Comments by Mr. Cadmus (549)
Showing 1-30 from 549
Τότε θα έπρεπε να ήταν Ο Νομάρχης στις καρδιές μας (πως λέγανε πριν μερικά χρόνια πρωταθλήτρια στις καρδιές μας για την ΑΕΚ...).
Μεσημεριάτικα conceptual art; Άσε και κάτι από την έμπνευση για το βράδυ...
Προσθήκη που έμεινε έξω από τον ορισμό: Το ρήμα ταξιμάρω δίνει το παράγωγο ουσιαστικό ταξιμάρισμα.
Σπεκ και θένκια στον Γιάννη Τ. που μου το θύμισε.
Υπάρχουν και πολύ-πολύ χειρότερα.
Θενξ παίδες.
Το ταξίμι είναι ελληνοποιημένο ουσιαστικό από το αραβοτουρκικό (ίσως με περσική απώτερη προέλευση, όπως διάφοροι άλλοι τέτοιοι όροι) taqsim. Τώρα για αντιδάνειο, πραγματικά δεν ξέρω, δεν το'χω ψάξει καθόλου. Αν βρω κάτι σχετικό για τους χαρντκοράδες της ετυμολογίας, θα επανέλθω.
Άιρον, είτε χρειάζεται είτε όχι, το σφουγγάρι είναι θεσμός. Όσο θεσμός είναι κανονικά και το φιλοδώρημα στις γκαρσόνες, άσχετο με το αν άλλοι είναι σπαγκογύφτουλες.
Ντάινο, η αλήθεια είναι ότι πέραν του διαφορετικού χώρου (ταβέρνα-πλατεία), δεν νομίζω ότι η χαρτούρα έχει μεγάλη διαφορά από την σφουγγάρα. Δηλαδή, η λογική είναι πάνω-κάτω η ίδια. Ή έτσι νομίζω τουλάχιστον.
Μέγα σέβας.
Στις μέρες μας, η σφουγγάρα συνεχίζεται στα πανηγύρια. Μπροστά από την ορχήστρα υπάρχει ένα κουτί (ή κάτι που χρησιμεύει ως κουμπάρας τέλος πάντων) όπου οι γλεντζέδες αφήνουν τα ευρώπουλα, ενώ δίνουν στην ορχήστρα την παραγγελιά τους. Τυπικά, ο αρχηγός ή ο μπροστάρης της ορχήστρας δεν ακουμπάει το σφουγγάρι, μιας και υποτίθεται ότι είναι ο πιο καλοπληρωμένος απ' όλους, οπότε τα χρήματα μοιράζονται στους οργανοπαίκτες.
Σφουγγάρι επίσης παίζει και εις τας Εσπερίας, όπου η τέχνη του δρόμου δεν έχει (ευτυχώς) καμία σχέση με τα εδώ κατεστραμένα τζιβιτζιλίκια, αλλά θεωρείται ισάξια πολιτισμική έκφραση ασχέτως του χώρου στον οποίο πραγματώνεται. Και εκεί μπορεί κανείς να βγάλει και καλά λεφτά από τις «παραστάσεις». Δεν είναι αστικός μύθος, το'χω δει στην πράξη.
Μήπως ήθελες να πεις «φίλε, φάε τη νάρα με την καρμπονάρα»;
Αχόρταγε.
Κατά το Σαλαμύκονος που λένε και οι Κουλουριώτες. Καλό.
Μέχρι και το φέισμπουκ το λέει.
Πλέον καλή είναι και η προχωρημενιά. Το αφήνω ΔΠ, όποιος το θέλει δικό του.
Το βιβλίο του Δ.Χ. είναι καλό γενικά, αν κι έχει κάτι δοκιμιοάρθρα όπως εκείνο για τον Καζαντζίδη και το άλλο για τα καταδρόμια που είναι ολίγον τι άκυρα -ή τουλάχιστον υπερβολικά προσηλωμένα στη δική του οπτική. Σε γενικές γραμμές όμως, παίζει να'ναι η καλύτερη συλλογή άρθρων του.
Βράστα, ο συνδυασμός ήταν θέμα χρόνου.
Το μακρύ ζεϊμπέκικο, πέρα από την ανάδειξη της λεβεντιάς του χορευτή και της αντοχής του στα βάσανα, είναι πάνω απ' όλα μοναχικός χορός. Στην περίπτωση του long/perp walk ούτε το ένα ισχύει, ούτε και το άλλο, οπότε δεν μπορώ να πω ότι μου ταιριάζει σαν απόδοση. Ας τοποθετηθούν κι οι υπόλοιποι μεταφραστές, ξέρετε ποιοί είσαστε.
Παρεμπ, ο Διονύσης Χαριτόπουλος είχε γράψει ένα ενδιαφέρον και καλογραμμένο άρθρο για το ζεϊμπέκικο, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.
Σε κάποιους κύκλους τις λένε και μιλφαδιά.
Κττμγ, μακρύς περίπατος θα ήταν μία πιο λογική μετάφραση, αλλά κι αυτό πάλι είναι συζητήσιμο.
Κοζάρεις το βίντεο μου τώρα, ε;
Γέλασαν με τους ορισμούς μου... γέλασα όταν τους κάηκε το βίντεο.
Ιπποθετικά μιλώντας; Σωστά ιππολογίζεις.
Κι αργά-αργά...
Γιατί πρέπει να μείνει μόνο ένας; Το στυλιάρι του Μακλάουντ είναι;
Άμα είναι και οι δύο τύποι δόκιμοι (ή τουλάχιστον, εξίσου αδόκιμοι) λογικά μπορούν να συνυπάρξουν. Το στιλιάρι πάλι δεν μου αρέσει για κάποιο απροσδιόριστο λόγο...
Μην βιάζεσαι. Ο Μητσόκλας το έχει με ύψιλον (στυλιάρι) και την ένδειξη δημοτική γραφή του στειλιαριού. Πάει να πει ότι υπάρχουν αναφορές με την άλλη ορθογραφία.
Αφού μας αρέσει κιόλας με -υ- εγώ λέω να το κρατήσουμε, έστω ως δεύτερο τύπο.
Πάντως το στυλιάρι είναι πιο μαγκιά απ' το στειλιάρι. Να το καθιερώσουμε;
Κάθε μεσσίας και καημός...
Iron, διαφωνώ 1000% με αυτά που λες. Όχι επειδή είναι φανατικός της οικογένειας, αλλά επειδή δεν ξέρω κανέναν άνθρωπο που να διακτινίστηκε ενήλικας και φτιαγμένος σ' αυτόν τον πλανήτη. Αλλά επειδή υποψιάζομαι ότι βασίζεσαι σε προσωπικά βιώματα, δεν θα σχολιάσω περαιτέρω.
Για τις υιοθεσίες: Δεν ξέρω αν ο Χότζας μπορεί να επιβεβαιώσει, αλλά βάσει της υπάρχουσας νομοθεσίας πρακτικά συμφέρει περισσότερο να κάνεις δικό σου παιδί παρά να υιοθετήσεις. Κι αυτό όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες. Μ' άλλα λόγια, δεν είναι θέμα μόνο οικογενειοκρατίας.
Για τους μοναχούς γέρους πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις (μόνο με την οικογένεια ξέρουμε;;;;).
Σιγά μη μαλώσω με τον Στεφ, μια χαρά παιδί είναι.
Θνξ για τα σχόλια y'all :)
Γαιδουράγκαθε, στο δικό μου μυαλό, ο αρσενικός τσαμπουκάς (και οι λοιπές alpha male συμπεριφορές) έχει κατά κύριο λόγο να κάνει με τη σωματική-μυϊκή επικράτηση απέναντι στον άλλο, πράγμα που δεν συμβαίνει στο μπιτσάρισμα (στην θηλυκή βερσιόν του τουλάχιστον, που είναι και η πεμπτουσία της πρακτικής αυτής). Όχι ότι δεν πέφτει και γυναικείο ταβερνόξυλο, τόσο στον Δυτικό όσο και στον Ανατολικό κόσμο, αλλά αυτή δεν είναι η ουσία του μπιτσαρίσματος. Κττμγ, το αρσενικό μπιτσάρισμα είναι ίσως η εξ' ορισμού απόδειξη της μετροσέξουαλ στροφής του ανδρικού πληθυσμού (κι όχι της γκεουλοσύνης που έχει κατακλύσει το ανδρικό φύλο την τελευταία δεκαετία, όπως άκουσα πρόσφατα σε κατ' ιδίαν συζήτηση).
Το μπιτσάρισμα έχει να κάνει με λόγια, κάτι που αντιβαίνει στις παραδοσιακές ανδρικές πρακτικές (ο άντρας δεν μπλαμπλάρει, πράττει). Οπότε ναι, θεωρώ ότι το μπιτσάρισμα είναι θηλυκό χαρακτηριστικό που έχει διεισδύσει στην ανδρική συμπεριφορά. Τώρα, για καλό ή για κακό, μάλλον θα δείξει...