Definitions by Khan (2437)
Showing 2231-2240 from 2437

Ο μαλάκας.

Σύμφωνα με το φαινόμενο του υπεραστισμού / υπερδιόρθωσης, δημιουργείται υποθετικό λόγιο τριτόκλιτο ουσιαστικό ὁ μάλαξ- τοῦ μάλακος, του οποίου υποτίθεται ότι ο μαλάκας αποτελεί έκπτωση. Βεβαίως έχουμε το βλάξ- του βλακός, που είναι όντως ομόρριζο με την μαλακία, προφερόταν μάλιστα ίσως και με μι αρχικά **μβλαξ*. Όμως ο μαλάκας είναι νεώτερος σχηματισμός και ουδέποτε υπήρξε μάλαξ, παρά μόνο από σλανγκικό υπεραστικό καπρίτσιο. Χρησιμοποιείται συχνά στην Κλητική: ὦ μάλαξ!

Μιλάμε περί ψυχαναγκαστικού αυνανισμού, περί του μαλάκα που ναι μεν πουλάει το ρολόι, όμως παραλείπει να αγοράσει κομπολόι, καθότι χρησιμοποιεί αντ' αυτού τον πέοντα. Δηλαδή τραβάει μαλακία σαν ένα είδος τικ, όπως πολλοί παίζουν ψυχαναγκαστικά το κομπολόι ή το μπεγλέρι. Μιλάμε, επίσης, για μαλακία που τελείται με τελετουργική ευλάβεια, ίσως (κομποσχοίνι) και σε περιόδους θρησκευτικού τύπου αποχής από το σεξ, κατά το χαλικούτειο λίγο αυνανισμός, λίγο προσευχή, περνάει η ώρα.

Ναϊντίλα που σημαίνει μια αυτοκτονική ενέργεια, παρορμητική και καμένη.

Από τον μπασκετμπολίστα του Πανιωνίου Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, ο οποίος σε μια στιγμή που θεώρησε ότι αδικήθηκε από τον διαιτητή, χτύπησε το κεφάλι του στην βάση της μπασκέτας και έκτοτε έμεινε παράλυτος.

Βλαχοκυριλέ (ουδέτερο) και βλαχοκυριλές (αρσενικό) είναι ένα από τα πολλά οξύμωρα σχήματα της saga του βλάχου, όπως και τα αρχοντόβλαχος, βλαχοντίσκο, βλαχορόκ, βλαχοτρέντι (λιγότερο και τα βλαχόμαγκας και βλαχομπαρόκ).

Το χαρακτηριστικό του βλαχοκυριλέ έναντι του βλαχοτρέντι, είναι ότι ο πρώτος δεν είναι μόνο τρέντουλας, αλλά επιδεικνύει και ισχύ, εξουσία, νεοπλουτισμό, κοινωνικό στάτους και πρεστίζ. Για τον λόγο αυτό και το βλαχοκυριλέ αποτελεί συχνά όχι μόνο περιγραφή προσώπων, αλλά και καταστάσεων επίδειξης κοινωνικής πυγμής, όπως κάποιοι ιδιαίτεροι τύποι αυτοκινήτων, συμπεριφορών και διασκέδασης. (Αντίπαλον πέος ο γυφτοκυριλές).

Επειδή, τα παραδείγματα που συνέλεξα στα διαδίχτυα είναι πιο εύγλωττα από όποιον ορισμό θα μπορούσα να κάνω, δεν θα επεκταθώ σε λεπτομερή περιπτωσιολογία, αλλά σε γενικές παρατηρήσεις:

Έχει εν προκειμένω εξασθενήσει αρκετά η αναφορά στο συγκεκριμένο φύλο των
Bλάχων, και μιλάμε γενικότερα για οποιονδήποτε επαρχιώτη έτυχε να αποκτήσει εξουσία και να το επιδεικνύει με το στυλ του. Μάλιστα, ενίοτε δεν είναι ούτε καν ανάγκη ο τοιούτος να είναι κιτς, αρκεί και μόνο η επαρχιώτικη καταγωγή του για να τον κράξουν οι Αθηνέζοι.

Σημαντική περίοδος επέλασης βλαχοκυριλέδων θεωρείται η Θασοκική εϊτίλα του γέρου με το τσιμπούκι. Το άρθρο λ.χ. εδώ αναλύει το «ελληνικό όνειρο», που σε αντίθεση με το αμερικλάνικο τοιούτο, στηρίχθηκε στην διόγκωση του δημόσιου τομέα, εκτρέφοντας στρατιές πειθήνιων βλαχοκυριλέδων. Δικαιολογημένα, ο βλαχοκυριλές πήρε την ρεβάνς του από το κράτος- χωροφύλακα της Δεξιάς, αλλά μετά ίσχυσε το «είπαν στον χωριάτη να χέσει κι αυτός ξεκωλώθηκε».

Έκτοτε, ο βλαχοκυριλές κυκλοφορεί και σε μπλε και σε πράσινους κόκκους. Στο πρώτο παράδειγμα φαίνεται ένας βλαχοκυριλές με νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, που μοιάζει σαν ήρωας από λήμμα του Vrastaman. Γενικά, ο βλαχοκυριλές είναι a motherfucker plein de contradictions (βραστόλεκτος) που τραβάει το κυριλέ τε και μεθοδέ στυλ στο ne plus ultra της υπερβολής. Μπορεί να είναι είτε δαπίτης είτε πασπίτης με κυριλογκόμενες ή πασοκομούνες, πάντως οπωσδήποτε θα επικαλεστεί κάποιον ιδεολογικό λόγο που να δικαιολογεί την γκλαμουριά του.

Επειδή, όμως το πολύ το κυριλέησοντο βαριέται κι ο παπάς, ο βλαχοκυριλές θα είναι (;) ένας από τους πρώτους που θα φάει τον δονητή. Με την σαμπάνια της Τζούλιας έκλεισε ο κύκλος της μεταπολίτευσης, και τώρα το ίδιο το κράτος (ενωμένο ΔΝΤ) παροτρύνει τους πολίτες τους να ρουφιανέψουν, ενώ κάθε ευγενής ένδειξη βλαχοκυριλοσύνης θα θεωρείται στο εφεξής τεκμήριο, το οποίο θα καλείται να αγρεύσει ο ρουφιάνος της γειτονιάς σας. Αυτός ο αγώνας, ωστόσο, του βλαχοκυριλέ ενάντια στις δυνάμεις της Δεξιάς και της Προόδου έχει αβέβαιο τέλος, καθώς η Ρωμηοσύνη έχει αποδείξει τις δυνάμεις αδρανείας και αλληλεγγύης προς τους κυριλέδες.

Τέλος, να σημειώσω ότι, όπως μου υπέδειξε και ο Χότζας, ο φθόνος προς τον Βλάχο (με στενή και ευρεία έννοια) χρονολογείται ήδη από την σύσταση του ψευδώνυμου ελληνικού κρατιδίου, με τον δυισμό μεταξύ της βαυαροκρατούμενης τρε κομιλφό (λέμε τώρα) πρωτεύουσας απ' την μια, και της μαύρης υστέρησης απ' την άλλη. Έχει στοιχειώσει το συλλογικό μας υποσυνείδητο και εκπορεύεται συχνά από κολωνακιώτικες παρεούλες μέχρι αυτές να εκθρονισθούν από βλαχοκυριλέδες, οι οποίοι δεν αποκλείεται και να αναπαραγάγουν αυτομισούμενα κλισέ.

Το αιδοίον της γυναικός.

Εψαρεύθη από πράκτορά μου σε βιβλίο για την ιδιόλεκτο των φυλακόβιων. Η λογική είναι ότι η συνουσία εννοείται ωσάν ο πέοντας να μπαίνει σε νάρθηκα, όπως συμβαίνει με τραυματισμένα / σπασμένα μέλη μας, για να γιάνει. Οπότε και η συνουσία περιγράφεται ως τον βάζει στο νάρθηκα. Ο καλός νάρθηκας άλλωστε είναι αυτός που εφαρμόζει απολύτως στο μέλος.

Οπωσδήποτε θα υπάρχει μια βαθιά ψυχαναλυτική σημασία στην παραπάνω μεταφορά, πιθανώς σχετιζόμενη με το άγχος ευνουχισμού, την οποία ως ερασιτέχνης γιαλόμας αδυνατώ να διαγνώσω. Πάντως από μια μάλλον μεταφυσική / ερασιτεχνικώς ψυχολογική σκοπιά, θα έλεγα ότι η ένωση της συνουσίας απαλύνει το τραύμα από την ετερότητα του σεξουαλικού χωρισμού (sex < secare = τέμνω) και την επίγνωσή της.

Ο άνδρας που βάφει τα μαλλιά του.

Συνήθως συνδυάζει δύο αντιφατικά χαρακτηριστικά: α) Είναι κομψευόμενος και γόης. β) Είναι μεγάλης ηλικίας, ergo αρσενικό παλαιάς κοπής και πασέ. Ο συνδυασμός των δύο στοιχείων τον καθιστά συχνά γελοίο, αφού μπορεί να συνδυάσει την καραμπογιά με μύστακα παλαιάς κοπής και με τέτοια «προσόντα» να την πέφτει σε πιπινέζες. Τέτοιος τύπος είναι ο (νεκρός) ήρωας της ταινίας 4 Μαύρα Κοστούμια, για τον οποίο ο Γιάννης Ζουγανέλης εξαπολύει την κορυφαία ατάκα: «Καλύτερα ξέφωτο, παρά βαψομαλλιάς». Επίσης, μπορεί να είναι ο καθηγητής που τον κοροϊδεύουν τα παιδάκια, ο καθηγητής Πανεπιστημίου που την έχει δει βελτσίων του Βέλτσου, ή ο επίδοξος εραστής της κομμώτριας. Είναι και το ότι οι άντρες είναι συνήθως λιγότερο προσεκτικοί και διαθέτουν λιγότερο χρόνο από τις γυναίκες σε αυτά τα θέματα, οπότε δεν τo 'χουν.

Ωστόσο, τουλάστιχον τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί αστέρες της σόου μπιζ αποφάσισαν να εξασκήσουν το άθλημα. Πολλοί γελοιοποιούνται με καραμπογιές και βαψίματα χρώματος κομοδινί. Μερικοί, όμως, επιδίδονται και σε ψαγμενιές, όπως: Ο εξηντάρης βάφει τα μαλλιά του σε χρώμα γκρι του πενηντάρη, ή ο πενηντάρης σε χρώμα γκρι του σαραντάρη. Επίσης, διάφορες άλλες σπρετσατούρες, οι οποίες συνήθως δεν βγαίνουν και τους γελοιοποιούν έτι περισσότερο.

Γενικώς, η αυτονόητη κατηγορία για έναν βαψομαλλιά είναι ότι το βάφει το μαλλί, καθιστάμενος έτσι όψιμος πουστοσέξουαλ. Πλην καθώς διάγουμε κατά Baudrillard την εποχή της διασεξουαλικότητας και του τραβεστί του πολιτικού (le travesti du politique), παρόμοιες κατηγορίες είναι αναχρονιστικές και καταδικασμένες στην συνείδηση του λαού. Εξάλλου οι γνώμες διίστανται: Ο βαψομαλλιάς παρακάμπτει την ανησυχία άσπρα μαλλιά στην κεφαλή, κακά μαντάτα στην ψωλή. Στερείται όμως και την απόλαυση να περηφανευτεί μαλλί βαμβάκι, ψωλή φαρμάκι. Αμφότερα και τα δύο είναι κοινωνικές/ γλωσσικές κατασκευές. Απλώς το πρόβλημα είναι τι γίνεται όταν έχεις ήδη αρχίσει να γκριζάρεις και μετά σκας μύτη, αίφνης, ως καραμπογιάς. Γι' αυτό έχω να προτείνω το εξής: Αν τύχει να έχουν βγει ήδη κάμποσες άσπρες τρίχες μέχρι να σκεφτείς το βάψιμο, τα βάφεις σε ένα τιραμισουρεαλιστικό χρώμα, όπως μπλε, φούξια ή ξανθά αν είσαι μελαχροινός, για να το παίξεις φρικιό, τρελό αλτέρνι κι έτσι. Και σε χρόνο ανύποπτο, όταν όλοι το έχουν ξεχάσει, το γυρίζεις σε κανά κομοδινί της αρεσκείας σου. Ήταν μια κοινωνική προσφορά του Χάνου της Χρυσής Ορδής για το σλανγκρ.

Υπάρχει και ειδικό βλόγιον, το www.vapsomalliades.blogspot.com, το οποίο κράζει τεκμηριωμένα τους απανταχού βαψομαλλιάδες και το συνιστώ εκθύμως για να περάσετε μερικές ώρες απολαυστικού κραξίματος, τώρα μάλιστα που το σλανγκρ βρίσκεται σε ύφεση. Από εκεί αρυόμαστε τις παρακάτω πληροφορίες:

Επιφανείς βαψομαλλιάδες είναι και οι χαβαλεδιάρηδες τραγουδιστές:

Πέτρος Κωστόπουλος: Βλαχοκυριλέ κομοδινί βάψιμο με εμφύτευση. Ceci n'est pas Μέγας Πέτρος!

Γιώργος Τράγκας: Μαλλί- τηγάνι, ήτοι μαύρο βάψιμο που επικάθηται σαν τηγάνι πάνω στο γκρι του πενηντάρη (ενώ ο Τράγκας είναι 65άρης) που διατηρεί στους κροτάφους. Ceci n'est pas σπρετσατούρα!

Λευτέρης Ζαγορίτης: Πρόχειρο κατάμαυρο με λευκές ρίζες.

Τόλης Βοσκόπουλος: Ερωτιάρικο καφέ θυσανωτό.

Άρης Σπηλιωτόπουλος: Κατάμαυρη ιφιγένεια, αν και ο ίδιος είχε δηλώσει παλιότερα ότι γκρίζαρε από το άγχος και τις ευθύνες...

Παύλος Τσίμας: «Εμφάνιση δημοδιδασκάλου, μύσταξ ιεροψάλτου, ύφος σεμνοπρεπές» για τον τρομπαδούρο του σοσιαλισμού, που με το κομιλφό βάψιμο προσπαθεί να αλώσει το σύστημα από τα μέσα σύμφωνα με την τακτική του «εισοδισμού» (βλ. το απολαυστικό άρθρο στο μπλογκ).

Πάνος Παναγιωτόπουλος: Αυτάρεσκος βαψομαλλιάς και προσθετάκιας, ξυρίζει τις φαβορίτες για να μην φαίνονται οι εκεί άσπρες τρίχες.

Αλέξης Κούγιας: Μια από τις πολλές κουγιές του μοντελοπνίχτη είναι η απελπισμένη καραμπογιά του.

Άδωνις Γεωργιάδης: Είναι συμβατή η βαψομαλλίαση με τα ελληνικά ιδεώδη;

Γιώργος Καρατζαφύρερ: Σκούρο καφέ έως έντονο καφεκόκκινο που ζαλίζει και τα περιστέρια.

Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης: Κάνει και ανταύγειες και το παραδέχεται! Εύγε για την ανδρεία!

Αλέξης Παπαχελάς: Εγγράμματο, σικ βάψιμο.

Ανδρέας Μικρούτσικος: Ένα βαψιματάκι τοσοδά μικρούτσικο.

Κίμων Κουλούρης: Όχι μόνο τα μαλλιά (ατημελήτως βαμμένα με άσπρους θύλακες), αλλά και τα φρύδια και τις βλεφαρίδες, του Άι Λάινερ δεηθώμεν! Κιμωνό ξεκούμπωτο με λίγο από thespian. Πάντως, συνάδει με την όλη θεατρική σκηνική του παρουσία.

Ron Jeremy: The Porn-Star Experience of βαψομαλλιάς. Ναι, ο άνθρωπος, που μπορούσε να κάνει αυτό για το οποίο ζηλεύουμε τους σκύλους, τα βάφει.

Ύστερα και από αυτό το τελευταίο παράδειγμα, πρέπει να το σκεφτούμε σοβαρά μήπως όντως είναι μαγκιά το να είσαι βαψομαλλιάς. Αν δεν πειστήκατε ακόμα, σκεφτείτε ότι βαψομαλλιάς είναι και ο Ρεχάγκελ.

Trivium: Όπως αναφέρεται εδώ, στις τελευταίες αμερικλάνικες εκλογές για κλανητάρχη, οι Ρεμπουπλικάνοι κατηγόρησαν τον Ομπάμα ότι βάφει τα μαλλιά του, και κατέβηκαν με το σύνθημα: «Πώς μπορείτε να εμπιστευτείτε έναν βαψομαλλιά;». Πλην ο Ομπάμας, ομπάμιας μπορεί να είναι, αλλά βαψομαλλιάς ποτέ! Απέδειξε με αδιάσειστα τεκμήρια ότι είναι φυσικός μαύρος και κέρδισε έτσι τις εκλογές, που κρίθηκαν στην αντικατηγορία ότι οι Ρεπουμπλικάνοι είναι συκοφάντες και ρατσιστές εναντίον των ευυπόληπτων βαψομαλλιάδων συμπολιτών μας.

Ευφάνταστη ανάπτυξη του αρκτικόλεξου ΔΝΤ, δηλαδή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Επειδή το Δέλτα Νι Ταυ είναι αρκετά κουραστικό, πολλοί δημοσιοκάφροι το λένε Δουνουτού . Ε, μετά δεν θέλει και πολύ, αφού το ΔουΝουΤου είναι ένα κωλογαμήσι που το αποζητήσαμε, το ήθελε ο κώλος μας, και θα το φχαριστηθούμε κιόλας. Γράφεται ΔοΝηΤής, και δίνει λαβή για μπανεύκολα λολοπαίγνια σε σχέση με την Τζουλιάδα.

Σλανγκιά των νάιντηζ, οπότε και μαινόταν ο εμφύλιος πόλεμος στην γειτονική πρώην Γιουγκοσλαβία. Περιγράφει άνθρωπο, ο οποίος έχει καλυμένο το πρόσωπό του με σπιθουράκια, μπισμπίκια, ελιές, σεξουαλικά σημεία, ή καυλόσπυρα αν τυγχάνει νεανίας. Ο τοιούτος Σέξσπυρ ομοιάζει με επιφάνεια βομβαρδισμένης πόλης (δρόμου ή άλλης επιφάνειας), όπου οι βόμβες έχουν δημιουργήσει κρατήρες και χαλάσματα. Μπορεί να παρομοιαστεί και με άλλες διάσημες βομβαρδισμένες πόλεις, λ.χ. με την Βαγδάτη, την Καμπούλ, την Κανταχάρ ή την Πρίστινα, πλην μόνο για το Σεράγεβο γνωρίζω να έχει καταστεί όνομα.

Σημειωτέον ότι ο ίδιος εμφύλιος προκάλεσε και την ναϊντίλα σλανγκιά τα πήρε στην Κράινα, την οποία απαθανάτισε ο Χότζας στο συνώνυμο λήμμα τα παίρνω στο κρανίο. Όπου Κράινα, εννοείται η ομώνυμη προσωρινή δημοκρατία.

Ξαναρχίζω κάτι από την αρχή, ανανεώνω. Προφάνουσλυ, πρόκειται για κομπιουτερίστικη σλανγκιά νέας κοπής, και η μεταφορά είναι από την επιλογή ανανέωσης/ refresh, που μας προσφέρεται όταν σερφάρουμε σε ιστιοσελίδες στο ιντερνέτι. Χρησιμοποιείται και στο στυλ σπάσ' τα και ξαναρίχ' τα, και στο στυλ κάνε ένα κιτ κατ, και για σχέσεις ή ψυχολογίες που θέλουν ανανέωση.

Η συμπαθέστατη και δυστυχώς υπό εξαφάνιση μεσογειακή φώκια Monachus Monachus έδωσε το όνομά της σε έναν χαριτωμενίστικο τρόπο να πεις ότι κάποιος είναι μόνος του και χωρίς ερωτικό ταίρι, ήτοι μπουκάλα, μπακούρι, μοναχικός καβαλάρης κ.τ.ό.
Η επανάληψη στο μονάχους μονάχους λαμβάνεται μάλιστα ως μεγεθυντικό.

Συνώνυμο: Κώστας Μοναχός.