων «ως είδος καθημερινής πρωινής προσευχής / τελετουργίας». Παρότι καραβαμμένος και αυριανιστής, τον έβλεπαν όλοι -μεταξύ αυτών κι εγώ καθώς ετοιμαζόμουν βιαστικά για το σχολείο- δεξιοί κι αριστεροί, πασόκοι και αντι-πασόκοι. Εξέπεμπε ένα φοβερό πάθος που σε συνέπαιρνε, πάθος το οποίο επέτεινε στα δικά μου τουλάχιστον μάτια η βλάχικη προφορά του, η αντιαισθητική πορώδης μύτη του, η φλωράδικη χωρίστρα του, το γυαλιστερό απ' τον ιδρώτα κούτελό του και γενικά η όλη γλοιώδης φυσιογνωμία του. Χάρη, όπου κι αν είσαι, ό,τι κι αν κάνεις στη ζωή σου, σε αγαπάμε.
Α, και ο Ιησούς μπορεί να πορπατάει στο νερό όμως ο Τσακ Νόρης μπορεί να κολυμπήσει στη γη.
Ωραία συζητησούλα, ιρον πολύ καλή η γενεαλογική σου προσέγγιση, εννοείται πως ο δυτικός πολιτισμός είναι βασισμένος στην απώθηση του θανάτου, π.χ. κρύβουμε τους νεκρούς και στις κηδείες ίσα που φαίνεται λίγο το πρόσωπο κι αυτό μακιγιαρισμένο κλπ (btw έχεις διαβάσει Vovelle, ο Θάνατος και η Δύση; Να προσθέσω απο προσωπική πείρα πως είναι στιγμές στο gym όταν έχεις παίξει τα σετάκια σου και 'χεις τουμπανιάσει και βλέπεις τους άλλους γύρω να κοιτούν με ανάμεικτο θαυμασμό, ζήλια και (αμυντική) περιφρόνηση, ε τότε είναι λες κι έχεις φάει όλα τα ναρκωτικά του κόσμου, νομίζεις πως θα ζήσεις για πάντα.
ωχ ναι παράλειψις ξέχασα τα βραζιλιάνικα :Ρ
Για πείτε όμως ως αριστεροί τίποτα επ' αυτών που ρώτηξα.
Γιατρέ μου εδώ δεν λασκολογείς και το ξέρεις. Θα ήθελα όμως τη γνώμη σου για το που οφείλεται η απέχθεια των αριστερών (βλ. και ημέτερον Τζίζα π.χ.) προς την άθληση. Οφείλεται στο ότι η άθληση, με την σημερινή περιχαρακωμένη μορφή της (fitness club κλπ) ταυτίζεται με τη λαϊφσταλιά, τον καταναλωτισμό και την κονφόρμα; Μήπως στο οτι τα εθνίκια γυμνάζονται μανιωδώς για να υπερασπίσουν και καλούα την πατρίδα όταν θα 'ρθει κείνη ώρα; Ή μήπως είναι κάτι πιο βαθύ που μας διαφεύγει; Μήπως έχει να κάνει με την προσκόλληση των αριστερών σε μια κακώς εννοούμενη «ουσία» που κρύβεται στο βάθος της ανθρώπινης ύπαρξης και δεν επηρεάζεται απο τα επιφαινόμενα (εξωτερική εμφάνιση); Δεν είναι πολύ χριστιανικούλικο αυτό; Τελικά πόσο πολύ μοιάζουν μτξ τους οι δύο μεγάλες εκκλησίες;;
Από την πόρτα σου περνώ και τηγανίζεις ψάρια.. Εννοούσα το τελευταίο μαλμπουρο του πακέτου, ήταν και περασμένη ώρα χτες και βαριόμουν να ψάχνω περίπτερο δωρικό ναό εξάστυλο αμφιπρόστυλο βραδιάτικα.
Μες οι γνωστές μαλακίες αζ ώλγουεηζ. Αν μ' ένοιαζαν οι βαθμοί τόσο πολύ γλυκιά μου δεν θα επέστρεφα στο σάη, τη στιγμή που μ' έχετε ρίξει στην 634η θέση. Στοιχειώδης λογική.
Άλλωστε, ούτε συ εγκατέλειψες, κι ας βρέθηκες στα τάρταρα. Και δεν σου 'ναι αδιάφορη η βαθμολογία. Ούτε κι ο Βράστας εγκατέλειψε, παρόλο που κι αυτός σαν άνθρωπος θα χαλάστηκε -κι ας λέει- που βρέθηκε απο δήμαρχος κλητήρας.
Ξαναλέω λοιπόν και το κλείνω: δεν μ' ενδιαφέρει η βαθμολογία καθαυτή, ως μαρκίζα / λεζάντα και τα ρέστα. Με χαλάει αυτό που βρίσκεται από πίσω της, δηλ. το αβυσσαλέο μίσος κάποιων κυρίων ή κυριών. Στην τελική, αν κάποιος με μισεί τόσο, μπορεί θαυμάσια να με γαμοσταυρίσει όσο γουστάρει, δημόσια ή μέσω πιμι, να βγάλει το άχτι του σωστά. Υπόσχομαι να τον αφήσω να ζήσει.
Στον Όμηρο αγαπητέ, παραπέμπουμε με κεφαλαίο (Α-Ω) προκειμένου για την Ιλιάδα και με μικρό (α-ω) για την Οδύσσεια, χωρίς κατά κανόνα να αναφέρουμε τον τίτλο του έργου (τα ευκόλως παραλειπόμενα εννοούνται).
Σχολαστικός; Και μπορέλι.
ΚΑΤ at άλλα καλός ορισμός.
ΥΓ. Χαιρετίσματα στη Ναταλία.
εγώ που δεν έχω πάρει lower και προτιμώ τον κχάνειο ορισμό της αποδόμησης θα ζήσω;
Ο γάιδαρος έχει μεγάλη σκιά. Και παπάρι ακόμη μακρύτερο.
απλά ρε συ, όσο σκατό κι αν έχεις φάει στη ζωή σου κι όσο περπατημένος κι αν νομίζεις πως είσαι, η κακία των ανθρώπων δε συνηθίζεται που να πάρει ο διάολος.
χα χα πανκέλη!
Ώρα όμως για τη μικρή μας δόση κοινωνιολογίας: όντως, το Σμαρτ θεωρείται - ή τουλάστιχον θεωρείτο τα πρώτα χρόνια που κεκλοφόρεσε - κάπως κουλτουριάρικο, ψαγμενιά, και καλά άποψη κι έτσι, για να μην πω κάπως φλώρικο και βουπουδίστικο. Καταρχάς διότι είναι μινιμάλ και ως τέτοιο αντιβαίνει, λέμε τώρα, στη λογική της Νεωτερικότητας, της Προόδου και του αμέρικαν ντρημ που αποθεώνει τη μεγέθυνση. Το μινιμάλ είναι μεταμοντερνιάρικο. Αλλά ο πτωχός πλην τίμιος καγκουράκος των 750 ευρών το μήνα, αυτός ο βαθύτατα μοντέρνος τύπος, ή η βλάχα νοσοκόμα άρτι αφιχθείσα στο Μεγάλο Χωριό, θέλουν να δείξουν στο μικρό περίγυρό τους οτι αγόρασαν (με δόσεις φυσικά, και θα το ξεχρεώνουν καμιά τετραετία) αμάξι με τα όλα του, όχι αυτό τον κουβά που συν τοις άλλοις καθόλου φτηνός δεν είναι. Ένα πνεύμα σεντανισμού υποβόσκει σ' αυτούς τους ανθρώπους κι ας μη το παραδέχονται ... εξακολουθούν και μετράν το αυτοκίνητο με τον πήχυ. Είναι κι η δυσπιστία απέναντι στο καινούργιο. Είναι πίσης κι η κλασική εμμονή του έληνα με την περιβόητη παθητική ασφάλεια (''νάχει λαμαρίνα μπόλικη το αμάξι, να σε φυλάξει σε περίπτωση σύγκρουσης«) και άλλα πολλά...
Πούσαι ρε χαλικούτη να συμπλήρωνες τα ωραία σου...