Comments by betatzis (433)
Showing 211-240 from 433
Πολύ καλό και έλλειπε.
Βράσταμαν, πρόσεχε φίλε, σιγά σιγά γίνεσαι θεσμός ; -)
Πολύ με άρεσε. Καλογραμμένο και δίκαιο.
Μ΄αρέσουν οι κολλεκτίβες σε κάθε περίπτωση.
Μπράβο ρε Βίκαρ, τώρα το ΄δα κι εγώ.
Τζονμπλακ και Πονηρό.
Καραβίσια μακαρανάδα, τουλάχιστον όσοι πηγαινοερχόμαστε Κρήτη και τρώμε στην μάπα τα διάφορα μονοπώλια θαλασσίων μεταφορών, δεν λέμε την μακαρονάδα που παρασκευάζεται σε καϊκια ψαράδων, αλλά την τουριστική μακαρονάδα που σερβίρουν οι κουζίνες των επιβατηγών φέρι μποτ, που κάθεται σαν στόκος στο στομάχι σου και κάνεις τρεις μέρες να χωνέψεις (εμένα μ΄αρέσει αλλά εγώ είμαι γνωστός ανώμαλος, δεν πιάνομαι).
Στα καϊκια ψαράδων, η δική μου εμπειρία λέει ότι δεν φτιάχνουνε μακαρονάδα, αλλά κακκαβιά, με τα μικρά βραστόψαρα που ξεδιαλέγουνε από την καλή ψαριά που θα πουλήσουνε. Τα μικρά αυτά ψαράκια θα έμεναν απούλητα έτσι κι αλλιώς. Φυσικά κάνουν σούπα πεντανόστιμη.
Εννοείται ότι αν φτιάχνουνε μακαρονάδα σαν κι αυτή που λέει ο Τζόνιμπλακ, θα είναι κι αυτή πεντανόστιμη και θα την αδικεί ο όρος καραβίσια.
Για τις ερμηνείες και αποχρώσεις του όρου βαπορίσιος, επιμένω ότι μόνο με αναφορά σε γραπτά κείμενα θα τεκμηριωθεί πληρέστερα κάποια άποψη. Βρήκα δουλειά για το σαββατοκύριακο.
Τζόνιμπλακ, Πονηρό και όλοι, να μην μπερδευτούμε με τις μακαρονάδες και ξεχάσω να σας πω ότι χαίρομαι που μιλάω μαζί σας μετά από καιρό.
Πολύ καλό, 5 Χ 2.
Την φράση που διασώζει ο Πετρόπουλος, την ακούω ακόμα στην Κρήτη. Είναι ενδεικτική για το πως αλλάζουν τα αισθητικά - ερωτικά πρότυπα με την πάροδο του χρόνου. Και σε κάνει να αναρωτιέσαι κατά πόσο τα ερωτικά πρότυπα (δηλαδή ακόμα και τα γούστα μας) είναι επιβαλλόμενα από μόδες κλπ.
Σκεφτείτε τους καλλιτέχνες, ζωγράφους, γλύπτες κλπ, που απεικόνισαν με ερωτικό τρόπο παχουλούλες στο παρελθόν.
Υπάρχουν και ωραία παραδείγματα στη λογοτεχνία.
«Ακράταγοι και θαυμαστοί, καλπάζανε γοφοί, μαστοί...». λέει κάπου ο Βάρναλης.
Ο ερωτισμός των ζουμπουρλούδικων υπάρξεων είναι σοβαρότατο και αν μη τι άλλο ευχάριστο θέμα.
Το πρωτοπόρο τούτο σάιτ, εκτός από αμιγώς απαξιωτικά λήμματα, έχει και δυνατά λήμματα και ορισμούς, όπως το μπαμπατζάνικο, η φρεγάτα, η νταρντάνα, το ζουμπουρλούδικο κλπ.
Δόξα τω γιαραμπί, δεν έχω παράπονο. Καλημέρα σας.
Ωραία συζήτα, επιφυλάσσομαι να ψάξω καταγεγραμμένα παραδείγματα για όλες τις χρήσεις και τις αποχρώσεις που προαναφέρατε...
Προς το παρόν, συμπληρώνω μόνο ότι καραβίσια μπορεί να είναι και η μακαρονάδα, εννοώντας τόσο την τιμή όσο και την ποιότητα.
Βάζω ένα δίσκο του Λέοναρντ Κοέν να παίζει και τον ακούω να λέει στο Everybody knows
Everybody knows that the dice are loaded ............
Ποτέ δεν το΄χα προσέξει, για αυτό το σχολιάω.
Άλλη μια μεγάλη οικογένεια....
Από αυτοβιογραφία Ζαμπέτα : «και η βρόχα έπιπτε ...στρέιτ θρου»
Άλλα μια οικογένεια μεγάλη, πολύ μεγάλη ήταν του Κυριαζή. Παίζανε όλα τα όργανα, τζαζ, ακόρντεον, κιθάρες. Ο Μέμος ο Κυριαζής ήταν τζαζμπανίστας μας, έπαιζε ντραμς δηλαδή, το ΄62 που ήμουνα με τον Καζαντζίδη. Καλός, πολύ καλός, τον είχε συνέχεια ο Καζαντζίδης μαζί του«.
Nα συμφωνήσω ότι θέλει λίγο ψάξιμο παραπάνω, το οποίο θα κάνω μόλις βρω χρόνο. ΟΚ ;;
Δεν συμφωνώ όμως ότι αν δεν είμαστε σίγουροι, πρέπει να καθόμαστε στ΄αυγά μας. Ίσα - ίσα. Άμα δεν σπάσεις αυγά, δεν κάνεις ομελέτα. Η αμφιβολία δεν είναι κακό πράγμα.
Επειδή ίσως δεν εκφράστηκα σωστά, λόγω έλλειψης χρόνου, να πω ότι δεν είμαι οπαδός της γλωσσικής ορθότητας. Δεν μ΄ενδιαφέρει δηλαδή η διάκριση σωστού - λάθους, ειδικά στη γλώσσα κι ακόμα πιο ειδικά στη σλανγκ.
Εφ΄ όσον το έχεις ακούσει ως βασάνι, θα πει ότι υπάρχει, και ό,τι υπάρχει, δεν μ΄ενδιαφέρει πλέον αν είναι σωστό ή λάθος, αρκεί που υπάρχει.
Αλλά μ΄ενδιαφέρει όταν πηγαίνουμε προς τα πίσω ψάχνοντας, να είμαστε ακριβείς. Μ΄ενδιαφέρει δηλαδή αν ο Παγιουμτζής έλεγε «βασάνι» ή «βασάνη». Σε αυτό που έλεγε ο Παγιουμτζής, υπάρχει σωστό και λάθος. Δεν μπορεί να έλεγε και τα δύο.
Θα προσπαθήσω να το λύσω μόλις βρω χρόνο είπαμε. Κι άμα πεινάσω, τηγανίζω κάνα αυγό :- ).
ωραίος. πιο σωστό όμως είναι
ο βασάνης
και έτσι πρέπει να είναι η προσφώνηση στον Μάρκο.
Βλ. και εδώ για ένα πατριωτάκι.
Jesus, μια φορά στο Ηράκλειο είμασταν έφηβοι και πήραμε μια σακαράκα παρατημένη, τη βάλαμε μπροστά και πηγαίναμε βόλτα και έτριζε η σακαράκα και ένας φιλαράκος είπε :
τα πάντα τρι (ορίτζιναλ γεγονός όχι ανέκδοτο, ακόμα την λέμε την ατάκα)
Να το διαβάσετε ρε.... ο μπένγιαμιν γαμεί. όλοι εμείς δηλαδή που δεν κατέχουμε τις γλώσσες και διαβάζουμε μετάφρες, τι είμαστε, στο πηγάδι κατουρήσαμε ;;;. ασταδγιάλα σας στείλαμε να σπουδάσετε στα ξένα και μας κάνετε τους καμπόσοι ....... ; - )
απλά άπαιχτο !!!!.
Κάποιος πρέπει να κάνει κάνα βαρβάτο σχόλιο για την εικονοποιητική ικανότητα της γλώσσας, και πόσο ισχύει αυτό μόνο για το ελλάντα ή υπάρχει και σε άλλες γλώσσες.
Κάτι τέτοια βλέπω και συμφωνώ με τον Βικαρ, να φύγει επιτέλους η αστερόεσσα από κει πάνω στη γωνία. Έξω οι αμερικάνοι και οι βάσεις του θανάτου !!!
Θέλω να πω δηλαδή πολύ καλό λήμμα και ορισμός.
Ο Χ ακούει την αγάπη (τρύπες) και ο κ. Επαμεινώνδας δεν ακούει την σκέψη του. Πολύ καλό. Γέλασα πρωί πρωί να ΄σαι καλά.
Χίλια μπράβο στο νοδ(θ)ίτη κι από εμένα.
Άσχετο, αλλά μου ΄ρθε στην τρέλλα, κάποιος μερακλής μπορεί να ασχοληθεί και με τους ξηρούς καρπούς.
Πρόχειρα και χωρίς λίνκια, λόγω έλλειψης χρόνου, (τα περισσότερα πάντως υπάρχουν), π.χ. ξηγιέμαι αλμυρό φιστίκι, φιστίκι σκέτο, φιστικώνω, και τρία μύγδαλα, και το κουκούτσι μύγδαλο, σπάω καρύδια, πουλιέται σαν ζεστό στραγάλι, ο πασατέμπος σου για να περνάει η ώρα κλπ.
Επειδή το λίνκι στο παράδειγμα λειτουργούσε στην αρχή αλλά μετά γαμήθηκε, βάλτε την διεύθυνση :
http://pokerland.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3944&Itemid=88889278
και διαβάστε τα σχόλια ή γουγλίστε «και τρία μύγδαλα πόκερ» και το βρίσκετε. Αμάν πια με την τεχνολογία.
Ευχαριστώ Χαν, κάτι δεν μου πήγαινε και μένα καλά, αλλά βαριόμουνα να το ψάξω, λέω άσε, άμα είναι λάθος, θα το διορθώσει ο Χαν : - ).
Ο μόντουλας διορθώνει πιο γρήγορα κι΄απ΄τον ίσκιο του : - ), φχαριστώ επίσης.
Όποιος ξέρει και την προέλευση ή την εξήγηση, ας την γράψει.
Protnet, άμα έχεις το βιβλίο, μπες στον κόπο να αντιγράψεις επί λέξει την συγκεκριμενη παράγραφο σε νέο σου σχόλιο και γράψε και από που ακριβώς το βρήκες, π.χ. Μέγας Ανατολικός του Αντρέα Εμπειρίκου, κεφάλαιο τάδε.
Γουστάρουμε πιο πολύ και πιο πολλοί έτσι. Άμα βαριέσαι νταξ, δεν χάλασε κι ο κόσμος.
(Ο σκοπός μου είναι να αποδελτιωθούν κάποτε σε κείμενα ελλήνων συγγραφέων όλα τα βασικά και αξιόλογα λήμματα του σλανγκρ. Όσο πιο παλιά, τόσο πιο καλά. Όποιος μπορεί και τον δέρνει η ίδια μούρλα βοηθάει).
Το μόνο μου ελαφρυντικό είναι ότι την μούρλα αυτή μου την κόλλησε ο Βίκαρ :-)
Άψογο, 5 Χ 2.
Το παράδειγμα αξίζει πάρα πολλά λεφτά. Ζωγραφίζει πολύ παραστατικά τα ευτράπελα που δημιουργούνται στους χώρους δουλειάς και παραγωγής, όταν προσπαθούν να συνεννοηθούν αλλά και να συνεργαστούν άτομα με διαφορετικά μπακγκράουντ, π.χ. οι «σπουδαγμένοι», του «Πανεπιστημίου» με τους «λαϊκούς» «εργάτες» (όλες οι λέξεις με πολλά εισαγωγικά).
Στις περιπτώσεις αυτές, αν κανείς από τους δυο δεν προσπαθήσει να κατανοήσει τις θέσεις και τα κίνητρα του άλλου, επέρχεται τέλεια ασυνεννοησία και χάος.
Αυτό με τον κουλουρά μου θύμισε μια ιστορία για ένα κουλουρά, στις επικές παπανδρεϊκές συγκεντρώσεις του ΄81, όπου ο κουλουράς, προσπαθώντας να συμπλεύσει για εμπορικούς λόγους με το σύνθημα «Αλλαγή - Αλλαγή» που δονούσε την ατμόσφαιρα εφώναζε κι αυτός :
«Αλλαγή - αλλαγή από στρογγυλό μακρύ»
Καλημέρα.
Να πω ότι βρίσκω πολύ λογικό να έχει παραλλαχθεί το νόημα της λέξης, μετά από τόσα χρόνια.
Και να ξαναπώ ότι για μένα το σημαντικότερο απ΄ όλα είναι ότι το άκουσες από τη γιαγιά σου (νέα σλανγκογιαγιά στο σάιτ) και το κατέγραψες, σήμερα, Σεπτέμβριος του 2010.
Σ΄ αυτό που εστιάζω πάντα είναι η χρησιμοποίηση μιας λέξης από αιώνες μέχρι σήμερα. Μ΄ αρέσει να ψάχνω όσο το δυνατόν την παλαιότερη χρήση της και να διασταυρώνουμε ότι χρησιμοποιείται και σήμερα. Για το ακριβές νόημα και την ετυμολογία, δηλώνω αναρμόδιος, ας πουν και άλλοι.
Πολύ ωραία λέξη. Μπράβο Σαλίνα που την ανέσυρες.
«Και είχει δίκαιον ν΄ανησυχή δια το στασίδι, διότι οι περισσότερες, οι τωρινές, είναι βιλλάνες, σούσες-μαρούσες, αναφάνταλες, αστάνευτες. Δεν ξέρει η κάθε μια την αράδα της. Αυτή, δια να ξέρη καλά την δική της και να προσπαθή με πάντα τρόπον να την φυλάξη, της έβγαλαν κι αυτό το παρεγκώμι και την είπαν Ντελησυφέρω. Οι τωρινές ενόμιζαν τάχα πως ήτον »ντελήδισσα για το συφέρο της« και δεν ενθυμούντο πλέον τα παραμύθια της κυρούλας τους : »Κίνησ΄ο βασιλιάς να πάη στο σεφέρι«, οπού θα ΄πη εκστρατεία, πόλεμος»
Αλ. Παπαδιαμάντης, Η Ντελησυφέρω.
Ο επιμελητής στο αναφάνταλη, δίνει την ερμηνεία : η γλωσσού, η ελαφρόμυαλη, που λέει όλο ανοησίες. Για την ετυμολογία δεν έχω πάντως ιδέα.
Σχετική συζήτηση έχει γίνει και εδώ, ιδίως σχόλια 12 έως 22.
Καλή καρδιά προς όλους, εννοείται.
Πάτσης και Μες: Μόλις μου μάθατε τι θα πει trivia, που ποτέ δεν ήξερα, αλλά πάντα ντρεπόμουνα να ρωτήσω : ), αλήθεια το λέω, γι΄αυτό ανησύχησα μην και χαθεί το νόημα, αν ξεφύγουμε. Όντως ενδιαφέροντα τα σχόλιά σας, τώρα που τα κατάλαβε και ο δικός μου καμένος εγκέφαλος.
Ακολουθεί καθαρά και 100 % χιουμοριστικό σχόλιο, μην το πάρει κανείς στα σοβαρά, σε συνέχεια ωραίων στιγμών :
Tώρα που το σκέφτομαι, υπάρχουν συγκεκριμένες «φράξιες» στο σάιτ, σε σχέση με την προσέγγιση του καθενός.
Η ψυχολογική, με ηγερία την Μες.
Η φιλοσοφική, με ηγέτη τον Καν.
Η λογοπαιγνιακή, με ηγέτη τον Βράσταμαν.
Η λαογραφική, όπου τοποθετώ τον εαυτό μου, όχι στην κορυφή, αλλά μ΄αρέσει η προσέγγιση αυτή.
Η γλωσσολογική, όπου αρχηγεύει το Πονηρόσκυλο (παίζει και στη λαογραφική).
Η μεταφραστική με τον Ντίνο.
Η αποστροφική, με τον κ. Βίκαρ.
Η σουρρεαλιστική, με αυτόν που ξέχασε το safeword, (ουάχαχαχαχα, jesus, άμα δεν το ξέρεις, είναι κορυφαίο).
Η τεχνοκρατική, με την καλή έννοια, όπου βασιλεύει ο κ. Πάτσης (δεν είναι πολύ ακριβές, αλλά κάτι έπρεπε να γράψω και για πάρτη σου).
Ο Χότζας και ο Χαλικούτης είναι στρατηγοί και μέσα σ΄όλα.
Όσοι είναι ανένταχτοι, πολύ καλά κάνουν και να παραμείνουν ανένταχτοι.
Γυρνάω και γω στα χαρτιά μου.
Τέλος χιουμοριστικού σχολίου.
Μεσούλα και πάτση, υπενθυμίζω ότι έχει να κάνει με το τέλος μιας διαδικασίας, ενός γλεντιού στη συγκεκριμένη περίπτωση. Όποιος έχει χρόνο ας διαβάσει το λίνκι στο πρώτο σχόλιο.
Αυτό που λέει η Μες και ο Πάτσης έχει να κάνει με το υπαρκτότατο και επίσης σλανγκ κττμγ (ας το έχει και ο Τριανταφυλλίδης) «είμαι σκόρπιος», ασυμμάζευτος κλπ, όχι με το συγκεκριμένο λήμμα σκορπίδι.
Το παίζω αυστηρός, γιατί με έπιασε νοσταλγία για Κρήτη, συμπαθάτε με, και δεν θέλω να μπερδευτεί το ακριβές νόημα του λήμματος, που είναι αυτό του ορισμού, εγώ απλώς ερεύνησα την προέλευση.
Γενικά μ΄αρέσει πάντα περισσότερο η λαογραφική παρά η γλωσσολογική προσέγγιση ενός λήμματος. Η φράξια των γλωσσολόγων ας πει και αυτή τη γνώμη της.
Να΄σαι καλά....... Κιπ απ δε γκουντ γουόρκ.........
Την ανάλυση και το παράδειγμα τα βρήκα στο διαδίκτυο, δεν είναι δικιά μου. Το έχω ακούσει βέβαια και γω στην Κρήτη, ακριβώς όπως το περιγράφεις.
Για όσους δεν κατάλαβαν, επειδή έγραφα πολύ βιαστικά, «παίζω το σκορπίδι» είναι φράση που τη λένε οι μουσικοί (αλλά και οι γλεντοκόποι) στην Κρήτη, όταν έχει προχωρήσει η ώρα και έχουν κουραστεί, οπότε παίζουν τον τελευταίο χαλαρωτικό σκοπό, μετά από τον οποίο οι γλεντιστές αποχωρούν, (σκορπίζουν), το γλέντι τελειώνει και οι μουσικοί επιτέλους ξεκουράζονται. Από εκεί την πήραν οι παρέες που βάζει ο Ζακβλάσσης να μιλάνε στα καρασλάνγκ παραδείγματα του ορισμού.
Δεν σημαίνει δηλαδή να «παίξουν» κάποιο παιγνίδι, αλλά ένα μουσικό σκοπό, ταιριαστό για το τέλος ενός γλεντιού.
Η μόνη απορία που μένει να μας λύσει ο Χαλικούτης είναι αν το λένε και στην Δυτική Κρήτη.
«Κι έτσι η παλιά φρουρά, όλοι μας ενωμένοι, εν σώματι εβρέθηκε στο πάλκο καθισμένη.
Και παίζανε διπλοπενιές με τέτοια μαεστρία
και ξαναζωντανέψανε παλιά μας μεγαλεία.
Μαζί με μένα δάκρυσε κι ο Σατανάς ακόμη
και μου'πε πια ξεκάθαρα και τη δική του γνώμη.
»Τι κάθεσαι κάτω στη γη , ο Άδης περιμένε髨.
Κι εγώ του είπα »μάγκα μου , το βύσσινο να μένει«.
Κι άλλα πολλά κι άλλα πολλά είδα σε ένα βράδυ
στο όνειρο που γύρισα στις αίθουσες του Άδη».
Από την «Κόλαση» του Ζαμπέτα.