Comments by johnblack (1856)
Showing 1321-1350 from 1856
Επίσης:
Θα γίνει του Βιετνάμ
Θα γίνει της Κορέας
Θα γίνει της Καμπότζης
Θα γίνει Χιροσίμα
Θα γίνει Κόσοβο
Θα γίνει Λίβανος
Θα γίνει Βαγδάτη
Θα γίνει του Κουβέιτ
(τα πιο γνωστά)
:)
Πάρτε και το λινκ για το «Βρώμικο Αέρα» από τη Στροφή, γιατί δεν το ανεβάζει. Βλάσαρος τα σπάει!
Tώρα εγώ τι να πω; Με βάλατε στη μέση, αφενός το αφηγηματικό τάλαντο του Πάτση (μπράβο ρε φίλε, στο έχω ξαναπεί και για την «ανταπόκριση» από την συνάντα του σλανγκ.γκρ), αφεδύο η οκτακύλινδρη θεωρητική μηχανή του Χανκ.
Για τις προερχόμενες εκ του Μπλοκ καμπαρετζούδες, θα πω μόνο, σαν τελευταία γραμμή άμυνας - και κλείνουμε το θέμα - πως αξίες τις οποίες εμείς έχουμε ψηλά (ανθρώπινη αξιοπρέπεια, παρθενία, σωματική ακεραιότητα κλπ) αυτοί οι λαοί τις αντιλαμβάνονται με διαφορετικό τρόπο. Θέτω δλδ το ζήτημα της σχετικότητας και της ιστορικότητας των αξιών. Πολιτισμικός και κοινωνικός καθορισμός. Η Ανατολή άλλωστε δεν γνώρισε Διαφωτισμό όπως τον γνώρισε η Δύση, ενώ η πίστη στην αφηρημένη ιδέα του Ανθρώπου και των απαράγραπτων δικαιωμάτων του, κάθε άλλο παρά οικουμενική πρέπει να θεωρηθεί. Όπως είχε πει κι ο Joseph de Maistre, δε θυμάμαι να συνέφαγα ποτέ μου με κάποιον Άνθρωπο.
Πέρα όμως από τις κοπέλες των κωλόμπαρων, ομολογώ πως έγραφα έχοντας στο μυαλό μου ζητήματα σεξουαλικής παρενόχλησης, όπως μπορεί αυτά να ανακύψουν σε περιβάλλοντα όπως το Πανεπιστήμιο. Οτι δλδ η κοπέλα κάνει οτι κάνει χωρίς ενδεχ να το πολυσκεφτεί, και εκ των υστέρων δίδει στο γεγονός μια δική της ερμηνεία, ανασημασιοδοτεί το βίωμα της, αποφασίζει εν λευκώ εάν επρόκειτο περί εκμετάλλευσης ή συναίνεσης. Δε λέω τπτ καινούριο τώρα, απλά με έχει απασχολήσει πολύ το όλο θέμα, πως δλδ μπορούν να σπιλωθούν και να «καούν» άνθρωποι στα καλά καθούμενα.
ΥΓ Χαν θξ για Λυοτάρ, άλλο ένα κλειδάκι για το «ξεκλείδωμα» της σκέψης ενός σχετικά «δύσκολου» συγγραφέα.
ΥΓ. Γνωρίζω πως ο J. F. Lyotard έχει αναπτύξει μια θεωρία που συμβιβάζει το μεταμοντέρνο με την ιδέα της δικαιοσύνης. Δεν έχω εμβαθύνει, αν και θα ήθελα. Αν το έχεις ψάξει, θα με ενδιέφερε να ακούσω κάτι σχετικό.
Ακριβώς. Βέβαια εσύ Κχαν μου, μίλησες σαν καλός δικηγόρος, όπως άλλωστε έχεις την ευχέρεια να κάνεις με την ευρύτητα της αντίληψής σου. Κι εγώ με αυτά θα ξεκίναγα αν ερχόταν στο γραφείο μου μια τέτοια ουκρανάϊζερ ζητώντας νομική βοήθεια.
Δεν είναι όμως εκεί το θέμα. Εγώ θέτω επί τάπητος την αποδόμηση της ίδιας της έννοιας της συναινέσεως, η οποία είναι σαν την αλήθεια. Και τι είχε πει το Σφυρί για την αλήθεια; Στρατός μεταφορών, μετωνυμιών, ανθρωπομορφισμών. Επίσης, η συναίνεση προϋποθέτει την επικοινωνία, η οποία επίσης έχει καταδειχθεί ως αδύνατη απ' την εποχή του Γοργία του σοφιστή - αν θέλουμε να αρχίσουμε ab ovo. Xάσματα, ρηγματώσεις, ασυνέχειες, κενά. Άλλο λέμε, άλλο εννοούμε, άλλο καταλαβαίνει ο συνομιλητής μας.
- Δεν θα το διαχωρίσουμε. Απλά. Διότι ούτε υπάρχει λόγος, ούτε είναι κανείς σε θέση να το κάνει.
Δεν είμαι ψυχανάλας κι ούτε λέει αυγουστιάτικα να μπλέκουμε σε συζητήσεις περί ασυνειδήτου και ψυχολογίας του βάθους κλπ κλπ. Θα σε πω απλά πως τα κίνητρά μας, όταν πράττουμε κάτι, δεν είναι ξεκαθαρισμένα ούτε σε μας τους ίδιους. Πιο απλά, κάνουμε πράγματα και δεν είμαστε σε θέση να τα αιτιολογήσουμε, ή, η όποια εξήγηση δίνουμε, είναι εκ των υστέρων κατασκευή... Άντε εσύ τώρα αν μπορείς να κάνεις διάκριση ανάμεσα στη «καύλα» της κοπελιάς και της καψούρας της να περάσει το μάθημα... Ίσως εκ πρώτης όψεως να φαίνονται ντιπ για ντιπ άσχετα, αν το ψάξεις όμως λίγο, δεν είναι και τόσο. Και το να περάσει το μάθημα, καύλα είναι... Ο Pierre Bourdieu θα έκανε λόγο για μια «πρακτική λογική», στην οποία προσφεύγουμε καθημερινά με τις πράξεις και τις κρίσεις μας, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από την «ανορθολογική», «πρωτόγονη», «άγρια» σκέψη...
- Απ' όσο ξέρω το κάνουν και με άλλων τμημάτων. Αρκεί να συναντηθούν κάπως.
Tι πάει να πει κάνω κάτι ελευθέρα βουλήσει και τι πάει να πει κάνω κάτι επειδή με υποχρέωσαν; Το έχω ξαναπεί και αλλού, ας μην τα βλέπουμε άσπρο-μαύρο, υπάρχουν πάντα αποχρώσεις. Ας μην τραβάμε κάθετες διαχωριστικές γραμμές. Τι πάει να πει structure (δομή) και τι πάει να πει agency (αυτοβουλία); Τέτοιου είδους διακρίσεις και διχοτομήσεις έχουν αποδομηθεί προ πολλού, δυστυχώς ή ευτυχώς.
Και μην διαχωρίζεις την ερωτική επιθυμία από τις άλλες επιθυμίες. Όλες είναι μέρος μιας ευρύτερης ζωτικής ορμής. Τα έχουν πει αυτά καταρχήν ο Freud, και κατόπιν πολλοί άλλοι, όπως π.χ. ο Μαρκούζε. Και η επιθυμία να φας όταν πεινάς, ή να ουρήσεις, κι αυτή ερωτική είναι τρόπον τινά. Και η επιθυμία για το χρήμα και την εξουσία, αυτή κι αν είναι. Για να στο κάνω λοιπόν πιο λιανά, όταν μου δίνουν χρήματα, πολλά χρήματα για να πουλήσω το κορμί μου, θα το κάνω με ευχαρίστηση, μη σου πω ηδονή, διότι κάνω κάτι που είναι καλό, ωφέλιμο για μένα: κονομάω, άρα καυλώνω. Τόσο απλά. Όλα αυτά τα δροσερά πιπίνια που πάνε και γαμιούνται με τους γέρους λεφτάδες, μη νομίζεις οτι εκείνη την ώρα σφίγγουν τα δόντια και λένε από μέσα τους: «Θε μου πότε θα τελειώσει το μαρτύριο». Το φχαριστιούνται πραγματικά, γιατί κερδίζουν απ' αυτό το πράγμα, κερδίζουν πολλά.
Κι η εξουσία δεν τη λένε τυχαία το μεγαλύτερο αφροδισιακό. Αν εγώ είμαι καθηγητής στο πανεπιστήμιο και την πέσω σε μια φοιτήτρια κι αυτή μου κάτσει, αυτό ορισμένοι θα το πουν κατάχρηση εξουσίας, ανήθικο κλπ, οτι εκμεταλλεύτηκα τη θέση ισχύος μου και λοιπές παπαριές. Εγώ λέω πως ήταν απλά άλλος ένας τρόπος, άλλη μια αφορμή, να γνωριστούν και να κάνουν έρωτα δυο άνθρωποι. Όλες οι γνωριμίες / σχέσεις / νταραβέρια συμβαίνουν υπό κάποιες περιστάσεις, όχι εν κενώ. Συνήθως ο ένας έχει κάποιου είδους εξουσία - ο όρος με την ευρύτερη δυνατή σημασία - κι ο άλλος ακολουθεί και «υποτάσσεται», διότι έχει την καύλα του να αφήνεσαι και να παρασύρεσαι. Όπως έχεις πει κι εσύ παλαιότερα, η εξουσία διαποτίζει όλες τις σχέσεις, ακόμη και στο πιο ταπεινό επίπεδο.
@ πατσις.
Και έχεις δίκιο και δεν έχεις. Μερικά απ' αυτά τα «κακόμοιρα»κοριτσάκια δεν είναι καθόλου κακόμοιρα, κονομάνε σχετικά άκοπα ένα καλό μεροκάματο και παράλληλα την ψάχνουν γενικά με χίλιους δυο άλλους τρόπους. Σο, μου φαίνεσαι λίγο προσκολλημένος στο «ηθικόν» του πράγματος...
Διότι κι αυτή μια δουλειά είναι σαν όλες τις άλλες. Κι εμείς αν το καλοσκεφτείς, τον εαυτό μας και το χρόνο μας πουλάμε όταν δουλεύουμε, σαν τις πουτάνες και τις μπαρόβιες. Απλά εμείς έχουμε την ψευδαίσθηση ότι μας προτιμούν για τις γνώσεις μας, την κατάρτισή μας, τις ικανότητές μας κλπ. Τρίχες. Ο πελάτης πάντα άνθρωπο αγοράζει, είτε πάει σε γιατρό, είτε πάει σε δικηγόρο, είτε πάει σε δάσκαλο. Κι αυτό δεν είναι κακό. Στην Ελλάδα, υπάρχει ακόμα αυτό που λέμε «προσωπική σχέση» ανάμεσα πελάτη και επαγγελματία, π.χ. με το γιατρό σου είσαι φίλος, με το δικηγόρο σου παίζεις σφαλιάρες, με το δάσκαλο ενδεχομένως και να αντιστραφούν οι ρόλοι και να χρειαστεί να του διδάξεις εσύ κάτι που ξέρεις καλύτερα κ.ο.κ.
αχ ρε αλίβε μεγάλη κουβέντα είπες...
Παίζει και το κολυμπάνε καρχαρίες.
α ρε βράστα το ήξερα οτι θα πάει στο ντέρτι τόκιν το θέμα! πες μου γιατρέ μου υπάρχει τρόπος να το αποφύγουμε;
Βέλτσος:
«Επί τριάντα πέντε χρόνια επιχειρώ να διαβάλω τη θεωρία της επικοινωνίας, ώστε να εξευτελιστεί, ως εκεί που δεν πάει άλλο, η έννοια του διαλόγου. Οι αρκούδες, άλλωστε, δεν επικοινωνούν και δεν διαλέγονται, αλλά μόνο χέζουν. Έχουν απεμπλακεί από το εννοιακό πλέγμα της φιλοσοφίας της συνείδησης, εξετάζοντας το χέσιμο-ως-επικοινωνία σαν το διακύβευμα μιας κριτικής θεωρίας που απορρίπτει την επικοινωνιακή ορθολογικότητα. Το χέσιμο ως επικοινωνιακή αλληλόδραση και ενδουποκειμενική εν-νόηση, ενισχύεται από την ρητορική-της-κλανιάς ως τέχνης, παρά από την αφόδευση-ως επιστήμη».
@ Μες. Μα γράφω προτεινόμενη στην αρχή. Εγώ βέβαια το λέω καιρό, αλλά δεν έχω δει μέχρι στιγμής πολλούς άουτ δερ να συμμερίζονται τον ενθουσιασμό μου :(
Θα σε πω τώρα και πως μου ήρθε η ιδέα. Είχε πέσει στας χείρας μου πριν καιρό ένα τεύχος του Men's Health, ξέρεις, ένα απ' αυτά τα υβριδικού τύπου περιοδικά, μεταξύ κλασικής λαϊφσταλιάς (π.χ. νίτρο) και ειδικευμένου εντύπου για ταγμένους gym freaks. Πρόκειται για αθλιότητα, διότι όλα σχεδόν τα άρθρα είναι μεταφράσεις κάκιστες - σαν αυτές που κάνει το google - από αμερικάνικα περιοδικά. Φαινόμενο που παρατηρείται και σε γυναικεία π.χ. Πουτσοπόλιταν κλπ αλλά εκεί το συμμαζεύουν κάπως.
Έγραφε λοιπόν εκεί μέσα κάποιο μόγγολο μεταφραστής (εάν δε γίνεται αυτόματα με προγραμματάκι η μετάφραση, είπαμε): «και ποιος άνδρας δε θα ήθελε να έχει τα έξι πακέτα κοιλιακών; Ακριβώς όπως στο λέω. Εννοείται οτι φρίκαρα, μου ήρθε να πάρω τηλ. και να τους ξεχέσω... Μετά όμως λέω, κάτσε μαλάκα μου και σκέψου κάτι καλύτερο. Και ιδού.
ΥΓ. Θα το περάσουμε στις λεξιπλασίες ή στους νεολογισμούς; Δε το κατέχω καθολούλου το σχετικό θέμα.
Κι εμένα μ' έχεις! Χαλαρά θα έλεγα. Έπιασες πολλά πράγματα, τόσο από άποψη μορφής όσο και περιεχομένου. Μόνο Doppleganger θα μπορούσα να σε προσφωνήσω! Ρησπέκ, γενικά έχεις κεντήσει στο παρόν.
Επειδή όμως για όλους έρχεται η ώρα της νεμέσεως, τον πανούλη κττμγ δεν τον έχεις με την καμία. Καταρχήν δε χρησιμοποιεί τόνους και σημεία στίξης. Έπεσες ακόμη στην παγίδα της υπερβολής, της μανιέρας. Μην ξεχνάς πως ένας δια Χριστόν σαλός μπορεί πιο εύκολα να υποδυθεί έναν «σοβαρό» ή «νορμάλ», παρά το αντίθετο. Θέλω να πιστεύω πως θα ξεχώριζα αυθεντικό κείμενο του βολιώτη συσλαγκιστή μας από χιλιόμετρο.
Μπορείς να το εκλάβεις και ως πρόκληση για να προσπαθήσεις εκ νέου!
Τώρα το χοντραίνουμε (κι η γάτα μου έχει σωπάσει περιέργως) αλλά τεσπά.
Σε ολόκληρη την ιστορία της βυζαντινής τέχνης διαλέγονται συνεχώς μεταξύ τους δύο τάσεις, η ελληνιστική-κλασικιστική, με έμφαση στο κάλλος της μορφής και την ανάδειξη του όγκου, και η αντικλασική-ανατολίζουσα, η λεγόμενη «εκφραστική-δραματική», πιο εξπρεσσιονιστική με έμφαση στη γραμμή. Εννοείται οτι η δεύτερη σαφώς υπερέχει. Και εννοείται πως η βυζ. τέχνη διακρίνεται για τον πλούτο και τη λαμπρότητα του χρώματος, που θα κληρονομήσουν αργότερα οι βενετοί, ενώ η φλωρεντινή αναγεννησιακή παλέτα ήταν πολύ πιο φτωχή.
Όσο για τις τεχνικές ανάδειξης του όγκου που λες, πρέπει να διακρίνουμε αφενός ανάμεσα στο «σκληρό» πλάσιμο της Κομνήνειας Κοινής (βασικά 12ος αιώνας) με τις βίαιες φωτοσκιάσεις, τη δραματικότητα και τη διακοσμητικότητα, αφεδύο στο απαλό-μαλακό-ευγενικό πλάσιμο της παλαιολόγειας τέχνης, κλασικίζον με πολύ σταδιακές μεταβάσεις από το φως στη σκιά.
Δύο ευστοχότατες διατυπώσεις από τον ιστορικό της τέχνης - και όχι μόνο - Μάνο Στεφανίδη (μεγάλη αλήτρα με την καλή έννοια) :
α. Η Παλαιολόγεια Αναγέννηση ως η Προδομένη Άνοιξη, που δεν ξέρουμε σε ποια ύψη μπορεί να έφτανε αν δεν μας την έπεφτε ο τούρκος.
β. Η βυζαντινή τέχνη είναι η τέχνη του 21ου αιώνα, ο οποίος θα την αποκαταστήσει στις πραγματικές της διαστάσεις.
Είναι ο περίφημος Εσταυρωμένος του Cimabue (Cenni di Pepi, π. 1272-1302), μετά την αποκατάσταση (το εργο είχε σχεδόν καταστραφεί από πλημμύρα το 1966). Βρίσκεται στη Φλωρεντία, στο Μουσείο της Santa Croce. Δείχνει την προσκόλληση των φλωρεντινών καλλιτεχνών του Duecento (1200's) στο παραδοσιακό βυζαντινό ύφος.
Τώρα γιατί έχει κοιλιακούς; Για να μη στα μπλέξω πολύ, θα σου πω απλά οτι όλη η δυτική τέχνη (συμπεριλαμβανομένης και της βυζαντινής), ακόμη και πριν την Αναγέννηση του 15ου αιώνα, διαπερνάται από ήσσονα αναγεννησιακά ρεύματα, που παραπέμπουν στον κλασικισμό της ελληνικής αρχαιότητας. Στην Ανατολή το νήμα δεν διασπάστηκε ποτέ (βλ. π.χ. τις τοιχογραφίες της Μονής Δαφνίου), στη δε Δύση, τα ρωμαϊκά ερείπια ήταν πανταχού παρόντα, ιδίως στην Ιταλία.
H πλάκα είναι οτι μας σνομπάρουν και τα δύο άκρα του φάσματος: και οι καθηγητάδες, που εννοείται πρέπει να δείξουν πως τα 'χουν όλα λυμένα (κι αν δεν έβλεπαν τα πάντα αφ' υψηλού απλά δε θα ήταν καθηγητάδες), αλλά και οι «βαριές βιομηχανίες» παραγωγής σλανγκ: κάγκουρες, μαστόρια, καραβανάδες, ζάκια, νυχτόβιοι κλπ. Είμαστε νομίζω αξιέπαινοι διότι προσπαθούμε να ισορροπήσουμε πατώντας με το ένα πόδι σε μια βάρκα και με το άλλο σε άλλη βάρκα. Μια κτγμ τιμητική μεσοβέζικη απομόνωση.
Νταξ, ο τύπος πραγματικά δεν υπάρχει, τον βλέπεις και τρως ήττα. Βασικά το επάνω ζεύγος έχει χωρίσει σε δύο μικρότερα ζεύγη, κάτι εξαιρετικά σπάνιο, είναι καθαρά θέμα κατασκευής και γονιδίου.
Και μην ξεχάσουμε και το ζήτημα της σχετικοποίησης του χεσίματος της αρκούδας (χαλικούτις).
Περιμένω ανάπτυξη.
Χαν είσαι ο ΑΛΛΟΣ; πες το μου θα το αντέξω κι αυτό.
Αν δεν είσαι, φαντάζομαι ο καψερός ο Άλλος θα έχει γαμηθεί να φταρνίζεται εκεί στις διακοπές του, από τόση μνημόνευση.
(αυτά τα έγραψα πριν δω το σχόλιο για το Πονιρό)
εγώ συνήθως έπαιζα μία στις δέκα. Μετά πήρα τη μερσεντέ και είδα θεού πρόσωπο μουαχαχα
Νιλ Αρμστρονγκ ρουλζ.
Habermas: το πρόβλημα του αν οι αρκούδες χέζουν στο δάσος ανάγεται σε πρόβλημα συγκρότησης των επικοινωνιακών συνθηκών του διαλόγου.
Ντεριντά 2: οποιοδήποτε κουράδι της αρκούδας επανεγγράφεται ως ίχνος (trace) στην κινούμενη άμμο της επικοινωνίας.
Flaubert: επιθυμώ να πετάξω, να κολυμπήσω, να αλυχτήσω, να μουκανήσω, να αποχτήσω προβοσκίδα, να κουλουριαστώ σαν το φίδι, να χέζω σαν την αρκούδα.
Roland Barthes: ο «βαθμός μηδέν» του χεσίματος της αρκούδας.
Deleuze: πρέπει να μετασχηματίσουμε ριζικά τον τρόπο του «σκέπτεσθαι» περί του χεσίματος της αρκούδας.
Λάθος χαν. Είναι δείγμα ενός ανθρώπου που έχει φάει πολλές χυλόπιτες.
Εννοείται πως υπάρχει και οχτακάβαλο, ιδίως αν πρόκειται για τίποτα γκομενάκια μινιόν: δύο στου συνοδηγού, πέντε πίσω, εύκολα.
Έχω δει ακόμα 5 γκομενάκια σε Σμαρτ (δυο στου συνόδη δύο πίσω)