…το Χριστό (μου, σου, του, σας, τους) ή/και την Παναγία (μου, σου, του, σας, τους):
Προσοχή, ακολουθεί σεντονάρα, διαβάζετε υπ΄ ευθύνη σας:
Με αρετή και τόλμη, (που θέλει η ελευθερία), χωρίς φόβο και πάθος, έφτασε η ώρα για τον γενναίο λημματογράφο, σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, να αναμετρηθεί με την ποιητικότατη, (ίσως την ποιητικότερη όλων), φράση αυτή και τα τεράστια υπαρξιακά - ανθρωπολογικά ερωτήματα που γεννά, σε φάση Δον Κιχώτης που επιτίθεται στους ανεμόμυλους.
Απαραίτητες προκαταρκτικές παρατηρήσεις :
1) Πρώτο κλειδί για το ξεκλείδωμα του μυστηρίου είναι η συντακτική ανάλυση της πρότασης, που έχει ως εξής :
α) Ένα γνωστό μεταβατικό ρήμα : γαμάω.
β) Αντικείμενο του ρήματος: ο Χριστός ή/και η Παναγία
γ) Μία προσωπική κτητική αντωνυμία (-μου, -σου, -του, -σας, -τους, ποτέ -μας, αφού, όπως θα δούμε, βρισκόμαστε στο βασίλειο της απόλυτης ατομικότητας και δεν χωρούν εδώ συλλογικότητες παντός είδους). Η αντωνυμία ορίζει σε ποιόν ανήκει το αντικείμενο, δηλαδή ο Χριστός και η Παναγία. Η χρήση της αντωνυμίας είναι προαιρετική, αφού η φράση συναντάται και χωρίς αυτήν.
2) Δεύτερο κλειδί για την κατανόηση της φράσης είναι η μορφή που λαμβάνει η εξύβριση των θείων σε άλλες γλώσσες. Ενδεικτικά και μόνον :
Αγγλικά : Υπάρχει το Holy shit, αγαπημένη έκφραση του Μπουκόβσκι, που ο Τέος Ρόμβος μεταφράζει ως “θεία σκατά”.
Ιταλικά : porco Dio, porco Cristo, Dio maiale, και το χειρότερο όλων, porca la Donna, δηλαδή παραλληλισμός των θείων προσώπων με γουρούνι και χοίρο.
Ισπανικά : me cago en Dios, me cago en Cristo, me cago en copon (δισκοπότηρο), me cago en la ostia (η όστια), και το χειρότερο όλων, me cago en la Virgen, δηλαδή οι φίλοι μας οι Ισπανοί, για λόγους που αυτοί ξέρουν, δεν γαμούν, αλλά χέζουν τα θεία.
Εισαγωγικό συμπέρασμα : Η εξύβριση των θείων με την άνω συντακτική μορφή που απαντάται στην ελληνική, δηλαδή το συγκεκριμένο ρήμα, το συγκεκριμένο αντικείμενο/α + (προαιρετική) προσωπική αντωνυμία, δεν απαντάται, τουλάχιστον στις άνω γλώσσες.
3) Η φράση αυτή λέγεται από κάποιον υβριστή σε κάποιον υβριζόμενο και θεωρείται από τις χειρότερες βρισιές που μπορούν να ειπωθούν στα ελληνικά. Η ένταση της στιγμής είναι μεγάλη, η ατμόσφαιρα βαριά και ασήκωτη. Δεν είναι από τις βρισιές που λέγονται για πλάκα. Κυριαρχεί και ξεχειλίζει το μέγα πάθος. Τόσο βαριά είναι η βρισιά, ώστε θεωρείται μεγάλη ύβρις (βλασφημία, αμαρτία) ακόμα και από τον ίδιο τον υβριστή, και για αυτό το λόγο έχουν εφευρεθεί και οι γνωστές παραλλαγές που βοηθούν τον υβριστή να παρακάμψει την αμαρτία που διαπράττει με το να σκεφθεί και μόνον την φράση. Βλ. γαμώ την Παναχαϊκή μου, γαμώ την πανακόλα, το χριστόφορο κολόμβο, κ.λπ. Οι ανώδυνες αυτές παραλλαγές δεν μας αφορούν εδώ. Μας αφορά μόνον η φράση όπως ακούγεται στην πληρότητά της, (ρήμα + αντικείμενο + αντωνυμία).
Όποτε λοιπόν ακούμε την φράση πλήρη, ένα καμπανάκι συναγερμού χτυπάει, ο Ρουβίκωνας είναι πια πίσω μας, τα σύνορα έχουν παραβιαστεί, γνωρίζουμε ότι μπαίνουμε στην περιοχή του αληθινού πάθους, του αληθινού θυμού, της αληθινής απόγνωσης, της αληθινής άσκησης εξουσίας από άνθρωπο σε άνθρωπο, (η λεκτική βία όταν είναι πηγαία και αληθινή είναι από τις πιο έντονες και σπαρακτικές μορφές άσκησης εξουσίας, δείτε π.χ. τις ταινίες του Οικονομίδη), των αληθινών ανθρώπινων συναισθημάτων.
Είναι αδιάφορο εάν τα συναισθήματα είναι θετικά ή αρνητικά, μικροπρεπή και ταπεινά ή μεγαλόπνοα, σημασία έχει ότι είναι αφενός αληθινά, αφεδύο ανθρώπινα. Άλλωστε «τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο». Ο υβριστής είναι άνθρωπος με πάθη και παθήματα, και την στιγμή που εκστομίζει την φράση, τον πνίγει το υποκειμενικό του δίκαιο, (εννοείται ότι αντικειμενικά μπορεί να έχει, και συνήθως έχει, άδικο), τα πάθη του ξεπερνούν τα όρια, δεν γνωρίζει αυτός από φτιασίδια, προφάσεις και καθωσπρεπισμούς, γκρεμίζει τις συμβάσεις και επικεντρώνεται στην ουσία, που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προσβολή του υβριζόμενου, μέχρι εκμηδενισμού του, αν είναι δυνατόν. Μυρίζει ανθρωπίλα ένα γύρω, δεν είναι ευχάριστο.
Το ίδιο συμβαίνει και όταν, ο υβριστής και υβριζόμενος ταυτίζονται στο ίδιο πρόσωπο. Εδώ ο υβριστής θυμωμένος αυτοοικτίρεται και αυτοεκμηδενίζεται, κυριαρχημένος από το συναίσθημα της ιερής αγανάκτησης και συνειδητοποιώντας την ανθρώπινη αδυναμία του, (βλ. 2ο παράδειγμα), χρησιμοποιεί την προσωπική αντωνυμία στο πρώτο ενικό πρόσωπο, – μου.
Μπαίνουμε λοιπόν στην περιοχή της απόλυτα επικίνδυνης πραγματικότητας. Στην αληθινή αλήθεια της αλήθειας που έλεγε και ο Σκαρίμπας. Από εδώ και πέρα, enter at your own risk. Δεν είναι τυχαίο ότι η πλήρης φράση ακούγεται συχνά από ανθρώπους της δουλειάς, κυρίως χειρώνακτες, π.χ. από μάστορες προς νέους μαθητευόμενους για ένα λάθος τους, ή πάνω σε μία δύσκολη και έντονη στιγμή της εργασίας, όπου η αμείλικτη πραγματικότητα έχει το πάνω χέρι και δεν δίνει λογαριασμό σε κανένα. Οι σπουδαγμένοι, οι πολιτισμένοι και οι καθωσπρέπει, θα την αποφύγουν πάση θυσία, έστω και με τις άνω παραλλαγές. Θέλει πρωτογονισμό για να το πεις αυτό το πράγμα, πόσο μάλλον να το λες και να το πιστεύεις. Δεν θα το ακούσεις από χείλη φλώρου, και αν το ακούσεις, δεν θα σε πείσει.
Και ας μπούμε επιτέλους στο ζουμί. Τι εννοεί ο ποιητής, συγγνώμη, ο υβριστής;;;
α) Ο υβριστής (λέει ότι) γαμεί.
Ναι, αλλά τι είναι το γαμήσι, τουλάχιστον στην συγκεκριμένη περίπτωση;
Το γαμήσι είναι η επικοινωνία με τα βαθύτερα ένστικτά μας, η κραυγή του ζώου, η επιβεβαίωση ότι ο άνθρωπος είναι ένα υπέροχο και συνάμα ρυπαρό ζωώδες πλάσμα, (ρυπαρό γι΄αυτό υπέροχο), η επιβεβαίωση της ανθρώπινης ουσίας μας, η οποία βέβαια πάει πακέτο με την θνητότητά μας, (όλοι θα πεθάνουμε αδέρφια, γι΄ αυτό γαμάτε, γιατί χανόμαστε). Να γιατί κατά τη διάρκεια, αλλά και για λίγο μετά από κάθε γαμήσι, για λίγο πιο ανάλαφροι, για λίγο πιο χαρούμενοι, ιδρωμένοι, πασαλειμμένοι, λερωμένοι από τα σωματικά μας υγρά και τις εκκρίσεις, αισθανόμαστε λίγο πιο άνθρωποι, ή αλλιώς, το ίδιο κάνει, αισθανόμαστε έστω για λίγο θεοί, πάει να πει έστω και για λίγο αθάνατοι !!!.
β) Τι (λέει ότι) γαμεί ο υβριστής ;;;;
Ο υβριστής γαμεί και αναπόφευκτα λερώνει αυτό που η ανθρώπινη σύμβαση που λέγεται θρησκεία (εδώ χριστιανισμός, ορθοδοξία), καθορίζει ως το πιο αμόλυντο, το πιο άχραντο, το πιο σεπτό, το πιο ιερό, το πιο σεβαστό, το πιο ανέγγιχτο, το άμωμο, το πιο πνευματικό, πνευματώδες και άυλο, εν τέλει το πιο μη ανθρώπινο ον που μπορεί ποτέ να υπάρξει, δηλαδή το Χριστό ή/και την Παναγία.
Άρα ο υβριστής μέσα από το πάθος και την ένταση της στιγμής, φέρνει το θείο στα ανθρώπινα δικά του μέτρα, ο υβριστής άνθρωπος θεώνεται, ενώ το θεϊκό υπέρτατο και άυλο αντικείμενο, (ο Χριστός ή/και η Παναγία) εξανθρωπίζεται. Όλα αυτά με τρεις λέξεις. Αν δεν είναι ποίηση αυτό, τι είναι;;
Εδώ μπαίνουμε στην ουσία της ελληνικής σλανγκικής ιδιαιτερότητας. Το γεγονός ότι η εξύβριση των θείων έχει αυτή την μορφή στην Ελλάδα, δεν μπορεί παρά να με οδηγήσει συνειρμικά σε μία μακρινή εποχή, όπου η θρησκεία, (όχι θεϊκό, αλλά πάντα ανθρώπινο δημιούργημα, μην το ξεχνάμε), μιλούσε για τσαχπίνηδες θεούς και θεές, που λιάζονταν τεμπέλικα, κόβοντας από ψηλά την κίνηση (σημαντικός ο ήλιος για να φτιαχτεί η όλη κατάσταση).
Εάν λοιπόν κόζαραν κανένα θνητό κομμάτι τούμπανο, δεν δίσταζαν να κατέβουν στα χαμηλά και να ζήσουν από κοντά την περιπέτεια του έρωτος, να μοιραστούν έστω και για λίγο την χαρούμενη αλλά και αναπόφευκτη μοίρα της θνητότητας και να εξανθρωπιστούν γαμώντας ή/και γαμούμενοι/ες.
γ) Και ποιο το νόημα της προσωπικής κτητικής αντωνυμίας;
Η αντωνυμία επιβεβαιώνει και κλειδώνει όλα τα παραπάνω. Η χρήση της σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του ατομικό θεό (Χριστό, Παναγία, γουατέβερ), το δικό του προσωπικό υπέρτατο και άχραντο πνευματικό άυλο ον. Η διαφορά είναι ότι εδώ το υπέρτατο ον ανήκει αποκλειστικά και ad hoc στον υβριζόμενο.
Δηλαδή πάει να πει ότι δεν πρόκειται γενικά για τον θεό όλων των ανθρώπων, είναι συγκεκριμένα ο συγκεκριμένος αποκλειστικός θεός του υβριζομένου. Και εδώ λοιπόν έχουμε μία σημαντική ιδιαιτερότητα, δηλαδή έναν ολόκληρο αθάνατο θεό μόνον για την δική μας την θνητή πάρτη, για ατομική χρήση. Για αυτό είπα παραπάνω ότι βρισκόμαστε στο βασίλειο της απόλυτης ατομικότητας.
Μην ξεχνάμε, ξαναλέμε, την πολύ συχνή ταύτιση υβριστή και υβριζόμενου στο ίδιο πρόσωπο, όταν χρησιμοποιείται το πρώτο πρόσωπο της προσωπικής αντωνυμίας - μου, όπου είναι πλέον φανερή η ύπαρξη του ατομικού θεού, μόνο για πάρτη μας, για ατομική χρήση, έναν θεό που δεν διστάζουμε να (λέμε ότι) τον γαμάμε, πάνω στα νεύρα μας.
Ο υβριστής λοιπόν, πάνω στην ένταση της στιγμής, δεν κωλώνει να κατεβάσει κάτω το αποκλειστικό υπέρτατο θεϊκό ον του υβριζόμενου, (ή και του εαυτού του), από τα ψηλά που βρίσκεται και να το εξανθρωπίσει, κατά την έννοια που πιο πάνω αναλύσαμε. Ένα είδος βίαιης αποκαθήλωσης που οδηγεί στον εξανθρωπισμό του θείου. Η σχεδόν βάρβαρη και βίαιη λεκτική αντίθεση που δημιουργείται από την άμεση αντιπαράθεση μέσα στην ίδια φράση των εννοιών: α) του ιερότατου, πάνσεπτου και άυλου όντος, και β) της αδυσώπητης εξανθρώπισης του όντος αυτού, δια του γαμησιού, οδηγεί στην επίτευξη του αρχικού στόχου, δηλαδή την λεκτική εκμηδένιση του υβριζόμενου και στην δημιουργία μεγάλης έντασης και υπερβολής, ή αλλιώς ποίησης.
Υπενθυμίζεται ότι η εξύβριση των θείων τιμωρείται από τα άρθρα 198 και 199 του ελληνικού ποινικού κώδικα, με φυλάκιση τριών μηνών μέχρι δύο ετών.
- «Κρίμας το κορίτσι» λένε το κεφάλι τους κουνάν τάχατες για μένα κλαίνε δε μ΄ απαρατάν !
Βρε παιδιά προσέξετέ με
κόβω κι απ΄ τις δυο μεριές
το πρωί που δε μιλιέμαι
βρίζω Παναγιές
και το βράδυ όπου κυλιέμαι
στα γρασίδια καθενού
λες και κονταροχτυπιέμαι
ντρούγκου-ντρούγκου-ντρου
Τη χαρά δεν τη γνωρίζω και τη λύπη την πατώ Σαν τον άγγελο γυρίζω πάνω απ΄ τον γκρεμό.
(Οδυσσέας Ελύτης, Μαρία Νεφέλη).
- Και ΄γω σ΄ αγαπώ, γαμώ το Χριστό μου Και ΄γω σ΄ αγαπώ, γαμώ το Χριστό.
(Τζίμης Πανούσης, Ερωτικό).
36 comments
betatzis
1) Τζίζας, μάι φρεντ, ντοντ τέικ ιτ λίτεραλυ ούτε πέρσοναλυ, πορ φαβόρ.
2) Δεν το έχω με τις γλώσσες και θα έχει πολύ ενδιαφέρον να ξέρουμε τι γίνεται με Γαλλία, Γερμανία και ιδίως στον μουσουλμανικό κόσμο. Χότζας ακούει ;;;
Galadriel
Μπετατζή σπεκ για την ανάλυση αλλά, ξαναγκρίνια για το μέγεθος, το οποίο κττμγ έχει σημασία.
Vrastaman
Μην ξεχνάμε και το κομψό απόφθεγμα των Καταλανών:
Mecagum les cinc llagues de Crist! Mecagum Deu, en la creu, en el fuster que la feu i en el fill de puta que va plantar el pi! («Χέζω τις πέντε πληγές του Χριστού! Χέζω τον Θεό, τον σταυρό, τον μαραγκό που τον έφτιαξε, και τον πουτάνας γιο που φύτεψε το πεύκο!»)
BuBis
Vrastaμου, τελικά αυτό το λήμμα σου, το έφαγε η μαρμάγκα;
Vrastaman
Ναι, γαμώ τον Αγιατολάχ μου!
smoke
Eξαιρετικό.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δε θα ξαναβαθμολογήσω,αλλά ενθουσιάστηκα από την ανάλυση.Εύγε.
Επισκέπτης
Μεταξύ μας η ανάλυση είναι ελλιπής, γιατί δεν περιλαμβάνει τον παράγοντα της διττής φύσης του θεανθρώπου στην Ορθοδοξία, (οπότε οι υβριστές είναι οι μόνοι πραγματικά που το έχουν καταλάβει), αλλά θα το ξεφτίλιζα με το σεντόνι.
Αγαπητή Μες, ακολουθώ αυστηρά ποσόστωση, 3 στα 11 λήμματα σεντόνια νομίζω είναι καλά, δεν μπορώ, θα ανεβάζω που και που κάνα σεντόνι να ξεχαρμανιάζω
beth
συγχαρητηρια μπετατζη για το ψυχογραφημα που γραψες!αν και μενα δεν με ελκυουν πολυ τα σεντονια αυτο εδω αξιζει γιατι δεν ανελυσες ενα ψιλο επιφανειακο λημμα πχ(τυχαια λεξη δεν το χω διαβασει) 'παπαρια'
beth
απο τους ευρωπαιους παντως παιζει να μαστε οι μονοι που λεμε τετοια 'βλασφημια'.καποτε ενας απο το ανατολικο μπλοκ-δεν θυμαμαι απο που- μου χε πει οτι αυτοι δεν εχουν τιποτα αναλογο στο λεξιλογιο τους
vzoom
...πάντως όταν λές γαμώ το χριστό σου κλπ αναφέρεσαι σε κάτι που στην ένταση της στιγμής είναι μακρινό, δεν έχει κάποια άμεση σχέση με αυτόν που βρίζεις (εκτός και αν είναι ο πάπας ή ο αρχιεπίσκοπος ο ίδιος) και ως εκ τουτου το κάνεις και λίγο εκ του ασφαλούς. Αν είναι κάποιος μάγκας θα έλεγε σου γαμώ την μάνα την αδερφή κλπ και θα περίμενε να εισπράξει την πραγματική οργή από τον άλλο. Αν είναι κολώστρα λέει ένα γαμωσταυρίδι και κάνει τον κάποιο...
jesus
προς το παρόν βαριέμαι να σε διαβάσω, αλλά πέτυχε το μάτι μ,ου την απουσία του dio cane στα ιταλικά. να μπει;;
xalikoutis
βλέπω και θα σου χέσω το λιβανιστήρι
Επισκέπτης
Τζίζας, ούτε ιταλικά ξέρω, αυτά που έβαλα ρώτησα και μου τα είπανε, οπότε βάζεις ό,τι θες αλλά το εξηγείς κιόλας, προ πάντων όλων η επιστήμη.
vikar
Οι καημένοι δέ οι γερμανάκοι, που η χειρότερή τους βρισιά παίζει νά 'ναι η φίκ ντιχ ινς κνί (fick dich ins Knie, «γαμήσου στο γόνατο»!...);
Vrastaman
Στό γόνατο; No wonder they lost the war!
HODJAS
Κεφαλαιώδες! (5Χ2 απ' τα αποδυτήρια)
Η Χριστοπαναγία είναι καμιά φορά απαραίτητο ξέσπασμα-εξιλέωση των πιστών, αφού αποτελεί αρνητική επίκληση των θείων.
Κανείς δε βρίζει κάτι που δεν του είναι οικείο.
Άλλωστε οι πραγματικά θρήσκοι λαοί (π.χ. Μεσόγειος), εκτονώνονται με λεκτική και όχι σωματική βία κι αυτό είναι σημάδι πολιτισμού.
Έχει δίκιο ο τζεζού (που του' βρισες και τη μάνα πανάθεμάσε) για το Dio cane στα ιταλικά.
Οι δε ναπολετάνοι, έχουν σωρεία αντίστοιχων βαρύτατων ύβρεων.
Σημειωτέον, οι Τούρκοι λένε allahini sikeyim (=γαμώ το θεό ΣΟΥ!), το οποίον βέβαια χρησιμοποιείται μετά λελογισμένης φειδούς, ενώ οι Άραβες λένε υβριστικότατα Enel hak (Εγώ είμαι ο θεός!) γιατί τόσο τους παίρνει...
Η βαρύτερη ύβρις που έχουν οι Γερμανοί είναι όντως το fick dich arschloch/hurensohn (=άντε γαμήσου μαλάκα/πουτάνας γιέ), ενώ στα βορειότερα κλίματα (Σουηδία & Νορβηγία) είναι το χειρότερο είναι να πείς dratil hellvete (=άντε στο διάολο), δηλαδή όσο ανεβαίνουμε σαπάνω, κρυώνει το πράμα, απο απόψεως λεκτικής βίας και δεν εκτοξεύονται πλήθος ύβρεις ούτε κλιμακώνονται κρεσέντο όπως στη θερμόαιμη (duende) Μεσόγειο.
Εξ άλλου, με το πρώτο μπινελίκι πέφτει μπούφλα (φυσική βία) οπότε ζεσταίνεσαι.
Αν όμως ξέρεις καλά τη γλώσσα, μπορείς ν' αυτοσχεδιάσεις κάνοντας απευθείας μετάφραση απο τα ελληνικά: Π.χ. Κάποιος γνωστός μου Έλληνας μετανάστης στην Αυστραλία είχε σπαστεί με κάποιον παπάρα Αυστριακό, οπότε επινόησε το die Mόse von deine Mutter (=το μουνί της μάνας σου)!
Για πιο αντελλεχτουέλ, μπορείς πάλι να πείς στη γλώσσα του άλλου «σου γαμώ ο,τι μεταφράζεται»!
Η ποικιλία δεν βλάπτει...
BuBis
Tι μου θύμησες Χότζα μου! Την φοβερή ιστορία του Μανσουρ Αλ Χαλάτζ, μυστικιστή φιλόσοφου του Ισλάμ, που βασανίστηκε και κρεμάστηκε ακριβώς γιατί διακύρητε ότι είναι ana'l –Haqq, η Αλήθεια, δηλαδή ότι έχει γίνει ένα με τον Θεό, κάτι που είναι βασικός σκοπός κάθε μυστικιστή, Χριστιανού, Εβραίου ή Μουσουλμάνου... Που φυσικά είναι χειρότερη βλασφήμια από το να πείς ένα απλό δεν γαμείς για τα ιερατεία...
ο αυτοκτονημενος
χμμ κγμμμ κγμμμ (ξεροβηχας)
4 3
HODJAS
Μπούμπη με την παραπομπή σου τα' σπασες! Τέλος!
iron
νομίζω ότι στα γερμανικά παίζει (ή τουλάχιστον κάποτε έπαιζε) ως ισχυρότατη βρισιά το «Kruzifix!»
(σόρυ αν το έχετε γράψει κάπου παραπάνω αυτό που ανέφερα, αλλά δεν προλαβαίνω να τα διαβάσω όλα αυτά σήμερα)
BuBis
Και κατά τας θεολογικάς μου σπουδάς (που θα πάει, θα βγούμε από το ντουλάπι κάποια στιγμή!) για τους άγιους πατέρες (ojo, δεν είμαι ορθόδοξος...), picture this, χείριστο είναι το να βλασφημείς το άγιο πνεύμα! Και, verdad, κανείς δεν το κάνει, γιατί θα σήμαινε, ντουγρού στο καζάνι! (Ωπ, βρίσατε μόλις τώρα, από μέσα σας τίποτε περιστέρια; Tην γαμήσατε κατα τας γραφάς!)
xalikoutis
Στα Γερμανικά πράγματι πολύ φτώχεια.... μόνη ενδιαφέρουσα φράση (που έχει γίνει και αρκτικόλεξο: HDF) είναι το Halt die Fresse, πιο χυδαίο από το Halt die Klappe, που και τα δυο σημαίνουν σκάσε!.... για κάποιο λόγο όμως τους ακούγονται πολύ χυδαία.... μια ακόμα βρισιά είναι το Arschfresse, αν δεν κάνω λάθος, κωλομούρη ας πούμε.... Πολύ συχνά ακούγεται πακέτο, halt die Klappe, Arschfresse... το ξέρω, δεν εντυπωσιάζουν, πάντως οι Γερμανοί όταν βρίζουν πράγματι γαυγίζουν.... κανάς λαζοντόιτς για πιο έγκυρα;
Επισκέπτης
ο πατερας μου με το παραμικρο βριζει χριστοπαναγιες αυτο ειναι πολυ κακο
Άγης
Είναι ο Τοτός με την μάνα του και περνούν μπροστά απο μια εκκλησία.Σκουντάει τον Τοτό η μάνα του και του λέει:
(Το κάνε παραλείπεται χάρη συντομίας)
-(κάνε)Το σταυρό σου!
-Την Παναγιά και τον Χριστό σου!
vanias
Πολύ ενδιαφέροντα όλα όσα λέτε. μπράβο μπετατζή που το πιασες έτσι το θέμα. νομίζω χωράει να πεις ότι το χριστοπάναγο έπρεπε να είναι ο κολοφών της βρισιάς και να χρησιμοποιείται γι αυτό φειδωλά όταν ο καυγάς γράφει φαύλο κύκλο. Η με το παραμικρό χρήση του όπως λέει η Αθηνά προκειμένου να εκβιάσει την απότομη «κλιμάκωση» που λέει ο Χότζας αποπροσανατόλισε αυτόν ταύτον το σκοπό. οπότε ενώ θέλει να γίνει η last word freakιά που θα θέσει σε τέλος τον καυγά για τις όποιες διαφωνίες, η σπάταλη χρήση του αλλάζει τον προορισμό και γίνεται η κάζουαλ βρισιά που ακούγεται με το παραμικρό και σαφώς δεν τερματίζει πλέον κανένα καυγά(πλην αυτών με τον μπαμπά).
υγ. κττμγ το σου με το μου απέχουν παρασάγγας σε ενσωμάτωση διάθεσης.
iron
Μιχαήλ Μητσάκης, «Καυγάς» (1/9/1890, παρακαλώ), το διήγημα που αρχίζει με τη φράση: «Υπό το τρομαλέον φέγγος του φανού, συνεπλάκησαν οι δύο κουτσαβάκηδες.» ...
Κάπου παρακάτω λοιπόν, υπάρχει το εξής:
- Τι σκιάζεσαι, ρε, τη Μπαναγία σου μέσα! Τι κάνεις έτσι σα γυναίκα;
Το αναφέρω για το Μπ-, εννοείται. Και όχι απλώς μπ-, αλλά Μπ-!
Vrastaman
+1 Iron!
jesus
στο μεγαλειώδες πόνημα, να προσθέσω κ κάποια εποχιακά, κάποια ίσως προσωπικές δημιουργίες, αλλά σίγουρα όχι όλα:
κ ίσως κ άλλα που μου διαφεύγουν.
Galadriel
Όποιος τα λέει όλα αυτά πρέπει να καρφωθεί σε ξύλινο σταυρό.
iron
τον γκεπέτο μου μέσα.
PUNKELISD
Μου θύμισες το ανέκδοτο τώρα:
Πολλά χρόνια μετά την ανάστασή του, ο Χριστός είναι στον παράδεισο και κόβει βόλτες. Κάποια στιγμή περνάει από την πύλη και τον βλέπει ο Άγιος Πέτρος: «Ρε 'συ Χριστέ» του λέει «έλα να κάτσεις λίγο στο πόδι μου γιατί με έχει πιάσει ένα κόψιμο που δε με κρατάνε τα γόνατά μου, αν έρθει κανένας ρώτα ποιος είναι και πες του να περιμένει λίγο και θα έρθω».
Κάθετε το λοιπόν ο Χριστός και μετά από λίγο βλέπει από μακριά να έρχεται ένας γεράκος με μακριά γενειάδα και μεγάλο μπαστούνι. Μόλις πλησιάζει, ο Χριστός του λέει: «Γεια σας, θα πρέπει να περιμένετε, ο Άγ. Πέτρος θα επιστρέψει σε λίγο, αλλά για πείτε μου, εσείς ποίος είστε; γιατί κάτι μου θυμίζετε;».
«Εγώ παιδί μου έζησα μια εντιμότατη ζωή» λέει ο γεράκος «δούλευα ως ξυλουργός και είχα ένα γιο σωστό άγιο» ο Χριστός άρχισε να υποψιάζεται πως μπροστά του είχε τον πολυαγαπημένο του πατέρα που τόσο είχε πεθυμήσει.
Ο γεράκος συνέχισε: «είχα ένα γιό, όπως έλεγα, που τον αγαπούσα και ο ίδιος αγαπούσε εμένα και ολόκληρο τον κόσμο. Ο κόσμος όμως τον χλεύαζε και τον μισούσε ώσπου μια μέρα τον έχασα κι έτσι ήρθα τώρα εδώ για να τον βρω».
Συγκινημένος και πεπεισμένος πλέον ότι μπροστά του είχε τον πατέρα του, ο Χριστός αρπάζει με μια κίνηση τον γεράκο στην αγκαλιά του και με αναφιλητά αναφωνεί: «ΠΑΤΕΕΕΕΡΑΑΑ!»
και ο γεράκος: «ΠΙΝΟΚΙΟΟΟΟ!»
jesus
γάμησε!!!!!!!
deinosavros
Μερικά ψύχραιμα σχόλια επί των ανωτέρω:
1) Υφίσταται ως βλασφημία και το αγγλοσαξονικό Jesus fucking Christ.
2) Περί του Αγ. Πνεύματος και της σχετικής πτηνοβασίας, ας μην ξεχνάμε οτι το συγκεκριμένο σπορ γνώρισε, παλαιότερα τουλάχιστον, μεγάλες δόξες στην αγνή Ελληνική ύπαιθρο. Εκτός από τις κατσίκες, καλό θα ήταν να ρωτήσετε επ' αυτού και καμιά κότα.
3) Μου έχει μεταφερθεί η χρησιμοποιηθείσα στην δεκαετία του 60 συχαντερή έκφραση «γαμώ τα καυλόσπυρα της Παναγίας». Φτου!!!!!
4) Μην βλασφημείτε την Μητέρα του Θεανθρώπου γιατί όταν, μετά θάνατον, έρθει η ώρα του λογαριασμού, ο Υιός της θα αποκτήσει σεξουαλικές σχέσεις με την προσωπική σας Παναγία.
deinosavros
Παραλίγο να το ξεχάσω: Τον Χριστό σας, την Παναγία σας κι όλους τους Αγίους σας μ' ένα εικοσάρικο. Πάρε κόσμε εικονίσματα !!!!
arrostia
υπάρχει και το επικολυρικό «θα γαμήσω Παναγίες και θα γεμίσουμε Χριστούς
ΣτοΔγιαλοΧτηνος
Φλασιά: Έχω την εντύπωση οτι το "γαμώ τον Θεό μου/σου/του κλπ" φέρει ως έκφραση σαφώς μικρότερο βάρος από τα αντίστοιχα με τον Χριστό κ την Παναγία, που θεωρούνται πολύ βαρύτερα μπινελίκια. Πράγμα περίεργο αν το πάρουμε ιεραρχικά, καθότι ο Θ. είναι κάτι σαν αντισυνταγματάρχης, ο Χ. σαν υπολοχαγός και η φουκαριάρα η μάνα του άντε μέχρι επιλοχίας. Λέω εγώ τώρα...