Comments by johnblack (1856)
Showing 1561-1590 from 1856
Σκούπα ή σκουπόξυλο λένε και γυναίκες ψηλές, υπερβολικά αδύνατες, με μαλλί ξασμένο ξανθό.
@ ιρον: λες μάλλον για αυτές που νιαουρίζουν, νο;
@ τζιζα: στη συνέντα λίνκαρα για τη φώτο.
@ κνασος: τελικά ΥΠΑΡΧΕΙ φαν κλαμπ Βίκυς Παπαδ !! (αν και πρέπει να το ξέρεις)
Γειά σου ρε Άλλε ξενύχτη! Πάνω που πήγαινα να κλείσω το γαμημένο το pc και να πάω να λιώσω, τσουπ, να σου τη θείτσα!
Να σε ασημώσω πρώτος λεπόν! Διεισδυτικότατος, αυτή η παράγραφος για τη φύση του θείτσικου συντηρητισμού είναι πραγματικά όλα τα ραντ. Να προσθέσω μόνο οτι η θείτσα είναι εξ ορισμού αντιθεωρητικός τύπος, δεν αισθάνεται την ανάγκη να υποστηρίξει με δομημένα επιχειρήματα αυτά που πρεσβεύει. Στην τελική, δεν γνωρίζει και πολύ καλά ποιές ακριβώς είναι οι απόψεις της, εφόσον η σκέψη της δεν είναι συστηματική. Δεν αισθάνεται την ανάγκη να άρει τις όποιες αντιφάσεις της προσάπτουν, η δικαίωση είναι γι' αυτήν δεδομένη, οι ρητορικοί αγώνες είναι του διαβόλου, με δυο λόγια μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Νομίζω τέλος πως το κλασικότερο παράδειγμα θείτσας φέρει το όνομα Ελένη Λουκά (που θα έπρεπε ίσως να ανέβει ως αυτοτελές λήμμα!)
Και κάτι πιο ελαφρύ: θείτσες αποκαλούν οι ξεκωλιάρες πιτσιρίκες τις αγάμητες (ή ακόμη και ολιγογάμητες) συνομήλικές τους!
Κνασε πρέπει να στήσουμε απαξάπαντος φαν κλαμπ Βίκυς Παπαδοπούλου, είμαι κι εγώ άρρωστος
νταξ, σπαστικιά ναι, αλλά οχι και μπάζο, δε σε χαλάουα πατριώτη, νομίζω;
!
Ασυγχώρητος παράλειψή μου η Σολωμού. Παρακαλώ καλές μου μοδίστρες να προστεθεί πάραυτα, σας φιλώ.
@ χαλικ: αυτο το «φαινοτυπική πολυμορφία» μ εφτιαξε.
Στο ερώτημα σου δεν εχω πρόχειρη μια οριστική απάντηση, το μόνο σίγουρο είναι πως ο όρος είναι παιδί του σωλήνα και δεν έχει με κανένα τρόπο καθιερωθεί.
Έτερε ευχαριστώ για την παρέμβαση, με βοήθησες να καταλάβω κάποιους από τους λόγους για τους οποίους θάφτηκε το λήμμα. Ως συνήθως, φρονώ πως η σκληρή γλώσσα που χρησιμοποίησα, έγινε αντικείμενο παρεξήγησης. Οπωσδήποτε υπάρχουν και καλοί παπάδες, και οπωσδήποτε αντιμετωπίζουμε με κατανόηση τις ανθρώπινες αδυναμίες τους. Ηomo sum, humani nihil a me alienum. Το πρόβλημά μου είναι η ίδια η ύπαρξη του ιερατείου, και το οτι εγώ δουλεύω για να πληρώνω «υπηρεσίες» που μου είναι παντελώς άχρηστες. Βέβαια, είναι πλέον δύσκολο να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς παπάδες: αυτή ακριβώς η μη χρησιμότητά τους είναι και που βγάζει τόσο γέλιο. Κι εγώ έχω θυμιατίσει και έχω αστειευτεί επανειλημμένα με παπάδες, αυτό όμως δεν αλλάζει κάτι.
Επίσης «Χρόνια Πολλά Μπακογιάννη»! (δε φταίω εγώ μη με κοιτάτε το έλεγαν αντιεξουσιαστές τον καιρό της 1ης δίκης της 17Ν)
- μπυροσβέστης = αυτός που «σβήνει» (εξαφανίζει) τση μπύρες μες την κοιλιά του
Εκτιμώ πολύ το οτι αποφεύχθηκε η βάναυση εξίσωση μπάχαλος = αναρχικός, αν και βέβαια η σχετική συζήτηση είναι τεραστίων. Να προσθέσω επίσης οτι η χρήση του όρου εκφράζει μια αμφιθυμία, μια αμφιταλαντευόμενη στάση απέναντι στο φαινόμενο: θα την ακούσεις π.χ. σε μια πορεία από αυτούς που δεν πετάνε πέτρες και δε σπάνε, επειδή και καλά είναι περισσότερο ιδεολόγοι, αλλά που κατά βάθος θα ήθελαν να το κάνουν. Οτι ψιλοφοβούνται είναι ένας λόγος που δεν το κάνουν, όχι όμως ο μοναδικός. Αφήνουν λοιπόν την «εμπροσθοφυλακή» να καθαρίζει για πάρτη τους, αντιμετωπίζοντάς την με ελαφρώς συγκρατημένη συγκατάβαση και το κλασικό αδιόρατα ειρωνικούλικο μειδίαμα.
Οξυδερκέστατος, ευφυέστατος, μεθοδικός. Απλά σπεκ.
Και ναι, ο μεταδομισμός είναι γκομενοπαγίδα, το παραδέχομαι κύριε πρόεδρε. Ιδίως αν θες να ρίξεις παντειακή γκόμενα που σέβεται τον εαυτό της, έχεις ξεκινήσει με γκολ απ' τα αποδυτήρια.
Και ο πανούλης θα έλεγα οτι κάνει τη διαφωρά εδώ μέσα (Différance για όποιον δεν κατέλαβε)..
Και τέλος για φώτο ας μου έλεγες να σου στείλω μια κανονική δική μου, στα ίδια πάνω κάτω με τον τύπο επίπεδα παίζουμε! Πλάκα κάνω!
Ο Μεμέτης
Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Μίμης Πλέσσας
Πρώτη εκτέλεση: Στράτος Διονυσίου
[I]
Αιντε βρε Μεμέτη - ψευτοπαλικάρι
άιντε βρε Μεμέτη και πού θα μου πας;
με τις ξένες πλάτες κάνεις το λιοντάρι
με τις ξένες πλάτες ύπουλα χτυπάς
Αιντε Μεμέτη μου ψευτοπαλικαρά
και πίσω έχει η αχλάδα την ουρά
Βρήκες ευκαιρία στην αναμπουμπούλα
είχα τα δικά μου κι ήμουν μακριά
κι είπες με τον νου σου ώρα για ρεμούλα
πού'ναι από χρόνια τέχνη σου παλιά[/I]
εγώ προτιμώ μια πιο πλήρη βερσιόν: τράβα στη γωνία, πάρε φόρα κι έλα με τον κώλο
xανκ εμένα με ξέχασες
Κublai Khan σωραίος. Ενδιαφέρουσα η οπτικοποίηση στον Κούτρα.
Και το δεύτερο το φχαριστήθηκα, μόνο αυτή την κραγμένη τον Ομέρ Πριόνη να μη μας έδειχνε συνέχεια..
Επίσης και το Αλβανέζα - Αλβανίδα.
Και παρόλα αυτά φίλε μου δεν είναι σπάνιο να δεις τέτοιες λέξεις να παίρνουν πενταράκια και μεις που γαμιόμαστε να ανεβάζουμε ΜΟΝΟ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΣΛΑΝΓΚ και να την αναλύουμε με χειρουργική ακρίβεια, παίρνουμε ενίοτε τ' αρχίδια μου. Κάτσε λοιπόν και βγάλε τα συμπεράσματά σου.
@ μπουμπις: νομίζω γι' αυτό που ρωτάς υπάρχει μια σχετική συζήτηση αλλά δε θυμάμαι ακριβώς να σε παραπέμψω.
Πάρε ένα τάλιρο γι' αυτά που μάθαμε πρωινιάτικα. Να υποθέσω πάντως οτι αυτό το φ στο νάφτες είναι ηθελημένο και πως οι μόδιστροι καλά θα κάνουν να μην επέμβουν; Εμένα πάντως μου κάνει, βγάζει μια βαρβατίλα βρε παιδή μου...
Μικρή βελτιώνεσαι. Όπως με είχε πει κ' μένα κάποτες η Μες, όταν ξεκίνησα να σλανγκάρω: ποτένσιαλ ποτένσιαλ...
Η άλλη σημασία του βρικολακιάζω είναι τα παίρνω στο κρανίο, γίνομαι τρελός, γίνομαι τούρκος, μ' ανάβουν τα λαμπάκια κ.ο.κ.
Το 'χε προσπαθήσει κι ο Άσιμος - πώς μου 'ρθε τώρα - που νόμιζε πως μπορεί να ζήσει χωρίς τροφή.
[I]Απάνω στα τριάνταδυό / συνάντησα κι εγώ το θάνατό
μα το κρατάω μυστικό / πως μ' έστειλε κι αυτός γι' αδιάβαστο[/I]
Έτς. Στα κουμάντα ειδικεύονται οι κουμανταδόροι, όρος που απαντά συχνά και στον κόσμο της νυκτός. Κουμανταδόρος είναι ο ο καταφερτζής, ο νταραβεριτζής, ο νταραβεράκιας, αυτός που είναι χωμένος παντού, αυτός που όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα τον εβρείς απέ κάτω, αυτός που λύνει και δένει, αυτός που σε πουλάει και σ' αγοράζει, ο μαγκιόρος, ο τσίφτης, ο ασίκης, ο καραμπουζουκλής, ο λεβεντογιός. Ουφ..!
:)
Αγαπητή, θα γίνω λίγο σπασαρχίδης καθώς τολμώ να πω πως έπρεπε να το ψάξεις λίγο παραπάνω το θέμα.
Σίγουρα, το πράσινο χρησιμοποιείται ως όρος ομπρέλα για την ινδική κάνναβη, η οποία όμως διακρίνεται ανά τον κόσμο σε πολλές και διαφορετικές ποικιλίες, καθεμιά με τα δικά της γνωρίσματα. Υπάρχει π.χ. η αμερικάνικη φούντα (μαριχουάνα), η γκάντζα (τζαμαϊκάνικη μαριχουάνα που τη διαφημίζουν οι ρασταφάριανς με τη ρέγκε, το αφγάνι (ίσως η καλύτερη ποιότητα παγκοσμίως, σκούρο και εύπλαστο), το μπόρντερ (μαυροπράσινο, στα σύνορα Αφγανιστάν-Πακιστάν-Ινδία), το κατεξοχήν πράσινο (μαροκάνικο), ακόμα και το μπάγκο (αυτοφυής αφρικάνικη φούντα άνευ εμπορικής αξίας)....