Comments by johnblack (1856)
Showing 721-750 from 1856
Passer, deliciae meae puellae! O Kάτουλλος χρησιμοποιεί το σπουργίτι ως έναν κομψό τρόπο να πει πουλί, πούτσος. Όλα τα πτηνά είναι άλλωστε σύμβολα λαγνείας.
Εννοείται λήμμα - ορισμός παρφέ.
Απλό είναι καλέ μου, τι δεν κατάλαβες; Η κυριούλα είπε κατά λέξη πως «μόνοι πραγματικοί ρωμιοί είναι οι μικρασιάτες». Κατόπιν διευκρίνισε το γιατί δικαιούται να το υποστηρίζει αυτό. Δικαιούται - είπε - να το υποστηρίζει διότι «οι έλληνες της μικρασίας ζούσαν εκεί αδιαλείπτως από την εποχή του βυζαντίου». Κι εγώ σχολίασα αυτή τη θέση, επισημαίνοντας την ανακρίβεια και το στερεότυπον του πράγματος. Το δε ανέκδοτο το εννόησα κυριολεκτικώς: το μη εκδοθέν, το μη καταγεγραμμένο. Δεν αμφισβήτησα κάτι...
@ khan: δεν αποκλείεται να είχαν μείνει όπως λες κάποιοι θύλακες (βλ. Καππαδοκία και άλλες απομακρυσμένες και δύσβατες περιοχές) αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι. Η Σμύρνη των εκατόν τόσων χιλιάδων ελλήνων δε φτιάχτηκε από κατάλοιπα γηγενών βυζαντινών της μικρασίας. Έγιναν ανά τους αιώνες ένα σωρό μετακινήσεις πληθυσμών.
Η ίδια ακριβώς πλάνη (ότι δλδ το ελληνικό στοιχείο διατήρησε μια αδιάλειπτη παρουσία στη μικρασία) παρατηρείται και στο θέμα των ελλήνων της αιγύπτου, των αιγυπτιωτών. Αρέσκονται τα μουμουέ και όχι μόνο να αναμασούν στερεότυπα του τύπου: «3000 χρόνια συνεχούς ελληνικής παρουσίας στη γη του Νείλου» κλπ. Η αλήθεια είναι πολύ πιο πεζή: οι μεγάλες και ακμάζουσες ελληνικές παροικίες του Καΐρου, της Αλεξάνδρειας ή του Πηλουσίου (Πορτ-Σάϊντ) δημιουργήθηκαν μόλις το β' ήμισυ του 19ου αιώνα, από πάμπτωχους νησιώτες (κρητικούς, δωδεκανήσιους, κυπρίους) που πήγαν να βρουν δουλειά στη διάνοιξη της Διώρυγας του Σουέζ...
Παλαιοί χασικλήδες διηγούνται ιστορίες για εποχές όπου τα αγοραστά χαρτάκια ήταν είδος πολυτελείας. Κατέφευγαν λοιπόν στη μέθοδο του γεμιστού ή, αν βαριόνταν τη μανούρα, απλά έσπαγαν το ψεύτικο τσιγάρο, έπαιρναν το χαρτάκι, έστριβαν και το ξανακόλλαγαν (που κι αυτό μπελαλίδικο είναι). Παλιά κιτάπια όπως είπα, δε νομίζω κανείς κάτω των 35 να 'χει προλάβει τέτοιες φάσεις. Ελπίζω να σας κάλυψα.
Θύμισέ μου ρε φίλε αυτό με τα χασμουρητά ποιος το 'χε πει, εδώ το 'χω....
Επαναλαμβάνομαι, αλλά έλεορ πλέον. Ορισμός και λήμμα γαμάνε, γιατί τόσο φτυάρι;
@ αίας
Για την προέλευση της λέξης μπουντρούμι υπάρχει κι άλλη άποψη. Προέρχεται από το Πετρούμι, το περίφημο φρούριο που ίδρυσαν οι Ιωαννίτες Ιππότες της Ρόδου (Οσπιτάλιοι - Hospitaliers) στη μικρασιατική ακτή απέναντι από την Κω, πλησίον της αρχαίας Αλικαρνασσού. Ήταν αφιερωμένο στον Απόστολο Πέτρο, εξού και Petronium ή Πετρούμι. Ένα προκεχωρημένο χριστιανικό φυλάκιο στην αφιλόξενη τουρκική γη, κάρφος στο μάτι του σουλτάνου. Παρόμοιες περιπτώσεις παραφθοράς ονομάτων (τουρκοποίησις) αφθονούν, βλ. π.χ. Προύσα που έγινε Μπούρσα.
Το τριπάκι έχει όμως καθιερωθεί και με την ευρύτερη έννοια της καλώς ή κακώς εννοούμενης καύλας, ψώρας ή πώρωσης με οποιοδήποτε αντικείμενο ή υποκείμενο. vrasta
Τολμώ να πω πως ο ορισμός είναι μάλλον ελλιπής. Δεν είναι ακριβώς λάθος, το θέμα όμως απαιτούσε κτγμ λίγη περισσότερη ανάλυση. Δεν νομίζω πως ξεμπερδεύουμε με το να πούμε απλά «με την ευρύτερη έννοια». Το τριπάκι δεν είναι ακριβώς η καύλα ή η πώρωση, ούτε βέβαια ταυτίζεται με αυτό που λέμε η καψούρα μου ή το μεράκι μου ή το κόλλημά μου (ο βίκαρ κάτι πήγε να πει). Το δε λήμμα ορθότερα θα είχε ως μπαίνω στο τριπάκι. Με αυτή τη μορφή έχει κυρίως κωδικοποιηθεί η έκφραση.
Έχω τελευταία μπει στο τριπάκι της δουλειάς, φεύγω χαράματα και γυρνάω βράδι.
Στο παράδειγμα αυτό, ο ομιλών δεν είναι απαραίτητα καψούρης και πωρωμένος με τη δουλειά του, γουωρκαχόλας κι έτσι. Το τριπάκι είναι σαν ένας στρόβιλος που σε παρασύρει, πολλές φορές και χωρίς τη θέλησή σου. Το να μπεις σ' ένα τριπάκι δεν σημαίνει οτι γουστάρεις το τριπάκι αυτό. Το τριπάκι είναι περισσότερο μια γενικότερη φάση, μια κατάσταση που σε τραβάει εκείνη προς το μέρος της, δεν πας εσύ προς αυτήν ενσυνείδητα και σκόπιμα. Όπως ακριβώς και με το ορίτζιναλ τριπ, το παραισθησιογόνο. Ο τύπος που μπήκε στο τριπάκι της δουλειάς και γυρνάει ξημερώματα, μπορεί να το κάνει διότι δεν είχε άλλη επιλογή, διότι είχε να θρέψει 5 στόματα, διότι απλά βαριόταν τη ζωή του και δεν είχε τι άλλο να κάνει, διότι έτσι απλά έκατσε η φάση. Είμαι σίγουρος οτι αυτά τα ξέρεις, αυτό φαίνεται απ' την επιλογή των παραδειγμάτων σου, ξαναλέω όμως οτι ο ορισμός ήθελε λίγο παίδεμα.
@ gp: νόουπ. Το γεμιστό - ή ακριβέστερα «γεμιστάκι» είναι το μπαφοτσίγαρο που δεν παρασκευάζεται δια στριψίματος (χαρτάκια ρίζλα κλπ) αλλά με την εξής μανουριάρικη και χρονοβόρα διαδικασία: παίρνεις ένα κανονικό γαροτσί, αδειάζεις με προσοχή όλο το περιεχόμενό του και κατόπιν το ξαναφουλάρεις με νέο, ενισχυμένο περιεχόμενο, είτε μείγμα φούντας και νορμάλ καπνού είτε - για πιο ζόρικες φάσεις - μόνο με νταφού. Γάμα τα.
@ khan: για το κατέμι μάλλον όχι ρε φίλε, προς το παρόν τουλάστιχον. Αν βέβαια στην πορεία αρχίσουμε και μαζευόμαστε κι άλλοι καυλόγκαζοι δαμέσα - όπως ο ξεσκίστ - τότε το πράμα αλλάζει.
Ο πόλεμος όμως και το πολεμικό ετοιμάζονται και προορίζονται να αποτελέσουν το επόμενο slangum opus μου. Θα παίξουν και αναφορές σε Ηράκλειτο, Hegel και λοιπά καυλωτικά.
Το ξέρω και ως «άλογο κλάνει στη γωνία». Η γωνία, ας μη λησμονούμε, είναι το μέρος εκείνο όπου πετάγεται κάποιος για να δει αν ερχόμαστε...
Βοσκός ή Αρκουδιάρης είναι στην αστρονομική slang ο αστερισμός Βοώτης. Έτσι το έχει κι ο Σιδέρης στην περίφημη μετάφραση της Οδύσσειας.
Πονηρέ το μήδι με το Manet απλά γάμησε, είναι απ' τους αγαπημένους μου πίνακες! Το απολαύσαμε στο Orsay με τον Khan προ διμήνου! Λέγεται και τραπουλόχαρτο, λόγω της δισδιάστατης εντύπωσης που προκαλεί.
Kαταρχήν many θενξ δια το quotation! Και καταθέτω ευθύς ερώτησιν: Τα καλιαρντά, εξ όσων δύναμαι να γνωρίζω, είναι κυρίως λεξιπλασίες (γουγούλφης, λατσότεκνο, μπίσελμα κλπ). Η μπάμια όμως δεν εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία. Μήπως λοιπόν δεν πρόκειται για «γνήσια» καλιαρντή έκφραση, αλλά απλώς για μια έξυπνη μεταφορά που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν οι - ευφυείς κατά κανόνα - κίναιδοι; Υφίσταται κάποιου είδους διαχωρισμός ανάμεσα σε καλιαρντά-λεξιπλασίες και καλιαρντά-μεταφορές;
Διευκρινίζω πως δεν έχω διαβάσει ποτέ τίποτα για τα καλιαρντά (Πετρόπουλος κλπ), όσα γνωρίζω είναι από τον προαναφερθέντα φίλο μου. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Φρανκ είναι και το χαϊδευτικό του Frankenstein. To λέγαμε στο δημοτικό για κάποιον και καλά πολύ άσχημο. Ο περί ου ο λόγος συνήθως έπιανε την προσβόλα με διαφορά φάσης.
Και ψευδογαλλιστί, Αντρέ Παπαντρέ. Στα Χρόνια του Αντρέ, ήταν ο τίτλος του κόμικ της προτελευταίας σελίδας (με αισθητική Κόρτο Μαλτέζε κι έτσι) στο παλαιό Ποντίκι του Κώστα Παπαϊωάννου.
Υφίσταται και ως σερνομούνης, αυτός δλδ που σύρεται απ' το μουνί.
Πάνο ωραίος ορισμός.
Το μέντολες είναι όντως παραφθορά, για να αποκτήσει η λέξη μια πιο μαγκιόρικη χροιά στον προφορικό λόγο. Όπως π.χ. το κλασικό εξυπερετώ αντί εξυπηρετώ (που έλεγε κι η Βιτάλη).
Ορισμός υπάρχει και αρκετά καλός. Εγώ να προσθέσω οτι η έκφραση αναφέρεται και σε πρόσωπα. Πάντα ειρωνικά, λιμά θα πούμε π.χ. τα ελάσσονα μέλη μιας παρέας, τα λιγότερο σημαντικά / τα μικρότερα στην ηλικία / αυτά με τη λιγότερη εμπειρία κλπ. Ας υποθέσουμε οτι έχουμε τραβηχτεί μια παρέα πέντε ατόμων σε κάποιο αμέρικαν μπαρ και συζητάμε μήπως εν συνεχεία χτυπήσουμε και τπτ μπουζούκια ή κανα αφτεράδικο. Δύο όμως απ' τα μέλη της παρέας προτείνουν να το διαλύσουμε γιατί «έχουμε και δουλειά αύριο πρωί ρε φίλε». Και λέει τότες ο παλιός: «άντε να φεύγουνε τα λιμά σιγά-σιγά, εμείς αν δε σκουπίσουμε καμιά πίστα σήμερα δεν πάμε σπίτια μας».
@ μες: Το σχόλιό μου είχε ως αφορμή το αστειάκι του Αία για το πολυτονικό. Και ήταν γενικότερου χαρακτήρα. Δεν είχα σκοπό να προσθέσω τίποτε επί του θέματος των διορθώσεων, συμφωνώ απόλυτα με Ιρον οτι είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Εξυπακούεται πως τα περί ελιτισμού αφορούν κι εμένα! Έχω τονίσει πολλάκις πως δε βγάζω την ουρά μου απέξω. Κρίνω μεν αυστηρά, ποτέ όμως αφ' υψηλού και το ξέρεις.
@ Ιρον: εννοείται πως τα ράσα κάνουν τον παπά, κι εννοείται πως αν κάτι μοιάζει με πάπια, κρώζει σαν πάπια και πορπατάει σαν πάπια, ε τότε είναι πάπια (όπως μας θύμισε πρόσφατα ο ΡΤΠ). Δεν καταλαβαίνω όμως σε τι χρειαζόμαστε τις ασπίδες εδώ στο σλανγκγρρ. Η χυδαιότητα αποτελεί βασικό θέμα μας και δεν βλέπω κανένα λόγο να μην είμαστε χυδαίοι. Sin to infinity προέτρεπε ο Φουκώ.
To τρίτο μήδι είναι απο τα πιο αηδιαστικά πράγματα που έχω δει ποτέ.
Η γλώσσα είναι ο Οίκος του Είναι (Heidegger). Aυτό το οποίο είναι κανείς, είναι οι πρακτικές στις οποίες επιδίδεται, και ειδικά η γλώσσα, το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί. Το Dasein αναφέρεται σε ανθρώπους που δεν μπορούν να αντέξουν στη σκέψη πως δεν είναι δημιουργήματα του εαυτού τους, επιδιώκοντας συνεχώς την αυτοδημιουργία. Ως είρωνες, λέει ο Richard Rorty, ειδοποιό μας έργο είναι να δημιουργήσουμε το γούστο βάσει του οποίου θα κριθούμε. Ο κριτής που έχουμε στο νου μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Θέλουμε να μπορούμε να συνοψίσουμε τη ζωή μας με τους δικούς μας όρους. Αυτό έχω την αίσθηση πως κάνετε κι εσείς αγαπητέ Αίαντα, με το πολυτονικό σας. Τα ψιμμύθια των τόνων και των πνευμάτων ποιητικοποιούν την έκφρασή σας, θα ήταν όμως κάπως δύσκολο να αρνηθείτε πως την σήμερον - πάντα κατά τα κρατούντα - η χρήση των στοιχείων αυτών αποτελεί εν είδος εκζήτησης. Οι εξαίρετοι άνθρωποι που παροικούν τον ιστότοπο αυτό, απολαμβάνουν και εκτιμούν το γλωσσικό σας παίγνιο, εντούτοις ένας μέσος εικοσάρης πιθανόν να σας χρέωνε με ακατανοησία και τάσεις ελιτισμού. Θα έλεγα να μην υποτιμούμε τη δύναμη της αφαίρεσης, ούτε να ηθικολογούμε αδιακρίτως, οργουελικώ και μαρκουζικώ τω τρόπω, περί της πτωχείας της γλωσσικής έκφρασης, της σύντμησης / βράχυνσης / συστολής της διατύπωσης. Ακόμη και τα greeklish, που ενίοτε μας βγάζουν έξω απ' τα ρούχα μας, αναδύουν μια γοητεία, μια δύναμη...
όχι απαραίτητα, μπορεί να έχεις ένα ξεκώλι μόνο για να του τον δίνεις στο στόμα, χωρίς να το μαμάς
Καλή μου, ο παλιός όπως όλοι ξέρουμε και όπως μας ειχε υπενθυμίσει και η lila, δεν είναι απλά ο χρονολογικά παλαιός. Παλιός είναι ο ευηπόληπτος, ο καταξιωμένος, ο που εμπνέει το σέβας και το ρησπέκ. Με μια κουβέντα, οι γνωστοί κορυφαίοι σλάνγκοι (μη τα ξαναλέμε αφού τα ξέρεις).
Κι όμως, λέγεται. Μια μπουρδελότσαρκα στην οδό Φυλής, εδώ κοντά στα μέρη μου, θα σας πείσει.