Comments by johnblack (1856)
Showing 871-900 from 1856
Πολύ καλό! Στο τσακ είμαι τωρα να αναφέρω και συγκεκριμένα παραδείγματα τέτοιων καρπουζάδων από γυμναστήρια, κομματικές νεολαίες κλπ αλλά δε γαμιέ.
Συνώνυμο: κρεμάστρας. Αυτός δλδ που σαν τον καρπουζά, περπατάει με τα χέρια απλωμένα και μπορείς να κρεμάσεις πάνω το παλτουδάκι σου, την πετσέτα σου (στο gym ασπούμε) κλπ
βασικά κυκλοφορεί κάποιος κομπλεξικός στρατόκαυλος around που μόλις δει να γράφεται κάτι οτιδήποτε για μπατσους και λοιπά σώματα βγάζει το άχτι του. τον έχω λουστεί και γω σε σχετικά λήμματά μου και νομίζω κι άλλοι.
Μίνι μέχρι τον αφαλό που λέμε (ή μέχρι τ' αυτιά)
ε οχι και «αυτός» ο Βασίλης εφτά, για όνομα χαχαχ
Τώρα θα νομίζεις πως κρύβομαι εγώ πίσω απ αυτό το ΜΧΣ αλλά ας είναι. Συμφωνώ πάντως απόλυτα με τον Τριγράμματο, είσαι υπερβολικά εύθικτη. Και σ' αυτο ταιριάζουμε. Ούτως ή άλλως το λήμμα θα κλεισει με καμιά ντουζίνα κατοστάρια οπότε τι σκας, ασε να υπάρχει κι η κριτική η δικιά μου έτσι για ξεκάρφωμα...
Σε τέτοιου είδους «γυναικεία» δικά σου λήμματα, φαίνεται τραγικά το πόσο η βαθμολογία του σιτέ λειτουργεί ως καλλιστεία, όπως πολύ ωραία έχει πει κι ο Βίκαρ. Δεν βαθμολογείται δλδ το λήμμα, αλλά εσύ και μόνο εσύ και το συγκεκριμένο προφιλάκι που έχεις.
Σκέψου μόνο τι θα γινόταν αν το πέταγα εγώ πχ το τριανταφυλλομούνα! Θα μου σκίζαν τον κώλο, και δικαίως.
Χωρίς να θέλω να θριαμβολογήσω, νομίζω πως επί της ουσίας το θέμα θεωρείται λήξαν, μετά και τις παρεμβάσεις Χότζα και Μπετατζή: το συμισιακό είναι τραβηγμένο απ' τα μαλλιά, τέλος και Αρχή Σοφίας Φόβος Κυρίου.
Για το αν είμαι απόλυτος και αυστηρός. Ναι, είμαι γενικά μπριζάκιας και τζόρας σαν άτομο, είμαι όμως και ψυχούλα, θα έχεις την ευκαιρία να το διαπιστώσεις στη συνάντα των 15 χελιάδων :)
Για το αν ειμαι εκλεκτικός. Λάθος. Τα χώνω όμως σε άτομα όπως εσύ καλή ώρα που μπορούμε να συνεννοηθούμε και να έχουμε μια πολιτισμένη συζήτηση, άτομα που αποτελούν κεφάλαιο για το σιτέ. Τα έχω χώσει πχ επανειλημμένα σε βράσταμαν για τις λεξιπλασίες, σε Μες για κάτι γυναικουλίστικα κλπ. Χτυπάω αυτούς που σέβομαι, με την κριτική μου αποδεικνύω έμπρακτα την εκτίμησή μου στο πρόσωπό τους. Με τα τρόλια όμως και τους τουρίστες και κάτι άλλους μυθομανείς και διάττοντες αστέρες έχω πει δε θα ξανασχοληθώ όσο και να με προκαλέσουν.
Για την αίσθηση της αυθεντικότητας. Συμφωνώ απόλυτα, εχω ξαναγράψει άλλωστε στο παρελθόν για τις αντιφάσεις και τις αντινομίες που ταλανίζουν ημάς τους «μεταμοντέρνους» στην προσπάθειά μας να είμαστε είρωνες (κατά την ρορτιανή έννοια), να αποτάσσουμε τη Μεταφυσική χωρίς να γινόμαστε κι οι ίδιοι μεταφυσικοί. Αυτός ήταν και ο μεγάλος φόβος του Χάιντεγγερ, που παρόλα αυτά υποστήριζε πως πρέπει να διαβάζουμε ανελλιπώς τους μεγάλους Μεταφυσικούς, αντίθετα με ότι έλεγε ο Χούσερλ πχ...
φιλακια
Ποιητικό πλην ανυπόστατο. Νομίζω;
α) Ναι δίκιο έχεις, θυμήθηκα εκ των υστέρων πως κι εσύ έχεις εκφράσει παρόμοια άποψη. Δεν έκατσα να ψάξω ποιος το είχε πρωτοπεί, άλλωστε όπως παραδέχεσαι ελάχιστη σημασία έχει.
β) Με τις γαβάθες και τα μπαουλοντίβανα όντως έχει παραγίνει. Κι άλλοι πολλοί έχουν συμβάλλει σ' αυτό, έχεις όμως βάλει και συ το χεράκι σου. Βλ. πουχού λιγονούσης και ντιλμπάζα. Και σ' άλλες περιπτώσεις (μπουζιάζω) όπου όμως επειδή είσαι μυαλάρα τα φέρνεις απο δω κι απο κει, λίγο οι μεταφορικές χρήσεις (ξαναλέω οι μεταφορές δεν είναι απαραίτητα σλανγκ, βλ. και πιο κάτω), λίγο η ετυμολογία, το πακετάκι σου σκάει σένιο.
γ) Πολλές απ' τις λέξεις που αναφέρω ακούγονται. Κι αν δεν παίζουν στην Κρήτη, παίζουν στο Επτάνησο, όπου επιβιώνουν πολλοί ιταλισμοί κλπ.
Το επιχείρημά σου περί του απηρχαιωμένου της λέξης «συμισιακό» φαίνεται ισχυρό εκ πρώτης όψεως. Και φέρνεις ως παράδειγμα το κτγσ εξίσου απηρχαιωμένο αμανάτι. Ε λοιπόν το αμανάτι λέγεται κανονικότατα. Εδώ κάτω απ' το σπίτι μου στην κυψέλη έχει το κλασικό ενεχυροδανειστήριο στην υπόγα, όπου ένας αντιτουριστικός τύπος με χρυσό δοντάκι και μεγάλο νύχι στο μικρό δάχτυλο και ανοιχτό πουκάμισο να φαίνονται οι άσπρες τρίχες του στέρνου, γκρινιάζει διότι τα αμανάτια που του φέρνουν δεν αξίζουν χριστό.
Κι ακόμα κι αν το συμισιακός είναι γλωσσικό απολίθωμα, και ωσεκτουτού παίζει μπάλα πλέον μόνο μεταφορικά, ΔΕΝ καθίσταται αυτομάτως σλανγκ. Παραδείγματα άλλων ρετρό λέξεων: γραμμόφωνο, τρανζιστοράκι με λυχνίες, βωβός κινηματόγραφος κ.ο.κ. Αυτά όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε φράσεις με ειρωνικό / υποτιμητικό / μειωτικό κλπ χαρακτήρα. Μαλάκα έχεις μείνει στην εποχή του βωβού ή μαλάκα μου ο υπολογιστής σου είναι τρελή αρχαιολογία, με λυχνίες λειτουργεί; Νομίζω έγινα αντιληπτός.
Όσο για τα παραδείγματα που εγώ δίνω, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως δεν είναι σλανγκ. Επίτηδες τα έβαλα για να αναδείξω την ασλανγκία του δικού σου λήμματος, βάσει της αρχής του ομοίου. Εμείς οι νομικάριοι κάνουμε συχνά τέτοια αστειάκια μεταξύ μας με όρους της scientiae μας, π.χ. ένα κορυφαίο κτγμ είναι το «έχω δικαίωμα προσδοκίας σ' αυτή τη γκόμενα και παλεύω μπας και συστήσω καμιά εμπράγματη ασφάλεια». Μεταφράζω: ψήνω αυτή τη γκόμενα και προσπαθώ να της τον φορέσω. (Οι εμπράγματες ασφάλειες είναι το ενέχυρο και η υποθήκη). Άλλο ωραίο παράδειγμα: «μέχρι τώρα οι σχέσεις μας παραμένουν στη σφαίρα του δημοσίου δικαίου. Θες να περάσουν στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου σιγά σιγά;» Δηλαδή, θες να σε γαμήσω;
Έχω προβληματιστεί κατά καιρούς αν πρέπει να αναρτηθούν αυτά, τείνω όμως στην άποψη οτι είναι πιο πολύ εμπνεύσεις της στιγμής. Βλ. και το θεμελιώδες κατ' εμέ αντι-λήμμα μουνόκηπος, όπου ένας αξιολογώτατος πλην εξαφανισμένος σλάνγκος, δίνει μια εξαιρετική ανάλυση του φαινομένου.
δ) αυτό περί ιεροσυλίας δεν το 'πα εννοείται για να το πάρεις λίτεραλλυ! Μάλλον ήθελα να πω «είναι αδικία για μια τόσο πλούσια και πληρέστατη διάλεκτο να παραμειώνεται στο επίπεδο της σλανγκ κλπ».
Να ανακεφαλαιώσουμε; Το λήμμα σου ανήκει στην κατηγορία σεσίνεπα τελμόν σλανγκ, και νομίζω λήγει.
ΥΓ. Ναι λοιπόν, ανήκω σ' αυτούς που έμαθαν τον Καββαδία απ' το Μικρούτσικο και τον Ερωτόκριτο απ' τον Ξυλούρη. Και δεν ντρέπομαι καθόλου γι' αυτό. Αυτά βέβαια σε τρυφερή ηλικία, μετά κάθισα και την έψαξα. Όμως το πρώτο άκουσμα είναι συχνά αυτό που μένει.
Και, είτε μας αρέσει είτε όχι, αν στην εποχή του ίντερνετ οι πιτσιρικάδες νομίζουν πως το «ήτανε μια φορά μάτια μου» είναι τραγούδι του Σφακιανάκη (και οι περισσότεροι αυτή την εντύπωση έχουν) τότε πολύ απλά ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ. Το πρωτότυπο έχει χαθεί και το μόνο που μας έχει μείνει να κάνουμε είναι Προσομοίωση.
To οτι είναι μια φράση που δεν λέγεται τόσο στην υπόλοιπη ελλάδα (διατηρώ το μικρό αν προσέχεις) δεν είναι επιχείρημα υπέρ του να καταχωρηθεί, αλλά κατά.
Τι να πεις μισιακός, τι να πεις συμισιακός. Μια απ' τα ίδια, διαφορές τρίχες... Και το μισιακός είναι καθ' όλα δόκιμο, υπάρχει σ' όλα τα λεξικάουα.
Το μισιακός, λες, αναφέρεται παρ έξελλενς σε ιδιοκτησία, ενώ το «μισό-μισό» όχι. Αλήθεια; Το έχουμε μισό-μισό το χωράφι, το έχουμε μισό-μισό το διαμέρισμα / το σπίτι / το αυτοκίνητο κ.ο.κ. Αυτό που μάλλον θες να πεις είναι πως το μισιακός είναι νομικός-τεχνικός όρος.
Όμως και το κυριότητα και το νομή και το κατοχή είναι νομικοί εξειδικευμένοι όροι. Που απαντούν και σε άλλα συμφραζόμενα. Πουχού:
α) - Μαλάκα μου, η Γιώτα είναι τρελή και παλαβή με την πάρτη μου, έχει πάθει έρωτα με το πουλί μου. Μιλάμε η γκόμενα βρίσκεται στην απόλυτη κυριότητά μου, και να της πω να πα να πνιγεί θα το κάνει, τόσο καψούρα είναι.
β) Κάτι έχει πάρει το μάτι μου τελευταία πως ο Μήτσος χαλβαδιάζει τη δικιά μου. Πες του λοιπόν πως η γκόμενα είναι στην κατοχή μου, και μέχρι να της δώσω απολυτήριο καλά θα κάνει να κάτσει στ' αυγά του, αν δε θέλει να του κατεβάσω τη μάπα.
Αν θεωρείς αυτές τις δύο χρήσεις σλανγκ, τότε είναι και το χαλικούτειο. Τέλος.
Αυτά είναι! Μπετατζή μου με την επίμορτη αγροληψία μου θύμισες το 9άρι που είχα τσιμπήσει στη Σύνθεση Αστικού με το Γεωργιάδη, πριν κάτι δεκαετίες.
Χαλικού, μου θύμισες τις (πιο πρόσφατες) περιπέτειές μου στο Ιστορικό, όταν διάβαζα Βενετοκρατία. Βιλλάνοι, εμπαρούνιες (πρόνοιες), ινβεστιτούρες, σολιάτικα, τερτσιάρια (εντριτεία), livello perpetuo (διαρκές εδαφονόμιο), γονικά και γονικάροι (τα σπηλιαράκια του βουνού είναι τα γονικά μας, όπως λέει και το ξυλούρειο άσμα), καπιτάνος, προβεντιτόρ, τσιταντίνο, ποπολάροι, καστελλανία, φραγκολεβαντίνοι και πολλές άλλες εξωτικές λεξούλες, ακριβώς όπως αυτή που παραθέτεις.
Νομίζω όμως πως έχουμε χάσει λίγο τη μπάλα. Όλα αυτά τα νοστιμούτσικα (και άλλα που έχεις καταχωρίσει) μόνο τραβηγμένα απ' τα μαλλιά τα λες σλανγκ. Νταξ, είπαμε, αγαπάμε παντέρμη Κρήτη, αλλά όλα έχουν ένα όριο. Προσωπικά, ασπάζομαι τη γνώμη που είχε εκφράσει παλαιότερα ο Βίκαρ, σχετικά με τους τοπικούς ιδιωματισμούς.
Τοπικοί ιδιωματισμοί μας ενδιαφέρουν μόνο εαν α) έχουν «περάσει», αν έχουν εξαχθεί και σε μεγάλα αστικά κέντρα και β) αν πρόκειται για βρισιές και άλλες προστυχιές. Ειδάλλως, παραμένουν αυστηρά στη σφαίρα της Λαογραφίας.
Το τοπικό χρώμα, η μουσικότητα ή ποιητικότητα της λέξης, οι πλούσιες ακουστικές εικόνες που σχηματίζει, δεν επαρκούν.
Ειδικά για την κρητική διάλεκτο, είναι αν θες ένα είδος ιεροσυλίας να κατατάσσουμε τις πολυποίκιλες εκφάνσεις της στη σλανγκ. Είναι μια απ' τις πλουσιώτερες ελληνικές διαλέκτους, και θα μπορούσε άνετα να είχε επικρατήσει - όπως πολύ καλά θα γνωρίζεις κι εσύ - ως η «επίσημη» γλώσσα του ψευδώνυμου νεοελληνικού κρατιδίου, αν οι ιστορικές συγκυρίες ήταν κατά τι διαφορετικές. Τελικά επικράτησε το πελοποννησιακό ιδίωμα που είναι και το πιο «φλατ», με τις λιγότερες «γωνίες» κλπ.
Κι έρχομαι τώρα σ' αυτό που λες για τις πλήθος μεταφορικές χρήσεις. Αλίμονο αν κάθε μεταφορά θεωρείτο αυτόματα σλανγκ. Μόνο ορισμένες μεταφορές περνάνε αυτό το κατώφλι (βαριέμαι τώρα να απαριθμήσω ξανά τις προϋποθέσεις, τα έχουμε ξαναπεί άλλωστε).
Το να πεις σε κάποιον που χαλβαδιάζει τη γκόμενά σου «συμισιακή θα την έχουμε;» ισοδυναμεί με το να του πεις πιο απλά «μισή μισή θα την έχουμε;». Δεν βλέπω καμιά ποιοτική διαφοροποίηση. Αν θεωρείς το «μισή-μισή» σλανγκ, τότε είναι και το δικό σου, οπότε οκ πάω πάσο.
Έχει ανέβει το επίπεδο του σάιτ τις τελευταίες μέρες ή ιδέα μου είναι;
Θεμελιώδες. Το είχα στο Πρόχειρο και τολμώ να πω δε θα το πήγαινα καλύτερα.
5 + 5. Νοσταλγικό κάργα, τω όντι. Έχω να το ακούσω από το Δημοτικό. Και πιο πολύ κοριτσίστικο, τα σερνικά γενικώς το αποφεύγαμε (αν κι όχι πάντα).
Απολίθωμα μεν, βασικό λήμμα δε.
χαχα βράστα ακριβώς αυτό εννοώ, το έθεσες πολύ ωραία.
Και όποιος βασανίζει τα ζώα πρέπει να του κόβουν τ' αρχίδια και να του τα δίνουν να τα φάει.
Εγώ πάντως σε πήγα με 5 και 5
Εξακολουθώ πάντως να πιστεύω οτι ανάμεσα σε έναν άσχετο και φοβικό οδηγό που και έναν κάγκουρα επιδειξία που τρέχει και κάνει σφήνες και παντιλίκια κλπ, πιο επικίνδυνος είναι ο πρώτος.
Κάποια πράγματα - όπως είχε πει κι ο Wittgenstein - μόνο να τα δείξεις μπορείς. Γι' αυτό και ο Βέλτσος, όταν κάποιος φοιτητής του δεν την πάλεψε με τα ακαταλαβίστικα θέματα που τους έβαλε και απλά ζωγράφισε στην κόλλα αναφοράς ένα πέος σε φυσικό μέγεθος, του έβαλε 10. Ήταν ο μόνος απο κείνη τη φουρνιά που πέρασε το μάθημα...
χαχα, και η άλλη σιχαμένη διαφήμιση με τη βουγιούκλω, εκεί γύρω στο 1990, «154 και έφτασε», που και καλά στο άφηνε φλου σε τι πραγματικά αναφέρεται για να ιντριγκάρει.. Κι όλοι νόμιζαν πως είναι της ΝουΔου και λέει για την αυτοδυναμία που θα εξασφαλίσει στις τότε επικείμενες εκλογές... και τελικά ήταν διαφήμιση της express service..
Η άχρηστη-χρήσιμη πληροφορία της ημέρας: η αστική ανθρωπογεωγραφία σε σχέση κυρίως με το φαινόμενο της εκβιομηχάνισης και της επέκτασης των πόλεων (αποκλεισμοί, γκέτο, κοινωνική αποδιοργάνωση κλπ) αποτελεί το αντικείμενο στο οποίο επικεντρώνονται οι εργασίες των αμερικανών κοινωνιολόγων της περίφημης Σχολής του Σικάγου στα 1920's και 1930's.
Nαι, νομίζω πως είχα διαβάσει κάποιο σχετικό αφιέρωμα. Η ματιά του τουρίστα ήταν το θέμα μιας παλιάς συζήτησης μέσω πμ που είχα με τον Khan. Aφορμή ηταν η παρατήρηση των διαφορικών προσεγγίσεων της τέχνης κατά την επίσκεψη σε μια χριστιανική εκκλησία: αφενός οι πιστοί, που αδυνατούν να δουν τις εικόνες ως τέχνη, παρά μόνο ως αντικείμενα λατρείας, αφεδύο οι τουρίστες, με την ψυχρή και αποστασιοποιημένη ματιά που τους εξασφαλίζει η διαδικασία της ανοικείωσης - επανοικείωσης..
@ βραστα. νομίζω με το παραπάνω σχόλιο μου σε απαντώ :Ρ
Οι πάντα μεθοδικοί γερμανοί, εκτός του ότι κατουράνε καθιστοί, κάνουν και κοπροσκόπηση, περισυλλέγουν δλδ τα κόπρανά τους σε ειδικό δέκτη, τα παρατηρούν και με τη βοήθεια λαβίδας τα «ερευνούν» εις βάθος. Αν δουν κάτι που αφίσταται του φυσιολογικού, σημαίνει συναγερμός και ενημερώνουν το γιατρό τους.
Δε θυμάμαι τώρα που το είχα διαβάσει, μπορεί να ήταν και εδώ στο σλανγκ (εν τοιαύτη περιπτώσει ζητώ συγγνώμη για την επανάληψη).
Πω ρε φίλε αυτή η προτελευταία παράγραφος με άγγιξε να πούμε..
Αυτό η κατάληξη -έλι που λες, είναι κάργα σλανγκοειδής. Θυμάμαι στο σχολείο οταν παίζαμε μπασκετάκι και κάποιος έβγαζε μια δύσκολη φάση, αναφωνούσαμε, θαυμαστικά και ως αναγνώριση / επιβράβευση: «τζορντανέλι!», δλδ και καλά φάση α λα Τζόρνταν...
Εύστοχη η διάκριση που έκανες ανάμεσα σε λήμματα όπως ντούγκλα, μέγκλα κλπ αφενός, και αφεδύο πρόσφατες σχετικά επινοήσεις / ανασημασιοδοτήσεις της καυλωμένης μας νεολαίας, στις οποίες και έχω επιλέξει να εντρυφώ. Εννοείται πως στην πρώτη κατηγορία η ετυμολογία παίζει μεγάλο ρόλο, τη στιγμή μάλιστα που ορισμένα απ' αυτά τείνουν να εκλείψουν και να μεταβληθούν σε μουσειακά εκθέματα - απολιθώματα. Οπότε η παρατήρησή μου περί ετυμολογίας μπορεί να διαβαστεί και ως μια προτίμηση προς την κατηγορία σλανγκολημμάτων την οποία εγώ διακονώ, όπου η σημασία της ετυμολογίας είναι απο μικρή ως ανύπαρκτη, και όπου το ουσιώδες είναι να καθοριστούν με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σαφήνεια και πληρότητα, οι ποικίλες και συχνότατα ασαφείς και σκοτεινές νοηματικές αποχρώσεις. Τα υπερκείμενα που έλεγε ο χαλικούτις. Πάρε παράδειγμα το λήμμα μου κωλοπαντιέρα. Παρέθεσα κάποια ιστορικά στοιχεία, τι σήμαινε αρχικά παντιέρα κλπ, αυτά όμως θα μπορούσαν και να είχαν παραλειφθεί. Αυτό που μετράει είναι πως την ενσωματώνουν τα καγκούρια στο λόγο τους, που την κολλάνε, χωρίς πιθανότατα να έχουν ιδέα περί παντιέρας = σημαίας = στρατεύματος κλπ.
Και για τον Καραμανλή τζούνιορ είχανε γράψει κάτι σχετικά, νομίζω ο Πανούτσος. Κλανομαγκιά, στυλάκι χτυπάω-χέρι-στο-έδρανο-γιατί-δε-σηκώνω-και-πολλά-πολλά, περπάτημα τσαμπουκαλεμένου ταξιτζή, ύφος βαρύ κι ασήκωτο και μανουριάρικο, ΟΛΑ κατασκεύασμα του πολιτικού μάρκετινγκ και των εικονοφτιαχτών (ιματζ-μέικερς)...