Comments by HODJAS (3417)
Showing 361-390 from 3417
Έχεις τρίχες στο στήθος;
:-Ρ
Εκ του ταυτόσημου ιταλικού cornuto e mazziato (υπάρχει και σε cornuto e contento = χαζοχαρούμενος-λεβεντομαλάκας).
Omnia ex omnibus
Σπέκ!
Το άλλοθι που ζητούσα χρόνια για να μην κόψω τις μπύρες!
Σωστός!
Δεν ισχύει απόλυτα.
Μόνο στην Αθήνα, ισχύει το σχήμα έχει «μ' αρέσεις-σ' αρέσω-φύγαμε».
Η νεοελληνική σεξουαλική επαρχιωτίλα, εξαργύρωσε τους κοινωνικούς φραγμούς σε ρήτρα τουπέ.
Όσο πιο μικρό το μέρος, τόσο πιο «δύσκολες», σνόμπ και «αεράτες» (δήθεν λόγω επιλογής) το παίζουν οι γυναίκες.
Όταν κάτσουν όμως, τα δίνουν όλα.
Έτσι, παραφράζοντας τον ποιητή:
[I]Έκαναν οίστρο του μουνιού,
τον φόβο της διακόρευσης[/I]...
Αγαπητέ μου ανηψιέ,
Λησμόνησες να αναφέρης, οτι ο δεύτερος ξαδελφός του απο το σόι της θειάς του της Βαρνάκαινας (του Σπήλιου), παιδί της Αφροδίτης και του Ποσειδώνα Μηχανιώνας, ονόματι Αβάντ Γκάρντ Έλλης απο την Αγιάσο Λέσβου και κατά σύντμηση Βαν Γκέλης, μουσικός πρωτοπόρος το επάγγελμα, έκανε διεθνή καριέρα στα Παρίσα και στα Λονδίνα ανήμερα της δεκαετίας του ’68.
Θα σε μαλώσω.
Πες της να λύσει το εξής πρόβλημα:
Ένας Έλληνας παίχτης, βάζει κάθε 4 σούτ κι ένα καλάθι.
Τα υπόλοιπα σούτ, χτυπάνε στεφάνι.
Αν
3 στεφάνια = -3 καλάθια και -3 καλάθια = ένας πάγκος.
Πόσες ελληνιές μας κάνουν 4,5 πάγκοι;
:-Ρ
Καλά έλεγα εγώ, οτι η απάντηση θα μας έρθει απο την Γαλλία...
;-)
Σπέκια του σάραντος!
όπως λέμε την ελλειμματική φράση «... τώρα μας λές πως είναι ακριβές...»
Ο καρφής Mitch O' Tacquey έδωσε τους αγωνιστές του IRA στα μαντρόσκυλα των Black & Tan βλ. ταινία «The Informer» (John Ford 1935).
Εμένα μου θύμισε τον Ιρλανδό μεγιστάνα H.S. (Harry Stottle) O' Nassey, που παντρεύτηκε μια συμπατριώτισσά του, που ήτανε λέει απο Τζάκι...
:-P
Μια σοβαρή και ζυγισμένη επεξεργασία της πληροφορίας απο το κοινό, δεν θα πρέπει να συνίσταται ούτε στην δαιμονοποίηση του ελεγχομένου (να λιώσει στη φυλακή ο πούστης!) ούτε όμως και στην ρομπινχουντοποίησή του (γειά σου ρε μάγκα!) γιατί μόνο μαζί δεν τα φάγαμε.
Το άτομο (όποιο κι αν είναι αυτό), είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Σημασία δεν έχουν τα άτομα αλλά ο Μηχανισμός που τα παράγει και συντηρεί.
Είπαμε. Τα μεγάλα πνεύματα συζητούν ιδέες, τα μεσαία γεγονότα και τα μικρά, πρόσωπα.
Παρατηρείται λοιπόν, οτι ο δημοσιογράφος στην προσπάθειά του να φανεί οτι «ξεσκεπάζει» τα σημεία και τα τέρατα και πάλι κάνει ευθηνό αναγωγισμό, υποβιβάζοντας δομικά ζητήματα, σε προσωπικά (γιατί τόσο τον παίρνει).
Αυτές τις μαλακισμένες φυσαρμόνικες (απο το γενικό στο ειδικό και τανάπαλιν καταπώς μας βολεύει) όμως, κήρυττε ο Χριστιανισμός (ο Κύριος ήτο πένης-αλλά το παπαδαριό πρέπει να’ χη περιουσία, τα του Καίσαρος τω Καίσαρι-κι άσ’ τους Ρωμαίους να πετσοκόβουν, «βοήθα τον πτωχότα»-όχι «εκρίζωσε το σύστημα που τον αναπαράγει» κλπ-κλπ) και η παρ’ ημιν αίρεσή του, ο Καζαντζιδισμός (μισώ τα πλούτη-όχι τους πλουσίους, φταίει η φτώχεια κι η μοίρα)...
Με μια προσεκτική ανάγνωση όμως, εκείνο που καταφέρνει ο λειτουργός της εξημέρωσης, είναι να αποδεικνύει περίτρανα (άθελά του), την ξεφτίλα των Κρατικών Αρχών, σ’ όποιον έχει μάτια να την δεί.
Ο Μηχανισμός έχει όργανα, που είναι κατά πολύ σημαντικότερα του εικονιζομένου «βοηθού εκπλήρωσής» τους, έστω και μόνο για τον λόγο οτι τα εκλέγουμε (και σε κάθε περίπτωση τα πληρώνουμε) για να κάνουν μια συγκεκριμένη δουλειά και συνεπώς θα πρέπει η απαξία, που εσκεμμένα προσωποποιείται και περιορίζεται στο -εν πολλοίς τυχαίως- επιλεγμένο πρόσωπο, να κατευθύνεται επί το ορθότερο:
α) Έναντι των αιρετών –και μη- εκπροσώπων των Αρχών, που ανέχθηκαν, συντήρησαν, συναλλάχθηκαν, υπέθαλψαν και εν τέλει άντλησαν οφέλη απο την συμπεριφορά του, επί τόσον καιρό.
β) Έναντι του ίδιου του δημοσιογράφου, που αποφεύγει να τους κατονομάσει.
Δεν γίνεται να διηγείσαι στον κοσμάκη ένα τρανό τσιμπούσι και να του πετάς εκεί μια φτερούγα, να ψευτοχορτάση...
Όταν οι άλλοι τα’ χουν κάνει πλακάκια, εμείς γιατί να την βγάλουμε με μωσαϊκά;
Οι δημοσιογράφοι κουνάνε την τραμπάλα: Πότε ανεβάζουν στα ύψη-πότε καταβαραθρώνουν ένα πρόσωπο, ανάλογα με τις περιστάσεις και τις εντολές τους (π.χ. βλ. Στρώς Κάν).
Εκείνο που προκαλεί αηδία, είναι το γεγονός οτι οι ίδιοι δημοσιογράφοι, που λιβάνιζαν τον Χριστόδουλο στην αρχή της καριέρας του, που είχε μπεί με τις μπάντες, όταν του έκοψε τον βήχα η πολιτική ηγεσία, άλλαξαν τροπάρι: Μέχρι και «κύριο Χριστόδουλο» τον προσφωνούσαν επιτιμητικά (χωρίς τίτλους κλπ)!
Όλα αυτά θυμίζουν την ατάκα του Βαγγέλη (αρκούδα) στο «Σόου Μπίζνες» του Αρκά, που έλεγε οτι μισεί την Θέκλα, γιατί τον κάνει να συμπαθεί τον Χλέμπουρα...
Τσιμέντο αντί άμμο ;-)
Περαιτέρω:
Αν υποτεθεί, οτι η έκφραση προέρχεται απο την βουκολική τέχνη, δεδομένου οτι ως επί το πλείστον κρεμούσαν οι τσομπαναρέοι κουδούνια (π.χ. κύπρους) στα κριάρια (πρβλ. έκφραση στην λογοτεχνία γκεσέμι=το ζώο που προπορεύεται), που οδηγούσαν το κοπάδι, τότε ίσως να ισχύει συνεκδοχικά (το φέρον αντί του φερομένου) σαντικλέρι > σιντεγκλέρι => το κουδούνι που κουβαλάει το κριάρι => το κριάρι αυτό καθ’ αυτό.
Άραγε, τραβιέμαι (=μαλώνω) σαν τα σιντεγκλέρια = τσακώνομαι σαν τα κριάρια (;)
Αυτά τα κουδούνια, έχουν περάσει στην λαογραφία με πάμπολλες έννοιες (π.χ. ηγέτης, αρχιδάτος, μπαίγνιο, μούτρο κλπ), βλ. εδώ το κείμενο του Λημνιώτη Σταύρου Τραγαρά:
[I][...] Οι πρόσφατες αποδοκιμασίες και οι προπηλακισμοί των πολιτικών, από αγανακτισμένους πολίτες, συνοδεύονταν από ηχητικά…εφέ, παραγόμενα από κατσαρολοχτυπήματα, βαβουζέλες, σφυρίχτρες και…κουδούνια. Ως γόνος παλαιάς βουκολικής οικογενείας, όπως φανερώνει άλλωστε και το επώνυμό μου, εγγεγραμμένος εις το λίμπρο ντόρο της λημνιακής τσοπανικής…αριστοκρατίας, γνώστης όθεν της κουδουνικής και βροντζιδοποιίας, παρακαλώ επιτρέψτε μου να αναλύσω στα γρήγορα, τα…κουδουνάτα καμώματα.
Το κουδούνι, λημνιαστί κδουν’, που φορούσαν στα αιγοπρόβατα για ομορφιά, αλλά και για να τα εντοπίζουν, ανέκαθεν εθεωρείτο σύμβολο διαπόμπευσης. Στον διαπομπευόμενο παίζνε το κδουν’. Ο αναξιόπιστος γίνεται κδουνάς, κδουνατζής, κδουν’ζμένος. Εκτός απ’ το παίξιμο του κουδουνιού μπορεί και να τον φορέσνε το κδουν’. Πριν του το φορέσουν τον προειδοποιούν λέγοντας, τ’ ακούς το κδουν’; Αν δεν το ακούσει έγκαιρα, τότε θα κδουνίξνε οι μπομπές τ’. Και τότε κινδυνεύει σαν τον κάτο, που τον κρεμάσαν κδουν’ οι ποτκοί.
Όλα τα κουδούνια δεν είναι όμοια. Αυτά που γίνονται από μπρούντζο λέγονται βροντζίδια, βγάζουν δε καλύτερο ήχο. Αυτά που γίνονται από ντενεκέ και είναι κάπως στρογγυλά λέγονται μυτιλ’νάρια, γιατί τα φτιάχνουν στη Μυτιλήνη. Τα πλατιά ή «πλακερά» τα λένε μσοκούδνα. Τα λίγο μικρότερα τα λένε τσακλάρια. Τσακλάρια λένε και τους …όρχεις. Το πέτσινο λουρί, με το οποίο τα κρεμούν στο λαιμό του ζώου, είναι το λουροκούδνο. Σε μερικά ζώα συνδέουν το λουροκούδνο με ένα ακόμα λουράκι που το τοποθετούν γύρω απ’ το ρύγχος του, τη λεγόμενη μπρουμταριά. Η μπρουμταριά μπαίνει για να μην χάνεται το κουδούνι, αλλά κυρίως για να παίζει το κουδούνι σχεδόν συνέχεια, με κάθε μικρή κίνηση του κεφαλιού του ζώου. Η τρόικα μας φόρεσε οχ’ μόνε κδουν’, αλλά κι μπρουμταριά.
Κδουνάς είναι και ο ντεμί άντρας, λημνιακά μπνες, ενώ κδουνάτος είναι ο βαρβάτος, ο έχων κδούνια, στην περίπτωσή μας, πολιτικούς…όρχεις. Κατά τους αγανακτισμένους οι κυβερνητικοί πολιτικοί, λημνιακά θα μπορούσαν να ονομασθούν κδουνιαζμέν’ μπνέδες ή αλλιώς μπνέδες με το κδουν’. Οι της μείζονος αντιπολίτευσης, που παριστάνουν τους αθώους, κρυφομπνέδες, ενώ οι κυβερνητικοί, που κάνουν πως δυσανασχετούν ενώ ψηφίζουν όλα τα μέτρα, αντρακλομπνέδες. Ο κόσμος φωνάζει σε όλους, φανήκαν τα κδούνια σας και μαζέψτε τα κδούνια σας και φύγ’τε.
Πιο…αναβαθμισμένο σύμβολο από το κουδούνι είναι η καμπάνα. Παλιά, όταν ένα σημαίνον πρόσωπο π.χ. μητροπολίτης, πολιτικός, κλπ, έφτανε σε ένα χωριό, οι κάτοικοι χτυπούσαν την καμπάνα εις ένδειξη σεβασμού. Με τον καιρό, η έκφραση θα τον παίξνε τ’ γκαμπάνα, πήρε αντίθετη έννοια, δηλαδή της διαπόμπευσης. Το καμπάν’ζμα λοιπόν είναι η διαπόμπευση. Εν προκειμένω, δεν έπαιξε απλώς, αλλά βούγ’ξε η καμπάνα. Λόγω του κρεμάμενου…σχήματος, καμπανέλια ή καμπανέρια λένε και τους όρχεις. Καμπανίζουν λοιπόν οι πολίτες τους πολιτικούς, κι αυτοί όμως εις ένδειξη…ισορροπίας, τους γράφτνε στα καμπανέργια τς. Για να εκπληρωθεί το ρηθέν υπό των αγανακτισμένων αρχίδια πολιτικοί. Για να μην αισθάνεται αδικημένο το γυνακείο φύλο, σας πληροφορώ ότι η λημνιακή λαϊκή σοφία συσχέτισε την καμπάνα και με το αιδοίο. Τι λένε οι πολίτες στους πολιτικούς, που κατέστρεψαν τη χώρα και τώρα παριστάνουν τους σωτήρες, νυν και μελλοντικούς; Και το μνι εχ’ γλωσσίδ αλλά δεν έναι καμπάνα. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η πολιτική της είναι καθαρή σα τ’ φωνή τς καμπάνας, οι πολίτες όμως λένε ότι άλλα ντ άλλα σμαιν’ η καμπάνα κι ότι μπέρδεψε το χτύπμα για γιανγκίν’ με το χτύπμα για λείψανο. Η τρόικα διατάζει και η κυβέρνηση είναι σαν τον κακό μαθητή, που ο δάσκαλος τον εχ’ μόνε να χτυπά τ’ γκαμπάνα. Θα πείτε ας πρόσεχαν, κι αυτοί κι εμείς, αφού είναι γνωστό ότι όποια παιζ με καμπανέλια, δε τς απολείπνε τα παιδέλια.
Αγαπητοί αναγνώστες ευτυχείτε. Τι θα γίνει; Κοντά χτυπά οχ’ μόνε το κδουν’ κι γη καμπάνα, αλλά κι ο ντούμπανος.
[...]
[/I]
Χμμμ...
Μόλις έλαβα (προφορικά) την πληροφορία απο δυο διαφορετικά ατόματα, για την χρήση της λέξης σαντικλέρι:
- Εκκρεμές χρυσαφικό (αργυροχρυσοχοΐα),
2α. Κουδούνι αμνοεριφίου (Κρήτη) και
2β. Ξύλινο ή μεταλλικό δοχείο γάλακτος (Κρήτη).
Σάμπως και να' μαστε μέσα...
Επίσης συμπτωματικό είναι L' Enver Hoxha...
Τιπεστώρα!
Όταν ο χρήστης συνειδητοποιεί την εξάρτησή του, νομίζει οτι η λύτρωση περνάει μέσα απο την ολοκληρωτική καταστροφή.
Πολλοί ξεκίνησαν με Warcraft και κατέληξαν στα σκληρά...
;-)
Επίσης, «τα χώνω» = 1. Βρίζω/κατσαδιάζω, 2. γαμώ (ενώ χώνομαι=την πέφτω σε πρόσωπο, την χώνομαι=αράζω/τρυπώνω κλπ), 3. προκαλώ μπάχαλα (πετώντας μολότες/πέτρες κλπ).
Έτσι. Επίπεδο!
Am speksten!
Ιταλιστί: Puzzi più da vivo che da morto! (ζέχνεις ζωντανός πιότερο κι απο ψόφιος)...
Απο εγκλέζικο γκράφιτο του '70:
Ο Σπάιντερμαν δεν υπάρχει.
Σούπερμαν
Ο Σούπερμαν είναι ο Κλάρκ Κέντ.
Σπάιντερμαν