Comments by Hank (3052)
Showing 181-210 from 3052
ΥΓ: Πάντως, δεν αποκλείω αυτό που λέει η Μες. Μπορεί να βρεις παπά, που να την έχει δει λίγο ψυχολόγος (με την καλή έννοια) και να κάνεις την δουλειά σου στο τζάμπα. Αλλά είναι ρίσκο, και στον παπά θα μπει η συζήτηση σε πολύ συγκεκριμένα πλαίσια σχέσεων με τον Θεό και τους άλλους ανθρώπους. Δεν μπορείς λ.χ. να λες ελεύθερους συνειρμούς, ό,τι σου κατέβει εκείνη την ώρα κτλ.
ΥΓ2. Δεν ήταν εξαπανέκαθεν το αυτοψυχοψάξιμο. Οι πρώτες αυτοβιογραφίες γράφτηκαν με τεράστια ιστορική καθυστέρηση μετά Χριστόν. Νομίζω ότι είναι το «Εις Εαυτόν» του Μάρκου Αυρηλίου (2ος αιών), ένα αντίστοιχο έργο του Γρηγορίου Ναζιανζηνού (4ος αιών), και αυτό που άνοιξε νέα εποχή είναι οι «Εξομολογήσεις» του Αυγουστίνου (5ος αιών). Δεν θυμάμαι αν είχε γράψει αυτοβιογραφία ο Σενέκας (1ος αιών), νομίζω όχι. Με λίγα λόγια, οι προ Χριστού αρχαίοι ημών πρόγονοι δεν έκαναν αυτοψυχοψάξιμο, τουλάχιστον δεν έγραφαν αυτοβιογραφίες, παρά μόνο βιογραφίες άλλων.
Παρεμπίπταμπλυ η δουλειά του ψυχαναλυτή είναι άλλη από αυτήν του παπά. Υπάρχουν και ψυχαναλυτές που είναι και παπάδες, και, τουλάχιστον, οι σωστοί απ' αυτούς, αντιμετωπίζουν με τελείως διαφορετικό τρόπο τους θεραπευομένους τους, από τα πνευματικά τους παιδιά. Βέβαια, στην πράξη υπάρχει μια αλληλοεπικάλυψη, αλλά κττμγ αυτό οφείλεται στο ότι και οι δύο μπερδεύουν την δουλειά τους με πράγματα που δεν είναι η δουλειά τους.
Λ.χ. ως προς τους παπάδες. Η εξομολόγηση δεν ξεκίνησε ως αυτοψυχοψάξιμο. Ήταν ένα τελείως κοινωνικό γεγονός, γινόταν δημόσια, και σήμαινε απλά ότι δεν μπορείς να κοινωνήσεις, άμα σφάζεσαι-πλακώνεσαι με ένα άλλο μέλος της ίδιας κοινότητας. Πρέπει πρώτα να τα βρεις μαζί του και μετά να κοινωνήσεις. Σημειωτεόν ότι είναι (μάλλον, θα έπρεπε να είναι) άλλο η εξομολόγηση και άλλο η πνευματική καθοδήγηση. Στην εξομολόγηση δεν χρειάζεται να σου πει κάτι ο παπάς. Αρκεί να μιλήσει ο εξομολογούμενος και να διαβαστεί η ευχή. Στην πνευματική καθοδήγηση κάποιος σου δίνει συμβουλές, αλλά αυτός δεν χρειάζεται να είναι παπάς, μπορεί να είναι κι ένας μοναχός ή μοναχή (λαϊκός δεν συνηθίζεται). Ασφαλώς μπορούν αυτά τα δύο να συμπέσουν, και μια εξομολόγηση να είναι και πνευματική καθοδήγηση, αλλά δεν είναι απαραίτητο. Ασφαλώς και τα δύο διαφέρουν από την ψυχοθεραπεία.
Χαρακτηριστικά τσατσιλίκια παλιού ψυχαναλυτή μου. Όταν δεν πήγαινα εγώ σε μια συνεδρία, με έβαζε να την πληρώνω κανονικά, ακόμη κι αν επρόκειτο για προγραμματισμένο ταξίδι προ εβδομάδων. Όταν απουσίαζε αυτός, για υποχρέωσή του, δεν με αποζημίωνε χρηματικά για την χαμένη συνεδρία. Όταν αργούσα εγώ σήμαινε ότι «αντιστέκομαι υποσυνείδητα στην θεραπεία μου». Όταν αργούσε αυτός σήμαινε ότι απλά δεν χτύπησε το ξυπνητήρι.
Είσαι κι εσύ στους Alumni του Puchester;
ΥΓ. Προσοχή κορίτσια μήπως το γλιγλί σας βγει και χλιχλί, όπερ εστί καλούμενον και φιφάκι!
Βλ. και τσουτσούν νταχτιρντί.
Πολύ χειμαρρώδη σε βρίσκω!
Και μια σλανγκαρχιδιά: Ο επιβάτης- του επιβάτη στην δημοτική, αλλά η επιβάτις, της επιβάτιδος (το θηλυκό στην καθαρεύουσα).
Αν δεν είσαι ο νέος Γεώργιος Ζάκκης (καθαρευουσιάνος ευπατρίδης ΚΑΙ ανορθογραφιστής), τότε ας το διορθώσουν οι ιστοφύλακες, είναι από το τέλος 4η παράγραφος, 3η σειρά.
Εύγε! Στο ίδιο κύμα μήκους και το «μη μου γαμάς την φαντασιακή μου αυτοθέσμιση», που θα λημματογραφήσω μόλις βρω λίγο χρόνο.
Επίσης είναι στάνταρ πρόφαση- δικαιολογία για διάσταση, που συνήθως (αλλά όχι αναπόδραστα) οδηγεί σε χωρισμό.
Λ.χ.
- Μήτσο θέλω να μείνω λίγο μόνη μου, να τα βρω με τον εαυτό μου, θα πάω για λίγο να μεινω με την Λούλα.
- Δηλαδή χωρίζουμε;
- όχι βρε κουτό! Απλώς, θα κάνω λίγο δουλειά με τον εαυτό μου και μετά θα είμαστε καλύτερα.
Τα αποτελέσματα ποικίλλουν.
Λ.χ. ένας Έλληνας έλεγε στο γκαρσόνι στο Παρίσι, που του γέμιζε το ποτήρι «il arrive, il arrive» (=φτάνει, φτάνει)...
Συνηθίζω ως σβήσιμο πρωτοχρονιάτικου γλεντιού σε δύο-τρία διαφορετικά μέρη την Λειτουργία του Μ.Βασιλείου.
Δηλαδή έχει και σλανγκική εφαρμογή το του Κοραή:
Θαυμαστοί Γενναίοι Γάλλοι,
Kατ' εσάς δεν είναι άλλοι,
Πλην Γραικών, ανδρειωμένοι,
K' εις τους κόπους γυμνασμένοι.
Φίλους της ελευθερίας,
Tων Γραικών της σωτηρίας,
Όταν έχωμεν τους Γάλλους,
Tίς η χρεία από άλλους;
Γάλλοι και Γραικοί δεμένοι,
Mε φιλίαν ενωμένοι,
Δεν είναι Γραικοί ή Γάλλοι,
Aλλ' έν έθνος Γραικογάλλοι.
Προτείνω να αναπτυχθούν και τα frangrec, όπως έχουμε ήδη κάνει με τα greeklish.
Σημειωτέον ότι (ετυμολογικώς) το ξυρισμένο μουνί είναι σχήμα οξύμωρο!
Κι εσύ του μεταστρουκτουραλισμού σύντροφε;
Τυχερός είσαι, όπως έδειξαν ο Μαυρόγιαννος και η Αυτού Βελτσότης, μπορείς να ρίξεις και γκόμενες έτσι!
Μπράβο Σκύλε! Με πρόλαβες. Κι εγώ προτιμώ την δεύτερη. Το ευνίον μου φαίνεται φτιαχτό, κουλτουριάρικη ετυμολογία.
Ανύπαρκτο με την καλή έννοια κττμγ.
Ίλαρχος!
To μουνίν είναι ήδη μεσαιωνική λέξη. Δεν νομίζω ότι προέρχεται από το ευνούχος. Ωστόσο, μία από τις πολλές θεωρίες είναι ότι προέρχεται από λέξη **ευνίον*, η οποία όμως δεν μαρτυρείται.
(Το μουνί σέρνει ετυμολόγους).
Κι εγώ συμφωνώ ότι είναι πίκρα να έχεις το κατακόκκινο τ πεντάρι και μετά να πέφτει αίφνης σε τεσσάρι, επειδή του άλλου του καύλωσε να βάλει 3-2-1 (Αντέννα)...
Μέτρησα 42 λίνκια! Είσαι το απόλυτο παράδειγμα προς μίμησιν για τους νέους! (και τους παλαιούς)
Ο ορισμός αξίζει οπωσδήποτε 5. Το λήμμα (παρ'όλο που εγώ έβαλα πενταράκι) δεν αξίζει κατ' ανάγκη πέντε, γιατί μπορεί να μην έχουν όλοι τα δικά σου ερεθίσματα, και να μην το θεωρούν σημαντικό, κττμγ.
Εγώ στην θέση του Άλλου, απλώς θα έβαζα ως τίτλο λήμματος την συνηθέστερη από όλες αυτές τις εκφράσεις, λ.χ. το «τι στον πούτσο».
Δηλαδή, είστε όλες ξινομούνες;
Σωστός.
Βάλε κι ένα λινκ στο γαμήσι του ελέους, σύντροφε, τζάμπα είναι...
Πάντως, βρε Γιάννη, δεν πρέπει να είναι πρωτότυπος στοχαστής, έτσι; Τελικά, ποια η αξία του;
«Εκλαϊκευτής» με την κυριολεκτική έννοια δεν είναι, αφού είναι πιο δυσνόητος από αυτούς που «εκλαϊκεύει». Τελικά, μήπως η αξία του έγκειται στο ότι «μετακενώνει» έναν τρόπο του φιλοσοφείν, στον οποίο ανήκουν και τα τούβλα κ.τ.λ.; Κι αυτό είναι αξία ή μη-αξία; :-Ρ
Με την καλή έννοια.