Comments by vikar (4189)
Showing 1141-1170 from 4189
Και δέ μου λές; το «μαλακιούλες» που γράφεις είναι γκαγκαρέικο για το γνωστό μαλακύλες;... :-Ρ
Ναί μπραβο, συμφυρμοί όλ' αυτά.
Και έχουν και ενδιαφέρον: στα ελληνικά δέ συνηθίζονται οι συμφυρμοί όπως σ' άλλες γλώσσες (αμερικάνικα κατεξοχήν), και έτσι όταν γίνονται, σπάνια γίνονται σε τυπικά, «σοβαρά» συμφραζόμενα --εξαίρεση το πρόσφατο ευελφάλεια, που δέν ξέρω πόσο περπάτησε τελικά, νά και σχετικό κείμενο του κυρ-σαράντ.
Συνήθως λοιπόν πρόκειται για λογοπαίγνια που γίνονται για το χαβαλέ και το γούτσου-γούτσου σε φάση.
Με την ευκαιρία άς πούμε και οτι ο ορισμός του κρεπσίνι είναι λίγο στενός, ή ίσως παραπειστικός. Η σουρτούκω, όπως και ο σουρτούκης, είναι άτομο που γυρνάει απο δώ κι' απο κεί, καφέδες αρμένικοι, γύρες στις γειτονιές, ολονυχτίες ενίοτε και ξενοΰπνι και λοιπά, χωρίς ομως απαραίτητα να ξενοπηδάει --μάλιστα, εγώ τουλάχιστον, ποτέ δεν τό 'χω ακούσει με τέτοια σημασία, και το ακούω αρκετά συχνά στη Θεσσαλονίκη.
Τελικά, έχει τη σημασία στην οποία αναφέρονται και τα ένα σωρό διάφορα συνώνυμα που παραθέτονται επάνω απ' τους συσαΐτες (γαμάτα σχόλια).
Ε απο τότε που μου την κοπάνησε έχω κι' εγώ να ρίξω ξύλο, τί νομίζεις;..
Είναι μήν ανοίξω την καταπακτή: το λαγούμι ξυπνάει μέσα μου το ζώο.
Έχει πλάκα ο παραλληλισμός που κάνει ο μπάζνουρας επάνω με λιοντάρια και λοιπά, και ακούγεται πολύ συχνά. Και έχει πλάκα γιατι παραλληλίζει ένα φύλο (του ανθρώπου) με ένα είδος (ζώου), και έτσι κάνει ακόμα πιο φανερό το πόσο και πού ακριβώς χωλαίνει κάθε τέτοιος παραλληλισμός τελικά.
Σ' όλ' αυτά τα και καλά επιχειρήματα-δικιολογίες, σε κάθε λογής επίκληση στο ρίζωμα της ανθρώπινης βίας και κτηνωδίας στη φύση (που χαίρω πολύ δηλαδή), αποσιωπάται πάντα ο λόγος· λές και δέν ειναι της φύσης κι' αυτός, λές και δέν ειν' αυτός, και όχι το πέος ή τα μπράτσα η το μουνί, που διαφοροποιεί τον άνθρωπο απο τα άλλα ζώα.
Τέλος πάντων. (Δέ θα πετούσα τέτοιες αμπελοφιλοσοφίες πάλι, αλλα όλοι λείπουν, δέ γαμείς...)
Το οποίο δέρνω απ' την άλλη, μπορεί να θεωρηθεί οτι προέρχεται απ' αυτό εκεί βέβαια... Χμ...
Τέ'ς πά', ευτυχώς που είναι πιασμένο... :-Ρ
Τελικά θα τ' ανεβάσει κανένας σας; --άιτε να πούμε, τρία χρόνια...
Έχει πάντως πλάκα τζίζα, οτι κι' εγώ το έχω απ' το χώρο της μουσικής. Δηλαδή, δέν νομίζω νά 'χω ακούσει ποτέ γιά 'ναν πίνακα ζωγραφικής ξερωγώ, «πόοοο πο, ξύλοοο» --όχι οτι δε θά 'στεκε στην τελική να το πείς βέβαια... Χμ.
Με την ίδια έννοια χρησιμοποιείται και το δέρνω παρεμπιπτόντως: «Πήγα χτες στην όπερα και είδα τόσκα. Φίλε, η σοπράνα έ δ ε ρ ν ε , τρελή ερμηνεία».
Το είχα πρωτακούσει πριν κάμποσα χρόνια, απο έναν κρητικό που ζεί χρόνια στο Μπερλίνο. Ακόμα να την χωνέψω τη λέξη, άν και ο πρότνετ στο μπαλάκι τα λέει όμορφα.
«Δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά, νυστάζω. Αύριο.» Κι' εκεί που έλεγα, θα τη σκαπουλάρω και θα νομίζουν οτι δέν ξανάγραψα μεσανυχτιάτικα, με βγάζεις στεγνά κάρτα. Τί να πώ.
Το θέμα της αργκούς (:-Ρ) σε συνταγματική σχέση με την καθομιλουμένη, την τυπική, τις διαλέκτους, και τα αλισβερίσια τους, είναι δύσκολο. Εγώ καταρχήν, δέν έχω καταλάβει ακόμα τί είναι αργκό, ούτε και έχω ξεκαθαρίσει πού τελειώνει η τυπική και ξεκινάει η καθομιλουμένη, και λοιπά και λοιπά. Καταλαβαίνω οτι ότι και να πώ επαυτού είναι μάλλον πίπα της χειρίστης, μόνο διαισθητικό, άρα πάω πάσο. Σε κάθε περίπτωση, αυτά μπορούμε να τα συζητάμε και εκεί.
Στα του λήμματος τώρα, καταρχήν πείθομαι ήδη οτι τα ποδανά δέν πρέπει να προέρχονται απ' τα βερλάν --τα μούτρα απ' οπου αντλεί ο Πετρόπουλος το τότε, χλομό να είχαν μεγαλώσει με γαλλικά και πιάνο, ή να είχαν σχέση με τέτοιους αθρώπους. (Σίγουρα, άν τα ποδανά ήταν καινούργια, ογδοντιά δηλαδή, και πάλι δεν θά 'χε νόημα η προέλευση απ' τα βερλάν, καθότι τα γαλλικά δέν είναι στην ελλάδα αυτό που ήταν σε προχουντικές και βάλε εποχές.)
Μετά, το πράμα χρονολογείται ήδη το αργότερο σε αρχές δεκαετίας Εβδομήντα: ο Πετρόπουλος έκανε στο Γεντί Κουλέ το 1968 και στον Κορυδαλλό το 1972, και άλλα ψιλά μέχρι να εκδοθεί το «Εγχειρίδιο του καλού κλέφτη» το 1979, λέει ο Ιός, αλλα και το «Της φυλακής» το 1980.
Μετά, οι στίχοι του Λήτη είν' ωραίοι: βλέπει κανείς οτι αυτό που γράφω επάνω ως 1, όντως τηρείται. Το 2 όχι, αλλα πρόκειται και για τραγούδι, οπότε λίγα μπορεί να πεί κανείς σε τέτοια βάση.
Απ' την άλλη, βρήκα και αυτό το τραγουδάκι των Χειμερινών (βλέπε πολυμέσα), οπου τα ποδανά είναι άλλα, και συγκεκριμένα αντιστρέφουν τους φθόγγους στις μονοσύλλαβες, και πετάν και ένα «ασπαγάω» αντί για «σαγαπάω», έτσι, για το αλατοπίπερο... Δέν ξέρω πόσο διαδεδομένα ή διαδώσιμα είναι τόσο άναρχα ποδανά, πιό πολύ μου φαίνεται για χειμερινοκολυμβιά που θέλει να εξυπηρετεί και το τραγούδι (το ασπαγάω να ριμάρει με το σ' αγαπάω).
Επίσης, περιδιαβάζοντας χθές είδα σε κάποιο ιστολόι (εδώ) να γίνεται λόγος για χιπιχοπάδες που ραπάρουνε σε ποδανά, αλλα δέ βρήκα κάτι ν' ακούσω. Θά 'χ' ενδιαφέρον.
Αυτά.
Μωρε, αυτό το παρά- έχει κακές συνδηλώσεις, ξερωγώ παραψυχολογία, παραφυσική, παρανόρμαλ, και δέ συμμαζεύεται να πούμε --χώρια κάτι (σιδηρούν) παραπέτασμα, παραμεθόριος και παραπεταμένος... :-Ρ Ε και την αργκό (καί την καθομιλουμένη, και ένα σωρό μή τυπικούς κώδικες), πολύ την εκτιμώ για να τη ρετσινιάσω έτσι απ' τ' αποδυτήρια.
Οτι τρέφεται απ' την τυπική γλώσσα, εννοείται. Όπως και τ' ανάποδο. Όπως κι' οτι τρέφεται απο ξένες γλώσσες και απο παλιότερες μορφές της ίδιας. Πού είναι το «κέντρο» και πού είναι το «παρά» άρα;... Με εννοείς.
Φυσικά, ένα κρατικό θεσμικό όργανο πιχί θα σου πεί «το κέντρο είναι η τυπική γλώσσα» (δηλαδή, η επίσημη γλώσσα του κράτους). Ε εδώ, σ' αυτό το σάιτ δηλαδή τουλάχιστον, θά 'λεγα οτι νιώθουμε λίγο παραπάνω. Αυτό εννοώ, όχι τίποτ' άλλο. (Και μή με παρασέρνεις πάλι σε κουβέντες επι της σημειολογίας σε παρακαλώ πολύ, γιατί θα με ξαναμαλώσουν!...)
Θένξ για πετροπουλικό παράθεμα, να μή ξεχνιόμαστε.
(Παρεμπιπτόντως, το πρώτο δίστιχο απο Σκιάχτρα έχει διαφορές απ' το πρωτότυπο του Ογδοντατρία, εξού και η εκδοχή στο στίχοι τελεία ίνφο.)
(Τελευταίο σχόλιο για σήμερα, μά το θεό. Καληνύχτα μας.)
Και οι στίχοι (απο το στίχοι ίνφο με κάποιες διορθώσεις):
Μαιεί ναέ διπαί που ζειπαί θαρακί ληό ραμέ
Χώ(ε) μια μεναγκό που ναιεί λητριαπώ, τα ρναωπέ λυπό λακά
Δεν ραζειπεί να σαιεί λοστρέ, χίος, χίος
Ραζειπεί, ραζειπεί να σαιεί λακαμάς
Μη σε νειπιά η ρανοιαπά, γέφυ γέφυ κριαμά
Δεν σταρώγου ποτατί τίγια τα πωβλέ λάο λάο ποδανά
Δεν ραζειπεί να σαιεί λοστρέ, χίος, χίος
Ραζειπεί, ραζειπεί να σαιεί λακαμάς
(Είμαι ένα παιδί που παίζει κιθάρα όλη μέρα
Έχω μια γκόμενα που είναι πωλήτρια, τα περνάω πολύ καλά
Δέν πειράζει να είσαι τρελός, όχι, όχι,
Πειράζει, πειράζει να είσαι μαλάκας
Μή σε πιάνει η παράνοια, φύγε, φύγε μακριά
Δέ γουστάρω τίποτα γιατί τα βλέπω όλα, όλα ανάποδα
Δέν πειράζει να είσαι τρελός, όχι, όχι,
Πειράζει, πειράζει να είσαι μαλάκας)
Όντως παλικάρι ο Λήτης.
αναμορφοποίηση σε markdown
Χά! Τυφλαμάρα... Ιδέα δεν είχα οτι το τραγουδάκι του Λήτη στα πολυμέσα -που ξέχασα και επάνω που λέω για πηγές- είναι τόσο παλιό, του 1983.
αναμορφοποίηση σε markdown
Το λήμμα έχει ανάγκη απο μπόλικη στοργή κι' αγάπη πιστεύω.
Προσωπικά ειμαι ανάποδος (κατα το αναλφάβητος ενα πράμα), δέ τα μιλάω τα ποδανά. Τα πρωτοάκουσα μέσα με τέλη δεκαετίας ενενήντα, απ' το μεγάλο αδερφό ενος κολλητού, έναν παοκτσή πολλά βαρύ κι' ασήκωτο, που ακόμα τα μιλάει, τα μιλάνε και στον κύκλο του λιγοπολύ, αλλα τ' ακούω και σ' άλλους κύκλους, λιγότερο, και κυρίως σε μπαφοσυμφραζόμενα. Πέρ' απ' αυτά, έχουμε και όσα έχουμε εδώ στο σάιτ. Αυτή 'ν' η επαφή μου, και αμαρτίαν ούκ έχω. [γιά δές... το δουλεύω καλά το ντισκλέιμερ και του λόγου μου...]
Τελοσπάντων, μ' αυτά και μ' αυτά, ελαμπορέιτινγκ και σ' αυτά που λέει επάνω ο Άλλος, έχω να κάνω κι' εγώ κάποιες παρατηρήσεις πάνω στα ποδανά -που δέν ειναι τίποτα βαθύ, αλλα δέν τις έχω βρεί εδωμέσα ως τώρα, σίγουρα όχι μαζεμένες, και καλό ειναι να γραφτούν- και στο τέλος να θέσω και κάποια ερωτηματάκια.
Α. Τα ποδανά λοιπόν για μένα είναι ένας συνθηματικός κώδικας που βασίζεται στον ανασυλλαβισμό λέξεων (πιό σπάνια και σε ανασυλλαβισμό φράσεων, όπως στο λος έβρος τε < τέλος Έβρος / Έβρος τέλος).
Ώς προς τη γραμματική του πράματος, πιό συγκεκριμένα, ο κώδικας δέν διαφέρει ως προς το τυπικό συντακτικό, την τυπική γραμματική, την τυπική φωνολογία, αλλα αλλοιώνει την τυπική μορφολογία, θεωρώντας όλη την τυπική γλώσσα δεδομένη. Αυτό το βρίσκω σημαντικό· δέν έχουμε εδώ διαφορετικό λεξιλόγιο απο την μή ποδανή αργκό, όπως αντίθετα συμβαίνει στα καλιαρντά, ούτε έχουμε διαφορετικά φωνολογικά φαινόμενα όπως πιχί το ψευτοχωριάτικο -j-, ούτε και διαφορετική γραμματική όπως στα ψευτοχωριάτικα (πάλι) άντρηδοι, πούστηδοι, καραγκιόζηδοι και τους ξηρούς καρποί ξερωγώ. Έχουμε μόνο παιχνίδι πάνω στην αργκό όπως την ξέρουμε και όχι ανεξάρτητα απ' αυτή.
Πιό συγκεκριμένα ακόμη, άν και υπάρχουν σίγουρα πολλά που μπορεί να πεί κανείς για τα γραμματικά φαινόμενα στα ποδανά, βλέπω προσωπικά δύο βασικούς κανόνες να τα συστηματοποιούν (φυσικά, καθόλου απαρέγκλιτους) και θα περιοριστώ σ' αυτούς για την ώρα:
- Η πρώτη συλλαβή της λέξης μεταφέρεται στο τέλος.
Αυτό το καταλαβαίνει κανείς οταν κοιτάξει πώς ποδανίζονται λέξεις με περισσότερες απο δύο συλλαβές: γαροτσί < τσιγάρο, ζακιπρέ < πρεζάκι, καρικοδέ < δεκάρικο.
- Ο τόνος παραμένει ή μεταβιβάζεται στη λήγουσα, συνεπώς προκύπτει οξύτονη λέξη.
Αυτό, πέρα απο τους γαλλισμούς που πέρασαν σε μάγκικα ύφη, θυμίζει και άλλους συνθηματικούς κώδικες, όπως τα κομμέ (τα οποία επίσης θέλουνε στοργή κι' αγάπη, αλλα ένα-ένα).
Η συνηθέστερη εξαίρεση εδωπέρα νομίζω οτι είναι να διατηρεί ο τόνος τη θέση που είχε πρίν το ποδάνισμα: δίνω λόκω < δίνω κώλο, ενώ υπάρχει φυσικά και η επιλογή να μεταφέρεται ο τόνος μαζί με τη συλλαβή στην οποία τυπικά ανήκει, όπως στο ρόκομα < μαρόκο.
Να ξαναπώ και να το τονίσω, οι δυό αυτοί κανόνες δέν είναι σε καμία περίπτωση απαρέγκλιτοι, αλλα είναι ωστόσο πολύ ισχυροί ασφαλείς: άν στις εξαιρέσεις τους αντιπαραβάλεις τις αντίστοιχες λέξεις που θ' ακολουθούσαν τους κανόνες, τότε θα έχεις και πάλι ανανγωρίσιμα ποδανά -σχετικός εδώ ο σχολιασμός που γίνεται κάτω απ' το τσανιτάπου, που αντικρούει καί το 1 (ο ανασυλλαβισμός γίνεται κατοπτρικά, που-τα-νι-τσα > τσα-νι-τα-που) καί το 2 (ο τόνος διατηρεί τη θέση που είχε στην τυπική μορφή της λέξης).
Να ξαναπώ και να τονίσω και το άλλο: δέν τα μιλάω τα ποδανά, άρα όλ' αυτά τα λέω με κάποια επιφύλαξη, άν και μικρή. Θα μ' ενδιέφερε πιχί ειδικά για το 2, να μας πεί κάποιος που τό 'χει, ποιά απο τις τρείς επιλογές (αυτό που λέω εγώ, ή κάποια απο τις δύο εξαιρέσεις; ή και κάτι άλλο;) είναι η απλούστερη να τη συνηθίσεις στην πράξη. Το απλούστερο θά 'ταν κατα πάσα πιθανότητα και ο επικρατέστερος κανόνας, καθώς θα εξυπηρετούσε καλύτερα την επικοινωνία μεταξύ των (ήδη μυημένων) συνομιλητών. Λέω...
Β. Ως προς τη χρήση τώρα, ο κώδικας είναι φυσικά διαδεδομένος σε κύκλους που έχουν να φοβούνται την αστυνομία -κατεξοχήν πρεζάκια και χασικλήδες (ροτσί < γαροτσί < τσιγάρο), ή μπαχαλάκηδες (καλιαμπού < μπουκάλια)-, και αυτό φαίνεται απο κάποιες λέξεις των ποδανών που είναι τόσο διαδεδομένες και τριμμένες, που άλλοτε έχουν επανενταχθεί στο τυπικό κλιτικό σύστημα (τσομπάς)*, άλλοτε ενθαρρύνουν και το σχηματισμό παραγώγων (κετοτσί < κετοπά + ροτσί, φοσμπέιν < φοσμπά + -έιν).
Πάντως, ποδανά δέ μιλάνε μόνο οι χασικλήδες ή τα πρεζάκια, αλλα και οι μπουρδελιάρηδες (το δίνω λόκω), οι λαζόπουλοι οταν φοβούνται το εσουρού (λακαμάς), ή φυσικά οι διάφοροι ελιτιστές της παρέας που γουστάρουν να μιλάν στα μούτρα αλλα πίσ' απ' την πλάτη (οι για μπάτσες δηλαδή που το γαμάν στα εσωτερικά αστεία και νιώθουν και γαμάουλες -τέ'ς πά', μή το ξεφύγω).
Γ. Τέλος, έχω τρία ερωτήματα που μ' ενδιαφέρουν και θά 'χε πλάκα να μ' απαντούσανε κανείς:
Πότε πρωτοδιαδόθηκαν τα ποδανά και πού μέσα στην ελλάδα; Να σημειώσω οτι το λακαμάς υπάρχει σε στίχους Τάσιου, τραγουδισμένους το 1986 απο το Γιάννη το Μηλιώκα, και το τσαπού σε σόου του Χάρρυ Κλύνν στο Natin Fatin του 1987. Άρα μιλάμε για ήδη διαδεδομένο φαινόμενο στη δεκαετία του Ογδόντα, ήδη μάλλον απ' την αρχή της.
Υπάρχει σχέση προέλευσης με τα βερλάν των γαλλικών; Πρόκειται ας πούμε για κάποια αστικού τύπου κουλτουρομίμηση; Αν ναί, αυτά που λέει η ιρονίκ σχολιάζοντας στην ντρηχό είναι πολύ σχετικά και για το προηγούμενο. Και πέρ' απ' τα γαλλικά, έχουμε ανάλογους κώδικες σε άλλες γλώσσες;
Έχουμε πηγές με ποδανά; Κείμενα, βιντεάκια;... Υπάρχει φυσικά το «Λοστρέ» του Χρηστίδη (2003) -που έχει και πλάκα πλάκα-πλάκα- αλλα δέ θυμάμαι να το δουλεύει μέσα το ποδανό καθόλου, για κράχτη τον έχει τον τίτλο. Κάτι άλλο; κάτι παλιότερο; Σε κάποια λήμματα έχουμε ήδη πολυμέσα, το Μηλιώκα και τον Χάρρυ Κλύνν που λέω επάνω, ή τα πιαχά του Πιλαλί (του πότε αλήθεια;), αλλα γενικώς υφάρχει έλλειψις.
Αυτά τα ολίγα. Ελπίζω να φιλοτιμηθεί κανας ποδανιστής και να ρίξει κάνα φίντμπακ. Και άς μου επιτραπεί, απο δώ, ένα Βραβείο Μέγιστης και Μεταδοτικής Καΐλας στον πάτσι, για το βιντεάκι πού 'χει ανεβάσει στο νιμού και δέν το είχα δεί πρίν το σημερινό σάρωμα, παναγία μου...
* Αυτό περι της επανένταξης στο κλιτικό σύστημα είναι θεματάκι: όταν μία ποδανή χρησιμοποιείται κατα το τυπικό κλιτικό σύστημα, πιχί λακαμάς αντί για λακασμά, ή νουραμάς αντί για νουραμά, ή και τσομπάς αντί για τσοσμπά, τότε μάλλον χρησιμοποιείται εκτός ποδανών, δηλαδή σε διάλογο που συντελείται (στιγμιαία τουλάχιστον) εντός των τυπικών κανόνων, άρα όχι αποκλειστικά σε ποδανά.
Είν' αυτές οι ωραίες περιπτώσεις που δείχνουν το αυτονόητο, οτι οι γλωσσικοί κώδικες δέν έχουν στεγανά κι' οι αλλαξοκωλιές ειν' ο κανόνας και τα πλαίσια ρευστά -ή βέβαια, για τους μισοπότηρες, οτι ο κώδικας εμφανίζει σημάδια ευτελισμού και παρακμής και εμπορευματοποίησης και μπλά μπλά μπλάκ.
μάρκνταουν
Το συγκεκριμένο δέ θα τό 'λεγα ποδανό σε καμία περίπτωση, και μάλλον ούτε τόσο αναγραμματισμό, όσο συμφυρμό του νηφάλιος και γαλήνιος.
Μετά το σχόλιο του αλίβ τις προάλλες, βλέπω τώρα ξανά αυτό και με βάζει σε σκέψεις.
Γιατί τα λές «πρωτοποδανικά» αυτά; Για αστεία που χτίζουν πάνω στα σαρδάμ πρόκειται. Λές οτι τα ποδανά ως κώδικας στηρίζονται και προέρχονται απο τα σαρδάμ; --γιατι αν είναι έτσι, ενδιαφέρον μέν, χλομό μου φαίνεται δέ.
Αυτό το η κυρία κωλοτούμπα (ως τέτοιο το πρωτοκαταχώρισε και ο Μήτρος), μπορεί να αναφέρεται καί σε άντρες καί σε γυναίκες, και στην πρώτη περίπτωση πρόκειται για τυπικό παράδειγμα αλλαγής γένους στην αργκό (και καθομιλουμένη).
Ο μηχανισμός εδώ, απ' όσο καταλαβαίνω, και πιό καθαρά απ' ότι σε περιπτώσεις όπως το αλήτρα ας πούμε, είναι κυρίως συντακτικός: την αλλαγή την επιφέρει το γένος του ουσιαστικού κωλοτούμπα.
Καλωσμασήρθες Μήτρος!...
Γράφει λοιπόν ο Γιώργος Ιωάννου στο κείμενο «Η πρωτεύουσα των προσφύγων» (απ' την ομώνυμη συλλογή), κείμενο μιας ομιλίας του τον Μάιο του 1982, για τη Θεσσαλονίκη:> Το όνειρο της στέγασης άρχισε να πραγματοποιείται αραιά και διστακτικά απο τα μέσα της δεκαετίας του '50, αλλα έλαβε ομαδική πραγματοποίηση στη δεκαετία κυρίως του '60, γιατι τότε πήραν να εκπληρώνονται ορισμένοι οικονομικοί όροι και επιπλέον είχαν μεγαλώσει πιά τα παιδιά των προσφυγικών οικογενειών και μπορούσαν έτσι κάτι να συνεισφέρουν στη στεγαστική προσπάθεια της οικογένειας. Αλλα εκτός απο τα παραπάνω, η στέγαση βοηθήθηκε αποφασιστικά απο τα καινούργια συστήματα αντιπαροχής ή οριζόντιας κατοχής κατοικίας. Η πώληση δηλαδή ενός μεγάρου, όπως θα λέγαμε παλιά, κατα διαμερίσματα. Και σιγά σιγά απο πολυκατοικία σε πολυκατοικία έγινε αυτό που έγινε.
[τα μπούμεράνγκ μου μέσα...]
Άλλο τέτοιο καρακλάσικ αντωνυμικό: ο δικός σου. Χμ. Στα πεταχτά κοιτώντας, ούτε στον Τριαντάφυλλο βρίσκω τη σημασία. Τα θέλουμε αυτά.
Ποιός αναλαμβάνει;... :-)
Αυτό το ο άλλος / η άλλη κατα το ο λεγάμενος, ο έτσι και λοιπά αντωνυμικά της οικειότητας σηκώνει καταχώριση πλάκα-πλάκα.
Το συγκεκριμένο μπορεί να ακουστεί (όπως και πολλά άλλα) και ως εσκεμμένη υπερδιόρθωση, σε αναλογία δηλαδή με τον γνωστό κανόνα της παλαιοελληνικής φωνολογίας οπου το πί λόγω δασείας γίνεται φί (το άρχω βέβαια δέν έπαιρνε δασεία) --και σ' αυτήν την περίπτωση πρόκειται γι' άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της λειτουργίας των παλαιοελληνισμών στην αργκό, μιά και το θυμήθηκα εκεί τις προάλλες.
Τέτοια αστειάκια φυσικά γίνονται κυρίως απο ανθρώπους του φιλολογικού-γλωσσολογικού χώρου, ή απο μαθητές που πρωτομαθαίνουνε αρχαία.
Το μακαντάσης απ' το καρντάς;... Σά χλομούτσικο.