Η Μακρόνησος ως τόπος εξορίας κομμουνιστών και πολιτικών κρατουμένων, των και μακρονησιωτών λεγομένων, μεταφράστηκε έτσι ώστε να θυμίζει αντίστοιχα ονόματα αγγλικάνικων νησιών με πιο διάσημο το Long Island της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Το κωμικοτραγικό εφέ προκύπτει από το ότι προσδίδεται μια αμερικλάνικη γκλαμουριά στον διωκόμενο αριστερό.
Το γεγονός πάντως ότι η έκφραση χρησιμοποιείτο και από τους ίδιους τους αριστερούς, δείχνει ότι δεν έχασαν καθόλου το χιούμορ τους παρά τις απάνθρωπες διώξεις και βασανιστήρια.
«Αν και άνθρωπος των σαλονιών τα καταφέρνατε μια χαρά και μακριά από αυτά», προσπάθησα τότε (το 95 λέμε) να τον πειράξω «θυμίζοντας» την φράση του Ανδρέα Παπανδρέου περί σαλονάτων αριστερών. Παύση. «Εκείνο το βράδυ γύρισα στο σπίτι και είπα στη γυναίκα μου, «είμαι ο δούκας του Λονγκ Άιλαντ». Με κοίταξε παραξενεμένη. Είμαι ο δούκας του Λονγκ Άιλαντ, της ξαναείπα, και εσύ είσαι η δούκισσα του Λονγκ Άιλαντ».
«Λόνγκ Άιλαντ – Μακρόνησος» μου είπε συλλαβιστά μήπως και καταλάβω. (Από συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου εδώ)Την εξορία στη Μακρόνησο την έλεγαν όντως «έχω κάνει στο Λονγκ Άιλαντ».(Εδώ).
Με την κατάταξή του στον στρατό τον έστειλαν το '49-'50 στη Μακρόνησο, όπου παρέμεινε έως το 1952.
«Η Μακρόνησος», έλεγε ο Φραγκιάς, «είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα τόπου συστηματικής ασκήσεως βίας και ομολογημένης επιδίωξης να σπάσουν οι αρμοί που αρθρώνουν τον χαρακτήρα, τη συνείδηση, να εξευτελιστεί η αξιοπρέπεια, να αποσυντεθεί η ιδεολογική συγκρότηση, να διαλυθεί η ατομικότητα και να φτάσει στην εύπλαστη κατάσταση που επιθυμούσαν οι επικρατούντες». [...] Μετά τη Μακρόνησο, το «Λονγκ Άιλαντ» όπως την αποκαλούσε ο Φραγκιάς με μια δόση χιούμορ, που αποτελούσε ένα από τα συστατικά της προσωπικότητάς του, η πρώτη δουλειά που βρήκε ήταν στο «Εμπρός», όπου έκανε ρεπορτάζ Βουλής. (Από κείμενο για τον Αντρέα Φραγκιά εδώ).
