Στον ένδοξο Ε.Σ. όπου όλοι είμαστε μια παρέα, πολλές φορές οι έννοιες πειθαρχία, οργάνωση, σύστημα, εργατικότητα κλπ αποκτούν ένα υπερρεαλιστικό υπόβαθρο. Για να το συλλάβει κανείς θα πρέπει να έχει την τύχη να παρακολουθήσει μια μονάδα του Ε.Σ. σε τακτικούς ή άλλους ελιγμούς, οπότε και γίνεται προφανής η χρήση του όρου «ρεμπέτ ασκέρ» για την περιγραφή της μονάδας, συνήθως πεζικού, η οποία μαγεύει με τον συντονισμό των κινήσεων των μελών της.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι διαθέτουμε ως χώρα τον καλύτερο στρατό, όχι στο ΝΑΤΟ, αλλά στο Κιάτο.

Προσφιλής έκφραση της μακαρίτισσας γιαγιάς μου εκ Πόλεως.

Προέρχεται από την αμφιβόλου ετυμολογίας αλλά γνωστής πάσης Ελλάδος λέξη «ρεμπέτης» (δες π.χ. εδώ και του τούρκικου «asker» που σημαίνει «στρατιώτης» και «στρατά» βασικά.

Όπερ, τα στρατά των ρεμπέτηδων, οι παρέες των μαγκάκων που έκοβαν βόλτα στο Μπέξιναρ, π.χ. αλλά και οι κομπανίες των μουσικών του είδους.

Κατά την γιαγιά όμως, υπήρχε πάντα και η πιο ειρωνική μορφή του, δηλαδή το τσούρμο των μισκίνηδων πιτσιρικάδων που κάνουν φασαρία στον μαχαλά, των σαψάληδων ψευτομαγκάκων, των παλικαριών της φακής, που κλάνουν με την μία μέντες.