Comments by Ο ΑΛΛΟΣ (723)
Showing 631-660 from 723
Παραλλαγή:
Τρέξε τρέξε οδηγέ
για να τους περάσουμε
και να σε κεράσουμε
ένα παγωτό κασάτο
και τσιγάρα Παπαστράτο.
(Ένα παγωτό κασάτο!!! Αυτό πρέπει να 'ναι πολύ παλιό!)
...του σάιτ
Μπορείτε να μου εξηγήσετε γιατί δεν μπορώ να δω τα βίντεα τπυ σάιτ με εξπλόρερ, ενώ μπορώ με Φάιερφοξ;
Δε βλέπω πολλά αστέρια...
Είναι βέβαιο ότι αυτός ο ορισμός χρειάζεται συμπλήρωση. Αλλά πριν βαθμολογήσετε τόσο αυστηρά, λάβετε υπόψη σας ότι πρόκειται για πολύ αόριστη έννοια, που δεν είναι εύκολο να την καλύψεις.
Όλοι ξέρουμε τι είναι ο φλώρος. Και ενώ δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι μπορεί να έχει κι αυτές τις ιδιότητες (μαμόφρεφτος κλπ.), σίγουρα έχει κι άλλες. Υπάρχει φλώρικο ντύσιμο, φλώρικη μουσική, φλώρικες εκφράσεις, φλώρικα αυτοκίνητα, φλώρικο παίξιμο (στο ποδόσφαιρο κλπ.),...
Προτείνω όποιος νομίζει ότι μπορεί να δώσει έναν επαρκή ορισμό, να το κάνει.
Μα σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο λήμμα, η λύση έχει ήδη προταθεί: πιο σωστή ερμηνεία!
Για να είναι καλύτερο το λεξικό γενικά, μία ιδέα που έχω είναι ο υπογράφων να το διαβάζει πριν το πάει από τους συντάκτες στον εκδότη!
(Σόρι, το ξέρω ότι γίνομαι κακός. Αλλά δεν τον αντέχω τον Μπάμπη: υπάρχει τόση δυσαναλογία ανάμεσα στην ουσία του έργου του και στο πόσος λόγος γίνεται για τον ίδιο!)
Λάθη γίνονται παντού, αλλά στο λεξικό του Μπάμπη γίνονται πολλά.
Και δεν έχω καμία προσωπική ή ηθική ή άλλη κόντρα μαζί του (ούτε με ξέρει ο άνθρωπος). Ούτε οικονομικό συμφέρον, ούτε τίποτε από όλα αυτά. Αλλά δημοσιεύοντας το έργο του, το θέτει στην κρίση του κοινού. Άρα και στη δική μου.
Εμ... δεν ξέρω! Μάλλον δε λέγεται. Γαμώ (μόνο για άντρες);
Πάντως το «κάνω σεξ» είναι σαφές ότι είναι μετάφραση: ακόμη και στα αγγλικά, ιδιωτισμός είναι. Κανονικά sex είναι το φύλο.
Μάλλον θα υπήρχαν εποχές όπου κανείς δε μίλαγε γι' αυτά τα πράγματα, εκτός από τους επιστήμονες (τελώ τη γενετήσια λειτουργία), τους σλάνγκηδες (γαμώ), τους ποιητές (σμίγω)... Ο νορμάλ κόσμος σε νορμάλ συμφραζόμενα δεν το έλεγε.
Κοιτάχτε, σόρυ κιόλας, αλλά δεν το λένε κρεμμυδάκι. Κρεμμυδάκι λένε το κοινό κρεμμύδι, λόγω συμπαθείας, ή το φρέσκο κρεμμύδι. Εν ευρεία εννοία και το κοκκάρι είναι βέβαια κρεμμύδι, και μπορείς να το πεις κρεμμυδάκι (αφού είναι και μικρό), αλλά η κανονική του ονομασία είναι σαφώς κοκκάρι. Συμβουλευτείτε το μανάβη σας!
Μέχρι το ε (φούστα ναι, πλισέ ναι, τράιμπαλ όμως όχι) η περιγραφή προσήκει και σε μια άλλη σέξυ κατηγορία, τις Χφίτισσες. Μόνο που αυτές έχουν και μουστάκι. Και που αυτές δεν τις πηδάει ούτε ο Γιώργος.
[ΧΦΕ: Χριστιανική Φοιτητική Ένωση]
Και εκτός στρατού. Χαρακτηριστική είναι η (παλιούτσικη) έκφραση «έμεινα κόκκαλο», δηλαδή πάγωσα από έκπληξη (έμεινα κάγκελο, στήλη άλατος, κεραυνοβολημένος κλπ.). Γύρω στις δεκαετίες '30 - '40, συνήθιζαν να τελειώνουν τα ανέκδοτα με τη φράση «Κόκκαλο ο ...!» (Δηλαδή: ο Τοτός ή ο Πόντιος ή ο όποιος ήρωας του ανεκδότου λέει την απροσδόκητη ατάκα που αποτελεί το γκαγκ και, αντί να το κλείσουν εκεί όπως θα απαιτούσε η σημερινή μας αισθητική, προσθέτουν και το «κόκκαλο ο άλλος»).
«Ανήκουν στην όχι και τόσο μακρά παράδοση ...»
Δεν είναι και τόσο πρόσφατη.
«Κάνω έρωτα»
«Κάνω σεξ»
Ελληνικές συντάξεις είναι αυτές;
Μα όχι, Μες, είναι ορθότατο για αρχαίο:
1) Η μέση φωνή έχει και τη σημασία «κάνω κάτι προς ίδιο ενδιαφέρον ή όφελος», π.χ. ποιούμαι πόλεμον = κάνω πόλεμο για την πατρίδα μου ή για οτιδήποτε άλλο με αφορά / ποιώ πόλεμον = κάνω πόλεμο λ.χ. ως μισθοφόρος. Έτσι και το καβαντζάου είναι προστ. του **καβαντζάομαι* -ώμαι = καβαντζώνω κάτι για μένα, όχι του **καβαντζάω -ώ* = καβαντζώνω κάτι για άλλους.
2) Το ασυναίρετο της κατάληξης προσδίδει στη λέξη μια nuance Κάλβειας μεγαλοπρέπειας (...και βροντάουσιν επί τας κεφαλάς των αχαρίστων).
3) ...Και κάτι σοβαρό: το καβαντζάρισε είναι προστακτική του καβαντζάρω, που σημαίνει τελείως άλλο πράγμα (προσπερνώ).
Δε συμφωνώ με το τελευταίο σχόλιο του Αυτόχειρος. Χρέος του σοβαρού λεξικογράφου είναι να δίνει και την τρέχουσα έννοια του λήμματός του και το πώς έφτασε σ' αυτή την έννοια (αν δεν το κάνει, τουλάχιστον ας μην το κάνει ποτέ. Πάντως να υπάρχει συνέπεια.) Τώρα, υπάρχει περίπτωση η τρέχουσα έννοια να αποτελεί μετατόπιση της αρχικής επί το γενικότερο ή επί το πιο εξειδικευμένο ή επί το παραδίπλα, πράγμα που αποτελεί φυσική εξέλιξη της γλώσσας, και υπάρχει και περίπτωση μία λέξη να χρησιμοποιείται λανθασμένα. Στη δεύτερη περίπτωση ο λεξικογράφος οφείλει να συμβάλει όσο μπορεί στην αποκατάσταση της ορθής χρήσης -πράγμα που άλλωστε ο Μπάμπης συνηθίζει να κάνει μέχρις υπερβολής.
(Ας μη συγχέουμε όμως αυτές τις εξελίξεις με τις αλλαγές που έχει υποστεί η σημασία μιας λέξεως κατά το ταξίδι της από μια γλώσσα σε μία άλλη: για παράδειγμα, δεν έχουμε καμιά υποχρέωση να χρησιμοποιούμε τη λέξη ρουφιάνος με την έννοια του αλόγου που [...κλπ] που είχε αρχικά στα Ιταλικά, ούτε ο λεξικογράφος είναι υποχρεωμένος να μας τη δώσει. Μπορεί όμως, αν θέλει, και συνήθως έχει ενδιαφέρον.)
Άλλο σημείο όπου διαφωνώ είναι το εξής: ορισμένες λέξεις, όπως εν προκειμένω ο ρουφιάνος, όσο κι αν είναι διαδεδομένες σε ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού, εντούτοις είναι σλανγκ. Άρα τη σλάνγκικη (και μοναδική) έννοιά τους είναι που καλείται να δώσει το λεξικό.
Ό,τι περίπου και η ψωλή του κόκορα.
- Δε σημαίνει ακριβώς «ηλίθιος», έτσι γενικά. Σημαίνει αυτόν που κάνει κάτι με τον ανάποδο τρόπο απ' ό,τι θα ήταν λογικό.
- Δε νομίζω ότι είναι ξενόφερτα. Είναι φυσική τάση όλων των λαών (δεν μπαίνω στον κόπο να διευκρινήσω αν θα πρέπει να την αποστρεφόμεθα μετά βδελυγμίας ή όχι) να κοροϊδεύουν τους διαφορετικούς. Λοιπόν οι Πόντιοι προσφέρονταν για τέτοιες κοροϊδίες, κυρίως λόγω του ότι η διάλεκτός τους απέχει τόσο από την κοινή Ελληνική ώστε δεν καταλάβαιναν τι τους έλεγες.
- Πίπες του στυλ «όλοι οι Πόντιοι είναι έξυπνοι» είναι ακριβώς εξίσου ρατσιστικές όσο και το «όλοι οι Πόντιοι είναι ηλίθιοι».
- Φίλε Πόντιε, ντο παίρ'τς ατα; Αφού οι ίδιοι οι Πόντιοι έχουν ένα σωρό ανέκδοτα με Ποντίους, και βγάζουν και καινούργια.
- Να θυμίσουμε και το σκάνδαλο με το σχετικό ερμήνευμα του λήμματος στο λεξικό Μπαμπινιώτη. Όπως και με τους Βουλγάρους, ο Μπαμπινιώτης έκανε τη χοντρομαλακία να το αποσύρει στην επόμενη έκδοση.
Οι ιππόται, οι ιππόται
κουτσοπίναν πότε-πότε,
κι απ' το πότε-πότε-πότε
καταντήσαν όλοι πόται.
Αι ωραίαι δεσποσύναι
μπεκροπίναν και εκείναι,
κι απ' το πίνε-πίνε-πίνε
δες πώς, δες πώς, δες πώς είναι!
Και πουλαδερός, αυτός που του έχει απονεμηθεί το εν λόγω διακριτικό.
Και βατραχοπουλάδα, ένα άλλο διακριτικό που δε θυμάμαι πλέον τι σημαίνει. Όποιος το ξέρει, ας συμπληρώσει.
Μήπως έχει κάποια άσχετη ετυμολογία, και η ομοιότητα με το «ψωνίζω» είναι συμπτωματική; Λέω, γιατί όντως πρόκειται για αρκετά μοναδική περίπτωση. (Αρκετά μοναδική! Πώς γουστάρω με κάτι τέτοια!)
Διάβασα το ποίημα. Τι απίστευτη πίπα!
Ποιες ήταν οι άγνωστες λέξεις; Πάντως η μισκοτίνη είναι μοντέλο ζυμαρικών της Μίσκο -άλλωστε και ο τίτλος του ποιήματος είναι «Ωδή στον Ακάκιο».
Τα χταπόδια από την πόρτα μπήκαν ή από το παράθυρο;
Ρε παιδιά, τι έγινε; Είχε 5+5 αστέρια, του 'βαλα κι εγώ άλλα 5+5, κι έπεσε στα 4,5+4,5. ;;;;;
Επίσης: «τουμπεκί και μην ανθί» = σιγά, μη μας πάρουνε χαμπάρι (ανθίζομαι = αντιλαμβάνομαι. Το και εδώ όχι συμπλεκτικό αλλά τελικό).
Απορία: στην τρίτη φωτο, γιατί αποκρύπτεται η φάτσα του ακατούρητου και φαίνεται του κατουρημένου;
Μεγάλη μορφή ο Νταλάρας. Με τη χαρακτηριστική του ιδιότητα να είναι κάτω από όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, έχει δώσει λαβή για τη δημιουργία πολλών λαϊκών εκφράσεων:
-Το προμνημονευθέν «δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα!», που έχει ξεφύγει από τον Χ. Κλ. και λέγεται στην καθημερινή ομιλία.
-«Δε συμμετέχει ο Γιώργος Νταλάρας», ιστορικό απόφθεγμα του Πανούση που φιγουράρει πλέον (κι αν όχι, θα 'πρεπε) στις ροζ σελίδες του Petit Larousse.
-Το όνομα, σκέτο, με την έννοια του μαϊντανού, του φάντη μπαστούνη, του πανταχού παρόντος και ουδαμού χρειαζούμενου, π.χ.: «Γεώργιος Μπαμπινιώτης, ο Νταλάρας της ελληνικής γλωσσολογίας».
Πάτερ, ο προβληματισμός σας εκειπέρα ήταν που μου θύμισε αυτή τη λέξη. Ομολογώ ότι έχω περιέλθει σε αμηχανία. Όπως ίσως βλέπετε, τη στιγμή που σας γράφω η ορθογραφία του λήμματος έχει τροποποιηθεί και είναι με -ι-. Αλλά ο επιστημονικός διάλογος παραμένει ανοιχτός.
Δεν ξέρω γιατί με -η-. Νομίζω ότι δικαιολογείται βάσει κάποιου κανόνα που αυτή τη στιγμή μού διαφεύγει, και που μόλις τον θυμηθώ θα τον γράψω. Αλλά και γιατί με -ι-; Επίσης δεν ξέρω κανέναν κανόνα που να το δικαιολογεί.
Αν η επιστημονική κοινότητα καταλήξει ότι δεν υπάρχει κανένας κανόνας για καμία από τις δύο εκδοχές, τότε θα πρέπει να καταλήξουμε στο -ι- ως απλούστερη ορθογραφία. Αλλά πρέπει να το ψάξουμε πριν σηκώσουμε τα χέρια.