Comments by johnblack (1856)
Showing 61-90 from 1856
Συνεχίστε το βιολάκι σας και οι πικραμένες περσόνες θα αυξάνονται και θα πληθύνονται. Μέχρι να μείνετε τρεις κι ο κούκος (κοντά είστε) και θα κάνετε συνάντα σε τηλεφωνικό θάλαμο, σαν την πάλαι ποτε ΔΗΑΝΑ του Κωστή Στεφανόπουλου... Ξέχασες επίσης το Λιοντάρι, τον Αυτοκτονημένο, τον Αμπάς, τον Αλάριχο τεκέλογλου κι άλλους «αιρετικούς» που σας χάλαγαν τη σούπα...
Πάντως αντιδράτε ακόμη στα ερεθίσματα, μέχρι κι οι πεθαμένοι βγήκαν απ' το μπαούλο τους να μου τα χώσουν. Αυτό είναι καλό, δείχνει πως ακόμη δεν έχετε πέσει τελείως σε κώμα, αν και κοντοζυγώνει.
Όσο για σένα που ξέρεις τόσο καλά τους εμετούς και τα ξεράσματα και τα περιοδόπανα πρόσεξε μην πάθεις καμιά αναρρόφηση και πνιγείς, όχι τίποτα άλλο θα σε τρέχουν στα νοσοκομεία και θα επιβαρύνεται η μαύρη τρύπα των ταμείων, μπουαχαχα.
Αφαιρέθηκε απαράδεκτο ή ξεκρέμαστο σχόλιο.
Συντονιστική Ομάδα
αναμορφοποίηση σε markdown
Ευφάνταστο αυτό που λες, η μαύρη αλήθεια όμως είναι οτι το «γαμιέται ο Δίας» τίθεται για λόγους και καλά ευπρέπειας αντί του βαρέος «γαμιέται ο (χριστιανικός) Θεός». Ο οποίος, απ' όσο έχει υποπέσει στην αντίληψή μου, δεν έχει μαζικά υβριστεί (μαζί με το αγιοπερίστερο) εν όψει αντίξοων συνθηκών. Αντίθετα με την Χόλυ Μάδερ οφ Γκοντ και τον Γιόκα της, as we all know.
Η (επιλεκτική) αυτοσυγκράτηση μπορει να ερμηνευτεί με τρεις-τέσσερις τρόπους -φυσικά μη αλληλοαποκλειόμενους
α) ο Θεός είναι Πνεύμα (βλ. Παύλος Προς Κορινθίους και ρέστα) και επομένως δεν έχει και πολύ φάση να τα χώνεις σε κάτι άϋλο και ασώματο, μη απτό. Ειναι σκιαμαχία να τα χώνεις άμεσα στο Θεό, δονκιχωτισμός ένα πράμα.
β) Το να τα χώνουμε σε Παναγία-Χριστό δεικνύει ουσιαστικά την οικειότητα που νιώθουμε με τα πρόσωπα αυτά, άρα αποτελεί ένα είδος έμμεσου κομπλιμέντου. Είναι η πιο «βολική» ερμηνεία.
γ) πρόκειται για αταβιστικό δεισιδαιμονικό κατάλοιπο. Παναγία και Ιησούς έχουν ιστορικά επιδείξει αξιοσημείωτα αποθέματα ελέους / ευσπλαχνίας ενώ ο Θεός -ο εβραϊκός ΓουΧουΒουΧου, για να λέμε τα πράγματα με το (τετραγράμματο) όνομά τους- ενίοτε τα παίρνει άσχημα και σου ρίχνει στ' αυτιά.
δ) κλασικός ελληνούλικος συντηρητισμός / μικροαστισμός: δεν θίγω τα ιερά και τα όσια της παράδοσης, δεν τα βάζω με την απόλυτη εξουσία αλλά τα τσιράκια της.
Γιατί δεν κάνετε μοντ τον Χανκ, αφού όπως λέτε αφενός δεν προλαβαίνετε / βαριέστε / έχετε τα δικά σας κλπ, αφεδύο κατά τη γνώμη σας ο τύπος είναι αντίκτεντ; Δεν νομίζω πως θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει καταλληλότερος υποψήφιος για μια τέτοια θέση.
Χωρίς καμιά ειρωνεία κι εριστική διάθεση ρωτώ, απλή περιέργεια.
Το πιασες γατόνι ότι πήγαινε για σένα ε; Πόσο διάφανα είναι τελικά τα κείμενά μας σ' ότι αφορά τις λογοτεχνικές καταβολές τους.
Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών
Για τα τελευταία κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες
Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχή
Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα
Για τα κορίτσια που ζητιανεύουν δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους
Μιλώ για τις ξυπόλυτες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα
Για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια στους δρόμους
τους μαστροπούς ποιητές που σέρνονται τις νύχτες στα κατώφλια
Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα
Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες
Για τα προαύλια των φυλακών και το δάκρυ των μελλοθανάτων
Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
Π αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματα Του
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί γαλήνιοι το δρόμο παίρνουνε π άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει
Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.
Εξαιρετικά Εμπεριστατωμένη Παρατήρηση.
Τάδε έφη Λεβί-Στρως-Καν, έτει ενδεκάτω και δισχιλιοστώ (λέμε και καμιά μαλκ) :)
@vrasta. Δεν νομίζω, τη στιγμή μάλιστα που εύστοχα το περιέγραψες ως παραβολή, ήτοι εμπεριέχον μια πρέζα σχηματοποίησης και απλούστευσης. Ξεχνάς πως την εποχή εκείνη δεν υφίσταται οποιαδήποτε διάκριση μεταξύ «κοινοβουλευτικής» και «εξωκοινοβουλευτικής» αριστεράς - το ΕΑΜ ήταν ένα πολυσυλλεκτικό και πολυφυλετικό (παν ιντέντεντ) μόρφωμα, που περιελάμβανε απο ακραιφνείς σταλίνες έως μετριοπαθείς δημοκράτες τύπου Σβώλος. Λαβή για την εν λόγω παραβολή μου έδωσε επίσης η ρητορική του αναρχοαυτονομοεξτρεμιστικοεξωκοινοβουλετικού χώρου, όπως αποτυπώνεται στην επιτοίχια συνθηματολογία: «Βάρκιζα τέλος». Για να δηλώνεται πλέον εμφατικά το «τέλος», η καταγγελία και διάρρηξη του συμβολαίου, πάει να πει πως και ο χώρος αυτός (όπως διαφοροποιήθηκε και μορφοποιήθηκε αργότερα) είχε μέχρι τούδε προσχωρήσει σιωπηρώς στο συμβόλαιο αυτό. Το οποίο εσχάτως αποκηρύσσει (ας θέσουμε ως συμβολικό όριο το Δεκέμβρη) και στρέφεται προς δυναμικότερες μεθόδους αντιπαράθεσης με το κατεστημένο, προς αυθεντικότερες μορφές πάλης. Είναι μια στάση κατ' εμέ «έντιμη» και συνεπής, τόσο προς τον ιστορικό ρόλο της Αριστεράς όσο και προς τις (μη ουτοπιστικές σοσιαλιστικές) θεωρητικές καταβολές της. Είναι ανάγκη να αναφέρουμε τη μαρξική ενδέκατη θέση στον Φόϋερμπαχ, το σταλινικό κυνισμό του «πόσες μεραρχίες έχει ο Πάπας;» ή τη μαοϊκή real politik; Η Αριστερά δεν αποκηρύσσει συνολικά τη βία ως μέσο αλλαγής, όπως ανιστόρητα ισχυρίζονται ορισμένοι «συμφιλιωτές» (ένθεν και ένθεν), εμποτισμένοι στο το πνεύμα της Βάρκιζας. Η 17Ν διακονούσε μονοπωλιακά σχεδόν τη συγκρουσιακή αυτή θέση επί χρόνια, και είναι τουλάχιστον άδικο για την ίδια το οτι προσπάθησαν (μεταξύ άλλων κάποιοι συνήγοροι πολιτικής αγωγής τύπου Λυκουρέντζου) να της το «κλέψουν» απομονώνοντάς της ως περιθωριακό φαινόμενο που καμία σχέση δεν είχε με την «αυθεντική» αριστερά «της δημοκρατίας και των κοινωνικών αγώνων». Σίγουρα η τελευταία λέξη περί 17Ν δεν έχει γραφτεί ακόμη -τις προάλλες πήρε το μάτι μου ένα σύνθημα «γέμισε δαπίτες η Αθήνα, αχ να ήσουν εδώ Δημήτρη Κουφοντίνα». Φίλος διδάκτορας (ίσως ο αυριανός νο1 ιστορικός εν ελλάδι της Αντίστασης και του Εμφυλίου, κόκκινος πριν καν γεννηθεί), αρνήθηκε σε συζήτησή μας να επιχειρηματολογήσει δια μακρών περί του δικαίου των εαμικών και μεταεαμικών αγώνων ενάντια στη φαύλη και τυραννική Δεξιά. «Όλα είναι ζήτημα συσχετισμού δυνάμεων», κατέληξε πανηγυρικά, στο εύρωστο και ανανεωμένο πνεύμα του Γιατί Μπορεί. «Αν οι αντικειμενικές συνθήκες ήταν διαφορετικές», συνέχισε (βλ. αγγλική επέμβαση, Σκόμπυ και ρέστα), «θα σας είχαμε σφάξει όλους. Όμως νικήσατε, επομένως είχατε και έχετε το δίκιο με το μέρος σας».
Khan πραγματικά είσαι σε πολύ μεγάλη φόρμα, σπεκ στην σπεκοσιοστή.
Παρεμπιπτόντως για το θέμα της Υπατίας, όπου όπως θυμάσαι είχα υιοθετήσει μια ακραία σκεπτικιστική στάση σχετικά με το πόσο «απεργία πείνας» ήταν αυτό που τελοσπάντων έκαναν αυτοί οι άνθρωποι εκεί. Θα θεωρούσες τη στάση αυτή τρόπον τινά ιδιωτεύουσα, ναι ή όχι και γιατί;
:))
@ vrasta, περί μολότοφ (ως μη νομικός φυσικά):
Η ουσία της Μολότοφ αγαπητέ είναι ο ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ. Και ιδού τι εννοώ.
Ζούμε ακόμη στην Εποχή της Βάρκιζας, ασχέτως αν κατά καιρούς κάποια εξαρχειακά συνθήματα μας πληροφορούν περι του αντιθέτου. Οι αριστεροί πέταξαν τα όπλα και αποδέχθηκαν την περιθωριοποίησή τους εντός των νέων πολιτικών συνθηκών (μετά μεσολάβησε ο Τρίτος Γύρος, τον οποίο ας θεωρήσουμε εδώ ως παρένθεση).
Τι σημαίνει Βάρκιζα; Σημαίνει πως Εγώ (η Δεξιά, το Κράτος) έχω την εξουσία αλλά δεν προτίθεμαι Εσένα να σε αφανίσω εντελώς. Θα σε αφήσω να υπάρχεις, να γκρινιάζεις, να διαδηλώνεις, να αμφισβητείς, να βρίζεις, να τα κάνεις μπάχαλο. Υπό την προϋπόθεση οτι δεν θα ξαναπιάσεις τα (πραγματικά) όπλα. Μπουκάλια με βενζίνη και τσιμέντα σπασμένων πεζοδρομίων ρίχνε όσα θέλεις, να ξεκαυλώσεις.
Μικρό παιδί σαν ήμουνα και πήγαινα σχολείο (Γ. Ζωγράφος) είχα πάντα την (εύλογη θαρρώ) απορία: μα γιατί, εφόσον φαίνονται να τα έχουν πάρει άσχημα, πολεμάνε την αστυνομία με μολότοφ και δεν παίρνουν ο καθένας ένα πιστόλι να καθαρίσει δυο-τρεις μπάτσους; Και αντίστροφα: γιατί οι μπάτσοι δεν μπουκάρουν στα εξάρχεια και στις καταλήψεις να τους μπαγλαρώσουν όλους αυτούς τους «ταραξίες»; Αφελή ερωτήματα παιδικού μυαλού. Πολύ μετά, και αφού είχα συμμετάσχει κι εγώ, κατάλαβα τους θεμελιώδεις και απαράβατους, πλην άρρητους και ανομολόγητους, κανόνες του παιχνιδιού. Και για να καταλήξω: ένα τόσο σύνθετο ιστορικό ζήτημα δεν μπορείς να το προσεγγίζεις με νομικούς όρους, αν και βεβαίως η ερώτησή σου καθαυτή είναι ενδιαφέρουσα.
Vrastaman δεν πιστεύω να το λες σοβαρά πως η καλλιέργεια και ο πολιτισμός ενός ατόμου είναι συνάρτηση του πόσα βιβλία έχει διαβάσει. Αλλά ξέχασα, ποσοτικοποίηση, στατιστικές και ξερό ψωμί...
Άρα λοιπόν εφόσον όλα έχουν «μολυνθεί» απο τη ματιά των ΜΜΕ (και είναι αλήθεια οτι παίζουν πολύ και τα δύο σενάρια, α) τον παγίδευσαν γιατι κάτι ήξερε και β) μπράβο στην ηρωική μαυρίδα που είχε το θάρρος να καταγγείλει το κτήνος κλπ), τα απορρίπτουμε όλα συλλήβδην με μηδενιστικό τρόπο και αποσυρόμαστε για άλλη μια φορά στους κρυφούς μικροαστικούς παραδείσους μας και πέρα βρέχει στην Καραμανιά χιονίζει. Συγχαρητήρια!
Είναι γεγονός οτι είχα φορτώσει (σιγά το νέο θα μου πείτε) με ορισμένες απόψεις που διατυπώθηκαν εδώ (την αμερικανολαγνεία του βράστα, έτσι για αρχή), ήρθε όμως η μεστή και ως συνήθως κρυστάλλινη τοποθέτηση του κηαν και κάπως κάλμαρα.
Παρ' ολ' αφ' τα δυο πραγματάκια:
Εμετική λοιπόν και θλιβερή (μιας και φοριέται πολύ αυτό, τα έχουμε πει) είναι κτγμ η φούρια ορισμένων να καταθέσουν, για άλλη μια φορά, διαπιστευτήρια αγνής αριστεροσύνης επί τη ευκαιρία υπόθεσης που δεν προσφέρεται για τέτοιου είδους αντιπαράθεση.
Δεν συμφωνώ με το οτι δεν έχει σημασία αν είναι ένοχος ή όχι. Φυσικά έχει και παραέχει σημασία αν το έκανε, ασχέτως αν εμείς οι μικροί ποτέ δεν θα μάθουμε την αλήθεια, όπως σωστά είπε κάποιος. Ωραίες οι θεωρητικές συζητήσεις, μην ξεχνάμε όμως οτι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να πεθάνει στη φυλακή ένας άνθρωπος για κάτι που (πιθανότατα) δεν έκανε. Όποιος κι αν είναι αυτός. Οι επιλεκτικές ευαισθησίες ορισμένων είναι εμετικές, τα παραδείγματα καθημερινά (βλ. π.χ. για τον 31χρονο φωτογράφο που τις έφαγε στο κεφάλι απο τα Ματ στην τελευταία διαδήλωση είχε χαλάσει ο κόσμος, ενώ για τη γυναικούλα που κάψανε τα φρικιά έξω απο το μπατσάδικο στη Καλλιδρομίου μόκο, και πολλά άλλα που όλοι τα ξέρουμε).
Εν κατακλείδει: δεν λέω πως ο Στρος ήταν άγιος αλλά, όταν ξεσπά ένα τέτοιο θεματάκι παγκόσμιας εμβέλειας, θεωρώ πως, καλώς ή κακώς, πρέπει ο καθένας να πάρει θέση, έστω και πάνω στη λογική του μη χείρον βέλτιστον. Το να λέει οτι δεν με νοιάζει, δεν τον ήξερα, δεν-ξέρω-δεν-απαντώ-, εγώ για τα χαλιά ήρθα κλπ πουτσιλίκια, νομίζω κάποτε τα λέγαν ΙΔΙΩΤΕΙΑ.
jesus αγάπη once again είσαι εκτός θέματος, γουίθ ώλλ ντιού ρησπέκτ. Πρέπει επίσης κάποια στιγμή να εξετάσεις σοβαρά το ενδεχόμενο τον κάλο στον εγκέφαλο να μην τον έχουν μόνο οι εξουσιαστές αλλά και οι αμετανόητες αριστεράντζες με τα ενσωματωμένα nazi-dar.
όσο για τους υπόλοιπους, εκτός και εντός σλάνγκ, το μόνο που έχω να πω είναι πως η υπόθεση DSK είναι πρώτης τάξεως Κρας Τεστ για να ξεχωρίσουμε ποιος είναι αμερικανάκι και ποιος όχι.
Για μένα τα είπε όλα η επικεφαλής του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος: είμαι ευτυχής που ζω σε μια χώρα που το τεκμήριο της αθωότητας τηρείται ακόμη. Εκείνη τη στιγμή μιλούσε εκ μέρους όλου αυτού του πράγματος που έχουμε μάθει να αποκαλούμε «ευρωπαϊκός πολιτισμός». Μεγάλο σύνορο τελικά ο Ατλαντικός, άλλος κόσμος τελείως. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η Γαλλία είναι η χώρα που φύτρωσε το δέντρο της ελευθερίας, κι αν δεν είχε γίνει η Επανάσταση ίσως και μεις να μιλάγαμε τούρκικα τώρα - άπειρο ρησπέκ λοιπόν για κάποια πράγματα αυτονόητα, κι ας είναι σιχαμερές ενίοτε και των γάλλων οι αλαζονικές και αφ' υψηλού συμπεριφορές. Εδώ όμως η γαλλική έπαρση φαίνεται να δικαιώνεται: όλα τα λεφτά αυτό το εξόχως περιφρονητικό βλέμμα ανωτερότητας του δεσμώτη DSK την ώρα της προσαγωγής και του δικαστηρίου.
Αμερική μου ήθελες θείο; Τα βλέπεις τώρα τα χαΐρια τους. Το απίστευτο ξεφτιλίκι που έστησαν οι «εκλεκτοί» χριστιανοταλιμπάν απόγονοι του Mayflower σε έναν άνθρωπο που εντέλει έχει γίνει εξαιρετικά συμπαθής.
Δυνατά παραδείγματα χρήσης απο fb, παραθέτω κείμενο ως έχει
O logos pou mixareis einai gt Mporeis...! Otan paizeis mousiki to kaneis xwris oria..! Apla k mono gt Mporeis..! To kanw 5 xronia astamatita Kai MPORW ..! se opoion den aresei den erxete Sta magazia pou paizw...!opote Mporeis na sindiaseis tiesto me blondie Kai whitesnake me black eyed peas opote thes..! Apla gt the god is a dj...!
το 'χω ξαναπεί, όσο γερνάω τόσο πιο πολύ τη βρίσκω με τα στερεότυπα και την ασφάλεια που σου δίνουν... Έχω αμφισβητήσει πολλούς, πολλά και πολύ στο παρελθό, και κουράστηκα ρε συ boy, τι να κάνω.
Επί του θέματος: για αμέρικα δεν ξέρω, δεν έχω ζήσει, δεν έχω πάει, δηλώνω άγνοια κύριε πρόεδρε. Εγώ μιλάω για ελλάδα strictly, όπου τα στερεότυπα ζουν και βασιλεύουν - και στην τελική καλά κάνουν, τα είπαμε αυτά.
κατά μια εκδοχή
καλά βάνιας άμα είσαι στρέητ σερνικό δεν τη λες ΠΟΤΕ αυτή την ατάκα
πώς γίνεται να είσαι ερωμένη «κατά συνεκδοχή»;;;
καλό πάντως, θα το καθιερώσω, π.χ. - έλα ρε φίλε τι έγινε,είδες την καινούρια συνεκδοχική μου γκόμενα;
Chucknorroφέρνει!
- όταν ο Θεός έδινε στο Μωυσή τις Δέκα Εντολές, ο Τσακ Νόρης τις είχε ήδη σε φλασάκι.
- όταν ο Θεός έδινε στο Μωυσή τις Δέκα Εντολές, ο Τσακ Νόρης τις είχε ήδη ποστάρει στο μπλογκ του.
- όταν ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική, ο Τσακ Νόρης έβλεπε ήδη ΝΒΑ.
- ο Τσακ Νόρης έκανε delete τον Κάδο Ανακύκλωσης (άσχετο)
Κάντε ρε κανα σέρτς πρώτα, φυσικά και δεν έχει καμία σχέση με αγγλικά, σημαίνει χτυπώ, γενικότερα κάνω. Μνημειώδες το φακκώ γυρούς = φέρνω βόλτες, δίνει εκατοντάδες χτυπήματα.. Επίσης (άσχετο), σύρνω αυκά βούρκα στον τοίχο = πετάω κλούβια αυγά στον τοίχο = δεν κάνω τίποτα, ουσιαστικώς μαλακίζομαι.
γαμάτο! μου το λέει φίλος τρικαλινός («κι αλήθεια λες!») κάθε που φταρνίζομαι, μα ΠΑΝΤΑ όμως.
Κάδμε, να διευκρινίσω: το «καραγκιόζης» δεν το λέω απαραίτητα υποτιμητικά, φαίνεται άλλωστε απο τη συσχέτιση που κάνω με τον ορίτζιναλ καραγκιόζη. Πώς είναι δυνατόν απ' τη μια να εξυμνούμε το θέατρο σκιών και τον καραγκιόζη ως εθνικό ήρωα κι απ' την άλλη να πλακώνουμε στο ξύλο όποιον τολμήσει να μας αποκαλέσει καραγκιόζους; Παράλογο; Μήπως χρήζουμε συλλογικής ψυχανάλυσης ως λαός;
Επίσης, εξυπακούεται, στόχος της κριτικής μου δεν είναι ο βέγγος ως άνθρωπος - αν και, επίτρεψέ μου πανκελή χωρίς παρεξήγα, αυτό το «Άνθρωπος με Α κεφαλαίο» ακούγεται πολύ πρετ-α-πορτέ βρε παιδί να το πώ κι έτσι, έχει φορεθεί πολύ μα πάααρα πολύ όμως - αλλά ο «βέγγος» όπως προσλαμβάνεται από τον κυρίαρχο λόγο των μουμουέ και όχι μόνο.
Και κάτι τελευταίο. Τι πάει να πει «κηδεία δημοσία δαπάνη»; Εμένα με ρώτησε κανείς αν ήθελα να κηδέψω απο την τσέπη μου το βέγγο, τη μερκούρη, το γεννηματά, το θοδωράκουλα αύριο και δεν ξέρω πόσους ακόμη;
Ας μου συγχωρεθεί η εικονοκλασία, θεωρώ ωστόσο ένδειξη παρακμής τις υπερβολικές εκδηλώσεις λατρείας προς τεθνεώτες αρτίστες, υποτιθέμενους κολοσσούς της έβδομης -και όχι μόνο- τέχνης. Πόσο μάλλον την ταύτιση μαζί τους, πράγμα το οποίο με θίγει προσωπικά.
Εντάξει, όλοι έχουμε χαχανίσει με το Βέγγο, το Χατζηχρήστο, το Γκιωνάκη, το Νίκο Ρίζο και άλλους καραγκιόζηδες του ασπρόμαυρου σινεμά. Αλλά απο το σημείο αυτό έως το να αναγορεύονται σε αρχέτυπες απεικονίσεις μιας κάποιας αυθεντικής «ελληνικής ψυχής», όπως άλλωστε και ο ορίτζιναλ σπαθαρέϊκος Καραγκιόζης, το βήμα είναι τεράστιο και όλως αυθαίρετο.
Έως πότε θα έχουμε για πρότυπο τον ταλαίπωρο καρπαζοεισπράχτορα, τον ανθρωπάκο που τρώει αβέρτα τα χαστούκια της ζωής, τον κακομοίρη, το φτωχοδιάβολο, τον παπατρέχα, τον λαμογιάκο ψιλικατζή, τον τυπάκο που τα κουτσοβολεύει με τη χωριάτικη πονηριά του χωρίς ωστόσο ποτέ να είναι ικανός για κάτι πραγματικά μεγάλο; Και δεν αναφέρομαι φυσικά μόνο στο Βέγγο. Το ζήτημα είναι τεράστιο και αφορά την αυτοεικόνα του Έλληνα, την αντίληψη που θέλει να έχει για τον εαυτό του. Αφορά την αγωνιώδη αναζήτηση μιας κατ' ουσίαν ψευδεπίγραφης λαϊκότητας / αυθεντικότητας / ελληνικότητας, που χρονολογείται απο τη γενιά του ΄30, τότε που «ανακαλύφθηκαν» ο Θεόφιλος, ο Χαλεπάς και τόσοι άλλοι «αδίκως περιφρονημένοι» δημιουργοί, που απο την αφάνεια πέρασαν στο άλλο άκρο της υπερπροβολής και της υπερεκτίμησης ... Ανυψώσαμε τον τρελό του χωριού σε περίοπτο θέση για να νιώθουμε εμείς καλύτεροι μες τη μετριότητά μας, πλάθοντας επιμελώς τις σχετικές μυθολογίες, βαρίδια ως και σήμερα δεμένα στα πόδια του πολιτισμού μας.
ιδίως με τη Βιέννη οι αράπηδες έχουν ιστορικά τόση σχέση όση και ο Τσακ Νόρης με ένα ΑΜΕΑ
Δεν ΣΑΣ τιμά ρε φίλε, δεν ΣΑΣ τιμά;!!!
Γι' αυτό ακριβώς το ΕΜΕΙΣ έχω ξελαρυγγιαστεί να μιλάω και να γίνομαι δυσάρεστος ρε φίλε, αυτό το γαμημένο το ΕΜΕΙΣ που έχετε ορθώσει οι ΜΟΝΤΣ απέναντι στους «ΑΛΛΟΥΣ», τους μη-μοντς, τα υπόσκυλα. Που για να διορθωθεί ένα κόμμα σ' ένα ορισμάκι τους πρέπει να γίνουν συμβούλια επί συμβουλίων και διασκέψεις επί διασκέψεων ανάμεσα στα Μεγάλα Κεφάλια, και ΑΝ τελικά καταλήξουν κάπου αυτές οι διαβουλεύσεις, που συνήθως όπως παραδεχτήκατε καταλήγουν στο πουθενά. Γαμώ τη γραφειοκρατία μου ρε φίλε δηλαδή, απο τον Άννα στον Καϊαφα και τούμπαλιν μέχρι να βρει χρόνο η χ ή η ψ ματρόνα να ασχοληθεί με το ταπεινό λήμμα του ταπεινού χρήστη. Γαμώ το τέρας της Γραφειοκρατίας, με τα φράγματα που ορθώνει ανάμεσα σε ανθρώπους. Νισάφι πια!
Πρόσεξε βικάριε, για σένα και τον τζιζους τα λέω κυρίως, που είστε νέα παιδιά και ωραία τυπάκια (για τους αλλους χέστηκα να σου πω την αλήθεια), η εξουσία είναι γλυκιά η πουτάνα, ο ιός της μπαίνει στο αίμα σιγά σιγά, χωρίς να το καταλαβαίνεις, ανεπαισθήτως που λέει ο ποιητής. Πρόσεξε γιατί το πολύ τακίμι με τους εξουσιαστές και τους κομπλεξικούς σε κάνει τελικά σαν τα μούτρα τους. Πρόσεξε μήπως υπερασπίζεσαι μια υπόθεση που δεν είναι δική σου, εγρήγορση εγρήγορση εγρήγορση, αυτοκριτική αυτοκριτική αυτοκριτική αυτό τίποτε άλλο, καλή σου νύχτα.