Comments by patsis (3005)
Showing 1651-1680 from 3005
Χμμμ... Jesus εγώ δεν θα ήμουν τόσο απόλυτος... Οπωσδήποτε έχει μια βάση στα λεγόμενά του ο μηχανόβιος για το συγκεκριμένο (διαφωνώ στο ότι χρειάζεται πρωτογενής εμπειρία για να ορίσουμε κάτι, αν ήταν έτσι ο Μπαμπινιώτης θα είχε φάει την ζωή με το κουτάλι που δε νομίζω). Κι εγώ κάπου στην υπερβολή και στην συνεκδοχή εντοπίζω την καταχωρισιμότητα του λήμματος. Δε θα μαλώσουμε όμως, δεν μιλάμε για τον καναπέ.
Δεν τον είχα υπ’ όψιν μου τον πίνακα και η αλήθεια είναι ότι δεν τον στάμπαρα όταν έκανα την έρευνα για τον ορισμό. Θενκς για την προσθήκη και τις πληροφορίες.
Άσχετο: το αντίθετο του «μηχανόβιος» είναι το «βιομήχανος». Χα, ευθυμήσαμε.
Να κάτι τέτοια κάνεις και με τουμπαίρνεις...
Ναι, το έχω ακούσει, αν και δεν είμαι της εποχής! Φαίνεται πως ο κόσμος ήταν έτοιμος να κάνει το βήμα προς τα λεπτά πρότυπα ομορφιάς και χρειαζόταν ένα πρόσωπο για να διαβεί τον Ρουβίκωνα.
Για τον κάγκουρα στο παράδειγμα: Έχω ακούσει και το «Α πα πα, να την γαμήσω αυτήν; Να μου σφηνώσει σε κάνα κόκαλο;»
@HODJAS:
1) Θα σε μαλώσω: 198§2ΠΚ!
2) Βλ. για μαλάκες ψάχνεις;, παράδειγμα πρώτο (αυθεντικό).
3) Ένας παλιός γεν. διευθυντής μου εξιστορούσε την ημέρα της πρόσληψής του ως διευθυντή καταστήματος στην Αθήνα μεγάλης αμερικανικής τράπεζας, στην φάση που αυτή η τράπεζα έμπαινε στην ελληνική αγορά. «Πήγα στον προσωπάρχη τον ίδιο, στην Νέα Υόρκη, για να με εγκρίνει. Το γραφείο του ήταν μισός όροφος ουρανοξύστη (μπλα, μπλα) Οι αμερικανικές τράπεζες είναι πενήντα χρόνια μπροστά από τις ευρωπαϊκές». Αυτά μας τά ’λεγε το 2002. Ο άνθρωπος γοητευόταν από την ιδέα (;) της μεγάλης αμερικανικής τράπεζας, χωρίς να είναι κανένας αφελής, μάλλον το αντίθετο.
Η θεσμοθετημένη λαμογιά του financial engineering θα περίμενα να είχε δεχτεί ακόμα πιο αποφασιστικό πλήγμα λόγω της χρηματοπιστωτικής κρίσης - αντί γι’ αυτό οι ηγέτες, οι επιχειρηματίες και οι τραπεζίτες του υπόλοιπου κόσμου συνεχίζουν να γοητεύονται από τα αμερικανικά παραδείγματα, και, το τονίζω, όχι μόνο λόγω μεγεθών: η Αμερική συνεχίζει να αποτελεί έναν παράδεισο του ατομισμού, όσο αντιφατικό κι αν είναι αυτό, του μπιγκ-μπίζνες, του κυνισμού. Μιας κοινωνίας που πυροβολάει τα πόδια της.
Μιλάμε συχνά για την μάχη της ελληνικής ταυτότητας που χάνουμε προς όφελος ενός αδιέξοδου και ανώριμου μιμητισμού των ξένων προτύπων. Ε λοιπόν δεν είμαστε οι μόνοι. Σε συμβολικό επίπεδο οι Ηνωμένες Πολιτείες αλώνουν καθημερινά τις (κατά τη γνώμη μου) ποιοτικές και αποτελεσματικές κοινωνικές αξίες και δομές ακόμα και πιο συνειδητοποιημένων από εμάς λαών.
Και είναι κρίμα, διότι οι ίδιες Ηνωμένες Πολιτείες, πριν θεωρήσουν εαυτούς ηγεμόνες του μισού πλανήτη, ήταν η χώρα μιας ιδιαίτερης και εξαιρετικά ενδιαφέρουσας πολιτικής σκέψης, η χώρα αγώνων για ελευθερία και δικαιώματα που εντελώς χαλαρά μπορούν να σταθούν σαν παγκόσμια παραδείγματα. Μια χώρα αδιαμόρφωτη μεν, αλλά με έμφυτη την τάση για έλεγχο της κεντρικής εξουσίας.> It is rather for us to be here dedicated to the great task remaining before us that from these honored dead we take increased devotion to that cause for which they gave the last full measure of devotion that we here highly resolve that these dead shall not have died in vain that this nation, under God, shall have a new birth of freedom and that government of the people, by the people, for the people, shall not perish from the earth.
Abraham Lincoln, The Gettysburg Address
Μου ξέφυγε αυτό! Να συνδράμω με δύο στοιχεία:
Αρχαίος τραπεζικός υπάλληλος, τώρα συνταξιούχος, μου περιέγραφε πόσο σημαντικό πρόσωπο ήταν παλιά ο διευθυντής του καταστήματος (μιλάμε για μέσα με τέλη δεκαετίας 1970). Τότε ο δανεισμός των επιχειρήσεων δεν είχε καμία σχέση με τον σημερινό, ήταν πολύ σπανιότερος και πιο περιορισμένος, έπρεπε δε να περάσεις από χίλια κύματα για να σου εγκριθεί χρηματοδότηση (εκτός κι αν ήσουν ημέτερος φαντάζομαι). Όταν λοιπόν ο διευθυντής-θεός αποφάσιζε ότι είσαι φερέγγυος ή ότι δεν τον χαλούσε η φάτσα σου, σημείωνε σε ένα παλιόχαρτο το ποσό της εκταμίευσης και το έστελνε στον ταμία (εκεί βέβαια υποθέτω πως έπεφταν οι πραγματικές υπογραφές). Ούτε εισηγητικά, ούτε πιστωτικά όρια, ούτε εγκρίσεις από υπερκείμενα κλιμάκια, ούτε εντάλματα πληρωμής.
Μου είχε φανεί εντυπωσιακό όταν πληροφορήθηκα ότι όλοι οι βουλευτές, δήμαρχοι και λοιποί άρχοντες που βολεύουν κόσμο ζητούν ένα φαξ από τον ενδιαφερόμενο με τα στοιχεία του και την θέση ή διευκόλυνση που ζητούν, α. για γραμματειακούς λόγους και, κυρίως, β. για να καλύψουν τον κώλο τους πολιτικά και «ηθικά» αν κάτι πάει στραβά. Σου λέει, εγώ θα εκτεθώ για σένα αλλά αν μετά βγούμε στις εφημερίδες θα σας πάρω μαζί μου (λέμε τώρα). Τον τελευταίο καιρό (π.χ. ΑΓΡΟΓΗ) έχουν έρθει στο φως πολλά τέτοια φαξ (κατάπτυστα και αστεία, αλλά αυτοί είμαστε).
Bonus (προσοχή, πιθανώς αστικός μύθος): Πηγή μου φαντάρος μου είχε μεταφέρει ότι στο ΓΕΣ υπάρχει ένας διάδρομος με πόρτες χωρίς χερούλια. Δηλαδή; τον ρωτάω εγώ. Εκεί μέσα δεν μπαίνεις ποτέ μόνος σου, μου απαντάει, χτυπάς, σε κοιτάνε από μια θυρίδα στην πόρτα και σου ανοίγουν. Τι λε ρε, ενθουσιάζομαι εγώ, είναι τμήμα διαχείρισης απορρήτων κι έτσι; Όχι ρε, με προσγειώνει, εκεί καταχωρούν ποιος είναι το βύσμα ποιανού, με ποια αιτήματα και οργανώνουν ποια θα γίνουν και ποια όχι.
Νά ’σαι καλά για τις πληροφορίες. Ακούγεται ρεαλιστικό το σενάριο που παρουσιάζεις.
Πραγματικός διάλογος μεταξύ πενηνταπεντάρηδων παλιών φίλων:
[I]- Τι χάλια είν’ αυτά ρε; Πώς πάχυνες έτσι;
- Εντάξει ρε Βασίλη, εμείς κάναμε και τρία παιδιά...[/I]
Vikar αν θέλεις να μαλώσουμε να περιμένεις να μείνουμε μόνοι μας κι όχι μπροστά στα παιδιά. Και να 'ρθεις να μαζέψεις τις αποστρόφους σου απ' το σπίτι γιατί χρειάζομαι την αποθήκη.
@tryager: Τα παραπάνω σχόλιά μου ήταν ατάκα από ανέκδοτο και προοριζόταν σαν αστειάκι πάνω σε διπλή καταχώρηση σχολίων του xalikoutis και HODJAS. Όχι σπαμάρισμα.
Μόνο μια αντίρρηση, το δεύτερο παράδειγμα είναι άλλη φάση. Ότι και καλά εννοούνται οδοί απάρτου («ο άπαρτος») και αγαμίδου («αγαμίδης» - εγώ θα έλεγα αγαμήτου από το «αγάμητος»). Σα να λέγαμε Βενιζέλου και Ιπποκράτους γωνία. Είναι διαφορετικό από το «είναι απιστεύτου».
Εκτός κι αν όλο αυτό το φαινόμενο κάπως έτσι ξεκίνησε, δηλαδή το «είναι απιστεύτου» κάποτε λεγόταν «είναι απιστεύτου και αδυνάτου γωνία» ξέρω 'γω, ή κάτι τέτοιο.
Βλ. και κονταρομαχίες.
Υπάρχει και το (ανάποδο) ψαλίδι στο ποδόσφαιρο. Αντιγράφω από τον Τριανταφυλλίδη: 3. (αθλ.) α. άλμα σε ύψος, με συγκεκριμένη κίνηση των ποδιών που θυμίζει την κίνηση των λεπίδων του ψαλιδιού. β. (Aνάποδο) ~, κίνηση στο ποδόσφαι ρο κατά την οποία ο παίχτης κλοτσάει την μπάλα προς την πίσω πλευρά του υψώνοντας το πόδι του και συνήθ. πέφτοντας με την πλάτη στο έδαφος.
Βλ. τα γραφόμενα του HODJAS εδώ, σε ορισμό και σχόλια.
Έλα ρε, το λένε κι άλλοι αυτό; Γουστάρω! Βέβαια πρέπει να έχει παλιώσει λίγο, έτσι νομίζω.
Άντε γιατί λείπει και το poniroskylo και όλη αυτήν την αναζήτηση κάποιος πρέπει να την κάνει...
(Αυτός που είναι αλήθεια; Καμιά φορά ανησυχώ σοβαρά.)
Ούτε εγώ, αλλά:
1. Από εδώ:
Δεν έχω καμμία διάθεση να κυνηγούν μέσα στα πόδια μου οι Ιταλοί... αλλά δεν μπορώ και να τους φολιάζω τα σκυλιά τους... όποιος έχει άντερα ας ρίξει σ'αυτούς....
Από εδώ:
Κι εγώ δεν τις πάω τις κωλόγατες. Όχι να τις κλωτσάω, ή να τις φολιάζω, αλλά δεν ταιριάξαμε ποτέ.Από εδώ:
ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΣ φολιάζει στην Ζακυνθό!!!!
Μήνυμα απ' τον φιλοζωικό σύλλογο Ελευσίνας:
Μόλις μας ήρθε αυτή η καταγγελία.
Αυτόπτης μάρτυρας είδε τον αντιδήμαρχο Ζακυνθίων, [σ.σ. αναφέρει όνομα], να σπέρνει με τα τσιράκια του φόλες στα αδέσποτα του Δήμου του.
Τον έκανα τον συνειρμό (πώς λέμε την έφαγα την τυρόπιτα) αλλά μου φάνηκε καμένος. Καμένε!
Και είπα να βάλω υδραυλικό λουκέτο στην ντουλάπα για να μπορούμε να μπαινοβγαίνουμε άνετα...
(Το έτσι αρχικά πήγαινε στον κ. συνάδελφο αλλά και στον κ. συνάδελφο μπορεί κάλλιστα να απευθυνθεί.)
Άσχετο: πνίχτε τον με λουκουμόσκονη.