Comments by HODJAS (3417)
Showing 421-450 from 3417

Ο Καββαφίας, εκειός ο κουρλο-ναυτικός απ' την Ιθάκη, λέει τον λουφαδόρο ναύτη «σκάπουλο».

Στα ιταλικά όμως scapolo είναι ο μπεκιάρης (μάλλον διότι τη γλίτωσε)...

+1 πανκελ!

Άκου γονιδίωση!!!
:-)

Ζ

Η εναλλαγή οδοντικών (τ-δ-θ), ουρανικών (κ-γ-χ), υγρών (λ-ρ) και ρινικών (μ-ν) συμφώνων, είναι φαινόμενο που παρατηρείται σε πολλές γλώσσες και γίνεται είτε για λόγους ευφωνίας είτε φωνητικής απο ξεχασμένα τοπικά ιδιώματα.

Π.χ. Θα έλ****θεις-Θα' ρθεις-θα' ρ****τεις
Θύρ (ελ.) -Tür (γερμ.)-Door (αγγλ.)
Θέρτυ (αγγλ.)-Tτάρρτ'ε (ιρλ.)
Tεθειμένος-αντί θεθειμένος
Κλάμπ-χλάμπ-χλώμπ (ΒΔ Αγγλία)
αδελφός-αδερφός
σάλτα-σάρτα (Ν. Ισπανία)
σολτάντο-σουρτάν'τ (Ν. Ιταλία)
τσέκ-τσέχ (Λίβερπουλ)
Λέηκ-Λέεκ-Λόκ-Λόχ (Σκωτία)
κολιόνε-γουλιόν[ε] (Ν. Ιταλία)
μάμα-νάνα (αγγλ.)

κ.α. (βλ. Χαρχούδας)

Κάπως λέγεται αυτό στη Γλωσσολογία, anyone to enlighten my negro ass;

The feta-derivative good weather I shall parareap at my arbitrary in Slosh (Minerva State). Make an effort to copy, if it is, to trawler you a little fountain = το φετινό καλοκαίρι θα παραθερίσω στο αυθαίρετό μου, στη Λούτσα (Αρτέμιδος). Κοπιάστε, άμα είναι, να σας τρατάρουμε ένα φοντανάκι...

Sue Rees says
shit high and gaze!

Mea culpa.

Πάντως στα τούρκικα σαντέ σημαίνει όντως απλός, λιτός, σκέτος κλπ και σαντέ καπνός είναι ο άμπλεντος.
Τώρα, όπως λέει κι ο Κώστας Τσάκωνας, υπάρχουν δυο (2) περιπτώσεις άρσης του καταλογισμού (culpability):

Α) Να είναι όντως πολύ πειστική η ετυμολόγηση απ' τα τούρκικα, (οπότε δεν τιμωρούμαι λόγω συγγνωστής πλάνης 31 ΠΚ).

Β) Να μου έχει λασκάρει τελείως, (οπότε δεν τιμωρούμαι λόγω διατάραξης της συνείδησης 34 ΠΚ).

Καλό τριήμερο!

Επιχείρημα: Βασικά, έφαγα φλάσ.

Όταν έμαθα τί σημαίνει sade ταμπάκος στα τούρκικα και έχοντας κατά νού την παλιά (μπαρμπαδόθεν) παραγγελία προς περιπτεριούχο (πιάσε ένα άσσος/παλλάς/κιρέτσιλερ κλπ σκέτο), λέω θα 'χει να κάνει με τον πούρο (αχαρμάνιαστο) καπινό.
Π.χ. τα αμερικάνικα κωλοτσίγαρα που φουμέρνουμε, λένε όλα πάνω blend (δηλ. τρέχα γύρευε τί ποντικοουρά καίμε).

Νατυρελμών, μπορεί να πρόκειται και περί κλαπαρχιδείας, που κατέβασε το πτωχό (πλην τίμιο) το μυαλό μου, οπότε παρακαλείται η ομήγυρις όπως το εγγράψει αρμοδίως...

Ούτε κι εγώ το κατάλαβα ποτέ. Μάλλον λογοπαίγνιο (τί υγεία ρε, με το σανό);

Μπάει δε γουέει το «Σαντέ» δεν έχει καμία σχέση με το γαλλικό santé (υγεία), αλλά με το τούρκικο sade (μόνο, σκέτο, απλός, λιτός) δηλαδή όπως έλεγαν οι σταμπουλούδες σα-d-έ τουμπεκί τον σκέτο-αγνό καπνό, χωρίς χαρμάνιασμα με άλλες ποικιλίες ή χασίς.

Έστω Νόηση: Ξέρω οτι μπορώ.
Έστω Βούληση: Μπορώ γιατί θέλω.
Έστω Λόγος: Ανάβαση απο το αφηρημένο στο συγκεκριμένο (γιατί μπορεί να γίνει κάτι => γιατί μπορώ εγώ να το κάνω).

Εντελώς χοντρικά, καίτοι κατά τα φαινόμενα έχουμε ένα μάτς βουλησιαρχίας – νοησιαρχίας, εν τούτοις οι θιασώτες της έκφρασης, είτε α) εμφορούνται ή β) κρύβονται πίσω απο συναισθηματικιστικές (emotionalismus) αντιλήψεις, που είναι απόρροια φυσικών ενδιαθέτων παρά θετικά λογικών αρχών, οι οποίες ως ψυχικά φαινόμενα αντιστοιχούν σε αυθυπόστατα αντικειμενικές σφαίρες των πραγμάτων, αξιών κλπ, πέρα και έξω απο την περιοχή της συνείδησης. Αν ισχύει το υπό α) να το συζητήσουμε.
Αν ισχύει το υπό β) όχι το ασφαλέστερο όχημα, για την αναζήτηση του τυπικού ή διαλεκτικού Λόγου.

Παράδειγμα:

Ο Ακινάτης, είχε πάρει πρέφα οτι η γκόμενα του Νίτσε τον γούσταρε.
Ο Νίτσε, την κρατούσε κλειδωμένη σπίτι με το έτσι θέλω.
Ο Χιούμ, μπούκαρε απ’ το παράθυρο, επειδή έτσι του την κάβλωσε.
Ο Τσάκ Νόρης ήταν ήδη εκεί και άναβε τσιγάρο...

χεχε
;-)

Σωστός!

Ορθή και η παρατήρηση Τζένης: Παλιά λέγαμε παρ' τον παπά, όταν περνούσε κανείς ιερωμένος και πιάναμε τ' αρχίδια μας (όταν το αντιλαμβάνονταν μας κυνηγούσαν έξαλλοι!) βλ. και εδώ.

Το λήμμα και το μήδι, μου θύμισε όμως μια παλιά χορευτική φιγούρα του ζεϊμπέκικου (την έχω διαβάσει δεν την έχω δεί-πρέπει να' χει να γίνει κάτι τέτοιο πάνω απο 70 χρόνια!), κατά την οποίαν ο χορευτής φούχτωνε τ' αρχίδια του, όχι απο επίδειξη αποδοκιμασίας στους υπολοίπους, αλλά μάλλον ένεκα αντριλίκι (π.χ. άλλη παρεξηγημένη φιγούρα είναι το χτύπημα της φτέρνας με την παλάμη-κατάγεται απ' τις ανάλιες=επιδεικτικό κάρφωμα σουγιά στην φτέρνα απ' τον χορευτή την ώρα που έφερνε τις βόλτες του-χόρευαν βαστώντας λάμες στα δυο χέρια κ.ο.κ.).

Και φέρνω τις βόλτες μου.
Για το λαογραφικό, ντάξει μπορεί να γίνει επιχείρηση.
Όμως εκείνο το «μου» (π.χ. έχω πιεί τα ούζα μου, φέρνω τις βόλτες μου, πάω τα ταξίδια μου, φέρνω τις εξάρες μου, μπήκα στο αμάξι μου και εντάξει μου κλπ), θυμίζει το ατομικιστικό «κάνω τη ζωούλα μου» και θέλει και γλωσσολογική και ψυχολογική και φιλοσοφική ανάλυση.

Πολύ καλό!

το καημένο.

Ιταλιστί: Con pazienza e molta saliva un elefante scopa la formica

Να κοροϊδεύει κάποιος τα παιδιά στο Σύνταγμα είν' εύκολο. Να κάνει συγκεκριμένες προτάσεις είναι δύσκολο.
Ποιόν βολεύει το ποιματάκι:

[I]Ποιὸς νἆναι αὐτὸς ὁ «Κύριος Κανείς»;
Χθὲς σὰν καθήσαμε νὰ πιοῦμε τσάι,
μπράμ, νά σου τον, ἕνα φλυτζάνι σπάει
καὶ βρέχει τὸ φουστάνι τῆς Φανῆς,
ὁ σκανταλιάρης «Κύριος Κανείς».

Κι ὕστερα τσίμπησε τὴν ἄσπρη γάτα,
ἔσπασε καὶ δυὸ-τρία καλὰ πιάτα,
ἐζούγκηξε τοῦ Γιάγκου τὸ καπέλλο,
καὶ ξέσκισε τῆς Ἕλλης μας τὸ βέλο,
καὶ μούγκριζε φριχτὰ σὰν Ἐρυννίς,
ὁ πεισματάρης «Κύριος Κανείς».

Ἔχει θαρρῶ κακὴν ἀνατροφή,
γιατὶ ἔβαλε μὲς τὸν καφέ μου ἁλάτι,
καὶ μοῦ ἔμπηξε καρφίτσες στὸ κρεβάτι,
καὶ στὸ σκαμνὶ τοῦ μπέμπη ἕνα καρφί,
κι ὕστερα τὸν ρωτοῦσε: «ποῦ πονεῖς;»
ὁ κατεργάρης «Κύριος Κανείς».

Ποιὸς νἆναι; -Μπὰ κανείς μας δὲν τὸν ξέρει,
κανείς μας δὲν τὸν εἶδε πουθενά...
Μ᾿ αὐτὸς τὰ παιχνιδάκια μας χαλνᾶ,
κι ἔσπασε καὶ τῆς πλύσης τὸ πανέρι.
Δὲν εἶναι φαίνεται, καθόλου εὐγενὴς
αὐτὸς ὁ μάγκας «Κύριος Κανείς».

Δὲν τὸν γνωρίζουμε! Ὀρκιζόμαστε.
Μὰ ἡ μητερούλα μας χαμογελᾶ
καὶ λέγει πὼς τὸν ξέρουμε καλὰ
καὶ πὼς δὲν πρέπει νὰ κρυβόμαστε
καὶ ψέματα νὰ λέμε στοὺς γονεῖς,
γιατὶ εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς ὁ «Κύριος Κανείς».[/I]

Αλλά, τότε ήμασταν παιδιά...

Γαμάτο!
Ερώτηση: Μήπως ισχύει και γενικότερα για προχειροδουλειά (όπως π.χ. λέμε ξεπλυμοτήγανο, πασάλειμμα, μπαλώματα κλπ);

Va be!

Ωραίο κείμενο.

Παρατηρήσεις:

Τα γόλδεν θέρτιζ της Δύσεως ήταν απο '50'ς-80'ς. Τα καθ' ημάς απο 70'ς-00'ς (στα δικά μας 50’ς εκτελούσαν ακόμη τους κουμουνιστάς, στα 60’ς σε βαράγαν επειδή φόρεσες κόκκινο πουκάμισο-οι άλλοι κάνανε Ανάσταση με ρόκ-χάπι-παρτούζες-lsd κι εμείς Μεγάλη Παρασκευή με γύψο και τσάμικα).

Κι εκεί αντίστοιχα, οι νεολαίοι την είχαν πέσει στη χαλαρουίτα, όσο είχε υπερπροσφορά εργασίας, γερές κοινωνικές παροχές κλπ.
Ποιός ξέχασε το Γούντστοκ - Άιλ οβ Γουάιτ, τους χίππηδες, Μάηδες ’68 κλπ;
Ήταν η 1η μεταπολεμική γενιά, που είχε και μόρφωση και υψηλό επίπεδο ζωής (βλ. και ανοικοδόμηση όλης της Ευρώπης με αμερικάνικα κεφάλαια, χαρτζηλίκι και δουλειά για όλους-κραταιά σωματεία-αντίβαρο η ΕΣΣΔ) και το’ ριξε στα ουτοπικά κουνήματα. Γαμήσι και χασίσι επιστροφή στη φύση. Γιατί όχι;

Σε ολόκληρη την Ιστορία, τέτοια μακρόχρονη εποχή ευημερίας δεν έχει ματαϋπάρξει, ιδίως για τους νέους. Γιατί δηλαδή, να μην την ψάξουν κι αλλιώς;
Όσο για τον καταναλωτισμό (διακοπές και διάφορα άλλα είδη) κι αυτό απότοκο της ευημερίας είναι (αφού τα κονομάς, πρέπει κάπου να τα χώσεις).
Αφού οι βεριτάμπλ ιστορίες πόνου και αγωνίας μας τελείωσαν, σουλέει ρίξτο στο αντεργκραουντιλίκι για ξεκάβλωμα.

Όμως η ζαπρέ, το φρακάρισμα της αγοράς απο την πληθώρα πτυχιούχων, η μαζική έλευση εργατικού δυναμικού απο τις αποικίες και η πετρελαϊκή κρίση, στρίμωξαν τα πράματα κι εμφανίσθηκαν οι πρώτοι (χεσμένοι για το μέλλον τους) γιάππηδες τέλη ’70 αρχές ’80.

Καπάκι, στα ‘80’ς η κουφάλα ο Ρέηγκαν με το σύνθημα minimize the State κι εκείνη η σακαφιόρα η ξαδέρφη του η Μάγκυ get rid of the nanny State (βλ. What a carve up! Johnathan Coe 1994), μειοδότησαν σε κοινωνικές παροχές (ψαλίδισαν benefits, υποχρηματοδότησαν συγκοινωνίες-παιδεία-υγεία κλπ), προέβησαν σε εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις στον βωμό της ανταγωνιστικότητας. Κι έκλαψαν μανούλες.

Έκτοτε, βρήκαν άλλα μοντέλα να πορεύονται (όπως πορεύονται). Εμείς κάναμε τον κύκλο μας λίγο αργότερα, αυτό ειν’ όλο. Το ελληνικό Γούντστοκ έγινε στο ΟΑΚΑ με Ξυλούρη, ενώ η αμφισβήτηση κι η ζουζού κάναν το μαζικό ντεμπούτο τους στα 80’ς.

Όσο για τις αποζημιώσεις απ’ τους Γερμαναράδες, κάπου πήρε το μάτι μου αυτό που εδώ και χρόνια έχουν μαλλιάσει να αντιτείνουν οι Φρίτζηδοι: Ο κ.κ. Καραμαλής το ’59 ως Ελληνικό Δημόσιο, έλαβε ένα ευτελές ποσόν (στραγάλια) ώστε να παραιτηθεί η Ελλάδα απο περαιτέρω αξιώσεις της. Υπέγραψε και το σχετικό συμφωνητικό ανεπιφύλακτα. Μόνο μεταγενέστερα, θυμήθηκε να επιφυλαχθεί για «ιδιωτικές αξιώσεις» κι έστειλε κάποιο διπλωματικό κωλοσφούγγι (μη δεσμευτικό) απο κάποιο κλασμένο προξενείο της Χώρας μας προς το Γερμανικό γκουβέρνο, με το οποίον υποτίθεται οτι η ανωτέρω συμφωνία δεν δέσμευε ιδιώτες απο το να ασκήσουν τα δικαιώματά τους (π.χ. Δίστομο, Καλάβρυτα, Κάνδανος, Κομμένο κλπ) δηλ. οι πολίτες αμέτε και τραβηχτείτε μόνοι σας (ιδίοις εξόδοις)...
Μετά παίχτηκε το παραμυθάκι της διεθνούς δικαιοδοσίας. Ποιός θ’ αποφασίσει; Τα ελληνικά ή τα γερμανικά Δικαστήρια; (βλ. το μουνί της χήρας: Μπροστά το’ χω για πίσω;)
Όταν κάποιος θαραλλέος Έλληνας Δικαστής αποφάσισε οτι υπάρχουν δικασταί και εις τα Αθήνας (έχουμε κι εδώ δικαιοδοσία ν’ αποφασίσουμε), η εκτέλεση κατά της εν Ελλάδι Γερμανικής περιουσίας μπλοκαρίστηκε απο κάποιον παπάρα Υπουργό (ας μην τα εκνευρίσουμε τα γερμανά και μας κόψουν την πίστωση)...

Το επιχείρημα των Γερμανών είναι «εγώ ως Κράτος συνεβλήθην με Κράτος». Τώρα, το ποιός ψηφίζει ποιόν και πώς στα εσωτερικά σας, δεν με αφορά. Ας πρόσεχες.

Αυτός όμως που συντελεί (μέσω δωροδοκίας Ελλήνων πολιτευτών-Siemens non fuit condita una die) στην δημοκρατική μειοδοσία των συμβαλλομένων είναι σα να ταΐζει πάστες έναν διαβητικό και μετά όχι μόνο να αρνείται να τον περιθάλψει αλλά και να του κάνει κωλοδάχτυλα.

Μην ξεχνάμε οτι παρ’ ημίν κάθε απόπειρα εθνικής αξιοπρέπειας (αν υπάρχει τέτοιο πράμα), πνίγηκε στο αίμα. Παρ’ όλα αυτά, οι νεοέλληνες είμαστε μαλάκες οι άνθρωποι.

Αλλά:

Α. Οι Γερμανοί ισοπέδωσαν την Χώρα μας και τους ανθρώπους της το ’40.
Β. Οι ναζί στελέχωσαν την μεταπολεμική διοίκηση της Δ. Γερμανίας.
Γ. Φράγκο δεν μας δώσανε.
Δ. Πήγαμε και δουλέψαμε στην Χώρα τους, για να ξαναφτιάξουν βιομηχανία (αλήθεια σκέψου πώς είναι να είσαι άστεγος και άνεργος και να πηγαίνεις να δουλέψεις σ’ αυτούς, που σου κάψαν το βιός πριν απο 5-6 χρόνια και να λές κι ευχαριστώ)...
Ε. Μας φέρθηκαν σαν κούληδες (άσε, τον είδαμε τον πολιτισμό σας γαμωτημπαναΐτσασας).
ΣΤ. Η Γερμανία ξανάγινε κραταιά δύναμη, με την δουλειά μας, παράγοντας ένα κάρρο προϊόντα.
Ζ. Τα γερμανικά προϊόντα αυτά, δουλεύουμε στην Ελλάδα και δανειζόμαστε απο την Γερμανία για να τ’ αγοράσουμε.
Η. Δεν έχουμε πια να αγοράσουμε τα προϊόντα της Γερμανίας, αλλά εξακολουθούμε να πληρώνουμε τα δάνεια, που πήραμε.
Θ. Παίρνουμε κι άλλα δάνεια για να πληρώσουμε τα παλιότερα.
Ι. Οι Γερμανοί απειλούν οτι δεν θα μας δώσουν άλλο δάνειο.
Ια. «Εκτιμούν» δημόσια κι απροκάλυπτα τον εθνικό πλούτο της Χώρας μας (σε τιμή κόστους). Ιβ. Μας κοροϊδεύουν κι αποπάνω (τεμπέληδες, άχρηστοι κτλ).

Quiz: Ποιός βγήκε κερδισμένος απ’ τον ΒΒΙΙ;

Βέβαια, είναι ιδιαιτέρως προβληματικό ζήτημα στο Διεθνές Δίκαιο (μάααααστα) αν και κατά πόσο δεσμεύονται κατοπινές κυβερνήσεις (προς τα έξω) απο αποφάσεις-συμβάσεις-συνθήκες προηγουμένων καθεστώτων προβληματικής συνταγματικότητας (προς τα μέσα), η συνέχεια του Κράτους, προσωπική ευθύνη ηγετών-πότε ευθύνεται ολόκληρος ο λαός να πληρώσει τα σπασμένα.

Παραδείγματα: Ήταν νόμιμα εκλεγμένος ο Μπένι το ’19; Ο Γέρων της Δημαγωγίας το ’44; Ο Καραμαλής, που ανέλαβε το 1974 (τον όρκισε ο χουντικός Γκιζίκης); Που διεξήγαγε δημοψήφισμα για το Πολιτειακό; Που κυβέρνησε την Χώρα βίαια και με νόθα πλειοψηφία απο το ’61-’65 μετά απο το Σχέδιο Περικλής; Που τον ξαπόστειλε η Φρειδερίκη; Που πήδηξε (Σ.Σ. στην ιεραρχία) τον Στ. Στεφανόπουλο για να βγεί πρωθυπουργός; Οι Συντακτικές Πράξεις και οι σκανδαλώδεις συμβάσεις της Χούντας υποχρέωναν τον Αντρίκο να τις συνεχίσει;

Ευθύνεται ολόκληρο το Γερμανικό έθνος για τον Χίτλερ; Το Σερβικό για τους Μλάντιτς/Κάρατζιτς/Τάντιτς/Μιλόσεβιτς;
Στη Ρουάντα τί παίχτηκε;
Το τουρκικό έθνος του 2011 πρέπει να πληρώσει αποζημιώσεις για (αληθινή) γενοκτονία των Αρμεναίων το 1915, που πραγματοποίησε το Σουλτανάτο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πριν αυτό θεσπισθεί και χαρακτηρισθεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας;
Οι Αμερικανο-Βρετανοί πώς νομιμοποιήθηκαν να δικάσουν τους ναζούς για ένα έγκλημα που δεν προϋπήρχε κόντρα στην παγκόσμια αρχή nullum crimen nulla poena sine lege (praevia, scripta, certa, sine processu);
Τους Ισπανούς και τους Αμερικανούς τους δίκασε ποτέ κανείς για τους Ινδιάνους; Τους Βρετανούς για τους Ινδούς/Μπόερς/Αφρικανούς/Αβορίγινες/Κύπριους/Ιρλανδούς/Κινέζους/όποια φυλή έφταναν τα κανόνια των dreadnoughts;

Αν ο ηγέτης ασκεί αδιαφιλονίκητη εξουσία ντούμπλ-φάς (μέσα-έξω), είναι πάλι μέγα θέμα.
Για τον λόγο αυτό σε παλαιότερη συζήτηση, που είχαμε με τον συγγράψαντα, επέμενα οτι ο Λαός οφείλει να δηλώσει την βούλησή του στην Διεθνή Κοινότητα, αλλιώς βρίσκεται προ τετελεσμένων (π.χ. κατά των ναζί αλλιώς νομιμοποιεί ενδεχομένως μεταπολεμικό διαμελισμό της επικράτειας απο τους δυσαρεστημένους νικητές, κατά της Χούντας διαφορετικά νομιμοποιούνται μεταπολιτευτικά επαχθείς διεθνείς συμβάσεις κλπ-κλπ). Ο ηγέτης ηγείται, αλλά ο Λαός θα την πληρώσει αν το σκατό χτυπήσει ανεμιστήρα και συνεπώς, οφείλει-να, φροντίζει-για, το μέλλον-του (Ζήκος).
Η ακροτελεύτια διάταξη του Ελληνικού Συντάγματος (πάλαι ποτέ 114 νυν 120 ηνωμένα εργοστάσια), κάτι λέει επ’ αυτού...

Ο σοβαρότερος λόγος, που κατηγορήθηκαν απροκάλυπτα όλοι οι Γερμανοί μετά την ήττα του ΒΒΙΙ, είναι γιατί έδωσαν πάτημα στους Συμμάχους, να θεωρήσουν οτι υπήρχε συναίνεση στις μαλακίες των ναζών, αφού δεν είδε η Παγκόσμια Κοινότητα καμία σοβαρή και μαζική Αντίσταση κατά του Καθεστώτος!

Στα καθ’ ημάς: Ο άνεργος, ο ανθυπο-απασχολούμενος, ο πεινόμισθος, ο συντηξιούχος (δηλ. το 80% της ελληνικής κοινωνίας), δεν βλέπω τί καλύτερο έχουν να κάνουν, απ’ το να βγούν στον δρόμο.

Ερώτηση (ειλικρινής απορία χωρίς καμία ειρωνική διάθεση):
Και τί σκατά να κάνει ο κόσμος δηλαδή (σε συλλογικό επίπεδο);

Γιατί σε ατομικό, το μάθαμε το τροπάρι: Χόρτασες πια, γίνε άθρωπος, ανέλαβε [sic] τις ευθύνες σου, να σέβεσαι τους γύρω σου, πλήρωνε τους φόρους-εισφορές σου, μην αρχίζεις τα αντεθνικά δεμπληρώνω και τα τοιαύτα, a fair day's work for a (relatively to the Chinese minimum wage) fair day's pay, εσωτερικές αναζητήσεις που προτείνει ο Ράμφος, μην καταναλώνεις περισσότερα απ' όσα παράγεις (κι ας σε βομβαρδίζουν με διαφημίσεις για κάρτες-κινητά-ακίνητα-αυτοκίνητα), μην κλωσσάς τα λεφτά σου στην Τράπεζα θα τα χάσεις, ανοίξου στο καινούριο, αλλά μην παίζεις και στο Χρηματιστήριο ακόμα κι αν σε διαβεβαιώνει ο Υπουργός οτι δεν τρέχει τίποτα, μην κλαίς τη μοίρα σου κλπ-κλπ.

Αυτήν την στιγμή όμως, δεν υπάρχουν σύγχρονα ιδεολογικά οχήματα που να μετουσιώνονται σε συγκεκριμένα αιτήματα στον δρόμο. Άσε που, στην εποχή μας κατέρρευσαν και τα δυο πολιτικο-οικονομικά συστήματα (!)

Το βιβλίο της εποχής, θαρρώ θα’ χει τίτλο «Τί σκατά να κάνουμε»;

Αίνει αηδείαζ;

P.S. Κύριε Υπουργέ είστε χοντρός, γέρος και άσχημος. Get over it!

Τσιμπούκ καπλάν ρεκλάμ ασλάν...

WWI started cos a bloke called Archie Duke shot an ostrich 'cause he was hungry...
:-Ρ

If I refuse to answer, don't just assume or you' ll make an ass out of u and me...

Σημείωση: Εκεί που λέει [...] Σταμπουλούδες τομπολατζήδες διέθεταν δικές τους χορευτικές φιγούρες στον ζεϊμπέκικο, τον λεγόμενο «τομπολατζήδικο» [...], καίτοι το έχω συναντήσει έτσι, μάλλον πρέπει να είναι λάθος και σωστό ως «τουλουμπατζήδικο». Οι τουλουμπατζήδες (πυροσβέστες) της παλιάς Πόλης ήσαν ξακουστοί καμπανταήδες.

Βλ. σχόλια εδώ.

Düzen στα τούρκικα σημαίνει τάξη/κανόνας/μέθοδος/συντονισμός/οργάνωση.
Στα ντουζένια μου λέμε επίσης, όταν κάποιος βρίσκεται πάνω στην ακμή του (π.χ. ηλικιακά ή επαγγελματικά).

Ήρθα στα ντουζένια σημαίνει επίσης, ήρθα στα μεράκια (λόγω μουσικής, ποτού ή ουσιών).

Ίσως η έννοια τάξη-κανονικότητα με την διέγερση να συμφύρεται στους δυο πολιτισμούς.
Π.χ. παλιά έλεγαν ο κυρ-Θόδωρος ήπιε το κανονικό του ή έστρωσε κεφάλι. Σήμερα λένε έγινα ή ίσιωσα ή ήρθα στα ίσα μου.

Δηλαδή όπως πρέπει να είναι κατ' αρχήν.

Στην ανατολίτικη μουσική υπάρχει και μακάμι (μουσικός δρόμος με ιδιαίτερο κούρδισμα) ντουζένι και καραντουζένι (π.χ. άκου μουρμούρικο Μ. Βαμβακάρη: «[...] ν' ακούσεις και το αραμπιέν και το καραντουζένι και σε λιγάκι θα' λεγες ο αργιλές να γένει[...]»).

Νομίζω έχει σχέση με το τούρκικο sert = σκληρός (βλ. σέρτικα Λαμίας).
Περί του τί εστί σερετιλίκι στο νεοελληνικό υπόκοσμο βλ. ολόκληρο κεφάλαιο (διαφωτιστικότατο) του Η. Πετρόπουλου σε «Άγιο Χασισάκι» (εκδ. Νεφέλη 1991).

:-)