Comments by sstteffannoss (257)
Showing 1-30 from 257
En fin!! What a come back!! ¡¡Da nos más!!
Κινούμενος από το «μάλλον για τυπική ή πολιτικά ευπρεπή χρήση» του vicar:
Παρότι οι Βρετανοί είναι ζωόφιλοι, εξελίχθηκαν σε τέτοιους, και θυμίζω το παμπάλαιο του γνωμικού».
Στο «dog» λοιπόν της έκφρασης «every dog has its day» δεν παύει να υποβόσκει το «τιποτένιος», «κατώτερος».
Όταν λοιπόν σε ένα παιχνίδι, ή αγώνα, ο Α χάσει από τον θεωρούμενο υποδεέστερο Β, ο Α μπορεί να την εκστομίσει υπονοώντας «αν και είναι σταντέ χειρότερος, ξεκωλοφαρδοπατώθηκε».
Άνετα το λες κι ευπρεπή ..προσβόλα, πακέτο με πρόκληση για νέο γύρο!!
Τώρα αν παίζει έτσι και εδώ… δεν το αποκλείω.
@#vikar: Μα δεν μιλάμε για μεμονωμένες λέξεις, αλλά για εκφράσεις! Πάντα φιλικά, (αλλιώς, panda amical, που λογοπαίζει κι ο Vrastaman) για σε :-)
@vikar: Μαζί σου στο ό,τι όντως υπάρχει θέμα καταγραφής με εκφράσεις που ξεκίνησαν από μία μόνο συντακτική μορφή και αργότερα απόκτησαν πλήρη συντακτική λειτουργικότητα.
Πιστεύω πως πρέπει να καταγράφονται σ’ αυτήν τη μία, και, αν κι όταν αποκτήσουν κι άλλες, ή τις άλλες, συμπληρώνουμε τονίζοντας το γεγονός.
Νόμισα πως με την τρίτη παράγραφο του ορισμού είχα καλυφθεί για το συγκεκριμένο λήμμα.
Αν οι mods νομίζετε πως πρέπει να επιληφθείτε του θέματος· no problem.
Πάντως, το «του το ‘χω» που λεξικογραφικά είναι σαφώς πιο κομιλφό σαν λήμμα, θα πρέπει να παίρνει συχνά πίσω του, μοιραία, ένα «να..» οπότε ακούγεται «του το ‘χωνα» που αυτομάτως να το κάνει κάπως προκλητικά ..sexy. Τώρα αν εξαιτίας αυτού, περπατήσει κάποια στιγμή, πού θα πάει, θα το πάρουμε χαμπάρι.
Να προσθέσω πως κυκλοφορεί κι η βιτριολική βαριάντα:
«Γεια σου (βρε) (τάδε) φυσφιρή που τον/την έχεις σα ..σπυρί!!», όπου η αντικατάσταση του δασέος χειλικού με το ψιλό, κάθε άλλο παρά παραπέμπει στο ευμέγεθες ψωλοκέφαλο επιβήτορα.
Εγώ το ξέρω «η κότα, η πίτσα κι η γυναίκα θέλουν χέρι».
@Khan: Merci beaucoup!
@ironick/ salina: Με παρεξηγήσατε:
Σαφώς δεν θα διαφωνήσω στο ό,τι η βία είναι βασική πτυχή του ανθρώπινου όντος, απαραίτητη για την επιβίωση σε κάθε είδους περιβάλλον εξού και εντυπωμένη στο κύτταρο.
Αλλά τη [i]σήμερον[/i] με απασχολεί σαν κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο κι όχι ψυχολογικό/ ατομικό (σχωράτε με, ξέρω πως συσχετίζονται σφόδρα με χίλιους δυο τρόπους, αλλά νομίζω καταλαβαίνετε τι θέλω να πω).
Χωρίς να θέλω να παίξω με τις λέξεις:
Τα «κατανοώ» και «εξηγώ» είναι το πριν και το μετά της Δράσης (σε κοινωνικό επίπεδο, αν μη τι άλλο, -κι η Βία είναι κατεξοχήν Δράση). Είμαι βέβαιος πως ό,τι κι αν υποστηρίζει οποιοσδήποτε δημόσια, όλοι πλέον έχουμε κατανοήσει πλήρως τουλάχιστον τι συνέβη και υπάρχουν πλήθος επαρκέστατων εξηγήσεων γι’ αυτό, ανάλογα από ποια πλευρά του ενδιαφέρει τον καθένα.
Το «δικαιολογείται» (απ’ τον εκάστοτε βιαιοπραγούντα κι όχι μόνο), απ’ τα «Δίκαιο» και «Λόγος» με εκφράζει πληρέστερα. Η Λογική έχει μεν κανόνες αλλά δεν παύει να είναι εργαλείο (και φευ, ενίοτε επιβάλλει μια κάποια μορφή βίας) και το τι θεωρεί ο καθένας Δίκαιο είναι το κατεξοχήν ζητούμενο σε κάθε κοινωνία ακόμη και μη Δημοκρατική.
Μετά από αυτά δεν νομίζω πως κολλά κάπου το «Συνήθως δικαιολογούμαστε όταν δεν θέλουμε να αναλάβουμε την ευθύνη». Το «ψεκάζω με χημικά τους όποιους διαδηλωτές επειδή δεν γίνεται πλέον ανεκτή η ανομία» ή «επειδή εμποδίζουν την απρόσκοπτη λειτουργία της πόλης» ή «της δράσης μιας εταιρείας» αποτελεί ταυτόχρονα ανάληψη ευθύνης και δικαιολόγηση επιβολής βίας όπως και το «πυρπολώ τον εξοπλισμό της εταιρείας εξόρυξης χρυσού επειδή θα καταστρέψει το περιβάλλον στο και από το οποίο ζω».
Δεν σκέφτομαι με βάση τους όρους Αριστερά – Δεξιά. Θεωρώ πως πλέον δεν υφίστανται ουσιαστικά ούτε στο ελάχιστο.
«Απαιτώ δραστικές λύσεις ακόμη κι αν αποδειχθούν λανθασμένες» (!;!;)
Θεωρώ πως πρέπει να απαιτήσουμε δραστικές αλλαγές των ντεμέκ λύσεων που αποδείχθηκαν πανταχού πανηγυρικά τραγικά λανθασμένες.
Δεν έχουν νόημα οι όροι «νεοφιλελεύθερος/ αριστερός/ δεξιός/ κεντρώος/ κομμουνιστής/ σοσιαλιστής δημοκράτης». Το «δημοκράτης» δεν επιδέχεται ούτε αποτελεί επιθετικό προσδιορισμό· μόνο ..στόχο.
Πάντως τη σήμερον έτσι σκατά που 'χουν γίνει όλα, χωρίς ούτε κατά διάνοια να θέλω να την προμοτάρω, νομίζω πως η βία δικαιολογείται απόλυτα απ' όπου κι αν προέρχεται.
Μόνο και μόνο για να μην μας κατηγορήσει κανένας για ..απαράδεκτες ελλείψεις.
Παρεμπιπτόντως:
Ο Α’ Πέτρου 4:15 στίχος: « μὴ γάρ τις ὑμῶν πασχέτω ὡς φονεὺς ἢ κλέπτης ἢ κακοποιὸς ἢ ὡς ἀλλοτριεπίσκοπος» αποδόθηκε ως «But let none of you suffer as a murderer, or as a thief, or as an evildoer, or as a busybody in other men's matters» στις εξής Βίβλους: King James’ (αγγλική και αμερικανική) και Webster και την Καινή Διαθήκη του Tyndale.
Χμμ… Από κοντά είμαι καλύτερος. Τέσπα. Τι λες για το έτερο μυτιλίδιο;
Ok :-), mea culpa: το π.χ. είναι απ’ «Τα Φώτα στ' Άϊβαλί» απ' το βιβλίο «Το Αϊβαλί η πατρίδα μου» του Φώτη Κόντογλου.
Mais non!!
Το επίρρημα ανακούρκουδα / ανακούκουρδα σημαίνει: με λυγισμένα γόνατα και με το σώμα να στηρίζεται στα δάχτυλα των ποδιών.
Όπως όταν χέζουμε σε τούρκικη τουαλέτα. Στάση εξαιρετική, αφού διευκολύνεται η κένωση του απευθυσμένου δια τεντώματος.
Και πιθανόν να προέρχεται απ’ το ελληνιστικό «κλωκυδά» που προέρχεται απ’ το αρχαίο «ὀκλαδόν» σε συνδυασμό με την πρόθεση «ανά».
Παρεμπιπτόντως το π.χ. είναι απ’ «Τα Φώτα στ' Άϊβαλί» του Φώτη Κόντογλου.
@Pirate Jenny: Άψογο!!!
@HODJAS: Mais qu'est ce qui se passe ici; Τι να υποθέσω με το εδώ και το @ σχόλιο;
Μια που μ' αρέσει πολύ είναι η «σατδεφακαπ».
Το ανέφερε ο Τσόκλης στην πρωινή εκπομπή Mega Σαββατοκύριακο (αφού πήρε άδεια για την αθυροστομία). Αλλά αν θυμάμαι καλά, αποτελεί μεταφορά από κινέζικο «γνωμικό», νομίζω του Μάο.
Αφιερωμένο (για το stimulus των σχολίων που προκάλεσε) με χιουμοριστική και φιλική διάθεση (ΠΑΝΤΑ), σε έναν ..γκαγκαδιάρη(;) που μοιάζει να πρέπει να τις ξαναβρεί.
Παρεμπιπτόντως:
Το «dakota»: φιλικός / σύμμαχος, προέρχεται από τη διάλεκτο των ινδιάνων Sioux.
Αυτά λέγονται και «ζελεδάκια»!
@ironick: Μα η slang είναι Γλώσσα (νταξ· μέρος αναπόσπαστο κάθε Γλώσσας)! Αφού η Γλώσσα είναι και μέσο αναπαράστασης της εντύπωσης του καθενός για τον Κόσμο, είναι φυσικό επόμενο και να εκφράζει το ποιόν όσων τη χρησιμοποιούν. Άρα ταυτόχρονα ό,τι καλύτερο και χειρότερο σε κάθε περίπτωση.
Σκέφτομαι πόσο εκτός πραγματικότητας και πρακτικότητας (εννοώ σε επίπεδο καθημερινής ζωής / πεζοδρομίου) είναι πολλοί politically correct όροι που γίνεται προσπάθεια να επιβληθούν μέσω των απανταχού ΜΜΕ σε πλήρη αντίθεση με το ολοζώντανο, άμεσο και σπαρταριστό της εκάστοτε λαϊκής slang. Συχνά με το που τους ακούς, το μυαλό σου τρέχει στη slang για να ξεφύγει απ’ την ..ασφυξία.
Και σ’ αυτό εγώ βρίσκω κάτι αληθινό, ergo όμορφο.
Καλά είναι το γλυκό, το αρμυρό ακόμη και το ..ξινό όμως χωρίς το πικρό η γεύση θα ήταν ..λειψή.
Η έκφραση «Τα ‘κανε [όλα] νταρμαντάνι» σημαίνει «τα ρήμαξε», «τα κατέστρεψε», «τα ισοπέδωσε».
Για πρόσωπα, πολύ σπανιότερα, σαν «έχω γίνει νταρμαντάνι».
Νοηματικά, η έμφαση δίνεται στην αντίθεση πριν και μετά μιας πράξης ή ενός γεγονότος που έγινε η αιτία να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα.
Π.χ.: «Ήρθε ο μαλάκας ντεμέκ να μας σώσει και τα ‘κανε όλα νταρμαντάνι!!».
Να ‘σαι καλά iwn!! Μου θύμισες τη μακαρίτισσα τη γιαγιά μου που το ‘λεγε συχνά.
Δια το πλήρες της συλλογής και μόνο.
Από καιρό στο σάη είναι γνωστός ο ανθυποτίποτας που αποτελεί μειωτικό του όρου.
@patsis: Με το ισπανικό!! No;
Απ’ τη Βικούλα έχει ενδιαφέρον αυτό που τεκμηριώνεται νομίζω επαρκώς.
Αξίζει τον κόπο αυτό:
Όταν το σ (σίγμα, που από μόνο του προφέρεται [s]) βρίσκεται μπροστά από ηχηρό σύμφωνο εκτός του λ, ( β, γ, δ, μ, ν, ρ), προφέρεται σαν το γράμμα ζ (ζήτα), δηλ., [z].
Π.χ.: σβήνω: [zvino], σγουρός: [zγuros], κόσμος: [kozmos], Ισραήλ: [izrail]
Ο ίδιος μετασχηματισμός συμβαίνει αν το σ είναι τελικό (ς) κι η επόμενη λέξη αρχίζει από ηχηρό σύμφωνο. Π.χ.: ο κόσμος μου: [o kozmozmu], τους δύο: [tuzio]
Παρ’ όλα αυτά όταν κάποιος διαβάζει αργά ή εμφατικά, είναι πιθανόν να παρατηρηθεί ακύρωση του μετασχηματισμού του [s] σε [z].
Παρατηρήστε πως το γράμμα λ, αν και ηχηρό, δεν προκαλεί πάντα αυτήν τη μετατροπή στο σ. Κάποιοι, ωστόσο, μπορεί να εκτελούν το μετασχηματισμό για τελικό σίγμα (ς) που βρίσκεται ακόμη και πριν από λ. Π.χ. σλόγκαν: [slogan] καλός λόγος: [kalos loγos] ή: [kaloz l`oγos].
Μια ματιά και εδώ, εδώ κι εδώ. Μου φάνηκε χρήσιμη.
Το προηγούμενο σχόλιό μου θα ήταν σαφώς ορθότερο αν αντί της λέξης «ηχηρό» είχα γράψει «εξακολουθητικό» (σύμφωνα και με τον τρίτο σύνδεσμο αυτού του σχολίου).
Για να διευκολύνω την συζήτηση: το λάμδα δεν είναι πάντα ηχηρό, αλλά μόνο ενίοτε.
Π.χ. είναι πάντα ηχηρό το Θεσσαλονικιώτικο λάμδα –λλ- που τόση καζούρα προκαλεί σε βάρος των «καλύτερων παιδιών» κατά το άσμα –όπως έχω ήδη αναφέρει.
Οπότε δικαιολογημένες οι απορίες ironick και vikar.
Τώρα θα μου πείτε πώς καθορίζεται το ηχηρό ή μη των συμφώνων γενικότερα.
Για την ώρα το αγνοώ αλλά κάποια στιγμή ευελπιστώ να επανέλθω επί τούτου.
Μια παρατήρηση που έχω να κάνω επ’ αφορμή του «ασλάνης» που ανέφερε η ironick:
Έχω την εντύπωση πως προφέρεται ..κάπως μεταξύ σίγμα και ζήτα.
Αλλά το λάμδα μου ίσως –λόγω περιβάλλοντος- να ‘ναι μια ιδέα ..βαρύτερο απ’ το δικό σας.
@Vrastaman: το σίγμα πριν τα μεσαία –β, δ, γ- πάντα προφέρεται σαν ζήτα· στο «κασμάς» αν προφερθεί σαν σίγμα –τουλάχιστον εδώ στο βορρά- εγείρει ..υποψίες.
Ο Πετρόπουλος στα «Καλιαρντά» για το τζάω: φεύγω, ξεγλιστρώ, το σκάω, διώχνω, διαφεύγω· από το θέμα τζα--ή τζαζ- ή τζασ- των ρημάτων τζάζω, τζασάρω, τζασέρνω· σχετικότατα και τα: αβέλω κανικό, αβέλω σπασίμπες, αβέλω τζαστικώ, βουέλω τζα.
Ο vikar εδώ: «Τσους» είναι επίσης ο συνηθισμένος αποχαιρετισμός των γερμανών (Tschüss).
Ε, η άποψή μου είναι πως χμμ…, λες;…, ίσως να…, μπορεί και…, γιατί όχι….
Γνωρίζω μερικούς ντεμέκ μιζόχαζους...
Το σίγμα (σ) ενώ είναι συριστικό φατνιακό, προφέρεται ενίοτε σαν ηχηρό ζήτα (ζ) μόνο όταν ακολουθεί άλλο ηχηρό σύμφωνο.
Ηχηρά σύμφωνα της νέας ελληνικής είναι τα κλειστά μπ, ντ, γκ, [b d g ɟ], τα τριβόμενα ν, γ, δ, ζ [v ɣ ʝ ð z], τα υγρά και έρρινα λ, ρ, μ, ν [l ʎ r m ɱ n ŋ ɲ ] καθώς και το προστριβόμενο τζ [ʤ].
Μερικά π.χ. : ασβός, σγουρός, ..ΣΔΟΕ, σμάλτο, Βοσνία.
Στο «τζασλός» το -λ- είναι το ηχηρό Θεσσαλονικιώτικο –λλ-· οπότε και εξού!!
@vikar: νομίζω πως οι μετατροπές γίνονται μεταξύ ψιλών (π, κ, τ) και αντίστοιχων δασέων (φ, χ, θ) ή των χειλικών(π, β, φ) και ουρανικών (κ, γ, χ) με ομόπνοα οδοντικά (τ, δ, θ) αλλά όχι μεταξύ μέσων (β, γ, δ) και αντίστοιχων ψιλών ή δασέων.
Αλλά με φταίσματα θα ασχολούμαστε τώρα;: στο 0:11
Ο πασίγνωστος σκιτσογράφος ΚΥΡ είχε δημοσιεύσει, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε και πού αλλά γκαραντί πριν το 1979, σκίτσο φτυστό του μηδιού του Khan, με το συννεφάκι να λέει: «Ωμέγα με υπογεγραμμένη είμαι» (αν όχι κατά 100%, κάτι τέτοιο).