Comments by johnblack (1856)
Showing 751-780 from 1856
Κι ο Deleuze αυτοκτόνησε στα 70 του. Πραγματικά ένας κι ένας αυτή η γενιά...
O Πουλάνζ με τα βιβλία του αγκαλιά δε βούτηξε;
Ωμίλουν προσφάτως με φίλον κίναιδον, καλιαρντομαθή (όχι επιπέδου Αjax, μη τρελαθούμε κιόλα). Με ρώταγε τα προσωπικά μου, αν έχω καμιά γκόμενα κλπ. Αναγκαστικά στο καπάκι τον ρωτάω κι εγώ για τα δικά του: παίζει καμιά γουδούμπα τελευταία ή μόνο με μπάμιες τη βγάζεις; Και η απάντηση: άστα τζόνι μου, τόσες μπάμιες που 'χω μαζέψει, μόνο εγώ κι ο Μπαρμπαστάθης!
Μπέτα συμφωνώ και παφ-ξάνω, το 'χω και γω αυτό το θεματάκι με το αρχικό μικρό σε εθνωνύμια και λοιπά θεσμικά. Γουστάρω μικρό ακόμη και σε ονόματα προσώπων, π.χ. μάκης, σούλα, τζιμάκος κ.ο.κ. Μόνο που λόγω βεβαρυμένου παρελθόντος δεν πολυχώνομαι πια στους μόδουλες όταν με παραφράζουν
Γιατρέ μου το τέζα υφίσταται εν τω σάιτ, λείπει όμως ένας ορισμός του που θα καλύπτει εκτενώς τον μπιλντέρικο χώρο (παίζω τέζα = παίζω στο όριο, τέζας = πρησμένος, τουμπανιάρης. Σο, The way is open and the dogs are tied.
Επίτιμος διδάκτωρ της Ανωτάτης Βρασταμανικής στον τομέα της Βραστολογίας.
@ khanstoriadis: στο επειδή μπορώ χώνουμε προσωρινώς λινκ εδώ, ελλείψει καλυτέρας εναλλακτικής και αναμένοντες μέλαν λήμμα.
Διευκρίνισις: εις τον Άγιο Πατάκιο προσπίπταμε χυδευλαβώς ημείς τα φλώρια - όπως λέει και ο ναζωραίος - οι οποίοι ανοίγαμε και κανα βιβλίο που και που και των οποίων οι γονέοι εδάκρυσαν εκ της πολλής συγκινήσεως άμα τη εισαγωγή μας εις το Παμφωτιστήριον. Διότι οι άλλοι, οι πολλοί, οι «φυσιολογικοί», έγραφαν στα αραχίδια τους και τον Πατάκη και το Μαρκαντωνάτο και απηχθάνοντο οιονδήποτε τυπωμένον χαρτίον, παρεκτός των αθλητικών εφημερίδων.
Η μαθητιώσα νεολαία της εποχής μου - και ουχί μόνον εξ όσων εξ ακοής γνωρίζω - συνήθιζε να ομνύει χαρακτηριστικώς εις τον «Άγιον Πατάκιον», ο οποίος, τιμής ένεκεν, ασφαλώς και αξίζει αυτοτελούς πραγμάτευσης.
Mε όλο τον απαραίτητο σεβασμό, ceci n'est pas tellement slang. Πρόκειται για οριακή περίπτωση. Η έκφρασις έχει τρόπον τινά «γραφειοκρατική» προέλευση. Εξ αρχής επινοήθηκε και παρευθύς καθιερώθηκε άνωθεν, ως ανταπόκριση σε πολύ συγκεκριμένες λειτουργίες ενός θεσμικού χώρου όπως το νοσηλευτικό ίδρυμα. Το ότι συνθηματικώ τω τρόπω αποκρύβει εν μέρος της πραγματικότητος δια τους ασχέτους, δεν συνεπάγεται άνευ ετέρου το αδόκιμόν της. Η χρήση της εντάσσεται στο πλαίσιο της κυρίαρχης αντίληψης περί του «πολιτικώς ορθού», η οποία ανάγει τον θάνατον - έστω ως επικείμενον - εις το μέγιστον ίσως taboo της σύγχρονης εποχής. Πριν την «κλασική εποχή» του Foucault (18ος-19ος) ο θάνατος - με τη μορφή δημοσίων εκτελέσεων, βασανιστηρίων, επιδημιών, λιμών κλπ - ήτο μέρος της φυσικής (όρα κοινωνικής) τάξης πραγμάτων πολύ περισσότερο από όσο σήμερα. Βυθισμένοι εντός της ασημαντότητος των καθημερινών ασχολιών, επιμένουμε να εξορκίζουμε το θάνατο, κι ας επιμένει ο Heidegger πως μόνον με τη συνειδητοποίηση του θανάτου ανακτά κανείς την αυθεντικότητά του και γίνεται ο εαυτός του, παύοντας να είναι αόριστα «κάποιος» (Man). Ευφημισμοί όπως «επάρατος νόσος» (καρκίνος), ή «κατάρα του 20ου αιώνα» (Aids) είναι δείγματα αυτής της - κατά βάθος μεταφυσικής - άρνησης της πραγματικότητας του θανάτου.
Εν τέλει, για να μην μακρηγορώ άλλο, η εν λόγω έκφρασις θα ήταν εξόχως slang εάν «εξήγετο» από τα στενά νοσοκομειακά σε άλλα συμφραζόμενα, εάν δηλ. ετύγχανε μιας ευρύτερης διάδοσης. Ας μου συγχωρεθεί και η κατάχρηση του χώρου, του ερεθίσματος όντος αρκούντως ισχυρού.
Δεν έχω βαθμολογήσει το λήμμα, είναι όμως κτγμ προφανής ο λόγος της χαμηλής βαθμολογίας που συγκεντρώνει: Υπάρχει αυτούσιο στον Μπάμπη. Εμείς όμως εδώ υποτίθεται πως θέλουμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Iron είναι προς τιμήν σου που κατέβασες το «ξερατό». Φρονώ πως η προσπάθεια ξεσκαρταρίσματος πρέπει να συνεχιστεί εντατικώ τω τρόπω.
Στην Κύπρο, βούτchες είναι τα προγούλια, διπλοσάγονα και γενικώς παραπανίσια λίπια στο πρόσωπο, που κρέμονται αντιαισθητικώς. Σκατά δηλ. εν τη ευρεία εννοία.
Ιδέ και το σεφέρλειον Μαρκοπέδιον.
αχαχαχα το ημότικον του αν21 είναι και και καλά ο ταβλιασμένος απ' τη μαστούρα με τα κλειστά τα μάτια;
Δεν είναι και κανα κορυφαίο λήμμα, αν όμως το 'χε περάσει κανείς από μας τους παλιούς θα έπαιζε τώρα στο 80% το λιγότερο.
Κλασική φιγούρα στις γειτονιές είναι και η περιστερού, αυτή που ταΐζει τα περιστέρια με μπαγιάτικα ψωμιά. Τα οποία περιστέρια ρε πστ μου οτι και να πεις ειναι κομμάτι σιχαμένα...
ιρον σπεκ για την ανάλυση, και γω μια απ' τα ίδια σκατά νιώθω όταν πιάνω εκείνα τα γρομπαλάκια λίπους που έβγαλε το μωρό μου στην κοιλίτσα του απ' τη γαμοστείρωση.
κηπ απ δε γκουντ γουωρκ γιου μπλέσντ
Ότι έχει ένα μαγκιόρικο χρώμα ως έκφραση πάσο, αδόκιμη όμως από που κι ως πού; Κλασική τελική πρόταση είναι, απ' αυτές που εισάγονται με «για να» ή απλώς «να»...
Το μήδι (αν και παλιό και αγαπημένο) σώζει κάπως την κατάσταση.
εντάξει πάμε τώρα κι ένα ανέκδοτο απ' το νάπολι και είμαστε κομπλέ νομίζω
Εξαιρετικά σοβαρή απειλή λοιπόν, με περιεχόμενο κατά τι πιο ασαφές από της «θα σε στείλω για ράμματα». Εδώ τα ράμματα προϋπάρχουν, και απομένει σ' εμάς να τα εντοπίσουμε. Μια εκδοχή: σου έχω σκίσει τη σούφρα παλαιότερα (κατόπιν απειλής «θα σε στείλω για ράμματα κλπ»), πήγες έκανες ράμματα, επειδή όμως συνεχίζεις απτόητος να κάνεις μαλακίες σου ξανασκίζω τον κώλο πριν καν προλάβεις να αφαιρέσεις τα ράμματα αυτά. Βέβαια ο χότζας μου έλεγε σε κατ' ιδίαν συνομιλία κάτι απ' τα κλασικά λαογραφικά του, με νταήδες φυλακόβιους που τιμωρούν τους απείθαρχους κόβοντάς τους με μαχαίρι ράμματα από πληγή, που όμως μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε... Ας τα γράψει ένα χεράκι κι εδώ και θα τη βρούμε την άκρη που θα πάει.
Oύτε εμπαθή σε παρουσιάζω ούτε αναίσθητη, η διάθεσή μου είναι funny και σ' ευχαριστώ και για τις ευχές σου.
Κλαίω και κοπανιέμαι δημοσίως και χαλιέμαι, όταν καλά κτγμ λήμματα θάβονται ανεξηγήτως. Δεν κοιτάω ποιος τα ανέβασε, αν είναι ο τζίζας ή ο αν21 ή κι ο ηλέκτρονας ακόμη ή δεγκζερωγωποιός. Θα μου πεις τώρα ποιος με έκανε δικηγόρο όλων αυτών και διαμαρτύρομαι εξ ονόματός τους, όμως πιστεύω οτι το θέμα αφορά το σάιτ στο σύνολό του. Από τη στιγμή που ένα λήμμα ανεβαίνει, τρόπον τινά δεν ανήκει πλέον στο χρήστη, αλλά στο σύνολο και εξ ονόματος αυτού ομιλώ.
@ mpomp: αγαπητέ κι εγώ σας ευχαριστώ δια τα καλά σας λόγια! Δεν ξέρω πως ακριβώς εννοείτε το «θα σου γαμήσω τα ράμματα». Έχω βέβαια κάτι κατά νου, πιθανόν όμως να υπάρχουν αποκλίσεις. Θα πρότεινα να συντάσσατε εσείς ένα κειμενίδιο και να το αποστέλλατε είτε εις εμέ είτε εις μοδς προς έγκριση και ανάρτηση. Θα είναι το 4. (και «της Παναγιάς τα ράμματα» θα πάνε στο 5).
@ Τζίζας: έχεις δίκιο για την παρθενοραφή, θα στείλω μοδς να γίνει η συμπλήρα.
@ μες: Δεν συμφωνώ καθόλου. Καταρχήν δεν έχω πιάσει και καμιά τρελή βαθμολογία, γύρω στο 80% κινείται το λήμμα αυτή την ώρα.
Αλλά πέρα απ' αυτό. Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως σύνολο και όχι ως μηχανικό άθροισμα στοιχείων. Το σύνολο, η Μορφή, προχωρεί πέραν των στοιχείων που την απαρτίζουν. Φαντάζομαι θα έχεις άλλωστε υπόψη σου την Ψυχολογία της Gestalt. Πόσο μπορείς να απολαύσεις, να συγκινηθείς από μια μουσική μελωδία διαβάζοντας απλά τα μουσικά σύμβολα στην παρτιτούρα; Πόσο μπορείς να απολαύσεις έναν ορισμό του σλανγκ.γρρ αν παραμένεις προσκολλημένη στη λεπτομέρεια, αν προσπαθείς με το στανιό να βρεις ελλείψεις. Διότι αν ψάξεις ελλείψεις και ελαττώματα, θα βρεις παντού. Δεν είναι όμως εκεί η ουσία. Ως άτομα δεν έχουμε δυνατότητα να αντιληφθούμε διαφορετικά τον κόσμο, παρά μόνον ως σύνολα. Οι λεπτομέρειες παρουσιάζονται σε δεύτερο χρόνο, δια της αναλυτικής λειτουργίας. Κάθε σύνολο ή μορφή, είναι συνάρτηση πολλών μεταβλητών και όχι ένα απλό άθροισμα στοιχείων. Η μορφή δίδεται από μόνη της και το πνεύμα μας στρέφεται προς αυτήν αυθόρμητα.
Οι ορισμοί κρίνονται ως σύνολα και δεν είναι δυνατόν να κατακερματισθούν σε μικρές στοιχειακές μονάδες για να τους μελετήσουμε και να τους κρίνουμε «αντικειμενικά». Ο παραληρηματικός λόγος του ιδιοφυούς Χότζα είναι το καταλληλότερο παράδειγμα για τη βασιμότητα των όσων λέω, πιστεύω όμως πως και του λόγου μου καλούλης είμαι.
Όσον αφορά τους «γνωστούς σλάνγκους» και το σεξαπίλ τους, εγώ ο ίδιος που ξεκίνησα την όλη κουβέντα, έχω παραδεχθεί πως δεν εξαιρώ σε καμιά περίπτωση τον εαυτό μου. Και μπούρδες να γράψω (που δεν γράφω) κάποια φιλαράκια θα βάλουν 5+5. Το σλανγκικό μου σεξαπίλ είναι μεν γεγονός, δε συγκρίνεται όμως ούτε κατ' ελάχιστον με το δικό σου πυρηνικό σεξαπίλ. Είσαι το αγαπημένο θέμα συζήτησης του σάιτ από καταβολής του, όλοι έχουμε ενδώσει στον πειρασμό! Γίνεσαι λοιπόν λίγο άδικη, νομίζω; Τεσπά τώρα που τα γράφω αυτά χαμογελώ, και με βολεύει να σκέφτομαι πως το πικρούλικο αυτό σχολιάκι σου ήταν ο τρόπος σου να μου ευχηθείς για τη γιορτή μου!
Δεύτερο μείον στο πρόχειρό μου μετά το πριόνι! Πλήρες και ψαγμένο anyway.
Kαθαρό μηχανάκι λέγεται και το αγωνιστικό (π.χ. η παλιά σειρά της Honda, CR) αυτό δλδ που προορίζεται για καθαρά αγωνιστική χρήση. Αλλά αυτό είναι άλλο λήμμα.
πούτσες μπλε και εμπριμέ
Μαλλιαρή είναι κι η πρέζα, απ' την αίσθηση ανατριχιάσματος / μυρμηγκιάσματος που αφήνει στο δέρμα μετά το βάρεμα.
κΧαΝ ακούει;