Η φράση «Τί Πλαστήρας τί Παπάγος» ειπώθηκε από τον ατακαδόρο παππού του σημερινού πρωθυπουργού, Γεώργιο Παπανδρέου τον Α', όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφους για τη μεταστροφή του και τη συνεργασία του στις εκλογές του 1952, όχι με την ΕΠΕΚ του Πλαστήρα (που ήταν ο φυσικός του χώρος), αλλά με τον Συναγερμό του Παπάγου.
Ο ηττημένος του Εμφυλίου ηγέτης του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης, συμπλήρωσε από την εξορία: «Άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος, όλοι οι σκύλοι μια γενιά».
Πρόκειται για ισοπεδωτικό αφορισμό που μειώνει τους πάντες και τους κατατάσσει όλους στο ίδιο σακί.
Συνώνυμο: αφεντικά και δούλοι / τα ίδια σκατά είναι ούλοι (κάπου το ανέφερε ο Χοντζ), όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν, δεν έχει σημασία αν τα καταπιείς ή όχι, αφού στο τέλος πουτάνα θα σε πουν κ.α.
Τι Παπάγος τι Πλαστήρας για οικονομία και εθνικά. (από εδώ)
Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα δεν έχει τη δυνατότητα επιλογής. Και οικονομικά και πολιτικά, η λύση πρέπει να είναι μόνο ευρωπαϊκή. Το «τι Παπάγος, τι Πλαστήρας» στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι τόσο γραφικό όσο και τα περί διεκδίκησης πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία. (από εδώ)
