Comments by johnblack (1856)
Showing 151-180 from 1856
Πέραν της πλάκας, καλό είναι να μην παρασυρόμαστε σε εύκολους αφορισμούς, καταδικάζοντας μονοκοντυλιά λαούς και πολιτισμούς τους οποίους ελάχιστα γνωρίζουμε. Η Λιβύη, γενικότερα ο αραβομουσουλμανικός κόσμος, αποτελούν πραγματικότητες εξαιρετικά σύνθετες, που δεν μπορούν εύκολα να υπαχθούν και να ερμηνευθούν με τις δικές μας δυτικοκεντρικές κατηγορίες και εργαλεία. Πόσο μάλλον όταν εσύ, ως Ελλάδα, έως και πριν 20 μόλις χρονάκια ήσουν ένας μονολιθικός εθνικός κορμός με 98% ορθόδοξους ελληνόφωνους - μια εθνική ομοιογένεια αδιανόητη για τα περισσότερα κράτη του πλανήτη. Έχω συναίσθηση των αδιεξόδων ενός άκρατου πολιτισμικού σχετικισμού, που βλέπει παντού κυρίαρχα οριενταλιστικά discourses. To ουσιώδες είναι, ωστόσο, η προσπάθεια κατανόησης. Στο Μαγκρέμπ και την Κεντρική Αφρική, μετά το τέλος της αποικιοκρατίας, ετερόκλητα φυλετικά και εθνοτικά στοιχεία συνωθήθηκαν υπό την ίδια κρατική στέγη, μέσω μιας αυθαίρετης, εκ των άνω, χάραξης των συνόρων - θυμίσου, χαρακτηριστικά, την τερατωδώς αφύσικη ευθεία γραμμή που χωρίζει τη Λιβύη από την Αίγυπτο... Τα καραβάνια των περήφανων μπερμπερίνων διέσχιζαν επί αιώνες με τα ποίμνιά τους τις αχανείς εκτάσεις της Σαχάρας, χωρίς κανένα τεχνητό σύνορο να τους εμποδίζει, μέχρι που τους προέκυψε το εξ Εσπερίας εισαγόμενο φρούτο του νεωτερικού έθνους-κράτους. Να κατανοούμε λοιπόν κι όχι να καταδικάζουμε - φωτισμένοι δυτικοί ανθρωπολόγοι ενέσκηψαν στην εντατική μελέτη των βορειοαφρικάνικων πολιτισμών, ο Clifford Geertz στο Μαρόκο, παλαιότερα στο μεσοπόλεμο ο Evans-Pritchard με την περίφημη μονογραφία του για τους Sanusi της Κυρηναϊκής... Τεσπά, η συζήτηση είναι τεράστια, ελπίζω να έγινε κατανοητό το σημείο μου...
δηλαδή αλλίβε αποκλείεις να κρίνουν ορισμένοι εξ ιδίων τα αλλότρια; Μιλάω για το θέμα των διπλών λογαριασμών φυσικά, να προσθέσω δε, έτσι για την ιστορία, οτι το προηγούμενο μου σχόλιο, όπου έλεγα ακριβώς το ίδιο πράγμα, κατέβηκε άνανδρα και φασιστικά, χωρίς να περιέχει ίχνος υβριστικού χαρακτηρισμού. [mod]Αφαιρέθηκε απαράδεκτο ή ξεκρέμαστο σχόλιο.[/mod]
Μπράβο ρε φίλε! Για κάτι τέτοιες αρχιδάτες αναλύσεις είναι που παραμένω στο μάταιο τούτο σάη - ας μη τα ξαναλέμε, αν θέλουν να με διώξουν πρέπει να διώξουν εσένα πρώτα :)
Θα προσπαθήσω να επανέλθω με αξιώσεις.
Προς το παρόν μόνο κάτι για αυτά που είπε ο βικ: έχω κάποιες επιφυλάξεις να αποδεχθώ το εξελικτικό σχήμα που προτείνεις. Ένας καλός φίλος που δεν είναι πια μαζί μας έλεγε «από τη στιγμή που βγήκαν στη φόρα οι βυζάρες, όλα τελειώσανε, τίποτε άλλο δεν μας κάνει αίσθηση». Η οπή του αιδοίου είναι, παραδόξως (;), λιγότερο καυλωτική στην όψη σε σχέση με δύο ζουμερά βυζιά με χοντρές ρώγες. Το βυζί εξέχει, το αιδοίο εισέχει - εκτός κι αν κρέμεται κανα λειρί-θηρίο, οπότε το πράγμα αλλάζει κατά τι. Το προεξέχον βυζί είναι ένα ανάγλυφο έξεργο (high relief), εκπροσωπεί πλαστικές αξίες - που με τη σειρά τους παραπέμπουν στην αρχαιοελληνική λατρεία του σώματος, joie de vivre και τα ρέστα. Αντιθέτως, στην οπή του αιδοίου, ειδωμένη από κάποια απόσταση, κυριαρχούν οι ζωγραφικές αξίες, επιπεδότητα, επιφάνεια, γραμμικότητα, άρνηση του όγκου και της τρίτης διάστασης κλπ - αν ήταν ανάγλυφο θα ήταν βυθισμένο (sunken relief), σαν τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Οι πολιτισμοί που έδωσαν έμφαση στις ζωγραφικές αξίες (βυζάντιο, αρχαία αίγυπτος) τηρούσαν κατά κανόνα εχθρική στάση έναντι του σώματος.
Για να επανέλθουμε στο εδώ και τώρα, στο σωλήνα κυκλοφορούν βιντεάκια και πικς με αιδοιο-slips (κυρίως σε φάσεις που αι σταρζ εξέρχονται της λιμουζίνας τους χωρίς να φορούν εσώρουχο) τα οποία, προσωπικά τουλάστιχον, δεν μου κάνουν ιδιαίτερη αίσθηση όπως τα νιπ-σλιπ, πιο πολύ σε καφρίλα μου κάνουν. Αλλά αυτό είναι υποκειμενικό, ας πουν κι άλλοι τη γνώμη τους.
Χωρίς πλάκα, αυτό το ταμπού της ρώγας και της και καλούα τυχαίας και αιφνίδιας ανάδειξής της, σηκώνει πολύ ανάλυση. Αν έχει πάρει το μάτι σου κανα σοβαρό λινκ περί του θεμάτου ρίχτο.
Σωστός! Αναφανδόν το 2
Φυσικά. Οι villani ή contadini, δηλ. οι κάτοικοι της υπαίθρου, αποτέλεσαν το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού των βενετοκρατούμενων ελληνικών περιοχών. Οι αγροτικοί πληθυσμοί τοποθετούνται στη χαμηλότερη βαθμίδα κοινωνικής διαστρωμάτωσης, πιο κάτω από το λαό ή όχλο (popolo, popolari, plebe). Tα δύο ανώτερα στρώματα ήταν οι ευγενείς - μέλη των τοπικών συμβουλίων (nobili) και οι πολίτες ή αστοί (cittadini). Πλην των βιλλάνων, τα 3 υπόλοιπα στρώματα είχαν «αστικό» χαρακτήρα, απολάμβαναν δηλ. κάποια προνόμια τα οποία οι πρώτοι στερούνταν, π.χ. την δυνατότητα καταφυγής σε οχυρωμένες θέσεις σε περίπτωση εξωτερικής επίθεσης. Οι βιλλάνοι βαρύνονταν με αναγκαστική εργασία (αγγαρεία) και ειδικότερα την οικοδόμηση / επισκευή των πολύτιμων βενετσάνικων οχυρώσεων, προοριζομένων για την προστασία των ανώτερων στρωμάτων. Ως προς το προσωπικό καθεστώς, χωρίζονταν σε μη ελεύθερους (πάροικοι) και ελεύθερους, που ήταν και οι περισσότεροι - αν και τα όρια μεταξύ των δύο κατηγοριών εμφανίζονται συνήθως ρευστά και ασαφή.
Με τόσους outcasts που μαζεύονται σιγά-σιγά, σε λίγο θα δημιουργηθούν κοινότητες σλανγκο-εξόριστων, που θα μηχανορραφούν για να μεθοδεύσουν την επιστροφή τους, όπως π.χ. οι ευγενείς εμιγκρέ μετά τη Γαλλική Επανάσταση, ή οι εξόριστοι γιβελλίνοι (αυτοκρατορικοί) της Φλωρεντίας του 14ου αι.
Να συμπληρώσουμε κάποια ψιλοαυτονόητα επί του ορισμού (που ετάφη δι' ευνόητους λόγους): η αριστερά κάνει λόγο για καταδίκη στη συνείδηση (δηλαδή σε έναν μη-τόπο) διότι ελλείπει το κυρίως ζητούμενο, η καταδίκη στο στίβο της πραγματικότητας. Η αριστερά αιθεροβατεί και παραμυθείται, εντούτοις, παρά την ήττα της στο πεδίο της πολιτικής, δεν είναι λιγότερο πραγματική η επικράτησή της στο πεδίο των νοοτροπιών. Ηττήθηκε πολιτικά, επικράτησε πολιτισμικά, τουλάχιστον μετά το '74. Διαβιούμε ακόμη εντός αυτού του παραδείγματος και, υπ' αυτή την έννοια, η περίφημη περίοδος της μεταπολίτευσης καθόλου δεν έχει τελειώσει. Εξού, επιστρέφω, και το θάψιμο.
σχεσάκι, νευράκια, μπαφάκι, παίδες εάν έχετε σκοπό να αντιγράψετε όλα τα υποκοριστικά απο τα λεξικά πείτε το να βάλουμε στολή αμιάντου και να κατέβουμε στο υπόγειο περιμένοντας απλά το τέλος του κόσμου.
Εξαιρετικά Μεγαλειώδες Λήμμα βράσταμαν, και Πολύ Πολύ Σλακ βεβαίως!! Να ανεβάζεις κι άλλα τέτοια βρε, μας λείψανε!!!
J. M. Rist, «Hypatia», Phoenix, vol. 19, No 3 (Autumn 1965), pp. 214-225.
Αν δεν έχεις πρόσβαση σε JSTOR μπορώ να στο στείλω.
Δες επίσης παππούλη Μεταλληνού, Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;, εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2003, σελ. 175-187.
Της οποίας η πρωτοτυπία σκέψης έχει σοβαρά αμφισβητηθεί απο τη νεώτερη έρευνα. Η φήμη της είναι μάλλον άσχετη με την ιστορική της θέση στη χορεία των αλεξανδρινών στοχαστών. Εμφανίζεται απλά ως μια ακόμη λαμπαδηδρόμος μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο του Πλατωνισμού. Ουσιαστικώς ανεπηρέαστη από την επιρροή του Πλωτίνου, αποδέχθηκε, δίδαξε και μεταβίβασε έναν συντηρητικό πλατωνισμό σε ένα μικτό, παγανιστικό και χριστιανικό, ακροατήριο. Το γεγονός ότι ήταν γυναίκα διόγκωσε τη φήμη της σε μια εποχή όπου η μορφωμένη γυναίκα ήταν σχετικά σπάνιο φαινόμενο. Το φοβερό της τέλος της εξασφάλισε μια μεταθανάτια δόξα την οποία τα φιλοσοφικά της επιτεύγματα ποτέ δεν θα είχαν δικαιολογήσει.
αυτό το αστειάκι είναι πιο παλιό κι απ' τις πέτρες
adnoto
και νομίζω πως τέτοια ad hoc μήδια δεν προσφέρουν τίποτα στον ορισμό και πρέπει να κατεβαίνουν. Κι εγώ παλιότερα είχα ανεβάσει πικ με τον άλκη κούρκουλα στο λήμμα άλκης και, δικαίως ή αδίκως, οι μόντουλες μου την πέσανε και η πικ πήρε πόδι.
μια χαρά είν το κοριτσάκι, chuck γουάτ εξάκτλυ ιζ γιορ πρόμπλεμ;;
ναι όντως θυμίζει γνωστό σλάνγκο...
κι όπως είχε πει ο αλ μπάντη, πρέπει να βγει νέο χαρτονόμισμα των 99 δολαρίων αφού τα περισσότερα προϊόντα τόσο κοστολογούνται, να γλιτώνουμε και τα ρέστα δηλαδής...
Κι όμως, η οργή είναι χρησιμότατη ενίοτε. Δεν είναι όλες οι αποφάσεις που παίρνουμε εν βρασμώ λανθασμένες, κάθε άλλο. Πολλές φορές μια οργισμένη και παρορμητική αντίδραση σε βοηθά να ξεμπλέξεις, βίαια έστω, απο μια χρονίζουσα νοσηρή κατάσταση. Κατάσταση από την οποία πιθανόν να μην απεμπλακείς ποτέ, εάν εξακολουθείς να τα σταθμίζεις όλα νηφάλια και ορθολογικά, προσηλωμένος στο δόγμα της αυτοσυγκράτησης. Η βία είναι η μαμή της ιστορίας. Το πάθος και ο ψυχικός σάλος διεκδικούν επαξίως το δικαίωμα στην ύπαρξη, το θυμικό συνιστά άλλωστε το ένα απο τα τρία μέρη της ψυχής στον Πλάτωνα, είναι η κατεξοχήν αρετή των φυλάκων. Έχω κατά καιρούς πάρει αρκετές αποφάσεις εν θερμώ και για τη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν έχω μετανιώσει, εντέλει το ουσιώδες είναι πως καταφέρνεις να εκφραστείς, να μην είσαι δούλος της συνείδησης αλλά και των κοινωνικών «πρέπει».
(πόσες «καταπληκτικές» μανάδες δεν λένε στο παιδί τους που το βάρεσαν στο σχολείο «ε, βάρα τους και συ! [μη μας βγεις και πούστης]») xalikoutis
Και τι να του πει δλδ η καψερή η μάνα βρε χαλ, «γύρνα και το άλλο μάγουλο»; Στην τελική πρόκειται περί νόμιμης άμυνας, και μάλιστα εναντίον εγκλήματος διαρκούς (διότι νομίκαλλυ οι διάφορες επιθέσεις του μπούλη δεν στοιχειοθετούν πολλές διακριτές πράξεις αλλά μία διαρκή). Ένας βαθμός αυτορύθμισης των κοινωνικών σχέσεων είναι απαραίτητος, δεν γίνεται για όλα με ψύλλου πήδημα να προσφεύγουμε στους «αποπάνω»: de minimis non curat praetor. Γι' αυτό άλλωστε ο νομοθέτης θέσπισε τα περί άμυνας. Μια δυναμική αντιμετώπιση είναι συχνά η βάση για έναν επί το ορθότερον επαναπροσδιορισμό της σχέσης μπούλη-θύματος. Στη β' δημοτικού π.χ. μου είχε πραγματικά ζαλίσει τον έρωτα ένα τυπάκι για κάμποσους μήνες. Έκανα υπομονή, το είπα στη δασκάλα μία, το είπα δύο, το είπα τρεις, τίποτα, μερ χαμπάρ. Μέχρι που σε μια δόση μου γύρισε το μάτι, τον άρχισα στις γρήγορες, τον έριξα κάτω και για κερασάκι του έχωσα στο στόμα το σφουγγάρι που 'ταν τίγκα στην κιμωλιόσκονη. Ε λοιπόν μετά το παιδί με προσέγγισε και κατέληξε να κάνουμε παρέα και να παίζουμε γκέτα ρομπότ και δεγκζερω τι άλλες αηδίες παιγνίδια τότε κυκλοφορούσαν..
Κάτι ανάλογο συμβαίνει με το διαβόητο «μαζί τα φάγαμε» που φυσικά είναι απο τις πιο σοφές κουβέντες που έχουν ακουστεί. Δεν υπάρχουν μόνο «αθώα θύματα» και «ένοχοι θύτες», όλοι μαζί βράσαμε στο ίδιο καζαν-ντιπί και όλοι φάγαμε το κατιτίς μας, δώστου δάνεια και κόντρα δάνεια, δώστου αμαξούμπες πολυτελείας που δεν είχαμε να τις ξοφλήσουμε, δώστου εξόδους και γκλαμουριές και τα ρέστα και μετά τον φάγαμε στον κώλο και δικαίως και τώρα κλαιγόμαστε σαν τις πουτάνες.
Και καλά όλαφ τα ρε φίλε αλλά πως μπορείς να βάζεις μια τόσο κοφτή διαχωριστική ανάμεσα «πελάτες» και «αφεντικά». Και ποιος δλδ είναι ο σκληρός πυρήνας του υποκόσμου, αυτός που «μόνο εκμεταλλεύεται» και «μόνο-γαμάει-ποτέ-δεν-τον-γαμάνε»; Μήπως είναι λίγο (πολύ) σχηματικά όλαφ τα;; Τα ρολάκια εναλλάσσονται, έτσι για να'χουμε ποικιλία... Σήμερα σε εκμεταλλεύομαι γώ, αύριο με εκμεταλλεύεσαι συ, έτσι παν αυτά. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε...
Και στο φινάλε δε λένε πως «ο πελάτης είναι το αφεντικό»;; Αξίωμα παλιό που εσχάτως έχει επανακάμψει, ο καταναλωτής (ο όποιος καταναλωτής) έχει πάψει να θεωρείται άβουλο πλάσμα που παραδίδεται αμαχητί στα κελεύσματα της kulturindustrie, χαράσσει προσωπικές στρατηγικές, διαφοροποιείται, επιλέγει.
Έλα σπίτι μου για
καφέ... να τα πούμε... να δούμε ταινία... να διαβάσουμε... να σου δείξω το ενυδρείο μου...
κι αν δε σου αρέσει ντύνεσαι και φεύγεις.
Πολύ καλό και πανέξυπνο κείμενο, και άδικες οι ενστάσεις του ΑΛΛΟΥ περί ύβρεων κλπ.
συμφωνώ με αυτό που λες, ιδίως το πρώτο, υπό την προϋπόθεση φυσικά οτι θα γίνεται επώνυμα.
vic, θα ήταν ενδιαφέρον να κάναμε ένα γκάλουπ μεταξύ χρηστών ώστε να μάθουμε ποιοι την ξέρουν και ποιοι όχι, πλην όμως η συντριπτική πλειοψηφία μου τα'χει μαζεμένα και επομένως το αποτέλεσμα της έρευνας θα ήταν εντελώς αναξιόπιστο.
[mod]Αφαιρέθηκε απαράδεκτο ή ξεκρέμαστο σχόλιο.[/mod]
πάντως αυτηνής της τσιτσιμπίκου που το παρουσιάζει της τον σφύριζα εύκολα
khan μας κάνεις ζημιά, όντως το μωρό είναι καταστροφή...