α. επιπολαιος, βλαξ, εκτος τοπου και χρονου..τελος.
β.κακιασμενος, ευκροταλος, μαλακογνομωνας, μαλακοπιτουρας, περουναστος πρηστηρ, ελοκλολογιος, κλανικουλας,κτλ
Μακρυά από εμάς, δυσάρεστη έκπληξη ή εντύπωση, οδύνη, θλίψη, δυστυχώς,αλίμονο, όλα αυτά.
δεν θα πρέπει να παραλείψουμε και το εξ ίσου «σκυλί» το θρυλικό Ζούνταπ επίσης το Γιάβα καθώς επίσης και Μπετα της Τζιλερα νομίζω, και βεβαία και κάποιες ατάκες τις εποχής: πάρε γιαβα, τα μαλια σου τράβα, πάρε μπετα τα λεφτά σου πέτα κτλ, τωρα για τη δεύτερη κατηγορία δε τοχω ξανακούσει και δεν το είχα σκεφτεί ποτέ να το συνδυάσω , νομίζω είναι οξύμωρο.
Έχεις δίκιο, το έγραψα σαν να είναι ανέκδοτο.
Καπως ετσι:
-Ειναι δύο ξανθές και παίζαν γκόλφ και το μπαλάκι χτύπησε έναν διπλανό παίκτη. Αυτός έβαλε τα χέρια ανάμεσα στα σκέλη και φώναζε από πόνο.
- Συγνώμην κύριε, θα σας περιποιηθώ εγώ μια και είμαι νοσοκόμα. Πάμε δίπλα στους θάμνους για να μην μας βλέπουν.
Εκεί η ξανθιά άρχισε να του χαιδεύει και να τον φιλά στα αρχίδια και μόλις του σηκώθηκε του έκανε κι ένα τσιμπούκι.
- Αισθάνεστε τώρα καλύτερα, κύριε;
- Αισθάνομαι τέλεια, κούκλα, μου αλλά το χέρι μου πονάει ακόμα!!!!!
Σπεκια! ξερω δυο τρεις απο το φιλικό κύκλο μας, οι οποίοι είναι !! πραγματικά δηλαδή! όλο θεωρία, ιδέες κτλ, και να οι βοήθειες απο μπαμπαδομαναδες, και να κάτι ενοικια και παχυλοί μισθοί, και δε συμμαζεύεται.
Πάντως εγώ το ξέρω «αριστερός με δεξιά τσέπη», έτσι χρησιμοποιείται χρόνια τώρα, ενυ γουει.
Έλενα Ανάγια. H συγκλονιστική ομορφιά της
χαχαχα, πολύ καλό!
Η χοντρή που μένει από πάνω, που έχει το σκυλάκι που γαβγίζει μες στο μεσημέρι, κατά τα άλλα ονόματα δε λέμε!
Ομοίως τα ίδια πράγματα χαρακτηρίζει και η λέξη «μισοριξιά».
Επίσης δεκαετία '80-'90 (θα θυμούνται οι παλαίουρες) λεγόταν και το νταξάκι (dax) και η «σκοτώστρα» το RD350 (δίχρονο).
Καλό υπόλοιπο διακοπών ironick, να περνάτε καλά.
Φαρισείς καί Γραμματέοι
Διευκρίνηση, ποτέ δε λέμε κακή κουβέντα για τη σλάνγκαρχο μας(εκεί που λέω οτι την έχω πει ένα σωρό φορές, κάνω χιούμορ, εννοείται ε;)
Την έχω πει ένα σωρό φορές, άλλη μια τώρα, δε βαριέσαι,
χαχαχα
Ο ορισμός 2 αναφέρεται στη μάθηση, τα παιδάκια 1η και 2α γυμνασίου δυσκολεύονται λίγο με τη γραμματική και τα ανώμαλα ρήματα,
εκεί ταιριάζει η ατάκα.
Επιπλέον παραδειγματάκι: -Καλώς τον μυστήριο, πουσαι εσύ ρε κακομοίρη.. εγώ χθες Κυριακή είχα έρθει εδώ και δούλευα γαμώ το μπελά μου..(παραμύθι του κύριου μαλάκα, έτσι για να κάνει πλάκα)
-Ρε στάθη τι σου λέει αυτός, χαχα
-Τι να πει κι αυτός! Άσε ρε μήτσο...ου μπλέξεις με ανώμαλα ρήματα.
Αν είσαι γιατρός, η δάσκαλος, σεβάσμιος
(σεβάσμιος όμως!! δηλαδή εχεις κερδίσει το σεβασβο των γύρω σου) δεν μπορείς να εκφρασθείς διαφορετικά,
σε κάποια συζήτηση δεν σου επιτρέπεται να πεις: τους γαμημένους...τους πουσταράδες..κτλ,
και έτσι τους λες ανώμαλα ρήματα(είναι ανώμαλοι στη ψυχή και στο σώμα δηλαδή) πολύ απλό δεν είναι;
Κίν αχυρά και σίνα θίνει
τηγάνες πατατητές
λεμομένη παγονάδα
χρυσάκι δοντό
κανατό νεράδας
Ενδέχεται να κάνω και λάθος, αλλά ρε παιδιά αυτό είναι σλανγκ; ούτε με τη μια, ούτε με τη καμία..
Επισης και τα:
Προφανώς τον έχει φάει η κουλτούρα, ανάγνωση λογοτεχνικών συγγραμμάτων, ποίησης, και όλα αυτά τα πεζά και καθημερινά πράγματα. Άντε μετά να έχει ανώτερη διανοητικότητα, ο άνθρωπος.
Για το δεύτερο παράδειγμα.. χμ, ιατρούς περνάνε άραγε;
Είναι πάλι και το λεγόμενο, Μαλακιστές, αυτό τι σου λέει!!
Κατινες όλης της χώρας ενωθείτε, για ενα ξεκατίνιασμα όλο τρέλα! Το ειπε η σκορδου, και χεστηκε η φατμι στο γενιζαμι.
Οποία καταντια!
Βλέποντας αυτη τη τοποθέτηση (για τα ιερα τέρατα της διανόησης)σε αυτο το βιντεακι, μα αυτο το φθηνό, και μίζερο χιούμορ, της ύπαρξης που τα ισοπεδώνει ολα, που ειναι κενή απο αξιες, σκέφτεσαι:
Εαν ανοίξεις κουβέντα με ενα στρείδι για την ανθρώπινη εξελιξη, για τη λογοτεχνία, γενικοτερα για τη τέχνη, θα σου παραθέσει και αυτό πολυ ωραια επιχειρήματα!
αχαχαχα ωραίος ρε βικα, γελάσαμε.
οχι δεν ειρωνεύομαι, ήταν αστείο!
Είναι σαν να ρωτάς,
λέει τίποτα Ο Τζώρτς Όργουελ;
αυτό το 1984 τι είναι;
παρακαλώ!
Παραθέτω και κάτι ακόμη για τον Μέγιστο!
Γράφει ο Ακαδημαϊκός ''R. Guardini'':
''Το Έργο του Ντοστογιέφσκι μας κάνει να διακρίνουμε την άβυσσο του ίδιου του όντος, και σύρει από τα βάθη της αιώνιους τύπους.
Το πιο μυστηριώδες σε όλη αυτή την υπόθεση, είναι η δύναμη που έχει για να ενσαρκώσει σε ανθρώπινα πρόσωπα μη ανθρώπινες πραγματικότητες και υπερανθρώπινες.
Και δεν είναι προϊόν της φαντασίας του: έχετε μπροστά σας έναν τύπο ανθρώπου τέλειου, συγκεκριμένο και μοναδικό στο είδος του` υπάρχει κινείται, έχει ένα κάποιο πεπρωμένο.
Δε βλέπει όμως κανείς να αναδύεται πίσω του ένα άλλο πρόσωπο, που δεν είναι πιο ανθρώπινο εξαιτίας της πνευματικής του σπουδαιότητας;''
Αυτό εδώ, έτσι όπως περιγράφεται σαν κινητό κλαμπ είναι :Ρ
Θα μπορούσε να το πει κανείς, και: Κινητό Κλαπατσίμπανο.
Έχω ακούσει και το εξής:
Ένας τύπος έλεγε σαν χαιρετισμό: τι χαμπέρια;
Κι έτσι έλαβε το παρατσούκλι: Ο Χαμπεροχαμπεράκιας.
Ας διαβάσουμε λοιπόν τι είχε πει περί τέχνης:
''Η τέχνη είναι για τον άνθρωπο μια ανάγκη όπως το φαγητό και το ποτό. Η ανάγκη της ομορφιάς και της δημιουργίας που της δίνει μορφή είναι αχώριστη απ΄ τον άνθρωπο και χωρίς αυτήν ο άνθρωπος δεν θα' θελε μάλλον να βρίσκεται στον κόσμο.
Ο άνθρωπος διψάει για ομορφιά, βρίσκει και παίρνει την ομορφιά χωρίς κανένα όρο, όπως είναι μόνον, γιατί είναι η ομορφιά, και τη σέβεται χωρίς να αναρρωτιέται σε τι είναι χρήσιμη ούτε τι μπορεί να αγοράσει κανείς μ' αυτήν.
Κι εκεί μάλλον βρίσκεται το πιο μεγάλο μυστήριο της καλλιτεχνικής δημιουργίας, η εικόνα της ομορφιάς που βγαίνει από τα χέρια του γίνεται αμέσως ένα είδωλο, χωρίς κανένα όρο''
(Ντοστογιέφσκι, άρθρο του Καιρού,1861)
Ωραίο λημματακι, έπειτα δεν ειναι: δεν το καταλαβαίνω, αρα το θαβω..αλλα να, δεν ειναι πιασαρικο, οπως πχ κτυπαω κόκκινο, η οπως έλεγε ενας γκολντεν-πουρος σε ενα εργοστάσιο: Εδω εμεις δουλεύουμε στο κόκκινο(εννέα χιλιάδες στροφές και βάλε,σιγα ρε μεγαλε!!)
Και ανεκδοτακι: Απο τα πισω δοντια στη κατω γνάθο (στη μέση ειναι ο εδαφισκος)λεει το ενα, απο τη μια πλευρα, σε αυτο που ειναι στην αλλη πλευρα:Για σου ρε Τραπεζίτη...και του απανταει το αλλο: Για σου μωρη κουφάλα...