Comments by johnblack (1856)
Showing 1111-1140 from 1856
Μια τυπική πορεία μηχανόβιου είναι η εξής: στρογγυλοφάναρο, μετά παπί κατοστάρι συνήθως Άstrea, μετά ψευτοεντουράκι δυόμισι (250 cc, π.χ. Honda ΑX-1), μετά την κλασική ΧΤούμπα (κανεις σχεδόν δεν ξεφεύγει), μετά Άφρικα όπως λες, μετά Βαραντέρο ή TDM 900 και μετά τρως τα μούτρα σου.
Οι ύβρεις, γενικότερα η απόδοση συνθηματικών αρνητικών χαρακτηρισμών σε πρόσωπα, οι «ταμπέλες», είναι βασική παράμετρος της όλης πορείας που οδηγεί στο σχηματισμό του μοντέρνου Υποκειμένου, τη μορφοποίηση της νεωτερικής ατομικότητας. Τα λέει κι ο Φουκώ στην Ιστορία της Σεξουαλικότητας.
Έτσι και το κνώδαλο: τη λέξη χρησιμοποιεί με προσποιητό, ειρωνικό αυτοσαρκασμό, ο διαβόητος καλόγερος και ποιητής Καισάριος Δαπόντες, δήθεν μετανοών για τη ματαιοδοξία του να παραγγείλει το πορτρέτο του.
[I]εγώ όμως το κνώδαλο
για να με ζωγραφίσουν
σ' ένα πανί επλήρωσα
άξιος για να με φτύσουν.[/I]
O μεγαλύτερος κωλόφαρδος της αρχαιότητας ήταν ο τύραννος Πολυκράτης της Σάμου, που μου τον θύμισε το 2ο παράδειγμα. Είχε όμως άσχημο τέλος, διότι ως γνωστόν όποιος πηδάει πολλά παλούκια του μπαίνει κι ένα στον κωλο.
Μαγκιά της και καουμποϊλίκι της! Έχει πάντως την κλασική βουλγάρικη ομορφιά. Διότι, ως γνωστόν των βούργαρων η σκούφια κρατάει από Κεντρική Ασία, απ' όπου εσκασαν τον πρώιμο 7ο αι. στην περιοχή του Βόλγα και ίδρυσαν τη λεγόμενη Παλαιά Μεγάλη Βουλγαρία. Από κείθε κατέβηκαν στην αυλή των ρωμιών, το 681, σχηματίζοντας την Πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την Πλίσκα. Ο αρχηγός τους είχε τον ίδιο τίτλο με σένα, Khan.
επιτοίχια «συνομιλία» στο πανεπιστήμιο (επίκειται φωτογράφησις και απλόουντ):
ΕΦΥΓΕ ΚΙ ΑΦΗΣΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΣΠΑΣΜΕΝΗ...
και η απάντηση
ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΥΤΣΑ ΟΡΘΙΑ. ΞΕΚΙΝΑ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΦΙΛΕ...
Σωστόστ, θίγεις μέγα κοινωνικό ζήτημα. Από τότε που πλακώσανε οι αλυσίδες και οι πολυεθνικές πίτσα χατ και δεν ξέρω γω τι άλλες πλαστικουριές και τα αρχίδια μας κουνιούνται, προσωπικά έκοψα την πίτσα...
Άψογος και στην επισήμανση της λιγουριάς και της πανταολομονίας του έλληνα. Το απόλυτο σίχαμα: να φτιάχνουν τοστ στα έρεβεστ και να το σφίγγουν ως εκεί που δεν πάει, μιλάμε μόνο η μάνα τους κι ο πατέρας τους να λείπει απο κει μέσα, και πάρε και λουκάνικο και πάρε και μπιφτέκι και ομελέτα και τηγανητές και μπέικον και της παναγιάς τα ράμματα, και στην ούγια τυροκαυτερή ή σαλάτα φάρμας, έτσι για τη γεύση... Ή - άλλη καγκουριά - λουκουμάδες με σιρόπι σοκολάτας...
@ κχαν: έχεις δίκιο, ο Ράμφος είναι πολύ συντηράκλας για τα γούστα μου, όσες φορές αποπειράθηκα να τον διαβάσω δεν τα κατάφερα... Μου φάνηκε απλοϊκός, ενώ έχω εθιστεί σε μια άλλου τύπου ρητορική γραφή. Χωρίς να θέλω αυτό να ακουστεί κάπως, ήταν σαν να έχω τελειώσει το πανεπιστήμιο και να μου έβαζαν να διαβάσω βιβλία του δημοτικού.. Γενικά με τον δοκιμιακό λόγο αυτού του τύπου δεν τη παλεύω, π.χ. ούτε Παπανούτσο αντέχω να διαβάσω, ούτε Τσάτσο, ούτε Παναγιωτόπουλο κλπ. Γενικά χωρίς υποσημείωση δουλειά δε γίνεται.
Ο μετεωρισμός και η αμφιταλάντευση του νεοέλληνα με έχει απασχολήσει κι εμένα αρκετά. Εκδηλώνεται σε πολλά πεδία. Πρόκειται βέβαια για κοινό, κοινότατο τόπο. Εγώ, όπως εγραψα και σε παραπάνω σχόλιο, τάσσομαι υπέρ της υπεύθυνα ανειλημμένης διαφάνειας δυτικού τύπου - ή τουλάστιχον προσπαθώ, διότι το περιβάλλον ασκεί συνθλιπτική επίδραση. Αυτή η μεσοβέζικη κατάσταση παίρνει ενίοτε τη μορφή ενός ψευδο-συντηρητισμού, μιας ας πούμε συντηρητικοφάνειας, του στιλ «βάζω τη σκόνη κάτω απ' το χαλί», «όσα βλέπει η πεθερά» κλπ. Και δίδω ευθύς δύο καραμπινάτα παραδείγματα, πέρα από τις τουαλέτες και τις πόρτες τους: α) στις σεξουαλικές σχέσεις, όπου από κοινού με την ελευθεριότητα επιβιώνει και μια απίστευτη χωριάτικου τύπου υποκρισία (έχουμε αναφερθει πολλάκις σε αυτό) β) στην συμπεριφορά μας στο τιμόνι, όπου είμαστε έτοιμοι να μανουριαστούμε και να επιδοθούμε σε λεκτικούς διαξιφισμούς και κοκορομαχίες, δύσκολα όμως θα προχωρήσουμε παραπάνω... Αντιθέτως, σε «υπανάπτυκτες» χώρες, π.χ. του πρώην υπαρκτού (αλβανία, βουλγαρία, ρουμανία), ο φόβος φυλάει τα έρμα. άμα είναι να γίνει τσαμπουκάς εκεί, θα χυθεί αίμα, μια και καλή. Αλλιώς «φοβάται ο γιάννης το θεριό και το θεριό το γιάννη», μια ισορροπία τρόμου που έχει περιγράψει η κοινωνική ανθρωπολογία. Σε προηγμένες τώρα χώρες της Δύσης, ακόμα και σε μια Ιταλία, έχει ξεπεραστεί σχεδόν πλήρως το στάδιο αυτού του πρωτόγονου ζωώδους ανταγωνισμού, οι ψευτοτσαμπουκάδες στους δρόμους δι' ασήμαντον αφορμή..
ΥΓ. Άσχετο, διαβάζω τώρα το Καταφύγιο Ιδεών του Γιανναρά και τα έχω πάρει στο κράνος με τις φιλοδοξίες και τον καριερισμό του τύπου, όπως και με τις γιαλομιές και τις βαναυσες απλουστεύσεις του...
Φυσικά, όπως και τα υπό-διαρκή-κρίση υποκείμενα της Κρίστεβα, το Στάδιο του Καθρέφτη στον Λακάν, αλλά και η φουκωική αντίληψη περί υποκειμένου ως κατασκευής εκ των περιστάσεων. Πιο πολύ με Λακάν ήθελα να παίξω, ίδωμεν...
Υπήρχε ΜΙΑ συγκεκριμένη μπουγελόφατσα, δεν θυμάμαι τι παρίστανε, που αντί για τρύπα στο στόμα είχε ένα τσουτσουνάκι, και καλά πίπα ή κάτι τέτοιο. Ήταν η μόνη, που εξαιτίας αυτής της πατέντας μπορούσες να τη φουσκώσεις τίγκα, κι έφτανε σε μέγεθος μπαλακι τένις, με διπλάσια και βάλε χωρητικότητα νερού. Εννοείται πως γαμούσε κι έδερνε, γιατί οταν ο άλλος είχε ξεμείνει απο πολεμοφόδια εσύ συνέχιζες να τον μπουγελώνεις.
Mπα, εγώ νομίζω θα είχε πάρει πόδι κι αυτή μαζί του. Με το θέμα έχει ασχοληθεί σε βιβλίο του και ο Ζουρλάρις, που εξηγεί για ποιούς λόγους η βασιλική οικογένεια ουδέποτε κατάφερε να αποκτήσει λαϊκό έρεισμα και γιατί η Φρίκη ενώ είχε όλα τα φόντα δεν εξελίχθηκε σε μια εγχώρια Εβίτα Περόν.
Πολλά ντεσού δν ξέρω, αν είναι πέρνα το λήμμα ή δώσε κανά λινκ.
Aρχαίε γεωγράφε και ταξιδευτά ωραίο το σχόλιο.
Αν το καλοσκεφτούμε, το πρόβλημα έγκειται σ' εκείνες τις πόρτες τουαλετών, οι οποίες δεν κλειδώνουν ή - ακόμα χειρότερα - δεν κλείνουν εντελώς, μόνο να τις γείρεις ως ένα σημείο μπορείς. Σ' αυτή μόνο την περίπτωση - που δυστυχώς στις ελληνικές δημόσιες τουαλέτες είναι ο κανόνας - είσαι υποχρεωμένος να συμμετάσχεις στην άθλια αυτή τυποποιημένη συνομιλία. Πρόκειται δλδ για μια μεσοβέζικη κατάσταση που δημιουργεί αβεβαιότητα. Αν όμως η πόρτα είναι αμπαρωμένη από μέσα, δεν είσαι υποχρεωμένος να απαντήσεις όταν ο απέξω κατεβάσει την πετούγια. «Μιλάει» αντί για σένα η κλειδωμένη πόρτα. Στο άλλο άκρο, όταν δεν υπάρχει καθόλου πόρτα (που είναι και το καλύτερο κτγμ) ή αυτός που κατουράει επιλέξει να την αφήσει ορθάνοιχτη, και πάλι είναι όλα οκ και κανείς δεν παίζει να σε ενοχλήσει. Εγώ προσωπικά εφαρμόζω το τελευταίο ή - συνηθέστερα - προτιμώ τις κρήνες-ουροδοχεία. Αυτό είναι το πιο αντρίκιο. Είναι θλιβερό το θέαμα να βλέπεις ουρά αντρών σε τουαλέτες, να περιμένουν να αδειάσει κάποιο δωματιάκι, τη στιγμή που δίπλα υπάρχουν ουροδοχεία... Γίναμε γκόμενες, τέλος.
Υπό το υπάρχον σύστημα για να βαθμολογήσεις έστω τον ορισμό, πρέπει να αποδέχεσαι και το καταχωρίσιμον του λήμματος.
Ψόρι φίλος αλλά ελπίζω να μην το πιστεύεις πραγματικά αυτό. ΟΛΑ ΣΤΗΜΕΝΑ ΗΤΑΝ από τον ίδιο και το σούργελο τη γυναίκα του- που το παίζει και δικηγόρος - για να ξαναβγεί στον αφρό.
Νταξ, χειροπέδες σε σεξόπι πήγες να αγοράσεις ρε φίλε, τι περίμενες δηλαδής; Κανά μπουμπούκι θα το δούλευε το μαγαζί, όπως αυτό που υποδυόταν ο Γιοακίν Φίνιξ σε μια ταινία που δεν θυμάμαι τώρα... Και δεν είναι ανάγκη να είσαι ο ρωχάμης για να ξέρεις πως ανοίγει μια χειροπέδα. Και για ένα πλημμεληματάκι να έχεις καταδικαστεί, τα 50 μέτρα από το σκαμνί μέχρι το ταμείο όπου σε παν να πληρώσεις το πρόστιμο (τα πλημμελήματα εξαγοράσιμα γαρ, εκτός εξαιρέσεων) με χειροπέδες τα κάνεις...
Χότζα λεπόν δεν συμφωνούμε. Ο καθένας αυτό που έχει κάνει το υποστηρίζει, προσπαθεί να κάνει το «μειονέκτημα» του, πλεονέκτημα. Celebrating and undermining, αποδεχομαι τη στάμπα που μου κολλά η κενωνία, την κάνω παντιέρα μου...Κάθε μορφή γνώσης είναι πολύτιμη μέσα σε ένα ορισμένο context.. Η πρακτική λογική του Bourdieu.. Yπάρχουν πάνσοφοι καθηγητάδες που δεν ξέρουν πως να στείλεις ένα sms ή που δεν έχουν μπει ποτέ στο ίντερνετ.. Πολύ καλά θα κάνει το πιτσιρίκι να τους κράξει.. Παίζει στο γήπεδό του, όπως θα παίξουν κι αυτοί μπάλα στο γήπεδό τους όταν θα βάλουν τα θέματα των εξετάσεων και θα γίνει η σφαγή του Δράμαλη... Ο καθένας νέμεται το κομμάτι εξουσίας που του αναλογεί..
Προς επίλυση παρεξηγήσεων: για την καρέκλα δεν το συζητώ καν, είναι αυτονόητο. Και γενικώς η συλλογιστική του ιησού περί του τι είναι καταχωρίσιμο, είναι ορθή. Η καρεκλιά τώρα, του Χαλικούτη είναι κι αυτό ψιλοτραβηγμένο. Οριακά πάντως τη γλιτώνει, ιδίως αν συνοδεύεται και από τέτοιο εμβριθές σεντόνι.
Διαφωνώ με τζίζα ως προς το τι λέγεται στα δικαστήρια. Πραγματικά εκεί λέγονται τα πάντα όλα, οι δικηγόροι είναι αξιοσημείωτα σλανγκιάρηδες ως άτομα. Κάπου είχα κάνει μια σχετική συζήτηση με τον Άλλο, δε θυμάμαι όμως πού.
Και εννοείται πως η συζήτα είναι fellowλογικού, σόου Γεωγράφε μας μην ανησυχείς, εδώ έχουν ανέβει τόσα και τόσα..
Πάντως το φαινόμενο της χρήσης αρχαίων / λόγιων εκφράσεων σε μάγκικα συμφραζόμενα, είναι από μόνο του πολύ ενδιαφέρον. Θα μπορούσε να αναπτυχθεί υπό τύπον αυτοτελούς άρθρου, ανεξάρτητα από τη ροή των λοιπών λημμάτων. Κειμενάκια που θα σχολιάζουν γενικότερα κοινωνιογλωσσικά φαινόμενα. Η βαθμολόγησή τους - αν υπάρξει - θα είναι μονή (στον «ορισμό»). Ο τίτλος του κειμένου δεν θα βαθμολογείται ως λήμμα. Είναι μια πρόταση που έκανε πρώτος ο βίκαρ και την προσυπογράφω. Άντε να δούμε.
Βράστα είσαι τυχερός. Το λήμμα ήταν εδω και καιρό στο πρόχειρό μου, κι όπως καταλαβαίνεις επρόκειτο για ντερινταχτιά ολκής... Έγραφα π.χ. για την κριτικοφιλοσοφική και αναστοχαστική προδιάθεση του νεοέλληνα, ο οποίος απορρίπτει την αυθαίρετη ταυτιστική λογική και τις ολιστικές απαντήσεις - μεγαλεπήβολες εξηγητικές του παντός θεωρίες που ακρωτηριάζουν το βιωμένο, και ξεκινά το περιπετειωδες ταξίδι του στο συναρπαστικό κόσμο της Ετερότητας...
Τα παραπάνω είναι μια πρώτη απόπειρα μιας πολύ γενικής απάντησης στο προαιώνιο ερώτημα: γιατί να λέμε «άλλος» όταν μας χτυπάν την πόρτα της τουαλέτας και να μη λέμε πολύ απλά «εγώ». Αφού «εγώ» είμαι μέσα, όχι κάποιος άλλος. Έλα όμως που βγαίνουμε από το πετσί μας κι ερχόμαστε στη θέση του Άλλου, που καίγεται να αρμέξει τη σαύρα του... Κι εδώ αρχίζει το φελοσοφικόν του πράγματος...
Κλασικός θειτσισμός.
To Boυγιούκλω θαρρώ πρέπει να ανέβει! Έτσι, για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι (τι πρέπει να αποφεύγουν). Μιλάμε η τύπισσα πρέπει να ήταν πολύ σκατόψυχη, έτσι τουλάστιχον λέγεται... Και να πούμε και για τις 30 άδειες ταξί που της είχε κάνει δώρο ο φλωράκλας ο χωριστράκιας ο βασιλιάς (παρόλο που γενικά δεν έχω κάτι με τους άνακτες, ο συγκεκριμένος ήταν η ντροπή του είδους, χαλαρά). Χότζα θα περιμένουμε...
Την εποχή τη δικιά μου κυκλοφορούσαν σε περίπτερα και ψιλικατζίδικα οι μπουγελόφατσες, πλαστικές και σε μέγεθος μπάλας του πινγκ-πονγκ. Είχαν μια μικρή οπή στο στόμα από όπου τις γέμιζες νερό, το οποίο κατόπιν εκτοξευόταν με το ζούπηγμα. Οι μπουγελόφατσες είχαν γίνει συλλεκτική μανία των πιτσιρικάδων έναν καιρό, όπως τα διάφορα χαρτάκια (αυτοκόλλητα με φωτο ποδοσφαιριστών, τραγουδιστών, ηρώων κόμιξ, ηθοποιών κλπ), τα οποία βέβαια είναι διαχρονικά.
Στος βρε ιησού, αλλά ποιος σ' ακούει...
Ίσως έφυγε για να γίνει επιτέλους ο Άλλος...
Κι όμως, δεν υπάρχει διέξοδος. Η Κόλαση είναι ο Άλλος.
Μετά που το άκουσα και λάιβ απο τον αναρτήσαντα κατέφτασα εδώ και καταθέτω τον ψήφο μου (πως λέμε τον ψόφο μου)
Κι εγώ συμφωνώ με χότζα, αγνοώ τα περί ναύτου, το άλλο με τα σάπια πλοία που τα έχουν για στόχους ισχύει. Ίσως σε κάποιο λήμμα βρω την ευκαιρία να περιγράψω βολη πυραύλου Εξοσέτ από Τ/ΠΚ, ο οποίος αν γίνει μαλακία και δε βρει στόχο, καταρρίπτεται από αερόπλανα...
Καλά ντάξ δεν πάθαν και τίποτα όλοι αυτοί που αραδιάζεις στο παράδειγμα, μια χαρά ζουν και βασιλεύουν και τρώνε με δέκα μασέλες (άντε με εννιά τώρα). Ειδικά για Πασκάλ, όλο εκείνο το σκανδαλάκι με το μπάσταρδο και καλά, ήτανε για να ξαναβγεί το παλικάρι στον αφρό και να βγάλει κανά φραγκάκι, όπερ και εγένετο.
εγώ αυτό που λες το ξέρω ως τα σχολεία έκλεισαν για καλοκαίρι....
χαλικούτις εξαιρετικό σχόλιο, να πω για μια ακόμη φορά - κι ας μη σ' αρέσουν αυτές οι αλληλοευλογίες - πως χαίρομαι που συνομιλώ με ανθρώπους αυτού του επιπέδου.
Κράχτης και καλησπεράκιας ασφαλώς δεν ταυτίζονται, ούτε ο πρώτος είναι ο τρόπον τινά πολιτισμικός πρόγονος του δεύτερου. Υπάρχει μια αλληλοεπικάλυψη στα «καθήκοντά» τους, αλλά ως εκεί. Ο κράχτης, π.χ. οι φουστανελάδες στα Βλάχικα της Βάρης, είναι οι γραφικοί «παλιάτσοι» διασκεδαστές, σε ένα κατώτερο επίπεδο από τον πελάτη που περιγράφεις, απαραίτητο φολκλορικό συμπλήρωμα. Στις μοντέρνες κυριλάουα καφετέριες, απουσιάζει το πάλαι ποτέ αυτό κοινωνικό χάσμα ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους θαμώνες. Έχει ιδρυθεί μια σχέση ισοτιμίας, μη πω οτι ορισμένες φορές η καλησπερού ή η σερβιτόρα / μπαργούμαν σε κοιτά αφ' υψηλού, τη στιγμή μάλιστα που παίζει να βγάζει και περισσότερα χρήματα από σενα.
Ε άμα το είπε κι η Μες, τέλος, το πράμα φυσάει, είναι αντικειμενικό ;)
Και τι ωραία να βρίσκομαι ακριβώς από κατω σου (στη βαθμολογία εννοώ)..
@ χοτζα. Τι με θύμισες με τις σκάστρες. Χώστο, θα είναι τίγκα νοσταλγία ορισμός, με παιδικά πάρτι, πλαστικά σπαθιά, στολές ζορό, χουφτώματα στα κορίτσια, κλάματα στο τέλος κλπ