γαμο-

Παιδιά, σόρι για το παράδειγμα, αλλα άμα πάτε να ψάξτε για γαμοπαραδείγματα στο γκούγκλ θα με καταλάβετε. (Το σπάσιμο που έφαγα φαίνεται άλλωστε στο αποτέλεσμα...) Με τον καιρό θ' ανέβουνε και πολυμέσα ελπίζω.

Βρήκα ένα αλλά είναι σε greeklish εδώ, σε ένα από τα σχόλια: «[...]ENW KSEROUN pws den antexeis to kwlokapno;gamwspitoi!padws[...]»

Βίκαρ (Υ)

Μπράβο ρε πουβουνουρουτού. Ενδιαφέρον το γαμώσπιτος (απο το γαμώ το σπίτι σου), γιατι είναι μάλλον αντιφατικό: να πείς κάποιον «γαμώσπιτο» τί σημαίνει;, οτι του γαμάς το σπίτι ή οτι (όπως «θά 'πρεπε») σου γαμάει αυτός το σπίτι;... :-)

Μές; Τί σημαίνει τελικά αυτό το «(Υ)» ;... (Δέν ξέρω πώς να αντιδράσω ακόμα στο σχόλιό σου. :-Ρ)

Spek!

Thumps Up καλέ. Υποθέτω προέρχεται από το Yes.

Βεβαίως μπορεί να σημαίνει και μουνί λόγω οπτικής ομοιότητας, αλλά και αυτό σωστό είναι, σε χαλάει;

(Καθόλου δε με χαλάει... Μπορώ λοιπόν να αντιδράσω όπως θέλω;... :-Ρ)

Μιά διόρθωση: Το γαμοσπέρνω είναι, τώρα που το ξαναβλέπω, συμφυρμός κι' αυτό, άρα θα μπορούσε να το γράφει κανείς γαμωσπέρνω. Αλήθεια όμως, ισχύει αυτό που νομίζω για τους συμφυρμούς, ή θά «'πρεπε» πάλι, παρά το συμφυρμό, να γράφει κανείς γαμοσπέρνω (και ανάλογα, γαμοσταυρίδια και τα λοιπά); Κάνας φιλόλογος;

Και δύο προσθήκες: Πρώτα, ο γαμαωδέρνουλας, για την ασυναιρεσία του οποίου έχει ένα πολύ ενδιαφέρον πόστ ο Ελληνιστεύοντας στο ιστολόι του --που μας διαβάζει και νά 'ναι καλά. Μετά, στα «Φετιχιστικά» μπορούμε να συνυπολογίζουμε το ρήμα αλλάζω, που δημιουργεί το ουσιαστικό αλλαξοκωλιά απο το θέμα του αορίστου.

Και νά που ο ίδιος ιστολόγος απαντά σε επόμενο κείμενό του σχετικά με το «όμικρον ή ωμέγα». Όποιος ενδιαφέρεται ας κάνει τον κόπο να τον διαβάσει (κάποιοι κάνουν τα φετίχ τους επάγγελμα, δέν κοροϊδεύουν...).

Γράφει λοιπόν αρκετά πειστικά, άν και ενπαρόδω οτι το ωμέγα δέν βγάζει νόημα σε κάθε περίπτωση. Ο φθόγγος /ο/ δέν είναι η κλιτική κατάληξη του ρήματος, και αυτό φαίνεται στο οτι κατα την κλίση ο φθόγγος μένει σταθερός: γαμοσπέρνω, γαμοσπέρνεις, γαμοσπέρνει και όχι γαμωσπέρνω, γαμασσπέρνεις, γαμασπέρνει. Είναι συνεπώς απλά το ενωτικό και είναι καλύτερο να το γράφει κανείς με όμικρον.

(Άλλη μιά ενδοσυζήτηση, προσφορά του δικού σας vikar...)

Συμφωνώ ενθουσιωδώς.

Άλλος ένας σχετικός με τα φετιχιστικά συμφυρμός που πρωτοάκουσα προχθές, ο βασταγερός (ανθεκτικός, που αντέχει), απο το βαστάω γερά. Παλιό, αλλα όχι και παλαιοελληνικό –για παράδειγμα:> Εγώ, μητέρα, είμαι βασταγερός άνθρωπος, το ξέρεις. Έτσι εύκολα εύκολα δεν πηδώ να φύγω μέσ’ από λίγη ζέστη σαν και λόγου σας. Αν θέλης να ιδής την τύχη μου, φέρ’ εδώ! –Και πήρε το κλωνί από το χέρι μου και το έβαλε μέσ’ στην φωτιά. Κ’ επυρώθηκαν τα σούρβα και ήρχησαν να βροντούν και να πηδούνε...

Γ. Βιζυηνός, «Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου»

Αγαπημένη λέξη του Ν. Καζαντζάκη!

Μπα, όχι. Πιστεύω ότι το βασταγερός είναι απλώς παράγωγο του βαστάω, όχι σύνθετο. Το ρήμα έχει ένα «κρυφό» θέμα βασταγ-, που δεν εμφανίζεται μεν στον ενεστώτα αλλά το βλέπουμε στον αόρ. βάσταξα, στο αβάσταχτος κ.ά..

και αβάσταγος...

Μπράβο ρε Βαστάζε, 'φχαριστώ.

Ο Μπαμπινιώ, βήτα έκδοση, το έχει το λήμμα και ετυμολογικά το παράγει στο ίδιο πνεύμα: < βασταγή + -ερός, με επίδραση του επιθέτου γερός.

Στα φετιχιστικά και το κοψοχρονιά.

πάλι ο γκόγκολ μπροστά μου;;;

Σχετικά με το θέμα γαμο- ή γαμώ-:

Παρόλο που η γραφή με ωμέγα είναι κατά τη γνώμη μου υπερβολική, μπαμπινιωτική, πρωκτικάντικη και άχαρη έως άσχημη, η λογική του πράγματος λέει ότι:

γράφουμε γαμω- όταν παραπέμπει το πράμα σε σεχ, πράγμα αντίστοιχο με το γαμησο- που αναφέρει στον ορισμό (στο β) ο βίκας,

γράφουμε γαμο- όταν υποτιμούμε το εν λόγω αντικείμενο, το χαρακτηρίζουμε με αυτόν τον τρόπο «γαμημένο», σα να βάζαμε το γαμολο-.

Πχ: γαμοτζάζ ή γαμολοτζάζ είναι η τζαζ που μας έχει εκνευρίσει ή που θεωρούμε απαράδεκτη κλπ, ενώ γαμωτζάζ είναι η τζαζούλα που θα βάλουμε στο γκομενάκι μπας και το πηδήξουμε.

γαμόφωτο ή γαμολόφωτο είναι αυτό που μας μπαίνει πχ στα μάτια ή που αισθητικά μας ενοχλεί κλπ, ενώ γαμώφωτο είναι αυτό που στο αντίστοιχο λήμμα.

Δλδ γαμω- σαν ρήμα, (ενέργεια), γαμο- σαν επίθετο, προσδιορισμός, λες νάναι έτσι κι εκείνο το γαμήσι-γαμίσι;

Προσωπικά έχω πειστεί οτι σε όλες τις περιπτώσεις γράφουμε γαμο-, με όμικρον. Εδώ ο φθόγγος /ο/ είναι καθαρά ενωτικός, και κολλάει στη ρίζα της λέξης, το γαμ-, και δέν βρίσκω λόγο να το γράφω με ωμέγα. (Αυτό φυσικά ισχύει και στις περιπτώσεις που δέν καλύπτει το λήμμα, όταν δηλαδή προέρχεται απο το γάμος, με ρίζα πάλι γαμ- --όπως στα γαμοτράγουδα, αλλα και άλλες λέξεις που στο μεταξύ έχω συναντήσει, αλλα δέν έχω πρόχειρες).

Γενικά, το φαινόμενο λάινσμαν είναι κάτι που λατρεύω στην αργκό και την καθομιλουμένη, αλλα κυρίως όταν πρόκειται για περιπτώσεις που όντως βρίσκονται σε ασυμφωνία με την τυπική γραμματική-μορφολογία-ετυμολογία-φωνολογία. Πιχί, προσωπικά και πάλι, θα μπορούσα να γράψω γκαύλα αντί για καύλα, αλλα όχι κάβλα. [σύνθημα]Μή παρακάνουμε την ορθογραφία φετίχ.[/σύνθημα] :-Ρ

Για το γαμήσι βέρσους γαμίσι.

Το -ήσι είναι κατάληξη που κολλάει (μεταξύ άλλων) σε ρίζες ρημάτων που τελειώνουν σε -άω και -ώ --και απ' ότι καταλαβαίνω προέρχεται απλώς απ' τον αόριστο των ρημάτων σε -ησα, όπως και άλλες τέτοιες καταλήξεις: γενν-ησιμιό, παρατήρ-ηση, περπατ-ησιά και λοιπά.

Το -ίσι απ' την άλλη, καταλαβαίνω οτι σχεδόν πάντα προέρχεται απο τουρκική (απ' τ' αραβικά) κατάληξη -iş. Και άντε, βαριά, απο κάνα ρήμα σε -ίζω (βλέπω στην Άλφα-Σίγμα να υπάρχει αρραβωνίσι πιχί).

Νομίζω αυτή η περίπτωση είναι καθαρή.